به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ساینس؛قلب تپنده ساعت های مکانیکی قابل حمل همواره یک ساختار تعادلی بوده است که به اشکال مختلف از چرخ دنده ها و فنر گرفته تا صفحات منتقل کننده انرژی فنر اصلی به قطعات تولیدکننده پالس، طراحی و پیاده سازی شده است.
اما در فناوری جدید به منظور تامین توان مورد نیاز برای حرکت عقربه های ساعت به جای تعادل فنری که با استفاده از 30 قطعه مختلف برقرار می شد، از یک دیسک نوسانگر یکپارچه به ضخامت 0.5 میلیمتر استفاده شده است.
این نوسانگر از جنس سیلیکون monocrystalline ساخته شده که با لایه ای از اکسید سیلیکون به ضخامت موی انسان پوشیده شده است و برخلاف روش های قبلی هیچ نیازی به روغن کاری و تنظیم ندارد و نسبت به تغییرات دما، جاذبه و میدان مغناطیسی مقاومت بالایی دارد.
این نوسانگر با زاویه بین 6- و 6+ با بسامد 15 هرتز نوسان می کند و خطای آن معادل 0.3 ثانیه در هر روز است. این در حالی است که برای تایید دقت زمان سنج های استاندارد مورد استفاده در اندازه گیری های دقیق، خطای 10 ثانیه در روز قابل پذیرش است.
ساخت ساعت های قابل حمل از قرن 16 میلادی آغاز شد اما آنچه امروز به عنوان ساعت شناخته می شود در سال 1675 به بازار آمد. این فناوری در طول سال های طولانی قرن شانزدهم تاکنون دستخوش تحولات بسیاری شده است.
اما با وجود پیشرفت هایی که در فناوری ساخت ساعت های مکانیکی حاصل شده، در طول 40 سال گذشته فناوری ساخت این ساعت ها تغییر بنیادینی نداشته است.
