پشت پرده خبر استعفای اسحاق جهانگیری

ولی مثل آنکه انتشار خبر استعفای جهانگیری خیلی هم بی دلیل نبوده ... از قضا جهانگیری در شرف این استعفا قرار هم داشت. آن هم نه برای رها کردن معاونت اولی برای شهردارتهران شدن(!) بلکه به دلیل کاسه صبری که لبریز شده بود ‌به واسطه تحمیل ها و فشارها مبنی بر تغییرات در کابینه آینده دولت حسن روحانی. فشارهایی که دل حسن روحانی و اسحاق جهانگیری از آن پر است.
در صحت و سقم کابینه تحمیلی حسن روحانی، همین بس که جعفرزاده ایمن آبادی نماینده مجلس دهم و حامی دولت این گونه بیان کرده است: " هر فردی که اسمش تحمیلی و تحت فشار در لیست کابینه بیاید در مجلس به او رای نخواهیم داد! به چه زبانی بگوییم: روحانی تنها نیست!"جمله این نماینده مجلس ، سرشار از معناست . ظاهرا او هم از نفوذ عده ای برای به کار گماری اجباری گروهی از افراد به عنوان وزیر آینده و برکناری اجباری برخی از وزرا در دولت آگاه است . هر چند جعفرزاده این نوید را داده که وزرای تحمیلی از سوی جریان خاص، وقتی در مقام رای اعتماد از پارلمان قرار می گیرند رای نخواهند آورد اما چه شده تا گروهی اینگونه بر او جفا می‌کنند و وزرای اجباری را به روحانی دیکته می‌کنند.

نفوذ در وزارتخانه‌های اجرایی
طیب نیا باید هرطور شده- حتی اگر نهاوندیانی هم در کار نباشد - کنار برود . یا مثال دیگر وزارتخانه کشور است؛ جریان خاص بر ابقای وزیر کشور- رحمانی فضلی- آن هم بعد از همه این حرف و حدیث‌ها و عملکرد 4 ساله او تاکید دارند. رحمانی فضلی که ازقضا او را هم یکی از گزینه های محبوب جناح راست برمی‌شمرند، اکنون بنابه دلایلی هواخواهان دیگری هم پیدا کرده است . تاجاییکه ظاهرا تغییر این وزیر و جانشین کردن شخصی دیگر به جای او نه تنها باب میل رئیس مجلس نیست بلکه باب میل آن گروه خاص فراجناحی هم نیست . بخصوص که گزینه‌هایی مثل " موسوی لاری " وزیر کشور دولت اصلاحات از جمله جانشینان رحمانی فضلی معرفی شدند. در مورد سایر وزرا نیز چنین مسئله ای صدق می کند . و عده ای خارج از جریان چپ یا راست شخصی یا گروهی نظرات خود را بر دولت تحمیل می کنند و برماندن یا رفتن و یا جایگزینی یک وزیر بر دولت اصرار و تهدید می کنند . موضوعی که به مطرح شدن شائبه استعفای اسحاق جهانگیری به نشانه اعتراض او منتج شد و یا توئیت معنادار جعفرزاده نماینده مجلس را به همراه داشته است.

نکو گفت: «اینکه بخواهیم نقش سازنده آن گروه یا جناح را به ایام تبلیغات انتخابات، خلاصه کنیم و سپس هیچ حقی برای آنها در نظر نگیریم کار درستی نیست. پس حتما باید روحانی جناح پیروز انتخابات را در نظر بگیرد و نام آن را سهم‌خواهی نگذارد.» وی ادامه داد: «اما تحمیل کابینه زمانی معنا پیدا می‌کند که مانند آنچه هم‌اکنون درحال شکل‌گیری است، رخ دهد . اینکه خارج از جناح‌های حامی دولت، گروه‌هایی بعضا با تهدید و یا ادعای بحث‌های فراجناحی، موضوع حضور وزرا در کابینه را مطرح می‌کنند، این یک دخالت محسوب می‌شود و دولت نباید اجازه بدهد که عده‌ای بخواهند ، خارج از محدوده جناح‌هایی که نقشی در انتخابات داشته اند با روش‌های مختلف در تصمیم‌گیری و انتخاب کابینه دولت دخالت کنند »وی ادامه داد: «دولت باید تحمیلی بودن و یا نبودن کابینه آینده را شفاف سازی کند وچنانچه تحمیلی در چینش کابینه آینده صورت گرفته، رئیس‌جمهور می بایست با شجاعت و صراحت آن را اعلام کند.»

هرچند هنوز تا نیمه امرداد ماه ، یعنی زمان مشخص شدن کابینه پیشنهادی حسن روحانی چند روزی زمان باقی است اما، برخی اخبار ناخوشایند در بحث وزرای آینده، چالش دولت دوازدهم را از همین الان کلید زده است. حسن روحانی باید بداند که مطمئنا با معضلات و مشکلات جدی تری روبه روخواهد بود و راه ناهموارتر از همیشه است . روحانی در چنین مسیری اگر خم به ابرو آورد و یا تسلیم شود، بی گمان اولین باج سیاسی اش در دولت دوازدهم را هم در بحث انتخاب وزرای اجرایی خود به جریان خاص می دهد و عملا با همین اولین باج ، در برابر فشارهای چهارسال آتی خلع سلاح خواهد شد. رئیس جمهور ممکن است در برابر کابینه تحمیلی سر تعظیم فرود آورد و سکوت کند، اما اگر در برابر این کابینه (تحمیلی) و این فشار بایستد و هزینه های این ایستادگی را نیز با جان و دل بپذیرد در عوض به 24 میلیون مردمی که به او رای داده اند لبیک گفته است .