به گزارش ایران اکونومیست، آلودگی هوا و غلظت آلاينده‌ها و گازهای سمی به قدری تکرار شده که هر يک از شهروندان کلانشهرها به کارشناس زبده و تمام عيار در اين زمينه تبديل شده‌اند و هر کدام می‌توانند ساعت‌ها درباره اين پديده خودساخته سخنرانی کنند.
در واقع وقتی از فضای مجازی و اطلاع رسانی و تبليغاتی پا به عرصه ميدانی می‌گذاريم و وارد خيابان‌های شهر می‌شويم همه چيز به کلی يادمان می‌رود. از اتومبيل شخصی گرفته تا وسايل دودزای ديگر اصلا به چشممان نمی‌آيند و بدون کوچکترين احساس مسئوليتی سهم بزرگ و کوچک خود را از جهنمی که ساخته‌ايم پرداخت می‌کنيم. در اين مسير هر کسی به اندازه مسئوليت و دامنه فعاليت خود مسئول است و در اين راه بايد گفت اتوبوسرانی و رانندگان شرکت واحد سهم بيشتری دارند.
تا به حال هرچه گفتيم و شنيديم از استاندارد نبودن سوخت بوده است و همه تقصيرها را به گردن سوخت‌های غير استاندارد و آلاينده می‌اندازيم.
طبق استانداردهای جهانی گازوئيل توليدی در خودروهای سنگين برای ورود به قاره اروپا بايد حداکثر 5 پی پی ام (واحد اندازه گيری ميزان گوگرد در سوخت) باشد و خودروهايی که از ايران به اروپا می‌روند بايد گازوئيل مورد تائيد اتحاديه اروپا را مصرف کنند.
حال آن که گازوئيل مصرفی در ايران حداقل بيش از 2 هزار پی پی ام گوگرد دارد و اين يعنی سوختی که با هر ليتر احتراق به همان اندازه گازهای مهلک و سرطان‌زا را وارد ريه‌های ما می کند.
اين همه ماجرا نيست و قسمت تاسف انگيز اين حکايت آنجاست که بدانيم با همين وضع موجود اتوبوس‌های فرسوده و سوخت غير استاندارد، آلودگی توليدی اتوبوس‌های شرکت واحد قابل کاهش و کنترل است و می‌توان با رعايت يک نکته ساده، بخش اعظمی از اين آلودگی را از هوای شهرها حذف کرد.
تقريبا به رسم و عادت رانندگان ناوگان اتوبوسرانی همه خودروهای اين شرکت صبحگاهان که استارت می‌خورند و روشن می شوند تا پايان شب که به پارکينگ مراجعه می کنند به طور مداوم و يکسره روشن هستند و هرگز خاموش نمی‌شوند. اين در حالی است که بر اساس زمانبندی ساعات حرکت اتوبوس‌ها، هر اتوبوسی در طول روز ساعاتی توقف مطلق دارد و متاسفانه پديده ناميمونی که همه ما آن را مشاهده کرده‌ايم درجا کار کردن همه اتوبوس‌های شرکت واحد است.
اتوبوسی که قرار است نيم ساعت تا يک ساعت ديگر حرکت کند، متاسفانه در ايستگاه مقصد تا زمان حرکت روشن می‌ماند و انگار کسی به راستی به فکر حال خراب شهرمان نيست، در حالي که بايد گفت اولين قربانيان اين آلودگی فزاينده خود رانندگان اتوبوسرانی هستند، اما بی اطلاعی در اين زمينه و عادت غلط باعث می‌شود تا در سطح شهر هيچ وقت هيچ اتوبوس شرکت واحد را به حالت خاموش نبينيم.
شايد اگر اين نکته به رانندگان شرکت واحد گوشزد شود برخی از آنان اين موضوع را مراعات کنند، اما اگر از طرف مسئولان شرکت واحد به صورت دستورالعمل به همه رانندگان ابلاغ شود و تمهيداتی نيز برای برخورد با متخلفان در نظر گرفته شود، نه تنها در مصرف سوخت به ميزان زيادی صرفه جويی می شود، بلکه از آن مهمتر بخشی از معضل آلايندگی تهران نيز حل می‌شود.
شايد وصف حال شهروندانی که منازل آنان در نزديکی و مجاور پارکينگ اتوبوسرانی است نيازی به شرح و تفسير نداشته باشد. اگر صبح زود گذرتان به خيابان هنگام در شرق تهران و يا در ساعات پايان شب گذرتان به پارکينگ اتوبوسرانی آزادی افتاد و به جای هوا، دود غليظ و سمی اتوبوس‌های متوقف شده را تنفس کرديد، تازه می‌توانيد درک کنيد که يک کار ساده و رعايت آن می‌تواند چه لطف بزرگی در حق همنوعانی باشد که محکوم به زندگی در کلانشهرها هستند.
در اين روزهايی که نفس همه شهروندان به شماره افتاده و ديدن آسمان آبی به آرزويی محال تبديل شده است، مسئولان شرکت واحد در استفاده از هر فرصتی برای کاهش آلايندگی هوا تعهدی ويژه و تکليف شرعی و قانونی دارند تا با اتخاد سياست‌های لازم و برنامه‌هايی از اين دست در جهت کاهش آلايندگی هوا گام بردارند.
