۱۳ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۲:۴۷
تاثیر پیاده روی فضایی بر مغز فضانوردان
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که سفرهای فضایی بر حجم ماده خاکستری در بخش‌های مختلف مغز فضانوردان تاثیر می‌گذارد.
به گزارش ایران اکونومیست به نقل از گیزمگ، قبل از اینکه بشر بتواند انسان را به طور گسترده به مریخ بفرستد، ایده بهتر اینست که دربارره تاثیرات که حضور طولانی مدت در فضا می‌تواند روی بدن انسان بگذارد، تحقیق کند.
این تاثیرات می‌تواند در نتیجه تغییر مایعات به دلیل عدم وجود گرانش و عملکرد مغز برای یادگیری مجدد چگونگی حرکت در یک فضای ناشناخته جدید باشد.
بدن انسان برای زندگی در شرایط حاکم بر زمین تکامل یافته و جای تعجب نیست که اگر در فضایی غیر از زمین قرار گیرد، دچار مشکلات مختلف مربوط به سلامت شود.
بدون وجود گرانش که به طور مداوم بر بدن تاثیر می‌گذارد، استخوان‌ها و عضلات در طول زمان حجم خود را از دست خواهند داد.
به همین دلیل است که فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) از رژیم‌های ورزشی سخت برای کاهش وزن استفاده می‌کنند.
تابش‌های کیهانی نیز در زمانی که ما میدان الکترومغناطیسی زمین را ترک می‌کنیم می‌تواند یک خطر جدی محسوب شود.
نتایج اولیه از تحقیق جاری ناسا نشان داده است که حضور طولانی مدت در فضا در واقع می تواند دی‌ان‌ای یک فرد را تغییر دهد.
این پژوهش جدید که توسط محققان دانشگاه میشیگان انجام شده، بر روی مغز فضانوردان متمرکز شده است. این تیم برای انجام این پژوهش اسکن ام‌آرآی 26 فضانورد را مورد بررسی قرار دادند.
12 نفر از این فضانوردان اعضای خدمه شاتل بودند که دو هفته در فضا اقامت داشتند و 14 نفر دیگر به مدت 6 ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی کرده بودند.
در تمام این موارد، حجم ماده خاکستری در بخش‌های مختلف مغز، هم افزایش و هم کاهش یافته و هرچه فضانوردان بیشتر در فضا اقامت داشتند، این تغییرات بیشتر قابل مشاهده بود.
جابجایی مایعات مغزی به دلیل عدم وجود گرانش، علت مهم تمام مشکلات مرتبط با سلامت در فضانوردان است که از مهمترین آنها می‌توان به تاری دید اشاره کرد.
از طرف دیگر، اغلب افزایش ماده خاکستری در قسمت‌هایی از مغز رخ می‌دهد که مسئول کنترل و حس پاها می‌باشد.
محققان هنوز هم دقیقا نمی‌دانند که در زمان بروز این تغییرات چه اتفاقی در مغز می‌افتد اما آنها می‌گویند که ممکن است این تغییرات در نتیجه ایجاد ارتباطات جدید در سلول‌های عصبی باشد.
یک مطالعه پیگیری به بررسی اثرات این تغییرات در عملکرد شناختی مغز خواهد پرداخت و همچنین بررسی خواهد کرد که این تغییرات تا چه مدت پس از بازگشت به زمین به طول می‌انجامند.
این پژوهش در مجله Nature Microgravity به چاپ رسیده است.
انتهای پیام
این تاثیرات می‌تواند در نتیجه تغییر مایعات به دلیل عدم وجود گرانش و عملکرد مغز برای یادگیری مجدد چگونگی حرکت در یک فضای ناشناخته جدید باشد.
بدن انسان برای زندگی در شرایط حاکم بر زمین تکامل یافته و جای تعجب نیست که اگر در فضایی غیر از زمین قرار گیرد، دچار مشکلات مختلف مربوط به سلامت شود.
بدون وجود گرانش که به طور مداوم بر بدن تاثیر می‌گذارد، استخوان‌ها و عضلات در طول زمان حجم خود را از دست خواهند داد.
به همین دلیل است که فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) از رژیم‌های ورزشی سخت برای کاهش وزن استفاده می‌کنند.
تابش‌های کیهانی نیز در زمانی که ما میدان الکترومغناطیسی زمین را ترک می‌کنیم می‌تواند یک خطر جدی محسوب شود.
نتایج اولیه از تحقیق جاری ناسا نشان داده است که حضور طولانی مدت در فضا در واقع می تواند دی‌ان‌ای یک فرد را تغییر دهد.
این پژوهش جدید که توسط محققان دانشگاه میشیگان انجام شده، بر روی مغز فضانوردان متمرکز شده است. این تیم برای انجام این پژوهش اسکن ام‌آرآی 26 فضانورد را مورد بررسی قرار دادند.
12 نفر از این فضانوردان اعضای خدمه شاتل بودند که دو هفته در فضا اقامت داشتند و 14 نفر دیگر به مدت 6 ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی کرده بودند.
در تمام این موارد، حجم ماده خاکستری در بخش‌های مختلف مغز، هم افزایش و هم کاهش یافته و هرچه فضانوردان بیشتر در فضا اقامت داشتند، این تغییرات بیشتر قابل مشاهده بود.
جابجایی مایعات مغزی به دلیل عدم وجود گرانش، علت مهم تمام مشکلات مرتبط با سلامت در فضانوردان است که از مهمترین آنها می‌توان به تاری دید اشاره کرد.
از طرف دیگر، اغلب افزایش ماده خاکستری در قسمت‌هایی از مغز رخ می‌دهد که مسئول کنترل و حس پاها می‌باشد.
محققان هنوز هم دقیقا نمی‌دانند که در زمان بروز این تغییرات چه اتفاقی در مغز می‌افتد اما آنها می‌گویند که ممکن است این تغییرات در نتیجه ایجاد ارتباطات جدید در سلول‌های عصبی باشد.
یک مطالعه پیگیری به بررسی اثرات این تغییرات در عملکرد شناختی مغز خواهد پرداخت و همچنین بررسی خواهد کرد که این تغییرات تا چه مدت پس از بازگشت به زمین به طول می‌انجامند.
این پژوهش در مجله Nature Microgravity به چاپ رسیده است.
انتهای پیام
گزارش خطا
آخرین اخبار