زمستان روابط دو کره به سوی بهار

به گزارش ایران اکونومیست؛   این مسابقات که 20 بهمن آغاز شد و تا 6 اسفند 96 ادامه داشت، فرصتی را در اختیار سیاستمداران قرار داد تا برای کنار گذاشتن اختلافات و روی آوردن به صلح، گام بردارند، رفت و آمدی که بهانه ورزشی داشت اما اکنون سیاستمداران مشغول اجرای تکنیک و تاکتیک خود هستند و می خواهند نتایجی را درو کنند که میدان ورزش، این فرصت را در اختیار آنان قرار داده است.
با این نگاه بود که پیونگ یانگ تصمیم گرفت هم در زمان افتتاح این رویداد ورزشی مهم و بین المللی به سئول هیات بفرستد و هم فرصت اختتامیه را برای اعزام هیات به همسایه جنوبی خود از دست ندهد.
کیم جونگ اون رهبر کره شمالی موضوع را تا آن حد مهم دید که 20 بهمن 96یک هیات عالی رتبه ازجمله 'کیم یو جونگ' خواهرش و 'کیم یونگ نام' مرد شماره دو این کشور را راهی مراسم افتتاح المپیک زمستانی 'پیونگ چانگ' کند و اجازه دهد سه روز در کشور رقیب و به تعریفی دیگر متخاصم، به مراودات، سیاسی، ورزشی و فرهنگی بپردازد.
در جریان این سفر و در اتفاقی نادر در روابط میان دو کره، رئیس جمهوری کره جنوبی علاوه بر اینکه در حاشیه افتتاح بازی های المپیک زمستانی با 'کیم یونگ نام' مرد شماره 2 پیونگ یانگ و 'کیم یو جونگ' خواهر رهبر کره شمالی دیدار کرد بلکه رییس جمهور کره جنوبی این هیات را به کاخ ریاست جمهوری نیز دعوت و با آنان ملاقات کرد.
این دو مقام کلیدی پیونگ یانگ با دستی پر از تعاملات با هم نژادی های خود شباهنگام با یک جت خصوصی خانواده 'کیم جونگ اون' رهبر کره شمالی، فرودگاه بین المللی اینچون در حومه سئول را با بدرقه 'چو میونگ گیون' وزیر اتحاد کره جنوبی را به مقصد پیونگ یانگ ترک کردند.
خواهر رهبر کره شمالی در این نشست گفته بود رهبر کره شمالی خواستار سفر رییس جمهوری کره جنوبی به 'پیونگ یانگ' در کوتاه ترین زمان ممکن و به منظور شرکت در 'دور سوم گفت و گوهای دو کره' است.
این هیات در طول سه روز سفر به کره جنوبی، همچنین با نخست وزیر کره جنوبی دیدار و گفت و گو کرد.
'چو هوی' رییس کمیته ملی المپیک کره شمالی و 'ری سون گوون' رییس کمیته متحد صلح سرزمین مادری کره شمالی از دیگر اعضای هیات بلند مرتبه کره شمالی در این سفر بودند.
به دنبال موفقیت آمیز بودن این سفر، پیونگ یانگ درصدد برآمد که مراسم اختتامیه این رویداد ورزشی را فرصت مناسبی برای چانه زنی سیاسی با همسایه جنوبی تلقی و آن را غنیمت شمارد. کره شمالی که برای بار دوم مقاماتش را به کره جنوبی می فرستاد، این بار تصمیم گرفت که که هیات بلند پایه اش به ریاست 'کیم یونگ چول' معاون کمیته مرکزی حزب کار یعنی حزب حاکم بر کره شمالی را ششم اسفند و در راس هیاتی هشت نفره به منظور شرکت در آیین اختتامیه المپیک زمستانی وارد کره جنوبی کند.
گزارش منابع خبری غربی که در بی طرف بودن آنها تردید وجود دارد، حاکیست که در میان هیات اعزامی کره شمالی به کره جنوبی، چو کانگ ایل دیپلمات ارشدی به چشم می خورد که مسوول امور آمریکا در وزارت خارجه کره شمالی است.
ریاست این هیات هشت نفری، یک ژنرال سابق ارشد به نام کیم یونگ چول بود که در زمان حاضر معاون اداره امور آمریکا در وزارت خارجه کره شمالی برعهده دارد.
وجود همین فرد در میان اعضای هیات به نوشته یونهاپ این موضوع را برجسته کرده است که احتمالات زیادی وجود دارد که در یک شرایط خاص هیات های دو کشور کره شمالی و آمریکا بتوانند با یکدیگر وارد گفت و گو شوند.
مون جایه این رییس جمهوری کره جنوبی به ایوانکا ترامپ دختر رییس جمهور آمریکا هم که در راس یک هیات در کره جنوبی حاضر شده بود، گفت که تلاش خواهد کرد تا آمریکا و کره شمالی وارد مذاکره شوند زیرا بدون این مسیر نمی توان خلع سلاح هسته ای را در شبه جزیره کره تحقق بخشید.
همزمان آلیسون هوکر رییس بخش کره شمالی شورای امنیت ملی آمریکا نیز از اعضای مهم هیات آمریکایی بود و به نظر می رسد هر دو کشور احتمال گفت و گو را منتفی ندانسته اند.
خبرگزاری کره جنوبی احتمال داده بود که کره شمالی در جریان سفر این هیات موضع خود را در برنامه هسته ای و ارتباط با آمریکا مطرح خواهد کرد.
شبکه خبری ان اچ کی ژاپن گزارش داد که در سال 2017 میلادی چو کانگ ایل معاون اداره آمریکا در وزارت خارجه کره شمالی با ایوانس ریور معاون سابق اداره امور آسیا و اقیانوس آرام وزارت خارجه آمریکا در سوییس دیدار و گفت و گو کرده است.
وزارت وحدت کره جنوبی نیز در بیانیه ای اعلام کرد که این کشور بعد از المپیک هم با توجه به شرایط مساعد رایزنی و گفت و گو روی مذاکرات بیشتر با کره شمالی متمرکز خواهد بود.
این بیانیه می افزاید که کره جنوبی نقش میانجی بین کره شمالی و آمریکا را برعهده گرفته است و مهم این است که باید پیشرفت هایی در خلع سلاح هسته ای و بهبود روابط دو کره بدست بیاید.
نزدیک شدن دو کره در المپیک زمستانی، به دنبال تنش هایی بود که سال گذشته به دلیل انجام آزمایشات هسته ای و موشکی کره شمالی افزایش یافته بود.
حضور هیات کره شمالی در کره جنوبی بی پاسخ نماند و نمایندگان «مون جائه-این » رئیس جمهوری کره جنوبی 14 اسفند در قالب هیاتی عازم پیونگ یانگ شدند و با کیم جونگ اون رهبر کره شمالی دیدار کردند.
این هیات 10 نفره کره جنوبی که دیگر بهانه ورزشی نداشت و مشخص بود که هدف سیاسی را تعقیب می کند، تاکید کرد که قصد دارد درباره چشم انداز از سرگیری مذاکرات با طرف مقابل گفت و گو کند.
'چونگ ایویونگ' رییس دفتر امنیت ملی و 'سو هون' رییس سازمان اطلاعات ملی کره جنوبی، فرستادگان ویژه رییس جمهوری کره جنوبی به کره شمالی هستند که حضور دو روزه در پیونگ یانگ را برنامه ریزی کردند.
'چون های سونگ' معاون وزیر وحدت کره جنوبی، ' یون کون یانگ' عضو دفتر ریاست جمهوری و 'کیم سانگ گیون' مقام ارشد سازمان اطلاعات ملی کره جنوبی از دیگر اعضای این هیات بلند پایه هستند.
دفتر ریاست جمهوری کره جنوبی اعلام کرد این هیات در واکنش به سفر 'کیم یو جونگ' خواهر کوچکتر رهبر کره شمالی راهی این کشور شده است.
کاخ ریاست جمهوری کره جنوبی پیشتر با صدور بیانیه ای اعلام کرد بعد از بازگشت هیات اعزامی به کره شمالی، سئول هیاتی را جهت انتقال نتیجه مذاکرات عازم آمریکا خواهد کرد.
همزمان کره شمالی خواستار آن شده است که دو کره مقدمات دیدار سران دو کشور را فراهم کنند که احتمالا یکی از اصلی ترین اهداف حضور هیات، در پیونگ یانگ همین موضوع خواهد بود.
کره جنوبی از سال 2000 میلادی به این طرف بارها فرستاده هایی را برای برگزاری دیدار سران دو کشور یا موضوع هسته ای شبه جزیره کره راهی کره شمالی کرده است.
'مون جائه این' رییس جمهوری کره جنوبی چند روز پیش در گفت و گوی تلفنی با دونالد ترامپ همتای آمریکایی خود گفته بود که قصد دارد فرستاده اش را به کره شمالی اعزام کند.
کره شمالی یک هفته قبل اعلام کرد که می خواهد روابط با کره جنوبی را بهبود بخشد و همزمان تاکید کرد درهای گفت وگو به روی آمریکا باز است.
این نخستین بار است که رهبر کره شمالی با مقامات کره جنوبی دیدار کرده و حتی دستور داد که به افتخارشان ضیافت شام برپا شود.
گفته می شود در این دیدار رهبر کره شمالی ظاهرا تمایل خود را برای بهبود روابط کشورش با کره جنوبی نشان داده است.
نمایندگان ویژه رئیس جمهوری کره جنوبی از جمله رئیس فدراسیون امنیت ملی چانگ یو یونگ در بدو ورود به پیونگ یانگ، مورد استقبال ری سون گون، مسئول روابط دو کره قرار گرفتند.

***جنگ کره:
جنگ کره جنگی میان کره جنوبی با پشتیبانی نیروهای سازمان ملل متحد به رهبری ایالات متحده و جمهوری دمکراتیک خلق کره (کره شمالی) با پشتیبانی چین و کمک نظامی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود که در ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ (1329) با ورود نیروهای تحت فرمان حکومت کمونیستی کیم ایل سونگ به بخش جنوبی آغاز شد و در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ (1332)با پیمان آتش‌بس به حالت ترک مخاصمه به پایان رسید.
این جنگ نتیجه تقسیم کره پس از جنگ جهانی دوم بود. این کشور از سال ۱۹۰۵ (1284) تا پایان جنگ جهانی دوم در تصرف ژاپن بود. با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم نیروهای آمریکایی وارد بخش جنوبی شبه‌جزیره کره و نیروهای شوروی وارد بخش شمالی آن شدند و خط معروف به مدار ۳۸ درجه به عنوان مرز دو طرف تعیین شد.
تلاش‌ها برای برگزاری یک انتخابات آزاد در سراسر شبه‌جزیره کره بی‌نتیجه ماند و این موضوع تنش‌ها بین دو طرف را افزایش داد. یک حکومت دست راستی متحد آمریکا در بخش جنوبی و یک حکومت کمونیستی متحد شوروی در بخش شمالی به قدرت رسید که هر دو مدعی حکومت بر کل شبه‌جزیره کره بودند و طرف مقابل را هیچگاه رسمیت نشناخته‌اند.
جنگ کره در ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ (1329) با گذشتن نیروهای تحت فرمان کیم ایل سونگ رهبر کره شمالی از مدار ۳۸ درجه آغاز شد. دو روز بعد شورای امنیت ملل متحد به پیشنهاد آمریکا قطعنامه‌ای را برای کمک نظامی به کره جنوبی به تصویب رساند.
شوروی که در شورای امنیت صاحب حق وتو بود در آن هنگام جلسات شورا را در اعتراض به وضعیت کرسی چین در این سازمان تحریم کرده بود (کرسی چین با وجود تصرف تمام خاک اصلی این سرزمین توسط جمهوری خلق چین به رهبری مائو در سال ۱‍۹۴۹ (1328)همچنان در اختیار حکومت جمهوری چین بود) و در نتیجه این قطعنامه بدون حضور شوروی به امضا رسید. در مجموع ۳۴۱ هزار سرباز برای کمک به کره جنوبی به جنگ اعزام شدند که ۸۸ درصد آنان آمریکایی و بقیه از ۲۰ کشور دیگر بودند.
نیروهای کمونیست کره شمالی که از نظر تجهیزات نظامی برتری مطلق بر همسایه جنوبی داشتند، مراحل اولیه جنگ را با موفقیت طی کرده و تقریباً تمام کره به جز شبه‌جزیره بوسان در جنوب شرقی را اشغال کردند، اما با ورود نیروهای سازمان ملل که فرماندهی آنها را داگلاس مک‌آرتور فرماندار نظامی آمریکا در ژاپن بر عهده داشت، ورق برگشت.
در ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آبی-خاکی آمریکا در بندر اینچه‌اون ۱۶۰ کیلومتر پشت خطوط ارتش کره شمالی پیاده شده و این شهر را به تصرف خود درآوردند و ۱۰ روز بعد سئول دوباره به دست قوای کره جنوبی افتاد. در ۱ اکتبر قوای سازمان ملل از مدار ۳۸ درجه گذشته و در ۱۹ اکتبر پیونگ یانگ پایتخت کره شمالی به تصرف آن‌ها درآمد. نیروهای سازمان ملل سپس تا رود یالو در مرز چین و کره پیشروی کرده و تقریباً تمام شبه‌جزیره را اشغال کردند اما در این مرحله ورود میلیون‌ها سرباز چینی، تحت عنوان قوای داوطلب، وضعیت را تغییر داده و نیروهای کره شمالی و چین مجدداً تا سئول پیش رفتند.
هرچند نیروهای سازمان ملل دوباره سئول را اشغال و نیروهای کره شمالی و چین را تا مدار ۳۸ درجه عقب راندند. از ژوئیه ۱۹۵۱ جنگ به حالت مغلوبه درآمده و مذاکرات آتش‌بس بین دو طرف آغاز شد، این مذاکرات دو سال بعد، پس از شکست دموکراتها در آمریکا و آغاز ریاست جمهوری آیزنهاور در ژوئیه ۱۹۵۳ به پیمان آتش‌بس انجامید و مدار ۳۸ درجه به عنوان مرز دو طرف تعیین شد. این پیمان هنوز اعتبار خود را حفظ کرده و هنوز معاهده صلحی میان دو کشور امضا نشده‌ و دو کشور در حالت نه جنگ و نه صلح بسر می برند.
*** تقسیم کره:
شبه‌جزیرهٔ کره، ابتدا از مرز مدار ۳۸ درجه و بعدتر از محل سرحد مشخص شده تقسیم شد.
تقسیم کره به کره شمالی و جنوبی از پیروزی متفقین در جنگ دوم جهانی در سال ۱۹۴۵ (1324) و پایان ۳۵ سال سلطهٔ ژاپن بر کره نشأت گرفت. در طرحی که قریب به اتفاق کره‌ای‌ها باآن مخالف بودند، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی توافق کردند که قیمومیت موقت کشور را از محل مدار ۳۸ درجه، برعهده گیرند.
هدف از طرح قیمومیت کمک به ایجاد یک دولت موقت کره‌ای بود که «در موعدی مقرر مستقل و آزاد» شود.اما اگرچه تاریخ برگزاری انتخابات هم مشخص شده بود، اتحاد جماهیر شوروی از همکاری با برنامه‌های سازمان ملل متحد برای برگزاری انتخابات آزاد و عمومی در دو کره سر باز زد و در نتیجهٔ آن، یک دولت کمونیست تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی به طور دائم در شمال تأسیس شد و یک دولت طرفدار غرب در جنوب. دو ابرقدرت از رهبران متفاوتی جانبداری کردند. دو دولت مجزا در کشور برقرار شد که هر یک مدعی زمامداری تمام شبه‌جزیره بودند.
در نتیجهٔ جنگ کره (۵۳-۱۹۵۰) دو کرهٔ مجزا بر جا ماند که از زمان جنگ سرد تا امروز پابرجاست. کره شمالی یک دولت کمونیستی‌ست - هرچند آخرین موارد به کار بردن کلمهٔ کمونیسم از قانون اساسی این کشور در سال ۲۰۰۹ حذف شد- که اغلب آن را استالینیست و انزواگرا توصیف می‌کنند.
اقتصاد کره شمالی در ابتدا از رشد قابل توجهی برخوردار بود اما در دههٔ ۹۰ (بر خلاف همسایهٔ کمونیست خود جمهوری چین) سقوط کرد. کره جنوبی پس از چند دهه حکومت استبدادی اکنون به یک دولت دموکراتیک لیبرال و کاپیتالیست تبدیل شده‌است.
از دههٔ ۱۹۹۰، با آزادیخواه شدن دولت‌های کره جنوبی و مرگ بنیانگذار کره شمالی کیم ایل سونگ و جانشینی پسرش کیم جونگ ایل، دو طرف گام‌های نمادین کوچکی برای الحاق احتمالی دو کره برداشته‌اند.
هم اکنون این احساس در کره جنوبی رایج است که حضور نظامی آمریکا مانع اتحاد دو کره می شود.
در ابتدای سال ۲۰۱۸ (۱۰ دی ۱۳۹۶) دو کره اولین دور مذاکرات جدی خود را در روستای مرزی بین دو کشور شروع کردند. اگر چه دولت ایالات متحده اعلام کرد که این مذاکرات را به رسمیت نمی شناسد اما دو کره بطور جدی مذاکرات را شروع کرده و به آن خوش بین بوده اند.
مردم هم نژاد دو کره که دهه های قبل در کشور واحدی می زیستند، صرف نظر از سیاستهای جاری دو کشور و دخالتهای قدرتهای بزرگ در امور داخلی خود، تمایل شدیدی به وحدت دارند و از مسوولانشان که از قضا آنان هم علاقه مندی شان را به وحدت، پنهان نمی کنند، انتظار دارند برای رفع کدورتهای مزمن بدون چشمداشت از بیگانگان اقدام اساسی کنند.