ایران اکونومیست، تا پیش از روی کار آمدن دولت جدید، تقریبا تمام دولتمردانی که مسئولیتی مرتبط با این مقوله داشتند، بنزین پتروشیمی را پاک تر از بنزین تولیدی پالایشگاه ها می دانستند و کارشناسان مستقل هم در این خصوص موضعگیری نمی کردند اما با روی کار آمدن دولت یازدهم، ورق برگشت و بنزین پتروشیمی به عنوان مقصر شماره یک آلودگی هوای تهران و بسیاری از کلانشهرهای کشور معرفی شد و دولت بلافاصله برای جلوگیری از ادامه توزیع آن واردات بنزین را در دستور کار قرار داد.
دقیقا از همین جا مناقشات ادامه دار پیرامون بنزین پتروشیمی آغاز شد. مسئولان دولت سابق و همفکران سیاسی آنها که اکنون خود را در موضع اتهام می دیدند، شروع به دفاع از بنزین پتروشیمی و از آن جالب تر تاختن به بنزین وارداتی کردند. در یکی دو سال اخیر تقریبا هیچ روز یا دست کم هفته ای نبوده که بگذرد و چالشی در این حوزه مشاهده نشود.
بنزین پتروشیمی یک روز قاتل مردم و یک روز منجی اقتصاد ایران معرفی شده است. اتفاقا هر دو طرف نیز از منظر فنی و تخصصی ـ و البته با انگیزه سیاسی ـ استدلال خود را طرح می کنند و ما غیرمتخصص ها در این میان مانده ایم که بالاخره کدام صحیح می گوید.
بی تردید واقعیت بنزین پتروشیمی یک چیز بیشتر نیست. این بنزین یا سالم است یا مضر. آن گونه که دو طرف ادعا می کنند نمی تواند هم بلای جان باشد و هم آرام روان.
شاید مسئولان فعلی و سابق و البته رسانه هایی که به این موضوع دامن می زنند، از اثر مخرب خلاف گویی ها و کتمان واقعیات بر روح و روان مردم کمتر آگاه باشند.
آنها با ادعای دغدغه آلودگی هوا، بنزین بر آتش آلودگی هوا و البته امنیت روانی مردم می ریزند. پس با توجه به آن که در این مناقشه امنیت روانی مردم بیشتر از هر چیز آسیب دیده و خواهد دید، باید از سخنگوی محترم قوه قضاییه که در قامت معاون اول این قوه نیز ادای وظیفه می کند، درخواست کرد که طبق وعده ضمن بررسی دقیق موضوع، به طور جدی به آن ورود کند و پرونده را قبل از آن که به مثنوی 70 من تبدیل شود، به بایگانی بفرستد.
جام جم
