به گزارش ایران اکونومیست؛ سیدرمضان موسوی در پاسخ به این پرسش که آیا کمبود آب موجب تغییر در لایه‌های خاک و کاهش حاصلخیزی اراضی کشاورزی میشود یا خیر، اظهار کرد: نوع جنس و ترکیب فیزیکی و شیمیایی خاک‌ها در کاهش آب و کم آبی اثرات مختلف دارد اما این امر خیلی جدی نیست.
وی با بیان این که اراضی شالیزاری به طور طبیعی پس از برداشت، خشک میشود و تا برداشت آینده به همان صورت باقی می ماند، تصریح کرد: خاک اراضی کشاورزی نزدیک به دریاچه‌ها که خاک آنها شور است، با ایجاد یک گرد و خاک، پخش می شود که این امر خاک را آلوده می کند.
این زمین شناس با اشاره به اینکه در عرصه‌های کشاورزی محدوده شرق مازندران و در حواشی سواحل خلیج گرگان، آن جایی که خاک شور است می تواند به زمین های اطراف منتقل شود و موجب آلوده شدن یا تغییر ترکیب خاک حاصلخیز شود، خاطرنشان کرد: اگر زمین های کشاورزی دشت مازندران به خاطر کم‌آبی سطحی، از آب زیرزمینی برای تامین آب شرب و کشاورزی استفاده کنند این خطر وجود دارد که در آنجا پدیده تداخل آب شور و شیرین رخ دهد که این امر مطلوب نیست.
موسوی با بیان اینکه در مناطق ساحلی و جلگه‌ها، زمانی که پمپ آب روشن می شود، به ازای هر یک مترمربع برداشت 10 متر آب شور بالا می‌آید، تصریح کرد: به طور معمول آبهای زیرین دشت خزر، شور و آب شیرین در بالا قرار دارد.
وی با اشاره به این که بین این دو آب مرزی به نام سطح هیدرواستاتیکی وجود دارد، گفت: اگر چنان چه در خشکسالی ها آب سطحی کم باشد و کشاورز از آب زیرزمینی استفاده کند و دقت لازم را به عمل نیاورد، ممکن است که دچار پدیده تداخل آب شور و شیرین زیرزمینی شود. اگر پدیده تداخل آب شور و شیرین رخ دهد، آب آلوده شده و خاک را شور می کند و در این بین رفع شوری بسیار سخت و پرهزینه است.
موسوی تصریح کرد: با شوری آب و خاک، به طور طبیعی میزان سطح برداشت یک کشاورز کاهش می یابد و یا این که آن محصول به علت شوری زیاد از بین می‌رود.
