به گزارش ایران اکونومیست، مرتضی موسوی مدیرکل حوضه‌های آبریز دریاچه خزر و ارومیه وزارت نیرو ازافزایش 200 هزار هکتاری اراضی زیرکشت حوضه آبریز دریاچه ارومیه خبر داد وگفت: تولیدات کشاورزی منطقه به سمت محصولات پر آب‌بر رفته است.
وی افزود: نه‌تنها سطح زیرکشت اراضی اطراف دریاچه ارومیه کاهش نداشته و تمامی چاه‌های غیرمجاز حاشیه این دریاچه بسته نشده است بلکه الگوی کشت محصولات آب بر کشاورزی در این منطقه هم چندان راه به جایی نبرده است.
موسوی گفت:بزرگترین دریاچه شور ایران در پنج سال گذشته احیا نشد و تنها شرایطش تثبیت شده است، از طرفی بررسی‌های صورت‌گرفته هم نشان می‌دهد که تراز آب دریاچه ارومیه با رسیدن به ۱۲۷۰.۷۴متر نسبت به سطح آب‌های آزاد، در مقایسه با زمان مشابه سال قبل کاهشی دو سانتیمتری داشته است.
وی ادامه داد:براساس هدف‌گذاری انجام‌شده برای احیای دریاچه ارومیه حجم آب این دریاچه هم‌اکنون باید ٤,٩ میلیارد مترمکعب باشد، حال آن‌که موجودی آب بزرگترین دریاچه شور جهان امروز تنها دو میلیارد مترمکعب است و ٢.٩ میلیارد مترمکعبی از برنامه عقب هستیم، اما این عقب‌ماندگی در شرایطی است که برای احیای این دریاچه تا سال ۱۴۰۲ باید سطح دریاچه تا سه‌ونیم متر بالاتر بیاید، یعنی ۱۳میلیارد مترمکعب آب وارد دریاچه شود.
موسوی اظهار داشت:اگر دخالت‌های انسان نبود این حوضه می‌توانست خود را در تعادل نگه دارد. در چهار دهه گذشته 200 هزار هکتار به سطح زیر کشت حوضه آبریز دریاچه ارومیه افزوده شد و محصولات کشاورزی تولیدشده در این منطقه از محصولات کم‌آب‌بر همچون انگور به سمت محصولات پر آب‌بر همچون سیب و چغندر قند رفته است.
وی تصریح کرد:در حال حاضر حدود چهار میلیارد و ٣٠٠ میلیون مترمکعب در حوضه آبریز ارومیه برای کشاورزی در این منطقه مصرف می‌شود که بسیار بالاتر از ظرفیت آن است.
موسوی گفت:با انتقال آب از دریاچه خزر و وان ترکیه نمی‌توانیم کمبود آب دریاچه ارومیه را به صورت پایدار حل کنیم، این روش‌ها تنها یک مُسکن است که می‌تواند در کوتاه‌مدت مشکل این حوضه را حل کند و تنها راه حیات پایدار بزرگترین دریاچه کشور کاهش مصرف از درون خود حوضه است.
وی افزود:میزان بارش‌ها در ایران یک‌سوم متوسط جهانی است، اما مصرفمان بیش از متوسط جهانی است حتی کشورهای پر آب هم الگوی کشت را رعایت می‌کنند اما ما با وجود کمبود بارش‌ها این الگو را رعایت نمی‌کنیم و در صورت ادامه این روند نسل آینده ما نسل بسیار فقیری در منابع آبی خواهد بودلذا در چنین شرایطی تنها راه حیات پایدار آب کاهش مصرف است.
