ایران اکونومیست-تلسکوپ‌های زمینی و فضایی در کنار برنامه‌های رایانه‌ای تا حدودی برخی از زیبایی‌های فضا را در تصاویر خود آشکار کرده‌اند که در این جا، برخی از این تصاویر به نمایش گذاشته شده‌اند.
1- خورشید به شکل غیر قابل درکی بزرگ است
همه ما می‌دانیم که خورشید بزرگ است اما این تصویر که بخشی از مجموعه بزرگ در مورد اندازه اجسام نجومی جان برادلی است، بر وسعت این ستاره در چنان مقیاسی تاکید دارد که برای مغز کوچک انسان غیرقابل درک است. شاید زمین در تصور بشر جای بزرگی باشد که سفر در اطراف خط استوای آن در یک هواپیمای بوئینگ 747 پر سرعت حدود 42 ساعت بطول خواهد انجامید، اما در برابر، همین سفر در اطراف خورشید با سرعت مشابه حدود شش ماه طول خواهد کشید.
2- فاصله ماه تا زمین بسیار زیاد است
در مقایسه با وسعت کلی فضا، ماه خیلی نزدیک محسوب می‌شود و حدود 384 هزار کیلومتر از زمین فاصله دارد. اما در مقایسه با تجربیات روزانه انسان، فاصله اجسام سماوی با یکدیگر بسیار زیاد است. در فاصله بین ماه و زمین می‌توان هر هفت سیاره منظومه شمسی از جمله زحل و مشتری را که 9 تا 11 برابر زمین هستند، در کنار هم جا داد.
3- زمین از روی مریخ مانند نوسانی ریز در آسمان است
زمین از منظر دومین سیاره نزدیک به آن تنها شبیه به یک نوسان کوچک در صفحه رادار است. این تصویر که توسط کاوشگر کنجکاوی به ثبت رسیده، دقیقا زمانی را نشان می‌دهد که دو سیاره نسبتا (159 میلیون کیلومتر) به هم نزدیک بوده‌اند.
4- آمریکای شمالی روی سیاره مشتری چگونه بنظر می‌رسد؟
سیاره مشتری برای اندازه بزرگش شناخته شده است، اما در یکی دیگر از تصاویر جان بردلی، میزان بزرگی این سیاره با آمریکای شمالی مقایسه شده است. لکه بزرگ سرخ مشتری – گردبادی که اولین بار در سال 1655 مشاهده شد- در حال کوچکتر شدن است، اما همچنان چندین برابر بزرگتر از آمریکای شمالی است.
مشتری و سایر سیارات غول‌پیکر گازی بسیار بزرگ هستند، زیرا دمای سردتر به آن‌ها اجازه برخورداری از گازهای سبکتری مانند هیدروژن و هلیم را می‌دهد که در سیارت صخره‌ای و داغتر نزدیک به خورشید وجود ندارند.
5- اگر زحل جای ماه بود...
یکی دیگر از راههای درک بزرگی ستارگان غول‌پیکر، تصور کردن آن‌ها در جایگاه ماه است. ران میلر این کار را با تصویر از ماه کامل بر روی دره مرگ انجام داده و سپس هر سیاره را در جای آن قرار داده است. در این تصویر، سیاره زحل جای بسیاری را در آسمان از آن خود کرده و گرفت‌های خورشیدی احتمالا ساعت‌ها به طول خواهد انجامید. همچنین عواقب گرانشی قرار گرفتن زحل بجای ماه بسیار ویرانگر خواهد بود.
6- حتی یک دنباله‌دار هم بسیار بزرگ است
در این تصویر، دنباله‌دار 67P/C-G بر روی لس‌آنجلس دیده می‌شود که کاوشگر فیلائه در نوامبر 2014 روی آن فرود آمد. از لحاظ فضایی، دنباله‌دار بسیار کوچک بوده و تنها 5.6 کیلومتر وسعت دارد. اما در این تصویر می‌توان مشاهده کرد که اجسام ریز فضا بسیار بزرگتر از تصورات انسان هستند.
7- همه تاریخ آمریکا طی یک دور مدار پلوتو رخ داده است
تنها اندازه اجسام فضایی نیست که ذهن انسان را درگیر می‌کند، بلکه وسعت بازه‌های زمانی است که رویدادهای فضایی در آن رخ می‌دهند. مدار پلوتو بدور خورشید 248 سال زمینی طول می‌کشد. به عبارت دیگر، کل تاریخ آمریکا در یک دور پلوتو در اطراف خورشید رخ داده است. زمانی که پلوتو آخرین بار در موقعیت کنونی خود قرار داشت، هنوز هوانوردی اختراع نشده بود.
این نقشه توسط تیم نیو هورایزنز ناسا منتشر شده که در انتظار ملاقات نخستین فضاپیمای بشری با پلوتو در ماه ژوئیه هستند.
8- پلوتو حتی در لبه منظومه شمسی هم نیست
بسیاری از انسان‌ها تصور می‌کنند که سیاره کوچک و سرد پلوتو در لبه خارجی منظومه شمسی قرار دارد، اما فاصله این سیاره کوتوله بسیار دورتر از واقعیت است. مدار پلوتو در داخل جعبه کوچک آبی‌رنگ مرکز نقشه زیر قرار دارد که ورای آن، کمربند کویپر و سپس ابر اوورت است که تصور می‌شود هزاران برابر دورتر از نپتون و در نیمه راه ستاره همسایه منظومه شمسی است.
9- ستارگان دیگر بسیار عظیم‌الجثه هستند
اگر منظومه شمسی را ترک کنید، با ستارگان دیگری روبرو خواهید شد که خورشید در برابر آن‌ها به کوچکی زمین در برابر خورشید است. حتی بزرگترین ستارگان مانند آنتارس و بتلگئوس نیز در برابر ستارگان دیگر به همین کوچکی هستند. به همین شکل در جهان، مقیاس‌های وجود دارد که برای مغز انسان به هیچ وجه قابل تصور نیست.
10- همه ستارگان قابل مشاهده در حلقه زرد قرار دارند
اگرچه ستارگان غول‌پیکر هستند، اما کهکشان راه شیری از آن‌ها بسیار بزرگتر است. این تصویر که کل کهکشان را نمایش می‌دهد، به نمایش این تفاوت‌ها پرداخته است. حلقه زرد رنگ احتمالا همه ستارگان قابل مشاهده در آسمان را دربر گرفته است.
11- راه شیری یکی از 100 هزار کهکشان جهان است
کهکشان راه شیری با وجود گستردگی‌اش، تنها یکی از صدهزار کهکشان جهان است. دانشمندان اخیرا 100 هزار کهکشان نزدیک راه شیری را نقشه‌برداری کرده و دریافته‌اند که کهکشان ما جزئی از یک ابرخوشه کهکشانی گسترده‌تر به نام Laniakea است. این ابرخوشه از چندین شاخک ساخته شده و راه شیری در یکی از دورترین شاخک‌های آن قرار گرفته است. همچنین این ابرخوشه در کنار یک ابرخوشه کهکشانی دیگر موسوم به برساووش-حوت قرار دارد که در مسیر متضاد در حال حرکت است و بنظر می‌رسد که هر دو در یک شبکه گسترده‌تر قرار گرفته‌اند که از شبکه‌های متراکم ابرخوشه کهکشانی ساخته شده و با حفره‌های نسبتا خالی در حال جایگزینی هستند.
منبع: ایسنا
دلبندم، مجید جون، صد بیلیون، نه صد هزار.