محققان آلمانی موسسه مواد لایبنیز دریافتند که پروتئین هموگلوبین خون می‌تواند روی تجمیع نانوذرات منفرد طلا اثر گذاشته و آنها را به یکدیگر متصل کند.
در جریان خون بدن، ذرات موجود در آن معمولا به یکدیگر نمی‌چسبند و هیچ‌گاه رگ‌ها به دلیل اتصال ذرات به هم مسدود نمی‌شود. زمانی که نانوذرات به سمت یکدیگر جذب می‌شوند، ناپایدار شده و تشکیل ذرات درشت می‌دهند. در صورتی که این ذرات پایدار بمانند کاملا مستقل بوده و جدا از هم باقی می‌مانند. این گروه تحقیقاتی دریافتند که یک حالت واسط نیز می‌تواند وجود داشته باشد که در آن ذرات میکروسکوپی تشکیل ذرات بسیار کوچکی را داده و به‌صورت خوشه‌های نامرئی باقی می‌مانند.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان Formation Mechanism for Stable Hybrid Clusters of Proteins and Nanoparticles در نشریه ACS Nano منتشر شده است.
توبیاس کروس از محققان این پروژه می‌گوید: «این نتایج در پزشکی بسیار جالب توجه است نانوذرات معمولا برای رساندن دارو به محل مورد نظر استفاده می‌شوند. این بدان معناست که ذرات به یکدیگر متصل نمی‌شوند اما نتایج این پروژه نشان می‌دهد که احتمال اتصال ذرات به هم وجود داشته حتی اگر ما این ذرات تجمع را نبینیم.»
این گروه نشان دادند که نسبت نانوذرات طلا به هموگلوبین در سرنوشت نانوذرات اهمیت زیادی دارد و تعیین کننده اتصال یا منفرد ماندن نانوذرات است. زمانی که یکی از این دو، یعنی نانوذرات طلا یا هموگلوبین، غلظتی بسیار بیشتر از دیگری داشته باشد احتمال تجمیع نانوذرات وجود دارد. اگر غلظت آنها به هم نزدیک باشد، نانوذرات به شکل خوشه‌هایی درمی‌آیند که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند.
نتایج پراش اشعه ایکس و تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی این موضوع را تایید می‌کند.
