اگر بخواهیم با خودمان روراست باشیم تیم ملی کشورمان شاید کمتر از یک درصد شانس برای صعود به مرحله نهایی را دارد اما بیایید و به احترام این تیم و به امید همین کمتر از یک درصد هم در این شب‌ها با امید و انگیزه بالا به حمایت از تیم‌مان بپردازیم که اگر این کار را نکنیم ما بازنده واقعی این کارزار هستیم.
به گزارش تابناک، تقریبا یک سال پیش در همین حوالی بود که تیم ملی فوتبال کشورمان علی‌رغم یک نمایش خیره‌کننده برابر آرژانتین با نتیجه یک بر صفر به این تیم باخت اما در اتفاقی نادر در دنیای فوتبال هواداران فوتبال در ایران به خیابان‌ها ریختند و به شادی پرداختند. اگرچه خیلی‌ها به این کار ایراد گرفتند و آن را عجیب و غریب و حاصل جوزدگی خواندند اما راستش را بخواهید همان نود دقیقه نمایش در کلاس جهانی به نظرم بهترین و منطقی‌ترین دلیل برای شادی مردم فوتبال دوست ایران برای شکستشان بود. برای مردمی که سال‌هاست می‌خواهند خودشان را به جهانیان نشان بدهند فوتبال و والیبال هم ابزاری برای برقراری ارتباط هست و همین موجب می‌شود این حضور جهانی آبرومندانه، ولو در حد نود دقیقه، موجب شود تا ملتی شاد شود.
این ماجرا در اشلی بزرگتر و بیرون از تنها یک نود دقیقه انفجاری و گذرا برابر آرژانتین، سه سالی است در والیبال برایمان اتفاق افتاده است و تیم ملی والیبال کشورمان با یک نمایش خیره‌کننده چندسالی است خودش را به سطح اول والیبال دنیا رسانده و پنجه در پنجه بزرگان و غول‌های دنیا توپ و تور افکند و اتفاقا حریفی را هم بی‌نصیب نگذاشته و ولو برای یک بازی هم شده طعم پیروزی برابر قهرمانان جهان را به ماچشانده است. با توجه به همه‌گیر بودن فوتبال و حواشی آن شاید انتظار بیجا باشد که بخواهیم والیبال جایی در دنیا، حتی در ایران با این وضعیت اسفناک فوتبال‌اش، والیبال جای فوتبال را بگیرد. اما عملکرد ملی‌پوشان کشورمان در این چندسال چنان خیره‌کننده بود که این اتفاق کمی تا قسمتی افتاد و ملتی که سال گذشته برای شکست فوتبال ایران برابر آرژانتین به خیابان ریختند و شادی کردند امسال برای پیروزی‌های والیبال به خیابان‌ها آمدند و قهقهه زدند.
امروز وقت هواداری از تیم است که لذت تجربه‌نشده جهانی را به ما چشانده
در این میان اما گویا هواداران والیبال همپای والیبالمان رشد نکردند. همین موجب می‌شود بعد از شکست تلخ برابر لهستان در بازی دهم همه دهان به اعتراض و کنایه باز می‌کنند و تیم را می‌نوازند. غافل از اینکه حضور در کنار تیم در روزهای شادی که کار سختی نیست. کار سخت آن‌جایی است که در روزهای سختی مثل این روزها که شانس ما برای صعود خیلی کم است در کنار تیم باشیم و از آن حمایت کنیم. فراموش نکنیم که در همین گروه ما تیمی مانند روسیه حضور دارد که اگرچه قهرمان آخرین المپیک است اما بدون حتی یک پیروزی و تنها با دو امتیاز از ده بازی در قعر جدول قرار دارد. همین روسیه با همین وضعیت اما از عرصه والیبال دنیا پاک شدنی نیست و مطمئن باشید در المپیک بعدی باز هم از مدعیان است. ما هم اگر می‌خواهیم حضورمان در سطح اول والیبال دنیا جرقه‌ای و محدود به همین یکی دو سال نباشد باید یادبگیریم با یک شکست قید همه چیز را نزنیم و هواداری خودمان را اثبات کنیم که این روزها روز هواداری است. تیم ملی والیبال ایران در همین سه سال لذتی را به مردم ورزش‌دوست کشورمان چشانده که هیچ ورزش تیمی دیگری نچشانده و همین مسئله موجب می‌شود به احترام این تیم بایستیم و کلاه از سر برداریم. فراموش نکنیم که والیبال برای ما تنها لیگ جهانی نیست و ما امسال مسابقات مهم جهانی را که انتخابی المپیک هم به شمار می‌آید پیش رو داریم و تیم ملی والیبال کشورمان یکی از شانس‌های بزرگ حضور در این رقابت‌هاست. شانسی که سال‌هاست بسیاری از رشته‌های تیمی ما از جمله فوتبال در حسرت ان به سر می‌برند. پس حتی در این دو بازی باقیمانده از لیگ جهانی و با همین شانس اندک هم پشتیبا تیم ملی کشورمان باشیم و به روزهای روشن اینده امید داشته باشیم.
