«رنگ» و «المپیک»

این هفته نامه انگلیسی با بررسی مقوله استفاده از رنگ در ورزش نوشت: در بازی های المپیک تابستانی 2016 ریو به جز نمایش ورزشکاران، این رنگ ها هستند که با تماشاگر و بیننده بازی ها حرف می زنند.
رنگ ها در بازی های المپیک ریو به حدی تند هستند و جلب توجه می کند و چشم هر بیننده ای را می سوزاند. سایه روشن غالب در این بازی ها سبز کمرنگ روی پس زمینه سبز است. زمین رشته هاکی روی چمن آبی پر رنگ است، کفش های دوندگان به رنگ های سایه روشن است.
اما این بازی ها تنها بازی های المپیکی نیست که جشنواره رنگ است. بازی های المپیک 2012 لندن نیز در رنگ صورتی روشن غرق شده بود. در بازی های المپیک 2008 پکن، رنگ قرمز پررنگ، بر فضای ورزشگاه ها غالب بود.
در انگلیس بازیکنان فوتبال لیگ برتر در یک رسم معمول کفش هایی به رنگ روشنایی نئون به پا می کنند و توپی هم که زیر پای آنها است و زمانی سفید رنگ بود، اینک به سه رنگ زرد مهتابی، صورتی و آبی است. حتی توپ تنیس هم دارد رنگش کم کم به سمت رنگ های روشن میل می کند.
چرا اینهمه ورزش و رویدادهای ورزشی تمایل به استفاده از رنگ های درخشان دارند؟ یک قرن پیش، رنگ در ورزش، به سمت ملایمت میل داشت. در رشته هایی چون کریکت، فوتبال و تنیس همه بازیکنان سفید یا رنگ های مات و بی روح به تن می کردند. ورود تلویزیون به ورزش، همه چیز را به یک باره تغییر داد.
از هنگامی که تلویزیون و تامین مالی تجاری بازی ها هم وارد گود ورزش شدند، رقابتی تند و تیز برای دیده شدن از منظر ورزش به وجود آمد. رشته هایی که مسابقاتشان از تلویزیون پخش می شد، ناچار بودند غیر از میدان مسابقه در یک میدان دیگر هم بجنگند و آن میدان تجارت در ورزش است.
رنگ های تند بازی های ریو راحت تر در تلویزیون دیده می شود و می تواند نظر تماشاگران غیر مشتاق و بی حالی که دائما کانال های تلویزیون را عوض می کند تا بلکه شاهد تصویری زیبا از تلویزیون باشند، بهتر جذب خود کند.
در اینجا برندها و نام ها و نشان های تجاری هستند که پشت سر هم در صفحه تلویزیون خودنمایی می کنند. بسیاری از برندهای تجاری، عرصه پهناور بازی های المپیک ریو را بهترین مکان تبلیغ برای محصولات جدید خود می دانند.
رویدادهای ورزشی عرصه تاخت و تاز آرم حامیان مالی و تبلیغات پر زرق و برق چشمک زنی است که آنها را زینت می بخشد.
شبکه های تلویزیونی هند دائما در طول پخش مسابقات لیگ کریکت این کشور حتی حین برگزاری مسابقه هم آگهی تجاری پخش می کنند. این آگهی ها بکلی حواس بیننده را پرت می کند. اگر از رنگ های تند در این تبلیغات استفاده شود، تمام حواس بیننده تلویزیون متوجه کالای تبلیغ شده می شود، اما استفاده از رنگ های روشنتر، کانون توجه بیننده را متوجه رویداد ورزشی در حال پخش می سازد.
یکی از انگیزه های اصلی استفاده از رنگ های تند در پس زمینه برگزاری مسابقات ورزشی، شناساندن هر چه بهتر برندهای تجاری است.
پژوهشگران و اربابان تجارت می دانند که مصرف کنندگان با رنگ های مشخص بهتر رابطه عاطفی و هیجانی برقرار می کنند و به مفاهیم و نشانه های این رنگ ها سریعتر واکنش نشان می دهند تا به متن و تصویر سازی ذهنی.
هنگامی که یک تیم فوتبال لباس یونیفورم خود را در هر فصل تغییر می دهد و لباس جدیدی را اختیار می کند، این مفهوم را القا می کند که رنگ لباس پارسال دیگر یک رنگ قدیمی و از مد افتاده است.
هر باشگاه ورزشی که مردد می ماند و نمی داند کدام رنگ را برای پیراهن بازیکنانش استفاده کند، می تواند مشاورانی را برای انتخاب رنگ دلخواه این پیراهن استخدام کند تا این مشاوران با تحقیق و سنجش شناسایی سلائق هواداران، رنگ پیراهن بازیکنان تیم را هم انتخاب نماید.
آخرین ملاحظه برای اهمیت نقش رنگ در ورزش، متحدالشکل بودن بازیکنان است. برگزار کنندگان بازی های المپیک 2012 لندن، شهر را کاملا در رنگ صورتی روشن غرق کردند تا به این وسیله همه تماشاگران خارجی بازی ها و تماشاگران راحت تر بتوانند مسیرهای منتهی به سمت ورزشگاه های محل برگزاری مسابقات را پیدا کنند و اهالی شهر لندن هم بدانند که مسیرهایی متفاوت را انتخاب نمایند.
اما در بازی های المپیک لندن، برگزار کنندگان بازی ها در گزینه های موجود شان در انتخاب رنگ محدودیت داشتند چون شبکه حمل و نقل لندن استفاده از رنگ های متنوع را در این شبکه مجاز نمی شمرد. برای خطوط لوله کار گذاشته شده در سطح زمین و زیر زمین در شهر لندن از رنگ های ملایم تر استفاده شده بود.
به نظر می رسد جریان استفاده از رنگ در ورزش بیشتر به سمت رنگ های روشن در همه رشته های ورزشی میل دارد. این جریان آنقدر رو به جلو پیش می رود تا سرانجام به یک پایان طبیعی برسد.