مصاحبه نزدیک به نیم ساعت طول کشید، به سه زبان مختلف برگزار شد و بدون هیچ اشک و آهی به پایان رسید. لرزشی در صدایش شنیده نمی شد و با شانه های افتاده، متن آماده شده اش را کنار دستش نگه داشته بود. وقتی مصاحبه تمام شد، به همراه همسر و دو دخترش و همچنین عوامل و دست اندرکاران ساخت فیلم مستند از اتاق خارج شدند.
در شب شکست لیکرز برابر پیسرز، کوبی برایانت در حالی که به اتاق پر از خبرنگار خیره شده بود، در مورد دو دهه گذشته اش و به ویژه سه سال اخیر صحبت کرد؛ صحبت هایی که مدت ها تلاش می کرد مدت ها در مورد آن چیزی نگوید. چند ساعت پس از آن که برایانت بازنشستگیش تا انتهای فصل 2016-2015 را رسما اعلام کرد، گفت: «من فقط باید این موضوع را قبول کنم که دیگر نمی خواهم این کار را ادامه دهم و با این موضوع مشکلی ندارم... بار بزرگی از شانه هایم کم می شود. کار و تصمیم درستی بود. کاملا از این موضوع رضایت دارم.»
برایانت به سوال های انگلیسی، اسپانیایی و ایتالیایی پاسخ می داد و این یادآور مصاحبه های تاریخی مایکل جوردن و جورجیو آرمانی بود. کوبی در حالی پاسخ سوال ها را می داد که همچون ورزشکاران حرفه ای غرق دردهای فیزیکی بود و از افتخاراتش از جمله پنج عنوان قهرمانی NBA، یک جایزه MVP (باارزش ترین بازیکن) و هفده عنوان مسابقات NBA All-Star Game، لذت می برد. بازیکن 37 ساله NBA تاکید دارد که یک «قصه گو» است و کنفرانس خبری بعد از بازیش داستان بسیار جالبی دارد.
از آن جایی که لیکرز تا این جا، فصلی گیج کننده، طاقت فرسا و غالبا ناامیدکننده ای پشت سر گذاشته، حالا برایانت از نگه داشتن هر رازی خود را آزاد احساس می کند و هر آن چه بخواهد را برملا می کند. و این هم ده ویژگی کوبی برایانت به گفته کوبی برایانت.
کوبی مصمم
سال هاست کوبی به خلق و خوی رقابت جویی و پشتکار فراوان مشهور است. او بارها در مورد تلاش هایش برای نگه داشتن آمادگی بدنیش در NBA و به زانو درآوردن کهنسالی، سخن گفته است: «خیلی سخت کار می کنم و بسیار بسیار سخت تر به کارم ادامه می دهم. تمام تلاشم را به کار می گیرم تا بازی افتضاحی به نمایش نگذارم. در یک کلام سعی می کنم تمام آن چه در توان دارم را انجام دهم و از این بابت حس خیلی خوبی دارم. صبح ها با وزنه تمرین می کنم. سه بار در روز تمرینات کشتی خواهم کرد و حمام یخ خواهم گرفت. صبح که بیدار شدم، دوباره پیش از هر کاری با وزنه ها تمرین می کنم. این کارها را ترک نخواهم کرد.به تلاشم ادامه می دهم و هیچ وقت تسلیم نمی شوم. یاد گرفته ام که باید خودت را ارزیابی کنی. من در این مورد تقریبا با خودم خشن رفتار می کنم. هر آن چه در توان دارم به کار می گیرم تا بهتر شوم. پس از آن در حالی که برای بهتر شدن تلاش می کنم، با اتفاقات خودم را وفق می دهم. من بسیار بسیار سخت تلاش می کنم. مطمئنم و از این بابت خیالم راحت است که از هیچ کاری کوتاهی نکرده ام.»
کوبی مازوخیستی
وقتی از کوبی برایانت سوال شد که آیا اعلام بازنشستگیش باعث فوران احساس ناراحتی در او شده است، جوابی کاملا غیرمنتظره داد؛ او گفت از به چالش کشیده شدن لذت می برد: «نه، بسیار زیباست. در این کار زیبایی خاصی نهفته است. این گذر از یک چرخه است، پیشرفتی طبیعی در راه بزرگ و بالغ شدن. هیچ موضوع ناراحت کننده ای در این چرخه وجود ندارد. من لحظات فوق العاده بسیار زیادی داشته ام. من زیبایی را دیگر گذشتن از مدافعان نمی بینم. من زیبایی را در صبح با درد بیدار شدن می بینم. می دانم تمام سخت کوشی هایم برای این لحظه بوده است. از این موضوع ناراحت نیستم. من سپاس گزار آن هستم.»
کوبی قصه گو
برایانت می گوید دو شکستی که در فینال مسابقات در تمام طول دوران بازیکنیش به دست آورد، باعث شد تا این دوران برایش رضایت بخش تر و ارضاکننده تر شود. «مشقات مسیر، تکمیل کننده سفر است. اگر شما مدام قهرمان شوید، آن گاه دیگر رقیبی ندارید. هیچ فراز و نشیبی وجود ندارد. این لحظات تلخ هستند که زیبایی را خلق می کنند. این ها همان لحظاتی است که من با تمام وجود به آن احترام می گذارم.»
او همچنین تصمیمش برای بازنشستگی را در شعری با عنوان «بسکتبال عزیز» اعلام کرد؛ شعری که مستقیما بازی را مخاطب قرار داد است. «من هیچ وقت با بازی صحبت نکرده ام. همیشه تنها هواداران، هم تیمی ها یا چیزهایی از این دست مخاطب من بوده اند. هیچ وقت به خود بازی نگفته ام چه احساسی در موردش دارم. یک بار تصمیم گرفتم از این زاویه بنویسم و لغات پشت سر هم روی کاغذ آمدند.»
کوبی دلتنگ
شماره 24 لیکرز، دوست داشتنی ترین خاطره اش را ورود به NBA در سال 1996 می داند: «هیچ خاطره ای به لذت بخشی این نیست. هیچ چیزی بالاتر از این وجود ندارد. رویایت در آن لحظه به واقعیت تبدیل شده و این لحظه سرآغاز همه چیز است.»
برایانت همچنین در طول دوران حضورش در ترکیب لیکرز، از حضور در کنار اسطوره هایی چون مجیک جانسون و کریم عبدالجابر شگفت زده شده است: «در واقع وقتی من با مجیک یا کریم مقایسه می شوم یعنی «من موفق شده ام و همین برایم کافی است». من از کودکی یک لیکری تمام عیار بوده ام. همین کافی است. بی نهایت خوش شانس بوده ام. چند تا بچه می توانند وقتی بزرگ شدند، نه تنها برای تیم محبوب شان بازی کنند، بلکه تمام دوران حرفه ای شان را هم در این تیم بگذرانند؟ این تحقق یک رویاست.»
کوبی کنجکاو
برایانت که دوران کودکیش را در ایتالیا گذرانده، گفت و گویش با جورجیو آرمانی، طراح لباس مشهور را بازگو می کند؛ گفت و گویی که آرمانی به او کمک کرد تا بتواند آینده بازیکنیش را ترسیم کند: «بزرگ ترین چالش برای بسیاری از ما ورزشکاران این است که بفهمیم در آینده چه پیش خواهدآمد. من بسیار خوش شانس بودم که توانستم این سوال ها را در اوج جوانی یعنی 21 سالگی بپرسم. سخت و دشوار است. شما در چرخه ای گیر میفتید که نمی دانید بزرگ ترین بازاری که می توان در آن وارد شد، کجاست و چگونه می توان بیش تر درآمد داشت. بی شک این ها تماما سوال های اشتباه است.
وقتی در میلان بودم،می خواستم با جورجیو آرمانی ملاقات و کمی در مورد کارش با او صحبت کنم. می خواستم از او بپرسم چگونه در تجارتش به این موفقیت دست یافته است. او در چهل سالگی تجارتش را آغاز کرده بود. آن زمان 21 ساله بودم. به خودم گفتم «احتمالا من تا 36، 37 سالگی بازی خواهم کرد. او تمام این کسب و کارش را در چهل سالگی ساخته است. اما من با ادامه زندگیم چه خواهم کرد؟ بعد از دوران بازیم چه پیش خواهد آمد؟»
از همان لحظه شروع به هضم قضایا و اتفاقات کردم. چیزهای مختلف را امتحان کردم. هیچ چیزی به آسانی بسکتبال نبود. من متولد شده بودم تا بسکتبال بازی کنم. من باید خیلی سخت کار می کردم تا بفهمم بعدش چه خواهد شد. این خیلی سخت است. این سخت ترین کاری است که ما ورزشکاران باید انجام دهیم.»
کوبی افسونگر
بسیاری بازیکنان NBA هراسی ندارند که بگویند کوبی برایانت بازیکن محبوب آن هاست یا پیش از آن که وارد لیگ شوند، او را الگوی خود قرار می دادند. برایانت با بازیکنانی که می خواهند از تجربیات و ذهن او استفاده کنند، در تماس است و داستان های جالبی هم در مورد واکنش های رقیبانش تعریف کرده است: «جالب ترین چیز، پیام هایی است که از دیگر بازیکنان دریافت می کنم. آن ها از روحیه و درس هایی که به آن ها داده ام، تشکر می کنند. این ها چیزهایی است که ارزش زیادی برایم دارد. وقتی برای بازی به دیترویت رفته بودیم، واقعا گیج شده بودم. پیش از بازی، زمان ملاقات کاپیتان های تیم بود. تنها کاپیتان های دو تیم اجازه حضور در این ملاقات را داشتند. من بالای صحنه رفتم. در آنجا آندر دروموند و یک کاپیتان دیگر بود. یک بازیکن دیگری هم حضور داشت که پشت آندر دروموند بود و نمی توانستم ببینم کیست. مسئولان مسابقه گفتند «سه نفر نمی توانند بالا روند و فقط دو نفر اجازه دارند» و آن وقت بود که شنیدم آن نفر پشتی می گوید: «نه، من فقط می خواستم با او دست بدهم.» نتوانستم صورتش را ببینم و فقط دیدم دستش از پشت آندر آمد و من به او دست دادم.
«در پورتلند با دیم لیلارد، سی جی مک کالوم و بقیه یاران شان از جمله جیمز هاردن، کایری آیروینک و کورین دورانت صحبت کردم. آن ها به من زنگ می زنند و سوال های مختلفی از من می پرسند. این ها برای من خیلی ارزشمند است. فکر می کنم بازی در پورتلند بود که بچه ای روی نیمکت به من گفت: «ما امشب شما را شکست می دهیم.» و من پاسخ دادم: «من یک قانون دارم: اگر زمانی که من بسکتبال حرفه ای را آغاز کردم، تو هنوز به دنیا نیامده بودی، پس اجازه ندادی چرت و پرت بگویی! یک قانون ساده است. او فقط نگاه کرد و بدون هیچ مخالفتی گفت «بله آقا. بله آقا.»»
کوبی بی میل
یکی از دلایلی که برایانت تکلیف بازنشستگی اش را پیش تر مشخص نکرده بود، این بود که نمی خواست با تعریف و تمجیدها در شهرهای دیگر بمباران شود: «ایده برگزاری یک تور خداحافظی، واقعا غیرقابل تحمل است. میزان احترامی که من برای هواداران در طول راه دارم، بی اندازه است، اما هرچقدر هم تلاش کنم، نمی توانم به اندازه کافی از آن ها تشکر کنم. آن ها در طول این سال ها مشوق و محرک اصلی من بوده اند.»
کوبی واقع گرا
در طول مصاحبه مطبوعاتی، برایانت به فیل جکسون، مربی چندین ساله اش اشاره کرد و توضیح داد که به توصیه جکسون، برنامه های آخر فصل را به بخش های کوچک تر تقسیم خواهد کرد. او همچنین به صورت غیرمستقیم از جکسون به عنوان استاد ذن (فرقه بودایی طرفدار تفکر، عبادت و ریاضت) یاد کرد؛ او بیش از نیمی از زندگی حرفه ایش را با این روش پشت سر گذاشته است: «دوست ندارم دائما در حال استفاده از تکنیک های ذن باشم، اما حقیقتا وقتی برای مدیتیشن می نشینم، ذهنم منحرف می شود. همیشه ذهنم به بسکتبال منحرف می شد. همیشه. اما الان این اتفاق کم تر میفتد. برای من این اولین نشانه بود که بازی چیزی نیست که بتوانم رویش بیش تر از این وسواس به خرج دهم.»
کوبی خودبزرگ بین
کوبی برایانت 37 ساله، یکی از بزرگ سال ترین بازیکنان NBA است و در یک سال اخیر معمولا سن بالایش را خودش به سخره می گرفت. اما کوبی در کنفرانس مطبوعاتی اعلام بازنشستگیش، پا را فراتر از شوخی گذاشت و گفت دیگر «پیری» با او با عدالت رفتار نخواهد کرد: «من «اون پسر پیره» نیستم. من هنوز هم واسه خودم غولی هستم. حالا لبرون و بقیه بعد از من می شوند «پسر پیرها» و من خیلی خیلی از آن ها بزرگ تر هستم.»
