برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح چهارشنبه

کیهان:قانون فصل الخطاب است

«قانون فصل الخطاب است»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛اطلاعیه وزارت علوم درباره پرونده پر سر و صدا و جنجالی بورسیه ها، بسیاری از گمانه زنی ها و هشدارهای دلسوزان در این ماجرا را عینیت بخشید و ثابت کرد که ماجرا، نه یک دغدغه علمی و آکادمیک، که یک بازی سیاسی و هیاهوی رسانه ای برای دور کردن توجهات از اصلی ترین مسائل است. اینکه مسئله اصلی چیست که اینقدر تلاش می شود کسی به آن توجه نکند و اینکه اطلاعیه وزارت علوم چگونه این امر را اثبات می کند، چیزی است که در این یادداشت به آن خواهیم پرداخت.

1- از ماه های نخستین شروع بکار دولت یازدهم، بحث و جنجال درباره بورسیه های غیرقانونی بالا گرفت و بارها و بارها اعلام شد و در رسانه های حامی دولت نوشته شد که 3772 بورسیه غیرقانونی در دانشگاه ها مشغول به تحصیلند. طبیعتاً این انتظار منطقی در جامعه پدید آمد که مرجعی قانونی و بی طرف به موضوع رسیدگی کرده و صحت این تهمت سنگین و ادعای بزرگ را ارزیابی کند. اما وزارت علوم پس از یکسال ادعا و شکایت، ناگهان لباس قاضی پوشید و حکم صادر کرد! امر بی سابقه ای که تعجب همگان را برانگیخت و این پرسش را در ذهن تداعی کرد که براساس کدام منطق و متن قانونی، یک دستگاه هم مدعی باشد، هم سناریوساز، هم شاکی و بالاخره هم قاضی!؟ اما به هرحال چنین شد و اعلام شد که از جمع 3772 نفر، 36 نفر مستحق ادامه تحصیل در مقطع دکترا نیستند! یعنی حدود 9 دهم درصد! طبیعتاً اعلام چنین رقمی پس از آن همه جنجال، یک رسوایی بزرگ برای دروغگویان و یک فضاحت تاریخی بود. پس باید بازی با اعداد آغاز می شد. پس براساس چند عملیات ریاضی، اعلام شد که 840 نفر دیگر مستحق ادامه تحصیل هستند اما هزینه تحصیل آنها از محل بورس پرداخت نمی شود بلکه شخصاً باید این هزینه را تأمین کنند!

مسئولان راستگویی که این اطلاعیه را تنظیم کرده بودند و همه را جز خودشان به دروغگویی و تخلف متهم می کردند، فراموش کردند که ممکن است در مقابل پرسشی اساسی قرار بگیرند و جوابی برای آن نداشته باشند. آن پرسش این است که براساس ادعای شما، کل این افراد در فرآیندی غیرقانونی (یعنی بدون آزمون) بورس شده اند، پس چگونه و براساس چه قانونی اجازه ادامه تحصیل آنها را می دهید؟! اگر اصلاً استحقاقی ندارند، چه کسی و کدام قانون به شما چنین اجازه ای را داده که شخص غیرمستحق را بر صندلی تحصیلی دکترا بنشانید و اگر دارند- که اسناد محکم از این گزاره حکایت دارد- چرا به دروغ آنها را متهم کردید؟!

2- حتی اگر درباره این گروه هیچ حرف و بحثی نداشته باشیم، این عدد نسبت به کل، حدود 20درصد را دربر می گیرد و باید پرسید جبران آبروی رفته 80درصد باقی مانده را چه کسی می کند؟ و چرا اول همه را متهم کردید و بعد به این عدد رسیدید (البته اگر درست باشد) این محاسبه ساده را باید به سرپرست وزارت علوم گوشزد کرد که در مصاحبه توجیهی و اطلاعیه مذکور، گفته بود: «از چه کسی باید عذرخواهی کنیم»!؟ باید از هشتاد درصد بورسیه ها و نخبگانی که یکسال توسط شما و بوق های تبلیغاتی شما مورد هجمه و حمله قرار گرفتند عذرخواهی کنید و فرصت را به روز واپسین نگذارید که پاسخگویی سخت تر می شود.

3- درحالی که دانشگاه های کشور همه ساله در اردیبهشت ماه فراخوان جذب می دهند، به عده کثیری که بورس آنها مشکل نداشته اعلام شده تا بهمن فرصت دارید از یکی از دانشگاه های کشور، اعلام جذب اخذ کنید! یعنی عملاً و محترمانه به آنها گفته می شود: «پرونده شما را زیر و رو کردیم، هیچ مشکلی نداشتید که بتوانیم شما را به خاطر آن از تحصیل محروم کنیم، پس ناچاراً به تحصیل ادامه بدهید، اما کاری می کنیم که نتوانید در هیچ دانشگاهی جذب شوید و پس از چند سال تحصیل، با یک مدرک دکترا مرخص شوید! شما نباید استاد هیچ دانشگاهی بشوید!» آیا این جملات ترجمان محتوم و حقیقی اتفاقی که هم اکنون بر سر فرزندان نخبه کشور آورده می شود، نیست؟

4- اما چرا اینها، که نسل جوان، پر انرژی و مؤمن و وطن دوست هستند نباید در دانشگاه جایی داشته باشند و به کرسی استادی تکیه بزنند؟ مگر قرار است دانشگاه جای چه کسانی باشد؟ و اینها قرار است جای چه کسی را تنگ کنند؟ این، همان بزنگاهی است که ثابت می کند، ماجرای بورسیه ها، جنجالی بیش نبود. سال ها قبل حمیدرضا جلایی پور نوشته بود: «بدنه اصلی جریان اصلاح طلب همان 2500 نفری بودند که در دوره سازندگی برای ادامه تحصیل با بورس وزارت علوم به کانادا، انگلیس و استرالیا اعزام شدند» طبیعی است که در بین آنها هم افراد وطن دوست و انقلابی کم نیستند، اما همه چیز حکایت از آن دارد که سران آن جریان برای بقاء و تأثیرگذاری سیاسی در دانشگاه های کشور دست به هر کاری می زند حتی اگر به قیمت نابودی و ناامیدی هزاران نخبه جوان تمام شود. و بعد برای پنهان ماندن اصل ماجرا، شیپور دروغین بورسیه ها را در دست می گیرد و آنقدر در آن می دمد که کسی متوجه بازگشت بی سر و صدای خائنین به ناموس و میهن این مردم و دانشجویان آنها نشود! به این دو نمونه تلخ توجه کنید:

الف: نیمه سال 87، خودرویی با سرعت غیرمجاز در حال عبور از بزرگراه قزوین-زنجان است، راننده به اخطار ایست پلیس برای توقف توجهی نمی کند، پس از اندکی تعقیب و گریز، خودرو متوقف و به پاسگاه پلیس راه هدایت می شود. بررسی ها نشان می دهد که راننده، استاد یکی از دانشگاه های مهم کشور است و سرنشین دیگر، خانم جوانی است که دانشجوی وی است. در جریان تحقیق برای تصدیق هویت راننده، چندین شکایت توسط دانشجویان و برخی کارمندان دیگر کشف می شود و لاجرم آنها به مرجع قضایی معرفی می شوند. پس از بررسی های فراوان و تشکیل پرونده ای مفصل و صرف زمان بسیار و تحقیقات طولانی و کشف حقایقی تکان دهنده (که جزئیات آن نزد کیهان محفوظ است و شرح آن جز تلخی و تکدر حاصل دیگری ندارد) دادگاه کیفری با صدور دادنامه ای مفصل، استاد خاطی و خائن را به اتهام رابطه نامشروع و... به مجازات هایی از قبیل شلاق، تبعید و... محکوم می کند. همزمان هیئت رسیدگی به تخلفات اعضای هیئت علمی دانشگاه ها نیز آن استاد را که آبروی اساتید متعهد و مومن را برده بود، از دانشگاه اخراج می کند.

او به دیوان عدالت اداری شکایت می کند و دیوان حکم دانشگاه مبنی بر اخراج را تائید می کند. احکام قضایی اجرا می شود و آن مرد سال های تبعید را هم سپری می کند اما ناگهان و در آغازین ماه های شروع بکار دولت یازدهم همان مرد - که البته رئیس شاخه استانی یکی از احزاب منحله هم بوده- به تکاپوی بازگشت به دانشگاه می افتد! با مسئولان مختلف دیدار می کند، وعده هایی می گیرد و نامه های حمایتی صادر می شود و با ادعای کشف اسناد و ادله جدید دوباره در دیوان عدالت اداری طرح دعوی می کند‍! یکی دو نامه حمایتی هم برای او صادر می شود. حتی یک کارمند وزارت علوم، خارج از صلاحیت اداری و شغلی اش برای آنکه کار را یکسره کند، طی نامه ای، هویت و صلاحیت صادرکنندگان حکم اخراج آن استاد نما به جرم دست درازی به دختران بی پناه مردم را زیر سؤال می برد و جالب آنکه این نامه (که یک مکاتبه داخلی بود) در جهت حمایت از استاد خاطی، از پرونده قضایی وی سردرمی آورد و... ظاهرا باید به زودی شاهد بازگشت پیروزمندانه این استاد به دانشگاه باشیم. هرچند هم اکنون نیز او به صورت غیر رسمی حضورش را آغاز کرده است!

ب: در کوران فتنه سال 88 بسیاری تحت تاثیر القائات مسموم، سخنانی گفتند و حرکاتی کردند که با فروافتادن پرده ها، به باطل بودن ادعاها پی بردند و به صف فشرده انبوه مردم بازگشتند. بسیاری از آنها را دوش به دوش خود در 9 دی تاریخی انقلاب دیدیم. اما دکتر «ع. م» حساب شده و فعال از مدت ها قبل از فتنه در جلسات براندازی شرکت کرد و برای لحظه لحظه حادثه برنامه ریخت.

در کوران فتنه هم از هیچ تلاشی برای براندازی کوتاهی نکرد و نصیحت مشفقان در وی اثری نکرد. دادگاه انقلاب پرونده او را به اتهامات گوناگون مورد بررسی قرار داد و پس از چندین و چند جلسه و مطالعه همه اسناد و شواهد غیرقابل انکار، او را به پنج سال حبس و... محکوم کرد. وی نیز از سوی هیئت رسیدگی به تخلفات اعضاء هیئت علمی دانشگاه ها، از دانشگاه اخراج شد. اما او هم با آغاز کار دولت یازدهم، سودای بازگشت ساز کرد و به طرح دعوی در دیوان عدالت اداری پرداخت. عوامل پرده نشینی که هزینه اعمال آنها را فرجی دانا داد، حمایت از او را آغاز کردند و در حالیکه طرف شکایت «ع.م» وزارت علوم بود، در اقدامی عجیب و بی سابقه، معاون حقوقی وزیر نامه محرمانه ای خطاب به قاضی پرونده و با محتوای حمایت از شاکی ارسال کرد! حتی رئیس دانشگاه هم نامه حمایت آمیز از وی تنظیم و ارسال کرد و باز هم همان مقام غیرمسئول و فاقد صلاحیت اداری، صلاحیت و شایستگی صادرکنندگان رأی اخراج را زیرسؤال برد تا همه چیز برای بازگشت این شخص خائن و وطن فروش و عنصر فعال در فتنه آماده شود...

این دو نمونه و ده ها نمونه مشابه دیگر که نزد کیهان محفوظ است و همچنین موارد تلخ انضباطی دانشجویی، جملگی حکایت از یک روند خطرناک دارد و به نظر می رسد با توضیح بسیار مختصر آن، تحلیل آغازین این نوشتار مبنی بر ساختگی بودن جنجال بورسیه ها برای رسیدن به هدفی مهم تر، بر همگان آشکار شده باشد.

از سوی دیگر آشکار است وقتی روش و منش مسئولان وزارت علوم و حلقه های پنهان چنبره زده در آن به گونه ای است که از مفسدین اخلاقی و متجاوزین تا مفسدین سیاسی و فتنه انگیز به سادگی به واسطه آنها به دانشگاه ها باز می گردند، سرنوشت علمی و پیشرفت کشور به چه سویی می رود. یقینا این امر نمی تواند مورد تائید و رضایت رئیس جمهور محترم باشد و ایشان هم از افت علمی و جولان مفسدان سیاسی و اخلاقی و سردمداری آنها استقبال نمی کند اما عده ای عامدانه گزارش های جهت دار و غلطی به رئیس جمهور می دهند تا ایشان را به موضع گیری های خاص و تند وادارند.

نکته مهمی که نباید فراموش کرد آن است که تخطی از قانون در هر دولتی با هر گرایشی مذموم و ناپسند است و چه خوب است مراجع رسمی و قانونی تخلفات احتمالی همه دولت های گذشته و کنونی را به دور از جنجال و هیاهو رسیدگی کنند و گزارش دقیق و قاطعی به مردم ارائه دهند تا همگان بپذیرند که قانون فصل الخطاب است و جنجال رسانه ای تاثیری ندارد.

خراسان:ما هم بمب های ساعتی هستیم؟

«ما هم بمب های ساعتی هستیم؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم امیرحسین یزدان پناه است که در آن می خوانید؛
1- در فیلم «The siege» (محاصره) ساخته سال 1998 هالیوود (3 سال قبل از حادثه 11 سپتامبر) که از جمله فیلم هایی است که در زمره آثار با کارکرد «اسلام هراسی» (Islamophobia) قرار می گیرد، صحنه هایی وجود دارد که بر فراز شهری در یکی از کشورهای عربی وقتی نوای اذان از مناره های مساجد پخش می شود، دوربین با حرکتی آرام با نوعی موسیقی تعلیقی، تلفیق می شود. این موضوع در چندین صحنه تکرار می شود تاجایی که هرجا اذان پخش می شود ناخودآگاه به عنوان مخاطب انتظار داری همان حرکت دوربین و همان نوای موسیقی معلق را بشنوی. اما نکته اصلی این جاست که کارگردان از این موسیقی و حرکت دوربین درجاهای دیگر هم استفاده می کند.

صحنه هایی که عملیات تروریستی انجام شده یا شخصیت اصلی فیلم که یک پلیس آمریکایی است به دنبال مقصر برخی انفجارها و ناامنی در آمریکا می گردد. به بیان دیگر کارگردان در این صحنه ها نوعی شرطی سازی برای مخاطب ایجاد می کند که در نتیجه آن هربار مخاطب آن موسیقی را می شنود انتظار دارد اذان که نماد اسلام است پخش شود و از آن پس، این نمادسازی در جایی استفاده می شود که به اسلام هراسی دامن می زند و یک مسلمان مقصر ناامنی در غرب آسیا و شهرهای آمریکا معرفی می شود.

2- درست در آستانه اربعین حسینی سال گذشته شبکه بی بی سی درباره مداحان گزارشی پخش کرد و در آن به تخریب این قشر پرداخت.این گزارش همزمان با حاشیه سازی های یک حادثه درباره یکی از مداحان مشهور بود که چند روز پیش از آن در یک برنامه تلویزیونی در تبیین قیام امام حسین(ع) و نیز انقلاب اسلامی نکات صریحی را مطرح کرده و به دفاع از حریم ولایت پرداخته بود. این حاشیه سازی ها به سرعت به صفحه اول برخی روزنامه ها آمد و بی بی سی نیز همین خط خبری و تحلیلی را برای تخریب مداحان در پیش گرفت و صدالبته در لابه لای محتوایی که ارائه می کرد به تخریب عزاداری ایام محرم و عاشورای حسینی پرداخت.

حجم گزارش هایی که پخش می شد به نحوی بود که به سختی می شد باور کرد که در فاصله ای اندک این گزارش ها تولید شده باشد. عمده آن چه در این گزارش ها دنبال می شد نیز نهادینه کردن این مفهوم در اذهان مخاطبان بود که قشر مداحان قابل اعتماد نیستند و در پس این هدف نیز تضعیف عزاداری سیدالشهدا(ع) به عنوان عالی ترین تجلی ایستادگی در مقابل ظلم و نیز یکی از مهم ترین خاستگاه های نهضت امام خمینی(ره) دنبال می شد تا از آن پس وقتی مردم نام یکی از مطرح ترین و پرطرفدارترین مداحان را می شنوند ناخودآگاه حواشی ساخته شده درباره او در ذهن متبادر شود.

3- تقریبا همه ما می دانیم که امر به معروف و نهی از منکر یکی از اصلی ترین اهداف قیام امام حسین(ع) است. با آغاز دهه محرم نیز تبیین این اصل مهم از سوی واعظان و سخنرانان در هیئت ها و رسانه ها و ... دنبال می شود. حالا فرض کنیم کسی بخواهد این موضوع را مخدوش کند به نحوی که هرجا در هر هیئتی عبارت «امربه معروف و نهی از منکر» را شنید ناخودآگاه مفهومی تخریبی در ذهنش جای بگیرد. به نظر شما باید چه کند؟ بگذارید این روند را با هم مرور کنیم. هفته ها مانده به آغاز محرم، طرحی با عنوان حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر در مجلس در حال بررسی است این طرح به درستی با برخی انتقادات همراه است که البته باید توسط تصمیم گیران بررسی شود.

ناگهان جنایت هولناک اسیدپاشی برای یک بانوی ایرانی در اصفهان رخ می دهد. این جنایت دردناک دل همه ایرانی ها را به درد می آورد اما همزمان برخی رسانه ها عبارت «امر به معروف و نهی از منکر» را به این فاجعه دردناک مرتبط می کنند. حالا دیگر برنامه های زنده بی بی سی نیز به این موضوع اختصاص دارد و اگر تحلیل کمی درباره تکرار عبارت «امر به معروف و نهی از منکر» انجام شود خواهیم دید که این عبارت یکی از پرکاربردترین عباراتی است که در کنار خبر اسیدپاشی استفاده شده است.

به بیان دیگر حالا اگر در یک هیئت کوچک در روستایی دور افتاده نیز از «امر به معروف و نهی از منکر» سخن به میان بیاید آن چه در ذهن مخاطب تداعی می شود، کارکرد همان شرطی سازی انجام شده در فیلم «The siege» را دارد و متاسفانه اسید پاشی در کنارش متبادر می شود، آن جوان یا نوجوان هیئتی را دچار «وحشت» می کند، به دلش «غم» می اندازد و حس «ناامیدی» برایش ایجاد می کند. «القای غم و یأس و ناامیدی» و «ایجاد رعب و وحشت» ازمهم ترین اهداف در جنگ های روانی است. درباره فاجعه اسید پاشی طی هفته های گذشته تحلیل های متفاوتی نوشته شده است و در این جا نمی خواهم به تحلیل این موضوع بپردازم.

اما صرفا همین را به یاد داشته باشیم که برای ایجاد جنگ روانی و تخریب یک مفهوم مهم و سازنده مانند عاشورا و قیام حسینی نه تانک کارآیی دارد و نه بمب های هدایت شونده یا ساعتی، گاهی خود ما با کپی پیست های بدون فکر یک شایعه در شبکه های مجازی و سایت های خبری و ... تبدیل به خطرناک ترین بمب های ساعتی می شویم و مصداق این که «فدع ما لا تعرف فان شرارالناس طائرون الیک باقاویل السوء -از نقل مطالبی که درباره آن اطلاع کافی ندارید پرهیز کن، زیرا اهل شر، مطالب بی اساس یعنی شایعات را علیه من به گوش شما می رسانند.» (نهج البلاغه- خطبه 78)

جمهوری اسلامی:سیاست های آمریکا و فروپاشی ساختار امنیت جهانی

«سیاست های آمریکا و فروپاشی ساختار امنیت جهانی»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛پوتین رئیس جمهوری روسیه در سخنانی درباره تحولات جهانی گفت: آمریکا و متحدان غربی اش ساختار امنیتی جهان را از بین برده اند.

این، سخن درستی است اگرچه این شائبه را در برداشته باشد که این اظهارنظر را رهبر یک کشور رقیب غرب مطرح می کند.

واقعیت این است که زمامداران غرب به سرکردگی آمریکا در جهت تحقق اهداف استعماری خود، دنیا را به پرتگاهی مخوف و تاریک می برند و در این مسیر، خود را به هیچ قید و بندی مقید نمی دانند.

جهان، امروزه برخلاف ادعاها و شعارهای غرب، ناامن تر از گذشته شده و گواه آشکار آن بروز متعدد کانون های بحران است که روز به روز نیز بر شمار آن ها افزوده می شود.

ریشه اصلی و وقوع این شرایط بغرنج، سیاست های دولتمردان آمریکائی است که تلاش می کنند با همدستی سایر متحدین زیاده طلب و منفعت پرست خود آنرا به پیش ببرند و اراده و خواست خود را بر سایر کشورها تحمیل کنند.

با مروری اجمالی بر روند تحولات در دو دهه گذشته و به دنبال فروپاشی ابرقدرت شرق و حاکم شدن استعمار غرب، به روشنی مشخص می شود نه تنها بحران های بین المللی کمتر نشده است بلکه به وجود آمدن اشکال مختلف بحران در قالب اختلافات و دشمنی های گسترده در میان کشورها، جهان را به انبار باروت تبدیل ساخته است که هر لحظه می تواند انفجارهای مهیبی ایجاد کند و صلح و امنیت را در معرض نابودی قرار دهد.

امروزه کاملاً درک می شود که وجود جهان دو قطبی که پس از جنگ جهانی دوم پدید آمده، دست کم این امتیاز را داشت که نوعی توازن بر معادلات بین المللی حاکم کرده بود و این توازن به طور قابل ملاحظه ای مانع ماجراجویی ها و تنش زایی طرفین بود. ولی حاکمیت بلامنازع استعمار غرب به سرکردگی آمریکا بر صحنه بین المللی، دنیا را به میدان یکه تازی غرب تبدیل کرد که غرب در آن هیچ مانعی سر راه خود نمی بیند و نتیجه آن را درحال حاضر، در قالب بروز جنگ های خونین، دشمنی های فرقه ای، ظهور پدیده افراطی گری و فروپاشی مرزهای رسمی مشاهده می کنیم:
از دید غرب متکبر، سیاست هایی که آنها طرح می کنند باید بدون چون و چرا به اجرا گذاشته شود.

برپایه این تفکر زشت و خودخواهانه، جهان به دو گروه تقسیم می شود. دولت ها یا باید در کنار آمریکا و موافق سیاست های آن قرار بگیرند و یا اینکه دشمن تلقی می شوند.

این تفکر کاملاً تداعی کننده قانون جنگل است. در این پدیده، حق با کسی است که قدرت زیادتری دارد و متأسفانه جهان امروز با این سیاست غرب که اهانت بزرگ به شعور و حقوق بین المللی است کنار آمده است.

متأسفانه مجامع بین المللی و سازمان های جهانی که قاعدتاً باید متولی اعاده صلح و امنیت و استقرار منطق و عدالت در جهان باشند به دلیل اینکه تحت سیطره این قدرت های بزرگ و استعمارگر قرار گرفته اند به مراکزی بی خاصیت و سرسپرده تبدیل شده اند که تنها به دستور قدرت های بزرگ عمل می کنند و ابزار تأمین اهداف منفعت جویانه این قدرت ها قرار گرفته اند.

این مجامع، به دلیل همین خصوصیت ها، از حل بحران های بین المللی و مقابله با جنگ افروزان عاجز می باشند.
در سایه بی خاصیتی و بی کفایتی این مجامع است که غرب گستاخانه در امور کشورهای دیگر مداخله می کند و دامنه این دخالت ها را به ابعاد نظامی گسترش می دهد. دو مقوله دفاع از دموکراسی و حقوق بشر و همچنین مبارزه با تروریسم، ابزار دست دولتهای غربی به ریاست آمریکا، بوده که در دو دهه گذشته مورد استفاده قرار گرفته است. واقع امر این است که غرب در هیچ یک از این موارد صداقت ندارد و آنها را پوششی برای تحقق نقشه های خود قرار داده است.

واشنگتن با استفاده از حوادث مشکوک 20 شهریور 1380 که طی آن چند مرکز آمریکا هدف حملات انفجاری قرار گرفت به خاک دو کشور مستقل افغانستان و عراق لشکرکشی کرد زیرا مدعی بود که این دو کشور پایگاه تروریسم هستند.

ولی پس از دو دهه از آن لشکرکشی ها که به کشتار هزاران نفر منجر شد نه تنها تروریسم از بین نرفت بلکه به مراتب بیشتر شد به گونه ای که هم اکنون دلیل نگرانی اصلی جهان شده است.

واقعیت این است که تروریسم ساخته و پرداخته خود همین دولت های استعمارگر است. همه می دانند که گروه تروریستی القاعده را خود آمریکایی ها پدید آورده اند تا با این دستاویز، به مقابله شوروی در زمان اشغال افغانستان بپردازند هر چند بعدها مشکلاتی نیز برای خود آمریکا ایجاد کردند.

غربی ها امروزه نیز همین صحنه سازی را با ایجاد گروه های تروریستی داعش، النصره و سایر تکفیری ها بازسازی کرده اند. داعش که امروز آمریکا مدعی مبارزه با آن است در فضایی به وجود آمد که آمریکا و متحدینش در سوریه ایجاد کردند و با ارسال کمک های نظامی و مالی، این گونه گروه ها را فربه ساختند تا به جان کشورهای منطقه بیفتند.

مداخله غرب به رهبری آمریکا در سوریه، نمونه روشنی است برای تأیید این موضوع که غرب برخلاف ادعاهایش، تنها به منافع خود می اندیشد و دلسوزی و سینه چاک کردن غربی ها برای دموکراسی و اعاده حقوق ملت سوریه دروغی بیش نبوده است.

در سوریه، تمامی هدف آمریکا و دنباله روهایش ساقط کردن دولت حاکم بر این کشور بود چرا که این حکومت را مخل سیاست های منطقه ای می دانند. حکومت سوریه به دلیل اینکه در جبهه عدم سازش با رژیم صهیونیستی قرار داشته مورد کینه آمریکا و دولت های مرتجع متحد واشنگتن بوده است. از اینرو وقوع انقلاب ها در منطقه فرصتی پدید آورد تا دولتمردان آمریکا به تحقق هدف خود در ساقط نمودن دولت دمشق برآیند و این سیاست، ریشه اصلی بروز گروه های تروریستی و جنایتکار کنونی در منطقه می باشد.

دخالت غیرقانونی و تجاوزکارانه آمریکا و همدستان منطقه ایش در سوریه، علاوه بر ایجاد گروه های تروریستی، موجب ریخته شدن خون صدها هزار نفر و فروپاشی زیرساخت های کشور سوریه نیز بوده است.

آمریکا و متحدانش که عامدانه از تروریستها در سوریه حمایت کردند اکنون بیشرمانه خود را در صف جنگ با این گروه ها قرار داده اند ولی افکار عمومی بین المللی اعتمادی به این ادعاها ندارند.

ملت های جهان متفق القول هستند که گروه های تروریستی داعش و سایر تکفیری ها نتیجه مستقیم سیاست های آمریکا در سوریه بوده است، واقعیتی که دولتمردان آمریکائی نمی توانند منکر آن شوند.

در یک جمع بندی باید گفت سیاست های آمریکا و دنباله روهای غربی و منطقه ای آن، جهان را با بحران های متعددی روبرو ساخته و آینده تاریکی را در مقابل جهان قرار داده است.

متأسفانه مجامع بین المللی نیز که باید مرجمع اداره بین المللی و اجماع جهانی در مسائل باشند و از صلح و امنیت صیانت کنند از رسالت خود کاملاً فاصله گرفته اند.

ادامه یکه تازی آمریکا جهان را با فجایع بزرگی مواجه خواهد کرد و جلوگیری از بروز این فجایع، یک خیزش بین المللی را می طلبد که اعتبار و جایگاه این فجایع جهانی و در رأس آن، سازمان ملل را به آن ها باز گرداند، بازتاب اراده ملت های جهان باشد و موجب شود قدرت های زیاده طلب و استعمارگر ملزم به تبعیت از تصمیمات، مصوبات و خواست این سازمان ها باشند. در آن صورت است که می توان به چشم انداز صلح و امنیت در جهان امیدوار بود.

رسالت:نظارت همگانی و نگرانی دشمن!

«نظارت همگانی و نگرانی دشمن!»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمود فرشیدی است که در آن می خوانید؛نظام اسلامی مبتنی بر الگویی از حاکمیت و مدیریت است که طراح آن، خداوند تبارک و تعالی است و هرچند کشف ابعاد پیچیده و گوناگون این الگو، نیاز به تلاش مستمر دارد اما هر دستاوردی در این راه، سرمایه عظیم و گرانبهایی فراروی بشریت قرار می دهد

چنان که نظام جمهوری اسلامی در کمتر از چهار دهه دوران حاکمیت خویش برای حل مشکلات جامعه، به راهکارهای شگفت انگیز و کارآمدی از این طریق دست یافته که مورد توجه و بهره برداری دیگر کشورها نیز قرار گرفته است و تازه ترین ارمغان اسلام در عرصه مدیریت جامعه، قانونمند شدن اصل امر به معروف و نهی از منکر می باشد که این روزها در دستور کار مجلس شورای اسلامی قرار دارد.

در قرآن و احادیث، اصل امر به معروف و نهی از منکر از جایگاهی بی بدیل و والا برخوردار است چندان که تاکید شده با این اصل می توان واجبات و فرایض دین را برپا داشت. امام خمینی(ره) نیز در تحریرالوسیله آن را ضروری دین برشمرده اند. با توجه به این اهمیت، اصل هشتم قانون اساسی هم آن را وظیفه همگانی دانسته است یعنی چه دولت به معنای مجموعه حکومت و چه عموم مردم، در اجرای این اصل مسئولیت دارند و تصویب این اصل توسط نویسندگان قانون اساسی با پنجاه رای موافق در برابر تنها سه رای مخالف و دو رای ممتنع، حکایت از نقش کلیدی آن دارد.

فداکاری های افراد و مظلومیت شهدایی که براساس باور راسخ دینی، خود را ملزم به عمل به واجب دینی امر به معروف و نهی از منکر می دانستند، نهایتا موجب شد نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای قانونمند شدن آن طرحی را ارائه دهند که این روزها در صحن علنی در حال بررسی است.

اما اگر بخواهیم از نقش کلیدی و کارکرد موثر قانونمند شدن امر به معروف و نهی از منکر آگاهی بیشتری پیدا کنیم، کافی است حساسیت رسانه های نظام سلطه جهانی در این زمینه را مورد توجه و دقت قرار دهیم زیرا براساس رهنمود بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی(ره)، مخالفت با خواسته های دشمن باید یکی از شاخص های ما در تشخیص حقیقت و درستی راه مان باشد و لذا نگرانی این روزهای دشمنان ما از تاثیر عمیق و فراگیر اجرای این اصل و قانونمند شدن آن در تحکیم نظام مردم سالاری دینی است و قیل و قال ارتباط دادن فاجعه اسیدپاشی به تصویب این قانون در مجلس را می بایست از همین منظر مورد تحلیل قرار داد و حجم عظیم کار رسانه ای جهت دار روی این فاجعه، این شبهه را به ذهن متبادر می سازد که نکند حتی در پیدایش این فاجعه نیز دست عوامل بیگانه، باواسطه و بی واسطه، دخالت داشته است.

در دموکراسی غربی، نقش و حضور و مشارکت مردم در حاکمیت، از طریق داشتن حق رای تقریبا خلاصه شده است، البته این حق رای هم در محدوده ای است که چند حزب انگشت شمار برای آنان تعیین تکلیف می کنند، اما در الگوی حکومتی اسلام، راهکارهای متعددی برای حضور و مشارکت مردم در حاکمیت پیش بینی شده است و همه در برابر یکدیگر و حاکمیت مسئولیت دارند و فردگرایی غربی جایگاهی ندارد.

براساس همین باور عمیق از نقش مردم در حاکمیت است که مقام معظم رهبری، بارها تاکید فرموده اند که هرجا توانسته ایم راهکاری برای نقش آفرینی و حضور مردم بیابیم، موفق شده ایم که مشکلات را برطرف نماییم.

اینک با قانونمند شدن اصل امر به معروف و نهی از منکر، نظام مردم سالاری دینی در تدارک برداشتن گامی بلند و طراحی بستری جدید و گسترده برای نظارت و حضور قانونمند مردم در عرصه سیاست، فرهنگ، اقتصاد و دیگر مسائل جامعه می باشد و با قانونمند شدن این اصل، زمینه نظارت همگانی مردم بر روند امور جامعه و عملکرد مسئولین و دولتمردان بیش از پیش فراهم خواهد شد و در کنار دستگاه های قانونی نظارتی، یکایک افراد دلسوز جامعه نیز می توانند براساس موارد پیش بینی شده در قانون، یکدیگر و کارگزاران حکومت را به کار نیک دعوت کنند و از اقدامات زشت و ناپسند برحذر دارند.

در شرایط کنونی که مشکلاتی نظیر امتیاز طلبی ها، سوءاستفاده های مالی، حرمت شکنی های فرهنگی و تشنج آفرینی های سیاسی و امثال آن موجبات رنجش خاطر مردم عزیز ما را فراهم آورده است، تصویب این قانون موجب خواهد شد که سرمایه عظیم مردم برای رفع این کاستی ها به صحنه بیاید و طبعا تمام دولتمردان مردم سالار و مردم دوست از حضور این سرمایه الهی و بی پایان استقبال خواهند کرد و صد البته نظارت همگانی مردم، داعیه داران دروغین مردم سالاری را نگران خواهد ساخت.

قدس:تجربه تازه سیاسی در افغانستان

«تجربه تازه سیاسی در افغانستان»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم پیر محمد ملازهی است که در آن می خوانید؛اشرف غنی احمد زی، رئیس جمهور افغانستان همان طور که در مبارزات انتخاباتی اش وعده داده بود، پس از پیروزی برای حج عمره به عربستان رفت. ...

تا اینجا در مسأله به جا آوردن فریضه حج از سوی وی هیچ حرف و حدیثی نیست، اما پرسش این است که آیا واقعاً هدف اصلی رئیس جمهور افغانستان تنها همین است؟

برای فهم این موضوع بناچار باید شرایط افغانستان امروز و تناسب نیروهای تأثیرگذار در روند تحولات این کشور را در نظر گرفت و به سفر اشرف غنی احمدزی افزون بر ادای یک فریضه مذهبی بار سیاسی هم قایل شد. در نگاه سیاسی به سفر رئیس جمهور افغانستان به عربستان می توان نکات نسبتاً مهمی را شناسایی کرد. نکاتی که کم و بیش با شرایط جاری در این کشور در ارتباط قرار می گیرند و عربستان می تواند در آنها تأثیرگذار فرض شود؛ ولی پیش از این بحث نیاز خواهد بود که از سه نیروی تأثیرگذار در تحولات جاری افغانستان یاد شود.

نیروهای جهادی، نیروهای تکنوکرات لیبرال و نیروی روحانیت، نیروهای جهادی و روحانیت در افغانستان از دوران جهاد در افغانستان علیه ارتش سرخ شوروی سابق به نوعی در ارتباط با عربستان قرار داشته اند. اما نیروهای تکنوکرات که از قضا اشرف غنی احمدزی هم از آنهاست، به هر حال به لحاظ فکری نباید با سیاستهای بنیادگرایانه حکومت عربستان رابطه خوبی داشته باشد؛ ولی واقعیت آن است که انتخاب اولین سفر وی پس از چین به یک کشور مهم منطقه ای در حوزه اسلامی نمی تواند در هدف حج عمره قابل توضیح باشد.

ظن غالب آن است که رئیس جمهور افغانستان محاسبات سیاسی خاص خود را دارد و بدرستی می داند که چگونه می تواند اولاً خود را از اتهام خالص نبودن در اعتقادات مذهبی اش در جامعه بشدت مذهبی و سنت گرای افغانستان خلاص کند و ثانیاً در معادله قدرت هوای کدام جناح قدرتمند در درون کشور را با پیوندهای خارجی داشته باشد تا به سرنوشت حاکمانی در افغانستان دچار نشود که مناسبات قدرت را بدرستی درک نکردند و خود و کشورشان را درگیر بحران و در معرض قربانی شدن قرار دادند.

او می خواهد نیروهای جهادی و نیروهای روحانی قدرت گرا را در کنار نیروهای لیبرال- تکنوکرات قرار دهد و از این طریق تجربه جدیدی از سازگار کردن اندیشه های رقیب و متضاد را به دست آورد.

سیاست روز:چهره واقعی اردوغان

«چهره واقعی اردوغان»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم مانی الوند است که در آن می خوانید؛در دنیای سیاست گاه سال ها وقت لازم است تا چهره واقعی یک سیاستمدار و اهداف پنهانش آشکار شود. در واقع برخی سیاستمداران بخاطر تبحرشان در نقش بازی کردن، این توانایی را دارند که نیات واقعی شان را پشت نقابی از تظاهر مخفی کنند، ولی از آنجا که نیات واقعی به هر حال دیر یا زود باید ابراز شوند، چهره این سیاستمداران هم دیر یا زود افشا می شود.

رجب طیب اردوغان مثالی کم نظیر یا شاید بی نظیر از این نوع سیاستمداران است. اردوغان (متولد ۱۹۵۴) در سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۴ نخست وزیر ترکیه بود و هم اکنون هم رئیس جمهور این کشور آسیایی - اروپایی است. در طول این سال ها رفتارهای او بویژه در عرصه سیاست خارجی بسیار متلون و گاه متناقض بوده است.

او در آغاز روی کار آمدنش، پس از آنکه نتوانست توفیقی در کسب کرسی اتحادیه اروپا به دست بیاورد، سیاست دوستی با کشورهای همسایه را پیش گرفت، ولی در سه چهار سال اخیر سیاستی بسیار عنادآمیز را با سوریه در پیش گرفته که این طبیعتا بر روابط آنکارا - تهران هم تاثیر منفی گذاشته است.

اردوغان که زمانی (۲۰۰۹) گریبان شیمون پرز را در اجلاس جهانی اقتصاد گرفت و علنا اسرائیل را کودک کش نامید و بر سر ماجرای کشتار ملوانان ترک بر عرصه کشتی مرمره، قهرمان مسلمین شده و تحسین آزادگان جهان را برانگیخته بود، نزدیک سه سال است که همداستان با اسرائیل برای سرنگونی دولت بشار اسد تلاش می کند و بر آتش جنگ مذهبی شیعه و سنی که توسط اسرائیل شعله ور شده، نفت می ریزد... اردوغان که در سال ۲۰۰۴ در ترکیه میزبان بشار اسد بود و او را برادر نامید و به همراه دمشق یک منطقه آزاد تجاری تاسیس کرد و به حذف ویزا برای مسافران دو کشور دستور داد، در سال ۲۰۱۱، به همراه عربستان و قطر و ارباب کل، امریکا، جنگ داخلی در سوریه را کلید زد... اردوغان که در سال های آغازین نشستن بر مسند قدرت، خود را طرفدار دموکراسی معرفی می کرد و این نوید را به ملت ترکیه و به جهان می داد که از این پس با ترکیه دموکراتیک و آزاد روبرو خواهند بود، مردمی را که (در سال ۲۰۱۳) در اعتراض به سیاست ها و رفتارهای مستبدانه او به خیابان آمده بودند به شدت سرکوب و دستور انسداد شبکه های اجتماعی اینترنتی را صادر کرد.

اردوغان که در سال های قبل مدام از اراده جدی اش برای صلح با کردها صحبت می کرد (عاملی که باعث شد وی در آن سال ها نزد کردهای ترکیه نسبتا محبوب شود)، در ادامه همان سیاست سرکوبی را که سال ها دولت ترکیه بر ضد کردها پی گرفته بود، ادامه داد و به قول رهبران کردها، از جمله عبدالله اوجالان، کردها را بازی داد و اکنون هم با داعش در حمله به کوبانی همداستان شده و علنا خواهان سقوط این شهر است.

بله، اردوغان که سعی داشت چنین وانمود کند که در جنگ داخلی سوریه که با نیروهای معتدل نظیر ارتش آزاد هم پیمان است، در ماه های اخیر چهره واقعی اش را کاملا آشکار کرد و مشخص شد با وحشی ترینِ گروه های افراطی و تکفیری یعنی داعش پیمان بسته از این گروه برای جنگ بر ضد اسد و بر ضد کردها استفاده می کند.

واقعیت این است که جاه طلبی های اردوغان و تیمش تاکنون ترکیه را با چالش های جدی مواجه کرده. مثلا حمایت بی حساب و کتاب آنکارا از اخوان المسلمین مصر، باعث شد تا برکناری اخوان از قدرت، نه فقط برای این گروه بلکه برای ترکیه هم یک شکست جدی محسوب شود. همچنین، سرپا ماندن اسد پس از چیزی حدود سه سال و نیم و با وجودی که آنکارا همه تلاشش را برای سرنگونی او انجام داد. اکنون برای جهان آشکار شده که اردوغان در اساس ضدیتی با اسرائیل ندارد و اتحادی استراتژیک بین تل آویو و آنکارا در جریان است...

واقعیت این است که چهره اردوغان اکنون کاملا مخدوش شده؛ هم در عرصه داخلی و هم خارجی. در داخل، بخش بزرگی از او منزجرند و در خارج، وی را ریاکار و دغلباز می نامند. فعالان سیاسی در ترکیه معتقدند که سیاست های اردوغان این کشور را به شدت دو قطبی کرده؛ عده ای شیفته وار طرفدار او هستند و عده ای از او نفرت دارند، و این برای یک کشور یعنی فاجعه؛ یعنی نواخته شدن زنگ جنگ های داخلی و برادرکشی؛ و بی شک مسئول این وضع شخص اردوغان است.

وطن امروز:برزیلی ترین رویداد سال

«برزیلی ترین رویداد سال»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم شروین طاهری است که در آن می خوانید؛برخلاف باور عمومی، بزرگ ترین رویداد برزیلی امسال ربطی به فوتبال نداشت. اتفاقا میزبانی جام جهانی 2014 با آن پایان بندی کابوس وارش که شکست تاریخی 7گله از آلمان را مقابل چشمان اشکبار یکی از خندان ترین ملت های دنیا رقم زد، رویدادی کاملا «ضد برزیلی» بود اما انتخابات ریاست جمهوری یکشنبه چطور؟ آیا انتخاباتی که فشرده ترین رقابت دموکراتیک در کتاب تاریخ نه چندان پربرگ سرزمین فوتبال و سامبا و قهوه نام گرفت، سرنوشت ساز ترین لحظه برزیل در سال 2014 بود؟ باز هم نه! با اینکه پیروزی نزدیک «دیلما روسف» بر «آئسیو نِوِس»، نامزد مورد حمایت آمریکا و بانکدارهای لاشخورش چون جورج سوروس، بزرگ ترین کشور لاتین را موقتا از خطر بلعیده شدن توسط جنایتکاران اقتصادی وال استریت نجات داد اما با همه دخالت هایی که آنها در ماه های منتهی به رای گیری های دومرحله ای 6 و 25 اکتبر در برزیل کردند، باز هم پیروزی چپ ها به خاطر پایگاه مردمی شان که اکثریت محروم و فقیر این جامعه 220 میلیونی را تشکیل می دهند، قابل پیش بینی به نظر می رسید.

با این همه نمی توان حضور خانم رئیس جمهور را در متن برزیلی ترین رویداد سال منکر شد که البته نه ربطی به بغض او هنگام تماشای سلاخی «ژوگو بونیتو» در ریودوژانیرو دارد و نه شادمانی کودکانه پریشب بانوی سیاستمدار 66 ساله در جشن پیروزی انتخاباتی اش در برازیلیا.

برزیلی ترین اتفاق سال اتفاقی ورای سیاست و فوتبال است و حتی ورای غرور و عواطف و سرنوشت برزیلی ها چراکه سرنوشت تمام جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. برزیلی بودن آن اما استعاره ای است از دریبلی به یاد ماندنی به سبک دریبل های برزیلی که آمریکایی ها روز 15 ژوئن در فورتالزا خوردند. 4 ماه و نیم پیش رؤسای جمهوری 5 قدرت اقتصادی نوظهور جهان موسوم به«بریکز» در این شهر استوایی سواحل شمالی برزیل پیمان بستند بانکی بین المللی را جایگزین «بانک جهانی» صددرصد آمریکایی کنند؛ بانک جهانی نه یک نهاد حقوقی بین المللی بلکه یک موسسه مالی خصوصی است و هیأت مدیره آن را کارگزاران خاندان های بانکدار یهودی حاکم بر همتای آمریکایی آن یعنی صندوق فدرال (بانک مرکزی ایالات متحده) تشکیل می دهند.

با این وصف اگر «پایان آمریکا» و « سقوط دلار» تا 15 ژوئن 2014 تنها تیترهای احتمالات نظم جهانی نوین تر از نظم نوین جهانی بوش و اربابان صهیونیستش بودند، امضای رؤسای جمهوری برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی برای تاسیس یک بانک مشترک بین المللی بر مبنای سبدی از ارزهای کشورهای بریکز به جای دلار، حکم تایید تیترهای مزبور را داشت. در برزیلی ترین لحظه سال و درجریان ششمین اجلاس بریکز، دیلما روسف، رئیس جمهور برزیل میاندار جمع ولادیمیر پوتین، نارندرا مودی، شی جینگ پینگ و جاکوب زوما برای عقد پیمانی بود که در صورت محقق شدن می تواند پس از انقلاب اسلامی 1979 ایران، بیشترین انحراف معیار را در منحنی رو به افول «پارادایم پایان آمریکا» پدید آورد و منحنی پارادایم نوین «قرن بدون آمریکا» را شیبی صعودی بخشد.

حتی سازمان همکاری شانگهای که در بهترین حالت حدود 40درصد جمعیت جهان را دربرمی گیرد، نمی تواند همانند اتحادیه بریکز در مقابل سلطه اقتصادی بلوک دلار ایستادگی کند چرا که این اتحادیه در هر 5 قاره کره خاکی ریشه دوانیده و بویژه با همراه کردن محروم ترین ملل آسیایی، آفریقایی و لاتین، به رویای همیشگی خیزش جنوب فقیر در برابر شمال غنی پروبال می دهد چرا که هر یک از 5 قطب نوظهور بریکز، گروهی از متحدان قاره ای و جهانی شان را نمایندگی می کنند و در نهایت راه را برای عضویت دیگران فراهم می سازند. اگر روزهای نخست تشکیل سازمان ملل متحد را به یاد آوریم که چطور آمریکا و انگلیس و متفقین آنها در جنگ دوم جهانی به عنوان ملل پیروز از برتری موقت شان در معادلات جنگی برای بسط هژمونی خود در قالبی جهانی سود بردند، آنگاه درخواهیم یافت که اتحادیه بریکز نیز می تواند با استفاده از فرصتی که افول اقتصادی آمریکا و اروپا در اختیارش نهاده، به اتحادیه ای فرااقتصادی در سراسرجهان بدل شود.

این امکان را بیش از هر چیز می شد از احساس خطر آمریکا و اتحادیه اروپایی و راه انداختن موجی از جنگ های تروریستی نیابتی (نظیر داعش و القاعده) و تهدید های منطقه ای (مثل بحران های اوکراین، پاکستان و دریای چین) پیرامون روسیه، چین و هند و متحدان استراتژیکشان حس کرد. حال با بحران آفرینی های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در برزیل و آمریکای جنوبی، برزیل تحت هدایت سوسیالیست ها هم چاره ای نخواهد داشت جز اینکه در مقابل خصم خود بایستد. برزیل تنها کشور در میان این 5قدرت نوظهور بود که هیچ گاه یک انقلاب تمام عیار علیه استثمار و استعمار را تجربه نکرده بود. حتی آفریقای جنوبی با رهبری نلسون ماندلا در آخرین سال های قرن بیستم، طعم شیرین خیزش اکثریت محروم سیاهان را چشیده بود اما برزیل هرگز! اما با توطئه های اخیر سیا و سوروس در برزیل برای به حاشیه راندن دیلما روسف و حزبش که حتی تا ترور رهبر حزب رقیب او و زمینه چینی شورش های خیابانی به سبک انقلاب های رنگی هم پیش رفت، اکثریت محروم جامعه برزیل روز یکشنبه حقیقتا طعم نخستین پیروزی انقلابی را با رای دادن به دشمن بالقوه منافع آمریکای شمالی در آمریکای جنوبی چشیدند و این پیروزی پیوندهای آنها با ملل انقلابی دیگر را محکم تر خواهد کرد و هسته مرکزی بریکز را قدرتمند تر می کند.

جوان:موج جدید شارلاتانیزم زنجیره ای ها

«موج جدید شارلاتانیزم زنجیره ای ها»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمدجواد اخوان است که در آن می خوانید؛جنجال سازی اخیر روزنامه زنجیره ای که در امتداد خط القای رسانه های بیگانه در مورد پروژه اسیدپاشی انجام گرفت، بار دیگر آسیب های موجود در فضای رسانه ای کشور را نمایان ساخت. پیشینه این روند را باید در دوره ای جست وجو کرد که بر پایه تئوری های غلط و تصمیمات شتاب زده، تصمیم به گسترش فعالیت مطبوعاتی بدون رعایت چارچوب های قانونی گرفته شد. در این دوره که مصادف با سال های پس از دوم خرداد 1376، بر مبنای راهبرد سیاسی جریان حاکم وقت، تلاش بر این بود تا از گشایش بی ضابطه فضای رسانه ای، مقاصد سیاسی و جناحی خاصی دنبال شود و عملاً روزنامه های زنجیره ای آتش بیار معرکه هایی همچون «فشار از پایین، چانه زنی در بالا» و «فتح سنگر به سنگر» شدند.

نتیجه طبیعی سیاست فرهنگی دولت وقت، شکل گیری طیفی از روزنامه های زنجیره ای و به طبع آن روزنامه نگارانی بود که یک رسالت و مأموریت بیشتر برای خود متصور نبودند جز تأمین مقاصد سیاسی جریان متبوع. غوغازی و غوغازا بودن جریان پشتیبان این روزنامه ها ایجاب می کرد تا این طیف فرصت طلبانه مترصد اوضاع جاری کشور باشد تا به هر بهانه ای حاشیه سازی و به دنبال آن جنجال سازی و غوغاسالاری رخ دهد. توجه به مفاهیمی همچون «منافع ملی»، «امنیت ملی» و «آرامش مردم» کالای نایاب بازار مکاره ای بود که طیف مذکور آن را به راه انداخته بودند.

حوادثی همچون قتل های زنجیره ای، کوی دانشگاه تهران و. . . تنها بهانه هایی برای عرض اندام این جریان در مقابل نظام و منافع ملت بود آنهایی که به اقتضای سن یا مطالعه از حوادث آن دوره اطلاع دارند، به خوبی به یاد دارند که در پروژه جنجال سازی به بهانه قتل ها، طراحان اتاق جنگ روانی تجدیدنظرطلبان چه اتهاماتی را متوجه نظام و دلسوزان انقلاب کردند و کار به جایی رسید که در کنار کشته سازی های دروغین، بخشی از آمار تلفات جاده ای و مقتولین حوادث شخصی نیز به حساب این پرونده گذارده شد.

فتنه تیرماه 1378 نیز نتیجه ترفند همین جریان برای جلوگیری از تصویب اصلاحیه قانون مطبوعات در مجلس پنجم بود که در خلال حوادث پس از هجدهم تیرماه نیز باز همین روزنامه آتش بیار معرکه شدند و با آمار سازی های دروغین تلاش کردند افکار عمومی را جریحه دار و نسبت به جریان مؤمن انقلابی بدبین کنند.

در چنین شرایطی بود که رهبر حکیم انقلاب اسلامی نسبت به این جریان که نقش پایگاه های دشمن در داخل خاک خودی را بازی می کردند هشدار دادند: «متأسفانه امروز می بینم همان دشمنی که به وسیله تبلیغات خود، همتش این بود که افکار عمومی یک کشور را به سمتی متوجه کند، به جای رادیوها آمده در داخل کشور ما پایگاه زده است! بعضی از این مطبوعاتی که امروز هستند، پایگاه های دشمن اند؛ همان کاری را می کنند که رادیو و تلویزیون های بی. بی. سی و امریکا و رژیم صهیونیستی می خواهند بکنند!... اما امروز مطبوعاتی پیدا می شوند که همه همتشان، تشویش افکار عمومی و ایجاد اختلاف و بدبینی در مردم و خوانندگانشان نسبت به نظام است! 10 عنوان، 15 عنوان روزنامه، گویا از یک مرکز هدایت می شوند؛ با تیترهای شبیه به هم در قضایای مختلف.

قضایای کوچک را بزرگ می کنند و تیترهایی می زنند که هرکس این تیترها را می بیند، خیال می کند که همه چیز در کشور ازدست رفته است! اینها امید را در جوانان می میرانند؛ روح اعتماد به مسئولان را در آحاد مردم کشور تضعیف می کنند و نهادهای اصلی کشور را مورد اهانت و توهین قرار می دهند!. . . در هر حادثه ای، جو تهمت فضا را پر می کند! تروری اتفاق می افتد. هنوز هیچ اطلاعی در دست نیست؛ هنوز از اینکه این حادثه را چه کسی انجام داده، هیچ کس سرنخی ندارد؛ اما می بینید که در روزنامه تیتر می زنند؛ سپاه را متهم می کنند؛ بسیج را متهم می کنند؛ روحانیت را متهم می کنند! هدف از این کارها چیست؟! چرا با بسیج این قدر بدند؟! من در بخش اولِ صحبتم به شما عرض کردم که جوان سرشار از انرژی است؛ جوان هیجان طلب است. روزی که کشور دچار یک جنگ مسلحانه باشد، جوانان با میل و رغبت به میدان می روند.

وقتی که کشور در آرامش و صلح است، برای ارضای سالم هیجان طلبی جوانان، چه چیزی بهتر از بسیج؟ این ابتکار امام بود. روح هیجان طلب جوان، اگر بنا باشد در راه سازنده، در راه ایمانی، در راه سالم، در راهی که می تواند برای کشور مفید واقع شود، به کار بیفتد، چه سازمانی مهم تر و مطمئن تر از سازمان بسیج است؟ چرا این قدر با بسیج دشمنی می کنند؟! با چه دشمن اند؟! چرا این قدر بسیج را زیر سؤال می برند؟! اینهاست که آن انگیزه های باطنی را برملا می کند.»

ایشان همچنین تأکید کردند: «من بارها به مسئولان دولتی تذکر داده ام و به طور جدی از آنها خواسته ام که جلوی این وضعیت را بگیرند. این اسمش محدود کردن مطبوعات نیست. این اسمش جلوگیری از انتقال آزاد اطلاعات نیست - انتقال سالم اطلاعات مورد تأیید ماست. این معنایش جلوگیری از نفوذ دشمن است. جلوگیری از به ثمر رسیدن توطئه تبلیغاتی دشمن است. من وجود این جریان تبلیغاتی و مطبوعاتی را به حال کشور، به حال جوانان، به حال آینده، به حال انقلاب و به حال ایمان مردم مضر می دانم. این جریان، دائم درصدد قداست شکنی از مسائل اساسی اسلامی است. مباحث اسلامی را زیر سؤال می برند؛ انقلاب را زیر سؤال می برند؛ نه با بیان منطقی، با روش های بسیار غلط که جز در مطبوعات ناسالم در دوره هایی که بوده، انسان نمی تواند نظیر و شبیهش را پیدا کند!. . . یکی از هدف های دشمن این است که با تحریک احساسات، در کشور ایجاد ناامنی کند.»

حال بار دیگر به آنچه در روزهای اخیر رخ داده است مروری گذرا داشته باشیم. چند حادثه مشکوک ابزار رسانه های بیگانه و روزنامه های زنجیره ای می شود تا هم آرامش عمومی مردم را بر هم بزنند، موج نگرانی در افکار عمومی ایجاد کنند و به اینها اکتفا نکرده و فریضه الهی امربه معروف و چهره جریان مؤمن انقلابی را مخدوش نمایند. شباهت هایی غیرقابل انکار را می توان در هر دو مقطع مشاهده کرد. گویی سناریویی یکسان در حال تکرار است. در هر دو در جامعه اضطراب افکنی شده، جریان مؤمن متهم شده و تلاش می شود از تصویب یک قانون مؤثر و مفید جلوگیری کند.

در چنین شرایطی به نظر می رسد، لازم است تدابیر قانونی و مدیریتی مناسبی از سوی مسئولان مربوط اتخاذ گردد تا از تکرار این سناریو جلوگیری شود، چراکه موفقیت مجدد این سناریو می تواند خسارت های جبران ناپذیری برای منافع ملی و امنیت کشور داشته باشند.

حمایت:حج، محشر امت اسلامی

«حج، محشر امت اسلامی»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم حسین شیخ الاسلام است که در آن می خوانید؛روز گذشته رهبر انقلاب در دیدار با دست اندکاران حج امسال نکاتی را درباره استفاده از فرصت طلایی موسوم حج بیان فرمودند. از جمله فرمایشات ایشان تعبیری بدیع و در عین حال عمیق از حج با عنوان «محشر امت اسلامی» است. همه امت اسلامی با هر زبان، نژاد، قومیت و رنگی در سرزمین وحی حضور دارند و مانند روز محشر که به تعبیر قرآن، انسان با آشنایان خود هم احساس غربت می کند و هر کسی به فکر کار خود و سرگرم انجام وظایف خویش است. از آیات و تفاسیر مربوط به قیامت می توان این برداشت را داشت که اجتماع حاجیان در صحرای حجاز، شبیه ترین واقعه به یوم الحساب است.همانگونه که هر کسی در روز حشر هر آنچه از اعمال خود را داشته، با خود آورده به همان ترتیب هم در موسم حج، حاجیان تمام توانایی ها، استعدادها و دستاوردهای فکری و معنوی خود را به این عرصه آورده اند.

نکته قابل توجه فرمایشات ایشان استفاده از موسم حج در جهت پیشبرد منافع امت اسلامی و استفاده از قابلیت های مسلمانان است. رهبر فرزانه انقلاب در بخشی از سخنانشان به درستی و با فراست، استفاده دشمن از شیوه های جدید و متکثر ارتباطی برای ایجاد شبهه جدا بودن تشیع و انقلاب اسلامی از جهان اسلام را مورد توجه قرار دادند. با عنایت به این مطلب باید متذکر شد که بهره گیری دشمن از روش های جدید مانند ارتباطات سایبری و شبکه های اجتماعی در ایجاد این شبهات باطل بسیار نقش دارد. نوشتن کتاب و یا سراییدن شعر در جهان امروز دیگر رفع نیاز نمی کند و بهره گیری از ابزارهای پیشرفته را می طلبد.

فیلم، انیمیشن، شبکه های اجتماعی مخصوص تلفن همراه از روش های نوین برای تحقق بخشیدن و جامه عمل پوشاندن به خواسته های ایشان است. شاید بتوان از هنر به عنوان شاه بیت فعالیت های دفاعی و تبلیغی نام برد؛ عاملی که با نگاه به اهمیت زیبایی شناسی در هر حوزه تبلیغاتی، خودنمایی کرده و استفاده از شکل ها و ابعاد مختلف آن برای چشاندن طعم شیرین آموزه های تشیع و انقلاب به مخاطب ناآشنا، غیرقابل گریز می باشد. مسئله بعدی اهمیت وحدت از زاویه عدم دشمنی مسلمانان با یکدیگراست که رهبری انقلاب برآن تاکید داشته اند؛ باید اذعان کرد وحدت، اکسیر گمشده جهان امروز اسلام است که متاسفانه کشورهای غربی بیشترین سوء استفاده از عدم اتحاد مسلمانان را می کنند.

آنان را به جان یکدیگر انداخته، کشتار، جنایت و برادر کشی را به شکل مستقیم و غیر مستقیم تحریک و تهییج می نمایند. وقایع اخیر منطقه نشان می دهد که بعضی غافلان خواسته یا ناخواسته در دام نقشه های دشمن افتاده و کشورهای منطقه به هماوردگاه جنایت، ناامنی و خونریزی مبدل گشته است. حقیقتا انقلاب اسلامی و به ویژه حضرت امام (ره) پرچمدار اتحاد مسلمین در برابر استکبار جهانی بوده اند و ابتکاراتی تاریخی و جهانی مانند هفته وحدت نشان دهنده اهتمام جدی و ویژه ایشان به این موضوع است.

علت این همه تاکید جمهوری اسلامی بر مقوله وحدت هم این است که راه سوء استفاده دشمنان را برآمده از اختلافات مسلمانان می داند. در شرایط فعلی هم آسیب پذیرترین نقطه مسلمین و پاشنه آشیل جهان اسلام دشمنی و اختلافات قومی و مذهبی است. وحدت علی الخصوص در مقابل این توطئه بزرگ، توطئه ای که برای همه اعم از شیعه، سنی طراحی شده، مهمترین محصول نورانی و بابرکت حج است. نکته آخر که باید بدان اشاره کرد یادآوری هوشمندانه ایشان برای کشف عوامل موثر در باورپذیری تبلیغات غیر واقعی دشمن است.

باید توجه داشت که روش های دشمن در این زمینه مدرن، جدید، ابتکاری و در عین حال شیطانی است و از ابزارهای آن به خوبی بهره می برد. معاندین با مطالعه و شناخت کامل از ما هجمه می کنند، مخاطب محورند و با تحلیل و آنالیز دقیق بر شیوه های تاثیرگذاری عمیق تبلیغاتشان، اشراف دارند. از ویژگی های دیگر این سیاه نمایی می توان به چند جانبه و جهانی بودن آن اشاره کرد؛ بدین ترتیب که تمام توانایی خود را به رهبری فرماندهی واحد شبیه رهبری یک گروه ارکستر، به سمت هدف هدایت می نمایند.

قسمتی را به شبکه های اجتماعی واگذار کرده، بخشی را به نشریات محول نموده، گوشه ای را به صنعت سینما خود تفویض کرده اند و با استفاده از آنان به قامت باطل لباس حق پوشانده و آن را با ظاهری آراسته باورپذیر کرده اند. اینجاست که باید تامل کرد کشورهایی که برای متعادل نگه داشتن قیمت جهانی غلات، مازاد آن را به دریا ریخته و حاضر نیستند فقیران را در سراسر جهان سیر کنند به کدام دلیل بشردوستانه به فکر تفریح، سرگرمی و آینده سیاسی مردم ما افتاده و ماهواره های فارسی زبان را به ده ها عدد افزایش داده اند. عده ای ساده دل هم در داخل با توجیه جهانی شدن، نسخه استفاده از محتوای مجرمانه آنها را صادر کرده و از عواقب خطرناک آن غفلت می کنند.

شرق:چشم ها به بهارستان

«چشم ها به بهارستان»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم غلامرضا تاجگردون است که در آن می خوانید؛فضای مجلس، فضایی سیال است و جریان سازی در آن، باید مرحله به مرحله صورت گیرد. به نظر می رسد فرصت کافی برای معرفی دکتر نیلی احمد آبادی به همه 290 نماینده وجود نداشت و اگر اواسط هفته گذشته این معرفی صورت می گرفت؛ می توانست فرصت گفت وگوی ایشان با طیف های مختلف مجلس را هرچه بهتر فراهم کند. رییس جمهور روز یکشنبه، گزینه پیشنهادی وزارت علوم را معرفی کرد و تاریخ جلسه رای اعتماد نیز با هماهنگی دولت، امروز تعیین شد که فاصله زمانی کوتاهی است.

دکتر نیلی احمدآبادی را از اوایل دهه80 می شناسم. ایشان چهره ای علمی، کاردان و دارای تخصص و توانمندی مدیریت دانشگاهی است. اگرچه رزومه این استاد دانشگاه منتشر شده است و سوابق علمی و مدیریت دانشگاهی در آن مشهود است اما گفت وگو با نمایندگان مجلس می توانست فضای بهتری برای تعامل میان دو قوه فراهم کند. با وجود این، با توجه به اهمیت ایجاد ثبات در آموزش عالی کشور، امیدوارم نمایندگان محترم به ایشان رای دهند.

البته نمایندگانی که اصطلاحا مخالف هستند، همچنان بر همان موضع ایستاده اند اما همه چیز بستگی به توضیحات و برنامه های ارایه شده توسط دکتر نیلی و ریاست محترم جمهور دارد. اگر آنها بتوانند با ارایه شفاف اهداف و رئوس برنامه های وزیر محترم پیشنهادی برای مدیریت فضای علمی کشور، اکثریت نمایندگان را مجاب کنند آنگاه خروجی جلسه فردا، می تواند رای اعتماد به دکتر نیلی احمدآبادی باشد.

مردم سالاری:امام حسین(ع) اصلاحگر حقیقی

«امام حسین(ع) اصلاحگر حقیقی»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم محمد علی خالق نژاد است که در آن می خوانید؛یکی از جلوه های بارز فلسفه عاشورا در کلام امام حسین (ع) قیام آن حضرت در راستای انجام اصلاحات بود که هنوز هم شاید بتوان گفت این بعد فلسفه نهضت عاشورا به درستی واکاوی نگردیده و حق مطلب آنچنان که باید ادا نمی شود لذا با توجه و امعان نظر به وضعیت جامعه کنونی لازم است خطبا و علما و حتی مداحان این بعد از قیام خونین ابا عبدالله (ع) را در بین اقشار مختلف و آحاد مردم علی الخصوص نسل جوان تبیین و نهادینه نمایند. ماهیت قیام عاشورا مبتنی بر رشد و آگاهی بخشیدن و بیدار کردن مردم بود. قیام عاشورا بشریت و تاریخ را سر افراز کرد و بهترین پیام ها و اندرزها و حتی جاودانه ترین مؤلفه های انسانیت و آزادگی در فرهنگ عاشورا نهفته است.

امام حسین (ع) فلسفه و علت قیام خودشان را اصلاح امت جدش و امر به معروف و نهی از منکر ذکر کرده و می فرمایند: «انما خرجت لطلب الاصلاح فی امت جدی محمد (ص) ارید ان آمر بالمعروف وانهی عن المنکر و اسیرو لسیرت جدی لسیرت علی ابن ابیطالب (ع) .من برای اصلاح امت جدم قیام کرده ام و می خواهم در جامعه امر به معروف و نهی از منکر نموده و بر سیره و سنت جدم رسول خدا (ص) و پدرم علی (ع) گام بردارم» . آیا واقعاً و به درستی این پیام گهر بار در جامعه علی الخصوص بلاد اسلامی نهادینه می شود؟

حسین ابن علی (ع) مظهر عدالت جویی و آزادی خواهی و آرمان طلبی تا مرز جان فشانی در راه تحقق این ایده خویش بودند عاشورای حسینی واقعه ای نبود که تنها در وجود حسین ابن علی (ع) در کربلا و در مقطع خاصی خلاصه گردد . بلکه تحولات و تأثیرهای آن در وجود شخصیتهای بسیاری چه آنان که در کربلا حضور داشتند یا نداشتند، به شهادت رسیدند یا به اسارت رفتند ... در سده ها و اعصار تجلی یافته است و حرکت ارزشمدارانه حضرت امام حسین (ع) که به انگیزه احیای سنت نبوی و علوی و نیز امر به معروف و نهی از منکر صورت پذیرفته بود بایستی به عنوان الگویی الهی و قابل پیروی و عمل برای دیگران باشد.

به راستی باید این پیام نواده رسول گرامی اسلام را همچون چراغی پر فروغ، فرا راه خویش قرار داده و اصلاحات واقعی را از آن وجود مبارک بیاموزیم و در ساختن جامعه ای ایده آل و نیز زندگی شخصی برنامه عمل قرار دهیم، امام حسین (ع) اسلام راستین جدش پیامبر اکرم (ص) را با تقدیم خون خود احیا کرد و بزرگترین مبارزه را با ظلم و استبداد و فساد و جهالت انجام داد . نبرد امام حسین (ع) در واقعه کربلا با شکوهترین و با عظمت ترین جنگ تاریخ بشر است که زیباترین تراژدی بشری را رقم زده است.

باید اذعان داشت که رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) با الهام گرفتن از این پیام ماندگار و مکتب ساز امام حسین (ع) قدم در وادی پر فراز و نشیب نهاده و با تحمل سختی ها و رنج های فراوان، انقلاب اسلامی ایران را پایه گذاری نموده و با بذل مال و فرزندان آن را به ثمر رسانیده و برای ما به ودیعت نهادند و در اهمیت این حماسه تاریخ ساز فرمودند « ما هر چه داریم از محرم و صفر است و محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. »

بدون شک فهم درست و شناخت و معرفت صحیح فرهنگ عاشورا و شخصیت واقعی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و آگاهی عمیق از رویه سیاسی و اجتماعی ایشان در حفظ و نگهداری و انتقال فرهنگ عاشورا به آیندگان مفید و مؤثر خواهد بود.

لکن اکنون بر ماست که این حرکت اصلاحی را پاس داشته و به عنوان رهروان حضرت اباعبدالله (ع) در جهت اصلاحات حقیقی و احیای راستین وواقعی سنت امر به معروف و نهی از منکردر متن سیاسی واجتماعی جامعه قدم برداریم.

ابتکار:با مکتب امام حسین(ع) سیاسی بازی نکنیم

«با مکتب امام حسین(ع) سیاسی بازی نکنیم»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم مصطفی داننده است که در آن می خوانید؛این روزها برخی از اهالی قلم که اتفاقا جایگاهی حقوقی سیاسی نیز دارند به نقد سخنان رئیس جمهور روحانی در مورد درس های عاشورا به جهانیان پرداختند. رئیس جمهور در این سخنان به دو درس بزرگ اشاره کرد که اولی در باب سازنده و مذاکره در چارچوب منطق و موازین و دومی در باب قبول توبه. بیان همین سخنان از سوی رئیس دولت کافی بود تا کسانی که سال ها در قبال سخنان دینی رئیس جمهور مکلای آن روزهای ایران سکوت کردند، قلم بدست گرفتند و گفتند آقای روحانی از شما بعید بود!

طبق رسمی دیرین در ایام محرم بعد از مراسم سخنرانی و سینه زنی به مراسم مقتل خوانی می رویم تا تاریخ کربلا را به دور از تمثیل ها و اشعار گوش کنیم و بتوانیم قضاوتی درست در باب تاریخ کربلا داشته باشیم. با مرور روزهایی که اباعبدالله الحسین وارد کربلا شدند تا زمان شهادتشان ما بارها شاهد مذاکرات حضرت با سپاه یزیدیان هستیم.

حضرت حسین (ع) در جا جای تاریخ حوادث کربلا در حال مذاکره برای تغییر وضع موجود هستند. این درحالی است که ایشان به سرانجام کار بر اساس علم امامت آگاه بودند و می دانستند که این مذاکرات به جایی نخواهد رسید اما تمام تلاش خود را انجام دادند تا از باب مذاکره، مسیری به غیر از جنگ را در برابر دشمنان خود قرار دهند.

امام حسین (ع) در اولین گام با حر به مذاکره می نشیند و از او می خواهد که اجازه بدهد کاروان مسیر به غیر از کوفه را انتخابات کند، مثلا به سوی ایران برود که این امر با مخالفت حر روبرو شد. یا در جاهای دیگر این حادثه عظیم می بینیم که اباعبدالله حضرت عباس را به عنوان فرمانده سپاه عازم مذاکره با سپاه دشمن می کند تا ضمن مذاکره با آنها در مورد شرایط جنگ، از آنها وقت بگیرد. تعویق یک روزه جنگ از روز تاسوعا به روز عاشورا، خواندن نماز در ظهر عاشورا نمونه های بارز مذاکرات اباعبدالله در حادثه کربلا است. ایشان حتی در لحظات آخر عمر و وقتی هیچکس از یاران برایشان نمانده بود، خطاب به سپاه دشمن می فرمایند که شما با من دشمنی دارید و من در اختیار شما هستم و اجازه بدهید زنان و کودکان از همین راهی که آمده اند به مدینه بازگردند.

مسئله بعدی که رئیس جمهور روحانی به آن اشاره کرد مسئله توبه بود و اینکه امام حسین به ما آموختند که گذشت کنیم و ببخشیم. بازهم وقتی روزهای منتهی به حادثه عاشورا را نگاه می ‎کنیم می بینیم که اباعبدالله الحسین تمام تلاش خود را برای بخشیدن افراد انجام دادند. از حر تا شمر طعم بخشش حسین (ع) را چشیده اند که یکی با آغوش باز آن را قبول کرد و دیگری بر جهل خود باقی ماند.

حر با لشگری عظیم رودروی امام ایستاد و اجازه نداد که ایشان نه مسیر دیگری را برای خود انتخاب کند، نه به مدینه بازگردد و نه مسیر کوفه را در پیش بگیرد و زمینه مستقر شدن امام حسین را در کربلا فراهم کرد. حر اولین گام را برای شهادت امام برداشت اما زمانی که صبح روز عاشورا به امام پناهنده شد و از او درخواست بخشش کرد، امام با آغوش باز پذیرفت و حتی اتفاقات گذشته را نیز به روی او نیاورد تا حر تبدیل به اولین شهید در راه امام حسین در کربلا شود. این معنا خود نشان می دهد حضرت حتی بعد از بزرگ ترین ظلم هایی که به او و خانواده اش شد، بازهم در رحمت و توبه را باز گذشت تا کسان بتوانند در مسیر حق و عدالت قرار بگیرند.

به راستی اگرچه درس حسین (ع) در واقعه عاشورا ایستادن در برابر ظلم بود، اما هیچ گاه مذاکره را به عنوان امکانی برای هدایت و اتمام حجت فراموش نکرد.

دنیای اقتصاد:دستاورد تورمی متوقف می شود؟

«دستاورد تورمی متوقف می شود؟»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر پویا جبل عاملی است که در آن می خوانید؛آقای رئیس جمهور، دستاورد تورمی شما سه ماهی است متوقف شده است. این امر حداقل برای این روزنامه قابل پیش بینی بود و بارها و بارها نسبت به سیاست های اتخاذی دستگاه های ذی ربط و آثار تورمی آن، هشدار داده ایم. نرخ تورم نقطه به نقطه حتی کمی بالاتر از انتظار و در کانال 14 درصد در حال درجا زدن است و هیچ یک از شاخص های پولی نشانی از قول دولت مبنی بر تداوم روند کاهشی تورم را در خود ندارند و به زودی تورم متوسط نیز از نفس خواهد افتاد. مشکل کجاست؟ مشکل اینجاست که شما برای عبور از این دیواره نفوذناپذیر و رسیدن به تورم تک رقمی نیازمند بازهای پولی (Monetary Hawks) هستید؛ آنانی که بزرگ ترین دشمن اقتصاد را تورم می دانند.

آنانی که می توانند بر فراز اقتصاد ایران پرواز کنند و در هر نقطه با چشمان تیزشان نشانه های تورم را دریابند و به آن حمله ور شوند. نیاز به آن دارید که در شورای پول و اعتبارتان باز ها را رها کنید و درها را ببندید و تنها چیزی که به آنان گزارش می کنید، آمار قیمتی باشد نه اینکه آمار دهید فلان کارخانه با چقدر ظرفیت کار می کند و فلان شرکت بزرگ در حال ورشکستگی است و فلان دستگاه نیازمند وام است و فلان گروه تسهیلات می خواهد. شما با این روند دیگر قادر نخواهید بود تورم را کنترل کنید.

ساختار قانونی سیاست گذاری پولی به گونه ای است که هر باز ایرانی را تبدیل به فاخته پولی (Monetary Dove) می کند. آنان که چنان سر به زیر دارند که خیال می کنند مشکل تولید در اقتصاد ایران کمبود نقدینگی است. آنان که نمی دانند که هر فاخته ای از بانک های مرکزی دنیا اگر به شورای پول و اعتبار ما بیاید و تورم دورقمی را ببیند، خودبه خود چون یک باز قدرتمند عمل خواهد کرد و تا زمانی که تورم به سطوح نازل جهانی نرسد، همچنان ضدتورمی باقی خواهد ماند؛ اما ساختار فعلی از هیچ بازی حمایت
نمی کند.

راه حل مشخص است. تنها کافی است دولت نشان دهد به دنبال تغییر ساختار نهاد پولی است، همین کافی است تا تورم انتظاری کاهش یابد و بار دیگر روند افت تورم ادامه یابد. هرچند تحقق تغییر می تواند طولانی مدت باشد؛ اما پیشرفت در این مسیر خود برای اقتصاد ایران می تواند کافی باشد تا در نهایت ساختار تغییر کند.

آقای رئیس جمهور، تا زمانی که این تغییرات صورت نگیرد، تورم به طور پایدار کنترل نمی شود. تا ترکیب شورای پول و اعتبار که ذاتا با تورم همراهی می کنند و اصولا کار و توجهشان، تقسیم اعتبارات است همین است، تورم تک رقمی نمی شود. اصلاحات پولی گریزناپذیر است و تا زمانی که قانون از بازها حمایت کند، شما خود باید چنین کنید. ایمان داشته باشید در اقتصادی که تورم 14 درصدی دارد، نا اطمینانی در اقتصاد قابل مقایسه با زمانی که تورم مثلا 4 درصد باشد نیست. تورم 4 درصدی یعنی اقتصاد پایداری که آماده هر نوع سرمایه گذاری است و آن زمان است که چنان رشد اقتصادی حاصل می شود که شاید هیچ کدام از فاخته های ترسوی امروز در خواب هم آن را نبینند. آقای رئیس جمهور، برای تحقق قول خودتان هم که شده: «بازها را رها کنید.»