بانوی اسکی‌باز در آرزوی پرچمداری

فروغ عباسی، نخستین بانوی اسکی‌باز ایرانی است که می‌خواهد دومین حضورش در بازی‌های المپیک زمستانی را تجربه کند. او اولین بار در المپیک ٢٠١٤ سوچی روسیه شرکت کرد. زمانی که ٢٠ سال بیشتر نداشت و توانست بزرگ‌ترین رویداد ورزش زمستانی جهان را ببیند.

 

این اسکی‌باز شیرازی که در المپیک سوچی عنوان ٤٩ را در بین ٨٨ شرکت‌کننده به‌دست آورد، امیدوار است در این دوره عملکرد بهتری از خود ارائه دهد. افتخار مهم دیگری که نصیب فروغ شد، حمل مشعل بازی‌های المپیک زمستانی ٢٠١٨ پیونگ چانگ بود که یکی از لحظات به‌یادماندنی زندگی این دختر را رقم زد.

 

او، اما آرزو و رؤیای مهم‌تری در سر دارد؛ پرچمداری کاروان ورزش ایران در المپیک. گفت‌وگوی اختصاصی «شرق» را با عضو تیم ملی اسکی آلپاین زنان در فاصله چند روز مانده تا بازی‌های المپیک زمستانی ٢٠١٨ پیونگ چانگ می‌خوانید.

‌خانم عباسی همه فکر می‌کردند حضور شما در بازی‌های المپیک قطعی است، پس چرا برایتان مسابقه انتخابی گذاشتند؟
طبق مصوبه کمیته فنی، هر کسی که بیشترین امتیاز را داشته باشد، سهمیه المپیک را می‌گیرد که من در بین خانم‌های حاضر در تیم ملی اسکی آلپاین (مارپیچ کوچک) بهترین نتیجه را به‌دست آورده بودم.

 

بعد از من خانم عاطفه احمدی بودند که امتیاز بالایی داشتند. ایشان در رقابت‌های اخیر لیگ، عملکرد خیلی خوبی داشتند.

 

همین موضوع باعث شد کمیته فنی قدری در انتخاب من مردد شود. برای همین بین ما دو نفر یک مسابقه انتخابی گذاشتند که من توانستم در هر چهار مانش، اول شوم.

‌این دومین المپیکی است که شما در آن شرکت می‌کنید. فکر می‌کنید در این دوره چه نتیجه‌ای بگیرید؟
قطعا از المپیک قبلی خیلی بهتر خواهم بود. من چهار سال پیش ٢٠ سال بیشتر نداشتم. تجربه‌ام خیلی کم بود. استرس زیادی داشتم. من در شرایطی به المپیک ٢٠١٤ سوچی رفتم که اولین حضورم در مسابقات بین‌المللی را تجربه می‌کردم.

 

آن موقع از من خواسته بودند که خودم را به خط پایان برسانم. همین که من توانسته بودم به خط پایان برسم، برای همه خوشحال‌کننده بود، اما الان شرایط فرق دارد. باید بتوانم عملکرد قابل دفاعی داشته باشم. به‌هر‌حال چهار سال گذشته و من هم تجربه‌های بیشتری به‌دست آورده‌ام.

‌در المپیک سوچی نفر چندم شدید؟
نفر ٤٩ شدم. در اسکی مهم نیست که نفر چندم می‌شوی. مهم این است که چه تایمی را ثبت می‌کنی. خیلی‌ها در حین مسابقه اوت می‌شوند. مهم فاصله زمانی است که با نفر اول به دست می‌آوری.

‌قبول دارید با شرایطی که اسکی زنان ما دارد، کسب مدال بازی‌های المپیک برایش دست‌نیافتنی است؟
بله، واقعا در این شرایط خیلی سخت است. حتی من می‌توانم بگویم قرارگرفتن ما در بین ٣٠ اسکی‌باز اول این مسابقات هم امری غیرممکن است. فکر می‌کنم عملکرد یک ورزشکار در هر رویداد باید در مقایسه با رویداد قبلی که در آن شرکت کرده، سنجیده شود. من هم تمام تلاشم را می‌کنم که ضمن ثبت یک تایم خوب سالم به خط پایان برسم.

‌کسب سهمیه بازی‌های بزرگی مثل المپیک، امکانات حرفه‌ای می‌خواهد. امکانات لازم در این مدت برایتان فراهم بود؟
متأسفانه امسال طبیعت با ما ناسازگار بود. هیچ‌کدام از پیست‌ها برف نداشت. کمبود بارش برف در کشور خیلی روی تمریناتمان تأثیر گذاشت. تمریناتمان را دیر شروع کردیم. باید مسابقه بیشتری می‌دادیم که این اتفاق هم نیفتاد.

 

با توجه به این موضوع فدراسیون برای مدتی ما را به اردویی در اتریش و یک مسابقه بین‌المللی در ترکیه فرستاد. بعد از آن هم با تلاش‌هایی که مسئولان پیست دربندسر انجام دادند، توانستند با دستگاه برف‌ساز این پیست را مجهز کنند تا تمرین کنیم.

شما قبل از اینکه بتوانید سهمیه بازی‌های المپیک ٢٠١٨ پیونگ چانگ را بگیرید، به محل برگزاری این بازی‌ها رفتید و در مراسم حمل مشعل شرکت کردید. قطعا حمل مشعل بازی‌های المپیک یکی از لحظه‌های به‌یادماندنی زندگی‌تان است. در‌این‌باره صحبت می‌کنید؟
نحوه انتخاب نفراتی که در مراسم حمل مشعل بازی‌های این دوره شرکت می‌کردند، به این صورت بود که شرکت سامسونگ به‌عنوان اسپانسر بازی‌ها، از علاقه‌مندانی که دوست داشتند در این مراسم حضور داشته باشند، خواسته بود اگر کار خاصی انجام داده اند که باعث تغییر مسیر زندگی‌شان شده در قالب یک نامه بنویسند و برای آن‌ها ارسال کنند.

 

در نهایت کسانی که قشنگ‌ترین نامه‌ها را نوشته باشند، به مراسم حمل مشعل دعوت می‌شوند. من در نامه‌ام نوشتم دختری هستم که در شهری کویری متولد شدم. برف ندیدم، اما عاشق برف شدم.

 

بعد از فعالیت در رشته‌های سنگ‌نوردی و دوچرخه‌سواری به این باور رسیدم که باید دنبال عشقی که در سر دارم بروم و آن چیزی نبود؛ جز ورزش اسکی. خدا را شکر نامه من از بین ١٦ هزار نامه‌ای که برای سامسونگ ارسال شده بود، نهمین نامه برتر انتخاب شد و این‌طور شد که توانستم به پیونگ چانگ بروم و مشعل المپیک ٢٠١٨ را حمل کنم.

 

قطعا یکی از لحظات به‌یادماندنی زندگی من در آنجا رقم زده شد. مردم کره‌جنوبی واقعا استقبال گرمی از حمل‌کنندگان مشعل داشتند.

 

من همیشه آرزویم این است که روزی پرچمدار کاروان ایران در بازی‌های المپیک زمستانی باشم. واقعا فکرش را نمی‌کردم که حضور در مراسمی مشابه پرچمداری، نصیب من شود. زمانی هم که مشعل را در پیونگ‌چانگ حمل می‌کردم، همچنان در فکر پرچمداری المپیک بودم. من هر آرزویی داشتم برآورده شده و امیدوارم به این آرزویم هم برسم.

‌پرچمدار کاروان را هنوز مشخص نکرده‌اند؟
نه فعلا.

‌بعد از المپیک چه برنامه‌ای دارید؟
بعد از المپیک ایران میزبان مسابقات قهرمانی آسیاست و باید در آنجا مسابقه بدهم. ان‌شاءالله که بتوانم مدال این رقابت‌ها را بگیرم. در رده جوانان سه مدال طلا، یک نقره و برنز آسیا را دارم، اما در رده بزرگسالان نه؛ و حرف آخر...
در این چهار سال افراد زیادی برایم زحمت کشیدند تا بتوانم دوباره به المپیک بروم.

 

رئیس هیئت اسکی استان فارس خیلی حمایتم کرد. فدراسیون همه جوره پشتیبانم بود. خانواده‌ام هم خیلی کمک کردند. پدرم در تمام مسابقات کنارم بوده و تنهایم نگذاشته؛ از همه این افراد قدردانی می‌کنم.