به گزارش ایران اکونومیست به نقل از انگجت، آژانس فضایی اروپا می‌خواهد برای بررسی فعالیت‌های قسمت همیشه تاریک ماه که ما به ندرت از آنها خبر داریم، دو ماهواره مکعب‌شکل(تاسواره) را به این قمر ارسال کند.
تاسواره معادل فارسی کیوب‌ست(CubeSat) است و به نوعی از ماهواره‌های کوچک گفته می‌شود که به صورت ماهواره‌ای متشکل از واحدهای مکعب‌شکل در ابعاد 10×10×10 با وزنی حدود 1300 گرم تعریف شده‌اند.
به بیان دیگر، تاسواره‌ها ماهواره‌هایی هستند متشکل از واحدهای ساختاری مکعبی که بتوان آنها را درون یک خشاب با قابلیت یکپارچه‌سازی با سامانه پرتابگر جانمایی کرد و به آسانی در مدار قرار داد.
با تقسیم‌بندی انجام گرفته بر اساس وزن، تاسواره‌ها بسته به این که از چند واحد تشکیل شده باشند جزء پیکوماهواره‌ها یا نانوماهواره‌ها قرار می‌گیرند.
تاسواره‌ها معمولا با ابزاری در ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار قرار داده می‌شوند یا به صورت محموله ثانویه در کنار محموله اصلی در پرتاب ماهواره‌های بزرگتر در مدار قرار می‌گیرند.
در دهه اخیر، تاسواره‌ها زمینه‌ساز پیشرفت‌های مهمی در زمینه علوم مختلف مانند فیزیک فضایی و خورشیدی، شاخه‌های زمین‌شناسی و سنجش از راه دور و زیست‌شناسی بوده‌اند.
تاسواره‌ها تنها در مدار زمین مفید نیستند. آژانس فضایی اروپا دو تاسواره منتخب موسوم به "لومیو"(Lumio) و "وی‌ام‌ام‌او"(VMMO) را برای مطالعه نیمه تاریک ماه انتخاب کرده است.
ابتدا "لومیو" به قسمت تاریک ماه ارسال خواهد شد تا با نگاه کردن به فلش‌های نور، بمباران شهابی را ثبت کند.
در همین حال، "VMMO" به طور ثابت "دهانه شکلتون"(Shackleton Crater) واقع در قسمت تاریک ماه و در نزدیکی قطب جنوب این قمر را مطالعه خواهد کرد تا یخ‌آب و دیگر مواد معدنی مفید برای سکونت را پیدا کند.
دهانه شکلتون یک دهانه برخوردی در کره ماه است که در قطب جنوب این کره واقع شده است. این دهانه نام خود را از ارنست شکلتون، یکی از کاشفان نام‌آور قاره جنوبگان گرفته است. جنوبگان به قاره‌ای گفته می‌شود که پیرامون قطب جنوب، زمین را دربرگرفته است.
قله‌های هم‌راستا با کناره‌های این دهانه تقریبا همیشه زیر نور آفتاب قرار دارند در حالی که بخش درونی این دهانه در تاریکی همیشگی قرار دارد.
دمای پایین درون این دهانه به عنوان یک تله سرد عمل می‌کند که ذرات و پاره‌های پدید آمده در اثر برخورد شهاب‌ها به کره ماه را به تله می‌اندازد و منجمد می‌کند.
فضاپیمای "جوینده ماه"(لونار پراسپکتور) کشف کرده است که مقدار هیدروژن درون این دهانه از مقادیر عادی بالاتر است و این امر ممکن است نشانگر وجود یخ‌آب در آن باشد.
تاسواره "VMMO" تشعشعات را نیز اندازه‌گیری می‌کند.
هر دو دستگاه تاسواره‌های 12 واحدی هستند که تقریبا به اندازه یک کابین وسایل هواپیما است.
تفاوت میان این دو تاسواره عمدتا به سنسورهای آنها بازمی‌گردد. "لومیو" از یک دوربین چشمی استفاده می‌کند، در حالی که "VMMO" به یک لیزر مینیاتوری مجهز است.
این ماهواره‌ها در ماه‌های فوریه و مارس توسط سازمان فضایی اروپا در برنامه‌های ماموریت به کار گرفته خواهند شد. حال اینکه دقیقا چه زمانی پرتاب می‌شوند و تا چه زمانی فعال خواهند بود به آن برنامه‌ها بستگی دارد.
انتظار می‌رود که 260 روز زمان ببرد تا "VMMO" نقشه آب دهانه را ترسیم کند.
اگر همه چیز طبق انتظار پیش برود، کاوشگرهای کوچک می‌توانند ما را به دوران اکتشافات قمری کم‌هزینه راهنمایی کنند. تا به حال، کاوشگرهای قمری معمولا بزرگ و گران‌قیمت بوده‌اند که دانشمندان را مجبور به انتخاب با وسواس ماموریت‌ها کرده بود.
تاسواره‌ها پنجره جدیدی رو به ماموریت‌های کاوش و شناسایی ماه باز می‌کنند که پیش از آن دور از انتظار بوده است و می‌تواند به پر کردن شکاف دانش در مورد نزدیک‌ترین همسایه آسمانی ما کمک کند.
