ایران اکونومیست-در صحبت‌هایش با آن صدای گرم و طلایی با عشق و علاقه از تجربه 54ساله‌اش در گویندگی و دوبله حرف می‌زند و ما را یاد گویندگی شخصیت‌هایی چون تام‌کروز، تام هنکس، ویل اسمیت و ادی مورفی می‌اندازد که همچنان در اذهان باقی مانده است. خودش هم به این شخصیت‌ها علاقه دارد. به بهانه چهارم اردیبهشت روز رادیو، با این هنرمند مطرح و پیشکسوت همراه شدیم و درباره زندگی شخصی و علاقه‌اش به حرفه دوبله صحبت کردیم.
ممنون. افتخارم این است که من و رادیو هر دو سال1319 متولد شدیم.
به این دست سوالات نمی‌توانم پاسخ دهم.
دو فرزند دارم. دختر و دامادم در کانادا زندگی می‌کنند و پسرم در رشته معماری تحصیل می‌کند. ان‌شاءالله درسش را به پایان برساند، البته نه‌تنها فرزند من بلکه همه فرزندان بتوانند در رشته تحصیلی خود موفق باشند و خیال ما والدین هم از جانب آنها آسوده شود. همه مردم دغدغه جوانان خود را دارند.
مجید پسرم موزیسین است. او پیانو و تار می‌زند و آهنگ هم می‌سازد. البته به صورت آماتور کار می‌کند.
حدود40سال است که در امیر‌آباد یا همان کارگر فعلی زندگی می‌کنم و از محله خود راضی هستم و به آن وابستگی عجیبی دارم. به این محله عادت کرده‌ام. اگر بخواهید به محله دیگر بروید و با اهالی محل و بقال و عطار آشنا شوید، عمرتان تمام می‌شود. بیشتر در تهران هستم چون کار و زندگی‌ام اینجاست.
معمولا اگر تعطیل باشم یا مرخصی داشته باشم، حتما به شمال ایران سفر می‌کنم، شمال را در هر فصلی دوست دارم. سفر را دوست دارم اما حرفه ما به گونه‌ای است که مانند کارمندان اداره مرخصی سالانه نداریم و باید به خودمان مرخصی بدهیم. ما کار گروهی انجام می‌دهیم و اگر یکی از همکاران نباشد دیگران از نان خوردن می‌افتند، بنابراین در اولین فرصتی که برای همه پیش بیاید ما هم از آن تعطیلات استفاده می‌کنیم.
تاکنون به هیچ کشوری سفر نکرده‌ام.
به رادیو و تلویزیون خیلی علاقه‌مند هستم. از دوران کودکی تاکنون رادیو بالای سرم بوده و خیلی آن را دوست دارم. هر شب به رادیو گوش می‌دهم. برای همین سال‌هاست که با رادیو همکاری می‌کنم و یک شیفت اجرای رادیو پیام را بر عهده دارم. مردم خیلی محبت دارند و با اینکه دستمزد رادیو خیلی کم و ناچیز است ولی مخاطب ما را به سمت رادیو می‌کشاند. این از پول بهتر است.
مطمئنا افرادی که شنونده رادیو هستند و این رسانه را دوست دارند، به رادیو گوش می‌دهند. فقط به عشق مردم است که در رادیو دوام آورده‌ام و در هفته یک روز صبح زود ساعت چهار یا شش بیدار می‌شوم و سر کار می‌روم. در برخی کارهای هنری پول مطرح نیست. عشق به کار و مردم است که ما را به آن سمت می‌کشاند. خدا نکند مردم از فردی خوش‌شان بیاید چون آنقدر مورد لطف‌شان قرار می‌گیرد که شرمنده‌شان می‌شود.
ترفند را باید نویسنده و برنامه‌ریز داشته باشد. من در آنجا به عنوان مجری کار می‌کنم. سال‌هاست که با صادق عبداللهی نویسنده فرهیخته و قدیمی رادیو کار می‌کنم و به هم عادت کرده‌ایم.
حتما هستم و چند فیلم اخیر را که اکران شده تماشا کرده‌ام. اصولا کار ما سینماست و باید فیلم ببینیم.
کارهای آقایان مهدی فخیم‌زاده، ابراهیم حاتمی‌کیا و داوود میرباقری عزیز را خیلی دوست دارم چراکه سینما را خوب می‌شناسند. اکنون جوانان فیلم‌ساز ما خیلی خوب کار می‌کنند. در جشنواره فیلم فجر گذشته اغلب کارگردان‌ها جوان و یکی از دیگری بهتر بودند. آنها فیلم‌های خوبی می‌سازند. این را هم بگویم بازیگران زن و مرد خیلی خوبی داریم که همه جوان و تحصیل‌کرده هستند و تئاتر زیاد می‌روند. وقتی کارهای‌شان را در تئاتر می‌بینم، لذت می‌برم.
همین‌طور است از دوران کودکی به تئاتر علاقه داشتم.
پیش نیامده. اگر پیشنهاد بازی در تئاتر شود کار می‌کنم. حرفه اصلی‌ام دوبله است و کار تئاتر مستلزم این است که سر تمرین حاضر شوید. اگر دوبله کار نکنم، زندگی‌ام نمی‌گذرد اما با این شرایط اگر پیشنهاد بازی در تئاتر داشته باشم، این قدر پس‌انداز دارم که دو یا سه ماه دوبله کار نکنم و یک تئاتر خوب بازی کنم.
بله. اگر پیشنهاد داشته باشم حتما کار می‌کنم.
من نباید نقش را انتخاب کنم. این اواخر در فیلمی‌با نام «یاد استاد» بازی کردم. در این فیلم نقش مجری تلویزیون را ایفا کردم که خیلی هم خوب بود. این فیلم گاهی اوقات هر سال در روز معلم از تلویزیون پخش می‌شود.
حتما در طول روز مجله و روزنامه می‌خوانم، به خصوص مجله‌های سینمایی و صفحات تخصصی روزنامه‌ها را مطالعه می‌کنم. حاشیه‌های روزنامه‌ها را خیلی دوست دارم.
اصلا اینترنت ندارم و بلد نیستم به این فضا وارد شوم. اتفاقی در فیسبوک عکس خودم را دیدم. دوستان عکسم را گذاشته‌بودند. پسرم گاهی عکسم را در فضای مجازی به من نشان می‌دهد و خوشحال می‌شوم. همیشه از من به خوبی یاد شده‌است. از این جهت سپاسگزار و شرمنده مردم هستم.
حس افتخار و غرور.
جای خیلی‌ها صحبت کرده‌ام. حدود 54سال است که در این حرفه فعالیت می‌کنم و چون همیشه نقش اول را گفته‌ام، صدایم بین مردم شناخته شده است. همیشه محبت مردم را نسبت به خودم دیده‌ام و تا یک کلام حرف می‌زنم به اسم صدایم می‌زنند و این برایم افتخاری است.
بله! خیلی‌زیاد. در سریال امپراتور دریا حرف می‌زدم. در این سریال همیشه به شخصیت زن مقابلم می‌گفتم «بانوی من بانوی من». روزی از سوپرمارکت خارج می‌شدم که زوجی همراه فرزندان‌شان جلوی من را گرفتند و ابراز لطف کردند. آن خانم به من گفت: آقای والی‌زاده یک مرتبه همان دیالوگ بانوی من بانوی من سریال امپراتور دریا را بگویید و من هم چند مرتبه گفتم.
وقتی جای تام هنکس حرف می‌زنم خیلی دوستش دارم. تام کروز را هم همین‌طور. ویل اسمیت و ادی مورفی را از میان بازیگران سیاه‌پوست بیشتردوست دارم.
از دوران نوجوانی با میکروفون آشنا بودم. از 9سالگی در سینمایی در لاله‌زار اعلام برنامه‌های فیلم را انجام می‌دادم و از آن زمان با میکروفون آشنا و به کار علاقه‌مند شدم، بنابراین بعدها دوبله را پی گرفتم و وارد این حرفه شدم. اکنون54سال است که از راه دوبله زندگی می‌گذرانم. با خوب و بدش هم همه جوره می‌سازم.
دلم تنگ می‌شود. هر انسانی با خاطره‌های گذشته‌اش زندگی می‌کند. خیلی‌ها این‌گونه هستند. در خاطرم مانده که در گذشته چه اتفاقاتی افتاده و چه کارهایی انجام داده‌ام.
ابتدا موفقیت خود را مدیون خدا و سپس استادانی چون زنده‌یادان علی کسمایی، احمد رسول‌زاده و خدا حفظش کند آقای هوشنگ لطیف‌پور هستم. در کنار این بزرگان بود که با همت و تلاش خود به اینجا رسیدم.
سریال«فرار از زندان». این سریال در میان مردم خیلی طرفدار داشت. مدیر دوبلاژ محمود قنبری بود و من نقش اصلی این سریال شبکه نمایش خانگی را گویندگی کردم. یکی دیگر از نقش‌هایی که در چند سال اخیر گویندگی کردم، فیلم «نجات سرباز رایان» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ بود که به جای تام هنکس صحبت کردم. این شخصیت را خیلی دوست داشتم.
بله! هنوز هم با شوق و علاقه کار می‌کنم.
بله! باز هم این حرفه را انتخاب خواهم کرد و سعی خودم را می‌کنم تا در این زمینه بهتر باشم که البته هیچ وقت این اتفاق و برگشت به گذشته رخ نخواهد داد آرزویم این است که خداوند به همه عمر با عزت دهد. همچنین امیدوارم گرانی برطرف شود چون واقعا مصیبت‌بار است.
در کار هنری 80 درصدش عشق است و 20درصد آن بحث مالی و دیگر مسائل. شما تصور می‌کنید که این بچه‌های تئاتر دستمزد می‌گیرند؟ باور کنید دستمزد نمی‌گیرند و اگر هم کاری انجام می‌دهند، دستمزدشان دیر پرداخت می‌شود. این عشق و علاقه است که آنها را روی صحنه تئاتر می‌کشاند.
تمام روزهایی که دوبله داشته باشم و جای شخصیتی گویندگی کنم، بهترین روز کاری‌ام محسوب می‌شود.
سال گذشته مراسم تجلیلی از من در سالن دانشگاه حافظیه شیراز برگزار شد که دانشجویان خیلی به من محبت داشتند. در این شهر به من خیلی خوش گذشت. این خاطره خوبی است که هیچ‌گاه از یاد نمی‌برم.
در مراسم خاکسپاری خیلی از دوستانم‌که به رحمت ایزدی پیوستند مانند احمد رسول‌زاده یا استادم علی کسمایی گریه کردم. فردی از من پرسید آقای والی‌زاده چرا گریه می‌کنید؟ به او گفتم مگر ما هنرمندان انسان نیستیم، مگر ما نباید گریه کنیم؟! ما هم مانند همه مردم هستیم.
حتما ناراحت می‌شوم. مشکلاتی در زندگی همه وجود دارد که انسان را ناراحت می‌کند.
صلح ابدی در جهان و شادی برای همه مردم خوب کشورم بزرگ‌ترین آرزویم است.
همیشه پیش از ورود به هر حرفه‌ای انسان باید خود را محک بزند و ببیند به درد چه کاری می‌خورد و سپس وارد آن شود. این مساله بستگی به علایقی دارد که از نوجوانی در انسان به وجود می‌آید. معتقدم باید هر کاری ریشه‌ای باشد. پسرم در کنکور در دو رشته مکانیک و معماری قبول شد و من خیلی دوست داشتم که او در رشته مکانیک تحصیل کند. به پسرم گفتم، اگر در رشته مکانیک تحصیل کنی برایت تیتر می‌زنند؛ مهندس مکانیک. پسرم به دلیل علاقه‌اش به رشته معماری در جواب من گفت: آنجا(رشته معماری) هم برایم تیتر می‌زنند آرشیتکت.
