در سال‌های اخیر خیلی پرکار و البته موفق بودید. علاوه بر بازی در سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی مختلف بهترین بازیگر جشنواره تئاتر فجر هم شدید و در جشنواره تولیدات رادیویی هم مورد تقدیر قرار گرفتید. این موفقیت چقدر در روند کاریتان تاثیرگذار بوده؟
کار ما همیشه همین‌طور در نوسان است. خوشبختانه در سال‌های اخیر پیشنهادهای خوبی برای بازی داشتم که با انگیزه زیادی آنها را بازی کردم و البته همان‌طور که گفتم این شرایط دائمی نیست و زمانی هم می‌رسد که باید منتظر یک پیشنهاد خوب باشیم.
در جشنواره فجر سال گذشته هم در سه فیلم حضور داشتید و به نظر می‌رسد حضورتان در سینما بسیار پررنگ‌تر از سابق شده است.
بله، در جشنواره سال گذشته در سه فیلم «آباجان» به کارگردانی هاتف علیمردانی، «زیر سقف دودی» به کارگردانی پوران درخشنده و «پشت دیوار سکوت» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی بازی کردم که نه تنها ژانر فیلم‌ها متفاوت بود، بلکه نقش‌هایم نیز با یکدیگر تفاوت داشت. البته سال‌هایی که در سینما حضور نداشتم هم پیشنهاد بازی داشتم، اما متن‌ها به قدری ضعیف بود که خودم ترجیح می‌دادم در آنها بازی نکنم. در مجموع فکر می‌کنم مشکل اصلی ما در سینمای ایران نداشتن فیلمنامه و متن قوی است. برای من ذات هنر مهم است نه پول و هیچ‌وقت به‌خاطر پول، بازی در هر کاری را نمی‌پذیرم.
این روزها «آباجان» روی پرده است. کمی در مورد نقش‌تان توضیح بدهید.
در «آباجان» نقش همسر دوم آقای محمود نظرعلیان را بازی می‌کنم که درواقع در فیلم هووی فاطمه معتمدآریاست. «نازخند» زنی سنتی و آرام است که سرنوشت این‌گروه زن‌ها را پذیرفته است، این زن ما به ازاهای زیادی بخصوص در گذشته و خانواده‌های سنتی دارد.
آیا می‌توان گفت که به دلیل خستگی از ایفای نقش زنان مرفه شهری سراغ بازی در این نقش رفتید؟
نه، اصلا. متن خوب، گروه خوب و البته کارگردانی خوب همگی دست به دست هم داد تا من پیشنهاد بازی در این فیلم را بپذیرم.
بازی مقابل خانم فاطمه معتمدآریا چطور بود؟
عالی و بی نظیر. ایشان همان قدر که بازی خودش برایش مهم است برای نوع بازی بازیگر نقش مقابلش هم دغدغه دارد و می‌کوشد به او نیز بازی خوب و باورکردنی ارائه کند.
در «آباجان» آیا سکانسی بود که نسبت به آن حساس بودید و اجرایش برایتان سخت بود؟
نه. چون خانواده‌ای که در این فیلم به تصویر کشیده شده یک زندگی معمول و روتین از همان زندگی دهه 60 و دوران جنگ را دارد و فقط کافی بود آن لحظات را تجربه کرده بودی تا می‌توانستی نقش را بازی کنی.
برای نزدیک شدن به نقش «نازخند» تا چه اندازه به فیلمنامه وفادار بودید و تا چه میزان خودتان به‌دنبال شناخت این شخصیت و اضافه کردن چیزهایی به او بودید؟
نازخند شناخت خاصی نمی‌خواست. یک زن مظلوم و ساده بود که هیچ پیچیدگی‌ای نداشت. مهم درآوردن یک لحظه از زندگی و روابط آدم‌ها بود که آن‌هم باید در همان لحظه روی آن کار می‌کردم و خیلی نیاز به فکر از قبل نداشت.
بازی در نقش‌هایی که از سن و سال شما بزرگ‌تر و از خود واقعی‌تان دور است، چقدر برایتان چالش‌برانگیز است؟
البته خودم هم دیگر خیلی جوان نیستم، اما در کل وقتی نقشی را می‌پذیرم تمام سعی ام را می‌کنم که آن نقش را با تمام وجودم لمس و باور کنم تا بتوانم به‌خوبی از عهده آن برآیم.
آیا برای بازی در مدیوم‌های مختلف سینما، تلویزیون و تئاتر تفاوتی قائل هستید؟
اصلا.
برای من مهم کار است. کیفیت متن، گروه، تجربه کارگردان و... از عواملی
هستند که در پذیرش یک پیشنهاد برایم مهمند و قطعا اگر تمام شاخص‌هایی که
گفتم، مهیا باشد با کمال میل در هر مدیومی بازی می‌کنم.
در پایان اگر نکته‌ای مانده بفرمایید؟
وظیفه ما به عنوان بازیگر این است که از سینمای مستقل و جوان‌هایی که خودشان در این سینما سرمایه‌گذاری می‌کنند، حمایت کنیم.
