به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ساینس دیلی، این امر منجر به ساخت حسگرهای زیستی بهتر، موتورهای جت سریع‌تر و نیمه‌رساناهای با ظرفیت بالاتر خواهد شد.
به گفته پیمان شاه‌بیگی رودپشتی، دانش‌آموخته دانشگاه صنعتی اصفهان و دانشگاه آزاد تهران و یکی از رهبران ارشد این مطالعه، تثبیت کردن وضعیت نانوبلورها در دماهای بالا کار مشکلی است و ما دریافتیم در آلیاژهای خاص، سطوح بالای اکسیژن می‌تواند منجر به کاهش قابل توجه کارآیی این نانوبلورها شود.
شاه‌بیگی به همراه سینا شهباز محمدی، دانش‌آموخته دانشگاه سمنان و دیگر هدایت کننده این مطالعه، و مصطفی صابر، دانش‌آموخته دانشگاه تهران، توانستند نانوبلورهای آهن-کروم و آهن-کروم-هافنیوم را با سطوح پایین اکسیژن (0.01 درصد) ترکیب کنند. نتایج نشان داد این پودرهای آلیاژهای تقریبا عاری از اکسیژن در مقایسه با پودرهای آلیاژهای تجاری دارای محتوای بالاتر اکسیژن، در دماهای بالا و تحت سطوح بالای فشار وضعیت باثبات‌تری داشتند.
سینا شهباز محمدی، استادیار مهندسی زیست‌پزشکی در دانشگاه کنکتیکات، گفت: در این تحقیق برای نخستین بار نانومواد بهینه تقریبا عاری از اکسیژن تولید شدند و تکنیک‌های جدید ارتقای قابل توجه ثبات آن‌ها را در دماهای بالا نشان داد.
شاه‌بیگی گفت: این فقط گام اول است اما ادامه چنین تحقیقاتی می‌تواند در نهایت منجر به تولید موتورهای جت سریع‌تر، افزایش ظرفیت نیمه‌رساناها و حساسیت بیشتر زیست‌حسگرها شود.
وی و همکارانش به دنبال آزمایش نظریه خود بر روی آلیاژهای دیگر هستند تا دریابند آیا حضور یا عدم حضور اکسیژن در دماهای بالا بر عملکرد آن‌ها نیز تاثیر می‌گذارد یا خیر.
