جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 29 - ۱۸ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۲۲ شهريور ۱۳۹۳ - ۰۹:۲۵
کد خبر: ۶۲۲۸۵

روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «ائتلاف به نام داعش، به کام سعودی؟»،«خواب پنج‌شنبه اوباما»،«آمریکا، ائتلاف برای بازی با داعش»،«ضرورت تجدید نظر در قوانین بازدارنده»،«تحولات دنیا و نقش ایران و روسیه »،«سند چشم‌انداز مخفی ناتو در نیوپورت ‌ولز»،«فن‌آوری‌های نوین و چند ملاحظه فرهنگی»،«روح انسانیت؛ فراتر از سیاست »،«ریشه‌یابی دوری ایران از ائتلاف»،«شناسنامه‌دار کردن فعالیت‌های رسانه‌ای»،«اتمام طرح‌های نیمه‌تمام؛ به چه قیمتی؟»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.

خراسان:ائتلاف به نام داعش، به کام سعودی؟

«ائتلاف به نام داعش، به کام سعودی؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم سیدمحمد اسلامی است که در آن می خوانید؛ماجرا به حدود 3 سال پیش باز می گردد. وقتی که هنوز دولت اول باراک اوباما به پایان نرسیده بود و خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا بود. آن زمان در یکی از آخرین نشست های به اصطلاح دوستان سوریه، وزرای خارجه آمریکا و عربستان سعودی به اختلاف نظر شدید رسیدند. پس از آن سعود الفیصل آن جلسه را ترک کرد و عربستان دوره ای از سکوت دیپلماتیک را در قبال بحران سوریه آغاز کرد. آمریکایی ها در آن بازه به این نتیجه رسیده بودند که حلقه اخوانی در منطقه به قدرت رسیده است. بنابراین همچنان که در مصر کار را با محمد مرسی پیش می بردند، در سوریه نیز به جای رویکرد عربستان و نیروهای نزدیک به آل سعود، رویکرد قطر و نیروهای نزدیک به آل ثانی را برگزیدند. بنابراین عربستان سکوت کرد و استراتژی پنهان آل سعود آغاز شد. ابتدا در قاهره و سپس در دوحه اخوانی ها متوقف شدند. ترکیه نیز اگرچه دیرهنگام اما بالاخره شرایط را درک کرد و میدان سوریه و عراق را به عربستان سپرد. پس از همین تحولات بود که داعش ناگهان قدرت گرفت و به اژدهای 100 سر و 100 دست و 100 پایی تبدیل شد که همه را دچار خود کرد.

توجه به گفتمان دیپلماتیک ائتلاف 10 عضو برگزیده ناتو علیه داعش که هفته پیش اعلام موجودیت کرد، نشان می دهد که آمریکایی ها تصمیم گرفته اند راه رفته شان را دوباره باز گردند. آن ها می دانند که اژدهای داعش از کدام سرزمین ها سر برآورده است. بنابراین ائتلاف پنهان نمی کند که نخستین اولویت اش را قطع حمایت های مالی و تسلیحاتی از سوی بخش های به اصطلاح خصوصی در کشورهای عربستان، امارات عربی متحده، کویت و ... قرار داده است. بر همین اساس جان کری، وزیر خارجه آمریکا دیروز در ریاض پیمان یک داد و ستد را اعلام کرد. اعراب منطقه دست از سر عراق بر می دارند، داعش را که به باشگاه آموزش تروریسم ویژه شهروندان غربی تبدیل شده، آرام می کنند و در ازای همه این ها آمریکا در سوریه به آن ها کمک می کند تا ارتش سوریه را هدف هجمه جدید قرار دهند.

بنابراین از این پس آمریکا برای مبارزه با افراطی گری در عراق، از افراطی گری در سوریه حمایت می کند! آمریکایی ها پوشش دیپلماتیک این عملیات را به اسم مبارزه با داعش فراهم می کنند و اعراب منطقه پشتیبانی لجستیک عملیات را بر عهده می گیرند. به هر حال همه این منابعی که تا به امروز خرج داعش می شده، می تواند از این پس خرج جبهه النصره و کتائب احرار الشام و دیگر گروه هایی از این دست بشود. این گروه های تروریستی تنها تفاوت شان با گروه داعش، در نام و عنوان شان است. بر همین اساس است که عربستان سعودی فقط چند ساعت پس از اعلام تشکیل ائتلاف آمریکا با 10 کشور عربی منطقه، علنا اعلام می کند که اردوگاه های آموزش و تجهیز نیروهای نظامی مخالف بشار اسد را تاسیس می کند. آمریکا نیز صراحتا اعلام کرده است که نبرد نیابتی علیه داعش در عراق به عهده ارتش عراق و در سوریه به گروه های مسلح مخالف بشار اسد سپرده شده است.

کیهان:خواب پنج شنبه اوباما

«خواب پنج شنبه اوباما»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛باراک اوباما روز پنجشنبه گذشته و در نطق سالانه ای که رؤسای جمهور آمریکا در سالگرد ماجرای 11 سپتامبر ارائه می کنند، از یک «جبهه جهانی» حول محور آمریکا برای مبارزه با تروریزم خبر داد. درباره میزان اهمیت نطق رئیس جمهور آمریکا و شکل گیری جبهه ای که از آن سخن گفت و قضاوت ما در این باره، سه گزینه وجود دارد؛ این جبهه ای که باراک اوباما از آن سخن گفت و آن را طراحی «راهبرد جامع و پایدار» دانست خیلی مهم است و باید در انتظار پیامدهای چندین ساله این راهبرد بود. می توانیم از سفرهای مداوم مقامات آمریکایی به منطقه و برگزاری اجلاسی با حضور 40 کشور در عربستان بعنوان دلایلی برای این تلقی یاد کنیم. گزینه دوم این است که نطق اوباما و جبهه ای که از آن سخن گفت اهمیت چندانی ندارد و از آنجا که در عمل راه به جایی نمی برد، نباید جدی گرفته شود. می توانیم ناتوانی آمریکا در مدیریت پرونده های مشابه و نیز جدی نبودن اصل مبارزه با تروریزم توسط آمریکا را بعنوان دلایلی بر این تلقی یاد کنیم. گزینه دوم این است که نطق اوباما و جبهه مورد اشاره او نه آنچنان اهمیت دارد و نه اینچنان بی اهمیت است و لذا باید به این موضوع بعنوان موضوعی با اهمیت متوسط نگاه کرد.
می توانیم از یک سو مشارکت 40 کشور و از سوی دیگر غیبت مهمترین کشورهای مقابله کننده با تروریزم در این چرخه را نشانه های این تلقی بدانیم. اما در خصوص این موضوع نکاتی وجود دارد:

1- بطور بنیادی، مکتب «واقع گرایی» (Realism) که غرب آن را کامل ترین و برترین مکتب سیاسی می داند و موفقیت های خود طی قرون اخیر را مرهون راهنمایی های این مکتب می داند، تروریزم و هر چیز دیگری را که دایره حقوق و حرمت ابناء بشر را تهدید کند، تنها در یک صورت «بد» می داند و آنهم در صورتی است که منافع نظام سلطه را تأمین نکند و یا در نقطه مقابل آن باشد. نیکو لوماکیاولی - فیلسوف ایتالیایی نیمه دوم قرن 15 و ربع اول قرن 16- که پدر نظریه واقع گرایی است و فرانسیس بیکن فیلسوف انگلیسی درباره او گفته است غرب و رهبران آن به ماکیاولی مدیونند چرا که او جهان را آنطوری که هست به آنان نشان داد، در کتاب معروف خود- شهریار- رهنمود داده است که: «حکومت اگر دارای صفات نیک باشد و به آن عمل کند، به ضررش تمام می شود در حالی که تظاهر به این موارد برایش سودآور است.

مثلاً خیلی خوب است که انسان، دلسوز، وفادار، با عاطفه، معتقد به دین و درستکار جلوه کند اما فکر انسان همیشه باید طوری باشد که اگر روزی به کاربردن عکس این صفات لازم باشد بتواند به راحتی از خوی انسانی به خوی حیوانی برگردد و بی رحم و بی عاطفه و بی وفا و بی عقیده و نادرست باشد.»

باتوجه به این زیرساخت فکری، پرورش تروریزم نه تنها قابل سرزنش نیست که قابل تحسین هم هست. می توان آن را زمانی ساخت و زمان دیگر به نام مقابله با آن یک جبهه ای را شکل داد با این وصف و با توجه به زیرساخت نظری رهبران آمریکا باید دانست که اهداف پشت پرده آمریکا هیچ نسبت واقعی با مبارزه با تروریزم ندارد و رهبران این کشور حتی همین الان هم تروریزم را یک خطر به حساب نمی آورند و همانگونه که از رهنمود ماکیاولی ساخته و پرداخته می شود، تروریزم برای آمریکا یک سود سرشار و نعمت بی بدیل است.

در این میان وقتی نطق اوباما را مورد بررسی قرار می دهیم در آن کلماتی می بینیم که هرگونه تردید درباره انگیزه های اصلی جبهه سازی اوباما را از بین می برد. او در نطق خود گفته است: «آمریکا ائتلاف بزرگی را علیه تروریزم رهبری می کند»، «در حال طراحی راهبرد جامع و پایدار علیه تروریزم هستیم»، «در هر جا لازم بدانیم علیه تروریزم وارد عمل می شویم»، «مخالفان سوریه را بار دیگر و در سطحی گسترده تر با مشارکت عربستان و... تجهیز می نمائیم» از این سخنان برمی آید که آقای اوباما تلاش می کند تا با بازسازی ماجرای 11 سپتامبر و محور قرار دادن امری که می توان در هر کجا به راه انداخت و سپس به آن استدلال کرد و براساس آن استدلال وارد عمل شد، قدرت فروپاشی شده آمریکا را بازسازی کند که البته در این راه با موانع بزرگی مواجه است و به جایی نمی رسد.

2- آمریکایی ها- آنچنان که از نطق اوباما و اظهارات سخنگوی کاخ سفید برمی آید- تلاش دارند تا یک رویه جدید را جایگزین هنجارهای نظام دو قطبی نمایند. در سیستم قبلی یک سلسله هنجارهای حقوقی وجود داشت و اصل مداخله و عدم مداخله در امور کشورها براساس این هنجارها صورت می گرفت براین اساس اگرچه در آن نظام، نادیده گرفتن حدود و حقوق کشورهای عضو سازمان ملل بطور کلی نفی نشده بود ولی به طی شرایط و تحقق یک سلسله اتفاقات حقوقی- مثل صدور قطعنامه از سوی شورای امنیت مبنی بر اینکه فلان کشور تهدید کننده صلح و امنیت بین الملل است- احتیاج داشت. با توجه به شکاف های رو به تزاید غرب با قدرت های شرقی عضو شورای امنیت، آمریکا نمی تواند با تکیه بر آن هنجارها، سیاست های مداخله گرایانه خود را پیش ببرد و از این رو آمریکا درصدد برآمده است تا با جمع کردن عده زیادی از کشورهای عضو سازمان ملل در زیر یک چتری که از قوانین سازمان ملل تبعیت نمی کند، این ضعف را بپوشاند و به یک هنجار جدید مورد حمایت جمعی از کشورها رسمیت بدهد.

از این رو آمریکایی ها می گویند برای حمله به سوریه به بهانه مهار تروریزم سوری به موافقت دمشق احتیاج ندارند و اگر لازم باشد حریم آن را می شکنند. این در حالی است که اصولاً اگر موضوع واقعی مهار تروریزم باشد، دست زدن به هماهنگی با دولتی که می تواند از طریق پشتیبانی زمینی، مهار تروریزم را تسهیل کند، طبیعی است. جدای از اینکه چنین رویه هایی بیش از تروریزم برای جهان خطر دارد، شکست سیاست اوباما از همین جا آغاز می شود مسلما کشورهایی هم در روز پنجشنبه در عربستان گردهم آمدند نمی توانند از تبعات خطرناک چنین سیاستی در امان باشند و طبعا نمی توانند با آن موافقت کنند.

3- باراک اوباما دو سال مانده به پایان دوره ریاست جمهوری خود به یاد شعار «اصلاح» و «تغییر» افتاده و این در حالی است که شیپور را از سرگشاد آن می نوازد. چرا؟ جرج بوش یک سال پیش از پایان 8 ساله ریاست جمهوری خود دریافت که سیاست های آمریکا در دوره های گذشته و بخصوص تحت تاثیر مداخلات نظامی پس از ماجرای 11 سپتامبر، سبب انزوای فراوان آمریکا در افکار عمومی جهانیان از یک سو و عقب ماندگی اقتصادی او در مقایسه با رقبای صنعتی از سوی دیگر شده است از این رو جرج بوش در نطق آغاز سال 2007 اعلام کرد که آمریکا سیاست های منطقه ای خود را تغییر می دهد و ثبات دولت های خاورمیانه را بر تغییر دمکراتیک آنان ترجیح می دهد و نیز سیاست های داخلی ناظر به حل مشکلات معیشتی آمریکایی ها را اولویت بیشتری می بخشد. اوباما و حزب دمکرات هم اصولا با تکیه بر همین روند، یک سال بعد نتیجه انتخابات ریاست جمهوری را بردند. سیاست آمریکا در دوره اوباما جز در یکی- دو پرونده عملا حالت انفعالی داشت و در واقع از 7 سال ریاست جمهوری اوباما چیزی عاید حزب دمکرات نشده و آن را در آستانه تحمل یک شکست بزرگ انتخاباتی قرار داده است. آمریکای اوباما در این میان به دو پرونده چشم دوخته است، پرونده مذاکرات هسته ای ایران به این امید که تهران علاوه بر تعلیق غیررسمی فعالیت های هسته ای دوره روحانی، ایران را متعهد به کنار گذاشتن برنامه هسته ای خود لااقل برای یک دوره 10 ساله نماید. اوباما معتقد است نرمشهای یک ساله ایران، چنین امری را امکان پذیر ساخته است.

پرونده دیگر پرونده جبهه مقاومت و قدرت فائقه منطقه ای ایران است که برای اوباما بصورت مهمترین شاخص ناکامی آمریکا درآمده است. باراک اوباما در درون جامعه آمریکا متهم است که نتوانسته قدرت و پیشروی ایران در منطقه را مهار کند و دستاوردی در این منطقه داشته باشد. افکارعمومی در آمریکا بر این باور است که آمریکا در پرونده های فلسطین، لبنان، سوریه و عراق «بازنده مطلق» بوده و از این طریق بر روی موقعیت رژیم های دوست آمریکا در منطقه تاثیر منفی گذاشته و بعضی از آنها نظیر دولت یمن و دولت عربستان را در معرض خطر جدی سقوط قرار داده است. آمریکا امیدوار است که بتواند با یک ترفند و تمهیدی صحنه را به نفع خود تغییر دهد. از این رو همزمان هیئت هایی را به یمن، عربستان، عراق، لبنان و سرزمین های اشغالی اعزام کرده تا جدیت خود را در تغییر شرایط نشان دهد. اما واقعیت این است که زمین این منطقه زیر پای آمریکا چندان سفت نیست.

4- در چارچوب آنچه در بند قبلی گفته شد، اوباما گمان می کند که می تواند خیمه ای را با «دیرک آمریکا» برپا کند و در زیر آن همه دولت های همخوان و ناهمخوان با سیاست و اهداف آمریکا را جمع نماید. او در طرح خود خیال کرده است می تواند ایران، عراق و سوریه را در کنار عربستان، ترکیه و رژیم صهیونیستی قرار داده و به نام «نبرد همگانی با تروریزم» به حل و فصل یا به عبارت بهتر به مدیریت پرونده های حساس امنیتی منطقه که بین اضلاع یاد شده و قدرت های اصلی آن پدید آمده است، بپردازد. بر این اساس آمریکا در روزهای گذشته وزیر خارجه دانمارک، مارتین لیدگارد را به تهران فرستاد تا از ایران برای عضویت در این گروه و ائتلاف دعوت کند کمااینکه فرد دیگری همزمان با سفر لیدگارد به دمشق فرستاده شده است. آمریکایی ها معتقدند اگر کل پرونده منطقه از لبنان و فلسطین تا هند را در اختیار داشته باشند می توانند قدرت خود را در دهه های آتی حفظ نمایند و از این رو پرونده این بحث (تروریزم) یک پرونده دارای ابعاد راهبردی و درازمدت است. سفر لیدگارد که بعد از اجلاس اخیر ناتو صورت گرفت و سخنانی که حمید طالبی معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور از قول وی گفت بیانگر آن است که غرب و بخصوص آقای اوباما در تلاش است تا در عین اعمال فشار شدید به ایران از ظرفیت کشور ما برای حل پیچیده ترین پرونده های غرب در این منطقه آنگونه که تامین کننده یک جانبه منافع آمریکا باشد، استفاده نماید. در این میان بعضی از مواضع مسئولان ارشد کشورمان به گونه ای بود که آمریکا آن را نشانه هایی از علاقه ایران به مشارکت در این فرایند به حساب آورد. البته جدای از مواضعی که یک مقام ارشد نظام و یک مشاور ارشد وزیر خارجه کشورمان بیان کردند، ورود به ائتلافی با محوریت آمریکا و در حالی که گرایش های ضدایرانی، ضدروسی، ضدسوری و ضدمقاومت آن برجسته است، حتما در عمل منتفی است و مسئولین تصمیم گیر در جمهوری اسلامی نشانه ای از حسن نیت در آمریکا مشاهده نمی کنند.

5- همانطور که گفته شد تروریزم که این روزها ترجیع بند سخنان مقامات ارشد آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، عربستان و ... است از سوی خود این کشورها مدیریت می شود. سعی آنان بر این است که تروریزم کنونی در سوریه، عراق و... که نیمه جان شده است را از وضع کنونی خارج نمایند. با توجه به نفرت شدید منطقه از آمریکا، مخالفت زبانی آمریکا با داعش و... به محبوبیت بیشتر گروه های تروریستی منجر می شود و در نتیجه زمینه مردمی بیشتری برای آنان فراهم می گردد این در حالی است که تروریست ها از حملات هوایی که اوباما وعده آن را می دهد، حتی اگر جدی باشد، آسیب چندانی نمی بیند.

جمهوری اسلامی:آمریکا، ائتلاف برای بازی با داعش

«آمریکا، ائتلاف برای بازی با داعش»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در سیزدهمین سالگرد انفجار برج های دوقلوی نیویورک معروف به واقعه یازدهم سپتامبر در نطقی که رسانه های غربی آنرا راهبردی نامیدند، بار دیگر از تروریسم سخن به میان آورد و با اعتراف به قوی تر و عمیق تر شدن تروریسم در جهان بویژه در خاورمیانه، به طور تلویحی به شکست سیاستهای کاخ سفید در سالهای اخیر در زمینه مقابله با تروریسم اذعان کرد.

سردمداران کاخ سفید پس از حوادث یازدهم سپتامبر سال 80 با طمطراق فراوان وعده داده بودند که با لشکرکشی به خاورمیانه، قادرند ریشه تروریسم را برای همیشه خشک کرده و نظم دلخواه را در نظام بین المللی برقرار سازند و به همین دلیل حمله نظامی به افغانستان و عراق و اشغال این دو کشور را آغاز کردند تا ضمن مقابله با تروریسم که به اعتقاد تئوریسین های پنتاگون از این دو کشور نشأت می گرفت، نظام های مطلوب را در خاورمیانه با حضور نظامیان آمریکایی پایه گذاری کنند. از همین رو بود که وزیر خارجه وقت آمریکا مدعی شد "ما نظامی پیشرفته و جامعه ای ایده آل در افغانستان پایه گذاری کرده و با نظارت مستقیم خود، ژاپنی دوم را در آسیا ایجاد خواهیم کرد!" ولی امروز پس از 13 سال سرمایه گذاری هنگفت نظامی، مالی، سیاسی، اقتصادی و حیثیتی آمریکا شاهد هستیم که ریشه تروریسم در جهان نه تنها خشکانده نشده بلکه در خاورمیانه و در کشورهایی هم که آمریکا در آنها حضور مستقیم و یا غیرمستقیم دارد، فعالیت تروریسم از گذشته قوی تر و بیشتر شده و عملاً سیاست های جنگ افروزانه بوش و اوبامای مدعی ایجاد تغییر در جهان به شکست انجامیده است.

سخنان رئیس جمهور آمریکا مبنی بر تلاش گسترده واشنگتن برای ایجاد یک ائتلاف بین المللی علیه داعش ضمن آنکه نوعی فرافکنی برای به فراموشی سپردن سیاستهای گذشته کاخ سفید در مهار تروریسم است بار دیگر نشان می دهد که واشنگتن همچنان در مبارزه با تروریسم، گرفتار دورویی، نفاق و تعارض است و پس از چهار سال سکوت در برابر جنایات و تحرکات داعش در سوریه فقط قصد دارد با داعشی هایی که اخیراً پس از کشتن دو خبرنگار آمریکایی به خطری برای امنیت آمریکا و متحدان منطقه ای آمریکا تبدیل شده اند مقابله ای محدود کند و دیگر گروههای تروریستی، نه تنها مشمول این مقابله نخواهند بود، بلکه مورد حمایت این کشور نیز قرار خواهند گرفت.

واقعیت اینست که سیاست های کاخ سفید هرگز قادر به برقراری نظم بین المللی و مبارزه با تروریسم نبوده و نیست زیرا اولاً مقابله آمریکا با تروریسم از روز اول و در عکس العمل به حادثه 11 سپتامبر، با حمله به کشورها و ایجاد نفرت در میان ملتها همراه بود که این خود به طور طبیعی به احساسات ضدآمریکایی دامن زده و به بهره برداری گروههای افراطی منجر شد. ثانیاً نظامیان آمریکایی در جریان اشغال افغانستان و عراق ثابت کردند که در جنایتکاری و ددمنشی، دست تروریست های داعش را از پشت بسته اند و بارزترین نمونه برای ارتکاب تروریسم دولتی هستند و ثالثاً کاخ سفید از همان روزی که منافقانه پرچم مبارزه با تروریسم را بر دوش گرفت و مدعی مقابله با تروریستها شد، نشان داد که در برخوردی کاملاً دوگانه معتقد به "تروریسم خوب" و "تروریسم بد" است؛ بدین معنا که هر جا منافع کاخ سفید ایجاب کند از ابزار تروریسم در جهت پیشبرد منافع نامشروع سران سلطه طلب آمریکا استفاده می کند و این همان تروریسم خوبی است که غربی ها در چهار سال گذشته در سوریه از آن نهایت بهره برداری را کرده و تروریستهای مخالف بشار اسد را به انواع سلاح های مخرب تجهیز کردند. ولی اگر تروریستهای مورد حمایت آمریکا متعرض منافع آمریکا و همپیمانان منطقه ای آمریکا شوند، در لیست سیاه افراطی گری قرار می گیرند. از این رو مادام که داعش در راستای منافع استکبار جهانی در سوریه و عراق رفتار می کرد مستحق دریافت پاداش بود ولی به محض اینکه از چارچوب وظایف مشخص شده برای گروه های تروریستی خارج شد، در لیست سیاه مقابله قرار گرفت درحالی که دیگر برادران تنی این گروهک مثل "جبهه النصره"، "احرارالشام" و "ارتش آزادیبخش سوریه" همچنان در لیست ارسال کمک های آمریکا قرار دارند.

روشن است که ملتهای منطقه هرگز فریب راهبرد ادعایی اوباما در مبارزه با داعش را نخواهند خورد، زیرا این ادعا با سوابق سیاه کاخ سفید در حمایت از تروریسم همخوانی ندارد و اگر مقامات آمریکایی در ادعای خود صداقت دارند باید همه گروه های تروریستی را که در سالهای اخیر با افراطی گری عامل بی ثباتی در منطقه و جهان بوده اند در فهرست مقابله قرار دهند زیرا معنی ندارد که رئیس جمهور آمریکا همزمان با ادعای مبارزه با تداوم و تشدید کمک های تسلیحاتی آمریکا به تروریست های مخالف دولت سوریه سخن به میان آورده و از تقویت آنها که مرتکب جنایات زیادی شده اند به عنوان راهی برای مقابله با داعش یاد کند! این، در واقع بازی با داعش است نه مبارزه با داعش.

ناگفته پیداست که تاکید بر حمله هوایی آمریکا علیه مواضع داعش در سوریه در راهبرد جدید اوباما نیز صرفاً محملی برای مداخله در امور داخلی سوریه و بمباران اهدافی در داخل خاک این کشور به بهانه مواضع احتمالی استقرار داعش و از همه مهمتر نقض حاکمیت سوریه است، زیرا ارتش سوریه خود به تنهایی قادر است در صورت داشتن اطلاعات مورد نیاز از مراکز تروریست های داعش، اقدام به انهدام آنها کند.

بنابر این، راهبرد اعلامی اوباما برای مقابله با داعش تحت عنوان دهان پرکن "مقابله با تروریسم و تشکیل ائتلاف گسترده بین المللی"، صرفاً اقدامی در جهت مداخله بیشتر در منطقه حساس و پیچیده خاورمیانه و تداوم حضور اشغالگران آمریکایی در منطقه است، زیرا اگر کاخ سفید بنا داشته باشد بطور جدی با تروریسم مقابله کرده و ریشه آنرا بخشکاند، این هدف با عدم مداخله آمریکا در مسائل منطقه ای و بین المللی قابل تحقق خواهد بود.

قدس:ضرورت تجدید نظر در قوانین بازدارنده

«ضرورت تجدید نظر در قوانین بازدارنده»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکترعبدالرحمان رستمیان است که در آن می خوانید؛امروزه به دلیل نداشتن نظارت شایسته، عده ای سودجویان سلامت مردم را که گرانبهاترین سرمایه الهی است با تولید غذاهای ناسالم، سرشار از مواد نگه دارنده، رنگهای غیر خوراکی ،اسانسهای شیمیایی و بسیاری دیگر به خطر انداخته اند. واین سودجویی و تقلب زنگ خطری است برای مسؤولان تا آنها را متوجه نداشتن نظارت بر محصولات و مواد خوراکی و بهداشتی و آسیبهای ناشی از آن نماید.

تصویب طرح یک فوریتی برخورد با متخلفان مواد غذایی،بهداشتی،آرایشی و دارویی که از صحن مجلس در دستور کار کمیسیونهای مربوطه قرار گرفته، تنظیم قوانین بازدارنده را در دستور کار قرار می دهد، زیرا از عمر قوانین نظارتی و قضایی یک دهه می گذرد و محکومیتی که برای متخلفان در حوزه های یاد شده در نظر گرفته شده است، یقیناً نمی تواند درجلوگیری از اعمال متخلفان وسود آوری متقلبان مفید واقع شود.
در طرح یک فوریتی برخورد با متخلفان در حوزه مواد غذایی، تأکید ویژه ای به برچسب دارشدن مواد غذایی شده است که میزان کالری،افزودنی ها و مواد مورد استفاده به صورت خوانا و بدون اغراق گویی لحاظ شود.

به عنوان مثال، سال گذشته صدا و سیما با تبلیغ کرم حلزون به اغراق گویی دامن زد که بعد از ارزیابی محصول، صحت تبلیغات ارایه شده مورد تأیید قرار نگرفت، اما اگر این تبلیغات از نظارت دقیق و سامانه مانیتورینگ منظمی برخوردار باشد، می توانیم در برابرتخلفات بایستیم.

متأسفانه قوانین نظارتی و جریمه ها در برخورد با متخلفان از کارآمدی لازم برخوردار نیست و متخلفان هر زمان با جسارتی بیشتر با توجه به آزادی گذر از موانع و قوانین بازدارنده، به کار خود ادامه می دهند.

در طرح یک فوریتی برخورد با متخلفان در کمیسیون قضایی، به موارد مطرح شده اهمیت ویژه ای داده خواهد شد تا مردم با اعتماد به مسؤولان در حوزه غذایی و سلامت دارویی و بهداشتی بتوانند سطح زندگی مناسب تری را تجربه کنند.

به نظر می رسد، هرچه دولت از نظر اجرایی کوچکتر شود، به همان میزان دولت باید حوزه نظارت و سیاست گذاری های مرتبط را مهم انگاشته، جدی گرفته و ارتقا بخشد. در واقع دولت باید با به روز رسانی قوانین، امکان قرارگرفتن مواد غذایی ایمن و تضمین خدمات عمومی در حوزه های سلامت و برخورد به موقع با متخلفان را فراهم کند. زیرا تخلفاتی مانند عدم حضور نداشتن مسؤول فنی، خرید و فروش داروهای غیر مجاز، استفاده افراد فاقد صلاحیت از پروانه کسب افراد مجاز، فروش داروهایی که باید با نسخه پزشک فروخته شود،خرید و فروش داروهای مخدر و روانگردان و خرید و فروش مواد آرایشی و بهداشتی غیر مجاز جزو آن دسته از مواردی هستند که در صورت اقدام نکردن به موقع، منجر به عواقب و پیامدهای منفی در حوزه سلامت و سبب اطمینان مردم به گفته ها و عملکرد مسؤولان خواهد شد.

اجرای قانون و برخورد دستگاه های قضایی و اجرایی با متخلفان موجب می شود تا به سمت تولید با کیفیت و سالم مواد غذایی رفته و در این راستا نظارت لازم است، به گونه ای باشد که مردم به نهادهای متولی، اعتماد کرده و آنها را ملاک سنجش دقیق شرایط قرار دهند تا با اطمینان کامل به مصرف محصولات مختلف بپردازند.

لازم به ذکر است، در حال حاضر 10 درصد میوه و سبزیجات به صورت ارگانیک توزیع می شود که در برنامه پنجم این شاخص به بیست و پنج درصد ارتقا خواهد یافت و این می تواند تأثیر قابل توجهی در سلامت میوه، سبزیجات و مواد غذایی مختلف داشته باشد.

سیاست روز:تحولات دنیا و نقش ایران و روسیه

«تحولات دنیا و نقش ایران و روسیه »عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛در نظم نوین جهانی که در حال شکل گیری است، تحولاتی در حال وقوع است که باعث پیدایش بسیاری از اتفاقات در صحنه بین الملل شده و خواهد شد.

این تحولات بزرگ در اقصی نقاط دنیا درحال شکل گیری است و بسیاری از آنها اتفاق افتاده و برخی دیگر هم، شرایط برای تحول آماده است.از آمریکای لاتین گرفته تا آسیا، اروپا و آفریقا همه درگیر این تحولات هستند.

کسی تصور نمی کرد که بریتانیای کبیر، دستخوش تحولاتی شود که باعث گردد، امپراتوری آن هر چه می گذرد کوچکتر شود. اسکاتلند و مردم آن در حالی خواهان استقلال هستند که فشارها و تهدیدات زیادی را از سوی دولت انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی و آمریکا تحمل می کنند، رفراندوم استقلال و نتیجه آن هر چه باشد، یک اتفاق مهم در اروپا و دنیاست و بازتاب های آن دامن مناطق دیگر اروپا را خواهد گرفت.

آمریکای لاتین به یک جبهه ضد آمریکایی تبدیل شده است و به همین خاطر آمریکا با چالش جدی در این منطقه روبرو است. مناسبات خوب برخی از این کشورها با جمهوری اسلامی ایران خطری جدی برای حوزه نفوذ آمریکا در آن منطقه است.

در تحولات آسیا، شاهد یکسری اتفاقات بزرگ در منطقه هستیم. خیزش های اسلامی مردم کشورهای عربی - اسلامی به عنوان یک بحران بزرگ برای آمریکا تبدیل شده است. مقاومت اسلامی در فلسطین اشغالی و حزب الله در لبنان نیروهایی هستند که همه منافع رژیم صهیونیستی و آمریکا را به خطر انداخته اند و به عنوان یک نیروی قدرتمند و تاثیرگذار در معادلات منطقه ای نقش اساسی دارند.

جمهوری اسلامی ایران به عنوان حامی اصلی مقاومت اسلامی توانسته است تا با حمایت های خود همه معادلات آمریکا و اسرائیل را در منطقه به هم بزند. این اتفاق نشان دهنده عمق تاثیرگذاری جمهوری اسلامی ایران است.

اکنون که روسیه درگیر بحران اوکراین گشته، به عمق دشمنی و خصومت های آمریکا و اروپا پی برده و به خوبی شرایط ایران را درک کرده است. شاید تا پیش از اتفاقات اوکراین و سوریه، مسکو تا این اندازه متوجه شرایط ایران نبود، اما اکنون که خود در مدت زمان کوتاهی، شرایط فشار ، تحریم و تهدید را که از سوی غرب به او وارد می شود لمس کرده است، به حساسیت موضوع پی برده باشد.

ایران و روسیه هر دو کشور مستقلی هستند و همین استقلال سیاسی می تواند زمینه های گسترش مناسبات را تا اندازه روابط استراتژیک پیش ببرد.
اتحاد غرب در تحولات جهانی، نیازمند یک اتحاد بزرگ از سوی شرق است که در این میان ایران و روسیه می توانند به عنوان دو کشور بزرگ و تاثیرگذار، به آن شکل بدهند و پایه گذار آن باشند.

باید پذیرفت که روابط روسیه و غرب دیگر نمی تواند به حالت عادی و سابق خود بازگردد. اتفاقاتی که بر سر اوکراین افتاد، به خوبی نشان داد، که غرب و آمریکا حتی در قبال یک کشوری همچون اوکراین، این کشور را به روسیه ترجیح می دهد. روسیه یک کشور پرقدرت و مقتدر در منطقه و دنیا است و برای این که مسکو هر چه بیشتر تضعیف شود، آمریکا و غرب هر اقدامی را علیه او و منافعش انجام خواهند داد.

همچنین این تصور که جمهوری اسلامی ایران هم می تواند براساس سیاست تنش زدایی، روابط عادی با غرب و آمریکا داشته باشد، شاید در اندازه یک نظریه و حتی فرضیه باقی بماند. چرا که غرب، در پی تضعیف جمهوری اسلامی ایران و تحمیل خواسته های خود به ایران است.

در چنین شرایطی ایران و روسیه می توانند با برقراری روابط استراتژیک در زمینه های اقتصادی، نظامی و بین المللی نقش و وظیفه بزرگ خود را در تحولات منطقه ای و بین المللی ایفا کنند. تنها باید اعتماد و اطمینان سران دو کشور هر چه بیشتر شود.

زمینه های گسترده ای در حوزه اقتصادی برای ایران و روسیه وجود دارد که در شرایط تحریم دو کشور می توانند منافع تهران و مسکو را تأمین کنند و پاسخی به تحریم هایی باشد که غرب علیه ایران و روسیه پیاده کرده است.

منافع ملی دو کشور نباید مانعی بر سر اتحاد استراتژیکی باشد که می تواند، توطئه ها و سیاست های آمریکا و غرب را خنثی کند.
روسیه ا گر به این نتیجه حساس و سرنوشت ساز رسیده باشد که غرب قابل اعتماد نیست، و توانسته باشد دوست و دشمن را از سال های گذشته تاکنون تشخیص داده باشد، آنگاه می تواند رویکرد خود را تغییر داده و با هر چه گسترده تر کردن روابط خود با جمهوری اسلامی ایران، از یک سو مقابل نفوذ آمریکا و غرب در منطقه جلوگیری کنند و از سوی دیگر تهدیدات و تحریم های اقتصادی و فشارهای سیاسی را خنثی سازند.
ویژگی ها و قابلیت های جمهوری اسلامی ایران بسیار فراتر از آن چیزی است که تصور می شود. این توانمندی ها می تواند سهم بزرگی از نظم آینده جهان را رقم بزند. ایران با حمایت از مقاومت اسلامی یک قطب بزرگ و تاثیرگذار در دنیا خواهد بود.

وطن امروز:سند چشم انداز مخفی ناتو در نیوپورت ولز

«سند چشم انداز مخفی ناتو در نیوپورت ولز»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم رضا باقرپور است که در آن می خوانید؛ در پایان اجلاس پر طمطراق ناتو در نیوپورت ولز تصمیمات نهایی رسماً منتشر نشد ولی یقینا توافقات مخفیانه ای صورت پذیرفته است. چشم انداز تصمیمات مخفی ناتو این است که برای مهار پیشرفت قدرت روسیه و چین- و البته هند- روی گروه موسوم به امارت اسلامی (یا همان داعش) حساب ویژه ای باز کند حتی اگر در ظاهر طوری وانمود کند که گویی آن را محکوم و علیه آن مبارزه می کند. اجلاس نیوپورت را باید مهم ترین نشست ناتو از سال 2002 در پراگ به این سو بدانیم. در آن زمان ضمیمه سازی کشورهای تازه سر برآورده اروپای مرکزی و شرقی به پیمان آتلانتیک شمالی محوریت داشت و این بار، موضوع اصلی طرح استراتژی درازمدت مهار روسیه و چین است تا نتوانند با ایالات متحده رقابت کنند.

ناتو از تاریخ بنیانگذاری اش در سال 1949 بی وقفه با تحریف رویدادها و گزارشات بر آن بوده تا خود را به عنوان اتحادیه ای برای دفاع در مقابل توسعه طلبی شوروی معرفی کند. پیمان ورشو هم که 6 سال پس از ناتو در سال 1955 تشکیل شد هدفش دفاع از کشورهای سوسیالیستی در رویارویی با امپریالیسم آنگلوساکسون بود.

ناتو، جایی که آنگلوساکسون ها برابرترند
ناتو که مخفف «سازمان پیمان آتلانتیک شمالی» است- و بعضی به مزاح آن را مخفف «سازمان وقیح ترور» می دانند- برخلاف نامش، پیمانی بین اعضای برابر نیست بلکه اتحادیه ای است که ارتش کشورهای همپیمان را تابعی از ایالات متحده و بریتانیای کبیر می داند. در واقع تمام ارتش های عضو این به اصطلاح «اتحادیه»، گوش به فرمان تنها فرمانده آمریکایی ناتو هستند که همزمان فرمانده نیروهای ایالات متحده در اروپا نیز هست. در همین حال سرویس مخفی ناتو، با عنوان «گلادیو» به فرماندهی مشترک واشنگتن و لندن اداره می شود و کشورهای عضو را تحت نظر دارد تا جریانات ضدامپریالیستی در آنها به قدرت نرسند. برای پاسخگویی به چنین نیازی، ناتو هیچ ابایی از ترور سیاسی یا کودتا نداشته و ندارد و فرانسه، ایتالیا، یونان، قبرس و ترکیه طعم این دخالت ها را چشیده اند.

چنین تابعیتی ناقض اصول منشور ملل متحد است، زیرا دولت های عضو، استقلال خود را در زمینه سیاست خارجه و دفاع از دست می دهند و حتی غرب سابقا نقض چنین مواردی را درباره کشورهای عضو اتحاد جماهیر شوروی مورد اعتراض قرار می داد. حتی در فرانسه رئیس جمهور مستقلی مثل شارل دوگل پس از رویارویی با 40 مورد سوءقصد توسط سازمان ارتش سری که از سوی ناتو تأمین مالی می شد، در تجدید ریاست جمهور اش، فوراً فرانسه را از این اتحادیه بیرون آورد و 64000 سرباز و کارمند ناتو را از خاک فرانسه اخراج کرد اما استقلال نسبی فرانسه با پیروزی ژاک شیراک در دهه 1990 به پایان رسید و چند ماه پس از ورود به کاخ الیزه، او فرانسه را دوباره به شورای وزرا و کمیته نظامی ناتو بازگرداند تا اینکه در سال 2009، به تصمیم نیکولا سارکوزی ارتش فرانسه کاملا تحت فرماندهی ایالات متحده قرار گرفت.

سرانجام، فرمانبرداری دولت های عضو با ایجاد چندین نهاد مدنی تداوم یافت که اساسی ترین و مؤثرترین آنها اتحادیه اروپایی است. در این باره هم برخلاف تصورات رایج، اتحادیه اروپایی هیچ ارتباطی با مفهوم یگانگی اروپا به عنوان کمال مطلوب اروپاییان ندارد بلکه هدف از چنین اتحادیه ای مبنی بر موازین «طرح مارشال» تثبیت اعضای ناتو در خارج از نفوذ شوروی و سپس روسیه بوده است. در نتیجه هدف این است که اروپا به 2 بخش تقسیم شود. اتفاقی نیست که دفاتر ناتو و مدیریت اجرایی اروپا به طور کلی در بروکسل و در حد نازل تری در لوکزامبورگ مستقر شده است و برای کنترل اتحادیه توسط آمریکا و انگلیس بوده است که هیات عجیب و غریبی ایجاد کرده اند که فعالیت آن صرفاً پیشنهادهای اقتصادی و سیاسی است که از پیش توسط ناتو تعیین شده. اغلب ما نمی دانیم ناتو تنها یک پیمان نظامی نیست بلکه در زمینه اقتصادی نیز مداخله می کند. ناتو نخستین خریدار صنایع دفاعی در اروپاست که در ازای خرید سلاح موازین خاصی را برای اعضای خود تعیین می کند. این موازین و شاخص ها توسط کمیسیون پیشنهاد می شود سپس توسط پارلمان اروپا به تصویب می رسد. در حال حاضر سه چهارم بودجه ناتو توسط ایالات متحده تامین می شود.

تغییر چشم انداز ناتو از اروپا به آسیا
تیری میسان، روزنامه نگار و محقق معروف فرانسوی که بزرگ ترین افشاگر حادثه 11 سپتامبر شناخته می شود، شرح می دهد چگونه در 11 سپتامبر 2001 عملا یک کودتا در ایالات متحده رخ دادکه در آن دولت سایه یا «دولت اضطراری دائمی ایالات متحده» که توسط نومحافظه کاران صهیونیست اداره می شود با انتقال دولتمردان و نمایندگان به پناهگاه های امن ضداتمی دوران جنگ سرد، برای ساعاتی کنترل کشور را برای ترتیب دادن حملاتی ساختگی علیه برج های تجارت جهانی نیویورک و اهداف پایتخت در دست گرفت و پس از آنکه تاریخ و سیاست خارجی آمریکا را در مقابل کار انجام شده قرار داد، دوباره کلید کاخ سفید را جلوی سگ دست آموز نومحافظه کاران، جورج بوش پسر انداخت.

از آن تاریخ، گردانندگان صهیونیست آمریکا در پی برخورد با اژدهای زرد (چین) هستند.11 سپتامبر برای این طراحی و اجرا شد که پیش از ابرقدرت شدن چین، آمریکا بهانه ای یابد تا شریان های انرژی (خاورمیانه) و نقاط استراتژیک جهان را قبضه کند. در چنین چشم اندازی بود که رئیس جمهور اوباما موضع گیری تازه نیروهایش را در خاور دور اعلام کرد. با این وجود، این برنامه به دلیل رشد اقتصادی، سیاسی و نظامی روسیه دچار اختلال شد. سال 2008 روسیه نشان داد می تواند از عمق استراتژیک خود یعنی اوستیای جنوبی که مورد حمله گرجستان قرار گرفته بود دفاع و در سال 2014 از کریمه در مقابل کودتاچیان کی یف حفاظت کند.

همچنین در دوران اوباما طرح «سپر ضدموشکی» اروپا کنار گذاشته شد. این طرح در آغاز به بهانه سامانه دفاع علیه موشک های ایران تعریف شده بود، این «سپر» دفاعی در واقع سامانه دفاعی نبود بلکه تهاجمی بود و پیرامون مرزهای روسیه و برای فلج کردن این کشور مستقر شده بود. با یک نگاه ساده به نقشه جهان می توانیم ببینیم که موشک های ایران، در صورتی که ایالات متحده را هدف بگیرد، از فضای هوایی اروپای مرکزی عبور نخواهد کرد بلکه کوتاه ترین راه را انتخاب خواهد کرد یعنی از روی قطب شمال به پرواز در خواهد آمد. پس از یک دهه مین گذاری در مناسبات بین واشنگتن و مسکو، طرح «سپر ضد موشکی» کنار گذاشته شد، زیرا دریافتند از دیدگاه فنی تخریب آخرین نسل موشک های قاره پیمای روسی در حال پرواز ناممکن است. به همین علت، طرح سپر ضد موشکی مبنی بر اصل «بازدارندگی هسته ای» در رویارویی با روسیه کنار گذاشته شد، حتی اگر برای دیگر کشورها اهمیت خود را حفظ کرده باشد.

با این حال ایران یک قدرت منطقه ای مرموز در مقابل آمریکا باقی می ماند. قدرتی که هم می تواند شرقی باشد و با پارامترهای چین، روسیه و هند نقشی جهانی بازی کند و هم می تواند غربی باشد و با پارامترهای متحدان عرب، ترک، اروپایی و لاتینش قدرت آمریکا را به بازی بگیرد.

کاخ سفید در عوض با تغییر محور استراتژیک خود به سمت آسیا، موجب تنش بین چین و همسایگانش شد، بویژه در رابطه با ژاپن. ناتو که از دیدگاه تاریخی اروپا را زیر فرمان آمریکای شمالی در آورده، در عین حال درهایش برای همکاران آسیا - اقیانوسیه اش، بویژه استرالیا و ژاپن باز است که از راه پیمان نامه های مشارکتی ممکن می شود. در هر حال زمینه فعالیت های ناتو تمام جهان را در بر می گیرد. در این دوران محدودیت های مالی، پیمان ناتو که با بحران بیگانه است، با بودجه ای معادل یک میلیارد یورو مرکز تازه ای در بروکسل ایجاد کرده است که باید در آغاز سال 2017 آماده شود.

داعش، ابلیس ناتو در لباس خلافت
تابستان 2014 علاوه بر مساله ضرورت مهار چین و روسیه برای دسترسی به مواد خام اولیه و کنترل این دو کشور که به رقیب ایالات متحده تبدیل نشوند، موضوع داعش نیز به فهرست بحران های جهانی افزوده شد.

اردوی رسانه ای وسیعی ابلیس نمایی این سازمان به اصطلاح جهادطلب را آغاز کرده است. البته جنایات داعش تازگی ندارد ولی گزارش های ابلیس نما تنها مرتبط است به تاریخ حمله آنها به مردم عراق و بویژه کردها. حال آنکه گروه موسوم به دولت اسلامی عراق و شام ساخته و پرداخته غرب است و فعالیتش در عراق کاملاً منطبق است بر طرح ایالات متحده برای تجزیه این کشور به 3 دولت مستقل از یکدیگر برای اجرای طرحی که در اساس نامی جز جنایت علیه بشریت ندارد، یعنی طرحی که با تسویه قومی همراه است. واشنگتن به ایجاد ارتش خصوصی روی آورد تا آن را به شکل پنهان پشتیبانی ولی رسماً محکوم کند.

پس از اینکه داعش 2 نفر از روزنامه نگاران آمریکایی، جیمز فولی و استیون ساتلوف را سر برید، گویا غرب تازه به عمق خطر تروریسم وهابی پی برده است. اما آیا آن ویدئوها واقعی بود؟ درموردی مشابه در سال 2004 درباره ذبح نیک برگ، کارمند مخابراتی رسانه ای توسط امارت اسلامی عراق هنوز مرگ او اثبات نشده است.

تفاوت های داعش با گروه های تکفیری دیگر از جمله به دلیل سرویس های ارتباطاتی و خدمات مدنی که می تواند فوراً اداره امور سرزمین های تسخیر شده را برعهده گیرد، ما را با تشکلی مواجه می کند که برای تداوم طولانی مدت ایجاد شده است.

آلفردو خلیفه رحیم، روزنامه نگار افشاگر مکزیکی معتقد است خلافت اسلامی داعشی حتی اگر در حال حاضر به سوریه و عراق منحصر است ولی برای حمله به روسیه، هند و چین و متحدانشان (مثل ایران) ایجاد شده است.

علاوه بر این باید دانست از آنجا که باراک اوباما مایل نبود یکی از دولت های عضو ناتو درباره این کاروان مسخره ابراز بدگمانی کند، این موضوع را به حاشیه گردهمایی ولز سپرد. رئیس جمهور آمریکا برای تنظیم طرح جنگی اش، 8 کشور دیگر را به این نشست فراخوانده بود به اضافه استرالیا که تنها با ناتو همکاری می کند و عضو رسمی آن نیست. این هفته هم تصمیم گرفتند اردن را نیز در این طرح شرکت دهند و کری به امان سفر کرد.

اغراض نهان مصوبات رسمی نیوپورت
گردهمایی 2014 ناتو که با هیاهوی بسیار قرار بود درباره آینده امنیت افغانستان برگزار شود، تنها جلسه کوتاه صبحگاهی روز نخست را به موضوع حضور در افغانستان اختصاص داد. مطمئناً ناتو نیروهای نظامی اش را در پایان سال خارج ولی کنترل خود بر ارتش و امنیت افغانستان را حفظ خواهد کرد. حتی در بیانیه رسمی که توسط ژنرال راسموسن، غلام حلقه به گوش دانمارکی آمریکا قرائت شد، ناتو این اجازه را به خود داد که از نامزدهای درگیر ریاست جمهوری افغانستان، بدون خطاب قرار دادن شخصیت حقیقی شان بخواهد توافقنامه ای را مبنی بر مصونیت جزایی ایالات متحده (کاپیتولاسیون) امضا کنند، در حالی که همین انتخابات توسط آمریکایی ها سازماندهی و در نتیجه پوچ و بی معنی شده است. یعنی 2 نامزد ریاست جمهوری رقیب، خواه اشرف غنی از بیخ و بن غربی یا دکترعبدالله، هر کدام به چنین فراخوانی پاسخ مثبت نگویند، باید خودشان را حذف شده بدانند.

به همان شکلی که در گاوبازی، شنل سرخ را برای تحریک و عصبی کردن گاو تکان می دهند، سران ناتو تصمیم گرفتند سیطره خود را تا بخش شرقی اروپا (به ویژه اوکراین) گسترش دهند تا واکنش روسیه را بیازمایند. با این حال مسائل روسیه و ناتو هم به شکل اساسی مطرح نشد و اوکراین را نیز به ناتو ملحق نکردند و ترجیح دادند بین کی یف و دونباس آتش بس برقرار شود.

چرا؟ برای اینکه بزرگ ترین مشغولیت اوباما و کامرون و راسموسن، یارگیری برای حمله دوباره به عراق و البته تجاوز به سوریه بود.

در اجلاس نیوپورت، 2 ابزارکار جدید معرفی شد. یکی سرویس جنگ مجازی (سایبری) برای مقابله با هکرهای نظامی چین و دیگری نیروی مداخله سریع در شرق اروپا متشکل از 4000 سرباز از 7 کشور به فرماندهی بریتانیا. سرانجام نیز روند پیوستن مونته نگرو، منطقه آزاد تروریست های اروپا، به ناتو اعلام شد. علاوه بر این ناتو دولت های عضو را به افزایش بودجه نظامی خود فراخواند که این مساله در شرایط بحران اقتصادی حاد اکثر آنها معنایی جز تحمیل ورشکستگی مضاعف به اروپایی ها و تبدیل کردن آنها به گلادیاتورهای آمریکا ندارد.

ناتوی ناتوان
با وجود اتهاماتی که دولت غربگرای کی یف به روسیه مبنی بر تجاوز به خاک اوکراین وارد ساخته باید پرسید چگونه می شود تنها با نیرویی 1000 نفری که هیچکس هم آنها را ندیده شرق اوکراین را اشغال کرد؟ به همین دلیل «جیولیتو کیه زا» روزنامه نگار ایتالیایی اعتقاد دارد ناتو در نیوپورت تنها خطر روسیه را بزرگنمایی و تنها به اقدامات نمادین بسنده کرد، اگرنه آنها از تدارک جنگ واقعی علیه روسیه وحشت دارند. ناتو فقط در مناطقی مثل افغانستان، عراق، لیبی یا شمال شرقی سوریه به اهدافش رسیده که مشخصاً مناطقی با ساخت اجتماعی قبیله ای هستند. در نتیجه ناتو خود به خوبی می داند که حتی حریف دولت- ملت هایی کوچک مثل بدنه اصلی سوریه یا نوار باریک غزه نیز نمی شود چه رسد که بخواهد مستقیماً با روسیه و چین وارد جنگ شود.

همه های و هوی اجلاس در خاک بریتانیا (ولز) برای این بود که آمریکا و انگلیس با نشان دادن لولوی مسکو، افکار عمومی را بترسانند تا ائتلافی شکل دهند که در عوض به لولوی دست ساخت خودشان داعش- و در حقیقت عراق و سوریه- حمله کنند.

مذاکرات سری برای جنگ سری
روز جمعه 5 سپتامبر در آخرین روز اجلاس ناتو، نشست اصلی سران پشت درهای بسته برگزار شد. آیا آنها درباره جنگ سری بحث می کردند، شاید هم در حاشیه نشست ها و در اتاق ها و لابی ها تنها برخی اعضای اصلی ناتو در این مورد گفت وگو کرده باشند. نباید فراموش کرد که پیش از این در سال 2011، ناتو موازین خودش را نقض کرد و پیش از بمباران طرابلس به شورای آتلانتیک شمالی مراجعه نکرد چرا که محال بود تمام اعضا با اینگونه قصابی ها و دخالت های بدون توجیه در امور کشورهای دیگر موافق بوده باشند. ایالات متحده و بریتانیا به شکل سری با فرانسه قرار گذاشتند و ایتالیا و ترکیه را هم در ناپل خبر کردند و طرح حمله ای را تدارک دیدند که طی یک هفته 40000 قربانی از بین شهروندان غیرنظامی لیبی برجا گذاشت.

در نهایت بیانیه نهایی نیوپورت 2014، ریاکاری نادری را نشان می دهد. بحران اوکراین به عنوان تجاوز روسیه تلقی شده، بی آنکه هرگز به کودتای میدان یورو اشاره شود یا از استقرار دولتی در کی یف یاد شود که نازی ها جزئی از آن هستند. بحران سوریه نیز به عنوان منازعه ای بین اپوزیسیون میانه رو (غیرتکفیری) معرفی شده که از اقلیت ها پشتیبانی می کند و در سوی دیگر دیکتاتوری(!) بشار اسد و گروه های افراطی قرار دارند، بی آنکه هرگز از کمک های مالی شیوخ خلیج فارس یاد شود. همچنین هیچ اشاره ای نمی شود که بحران سوریه به وسیله جنگ سری توسط فرانسه و بریتانیا آغاز شد- آن هم براساس پیمان نامه لانکستر هاوس- و روشن است که از دیدگاه آنها پیروزی انتخاباتی پرزیدنت بشار اسد با 63 درصد آرا باید بی اعتبار تلقی شود اما جمهوری عرب سوریه نه تنها از اقلیت ها دفاع کرده است بلکه تمام شهروندان سوری به انضمام اکثریت سنی را پوشش می دهد. در همین حال بیانیه ناتو با بی شرمی تمام مدعی شده براساس پیمان نامه های 1970 و 1973 از مردم لیبی پشتیبانی می کند، در حالی که از این پیمان نامه ها برای تغییر رژیم استفاده کردند و 160 هزار نفر از اهالی لیبی را به قتل رسانده و کشوری آباد را به هرج و مرج کشاندند.

حمایت:فن آوری های نوین و چند ملاحظه فرهنگی

«فن آوری های نوین و چند ملاحظه فرهنگی»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم دکتر حسن بنیانیان است که در آن می خوانید؛اخیرا طرح افزایش پهنای باند و افزایش سرعت اینترنت در دستور کار دولت یازدهم قرار گرفته است. لزوم بررسی ابعاد، الزامات، چالش ها و آسیب ها و نیز فرصت های این اقدام دولت، محور نوشتار حاضر است. البته باید گفت با تأخیر طولانی مدت در خصوص مدیریت مسائل فرهنگی روبرو هستیم که هم اکنون با آثار آنها در جامعه مواجهیم. فن آوری های جدید اما، هم آثار مثبت و هم آثار منفی دارند که ما نه تنها توانسته ایم از آثار مثبت آن به طور کامل بهره ببریم بلکه در کنترل تبعات منفی آن نیز موفق نبوده ایم. از سوی دیگر، مخالفت کردن با ورود این فن آوری های جدید نیز مشکل را حل نمی کند. البته می توان ورود و استفاده از آنها را به تاخیر انداخت.

اگر توانستیم در مدتی که ورود آنها را به تأخیر انداخته ایم، بسیج علمی و فرهنگی برای آگاه سازی مردم در همه نهادهای فرهنگی کشور به راه اندازیم و همزمان شبکه ملی اطلاعات را تقویت کنیم، به طور طبیعی خواهیم توانست آسیب های آنها را تقلیل دهیم. در غیر این صورت باید منتظر سونامی پیامدهای منفی این پدیده باشیم. آنچه مشخص است اینکه ورود فن آوری های جدید در شرایط کنونی، نقطه عطفی در توسعه بحران های فرهنگی و گسترش فساد در جامعه است. البته باید در نظر داشت که این تکنولوژی ها صرفا یک ابزار هستند و فساد امری ذهنی است. به عبارت دیگر، فساد می تواند به کمک این ابزارها تقویت شود و توسعه یابد.

باید برای همه مردم جامعه توضیح داد و آنها را مجاب کرد که به چه دلایلی باید این ابزارها کنترل شوند. کارشناسان از این بابت که اراده ای برای برنامه ریزی جهت آماده سازی کلیه دستگاه ها و نهادها برای آگاه سازی مردم در خصوص آسیب ها و چالش ها و به موازات آن راه اندازی شبکه ملی اطلاعات کشور وجود ندارد، نگران هستند. گاهی گفته می شود که با ویدئو مخالفت کردیم اما بعد از آزادسازی استفاده از آن اتفاقی رخ نداد؛ همچنین ماهواره آمد و باز هم اتفاقی نیفتاد. برعکس اتفاقات سوء، آسیب ها و چالش های جدی بسیاری روی داد. منتها چون به تدریج رخ داد و نوعی عادت در مقابل آنها شکل گرفت، می گویند اتفاقی نیفتاده است.

نمونه عینی آن موضوع حجاب است. چرا بعد از حدود 35 سال، برای جمهوری اسلامی موضوع حجاب هنوز به عنوان مسئله مطرح است. در حالی که برخی از افراد نسل حاضر که دچار بدحجابی هستند دست پرورده نهادهای فرهنگی و رسانه خودمان هستند. مسائلی همچون افزایش آمار طلاق و فسادهای اخلاقی نمونه هایی دیگر از این دست هستند. باید در نظر داشت که بخشی از معضلاتی کنونی، ناشی از ضعف برنامه ریزی های فرهنگی خود ماست. طبیعتا نتیجه آن هم بروز ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی و تبدیل آن به پرونده های قضایی در دستگاه قضایی کشور است. متاسفانه هنوز یک مدل علمی رصد مسائل و تحولات فرهنگی در کشور نداریم تا بتوان بر اساس آن موارد ادعایی مسائل فرهنگی را اثبات یا ابطال کرد.

مجموعه مطالعات جسته و گریخته ای که در خصوص ورود فن آوری های جدید از جمله تلفن همراه صورت گرفته نشان می دهند که این ابزار به ظاهر ساده در گسترش فساد، متزلزل کردن پایه های خانواده، کاهش میزان احساسات عاطفی افراد خانواده نسبت به هم، ایجاد فاصله میان نسل ها، کاهش ارتباطات محلی و افزایش ارتباطات راه دور نقش مستقیم دارد. البته این آسیب ها در همه کشورها وجود دارد و نشان دهنده این است که اگر نظارت های عمومی وجود نداشته باشد، به معضلات عام جوامع بشری تبدیل خواهند شد. افزایش سرعت و پهنای باند اینترنت وسوار شدن آن بر ابزارهای جدید همچون تلفن همراه و تبلت می تواند آسیب های وسیع و عمیق برای جامعه امروزی ایران داشته باشد. با توجه به اینکه در فضای مجازی امکان ایجاد هویت های متعدد وجود دارد فرد می تواند با ساختن هویت های کثیر، نقش های جدید مجازی را بازی کند. یکی از آسیب های این فرایند ایجاد تعارضات هویتی و چند شخصیتی برای فرد است.

یکی دیگر از تبعات منفی این امکان جدید ارتباطی، سطحی شدن افراد است. زمانی که فرد در تمام مدت شبانه روز به صورت آنلاین در دسترس باشد امکان دریافت و ارسال متن، عکس، فیلم، صوت و سایر محصولات مجازی را به صورت لحظه ای دارد. این موضوع باعث می شود تا هر موقع که فرد بخواهد لحظه ای به مسائل فکری و اندیشه ای بپردازد و تعمق و اندیشه کند، به علت دریافت آنی و لحظه ای محتواهای جدید، از تفکر و اندیشه به موضوعات اساسی، حیاتی و ضروری زندگی اش باز بماند. این فرایند باعث تولید و بازتولید انسان های سطحی و بدون پشتوانه فکری می شود. لذا انسان ها به تدریج از فطرت انسانی خود نیز فاصله می گیرند. یکی دیگر از معضلات حاد و جدی که با آن مواجهیم اراده جدی دشمنان برای تخریب فرهنگ ایرانی و اسلامی در قالب تهاجم فرهنگی است. این ابزارها می تواند همچون تیغی برّنده در دستان آنها باشد. لذا لزوم برنامه ریزی برای مقابله با این پدیده های نوین را جدی تر و ضروری تر می کند. امیدواریم که طرح این موضوعات در رسانه ها منشأ تحولی در شناخت آسیب ها و چالش ها و خطرات فن آوری های جدید شود. نباید فراموش کرد که می توان با طرح الزامات و پیش نیازهایی برای استفاده از این ابزاراها، آنها را به فرصت های جدیدی برای انتقال درست و صحیح فرهنگ تبدیل کرد. باید با برگزاری نشست های پی درپی کارشناسی در سطوح دولت و شورای عالی انقلاب فرهنگی، عزم ملی برای مواجه با فن آوری های جدید ایجاد کرد. الزامات و پیش نیازهای مواجه با فن آوری های جدید همان موضوعاتی است که رهبرانقلاب مطرح کردند. باید سواد رسانه ای اقشار نوجوان، جوان و میانسال را افزایش داد و تقویت کرد. باید از احساس مسولیت خانواده ها در قبال فرزندان شان استفاده کرد. به عبارت دیگر باید از ظرفیت خانوده ها برای مدیریت کردن استفاده از فن آوری های جدید استفاده کرد. این موضوع کار فرهنگی رسانه ها، دانشگاه ها و نهادهای فرهنگی را می طلبد.

از سوی دیگر می توانیم با کمک علم و فن آوری بومی، شبکه ملی اطلاعات کشور را راه اندازی کنیم. پیش نیاز سوم، ایجاد جبهه تولید محتوای منسجم و هماهنگ در داخل است تا نیازهای داخلی را رصد و با کار کارشناسی برای آنها محتوای لازم را تولید کند. علاوه بر این موارد، باید مرکز رصد آثار مثبت و منفی فن آوری های جدید ایجاد شود و به صورت مستمر آثار آنها رصد شود و راه حل های لازم استخراج شود. البته نباید از فرصت ها و ظرفیت های مثبت این فن آوری های جدید غافل شد. ما می توانیم پیام های اصیل گفتمان انقلاب اسلامی را با زبان هنر در سطح کشور، منطقه و جهان منتقل کنیم. می توانیم همان طور که دشمنان به بنیان های فکری و اعتقادی ما هجمه می کنند ما نیز با بهره گیری از این فن آوری های جدید به زشتی ها و پلیدی های تمدن غرب حمله کنیم و دشمن را از پی بزنیم. در نهایت باید گفت که باید جهشی اساسی در مدیریت موضوعات و مسائل فرهنگی کشور صورت گیرد. تا این معضل برطرف نشود نمی توان در قبال مسائل جدید معضلات فرهنگی جدید اقدامی صورت داد. درست مانند سیستم ایمنی بدن انسان که اگر سالم باشد می تواند در مقابل بیماری ها، بدن را از هر آسیبی محافظت کند.

آفرینش:روح انسانیت؛ فراتر از سیاست

«روح انسانیت؛ فراتر از سیاستسرمقاله »عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛پیچیده شدن و درهم تنیدگی مسائل سیاسی از یک سو و فشارهای اقتصادی و مشغولیت رتق و فتق امور زندگی باعث شده تا بسیاری از زیبایی های زندگی که روح انسان را طراوت می بخشد در لابه لای این شلوغیها گم شده و جایی در میان امور متداول زندگی پیدا نکند و به ورطه فراموشی سپرده شود.

در مفاهیم و تعاریف عالمان بزرگ، از "سیاست" به عنوان علم تدبیر اخلاق و زندگی انسان یاد شده است و "سیاسیون" را راهنمایان عامه مردم معرفی می کردند که وظیفه آموزش و نشان دادن راه سعادت را برعهده داشتند.

اما هرچه به سمت جلو پیش می رویم الفاظ معنا و مفهوم خود را از دست می دهند و ما تعبیردیگری از آنها می سازیم. نفوذ منافع شخصی و عطش برای دستیابی به مناسک قدرت سبب شد تا روز به روز روح انسانیت از "سیاست" جدا شده و در اذهان عموم "سیاست" کثیف و مرموز شناخته شود. اما این پایان کار نیست، آنان که چهره و مفهوم سیاست را برای رسیدن به نیات خود تغییر دادند، کمر به قتل روح انسانیت در بین مردم و ملیت های مختلف بستند. امروز شاهد شدیدترین جنایات انسانی در منطقه هستیم که حتی در قرون وسطی شاید بتوان نمونه هایی از آن را یافت! لذا وقتی پس پرده این خط و مشی های افراطی را جست وجو می کنیم دست هایی کثیف از سیاست ورزی های برخی کشورها را مشاهده می کنیم که برای امیال خود انفاس دیگران را به خطر می اندازند.

آنها چنان بر این دسیسه شوم خود دست یازیدند تا مردم با ملیتهای مختلف علیه یکدیگر جبهه گرفتند و این فرصت به دست فرصت‎طلبان افتاد تا آتش کدورت ها را با چاشنی اختلافات مذهبی شعله ورتر نمایند. بی آن که خود وارد تنش و درگیری شوند، یکی دشمن دیگری و دیگری تشنه خون آن یکی شد!

شاید عنوان شود که این کدورتها در عرصه سیاست باقی مانده و مربوط به روابط ملتها نخواهد شد، اما با کمی واقع‎نگری می بینیم که منافع قدرت طلبان ایجاب می کند که ملیتهای مختلف با یکدیگر خصومت داشته باشند. خصومتی که بدون هیچ اصطکاکی و فقط با خوراکهای فکری به مردم القا می شود. به عنوان مثال چهره ای که آمریکا از ایران و ایرانی در جهان تبلیغ می کند، با خشونت و اضطراب همراه شده، در صورتی که اصلا چنین نیست و ملت ایران در طول تاریخ از متمدن ترین انسانهای کره خاکی بوده اند.

این کارشکنیها تا آنجا ادامه پیدا کرد که عناصر قدرت برای رسیدن به امیال خویش در عرصه هنر و فرهنگ نیزدخالت کردند. به عنوان مثال در فیلمهای سینمایی خود هر ملتی را باخصوصیتی مشخص به مخاطب می شناسانند. مردم افغانستان و پاکستان را نماد مواد مخدر و تروریست معرفی می کنند، ایران را به عنوان کشوری متخاصم با مولفه های حقوق بشر یاد می کنند و برای دستیابی به اهداف سیاسیشان، ماهیت خود و دیگر همکارانشان را عاملان احقاق صلح و بشردوستی معرفی می کنند. به این ترتیب مردم دنیا نسبت به هم بدبین می شوند و حس اعتماد به یکدیگر را از دست می دهند، لذا خشونتی ناخواسته گریبانگیر ملتها می گردد. جنگ منافع میان سیاستمداران پتانسیلها و زمینه های برقراری صلح جهانی را از بین برده است و اجازه نمی دهند تا حلقه‎های انسانی در سراسر دنیا به یکدیگر متصل شوند و با ارتباطات انسانی به حل مشکلات خود بپردازند. به عنوان نمونه دربرخی گزارش های تلویزیونی دیده شده که بسیاری از مردم آمریکا هیچ اطلاعاتی درمورد ایران و مردمان آن ندارند و برخی از آنها اصلا نمی دانند که ایران در کدام نقطه جغرافیایی قراردارد! چه توجیه و دلیلی را می توان برای این گونه جدایی ها آورد؟ پرواضح است که فاصله های این چنینی و اختلاف بین ملیتها منافع قدرت طلبان را تامین می کند و هرچه کدورت بین مردم کشورها بیشترشود، دامنه فعالیت قدرت طلبان گسترده تر شده و منافعشان بیشتر تامین می گردد.

درواقع معیار های انسانیت و حق طلبی در بین ملیتها و فرهنگهای مختلف در آسیا، اروپا و آمریکا باهم تفاوتی ندارند. نمونه آن را می توان در رویکردهای اعتراض آمیز در کشورهای اروپایی و عربی مشاهده کرد که چگونه مردم در مواجهه با ناکارآمدی حاکمان شان رفتاری مشابه انجام می دهند. در هر جای دنیا که حادثه ای برای همنوعان ما پیش می آید، بدون هیچ توجهی به دین و مسلکشان، مراتب همدردی خود را ابراز می کنیم، اما این قدرت طلبان فارغ از دغدغه های انسانی هستند که منافع شان اجازه نمی دهد تا ملتها در کنار هم مشکلات شان را برطرف نمایند و این همان مساله ای است که بر سر راه صلح و دوستی جهانی، سد و مانع ایجاد کرده است.

شرق:ریشه یابی دوری ایران از «ائتلاف

«ریشه یابی دوری ایران از «ائتلاف»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم علی بیگدلی است که در آن می خوانید؛حضور نداشتن ایران در ائتلافی که ایالات متحده به عنوان سردمدار آن، از عضویت 40کشور در آن سخن گفته است، امری قابل پیش بینی بود. به هرحال آمریکا و برخی کشورهای حاضر در ائتلاف، علاقه مند به رسمیت بخشی به نقش و جایگاه ایران آن هم در آستانه مذاکرات حساس هسته ای نیویورک نیستند. این امر نوعی عقب نشینی از سوی ایالات متحده تلقی می شد و طبیعتا طراحان سیاست خارجی و البته برخی متحدان منطقه ای آمریکا، علاقه مند به حضور ایران در چنین ائتلافی نبوده و نیستند. اگرچه اوباما هفته گذشته در سخنان مهمی، مشکل اعراب سنی را نه ایران شیعه، که تروریست های سلفی دانسته بود اما هنوز فضا برای همکاری هایی از این دست میان ایران و آمریکا مهیا نیست.

از سوی دیگر، ایران نیز بارها اعلام کرده بود حاضر نیست در چنین ائتلاف هایی شرکت کند، چراکه به نیت تشکیل دهندگان آن، مواضع دوگانه در قبال سلفی- تکفیری ها و میزان جدی بودن در مبارزه با «داعش» تردید دارد. ایران یادآور شده بود از حاکمیت ملی عراق حمایت خواهد کرد و کمک های لازم را در اختیار دولت منتخب این کشور قرار خواهد داد و این نقش سازنده را وظیفه خود دانسته و نیازی به بیش از آن ندارد.

درعین حال یک نکته هم نباید از نظر دور داشته شود؛ ایران در ماجرای حمله ایالات متحده به افغانستان و عراق، به دلایل روشنی، برخی مواضع را اتخاذ کرد که به سود طالبان و صدام نبود. هردوی آنها، دشمن منافع ملی و تمامیت ارضی ایران به شمار می رفتند. اما «داعش» قبل از اینکه موضوع ما باشد، مشکل غرب و اعراب سنی است؛ تروریست های این گروهک، توان تهدید مرزهای ایران را ندارند و ادعاهای آنان پیرامون «خلافت اسلامی» هم، برای کشورهای دنیا قابل پذیرش نیست. از دیگر سو، اوباما که به دلیل نوع مواجهه در ماجرای سوریه و اوکراین، نگران مخابره شدن تصویر ناتوانی خود در مواقع لزوم در میان افکار عمومی آمریکاست، این بار هم درمورد «داعش» از همکاری موثر کشورهای عرب سنی در منطقه و برخی کشورهای غربی سخن گفته اما بلافاصله، حضور نیروهای زمینی برای مقابله با تروریست ها را منتفی دانسته است.

«داعش»، هم در جنگ های چریکی و هم نبردهای منظم، دارای تجربه است؛ پس نباید کار را تمام شده تلقی کرد. با توجه به بحران اقتصادی ای که کشورهای اتحادیه اروپا را دربر گرفته و درگیری های اوکراین، به نظر نمی رسد این ائتلاف به آن شکلی که مدنظر اوباماست، عرض اندام کند؛ این امر بیشتر نوعی خرید حیثیت در آستانه انتخابات میان دوره ای کنگره است که دموکرات ها به فتح آن دل بسته اند. با این حساب اقدام ایران در فاصله گرفتن از چنین ائتلافی، منطقی و درست به نظر می رسد. آمریکا نگران تهدید «داعش» علیه متحدان خود و حتی امنیت ملی خود است و ایران، توان کنترل مرزهای خود از این تهدید و حتی آسیب زدن به این گروه با دادن مشاوره به دولت شیعه عراق را دارد. به همین دلیل ایران در انتظار آن است تا رفتار آمریکا در مذاکرات هسته ای را رصد کند و پس از آن، پیرامون همکاری های آینده تصمیم بگیرد. ارتش ایران دارای تجربه نبرد در عراق است و به عنوان قوی ترین نیروی نظامی منطقه، توان حملات چریکی و منظم به تروریست ها را دارد، اما دلیلی برای استفاده از آن در این مقطع نمی بیند.

کشورهای عربی و در رأس آنها عربستان نیز نگران آن هستند که ایران در قامت یک قهرمان، به کمک منطقه بیاید. موضع ائتلاف درقبال فعالیت این گروهک در خاک سوریه نیز، مورد اختلافی دیگر ایران با آنهاست که از قضا اختلافی جدی هم هست. با این حال با نظر به دعوت نشدن روسیه، ایران بهتر است فاصله با این کشور را نیز حفظ کند، چه اینکه اتحادیه اروپا و آمریکا درشرایط فعلی، نگاهی منفی به کرملین دارند. اتحادیه اروپا به صورت سنتی، مشکلی با ایران ندارد و بهتر است ایران با اتخاذ مواضع هوشمندانه در آستانه مذاکرات، حفظ فاصله از همه طرف های درگیر در بحران اخیر منطقه و جهان و درعین حال ارتباط معقول در راستای منافع ملی خود با همه طرف ها را در دستور کار قرار دهد.

مردم سالاری: کدام وحدت؟!

«کدام وحدت؟!»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احسان کیانی است که در آن می خوانید؛برخی از فعّالانِ جریان اصولگرا اخیراً تلاش زیادی برای ایجاد وحدت در این جناحِ پراکنده ابراز داشته اند. بیشترین تلاش از سوی آقای تقوی (عضو جامعه روحانیت مبارز تهران و رییس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه) انجام می شود که با مأموریت از سوی آیت الله مهدوی کنی سعی می کند گروه های محوری اصولگرا را گرد هم آورد تا خاطره تلخ اختلافات این جناح در انتخابات پیشین تکرار نشود. نکته مهم این است که اصولگرایان میانه رو که تا پیش از این با محوریت جامعه روحانیت مبارز و جامعه مدرّسین حوزه علمیه قم به ریاست آیت الله مهدوی کنی و آیت الله محمّد یزدی به پیش می رفتند؛ اکنون همه همّ و غم خود را جذب اصولگرایان تندرو با محوریت جبهه پایداری می دانند و به همین منظور آقای تقوی بیان می کند که همایش سراسری اصول گرایان با محوریت آیت الله مصباح برگزار خواهد شد زیرا تنها این گروه است که در تمام انتخابات های سالیان گذشته، مستقل از دیگر گروه های اصولگرا عمل کرده است.

خاطره تقابل این جبهه با جبهه متّحد اصولگرایان در نهمین انتخابات مجلس و خودمحوری آنان در یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری هنوز خاطر بزرگان اصول گرا را مکدّر می کند. به همین منظور آن ها تصمیم گرفته اند هر طور که میسّر است وحدتی عملی و سیاسی میان این گروه و دیگر جریان های اصولگرا پدید آورند. به همین دلیل سخنان صریح و قاطع آیت الله مصباح در دیدار با آقای تقوی را فراموش می کنند! آقای مصباح به روشنی گفت:«توقع این که در مسائل اجتماعی نیز بین افراد وحدت نظر حقیقی حاصل شود، غیرواقع بینانه است، مخصوصا با توجه به این که در مسائل اجتماعی افراد با موضوعات سر و کار دارند و نه فقط احکام؛ لذا اتّحاد نظر در چنین مسائلی شبیه به محال است. در عوض، در مسائل اجتماعی می توان انتظار نوعی وحدت تاکتیکی و وحدت در عمل یا حداقل عدم معارضه را داشت» او با اشاره به تجربه شیخوخیت جامعتین(روحانیت و مدرّسین) ابراز داشت:«این که با چند نفر جلساتی را برگزار کرده، تصمیم بگیریم و بعد بخواهیم که همگان تابع ما شوند تا وحدت حاصل شود، این شیوه نه اصولگرایی است و نه مردم سالاری واقعی؛ این از قبیل همان فریب کاری هایی است که دیگران انجام می دهند» وی با بیان این که «فقاهت نمی تواند ملاک درستی برای تشخیص مصادیق باشد» آب پاکی را روی دست اصولگرایانی ریخت که به استناد تصدیق علمای دینی، خواهان تبعیّت دیگر گروه ها از نظر آن ها هستند. باید گفت هرچقدر هم که با مواضع سیاسی و حتّی اعتقادی آیت الله مصباح مخالف باشیم ولی سخنان وی در دیدار با آقای تقوی از منظر سیاست مدرن کاملاً صحیح است. وحدت موزاییکی و اجباری میان گروه های مختلف یک جریان که اهداف و برنامه های استراتژیک مختلفی را در پی دارند؛ امری بیهوده است. زیرا این وحدتِ شکننده درنهایت بر اثر اختلاف نظرهای مقطعی از بین خواهد رفت.

وحدت در ابراز موضع و حتّی اعلام مواضع و نامزدهای انتخاباتی میان جریان هایی واقع خواهد شد که نظر مشترکی در مسائل کلانِ دیپلماتیک و سیاسی داشته و یا حدّاقل نظرات متضادّی ابراز نکنند. اصولگرایان میانه رو مانند جامعه روحانیت مبارز و هیئت های مؤتلفه اسلامی که در این مسائل قائل به نوعی مصلحت اندیشی و محافظه کاری در راستای مصالح ملّی هستند؛ چگونه می خواهند با جریان هایی که مواضع رادیکالی در سیاست خارجی و داخلی دارند به وحدت برسند.

تنها راه این گونه وحدت این است که یکی از دو جریان از مواضع اصولیِ خود دست بکشد و از آن جا که اصولگرایان تندرو حاضر به چنین کاری نیستند؛ گویا اصولگرایان میانه رو قصد چنین عملی را دارند که از قضا غیبت بزرگانی مانند آیت الله مهدوی کنی و مرحوم عسگراولادی نیز این کار را آسان تر نموده است. باید گفت این دیگر وحدت نیست، بلکه هضم یک جریان در گروهی دیگر است و البتّه این گمان که جذب و هضم شدن در اصولگرایان افراطی، اقبالی برای اصولگرایان سنّتی تر به ارمغان خواهد آورد؛ گمانی باطل است. فاعتبرو یا اولی الابصار.

آرمان:شناسنامه دار کردن فعالیت های رسانه ای

«شناسنامه دار کردن فعالیت های رسانه ای»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم امیر ضیایی پرور است که در آن می خوانید؛پس از آنکه معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اظهاراتی درباره فیلتر کردن سایت های بدون مجوز انجام داد، برخی از افراد که تا پیش از این عاملان اصلی فیلترینگ بودند، در اقدامی عجیب نسبت به اظهارات آقای انتظامی واکنش های منفی نشان دادند. برخی از سایت های اصولگرا به این ماجرا پرداختند و در مواردی شاهد این بودیم که سیاست دولت در حوزه رسانه متناقض توصیف شد.

منتقدان حرف های معاون مطبوعاتی عنوان می کنند که از طرفی رئیس جمهور از فیلترینگ انتقاد می کند و از طرف دیگر یک مسئول دولتی عنوان می کند که سایت های بدون مجوز فیلتر خواهند شد. کمی تامل در این گفته ها و خطی که مخالفان حرف های آقای انتظامی پی گرفته اند نشان می دهد آنها با ناشی گری تمام سفسطه می کنند. تامل در آنچه معاون مطبوعاتی می گوید روشن کننده این واقعیت است که آقای انتظامی حرفی قانونی، منطقی و عقلانی می زند. فیلتر کردن سایت های بدون مجوز یا به عبارتی بدون شناسنامه نص صریح قانون است. از طرف دیگر، وقتی ماجرا را به صورت منطقی و عقلانی مورد بررسی قرار دهیم به این نتیجه می رسیم که نمی شود در شرایطی که درباره سایت های قانونی و مجوزدار اعمال قانون می شود، سایت هایی بدون مجوز وجود داشته باشند که هر چه می خواهند منتشر کنند و برخورد قانونی نیز با آنها صورت نگیرد. این در درجه اول اجحاف در حق سایت های مجوزدار است.

مسئولان این سایت ها برای آنچه منتشر می کنند برابر قانون پاسخگو هستند اما اگر سایتی مجوز نداشته و معلوم نباشد از طرف چه کسانی اداره می شود، اعمال قانون و برخورد در صورت انجام عمل مجرمانه امکان پذیر نیست. فیلتر کردن سایت های بدون مجوز پیش از آنکه با آزادی بیان مرتبط باشد، با لزوم نظم، عمل به قانون و منع هنجارشکنی و هرج و مرج ارتباط دارد. این عمل دقیقا منطبق با گفته های رئیس جمهور است که می گوید مخالفان باید شناسنامه دار باشند. اینکه بخواهیم سایت ها مجوز قانونی بگیرند و در چارچوب قانون فعالیت کنند نه نقض آزادی بیان که شناسنامه دار کردن افراد است. افراد، سازمان ها و گروه ها می توانند با شناسنامه و اسم و رسم به انتقاد بپردازند اما اینکه سایتی هر چه می خواهد منتشر کند و در برابر آن پاسخگو نباشد امری غیرمنطقی و غیرعقلانی است.

این واقعیت را باید پذیرفت که وقتی تصمیم گرفته می شود در چارچوب نظام جمهوری اسلامی فعالیت رسانه ای انجام شود، باید به قوانینی که در این حوزه وجود دارد احترام گذاشت. نمی توان عنوان کرد من فعالیت رسانه ای در چارچوب قانون می کنم اما، مجوز نمی گیرم. قوانین در این زمینه شفاف است و به نظر می رسد کسانی که از درِ مخالفت با گفته های معاون مطبوعاتی درآمده اند خود به این واقعیت واقف هستند اما، بنا به ملاحظاتی دیگر که عمدتا جناحی است قصد پذیرش واقعیت را ندارند. آنها می دانند حرفی برخلاف قانون زده نشده است اما، با کنار هم گذاشتن حرف ها بدون آنکه به کنه آن فکر کنند، بنای مخالفت گذاشته و از آزادی بیانی حرف می زنند که در بسیاری از موارد خود نقض کننده آن بوده اند.

دنیای اقتصاد:اتمام طرح های نیمه تمام؛ به چه قیمتی؟

«اتمام طرح های نیمه تمام؛ به چه قیمتی؟»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم امیررضا خسروشاهی است که در آن می خوانید؛در نشست اخیر دولت با بخش خصوصی، معاون اول رئیس جمهور از واگذاری طرح های ناتمام به بخش خصوصی با سه روش سخن گفت. در روش اول طرح هایی که کمتر از ۵۰ درصد پیشرفت فیزیکی داشته اند به بخش خصوصی اجاره داده خواهند شد؛ در روش دوم دولت طرح ها را به طور کامل به بخش خصوصی واگذار می کند و سودآوری آن را نیز تضمین می کند؛ و در روش سوم دولت بخش خصوصی را به سرمایه گذاری در طرح های زیربنایی تشویق کرده و در هنگام بهره برداری از مجریان طرح ها حمایت می کند. اصل مشارکت دادن بخش خصوصی در تکمیل طرح های دولتی کاملا بجا و قابل دفاع است، اما مشکل اصلی در آن است که ظاهرا دولت تصمیم دارد همه طرح های ناتمام را بدون ارزیابی مجدد به انجام برساند؛ در حالی که هر طرحی صرفا به این دلیل که آغاز شده است نباید به اتمام برسد.

معیار اصلی برای تکمیل یک طرح معیار هزینه-فایده است؛ یعنی فایده طرح برای جامعه (شامل فایده اقتصادی یا غیراقتصادی) بیشتر از هزینه ای باشد که از محل بودجه عمومی، یعنی از جیب همه افراد جامعه، برای آن پرداخت می شود. بسیاری از طرح های ناتمام فعلی از دولت قبل به ارث رسیده است. دولت فعلی می تواند و باید، طرح هایی را که احساس می کند با بررسی کارشناسانه تصویب نشده اند، دوباره بررسی کند و طرح هایی را که در آزمون هزینه-فایده مردود می شوند، رها کند؛ به این معنی که آنها را به صورت مزایده به فروش برساند. اتمام طرح هایی که توجیه هزینه-فایده ندارند به ضرر جامعه است؛ زیرا هزینه این طرح ها (به طور عمده) از محل مالیات و درآمد نفت تامین می شود که بر دوش کل جامعه است؛ بنابراین دولت در قبال سودمند بودن واقعی آنها برای جامعه مسوولیت اخلاقی دارد.

اما چرا باید نگران این موضوع بود و مگر دولت تصمیم گرفته طرح های بدون توجیه را تکمیل کند؟ به نظر می رسد که بله. در همان نشست یاد شده، معاون اول رئیس جمهور گفته است «به عنوان مثال اگر بخش خصوصی مدرسه ای را تمام می کند، دولت سودآور بودن آن مدرسه را تضمین می کند و در صورتی که دانش آموزی جذب نشود، معادل ظرفیت خالی را به مدرسه پرداخت می کند تا اقتصادی شود، یا اینکه اگر بخش خصوصی طرح های بیمارستانی نیمه تمام را به اتمام برساند، دولت متضمن خواهد شد تا سود آن مرکز درمانی تامین شود.» (نقل از دنیای اقتصاد، ۱۹ شهریور) این دقیقا به این معنا است که معیار هزینه -فایده، معیار اصلی دولت برای ادامه طرح ها نیست. یعنی دولت حاضر است با بودجه عمومی مدرسه ای را تکمیل کند که ممکن است خالی بماند؛ یا بیمارستانی را به اتمام برساند که ممکن است مراجعه کننده کافی نداشته باشد و بدتر آنکه دولت خود را متعهد به پرداخت «سود» به طرح تکمیلی (مثلا مدرسه یا بیمارستان خالی مانده) برای مدت نامحدود بعد از تکمیل هم می کند و این سود تامین نمی شود جز از محل بودجه عمومی؛ یعنی هزینه از کل جامعه برای یک طرح بی توجیه. یا ایشان در جای دیگری می گوید: «اگر بخش خصوصی باتوجه به کمبود آب کشور، اقدام به ایجاد واحدهای آب شیرین کن کند، دولت تضمین خواهد کرد که آب را به قیمت گران تر، از این بخش خریداری کرده و با قیمت ارزان تر در اختیار مردم قرار دهد.» این دقیقا یعنی بنا نهادن یک یارانه غیرهدفمند جدید به نام یارانه آب شیرین که احتمالا با گذر زمان همان مشکلاتی را به بار خواهد آورد که یارانه های انرژی در این سال ها ایجاد کرده اند و به یکی از بزرگ ترین چالش های اقتصادی دولت تبدیل شده اند و باز هم این مابه التفاوت قیمت از جیب کل جامعه پرداخت می شود.

به نظر می رسد دولت باید تلخی نارضایتی های کوتاه مدت از رها کردن طرح های بی توجیه را به جان بخرد؛ اعتراض هایی که احتمالا از سوی بخش کوچکی خواهد بود که منافعشان به طور مستقیم در گرو تکمیل طرح های فعلی است. در ازای پذیرش این سختی، بودجه دولتی متعادل تر می شود و دولت می تواند اطمینان یابد که منابع محدود بودجه که متعلق به کل جامعه است، در طرح هایی هزینه می شوند که واقعا برای جامعه سودمند هستند.

نظر شما در این رابطه چیست