داستان یک ستاره

"لئوناردو دی‌کاپریو" را خیلی‌ها با فیلم "تایتانیک" شناختند و او مدت‌ها اَبَرستاره سینمای جهان بود. دی‌کاپریو در ایران هم با تایتانیک محبوب شد. خیلی‌ها وقتی تب فیلم تایتانیک داغ بود، تیشرت‌هایی را با عکس او می‌پوشیدند و یا عکسهای او و رُز (کیت وینسلت) را قاب کرده و بر دیوار اتاق می‌زدند. بعد از تایتانیک دی کاپریو در چند فیلم نسبتا ناموفق حاضر شد و به نظر می‌رسید که دیگر به اوج نمی‌رسد.

کد خبر: ۹۷۲۰۹

اما بازی‌های سال‌های اخیرش و همکاری با کارگردان‌های مطرح در فیلم‌هایی چون «گرگ وال استریت»، «شاتر آیلند»، «اینسپشن»، «گتسبی بزرگ» و آخرین فیلمش «بازگشته» نشان داد که لئو هنوز سوپراستار محبوب هالیوود است؛ سوپراستاری که به قول برخی منتقدان نشان داده نان چهره‌اش را نمی‌خورد، بلکه به درستی و کم‌کم دارد به بازیگری بزرگ و فراموش‌نشدنی در تاریخ سینما بدل می‌شود، گرچه خودش بگوید موفقیت تایتانیک را دوباره به دست نمی‌آورد.

لئوناردو دی‌کاپریو در «بازگشته»

لئوناردو دی‌کا‌پریو که یکشنبه‌شب برای سومین بار به عنوان بهترین بازیگر برنده جایزه سینمایی گولدن گلوب شناخته شده، سال 1974 در هالیوود کالیفرنیا به دنیا آمد، مادرش آلمانی‌الاصل و پدرش آمریکایی بود. مادرش بعد از دیدن نقاشی‌های لئوناردو داوینچی، تصمیم گرفت نام پسرش را لئوناردو بگذارد؛ اسمی که مدیر برنامه‌هایش معتقد بود زیادی خارجی است و بهتر است به «لنی ویلیامز» تغییر یابد ، اما دی‌کاپریو قبول نکرد و لئوناردو ماند. دی‌کاپریو علاوه بر بازیگری به مسائل محیط زیستی هم علاقه‌مند است و سفیر صلح سازمان ملل متحد و نماینده این سازمان در امور تغییرات جوی است. او کمک‌های مالی بسیاری هم در حوزه محیط زیست کرده و در امور سیاسی هم فعال است.

لئوناردو بازیگری را در سن پنج سالگی شروع کرد و در 14 سالگی در چند تبلیغ حضور یافت، همچنین بازیگری حرفه‌ای را با بازی در سریال‌های تلویزیونی شروع کرد، اما اولین حضور سینمایی حرفه‌ای‌اش در سال 1991 و با بازی در فیلم «Critters 3»(مخلوق 3) به کارگردانی "کریستین پترسون" رقم خورد که فیلمی ترسناک با بودجه کم بود. بعد از آن هم در فیلم «پیچک سمی» بازی کرد.

دی کاپریو در «The foot shooting party»

حضور دی‌کاپریو در فصل آخر سریال «Growing pains» در نقش پسری بی‌خانمان اگرچه چندان طولانی‌ نبود، اما سبب مطرح شدن او شد و شانس بازی را در فیلم‌های بعدی بیشتر کرد. بعد از آن او نقش‌هایی کوتاه در فیلم‌های اوایل دهه 90 داشت. اما اولین حضور او در کنار بازیگران بزرگ سینما با بازی در فیلم «زندگی این پسر» (1993) بود که او در کنار "رابرت دنیرو" نقش‌آفرینی کرد.

بعد از آن او در فیلم «چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد» و در نقش یک معلول ذهنی بازی کرد که در کنار "جانی دپ" قرار گرفت و نتیجه‌اش کاندیدا شدن دی‌کاپریو برای برای جایزهٔ اسکار در سن 19 سالگی بود؛ جایزه‌ای که با وجود چهار بار کاندیداکردن دی‌کاپریو برای نقش اول، هنوز او را برگزیده آن معرفی نکرده‌ است.

بازی در فیلم «کسوف کامل»

از میان فیلم‌های بعدی او می‌توان به «The foot shooting party»(مهمانی شلیک پا)، «سریع و مرده»، «خاطرات بسکتبال»، «اتاق ماریون» و «کسوف کامل» اشاره کرد. بعد از این فیلم‌ها چشمگیرترین حضور دی‌کاپریو در فیلم «رمئو و ژولیت» بود که او را به بازیگری صاحب‌نام تبدیل کرد. اما فیلمی که لئوناردو را سوپر استار هالیوود کرد «تایتانیک» بود؛ فیلمی که گفته می‌شود دی‌کاپریو برای بازی در آن شک داشت و می‌ترسید نقش به او نخورد. در این فیلم که "جیمز کامرون" کارگردانش بود، دی‌کاپریو در کنار "کیت وینسلت" نقش‌آفرینی کرد و پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینما تا سال 1997 را رقم زد و شهرتی فراگیر برای خودش دست و پا کرد.

بعد از موفقیت بزرگش در «تایتانیک» او در فیلم‌های « مردی در ماسک آهنی» و «سلبریتی»، «ساحل» و «Don’s plum» بازی کرد.

دی‌کاپریو در کنار کیت وینسلت و در فیلم «تایتانیک»

اما بعد از آن او باز هم به بازی در فیلم‌های موفق برگشت و با انتخاب‌های خوبی چون بازی در دو فیلم «دار و دسته نیویورکی‌ها»ی "مارتین اسکورسیزی" و «اگه می‌تونی منو بگیر» "استیون اسپیلبرگ" دوباره به اوج آمد و برای ایفای نقش "فرانک آبیگنل جونیور" در این فیلم نامزد دریافت گلدن گلوب شد.

کار بعدی او همکاری با مارتین اسکورسیزی و بازی در کنار "کیت بلانشت" در فیلم «هوانورد» بود. دی‌کاپریو برای بازی در این فیلم برای دومین بار کاندیدای جایزه اسکار شد. او همچنین در سال 2005 فیلم جنایی «رفتگان» اسکورسیزی بازی کرد و در همین سال در فیلم "الماس خونین" درخشید و برای سومین بار کاندیدای اسکار شد.

لئوناردو دی‌کاپریو در «دار و دسته نیویورکی‌ها»

لئوناردو دی‌کاپریودر «رفتگان»

دی‌کاپریو در فیلم‌های « مجموعه دروغ‌ها» و «یازده ساعت» بازی کرد. اما بازگشت درخشانش با «فیلم جاده انقلابی» بود؛ فیلمی که او را دوباره در کنار کیت وینسلت قرار داد. سپس دی‌کاپریو در سال 2010 در فیلم موفق «شاتر آیلند» - فیلمی روانشناسانه از مارتین اسکورسیزی- بازی کرد که توانایی بازیگری او را در فیلمی چندجانبه و عمیق نشان داد. همان سال بازی او در فیلم «تلقین» از "کریستوفر نولان" را شاهد بودیم که فیلمی پرفروش شد.

«جی ادگار» و «جنگجوی آزاد» از "کوئنتین تارانتینو" هم فیلم‌های بعدی دی‌کاپریو بودند، اما بازی این بازیگر مطرح در دو فیلم موفق «کتسبی بزرگ» از "باز لورمن "و «گرگ وال استریت» از اسکورسیزی، موفقیت‌های بعدی او بودند و با فیلم اخیر برای چهارمین بار نامزد جایزه اسکار شد؛ جایزه‌ای که هنوز در دریافت آن موفق نبوده است.

«بازگشته»(The Revenant) آخرین فیلم لئوناردو دی‌کاپریو است؛ فیلمی میهج از "الخاندرو گونسالس اینیاریتو" که دی‌کاپریو بازی درخشانی در آن داشته و یکشنبه‌شب برای بازی در همین فیلم به عنوان بهترین بازیگر، جایزه گلدن گلوب را دریافت کرد؛ نقشی که نگاهی هم به اسکار پیش رو دارد. به نظر می‌رسد با سیری که دی‌کاپریو طی کرده، دارد به بازیگری ممتاز و ماندگار در هالیوود و سینمای جهان تبدیل می‌شود.