به قول علی دایی کجای دنیا؟ کجای دنیا یک تیم قهرمان می‌شود و از هم می‌پاشد؟ در همه جای دنیا جام قهرمانی وسیله‌ای است برای ثبات بیشتر. برای رسیدن به هدف‌های بزرگتر و برای فتح پله‌های بالاتر.
در اینجا اما انگار قهرمانی ته خط است. مثل ته خط دو و میدانی که وقتی صف دونده‌ها به آنجا می‌رسند هر کس مسیرش را جدا می‌کند و به دنبال زندگی‌اش می‌رود. حالا استقلال خوزستان هم به ته خط رسیده است.
انگار تنها وظیفه آنها این بود که جام را از چنگ پرسپولیسی‌ها خارج کنند و آن را به اهواز ببرند، جشنی ترتیب دهند و بعد خداحافظ. این تفکر در رده مدیران باشگاه وجود داشت آنجا که از قرار معلوم قهرمانی لیگ برتر آنها را اشباع کرده است و هنوز مسئولیت سنگین‌شان در خصوص مهیای تیمی در حد رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا را باور نکرده‌اند.
حالا راه استقلال خوزستانی‌ها از هم جدا شده است. ویسی به سپاهان رفت. خسوس در کمال تعجب راهی تبریز شد. زهیوی این‌طور که می‌گویند وسایلش را جمع‌کرده و خودش را برای کوچ به تهران آماده می‌کند. سال دیگر احتمالا استقلال خوزستان شباهتی به تیم قهرمان امسال ندارد.
آنها فقط یک تیم آبی خوزستانی هستند که یا مانند همتای دیگرشان برای سقوط نکردن دست و پا می‌زنند یا در بهترین حالت مانند فولاد خوزستان به دنبال آن خواهد بود که حتی یک پله بالاتر برود و لیگ را با رتبه آبرومندانه‌تری به پایان برساند. پایان تلخ تیم قهرمان از همین الان کلید خورده است؟
