پروتئین طبیعی که از نابینایی جلوگیری می کند

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه خبری مدیکال نیوز تودی، آب سیاه یا به اصطلاح پزشکی گلوکوما اصطلاحی مادر برای توصیف دسته ای از بیماری های آسیب رسان به عصب بینایی است.
عصب بینایی خوشه ای از فیبرهای عصبی است که شبکیه (بافت حساس پشت چشم) را به مغز مرتبط می کنند. آسیب عصب بینایی ارسال سیگنال های بصری را به مغز مختل کرده و می تواند به کاهش دید و در بعضی موارد نابینایی منجر شود.
بیماری آب سیاه بیشتر ناشی از افزایش فشار چشم است که می تواند به عصب بینایی آسیب برساند.
گروهی از محققان دانشگاه مکواری/ Macquarie استرالیا پی بردند پروتئینی به نام نوروسرپین/Neuroserpin نقشی کلیدی در سلامت شبکیه چشم ایفا می کند، اما این پروتئین هنگام ابتلا به بیماری آب سیاه غیرفعال می شود.
نوروسپرین از مدت ها قبل به عنوان پروتئینی شناخته می شد که فعالیت آنزیمی به نام پلاسمین را متوقف کرده و از نورون ها یا سلول های عصبی در برابر آسیب ناشی از پلاسمین محافظت می کند.
دکتر ویویک گوپتا/Dr. Gupta محقق سرپرست این مطالعه از دانشکده پزشکی و علوم بهداشت دانشگاه مکواری و همکارانش تلاش کردند بفهمند آب سیاه چطور نوروسپرین و پلاسمین را تحت تاثیر قرار می دهند.
یافته جدید محققان نتیجه نالیز سلول های شبکیه چشم گروهی از افراد سالم و گروهی مبتلا به آب سیاه و نیز سلول های عصب بینایی موش های سالم و بیمار است.
نتیجه تحلیل ها نشان داد نوروسپرین در واکنش به استرس اکسیدایتیو غیر فعال می شود. استرس اکسیدایتیو به دلایل مختلفی از جمله عوامل زیست محیطی مانند آلودگی هوا پدید می آید.
استرس اکسیدایتیو عدم توازن بین تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS)؛ به عنوان مولکول هایی که به ساختارهای سلولی آسیب می زنند و توانایی بدن برای جبران تاثیرهای آنان است.
محققان پی بردند که نوروسپرین در سلول های بیماران مبتلا به آب سیاه و سلول های عصبی موش های گرفتار این بیماری غیرفعال است.
به گفته پژوهشگران، افزایش فعالیت آنزیم در بازه زمانی طولانی مدت به تدریج بافت چشم را از بین برده و مرگ سلول ها را بیشتر می کند که همین امر عواقب ناشی از بیماری آب سیاه را بیشتر می کند.
دکتر مهدی میرزایی از گروه شیمی و علوم زیست مولکولی دانشگاه مکواری می گوید: چشم پزشکان و دانشمندان علوم بینایی همواره می خواستند بدانند چه عاملی موجب تخریب سلول بینایی در پشت چشم ها می شود؛ این مشکل در بیماری آب سیاه وجود دارد.
وی افزود: این یافته جدید به ما کمک می کند سازوکار دقیق بیماری را درک کنیم و پاسخی به سوالی داده است که سال ها ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده وبود.
این گروه قصد دارد در تحقیقات آتی خود بررسی کند آیا آنتی اکسیدان ها- مولکول هایی که از تخریب سلول ناشی از جلوگیری می کنند- می توانند برای پیشگیری از آب سیاه کاربرد موثر داشته باشند یا خیر، یافته های این مطالعه در نشریه گزارش های علمی منتشر شده است.