به گزارش ایران اکونومیست به نقل ازستادویژه فناوری نانوی معاونت علمی وفناوری ریاست جمهوری، این پلاستیک ها می توانند در آینده جایگزین بسیارخوبی برای پلاستیک های رایج کنونی باشند.
صنعت بسته بندی مواد غذایی بزرگ ترین مصرف کننده مواد پلاستیکی به شمار می رود. بسته های پلاستیکی رایج در بازار از فراورده های نفتی تولید شده اند و غیرقابل بازگشت به طبیعت هستند؛ بنابراین مشکلات زیست محیطی بسیاری به وجود می آورند.
در این راستا تقاضا برای بسته بندی های سبز و دوستدار طبیعت در جهان روز به روز در حال افزایش است.
تاکنون تحقیقات بسیاری برای استفاده از مواد طبیعی و تولید مواد بسته بندی تجدیدپذیر انجام شده و فناوری نانو نیز تا حدود زیادی به این تحقیقات وارد شده است.
سید امیر اولیایی، پژوهشگر مرکز آموزش و تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی از نشاسته به عنوان یکی از مهم ترین پلیمرهای تجدید پذیر یاد کرد و افزود: نشاسته به دلیل دارا بودن برخی معایب، نمی تواند به تنهایی فیلم مطلوبی ایجاد کند. از این رو راهکارهای مختلفی برای بهبود ویژگی های کاربردی نشاسته و افزایش قدرت رقابت با سایر پلیمرهای مورد استفاده در صنایع بسته بندی بررسی شده است.
وی اظهار کرد که یکی از مهمترین این راهکارها، افزودن نانوذرات به پلیمر نشاسته و ایجاد فیلم نانوکامپوزیتی است که در طرح حاضر مورد بررسی قرار گرفته است.
وی ادامه داد: استفاده از این پلاستیک های نانوکامپوزیتی علاوه بر کاهش آلودگی زیست محیطی، افزایش ماندگاری ماده غذایی بسته بندی شده و ممانعت از تخریب ترکیبات مغذی حساس به نور مرئی و فرابنفش را در پی خواهد داشت.
اولیایی در ادامه در خصوص معایب نشاسته و نحوه ی بهره گیری از فناوری نانو به منظور پوشاندن این عیوب گفت: خاصیت آب دوستی شدید و مقاومت ضعیف نشاسته در برابر رطوبت، شکنندگی فیلم نشاسته در صورت عدم افزودن نرم کننده های مناسب سبب ایجاد محدودیت در استفاده از نشاسته برای تولید مواد بسته بندی به صورت صنعتی شده است.
وی ادامه داد: دی اکسید تیتانیوم ماده ای خنثی، غیرسمی و ارزان قیمت است که توانایی نابودی طیف وسیعی از میکروب ها را دارد. با افزودن نانوذرات دی اکسید تیتانیوم به زمینه ی پلیمری نشاسته ماده بسته بندی قادر به حفاظت از محتویات خود در برابر فساد ناشی از میکرو ارگانیزم های بیماری زا، پرتوهای نور مرئی و فرابنفش و ترکیبات بدبو و آلرژی زا خواهد بود.
این تحقیقات حاصل تلاش های مهندس سید امیر اولیایی- پژوهشگر مرکز آموزش و تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی و دانشجوی مقطع دکترای مهندسی صنایع غذایی دانشگاه فردوسی مشهد- دکتر یونس زاهدی- عضو هیأت علمی دانشگاه محقق اردبیلی- پروفسور بابک قنبرزاده- عضو هیأت علمی دانشگاه تبریز- و دکتر علی اکبر مؤیدی- عضو هیأت علمی مرکز آموزش و تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی- است.
نتایج این کار در مجله ی International Journal of Biological Macromolecules به چاپ رسیده است.
