طبیعتا وقتی بازار فروش نباشد، میزان تولید هم کاهش می یابد. اکنون میزان تولید لوازم و وسایل چرمی در کشور بیش از 50درصد و حتی بیشتر کاهش یافته است که همین میزان تولید نیز یا به سفارش مشتریان خاص در کشور یا مشتریان خارجی و کشورهایی همچون آلمان صورت می گیرد.
متاسفانه مشتریان خارجی سفارش تولید وسایل چرمی بویژه کفش را با برند خود می دهند و پس از انتقال محصول به کشور خود، آن را با نام خود به کشورهای دیگر یا حتی ایران صادر می کنند و مردم ما نیز این وسایل را به عنوان تولیدات باکیفیت خارجی خریداری می کنند.
از سوی دیگر و به دلیل نبود بازار فروش تولیدات چرمی در داخل کشور، برخی از متولیان و تولیدکنندگان چرم نیز ترجیح می دهند به جای کار روی ماده اولیه چرم و تبدیل آن به کیف و کفش، آن را به طور خام به کشورهای دیگر تولید کنند.
در مجموع اکنون وضعیت صنعت چرم در کشور به گونه ای است که بسیاری از تولیدکنندگان وسایل چرمی کشور به دلیل متضرر شدن یا شغل خود را رها کرده و به مشاغل خدماتی مشغول شده اند یا حتی خود به جمع واردکنندگان اجناس بی کیفیت خارجی پیوسته اند. مقایسه این شرایط با شرایط سال های نه چندان دور بسیار تلخ و دردناک است، زیرا در سال های قبل از 83 شرایط به صورتی بود که حدود 300 تولیدکننده مصنوعات چرمی در اطراف شهر تهران جنس تولید می کردند، اما اکنون تقریبا بخش اعظم آنها کارگاه تولیدی خود را جمع کرده اند.
آن کارگاه های تولیدی هرکدام 10 تا 20 کارگر داشت که تمام آن کارگران بیکار شده اند، صاحب تولیدی هم اگر سرمایه ای داشته، خود اکنون یک واردکننده شده و اگر سرمایه ای در چنته نداشته، به کارهای خدماتی همچون پیک موتوری روی آورده است.
چرم ایران که بیشتر در استان هایی همچون تبریز، اصفهان، مشهد و تهران تولید می شود، یکی از بهترین و باکیفیت ترین چرم های دنیاست و زمانی نه چندان دور رونق بسیاری داشت و زمینه اشتغال جمعیت زیادی را فراهم کرده بود، اما امروز به دلیل واردات بی رویه قانونی و غیرقانونی، دیگر کار در این بخش و تولید صنایع چرمی صرفه اقتصادی ندارد.
امروز حتی دیگر تولیدکنندگان هم رغبتی به تغییر تجهیزات و دستگاه های سنتی و قدیمی کارخانه های خود ندارند، زیرا برای تعویض آنها باید مثلا مبلغی حدود یک میلیارد تومان از بانک تسهیلات با نرخ بهره 26 درصد بگیرند که بهره آن سالانه مبلغی حدود 240 میلیون تومان می شود که با توجه به نبود بازار فروش فقط ایجاد قرض و دردسر است.
این درحالی است که سایر کشورها برای تولیدکنندگان خود تسهیلاتی با سود 2 تا 6 درصد پرداخت می کنند و حتی خود چین تسهیلاتی با بهره یک درصد به تولیدکنندگانش می دهد.
آنچه امروز تولیدکنندگان و افراد شاغل در این صنعت را آزار می دهد، نه تنها بی توجهی مسئولان به واردات بی رویه و بی ضابطه و نبود حمایت است، بلکه سیستم کارگزاری دولت نیز مشکل دیگری برای آنها شده است، زیرا در این سیستم هیچ ارزشی برای تولیدکننده قائل نیستند و همانطور که از تاجران و فروشندگان مالیات و انواع عوارض اخذ می کنند، از تولیدکننده نیز این عوارض را می خواهند و توجه نمی کنند که تولیدکننده با این شرایط رکود و کساد تولید و فروش در کشور، چگونه می تواند مالیات، بیمه کارگران و انواع عوارض شهرداری را پرداخت کند.
دریافت این عوارض هم در شرایط فعلی موجب رها کردن کار تولید توسط بسیاری از تولیدکنندگان شده است.
از سوی دیگر، پرداخت این عوارض درحالی است که باید برای هرکدام بارها به ادارات دولتی مراجعه و وقت زیادی تلف کنیم و کسی هم پاسخگوی این وضعیت نیست، گو این که دولت هیچ ارزش و اهمیتی برای تولیدکنندگان خود قائل نیست.
اکبر سید صالحی - رئیس اتحادیه فروشندگان چرم طبیعی و مصنوعی و لوازم کفش
