از مربی کامیون‌سوار تا بازیکن مسافرکش

به گزارش ایران اکونومیست؛  امیر حاج رضایی در روزنامه آرمان با این مقدمه نوشت: من سال‌هاست که در این فوتبال حضور دارم و همه چیز را درباره آن می‌دانم. مشکل ما تنها محمد احمدزاده نیست که امروز راننده کامیون شده است. اکبر افتخاری فوتبالیست برجسته ایران که زننده گل قهرمانی ما در آسیا به اسرائیل بود مدت‌هاست در حال مسافرکشی است و کسی جویای حال او نیست. مرحوم کاظم سیدعلی‌خانی که در پرسپولیس خیلی از سوی هواداران تشویق می‌شد با تاکسی امرار معاش می‌کرد. دلیل آن هم این است که تا زمانی که سرپایی و اثرگذاری، مسئولان به تو توجه می‌کنند و مورد حمایت و تشویق مردم هستید اما وقتی که کنار می‌روید به راحتی از خاطر مسئولان و مردم پاک می‌شوید. فرهنگسازی فقط کار فدراسیون فوتبال نیست و دیگر ارگان‌ها هم باید کمک کنند تا فضای جامعه عاری از هرگونه زشتی شود. استادیوم ورزشی جامعه کوچکی از یک جامعه بزرگ است. تماشاچیانی که فحاشی می‌کنند و تعدادشان کم هم نیست با دیدن یک بی‌عدالتی به‌زعم خودشان در استادیوم حرف‌های زشت و نامربوطی می‌زنند که در حالت طبیعی هرگز چنین سخنانی را بیان نمی‌کنند که این موضوع بر می‌گردد به ناعدالتی‌که در جامعه علیه آنها شده است و آنها از این طریق می‌خواهند خودش را خالی کنند. در کدام کشور پیشرفته فوتبالی سراغ دارید که تماشاگران برای تماشا کردن یک مسابقه فوتبال شب قبل از مسابقه پشت درب استادیوم بخوابند. خاطرم هست که در آلمان و در زمان دیدار تیم کلن با حریف خود در ورزشگاه این تیم که آن‌چنان هم بزرگ نیست تا 15 دقیقه قبل از شروع مسابقه ورزشگاه خالی بود و بعد از آن تماشاگران بدون عجله و شتاب به آرامی در صندلی‌های خود مستقر شدند. آیا در ورزشگاه‌های ما ایجاد چنین نظمی کار سختی است؟ وقتی به تماشاگر احترام گذاشته شود و در سرما و گرما مدت‌ها منتظر شروع بازی نماند، بدون شک او هم با ناملایمتی برخورد نمی‌کند. وقتی امکانات لازم به او داده شود بی‌احترامی را سرلوحه کار خود قرار نمی‌دهد. مراسم قرعه‌کشی لیگ هفدهم با 100 دقیقه تاخیر شروع می‌شود. عده‌ای از مدعوین هم مراسم را ترک کردند تا نشان دهند که زمان برای آنها ارزش دارد و نباید چنین تاخیری را حس کنند. آیا ما چنین نگاهی به تماشاگران داریم؟ آیا به آنها چنین احترامی گذارده می‌شود؟ چطور توقع داریم او اذیت شود و با سختی مسابقه را ببیند و رعایت ادب را هم کند؟ چیزی که بر فوتبال ما حاکم است پول است. ارزش‌های اخلاقی هم چیزی است که زیرسایه پول نیست اگرچه با آن ارتباط مستقیم دارد. ما تنها 3 یا 4 نفر را داریم که علیه سلطه پول بر فوتبال حرف می‌زنند. مابقی حاضر نیستند از معایب سلطه پول حرف بزنند. مشکل بزرگ فوتبال ما مثل یک کوه یخ بخش اصلی آن زیر آب است و با مدیریت بدی که مشاهده می‌کنیم این سلطه هر روز قوی‌تر می‌شود. وقتی شما در جلو درب خانه‌ات سیل‌بند دارید، سیل وارد خانه‌ات نمی‌شود. فوتبال ما سیل‌بند ندارد تا جلوی خیلی اتفاقات ناهنجار را بگیرد."