ساخت اندام مصنوعی از پلاستیک های بازیافتی

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه اینترنتی دویچه وله؛ پژوهشگران آلمانی می گویند هزاران انسان سالانه در اثر برخورد با مین های ضدنفر، عضو یا اندامی از بدن خود را از دست می دهند. اما تنها شمار اندکی از این معلولان توان مالی خرید اندام ساختگی (برسازه/ پروتز) را دارند.
تخمین زده می شود 80 درصد از انسان هایی که به دلایل گوناگون معلول شده اند، در کشورهای درحال توسعه زندگی می کنند.
اکنون تصور کنید که یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه بعدی و مواد خامی که از لیوان های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده اند، همه ی آن چیزی باشد که با آن بتوان به معلولان کمک کرد.
کریستین تساگل که در رشته ی انفورماتیک تجاری (Business informatics) دانشگاه ارلانگن پژوهش می کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته تحقیقات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده اند.
تساگل قصد دارد سازه های مقرون به صرفه ی خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه بعدی بسازد. مواد خام این اندام های ساختگی قرار است از لیوان های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.
تنها کاری که طبق گفته ی این پژوهشگر به عهده ی پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه گیری عضو آسیب دیده و گرفتن 20-30عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم افزار مسئول تهیه مدلی سه بعدی بر پایه ی این اندازه ها است.
به گفته این پژوهشگر هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است.
تساگل توضیح می دهد که تمام سیستم باید به گونه ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه ای طلب نکند.
***اندام های ساختگی به قیمت 10 یوروقیمت
دستگاه چاپگر هم اکنون 4500 یوروست. زمان چاپ یک عضو به این روش، 30 ساعت تخمین زده می شود. دستگاه های چاپگر حساس اند و فشار هوا و دما در طول چاپ باید ثابت بماند. بهای ماده ای که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر پژوهشگر آلمانی به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.
اما برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام اکستروژن نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود 4000 یورست. میانگین بهای پروتزهای معمولی در اروپا حدود 150 یوروست. هدف تساگل این است که اندام های ساختگی تولید کند که حدود 10 یورو قیمت داشته باشند.
تساگل و همکارانش می خواهند اندام های چاپی شان را امسال آزمایش و سال دیگر روانه بازار کنند.
هزینه ی انتقال اندام های ساختگی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی در پی حذف آنها پس از شروع تولید است. یک راه برای کم کردن هزینه ها استقرار چاپگرهای سه بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.
به گزارش خبرگزاری آلمان هم اکنون حدود 5 / 0 درصد جمعیت جهان به یک اندام مصنوعی یا به یک ارتز احتیاج دارند. ارتز وسیله ای است که عملکرد یک اندام یا عضو را بهبود می بخشد یا درد را در آن عضو یا اندام کاهش می دهد.
اما طبق همین گزارش تنها 20 درصد از نیازمندان به برسازه یا ارتز در کشورهای جهان سوم، هم اکنون به این امکانات دسترسی دارند.