به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دولت، در سال ۱۳۴۱ ساختمان پلاسکو با ارتفاع ۴۲ متر بلندترین ساختمان تهران بود و در کنار ساختمان آلومینیوم از اولین آسمان‌خراش‌های تهران شمرده می‌شدند و به باور بسیاری این ساختمان نماد تهران جدید و معماری مدرن در پایتخت و به عنوان یک نماد شاخص شهری محسوب می‌شد اما در ۳۰دی ماه ۱۳۹۵ درحالی بعد از ۳٫۵ ساعت سوختن، فروریخت که هنوز تعداد زیادی آتش‌نشان درحال مهار آتش‌سوزی، در بیرون و داخل ساختمان بودند. در این یکسال بارها و بارها به حادثه دردناک پلاسکواشاره شده است. آنچه در گزارش ملی پلاسکو می خوانیم به دیدگاه من نزدیک است:
ساختمان پلاسکو ناباورانه فرو ریخت تا پرسش‌هایی بزرگ مطرح شوند. نویسنده‌ای به ظرافت نوشته بود «پلاسکو فرو نریخت بلکه به پا خاست» و درست می‌گوید که پلاسکو به پا خاست تا ساختار و انسجام مدنی ایران را به پرسش بگیرد. پلاسکو به پا خاست تا بپرسد «شما ایرانیان چه کردید و چه نکردید که من در آتش سوختم و فرو ریختم؟»
این حادثه آزمونی از کارایی دانشی، فناوری و مدیریت شهری بود که در مرکز پایتخت و در نزدیک‌ترین محل از نظر دسترسی به امکانات دولتی بود. با خود هزاران پرسش از دانش و فن‌آوری و مدیریت‌شهری را مطرح کرد و نهایتا دانش امروز ما را زیر سوال برد، تا از آن درس بگیریم.
اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم در جهان امروز وقوع حوادث مشابه اجتناب ناپذیر است مصداقش هم حوادث فراوانی است که در گوشه کنار جهان توسعه یافته نیز اتفاق می‌افتد، در تابستان امسال برج گرنفل در لندن آتش گرفت و حداقل ۷۹ نفر کشته یا مفقود و ۷۰ نفر زخمی شدند. گزارش ملی پلاسکو توصیه می‌کند چنین حوادثی را باید در حافظه تاریخی ملت زنده نگه داشت و با تدوین قوانین و رویه‌های مناسب، راهکارهایی برای تاثیرگذاری مثبت این حادثه بر زندگی ملت ارایه داد.
حادثه پلاسکو را باید هشداری بدانیم تا حقیقت آسیب‌پذیری جدی شهرهای بزرگ و دارای تمرکز جمعیت و سرمایه‌های کشور، به باور همگان به ویژه مدیران دستگاه‌ها بنشیند. بلکه از این آزمون بیدار شویم و برای آزمون بزرگ‌تر بعدی آماده شویم.
موضوع نگه داری ساختمان در ایران عمق کمی دارد، تا قبل از پلاسکو کمتر از آن سخن گفته شده و قوانین وضع شده به شدت از عدم کارآیی در رنج هستند. نسخه جدید مبحث ۲۲ مقررات ملی ساختمان مراحل آخر تدوین را می گذراند. این نسخه باید در بردارنده آخرین تجارب جهانی بوده و با در نظر گرفتن واقعیت های امروز جامعه ایران قابلیت اجرا داشته باشد. این مبحث فرصت مناسبی است تا مهندسان ساختمان سهم خود را در داشتن شهر و خانه هایی ایمن به مردم شهرشان ادا کنند و در حفظ جان و مال آنان ایفای نقش کنند.
