«کامل داوود» در نیویورک تایمز می نویسد: «داعش سیاه، داعش سفید. اولی گلو می برد، آدم می کشد، سنگسار می کند، قطع ید می کند، میراث بشری را نابود کرده و آثار باستانی، زنان و غیر مسلمانان را خوار و خفیف می سازد. دومی خوش پوش است ولی همان اعمال را انجام می دهد. اولی داعش و دومی عربستان سعودی است. غرب در نبرد با تروریسم با یکی می جنگد ولی با دیگری دست می دهد. انکار غرب، بهایی دارد و آن حفظ همپیمانی راهبردی مشهور با عربستان سعودی در ازای فراموشی اتحاد عربستان با کسانی است که وهابیت را تولید کرده، رسمیت بخشیده، منتشر ساخته و از آن دفاع می کند. وهابیت شکل بسیار تصفیه شده ای از ایدئولوژی است که داعش از آن بهره می برد.»
نویسنده نیویورک تایمز می افزاید: وهابیت که ریشه در قرن 18 میلادی دارد امید به بازنشانی خلافتی خیالی به محوریت صحرا و دو شهر مقدس مکه و مدینه دارد. وهابیت که در خون و کشتار، زاده شده است در روابطی فرا واقع با زنان، ممنوعیت علیه قدم نهادن غیر مسلمانان بر سرزمین مقدس و قوانین مذهبی وحشیانه تجلی می یابد. نفرت بی حد و حصر از تصویر و تصویرگری و هنر و آزادی از نتایج این عقاید است. عربستان سعودی، داعشی است که خود ساخته است.
داوود در ادامه مقاله خود می نویسد: بهت آور است که غرب، اقدامات عربستان سعودی را انکار می کند. غرب به این حکومت دینی به عنوان یک متحد احترام می گذارد اما تظاهر می کند که نمی داند این کشور حامی عقیدتی اصلی فرهنگ افراط گرایی است. نسل های جوانتر افراطیون در جهان به اصطلاح عرب، جهادی زاده نشده اند. آنان از فتاوی عالمان وهابی، قوانین و کتب آنها و القائات رسانه ای تغذیه شده اند.
نویسنده نیویورک تایمز اضافه می کند: داعش پیش از آنکه گروهی شبه نظامی باشد، یک فرهنگ است. تا زمانی که ایدئولوژی، فرهنگ و رسانه های وابسته به آن دست نخورده باقی بماند، چگونه می توان نسل های بعدی را از گرایش به افراط گرایی برحذر داشت؟ آیا درمان درد راحت نیست؟ بعید است. در بسیاری از بحران های منطقه ای، عربستان سعودی متحد غرب باقی خواهد ماند. جهادیسم (افراط گرایی) تازیانه قرن است و محکوم می شود ولی هیچ توجهی به پدید آورنده یا حامی آن نخواهد شد. شاید این گونه بتوان حفظ آبرو کرد ولی نمی توان جان انسانها را حفظ کرد.
داوود در آخر نتیجه گیری می کند: «مادر داعش، حمله به عراق است اما پدری نیز دارد که آن عربستان سعودی و مجموعه ایدئولوژی - صنعتی آن است. تا زمانی که این نکته درک شود، پیروز نبردها خواهیم بود ولی جنگ را خواهیم باخت. حملات پاریس این تناقض را دوباره نمایان ساخت اما ممکن است که مانند حوادث 11 سپتامبر 2001 از یاد و خاطرمان پاک شود.»
