خودروهای برقی و وظیفه دولت

بر خلاف فن آوری هایبرید خودرو های تمام برقی بسیار ساده و فاقد هر نوع قطعه مکانیکی متحرکند و تنها از یک باطری، یک موتور برقی الکترو مانیتیک ساده و یک مبدل یا اینورتور تشکیل شده اند.

فن آوری آنها بسیار ساده است بگونه ای که هم اکنون بسیاری از مردم در آمریکا و کانادا رأسا و یا در کارگاههای کوچک مکانیکی اقدام به تبدیل خودرو بنزینی خود به نوع برقی می کنند.
تا چندی پیش محدودیت خودروهای برقی باطری آنها بود که بدنبال ظهور باطری های یون لیتیوم این محدودیت ها برطرف شد و هم اکنون خودروهای برقی که با برق معمولی خانگی ظرف ٧ ساعت شارژ می شوند و با یک شارژ تا ٤٥٠ کیلومتر مسافت را با سرعت و شتابی بهتر از همتایان بنزینی خود طی می کنند و در خیابان ها در آمد و شدند.
اکنون ظهور باطری های گرافینی نوید تولید خودرو های تمام برقی ای را می دهد که تنها ظرف ١ دقیقه بله ١ دقیقه شارژ می شوند و با یک شارژ تا ٨٠٠ کیلومتر مسافت را طی می کنند.

یک شرکت آمریکایی ادعا کرده که این نوع باطری را ساخته و فن آوری آنرا در آمریکا به ثبت رسانده و در ماه ژانویه در نمایشگاهی در آمریکا از آن پرده برداری خواهد کرد. بنا به اعلام این شرکت تولید انبوه این نوع باطری از ٥ سال دیگر آغاز خواهد شد.
فن آوری تولید باطری های گرافینی در کشورهای چین و کره جنوبی نیز به شدت پیشرفت کرده و یک شرکت کره ای نوید استفاده از آنها در گوشی های تلفن همراه خود با شارژ در یک لحظه را داده است.

این باطری ها محدودیت های باطری های یون لیتیوم را ندارند، به مواد معدنی کمیاب کبالت و لیتیوم وابسته نیستند و برخلاف آنها دارای الکترولیت صلب هستند.
تولید انبوه چنین باطری هایی نه تنها صنعت خودرو که کل صنایع را متحول خواهد کرد و اگر قرار است ما سری در سرای صنعت آینده جهان داشته باشیم باید انقلاب بزرگی که در راه است را درک کنیم و برای آن برنامه ریزی کنیم.
باید باور کنیم که عمر خودرو های بنزینی بسر آمده و لازم است سرمایه گذاری های سنگینی روی تولید خودروهای تمام برقی و توسعه فن آوری باطری ها و سوپر خازن ها انجام دهیم.
تحولات عظیم در خصوص تولید خودروهای برقی که هیچ نوع آلایندگی ای ندارند غول های خودرو ساز جهان را شگفت زده و خواب راحت آنها را آشفته کرده است.

آنچه این خودروسازان را نگران کرده از یک طرف بیهوده و بلا استفاده شدن فن آوری های انحصاری آنها در تولید موتورهای بنزینی که برای آنها سرمایه گذاری های سنگینی کرده اند و از سوی دیگر دوام بسیار زیادتر خودروهای برقی و در نتیجه کاهش تقاضای دراز مدت برای خود رو است.

یک خود رو برقی براحتی تا یک میلیون کیلومتر می رود و نیازی به روغن کاری های دوره ای و تنظیمات موتوری پیچیده ندارد. حتی لنت آنها نیز تا ٢٠٠ هزار کیلومتر نیاز به تعویض ندارد.
همانطور که تولید خودروهای برقی در جهان نه توسط شرکت های خودروساز مشهور که از طریق شرکت های نوبنیاد توسعه یافته است، در ایران نیز نباید به خودرو سازان مشهور کشورمان دل بست و باید شرکت های جدید برای توسعه خودروهای تمام برقی تأسیس شود.
دولت باید بودجه قابل ملاحظه ای را به این کار اختصاص دهد و با حمایت از کارآفرینان غیوری که عشق تولید و توسعه فن آوری های جدید مربوط به خودروهای برقی را در سر دارند، نقش خود را در انقلاب بزرگ در راه ایفا کند.