این روزها "فروشنده" اصغر فرهادی روی بورس است و مانند سایر آثارش بهانه خوبی برای گفتگو. گفتگوهایی از زوایای مختلف راجع به فیلم راجع به اخلاق، راجع به زندگی و راجع به خیلی چیزهای دیگر.
فروش فیلم بدون داشتن ثانیه ای تیزر تلویزیونی در یک ماه حدود ده میلیارد تومان است و جز پر مخاطب ترین فیلم های سینمای ایران شده است. این که یک فیلم به قهر تلویزیون با خودش لبخندی از سر بی تفاوتی بزند معنایش همین است. برای "فروشنده" بود و نبود تلویزیونی که "ملی" اش می خوانند یکی است. برای مردم چطور؟
آن ها هم نشان داده اند که صداوسیما دیگر برایشان یک شوخی شده است. خودشان آن چیزی را که بخواهند به هم تبلیغ می کنند. بالاخره در دوران "هر فرد یک رسانه" هستیم و در چنین روزگاری ناز کردن تلویزیون برای فیلمی با مختصات "فروشنده" مسخره کردن خودش است. لشکر کشی برنامه "هفت" علیه فیلم فرهادی هم هیچ تفاوتی در استقبال مخاطب ایجاد نکرد. به واقع "هفت" مصداق "کفر نعمت از کف ات بیرون کند" شده است، کفران نعمت جیرانی آمدن گبرلو بود و کفران نعمت گبرلو آمدن افخمی ، خدا چهارمی اش را به خیر کند! "فروشنده" ی فرهادی اولین فاتحه خوان صداوسیما نیست و آخرین اش هم نخواهد بود مگر آنکه معجزه ای رخ دهد و جایی که قرار بود "دانشگاه" باشد احیا شود.
