ظاهرا به این شیوه از خود رفع مسئولیت کردن و گناه
را به گردن دیگران انداختن عادت شده است. مهم نیست که آن حادثه ماهیت سیاسی
اجتماعی داشته باشد یا از جمله بلایای طبیعی و غیر طبیعی به حساب آید. این
وسط یک اصل ثابت است: هیچ فرد یا نهادی حاضر نیست مسئولیت آن را به عهده
بگیرد. با چند پیام تسلیت و تشکیل کمیته و شورا و جنجال رسانه‌ای،
صورت‌مسئله پاک می‌شود و همه از جوش و خروش می‌افتند تا حادثه بعدی.
به گزارش ایسنا، احمد حسینی با این مقدمه در «جمهوری اسلامی» نوشت: اگر چهره‌های بی‌جایگزین سیاسی با جفا از صحنه خارج می‌شوند، اگر به خاطر رقابت‌های سیاسی، سند درخشان برجام شکست خوانده می‌شود و با منفی‌بافی بی‌وقفه دشمن‌تراشی بیهوده می‌شود، اگر به خاطر عدم نظارت و حرص و طمع بی‌حد، فساد گسترش می‌یابد و فقر و بیکاری همه‌گیر می‌شود و اگر خیلی دیر می‌فهمیم که اشتباه کرده‌ایم، به جای اعتراف به گناه و نفهمی خود، طلب‌کارانه مدعی هم هستیم: ما که از اول می‌گفتیم!!
حادثه عجیب انفجار طبقات ساختمان پلاسکو آن هم در هر طبقه به صورت زنجیره‌ای و منظم از همین دست مسائل است. مهم نیست الان مالک این ساختمان کدام فرد یا نهاد است ولی هر کس و هر جا که هست معلوم می‌شود از رانت قدرتی برخوردار بوده که برای حدود ۱۰ اخطار رسمی شهرداری قدرتمند مرکز مملکت پشیزی ارزش قائل نبوده است. آقایان لازم نیست زحمت طاقت‌فرسای استعفا یا عذرخواهی را بکشند. حداقل برای مردم توضیح دهند آنانی که به تذکرات توجه نمی‌کردند کی هستند و چرا حالا بابت این حادثه تلخ و ملی معرفی و مجازات نمی‌شوند؟
از دولت تدبیر و امید که آماده می‌شود تا به فضل الهی در آستانه چهار سال دوم کار خود قرار گیرد، انتظار می‌رود برای جلب بیشتر اعتماد عمومی، با همه توان خود به مقابله با مافیای حاکم بر ساز و کارهایی از این دست برود و پشت پرده سیاه آن را آشکار سازد و اجازه ندهد حادثه ساختمان پلاسکو با گذشت زمان فراموش شود.
از شورای شهر و شهرداری که مستقیما مسئول هستند حساب‌کشی شود زیرا این حادثه به گفته خودشان ممکن است در ده‌ها مجتمع مشابه دیگر نیز رخ دهد و اگر بنا به قول آقایان مالکین تمکین نمی‌کنند، آیا حاکمیت هم وظیفه و چاره‌ای ندارد؟! حادثه پلاسکو با آن انفجار و فرو ریختن شگفت و فیلم‌های متعدد از زوایای مختلف به راحتی قابل کار کارشناسی فنی و حرفه‌ای است و حال که ابعاد آن جهانی نیز شده است باید تا آخر رفت؛ نه فقط به خاطر مظلومیت و رنج آتش‌نشانان و خانواده‌های آنان و یا ورشکستگی و نابودی زندگی صدها خانوار، بلکه به خاطر حقیقت.
