معاون وزیر نیرو: افزایش 340 درصد اعتبارات آبهای زیرزمینی

نگاهی به بارانهای استوائی...برون رفت از رکود دانش فیزیک
« قابل توجه هیدرولوژیست ها و هواشناسان »
کشور ما در بحران کم آبی ست مخصوصاً شهرهای حاشیه کویر از کم آبی و بی آبی در رنج هستند و مسلماً اگر دست روی دست بگذاریم و چاره ای اندیشه نشود در آینده نزدیک این رنج کم آبی تبدیل به بحران خطرناکی خواهد شد که حیات و زندگی انسانها را به مخاطره خواهد انداخت و تنها برون رفت از این بحران ، باران زائی ابرهاست و بر این اساس هر چه در باره باران زائی ابرها بنویسم راهکار نجات را امکان پذیرتر می کند.
بارانهای بی وقفه و سیل آسای خط داغ و گرم استوا که سرانه بارندگی های آنجا به 2500 میلیمتر « دو متر و نیم » می رسد و جنگل های انبوه استوائی و رودخانه های عظیم پُرآب نواحی حاره را شکل بخشیده است ، مبین واثبات این حقیقت است که برودت نقشی در بارندگی های کُره زمین ندارد و نقش آن فقط تبدیل قطرات باران به بلورهای برف و یا تگرگ می باشد.
تمنا دارم لحظه ای ذهن و تجربیاتمان را از داخل بخارحمام و یا از داخل دستگاه تقطیر عرقیجات نعناع یا بید کاسنی بیرون آوریم ونخواهیم این تجربه تقطیر در سرما را در طبیعت و در ابرهای آسمان هم تعمیم دهیم چراکه باران زائی ابرها ارتباطی به میعان ندارد ... این واقعیت را جداً بپذیریم که ابر ، بخارآب نیست که در اثر برودت تبدیل به قطرات آب شود و بیندیشیم که بارندگی های بی وقفه و سیل آسای مناطق استوائی درآمازون ، سواحل شرق برزیل در آمریکای جنوبی ،گنگو در آفریقا ،فیلیپین و سواحل اندونزی و... با آن هوای گرما و داغ به وضوح عدم دخالت برودت در بارندگی ها را ثابت می کند.
قبل از پرداختن به این موضوع باز ذکر این نکته ضروری است که بگویم گرما و نور جزء ذرات مادی این جهان هستند و ذرات سازنده جهان هم قابل تبدیل به یکدیگرند و اگر دانش فیزیک ما تاکنون نتوانسته به این واقعیت آگاهی یابد بخاطر رکود آن در این یکصد سال اخیر آنهم به علت غرض ورزی های سیاسی بوده است و در اینجا مصرانه از فیزیکدانان درخواست می شود تا با جدیت اینمورد مهم را مورد تحقیق گسترده ای قرار دهند.
آب تبخیر شده سطح دریاها ، بخار و رطوبت ملکولهای از هم فاصله گرفته آب هستند که به ارتفاعات آسمان تصعید می شوند وماندگاری هم ندارند و هر لحظه ممکن است در اثر برودت به میعان برسند و قطره یا شبنم گردند.
ولی اگر این بخارات آب تصعید شده به ارتفاعات آسمان بار دار الکتریکی شوند یعنی در بین فضاهای از هم دور شده ملکولهای آب ، الکتریسیته « ذرات الکترون » بوجود آید و تجمع کند ، این بخارات نامرئی آب که باچشم دیده نمی شوند تبدیل به توده های ابر سفید رنگ مرئی می گردند که ماندگار می شوند و دیگر برودت وسرما قادر به میعان و قطره سازی آنها نخواهد بود مگر آنکه بار الکتریکی آنها به پوسته زمین تخلیه شود آنوقت است که ابر بدون الکتریسیته دیگر ابر نیست و به قطرات آبی تبدیل می شود که مجبور به فروریختن و ریزش است بر همین مبناست که پس از هر صاعقه ، رگبار شدید باران آغاز می گردد.
ابرها مانند خاذن های الکتریکی الکتریسیته را در خود ذخیره می کنند و هر چه این خاذن ها مملوتر از الکتریسیته گردند ، رنگ ابر تیره تر و به خاطر جاذبه الکتریکی پوسته زمین به سطح زمین نزدیکتر می شوند که به این ابرهای تیره و سیاه که در زیرین ترین لایه دیگر ابرها قرار می گیرند ، ابرهای بارش زا می گویند .
تا اینجا و با استدلال فراوانی بارانهای سیل آسا در مناطق کمربند استوای زمین نتیجه گرفتیم که برودت هوا نقشی در بارش ندارد حالا ببینیم الکتریسیته ای که در منافذ بین ملکولهای بخار آب بوجود می آید و بخارات آب را تبدیل به ابر می کند از کجا بوجود می آیند ؟! و باز هم استدلال این موضوع را از بارش های سیل آسا و صاعقه های سهمگین مناطق کمربند استوا می آوریم:
ماهواره ها نشان میدهند که در قطبین زمین صاعقه وجود ندارد به همین خاطر است که در قطبین بارش وجود ندارد اما هر چه به خط استوا نزدیک شویم تعداد صاعقه ها فزونی می گیرد تا اینکه در خط استوا صاعقه ها به ماکزیمم تعداد و شدت می رسند به همین مناسبت است که بارندگی های خط استوا هم سیل آساست
حالا سوال این است چرا مختصرابرهای رقیق قطبین زمین باردار الکتریکی نمی شوند که تولید صاعقه و بارندگی کنند ولی در عوض ، ابرهای تیره آسمان مناطق خط استوا بی وقفه و مداوم تولید صاعقه و بارندگی می کنند؟!
آیا دلیلی واضح تر از مایل بودن بودن محور زمین و تابش حداکثر نورآفتاب بر ابرهای آسمان مناطق خط استوا وجود دارد ؟!
بنابراین قویاً اعلام می کنم که عامل بار دار شدن الکتریکی ابرها نور آفتاب است و این ذرات نور آفتاب پس از برخورد با ملکولهای بخارات آب تصعید شده در ارتفاعات آسمان به ذرات الکترون « الکتریسیته » تبدیل شده و این الکتریسیته بوجود آمده ضمن متغیر کردن ماهیت بخار آب به ابر مرئی ، در بین ملکولهای از هم فاصله گرفته جای گرفته و بتدریج و با استمرار این امر ،فضاهای بین ملکولی ابرها مانند خاذن الکتریکی انباشته از الکتریسیته می شود که در این روند هر چه این خاذن ها از الکتریسیته انباشته تر شوند ، رنگ ابر تیره تر و به سطح زمین نزدیکتر می شود و منتظر فرصت است تا بار الکتریکی خود را به پوسته زمین تخلیه تا رگبار بارش های خود را آغاز کند.
بخاطر مایل بودن محور فرضی زمین ، مناطق کمربند خط استوای زمین فاقد فصول چهارگانه است و در آنجا تغییرات فصلی بهار ،تابستان ،پائیز و زمستان وجود ندارد و خورشید تمام سال یکسان و عمودی با بیشترین تابش نور خود بر این مناطق کمر بند استوائی می تابد به همین دلیل است که ابرهای این مناطق مداوم در معرض دریافت نور آفتاب ، انباشته شدن از الکتریسیته و تخلیه این الکتریسیته به صورت صاعقه می باشند که بازتابش بارانهای سیل آساست .
اگر به مناطق کمربند خط استوا برویم می بینیم که :
اوایل صبح که هنوز تابش آفتاب شروع نشده است هوا صاف است و کم کم با تابش بیشتر آفتاب مقدار ابرها بیشتر می شوند تا اینکه در ظهر بارندگی شدیدی آغاز می شود و گاهی تا عصر ادامه پیدا می کند و در غروب و کم شدن نور تابش آفتاب ، آسمان صاف و باز می شود .
نا گفته نماند که فشار هوا هم در مناطق معتدله کره زمین نقش اساسی در بارندگی ها دارد چرا که فشار هوا باعث فشردگی و تنگتر شدن محل انباشتگی بار الکتریکی ابرها می شود و این امر باعث تسریع در تخلیه بار الکتریکی ابر به پوسته زمین و بارندگی می شود.
احمد فتحی مدیر وبلاگ « اسرار ناب هستی »