به نقل ازmedicalxpress، این داروها می تواند برای درمان آسیب عصبی ناشی از دیابت یا آسیب های ترومایی نیز مورد استفاده قرار گیرد.
در حال حاضر درمان موثری برای عوامل دخیل در نوروپاتی محیطی که ۳۰ تا۴۰ درصد بیماران شیمی درمانی را تحت تاثیر قرار می دهد وجود ندارد و محققان آزمایشگاه Mount Desert Island امیدوار هستند که مطالعات آنها روی مدل گورخرماهی این نوروپاتی منجر به ایجاد درمان های موثر برای این وضعیت شود.
آسیب اعصاب محیطی می تواند منجر به درد، کرختی، سوزن سوزن شدن، حساسیت به دما و ضعف عضلانی منجر شود و اگر آسیب دیدگی شدید باشد می توانند مشکلات شدیدی مانند ناراحتی های قلبی، فشار خون، ناتوانی حرکتی، ناتوانی تنفسی وغیره را ایجاد کند.
این محققین نشان داده اند که حضور داروی شیمی درمانی paclitaxel، به دلیل افزایش بیان ماتریکس متالوپروتئیناز۱۳(MMP۱۳)، نوروپاتی محیطی اتفاق می افتد.
این ماتریکس متالوپروتئیناز برای اعصاب سمی است و حساسیت پوست دست و پاها را به استرس ناشی از تجزیه کلاژن افزایش می دهد. در واقع تجزیه کلاژن ناشی از ماتریکس متالوپروتئیناز۱۳(ناشی از داروی paclitaxel) موجب مختل شدن برهمکنش های پیچیده بین پوست و اعصاب می شود.
در این مطالعه جدید محققان دو دارو را شناسایی کرده اند که سمیت عصبی القا شده بوسیله paclitaxel را با کاهش فعالیت MMP۱۳ مهار می کند و راهی را برای مداخلات دارویی مناسب و بالقوه برای این وضعیت ارائه می دهد.
زمانی که این داروها به همراه paclitaxel استفاده می شوند، دژنراسیون آکسونی مهار می شود و پاسخ های لمسی موجود در گورخرماهی احیا می شود (گورخرماهی از نظر ژنی ۷۰ درصد با انسان مشابهت دارد). گام بعدی این مطالعه، تست این راهکارهای درمانی روی موجودات مدل دیگر مانند موش و رت و هم چنین پوست انسان است.
