به گزارش ایران اکونومیست؛ "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) تصویری از یک "سحابی سیاره‌نما" که روزهای پایانی یک ستاره مشابه خورشید است، منتشر کرد.
"سحابی سیاره‌نما"(planetary nebula) نوعی سحابی منتشر شونده است که از گاز و پلاسما تشکیل شده است. این نوع سحابی‌ها پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند.
این نام از قرن هجدهم، هنگامی که به علت حلقوی بودن این سحابی‌ها(که خود به خاطر انفجار ستاره است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته می‌شد، به وجود آمده است.
مدت عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود 10 هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون ساله ستاره است.
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستاره‌هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می‌کنند نیز دیده می‌شود.
سحابی سیاره نما عبارت است از یک پوستهٔ گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک.
در زمان تحول ستاره و در مرحله هلیوم‌سوزی، ممکن است ناپایداری‌هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می‌کنند، در حالی که در دیگر ستاره‌ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوستهٔ گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ (دمای 50 هزار تا 100 هزار درجه کلوین) تشکیل خواهد شد.
این ستاره کوچک، هستهٔ ستارهٔ اولیه است. تابش فرابنفش ستاره مرکزی، گاز در حال انبساط را در سحابی سیاره نما به یون تبدیل می‌کند.
فضای اطراف این ستاره در حال حاضر بسیار درخشان و زیبا به نظر می‌رسد و تا چند هزار سال آینده این اثرات که ناشی از انفجار ستاره است محو خواهد شد.
این ستاره در طی چند میلیارد سال آینده سرد شده و به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد.
مشابه این اتفاق در طی پنج میلیارد سال آینده در انتظار خورشید خواهد بود.
تعداد سحابی‌های سیاره نما در کهکشان راه شیری، 50 هزار سحابی است. تاکنون حدود 2000 سحابی سیاره نما رصد شده است.
