عباس آخوندی در سومین کنفرانس بناهای بلند
گفت: احداث ساختمان‌های بلند به معنی تحمیل هزینه‌های مالک به جامعه برای
بهره‌برداری بیشتر از زمین است و درواقع، بلندمرتبه‌سازی در ایران، هزینه
کردن از جیب ملت است.
وی ادامه داد: بلندمرتبه‌سازی به سود گروه خاصی است که به قیمت سربار کردن هزینه‌ای تاریخی و ممتد برای یک ملت است. در حالیکه مدیریت موفق شهری باید بتواند تمام افراد جامعه را موظف کند که هزینه‌شان را به سایرین تحمیل نکنند. وظیفه دولت هم، درونی کردن هزینه‌های ساخت بناهای بلند است.
به گفته آخوندی، مفهوم برون‌ریز در اقتصاد سیاسی بدین معنا است که انسان‌ها، علاقه‌مند هستند که هزینه اقدامات خود را به سایرین تحمیل کنند و باید تلاش شود که در جامعه از این برون‌ریزی جلوگیری شود؛ این در حالی است که در زندگی شهری شاهد برون‌ریزی در حوزه ساخت و ساز هستیم و به عنوان نمونه، می‌توان به احداث ساختمان‌های بلند و برج‌ها در شهرها اشاره کرد.
وی ادامه داد: باید تلاش شود که این کنفرانس، مفهوم زندگی مدرن شهری را بازخوانی کند که ساختمان‌های بلند، نماد اصلی این مدرنیسم است؛ بر این اساس امیدواریم سومین کنفرانس بناهای بلند، مفهوم بلندمرتبه‌سازی را به صورت بنیادی‌تر مورد بررسی قرار دهد و از همه جوانب به این نماد زندگی مدرن توجه کند.
آخوندی با طرح این پرسش که چرا در یک جامعه باید تعداد زیادی از افراد، هزینه دسترسی گروه خاصی به رانت و برخی منافع را پرداخت کنند؟ گفت: وضعیت زندگی شهری در ایران، بازتاب‌دهنده اغتشاش ذهنی ایرانیان است و اگر کسی بخواهد نحوه نگاه ایرانیان به زندگی شهری را بازتاب دهد، می‌تواند نگاهی به معماری شهرهای کشور داشته باشد.
وزیر راه و شهرسازی اظهار داشت: من مخالف احداث ساختمان‌های بلند نیستم؛ اما باید در ساخت بناهای بلند، این موضوع در نظر گرفته شود که آیا این ساخت و سازها در جهت ارتقای کیفیت زندگی شهری است و آیا سازگاری با طبیعت و ظرفیت‌های زیست‌محیطی دارد؟
آخوندی در ادامه سخنانش به وضعیت زندگی شهری در ایران اشاره کرد و گفت: زندگی شهری در ایران به شدت پراکنده است و پس از ورود تکنولوژی و فناوری به ایران، این تصور در جامعه تقویت شد که با کمک فناوری‌های مدرن، می توانیم طبیعت را در اختیار بگیریم و هر نوع تصوری در محیط‌زیست داشته باشیم؛ در حالیکه این تصور کاملاً اشتباه است.
وزیر راه و شهرسازی تصریح کرد: هم‌اکنون مهمترین شعاری که در حوزه زندگی شهری در تهران مطرح می‌شود، این است که «پایتخت ایران چه ظرفیت زیستی دارد؟» واقعیت این است که اگر منابع آبی هم از دریای عمان به تهران منتقل شود و تمام وسایل نقلیه به فناوری هیبریدی مجهز شوند، تهران بیش از این ظرفیت پذیرش جمعیت را ندارد و هم‌اکنون، زمان بازنگری و بازاندیشی در زندگی شهری فرا رسیده است که این بازنگری، نیازمند اجماع در حوزه اندیشه است.
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر یکی از اصلی‌ترین مشکلات حوزه شهری، کمبود منابع آبی در کشور است که حل این موضوع با انتقال آب از دریا یا دریاچه‌ها امکانپذیر نیست، زیرا این اقدامی کوتاه‌مدت و کم‌اثر است.
