قهرمانی که بارسلونا و اتلتیکو به والنسیا هدیه دادند

به گزارش ایران اکونومیست؛ هفته پایانی لالیگا در سال ۱۹۷۱ در روز یکشنبه پایان می‌یافت که سه تیم شانس قهرمانی داشتند. دو تیم از این سه تیم باید برابر هم قرار می‌گرفتند. اتلتیکو در مانسانارس میزبان بارسلونا بود و در طرف دیگر والنسیا در ساریا مهمان اسپانیول بود. والنسیا بیش از دو تیم دیگر شانس قهرمانی داشت چون در صورت پیروزی یا حتی تساوی به این عنوان می‌رسید. اگر شکست می‌خورد و یکی از دو تیم اتلتیکو و بارسا پیروز می‌شدند جام را از دست می‌داد. والنسیا در صورت شکست تنها با تساوی دیدار مانسانارس به قهرمانی می‌رسید؛ اتفاقی که در نهایت رخ داد. 
هر دو بازی همزمان انجام شد تا تیمی در این زمینه برتری نداشته باشد. عصر یکشنبه بازی‌ها برگزار شد. آلفردو دی استفانو روی نیمکت والنسیا نشسته بود. اسپانیول خیلی زود با گلزنی لاماتا یک بر صفر پیش افتاد. لاماتا پیش از این بازیکن اتلتیکو بود. آیا او برای قهرمانی تیم سابقش تلاش کرد؟ او به نفع هر سه تیم تلاش کرد چون قرار بود در صورت شکست والنسیا باشگاه (اسپانیول) و اتلتیکو و بارسلونا به بازیکنان این تیم پاداش بدهند. تا پایان نیمه نخست گل دیگری به ثمر نرسید. والنسیا شکست خورده هنوز صدرنشین لالیگا بود چون در بازی دیگر دو تیم مساوی کرده بودند. یک ساعت دیگر قهرمان لالیگا مشخص می‌شد.
نیمه دوم هر دو بازی شروع شد و بارسلونا خیلی زود به گل رسید. مارتی فیلوسیا با ضربه سر دروازه اتلتیکو را باز کرد. اکنون بارسا قهرمان محسوب می‌شد. والنسیا که از این موضوع با خبر شد با استرس زیادی برابر اسپانیول بازی کرد. همه بازیکنان میزبان در محوطه جریمه قرار داشتند تا اجازه ندهند توپی از خط دروازه عبور کند. بازیکنان اسپانیول برای به دست آوردن هر توپ می‌جنگیدند و پس از توپ‌گیری آن را به زمین حریف می‌فرستادند. کمی بعد در دیگر دیدار لوییس گل مساوی را  به ثمر رساند. والنسیا با وجود شکست دوباره تیم قهرمان به شمار می‌رفت. اتلتیکو دوباره فرصت پیدا کرد تا خود را به عنوان تیم قهرمان معرفی کند. قرمز و سفیدپوشان حمله می‌کردند و بارسلونا با ضد حمله قصد داشت دروازه تیم مادریدی را باز کند. والنسیا با استرس بازی می‌کرد و به همین خاطر اتفاقی در آن بازی رخ نداد. در مانسانارس صحبت‌هایی بین همدیگر رد و بدل شد که این نتیجه به نفع والنسیا است. این موضوع درست بود اما دو تیم نمی‌تواستند کاری انجام دهند. هواداران اتلتیکو معتقد بودند پنالتی روی سالسدو اتفاق افتاده ولی داور آن را نپذیرفت. بازی به دقایق پایانی نزدیک می‌شد. در ساریا صداهایی از هواداران والنسیا به گوش می‌رسید که آواز قهرمانی را سر داده بودند. دی استفانو در حالی به میدان آمد که انگشتان اشاره‌اش به نشانه پیروزی بالا رفته بود. بازیکنان از او پرسیدند بازی یک بر یک به پایان رسید و او در پاسخ گفت بله یک بر یک تمام شد. در ساریا دو دقیقه به پایان بازی باقی مانده بود که والنسیایی‌ها جشن قهرمانی گرفته بودند. والنسیا در حالی قهرمان شد که اتلتیکو و بارسا به این تیم به طور ناخواسته کمک کردند. در مانسانارس بازیکنان همدیگر را بدون هیچ حرفی نگاه می‌کردند. چه اتفاقی افتاد؟ والنسیا پس از ۲۴ سال قهرمان لالیگا شد و جشن قهرمانی را در ساریا برپا کرد.
بازیکنان اسپانیول از همه خوشحال‌تر بودند چون قرار بود از سه تیم پاداش بگیرند؛ باشگاه، اتلتیکو و بارسلونا.  علاوه بر این لازم نبود به خاطر کمک کردن بارسلونا در قهرمانی لالیگا  سرزنش‌ها را تحمل کنند چون قهرمانی رقیبشان برای هواداران این تیم غیر قابل تحمل بود.
انتهای پیام