به گزارش ایران اکونومیست؛ گالویان کارشناس اقتصادی سیاسی منطقه ای در مقاله «متافیزیک روابط تهران و ایروان» در پایگاه پربیننده ارمنستانی «168ژام (ساعت)» که روز سه شنبه انتشار یافت، افزوده است: با وجود اینکه ایران و ارمنستان هیچ گاه در مسایل سیاسی اختلاف نداشته اند، ولی روابط حسن همجواری به برقراری مناسبات اقتصادی گسترده منجر نشده است.
وی نوشته است: کارشناسان سیاسی تا کنون روابط کم اقتصادی دو کشور را به عوامل سیاسی مرتبط می کردند و آمریکا به عنوان نخستین و سپس روسیه بویژه پس از احداث خط لوله گاز به عنوان دومین عامل در این زمینه معرفی می شد.
گالویان افزوده است: اما، سال 2016 تغییرات ژیوپولیتیک گسترده ای رخ داد، ایران افزون بر کاهش یافتن تحریم ها در حال بازیابی قدرت نفتی و حضور بیشتر در بازارهای جهانی نفت است.
کارشناس ارمنستانی همچنین در ادامه نوشته است: اکنون منافع ژیوپولیتیک ایران و روسیه در بحران سوریه نیز همسان شده و ترکیه هم در حال پیوستن به این محور است.
وی در پایان با مثبت خواندن پیامدهای این رویکردها بر توسعه روابط تهران و ایروان، نوشت: اکنون به نظر می رسد، غرب و روسیه دیگر در راه همکاری های ایران و ارمنستان مانع تراشی نمی کنند و ممکن است نتایج سفر روحانی به ایروان، وضعیت را تغییر دهد تا شاهد روابط اقتصادی واقعی باشیم.
در جریان سفر یک روزه روحانی به ایروان در هفته گذشته افزون بر مذاکره با سرژسرکیسیان رئیس جمهوری ارمنستان، پنج سند همکاری بین دو کشور امضا شد که می تواند ارزش روابط اقتصادی را از سطح کنونی سالانه حدود 300 میلیون دلار بسیار افزایش دهد.
این سندها در زمینه های استفاده مشترک از دروازه مرزی «نوردوز – مغری»، همکاری در شرایط اضطراری، همکاری های بین موزه ای، گردشگری و ورزشی است.
روابط دو کشور شامل حوزه های مختلفی از جمله انرژی، حمل و نقل، حفاظت از محیط زیست، علمی و فرهنگی می شود که برنامه های گسترده ای نیز برای گسترش آن از سوی تهران و ایروان تدارک دیده شده است.
دو کشور همچنین برنامه های راهبردی مختلفی دارند و در سال 1995 نیز قرار داد ساخت خط لوله گاز از ایران به ارمنستان امضا شده است.
ارمنستان با حدود 30 هزار کیلومتر مربع مساحت و سه میلیون نفر جمعیت در منطقه قفقاز که پس از فروپاشی شوروی در سال 1991 استقلال یافت، با موقعیت راهبردی ویژه، از غرب با ترکیه، شمال گرجستان، شرق جمهوری آذربایجان (جمهوری قره‌باغ) و در جنوب ایران و جمهوری خودمختار نخجوان (جزئی از جمهوری آذربایجان) هم مرز است.
