میرجلال‌الدین کزازی با بیان این‌که ایران از کهن‌ترین روزگاران سرزمین دفتر و دیوان و قلم و نامه بوده است، گفت: این در حالی است که امروزه ایرانیان بدان سان که شایسته انسان ایرانی است با کتاب دوست و آشنا و خوگیر نیستند.
این نویسنده و مترجم به مناسبت هفته کتاب و کتاب‌خوانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در کرمانشاه، اظهار کرد: بیگانگی با کتاب و پرداختن و اندیشیدن بدان یکی از پرسمان‌های همواره پایدار در جامعه ایرانی است که اگر بخواهیم این پدیده آسیب‌شناختی اجتماعی را در جامعه بکاویم و خاستگاه و انگیزه آن را نشان دهیم سخن به درازا خواهد کشید.
او با بیان این‌که ما ایرانیان هم‌اکنون در روزگار گذار به سر می‌بریم، افزود: در میانه ایران کهن که کمابیش پیوند خود را با آن شکسته‌ایم با ایرانی نو که باید پدید آید سرگردانیم و این‌جاست که نه دل از کهن برمی‌تابیم و نه (ایران) نو هست که برآزنده سرزمین و فرهنگ ایران باشد که بدان دل بندیم، زیرا این نو به آسانی پدید نمی‌تواند آمد.
این استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: بی‌گمان این نو باید همسنگ و همتراز و هماهنگ با آن کهن باشد. ما جامه کهن را که جامه‌ای است بسیار شکوهمند، گرانبها و درخشان و چه بسا بی‌مانند به درآورده ایم و هنوز نتوانسته‌ایم جامه‌ای سنجیده و همپایه با این جامه را بیابیم و بدوزیم و بر تن کنیم و به ناچار برهنه مانده‌ایم.
کزازی با بیان این‌که روزگار گذار روزگار برهنگی است، افزود: برهنگی مایه سرگشتگی و آشفتگی و بی‌سامانی و نابهنجاری است و تا آن جامه نو را بر پایه نیازها و بایستگی‌های جهان نو و بر پایه جامه کهن که جامه فرهنگ و منش و تاریخ ایران است ندوزیم و بر تن نکنیم همچنان در روزگار برهنگی و گذار خواهیم بود.
این نویسنده و پژوهشگر افزود: یکی از پیامدها و نشانه‌های آسیب‌شناختی این مهم همین پرسمان است و آن این‌که ایرانیان بدان سان که شایسته انسان ایرانی است با کتاب دوست و آشنا و خوگیر نیستند.
کزازی گفت: به گمانم ما ناچار خواهیم بود در آینده‌ای نه چندان دور آن جامه را بر بالای (قامت) خویش بدوزیم که اگر چنین شود پرسمان‌های آسیب‌زا و زیان‌بار فرهنگی و اجتماعی ما یکی پس از دیگری از میان خواهد رفت و ما با آگاهی بسنده و بایسته با توانمندی بسیار به فرهنگ و منش راستین ایرانی بازخواهیم گشت.
