به گزارش ایران اکونومیست؛ "رابرت برنز وودوارد" (Robert Burns Woodward)، در 10 آوریل 1917 (21 فروردین) در بوستون متولد شد. او سهم بزرگی در کمک به شیمی آلی مدرن به خصوص در سنتزها و تعیین ساختار پیچیده مواد طبیعی داشت. به موجب خدمات علمی این دانشمند، جایزه نوبل شیمی در سال 1965 به او اهدا شد. از نظر بسیاری، وودوارد، برترین شیمیدان آلی قرن بیستم است.
در سال 1934، رابرت وودوارد توانست وارد دانشگاه "ام‌آی‌تی"(MIT) شود، ولی به دلیل نتایج ضعیف، از ادامه تحصیل محروم شد. در ترم پاییز 1935، دانشگاه مجددا به وی فرصت ادامه تحصیل داد تا اینکه توانست از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شود. وودوارد، اولین کار تحقیقاتی مهم خود را در اوایل دهه چهل میلادی با انتشار چندین مقاله در خصوص توضیح کاربرد طیف‌بینی فرابنفنش در تشریح ساختار مواد طبیعی انجام داد. او اطلاعات تجربی بسیاری را جمع‌آوری کرد و سپس با مطالعه و بررسی آن‌ها، قوانینی را مشخص کرد که به نام خود وی یعنی "قوانین وودوارد" (Woodward's rules) شهرت یافته‌اند.
در سال 1944، وودوارد به کمک محقق دوره‌ی فوق دکترای خود، "ویلیام ون اگرز دورینگ"(William von Eggers Doering)، گزارشی را در خصوص ترکیب "آلکالوئید کینین"(alkaloid quinine) تهیه کرد که برای درمان بیماری مالاریا از آن استفاده می‌شد. در خلال دهه 40 میلادی، وودوارد توانست بسیاری از ترکیبات پیچیده طبیعی شامل کینین، کورتیزون، استریکنین، لیزرجیک اسید، رزرپین، سبزینه یا کلروفیل، سفالوسپورین و کلشیسین را مشخص کند. همچنین موفق شد دوران جدیدی را در علم شیمی آلی خلق کند که برخی اوقات از آن به عنوان "عصر وودواردین" ('Woodwardian era') نیز یاد می‌شود.
رابرت وودوارد در خلال جنگ جهانی دوم به عنوان مشاور در پروژه‌ی پنیسیلین فعالیت می‌کرد. او روش طیف بینی فروسرخ را برای خوردگی شیمیایی جهت مشخص کردن ساختار مولوکول‌های پیچیده به کار برد. او با استفاده از این روش توانست ساختار مولکول‌های پیچیده‌ای چون کربومیسین و اکسی تتراسایکلین را مشخص کند.
وودوارد در طول عمر خود بیش از 200 مقاله علمی منتشر کرد و تحقیقات گسترده‌ای در علم شیمی آلی از خود به یادگار گذاشت. او توانست دانشجویان دکترا و فوق دکترای بسیاری را آموزش دهد که بسیاری از آنان از دانشمندان و اساتید بزرگ دنیای علم محسوب می‌شوند.
سطح عمیق دانش شیمی و همچنین قابلیت بی‌نظیر وودوارد در به کارگیری مفاهیم آکادمیک بصورت کاربردی، وی را به بزرگترین دانشمند شیمی آلی قرن بیستم میلادی تبدیل کرد. وودوارد توانست بیش از 20 مدرک علمی افتخاری شامل هفت دکترای افتخاری از دانشگاه‌های بزرگی چون هاروارد و کمبریج دریافت کند. او در کنار تمام این افتخارات، موفق به دریافت جایزه نوبل شیمی در سال 1965 شد.
رابرت وودوارد در 8 جولای 1979 و در ۶۲ سالگی، چشم از جهان فروبست.
