جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 29 - ۱۸ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۰۸ شهريور ۱۳۹۳ - ۱۰:۴۴
کیک اقتصاد‌؛ واقعی و تقلبی

برگزیده سرمقاله​های روزنامه​های صبح شنبه

روزنامه​های صبح امروز ایران در سرمقاله​های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته​اند از جمله «شعب ابی طالب»،«آتش‌بس، نه پایان مقاومت»،«مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟!»،«اقتدا به اسوه‌های اخلاص»،«چالش اختراع چرخ توسعه!»،«صدای دولت»،«این 3 سال باقی مانده از عمر دولت»،«تلاش برای مهار تصاعد بحران»،«آقای رئیس‌جمهور منتظریم... !»،«کیک اقتصاد‌؛ واقعی و تقلبی»و... که برخی از آنها در زیر می​آید.
کد خبر: ۶۱۶۱۷

جام جم:فرصت 1100 روزه

«فرصت 1100 روزه»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم مهدی فضائیلی است که در آن می​خوانید؛یک سال از عمر چهار ساله دولت یازدهم به همین سرعت سپری شد و این دولت با تجربه ای یکساله، سه سال دیگر پیش رو دارد. زمانی که دولتمردان معمولا علاقه دارند و تلاش می کنند به چهار سال بعد خود پیوند بخورد و هشت ساله شود، اما صرف نظر از این که این رویه این بار نیز تکرار می شود یا نه، به نظر می رسد این گونه محاسبه کردن صحیح نباشد؛ زیرا ممکن است موجب عدم اغتنام فرصت ها بشود.

نگاه به عملکرد یکساله دولت یازدهم این واقعیت را آشکار می سازد که خدمات و تلاش های ارزشمندی صورت گرفته است، هرچند با وعده های داده شده همخوان و همتراز نیست؛ بخشی به دلیل بزرگ بودن وعده ها، بخشی به دلیل دشوار بودن کار و عمل و آسان بودن حرف و شعار، بخشی به دلیل ضعف ها، ناکارآمدی و محاسبات غلط و بخشی هم به واسطه کارشکنی ها و سنگ اندازی های دشمن.

دولت جناب روحانی باید از تجربه ذی قیمت نخستین سال خدمتگزاری خود حداکثر بهره برداری را بکند، از روحیه انقلابی فاصله نگیرد، شعارها و وعده ها را کاهش دهد، از حاشیه سازی برای خود فاصله بگیرد، نقد حداکثری دولت قبل را تبدیل به اصلاح حداکثری کارهای باقیمانده نماید، از فرصت باقیمانده حداکثر استفاده را ببرد، به مذاکرات هسته ای و نقش آن در حل مشکلات داخلی بیش از حد بها ندهد، توانمندی ها و ظرفیت های داخلی را درست بشناسد و از آنها استفاده کند به کاهش مشکلات اقتصادی از طریق تکیه بر درون و سیاست های اقتصاد مقاومتی اهتمام بیشتر نشان بدهد و در مورد فرهنگ نیز جریان خوشفکر، دلسوز و مومن و باورمند به ارزش های انقلاب اسلامی را مبنا قرار دهد تا سرانجام بتواند کارنامه ای درخشان و قابل دفاع از خود ارائه کند.

دولت یازدهم برای انبوه کارهای بر زمین مانده و عمل به وعده هایش فقط حدود ١١٠٠ روز فرصت دارد؛ فرصتی که مثل برق و باد خواهد گذشت.

برای به ثمر نشستن تلاش های دولت، دیگران نیز وظایفی دارند که درک دشواری مسئولیت دولت، سنگ نینداختن ، حمایت از کارهای خوب و با ارزش و نقد سازنده و مشفقانه از اهم آنهاست.

همه باید به این نکته که در فرمایشات رهبر فرزانه انقلاب اسلامی نیز آمده بود توجه کنیم که موفقیت این دولت، موفقیت و سرافرازی نظام اسلامی است بنابراین همه کسانی که دل در گرو این انقلاب و نظام دارند ولو منتقدان به دولت باید برای موفقیت این دولت کمک کنند و این نیازمند انصاف و عبور از منیت هاست.

و یک بار دیگر یادآوری این نکته به رئیس جمهور محترم و کابینه ایشان که تا پایان این دولت کمتر از ١١٠٠ روز فرصت باقی مانده است.

خراسان:شعب ابی طالب

«شعب ابی طالب»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم محمدسعید احدیان است که در آن می​خوانید؛چرا رژیم صهیونیستی با اینکه تجربه شکست در جنگ 33 روزه و 22 روزه را داشت، بار دیگر تصمیم گرفت جنگی با همان ویژگی ها را راه بیندازد؟

روشن است که اگر نظامیان و سیاسیون این رژیم نتیجه ای خلاف آنچه الان بدست آمده است را پیش بینی می کردند، تصمیم به چنین جنگی نمی گرفتند با این وصف اشتباه آن ها در محاسباتشان چه بود که چنین اشتباهی مرتکب شدند؟اجازه بدهید علی رغم همه سختی ها و احتمالا نقص ها، درباره دلایل تصمیم حمله رژیم صهیونیستی به غزه گمانه هایی را مطرح کنیم. به نظر می رسد می توان چهار عامل را در این امر دخیل دانست. اول اینکه با بازگشت بازماندگان مبارک در مصر، اختلافات ایجادشده بین حماس با سوریه و مشکلات مختلف در لبنان، صهیونیست ها، حماس را بی پشتوانه منطقه ای می دیدند. دوم اینکه با تجربه دو جنگ قبلی نقایص «گنبد آهنین» را برطرف کرده بودند و در نتیجه آسیب پذیری خود را کمتر از قبل تصور می کردند. سوم اینکه از بین بردن تونل های زیرزمینی با حمله های زمینی محدود می توانست تاثیر زیادی برامنیت شهرک های صهیونیستی البته به صورت موقت بگذارد.

در یک تحلیل ساده می توان فهمید که سه دلیل ذکر شده برای آغاز جنگ توسط رژیم صهیونیستی آن هم با این وسعت کافی به نظر نمی رسد چرا که هنگامی که این رژیم شروع به بمبارانی معادل قدرت تخریب 6بمب اتمی می کند، صدها کودک و زن را با فجیع ترین شکل شهید می کند و خود را به شدت در معرض انتقاد افکارجهانی قرار می دهد و همچنین ناامنی را برای مردم کشورش به جان می خرد، این امر نمی تواند فقط به این دلیل باشد که در بهترین حالت تونل های زیرزمینی مقاومت را برای مدتی و تا ساخت مجدد آن ها از بین ببرد. پس باید دلیل دیگری را در محاسبات رژیم صهیونیستی برای درگیر کردن در چنین جنگ تجربه شده ای دنبال کرد لذا به نظر می رسد چهارمین عامل که به تاثیرگذاری تحریم های ناشی از محاصره کامل غزه در طول حدود 6 سال(5نوامبر 2008) برمی گردد، از دیدگاه محاسبات صهیونیست ها مهمترین دلیل برای حمله به غزه محسوب می شود.

براین اساس تغییری که شرایط جدید در غزه با پیش از جنگ 22 روزه کرده بود توجه به این نکته است که مردم غزه حدود72ماه از همه جهت و در دورتادور مرز خود به صورتی کاملا فیزیکی در محاصره ای کامل بوده اند به گونه ای که امکان ورود کمترین اقلام اولیه معیشتی به صورتی بسیار سخت و از مبادی غیررسمی فراهم می شد. اگرچه به صورت محدود در مواقعی به خصوص بعد از روی کار آمدن مرسی کمک هایی مختصر ارسال شد. این شرایط که تشابهی عجیب با ماجرای «شعب ابی طالب» در صدر اسلام دارد به احتمال زیاد در محاسبات صهیونیست ها به معنی خالی کردن پشت مقاومت توسط مردم در صورت جنگ تحلیل شده است و آن ها فکر می کردند با حمله ای گسترده می توانند با فشار مردمی که دیگر از مشکلات زندگی خسته شده اند و «درباغ سبز» کرانه باختری به رویشان گشوده شده است، مقاومت را مجبور به پذیرش خلع سلاح کنند.

اگر مروری به جنگ 33 روزه و جنگ 22 روزه بکنیم می بینیم که در آن مقابله ها نیز مساله اصلی این بود که اراده کدام طرف زودتر به پایان می رسد اراده ساکنان مناطق اشغالی یا مردم لبنان و فلسطین. خوب به یاد دارم که در دو هفته اول جنگ 22 روزه در لبنان به دلیل اقتدار ظاهری ارتش اسرائیل که تاآن روز شکستی مهم را به خود ندیده بود، کارشناسان شکست حزب ا... لبنان را قطعی می دانستند. آن زمان در دو، سه روز آغازین جنگ در یادداشتی باعنوان «جالوت یا داوود؟» تحلیلی ارائه کردم که در این معادله نابرابر آنچه تعیین کننده برنده نهایی جنگ است، تداوم پشتیبانی مردم لبنان از حزب ا... است و به همین دلیل چون لطف الهی را شامل مردم مومن لبنان می دانستم پیش بینی کردم رژیم صهیونیستی به دلیل این که خیلی زود حمایت افکارعمومی داخلی را به دلیل نگاه های به شدت مادی گرایانه جامعه یهودی از دست می دهد و در صحنه نبرد زمینی نیز نمی تواند لبنان را فتح کند، در این جنگ پیروز خواهد شد که اینگونه نیز شد.

این اتفاق در جنگ 22 روزه نیز تکرار شد اما نکته جدید اینجا بود که اسرائیلی ها با تقویت سیستم دفاعی گنبد آهنین خود، ضربه پذیری خود را کمتر کرده بودند و امیدوار بودند از این طریق از یک طرف به مدت پشتیبانی افکارعمومی داخلی شان بیفزایند و از طرف دیگر با بالا بردن حجم حمله ، با توجه به اینکه مردم غزه، تحریم های سنگینی را گذرانده و در بحران معیشتی بودند، می توانند در «جنگ اراده ها» پیروز شوند البته محاسبات آن ها برای بخش اول تحلیل خود درست بود یعنی آن ها توانستند با کم خطاتر شدن سیستم گنبد آهنین زمان خود را به 51 روز و شاید حتی در صورت لزوم بیشتر از این ها افزایش دهند اما گذشت زمان نشان داد که بخش دوم محاسباتشان نادرست بود و مردم غزه هرچه جلوتر رفت حمایت و پشتیبانی شان از مقاومت، بیشتر و جدی تر شد و صهیونیست ها فهمیدند حتی اگر 51 روز بیشتر و بیشتر شود، خللی در اراده مردم غزه ایجاد نمی شود و آن ها فقط باید هزینه داخلی بیشتری بپردازند. مشکل آن ها در تحلیل این است که در نظام محاسباتی شان عناصری به نام «ایمان» یا «امدادالهی» وجود ندارد. آن ها امیدوار به شعب ابی طالبی بودند که برای مردم مسلمان غزه ایجاد کرده بودند در حالی که نمی توانستند درک کنند که شعب ابی طالب ها همیشه دربرابر ایمان انسان هایی که مصداق «رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه»(*) هستند، به فرصت هایی برای پیروزی های بزرگ و پیش برنده تبدیل شده اند.

در نظام محاسباتی غربی نمی توان فهمید که چگونه خداوند به دل های مومنان برگزیده خود «سکینه و آرامش» می دهد و در دل دشمنانشان «ترس و نگرانی» می اندازد. (رجوع شود به آیه 4 سوره فتح، آیات سوره آل عمران مربوط به جنگ های بدر و احد و آیات متعدد دیگر در این زمینه) این اشتباه محاسباتی باعث شد این شعب ابی طالب هم به پیروزی بزرگی تبدیل شود و با شکست محاصره غزه، سرنوشتی مشابه شکست شعب ابی طالب در صدر اسلام پیدا کند.

حالا دیگر مردم غزه می توانند حداقل معیشت، ارزاق عمومی و بهداشتی و...خود را تامین کنند و برای ادامه مبارزه جانی دوباره بگیرند و این حاصل نشد مگر به مدد استقامت مومنانه مردم، برای دفاع از آرمان های الهی شان چرا که خداوند ضمانت کرده است، کسانی که خدا را محور زندگی خود قرار می دهند و در آن راه استقامت به خرج می دهند(ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا)(**)، خداوند فرشتگانش را بر آن ها نازل می کند و اطمینان می دهد که هیچ نترسید و نگران نباشید (تتنزل علیهم الملائکه الا تخافوا و لا تحزنوا)(**).

پس خوش به سعادت کسانی که می گویند خدا همه چیز ما است و در آن راه استقامت می کنند و خوشا به حال مردمی که تاریخ از آن ها به عزت سخن گوید.

*سوره احزاب آیه 23

** سوره فصلت آیه 30

کیهان:آتش بس، نه پایان مقاومت

«آتش بس، نه پایان مقاومت»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می​خوانید؛جنگ 50 روزه در غزه با امضای یک توافقنامه میان گروههای فلسطینی و رژیم صهیونیستی متوقف گردید اما در عین حال نشانه هایی وجود دارند که اجازه نمی دهند آتش بس کنونی را «دائمی» تلقی کنیم بلکه دو طرف بلافاصله پس از امضای توافقنامه، خود را برای رویارویی بعدی که قاعدتا زمان آن هم زیاد دور نیست، آماده می کنند. درخصوص جنگ سوم غزه و نتایج و درس های آن گفتنی هایی وجود دارند:

1- دو بند از شرایط فلسطینی ها شامل بازگشایی فرودگاه غزه و فعال سازی دوباره بندر غزه به مذاکرات بعدی میان دو طرف واگذار شده است. اما در عین حال پس از اعلام آتش بس دو طرف بر موضع خویش در این مورد تاکید کرده اند. بنیامین نتانیاهو در کنفرانس مطبوعاتی که با حضور مقامات ارشد نظامی و امنیتی کابینه اش، ساعاتی پس از امضاء توافقنامه قاهره برگزار شد، اعلام کرد که حماس به هیچکدام از خواسته هایش نرسید و اسرائیل در این رویارویی با ضربه زدن به توانایی های نظامی و فنی و فرماندهان حماس توانست به پیروزی های بزرگی دست پیدا کند که البته این ادعاها با اعتراض توأم با تمسخر روبرو شد. از آن طرف رهبران حماس و جهاد اسلامی که اصلی ترین امضاکنندگان توافق از طرف فلسطینی ها بوده اند، با صراحت اعلام کرده اند که در توافقات بخشی از خواسته های فلسطینی ها امضا شده و بخش امضا نشده را محقق خواهند کرد.

در این میان رمضان عبدالله شلح دبیرکل جنبش جهاد اسلامی در کنفرانس خبری در بیروت که با فاصله کمی پس از اعلام رسمی آتش بس برگزار شد، گفت: «ما بندر و فرودگاه غزه را می سازیم و در این راه از کسی اجازه نمی گیریم و اگر کسی به آنها تعرض کند، بندر و فرودگاهش را مورد حمله قرار می دهیم». به غیر از این تعدادی از موارد حساس میان دو طرف لاینحل باقی مانده اند که شامل آزادی زندانیان و گذرگاه رفح می باشد. همه این موارد به مذاکرات بعدی بین فلسطینی ها و رژیم جعلی تل آویو و یا فلسطینی ها و رژیم قاهره سپرده شده است. از این رو اگر بگوئیم برخلاف آنچه گفته می شود که میان دو طرف «آتش بس دائمی» برقرار شده، جنگ چهارم غزه در یک قدمی دو طرف قرار دارد، سخن گزافی نگفته ایم. در واقع همه عواملی که سبب وقوع جنگ سوم غزه شد تا حد زیادی به قوت خود باقی مانده اند. البته در این میان مقاومت فلسطین به دستاوردهای بزرگی دست یافته است.

2- در توافق میان دو طرف چند مورد وجود دارد که باید آن را در گروه نتایج و دستاوردها قرار داد: برقراری آتش بس و توقف حملات منظم طرفین به مواضع یکدیگر، بازگشایی رسمی گذرگاههای شمالی و شرقی غزه و متعهد شدن رژیم صهیونیستی به عدم تعرض به عبور و مرور ساکنان غزه به مناطق اشغالی، گسترش آزادی عمل فلسطینی ها در سواحل غزه از 6 مایل به 12 مایل و در واقع امضای اینکه این 12 مایل متعلق به غزه است. اما در این توافقنامه درباره خلع سلاح مقاومت، وضعیت تونل ها، وضع حکومت در غزه و پرداخت حق السهم غزه از گمرکات - مطابق توافق 1993 اسلو- مطلبی نوشته نشد و این نشان می دهد که مباحثات درباره این موارد به جایی نرسیده است. در بین آنچه برای طرف فلسطینی اهمیت ویژه ای دارد، افزایش محدوده مجاز ماهیگیری برای فلسطینی ها از شعاع 6 به شعاع 12 مایلی سواحل غزه بود که در صورت تضمین آن و تمکین عملی رژیم غاصب اسرائیل به آن می توان گفت، موضوع گذرگاه های زمینی را تا حد زیادی تحت الشعاع قرار داده و از اهمیت استراتژیکی آنها می کاهد. آزادی رفت و آمد فلسطینی ها در این محدوده آنان را از طریق دریای مدیترانه به حوزه عربی-اسلامی و نیز با موقعیت های سه قاره آسیا، آفریقا و اروپا پیوند می دهد. این می تواند یک دستاورد استراتژیک تلقی شود. مشروط به اینکه تل آویو به رعایت آن پایبند باشد. البته با توجه به اینکه سازمان ملل، اتحادیه عرب و کشورهای اروپایی و آمریکا از توافق قاهره پشتیبانی کرده اند، زیر پا گذاشتن آن توسط رژیم صهیونیستی با هزینه هایی توام می باشد.

3- تا امروز در سطح بین المللی و منطقه مقاله ای مبنی بر اینکه در جنگ 50 روزه، رژیم غاصب به پیروزی رسیده، درج نشده اما شاهد درج صدها مقاله در مطبوعات غربی، عربی، روسی، چینی و... بوده ایم که در آن مقاومت فلسطین را طرف پیروز جنگ 50 روزه دانسته اند. حتی در بین رسانه های شفاهی و مکتوب رژیم صهیونیستی هم به ندرت مقاله ای چاپ شده که در آن اهداف اسرائیل را تحقق یافته خوانده باشد. این به تنهایی برای اینکه قضاوت روشنی درباره طرف پیروز داشته باشیم، به ما کمک می کند. البته یک قاعده عمومی هم وجود دارد که به ما امکان ارزیابی می دهد. قاعده این است که نتایج جنگ را با ادعاها و اهداف طرفی که جنگ را آغاز کرده است بسنجیم. در این بین به میزانی که آن اهداف تحقق یافته، آغازگر جنگ به پیروزی رسیده است. رژیم تل آویو با بهانه هایی جنگ را در 17 تیرماه - 8 ژولای 2014- آغاز کرد و با امضای توافقنامه 4 شهریورماه - 26 اوت 2014- آتش بس داد.

مقامات ارشد دولت نتانیاهو و مقامات آمریکایی در روزهای اول این جنگ روی مواردی بعنوان اهداف حمله تاکید می کردند و تا این آخر هم بر بعضی از آنها اصرار داشتند. این موارد شامل خلع سلاح مقاومت و حل دائمی مسئله شلیک موشکها و راکت ها از غزه، جایگزین شدن تشکیلات خودگردان فلسطینی به جای حماس و جهاد در غزه، از میان برداشتن موشک ها و تونل های فلسطینی ها و دائمی کردن آتش بس 2012. بنابراین طبیعی است که ما میزان موفقیت آغازگر جنگ را با این اهداف بسنجیم. اسرائیل در این جنگ توانست به یک توافقنامه که آن را «آتش بس دائمی» خوانده، دست پیدا کند اما در عین حال این واژه «دائمی» نیست که یک آتش بس را دائمی می کند، بلکه طول دوره آن به پایبندی دو طرف بستگی دارد و تجربه نشان داده است که خود اسرائیلی ها آن را به اندک بهانه ای زیرپا می گذارند چرا که آنان مدت هاست که براعصاب و رفتار خود مسلط نیستند. ضمن آنکه طرف فلسطینی هم آتش بس را برای آسایش شهروندان غاصب صهیونیستی نمی خواهد بلکه برای حل مشکلات شهروندان خود می خواهد و زمانی که این به دست نیاید، آنان احترامی برای آتش بس قایل نخواهند بود.

در این جنگ مقاومت فلسطینی خلع سلاح نشد و در توافقنامه نیز هیچ اشاره ای به آن نشده است و این در حالی است که خلع سلاح که در واقع به منظور از میان برداشتن مقاومت فلسطین بوده مهمترین دلیل شروع جنگ از سوی اسرائیل بوده است. در این توافقنامه، حماس و جهاد هیچ تضمینی نداده اند که در صورت مواجه شدن با تجاوز رژیم صهیونیستی، از شلیک به تل آویو و... خودداری نمایند و حال آنکه مقاومت در این جنگ نشان داد که توان و جرأت تهدید کردن حساس ترین مناطق متعلق به رژیم غاصب شامل تأسیسات هسته ای دیمونا را دارد. از قضا پس از امضای توافق آتش بس هم خالد مشعل و هم رمضان عبداله در سخنرانی و یا مصاحبه رسمی اعلام کردند، عزم خود را برای توسعه توانمندی های دفاعی و نظامی گردانهای فلسطینی جزم کرده و از جمله در نظر دارند ساکنان کرانه باختری را به توان دفاعی در برابر رژیم صهیونیستی مجهز نمایند.

جایگزین کردن تشکیلات خودگردان به ریاست جناح سازشکار فلسطینی به جای حماس و جهاد در غزه که تا آخر هم آمریکا، اسرائیل و انگلیس بر آن تأکید می کردند به جایی نرسید و هیچ اثری از آن در توافقنامه نیست و در عمل هم رهبران حماس و جهاد اسلامی اجازه بازگشت تشکیلات محمود عباس به غزه را نمی دهند بنابراین واضح است که آنچه قبل از آغاز جنگ و در حین جنگ از سوی رژیم صهیونیستی یا دولت های حامی آن بیان می شد، عمل نشده و فقط یکی از خواسته هایی که خود اسرائیلی ها از روز ششم جنگ 50 روزه مطرح می کردند یعنی آتش بس، محقق گردیده است. به عبارت دیگر نتانیاهو می تواند در فهرست دستاوردهای خود بگوید: جنگی را که خود آغاز کرده بودیم متوقف کردیم! بیش از 2000 نفراز ساکنان غزه را کشتیم، 3 فرمانده مقاومت را از پا درآوردیم، باعث شدیم گردانهای فلسطینی موشک های خود را به سمت ما شلیک کنند لذا از تعداد آنان کاسته شده است و... نزدیک به 40 هزار خانه ساکنان غزه را تخریب کردیم و باعث آوارگی دوباره حدود 400 هزار فلسطینی شدیم. این فهرست دستاوردهای آقای نتانیاهو است.

اما گروه مقاومت فلسطینی درباره دستاوردهای خود می تواند بگوید: ما در این جنگی که بر ما تحمیل شد بیش از همیشه مقاومت کردیم، بیش از همیشه به دشمن حمله کردیم، بیش از 200 نفر از نظامیان و وابستگان به آنان را از پای درآوردیم، نزدیک به 500 نفردیگر آنان را مجروح کردیم، چند میلیون نفر از شهروندان غاصب اسرائیل از عسقلان تا تل آویو و حیفا به پناهگاهها کشانده و دو ماه زندگی آنان را مختل کردیم و در حالی که از سوی جبهه عربی کمک نشدیم توانستیم از فلسطین در برابر تهاجم پرحجم دشمن دفاع نمائیم.

4- این جنگ را رژیم صهیونیستی آغاز کرد ولی این جدای از آنکه از ماهیت توسعه طلبی این دولت حکایت می کند در عین حال بیش از آن از عمق نگرانی تل آویو خبر می دهد چرا که بدون تردید اسرائیلی ها از هزینه جنگی که آغاز کردند، بی اطلاع نبودند و سه بار هم تجربه چنین جنگی را طی 6 سال داشتند. آنان برحسب تجربه تردیدی نداشتند که به محض آغاز، سیل انتقادات از داخل و خارج متوجه آنان شده و از این رو نتانیاهو حتماً این احتمال را مد نظر داشته که شکست دوباره اسرائیل در جنگ با مقاومت فلسطین موقعیت حزب لیکود و شخص او را نابود می کند اما با این وجود به چنین ریسکی روی آورد! چرا؟ نتانیاهو و حزب لیکود بیش از هر فرد یا حزب اسرائیلی روی اهمیت مقوله امنیت تأکید داشتند. براساس آنچه 5 روز پیش «هاآرتص» به چاپ رساند: نتانیاهو پنج سال پیش با این شعار پیروز شد «مأموریت تکمیل نشده و حماس باید نابود شود و او تنها فردی است که می تواند این کار را انجام دهد.»

ورود جدی نتانیاهو به جنگ از نیاز جدی اسرائیل و بخصوص حزب لیکود و رهبران قدیمی این رژیم به جنگ حکایت دارند. آنان معتقدند هر نشانه ای از ناامنی در محیط درونی زندگی اسرائیلی ها در واقع نشانه آشکاری از پایان تاریخ اسرائیل به حساب می آید چرا که اسرائیل از یک سو با تقدس بخشیدن به موضوع «هلوکاست» و از سوی دیگر با شکل دهی به جوخه های ترور نظیر «هاگانا»، موجودیت خود را با مقوله امنیت پیوند زده است و این در حالی است که از یک طرف گروههایی در فلسطین متولد شده و قدرت یافته اند که بطور روزافزون در حال گسترش توانایی های دفاعی و تسلیحاتی خود هستند و از طرف دیگر این گروهها از سوی کشوری- ایران- حمایت می شوند که بطور آشکار و جدی «محو اسرائیل» را تبدیل به هدف مقدس و فریضه دینی کرده است. از این روست که اگر شما طی 5 سال گذشته- از زمان روی کارآمدن نتانیاهو- و البته سالها پیش از آن نیز ادبیات و دغدغه های رژیم صهیونیستی را مرور کنید درمی یابید که «سلاح مقاومت» و «ایران» جدی ترین دلمشغولی های آنان بوده اند. با این وصف جنگ سوم در روز سه شنبه هفته گذشته متوقف شد ولی نشانه های درخور توجهی از احتمال وقوع جنگ چهارم حکایت می کنند که در آن سرنوشت نهایی رژیم صهیونیستی رقم خواهد خورد و یا این رژیم جعلی را به سرنوشت نهایی نزدیکتر می کند.

جمهوری اسلامی:اقتدا به اسوه های اخلاص

«اقتدا به اسوه های اخلاص»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می​خوانید؛بعد از آنکه آقایان محمدعلی رجائی و محمدجواد باهنر، رئیس جمهور و نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران، در هشتم شهریور 1360 در اطاق جلسه ساختمان نخست وزیری در اثر انفجاری که یکی از عوامل منافقین ایجاد کرده بود به شهادت رسیدند، امام خمینی در روز دهم شهریور در جمع اقشار مختلف مردم در حسینیه جماران درباره این شهادت سخنرانی کردند و ضمن تجلیل از این شهیدان، مسئولین قضائی و امنیتی کشور را به خودداری از خشونت و بدرفتاری با زندانیان توصیه کردند. امام، در آن سخنرانی فرمودند: "من، یک کلمه ای می خواهم عرض کنم و آن اینکه به تمام محاکمی که هستند و تمام دست اندرکارانی که هستند این مطلب را توجه بدهم که مبادا یک وقت اینطور شرارت هائی که در ایران می شود مثل یک همچو قصه ناگواری که برای ما پیش آمد و دو نفر از بهترین کارکنان ایران از بین رفتند، مبادا یک وقت کنترل خودشان را از دست بدهند و زاید بر آنچه حکم خداست و قانون اسلام است عمل کنند.

مبادا این اسباب این بشود که بدون دقت و بدون توجه یک وقت افرادی را بگیرند که گناهکار نبوده اند. مسلمین باید همانطوری که در اسلام هست با تأنی، با طمأنینه، بدون آنکه دست و پای خودشان را گم بکنند به کار خودشان ادامه بدهند و با اسرا رفتار خوب بکنند و آنچه قانون اسلامی اقتضا می کند با آنها عمل بکنند و هرگز با عصبانیت و با دستپاچگی کاری را انجام ندهند. مبادا یک وقت شهادت عزیزان ما اسباب این بشود که با شدت عمل بیشتر از آن مقداری که باید با آنها عمل بشود عمل بکنند.جمهوری، جمهوری اسلامی است، رفتارها حتی با کسانی که قاتل شناخته شدند، رفتار اسلامی باشد." صحیفه امام جلد 15 صفحات 149 و 150.

این سخن را امام خمینی در مقطعی از تاریخ انقلاب و نظام جمهوری اسلامی بر زبان جاری کردند که بحرانی ترین مقطع بود و ترورها و انفجارها در اوج خود قرار داشت. سال 1360 سال انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت بیش از 70 نفر از مسئولان بلندپایه کشور و سال شهادت رئیس قوه قضائیه، رئیس جمهور، نخست وزیر، دادستان کل انقلاب، وزرا، نمایندگان مجلس و سال ترورهای کور و جنگ های خیابانی گروهک های تروریستی علیه نظام جمهوری اسلامی بود. در چنین شرایطی، اقتضای کار اینست که رهبر انقلاب، که تمام فشارها و مصائب متوجه اوست، با خشم و غضب سخن بگوید و دستور برخورد تند و بدون گذشت با مخالفان را صادر نماید، اما درست در همین شرایط، امام خمینی درحالی که فقط دو روز از شهادت رئیس جمهور و نخست وزیر و سایر شهدای انفجار دفتر نخست وزیری در 8 شهریور 1360 گذشته بود به مسئولین رسیدگی به پرونده های عناصر معاند، خرابکار، تروریست و حتی قاتلان سفارش اکید می کنند که موازین اسلامی را در برخورد با آنها رعایت کنند و از قانون خدا و نظر اسلام تجاوز ننمایند.

سخنان و سیره عملی امام خمینی برای آحاد کارگزاران نظام اسلامی، سرمشق و حجت است. امام، نه بی جهت از کسی تعریف می کردند و نه کسی را بی جهت مورد مذمت قرار می دادند. اگر از شهید باهنر و شهید رجائی به عنوان دو خدمتگزاری که بعد از شهادت به رفیق اعلی پیوستند یاد کردند، این صفت را در آنها مشاهده کرده بودند و اطمینان داشتند که آنها از ابرار بودند و چون در حین خدمت به مردم و کشور و اسلام به شهادت رسیدند در محضر الهی روزی می خورند.

بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی از همین موضع و با همین ویژگی، درحالی که عزادار از دست دادن بزرگترین چهره های مسئول این نظام و نزدیک ترین یاران خود بودند، فرمان اعتدال صادر کردند و از فرصت بزرگداشت یاد این شهیدان برای توصیه مسئولین و دست اندرکاران قضائی و امنیتی و آحاد مردم به در پیش گرفتن مشی اعتدال و حرکت در خط اسلام استفاده نمودند. امروز ما باید از این سخنان تاریخی امام خمینی در دو زمینه بهر ه برداری نمائیم.

اول آنکه این واقعیت را درک کنیم که انسان های پاکباخته مکتب اسلام همواره در حیات و مماتشان برای مردم برکت می آفرینند. رجائی و باهنر همانگونه که در حیاتشان منشأ خیر و برکت برای مردم و جامعه اسلامی بودند، با خون خود نیز زمینه را برای توجه دادن به موازین اسلامی و حرکت در خط مکتب فراهم ساختند و به برکت شهادت آنها بود که بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی مسئولین را به اعتدال سفارش کردند و راه صحیح رفتار با زندانیان و عناصر خلافکار را به آنها نشان دادند.

بهره دوم اینست که مسئولان کنونی و فعالان سیاسی از هر جناح و گروه و حزب که هستند به شهیدان رجائی و باهنر اقتدا کنند و اعتدال را از سیره آنها بیاموزند. این دو شهید بزرگوار، تمام وجود خود را برای خدمت به مردم وقف کرده بودند و با اخلاص و تلاش وصف ناشدنی در خدمت مردم و نظام جمهوری اسلامی بودند. هر دوی آنها سالیانی از عمر خود را در مبارزه با رژیم ستم شاهی گذرانده بودند و زندان و شکنجه آن رژیم منحط را تجربه کرده بودند، اما نه تنها هرگز به خاطر آن سابقه درخشان، خود را طلبکار نمی دانستند بلکه همواره چنان شب و روز خود را وقف خدمت به کشور و ملت کرده بودند که گوئی برای همیشه خود را بدهکار مردم می دانند.

امروز جامعه ما به خلق و خوی شهید رجائی و شهید باهنر نیاز دارد. مسئولان وفعالان سیاسی ما باید راه و رسم کار کردن وفعالیت سیاسی کردن را از این شهدای بزرگوار بیاموزند و با ادامه دادن راه آنها دین خود به انقلاب و نظام جمهوری اسلامی را ادا کنند. همه باید به این واقعیت اقرار کنیم که ما چیزی به انقلاب و نظام نداده ایم ولی این انقلاب و این نظام به ما همه چیز داده است که بالاترین آنها استقلال و عزّت معنوی و آزادی از قید و بندهای استعمار است. به یاد بیاوریم که رژیم ستم شاهی چگونه برای آمریکا و انگلیس بردگی کردند و بیگانگان چگونه بر مقدرات این کشور حاکم بودند.

مردم ایران به رهبری امام خمینی و فداکاری مبارزان و جان فشانی شهدا توانستند ما را از سلطه بیگانگان نجات دهند و نظام جمهوری اسلامی را تأسیس کنند. این، نعمتی است که خدا در اختیار ما قرار داده و ما باید قدردان آن باشیم همانگونه که رجائی و باهنر بودند و امروز باید به مناسبت سالروز شهادت آنها و مروری بر سیره آنها تلاش کنیم به آنها اقتدا کنیم و راه و رسم آنها را سرمشق خود قرار دهیم.

رسالت:صدای دولت

«صدای دولت»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می​خوانید؛رئیس جمهور در سفر به اردبیل در نشست شورای اداری گفت: "صدای دولت از رسانه ملی شنیده نمی شود. صدا و سیما حاضر نیست خدمات دولت را برای مردم تبیین کند." (1) باید دید رسانه ملی با وجود اختصاص 8000 ساعت برنامه تا خرداد امسال به مدیران اصلی و میانی دولت یعنی به طور متوسط روزی 10 ساعت برنامه در سال گذشته چگونه صدای دولت از رسانه ملی شنیده نشده است؟ این صدا چیست که 20 روزنامه اصلاح طلب و نیز ارگان دولت نتوانسته اند آن را به گوش مردم برسانند. این صدا چیست که صدها سایت خبری و اطلاع رسانی و نیز حتی برخی رسانه های آن طرف آب نتوانستند به مردم برسانند؟ به نظر می رسد دولت در این مورد مشکل تولید صدا و بازپخش آن را ندارد.

اکنون یکسال از عملکرد دولت یازدهم می گذرد. مردم در حوزه سلامت از دولت راضی هستند. این رضایت نه به دلیل تبلیغ و ترویج این صدا در رسانه ملی است بلکه هر ارباب رجوعی که به بیمارستان ها مراجعه می کند و راضی برمی گردد، صدای رضایت او شنیده می شود.

صدا یک قول است و وقتی با فعل دولت همخوانی دارد، شنیده می شود. اما اگر فقط یک قول باشد و با فعل انطباق نداشته باشد شنیده نمی شود. پس این تقصیر رسانه ملی نیست که صدای دولت به مردم نمی رسد. بلکه این تقصیر به طراحان صدا در دولت برمی گردد.

وقتی دولت به صورت یکسویه اقدام به تولید صدا می کند و اجازه نقد نمی دهد چگونه انتظار دارد قول و قال دولت شنیده شود.

اکنون دولت اجازه نقد سیاست خارجی بویژه در حوزه توافق هسته ای را به منتقدین نمی دهد. اجازه طرح سئوال و اعتراض به پرونده کرسنت را نمی دهد. چگونه انتظار دارد هر چه در این زمینه گفت مردم بپذیرند؟ اکنون دولت مدام از کاهش تورم و بهبود وضع اقتصادی سخن می گوید اما تشت بیکاری و ورشکستگی بنگاه های اقتصادی از بام بازار ایران فرو افتاده و صدای آن همه جا را فرا گرفته است. سایه رکود در همه جا حس می شود.

نمی شود به مردم گفت این "فعل" را نبین. به آن "قول" فقط گوش بده! فقط قیمت خدمات دولت به مردم مثل آب، برق، گاز، حمل و نقل و.... حداقل 20 درصد گران شده است. چطور می شود که تورم به 15 درصد رسیده است؟

صدا و سیما همه سرمایه و استعداد هنری و امکانات خود را روی انصراف مردم از دریافت یارانه ها گذاشت. ده ها مقام دولتی در مورد فواید و آثار این انصراف سخن گفتند. حتی طراحی پیام در سریال ها را به خدمت گرفتند اما عملا مردم به آن پاسخ منفی دادند و 90 درصد برای اخذ یارانه ثبت نام کردند.

وزیر محترم اقتصاد بارها گفته است 10 میلیون نفر پردرآمد باید از گرفتن یارانه انصراف بدهند و قانون هم داریم که باید دولت به این جماعت یارانه ندهد. اما دولت از اجرای قانون سرباز می زند و تاکنون یارانه ها را پرداخت کرده است. چگونه انتظار داریم صدای دولت شنیده شود؟ برخی رسانه های حامی دولت دنبال حمایت از فتنه گران و جاسازی آنها در بدنه دولت هستند و اصلا کاری به صدای دولت و خدمات دولت ندارند. این رسانه ها در حوزه فرهنگ دنبال باز تولید صدای نامحرمان و مخالفان انقلاب هستند. برخی شب گفته های بی بی سی را به صورت تیترهای روز بعد خود به کار می برند. دولت هم به همین جماعت دل بسته است و طبیعی است که آنها صدای دولت را انعکاس نمی دهند. کارکرد فرهنگی دولت زیر رصد هوشمندانه و نقد مشفقانه نخبگان، مراجع و اهل نظر قرار دارد اما اعتنایی به این نقدها نمی شود.

جمعه 24مرداد 93 در برنامه مناظره موضوع لایحه پیشنهادی دولت برای خروج از رکود و رونق تولید مورد بحث بود.

سه نفر از شرکت کنندگان حامی دولت بودند، فقط یک نفر منتقد بود. علی رغم این نابرابری، بینندگان شبکه یک سیما بیش از 69 درصد حق را به منتقد دولت دادند.

همچنین در نظر سنجی مربوط به توفیق دولت در مهار تورم 77 درصد دولت را در مهار تورم "کم" توصیف کردند.

اینکه مردم این گونه داوری دارند به این مربوط نمی شود که صدای دولت به آنها نرسیده است بلکه به این دلیل است که خود براساس مشاهدات و میزان قدرت خرید و قیمت های مطرح در بازار حق دارند بین صدای دولت و واقعیات موجود قضاوت خود را داشته باشند. نباید مردم را مذمت نموده و صدا و سیما را مقصر قلمداد کرد. دولت در طراحی پیام صدای خود مشکل دارد. دولت در برخورد با نقدهای مشفقانه منتقدین با تدبیر عمل نمی کند. دولت باید مراقب فعل، قول و تقریر خود باشد.

منتقدین به جای دریافت پاسخ نقدهای خود، اهانت و بی مهری شنیدند. در حالی که نقدبه قصد اصلاح و تصحیح حرکت صورت می گیرد.

هیچ کس از ناکارآمدی دولت جز دشمن سود نمی کند. ایران امروز در محاصره گرگ های جهانی و گرگ های منطقه ای است. کمترین غفلت ممکن است خسارت هایی به بارآورد که سال ها نتوان جبران کرد.

دولت بیش از اینکه تیغ سخن بر دوست کشد باید این تیغ را به سمت و سوی گرگ های جهانی و منطقه ای ببرد.

ملت بیش از هر زمان به اتحاد نیاز دارد. فاصله دولت و ملت در این زمان باید کمتر از هر زمان دیگر باشد. دولت هم باید بداند صدایش وقتی به مردم می رسد که قول و فعل او یکی باشد. در این صورت در کمترین زمان ممکن صدای دولت به ملت می رسد.

سخن آخر اینکه یکی از توصیه های مقام معظم رهبری در دیدار رئیس جمهور و وزرا در روز چهارشنبه گذشته این بود که" باید مراقبت شود تا در سخنان مسئولان دولتی تعارض وجود نداشته باشد. فلسفه تعیین سخنگو هم این است که از دولت صدای واحد در مسائل مختلف شنیده شود."

دولت اکنون در حوزه اقتصاد، سیاست و فرهنگ گاهی دچار تکثر صدا می شود. این تکثر صدا باعث می شود که صدای واقعی دولت به مردم نرسد.

دولت در خصوص فهم دشمن واقعی ، فتنه ، تورم ، رکود، نقد افراطی دولت گذشته ، برخورد با منتقدین مذاکرات هسته ای ، مسائل پولی و مالی و ... دچار چند صدایی است. باید در این مفاهیم یک صدا از دولت صادر شود تا به درستی شنیده شود.

پی نوشت:

1- روزنامه ایران اول شهریور 93

قدس:این 3 سال باقی مانده از عمر دولت

«این 3 سال باقی مانده از عمر دولت»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم محمد مهدی شیر محمدی است که در آن می​خوانید؛
یکم: این نیز بگذرد
دولت یازدهم، نخستین سال از عمر چهار ساله خود را پشت سر گذاشته و سه سال دیگر را در پیش دارد. چشم بر هم بگذاریم؛ «این نیز بگذرد.»
هفته گذشته، دیدار اعضای هیأت دولت با مقام معظم رهبری فرصتی مهیا ساخت تا ضمن تکریم دولت، بویژه به سبب خدمات یک سال گذشته، ارزیابی اجمالی از ضعفهای آن صورت گیرد و راهبردهای کلی سه سال آینده روشن شود.

دوم: دانه های تسبیح
دولتها در نظام اسلامی، مانند دانه های تسبیح از پی هم می آیند و می روند و هر یک باید مکمل گذشته باشند. تدبیر این آمد و شد با جبران ضعفهای گذشته است. این مهم را رهبر معظم انقلاب پیش از تشکیل دولت یازدهم و در بیانات نوروزی خود در حرم رضوی هم اشاره کردند که «این را همه بدانند که آنچه ما برای رئیس جمهور آینده نیاز داریم، عبارت است از امتیازاتی که امروز وجود دارد، منهای ضعفهایی که وجود دارد...»

سوم: ابزار ریاست
بویژه «توصیه پنجم» معظم له به دولت «سعه صدر» و «آرامش در قبال انتقادهای منصفانه» بود. بدیهی است در نظام اسلامی کسی واجد صلاحیت مدیریت است که به ابزار آن مجهز باشد.
این دولت نیز مانند دولتهای گذشته با انتقادهایی روبه روست که ممکن است در مواردی حتی دور از انصاف باشد. متانت و اعتدال نشان دهنده مجهز بودن به سعه صدر و خروج از دایره اعتدال در برخورد با منتقدان، در واقع خط کشیدن بر روی صلاحیتهای خود است. این انتظار بحقی است که وقتی دولتی با اعتماد به نفس، به مذاکره عزتمندانه با دشمن می رود در مواجهه با منتقدان داخلی هم بتواند مدبرانه برخورد کند.

چهارم: مکمل
توصیه «ششم» رهبری معظم به هیأت دولت در دیدار اخیر نیز به نوعی مکمل توصیه پیشین و مرتبط با «انتقاد» بود و در جمع اعضای دولت یازدهم یادآور شدند: «همواره دولتها نسبت به دوره های گذشته خود منتقد بوده اند که ایرادی هم ندارد، اما این انتقاد نباید حالت اغراق آمیز و تخریب پیدا کند، زیرا در روحیه مردم تأثیر بد می گذارد و آنان را نسبت به آینده نیز نامطمئن می کند.... اگر در این اظهارنظرها بی انصافی شود، قطعاً در آینده نیز نسبت به عملکرد ما هم بی انصافی خواهد شد. اگر برخی سیاستها یا عملکردهای دوره گذشته را قبول نداریم، بهترین شیوه، اصلاح آن در عمل است و این روش، بهتر از اظهارنظر است.» دولت یازدهم وقتی می تواند مکمل دولتهای پیشین باشد که ضعفهای گذشته را بشناسد و در پی رفع آنها برآید.
انتهای خبر/ قدس آنلاین / کد خبر: 231998

سیاست روز:مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟!

«مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم حسن اختری است که در آن می​خوانید؛هشتم شهریور یادآور عروج ملکوتی شهیدان رجایی و باهنر به عنوان نماد عینی از دولتمردان انقلابی، مکتبی و مردمی است. هم اکنون بیش از سه دهه ـ ۳۲ سال ـ از واقعه تلخ آن روز ـ انفجار دفتر نخست وزیری به دست منافقان کوردل ـ می گذرد اما یاد و خاطره آن عزیزان سفر کرده نه تنها در اذهان ملت قهرمان ایران همچنان باقیمانده است؛ بلکه هر روز که می گذرد به گوهر وجودی آنان بیشتر پی برده می شود.

به همین مناسبت از اول تا هشتم شهریور هر سال به عنوان هفته دولت مورد تکریم و پاسداشت آحاد مسئولان و مردم قرار می گیرد. در فرصت بدست آمده دولت می کوشد تا تلاش های یکساله و یا دوره ای خود را توسط دولتمردانش در معرض دید و قضاوت افکار عمومی قرار دهد که در جای خود کاری لازم و ضروری و بسیار هم خوب است.

اما جان کلام اینجاست که آیا صرف گرامی داشت و برگزاری کنگره و جشنواره و... کافی است؟ و جای این سوال جدی باقی نیست که پرسیده شود دولت هایی که بعد از شهادت شهیدان رجایی و باهنر با انتخاب و رای مردم روی کار آمدند آیا توانسته اند در قول و عمل راه آن عزیزان را ادامه دهند یا خیر؟ و اصولا چه تشابهات و تفاوت هایی بین شهید رجایی و روسای جمهوری که بعد از او در مسند خدمت و قدرت قرار گرفتند وجود دارد؟ اگر دوران ریاست جمهوری مقام معظم رهبری را به لحاظ شانیت جایگاه کنونی معظم له و همچنین اختیاراتی که پست ریاست جمهوری در آن زمان داشت - اختیارات رئیس جمهور قبل از بازنگری در قانون اساسی در سال ۱۳۶۸ بسیار محدود بوده و صرفا به عنوان دومین مقام رسمی کشور مسئولیت هماهنگی قوا را برعهده داشت و قدرت ریاست جمهوری قانونا و عملا در اختیار رئیس دولت (نخست وزیر) بود - از بقیه دوره های ریاست جمهوری استثنا شود.

مشخصا چهار دوره متمایز از دولت هایی که با رای مردم روی کارآمدند قابل تمیز است. اولین رئیس جمهور که بعد از بازنگری قانون اساسی قوه مجریه را با تمام اختیارات به دست گرفت و دولت سازندگی را تشکیل داد جناب هاشمی رفسنجانی بود.او بعد از دو دوره ریاست عنان قدرت را با رای مردم به دست جناب محمد خاتمی سپرد و ایشان نیز هشت سال با شعار اصلاح طلبی حکم راند و دوم خرداد ۱۳۸۴ علیرغم میل باطنی - بعدها قراین و شواهد نشان داد که او بی میل نبود که کلید کاخ ریاست جمهوری را به همان کسی برگرداند که از او تحویل گرفته بود اما مردم اینطورنخواستند - ردای ریاست جمهوری را بر دوش جناب محمود احمدی نژاد انداخت تا دولت مهرورزی بنا گردد. او که می خواست علاوه بر ایران مشکلات جهان را نیز در دوران ریاست جمهوری خود رتق و فتق نماید. بالاخره در ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ عمر ریاست او هم به سر آمد و معضلات کشور در صندوقی قفل شده تحویل جناب دکتر حسن روحانی گردید تا با کلید بزرگ نمادینی که در جریان تبلیغات و رقابت به همراه آورده بود برای باز کردن آن قفل بزرگ تدبیری بیندیشد.

بنا نیست همیشه با صلوات برگذشته ها در فکر ساختن آینده بود چرا که اولا باید گذشته چراغ راه آینده باشد. ثانیا دولتمردان زمانی که بر اریکه قدرت سوار هستند باید مورد نقد و نقادی قرار گیرند وگرنه فرهنگ عمومی جامعه ایرانی نقد کسانی را که فرصت دفاع از خود ندارند را برنمی تابد. ثالثا وجدان عمومی بهترین محکمه ای است که به انصاف قضاوت می کند. بنابراین بدون پیش داوری در مورد عملکرد دولت های پیشین قضاوت را به افکار عمومی وانهاده و فقط یک سوال را یادآور می شوم که آیا واقعا خلقیات شهید رجایی مثل مردمی بودن ( ساده زیستی) مکتبی بودن (در حفظ ارزش ها) و تواضع در پیشگاه ملت به هنگام خدمت چه در کسوت دستفروشی و چه در مقام ریاست جمهوری در دولت ها و روسای آنها بعد از او هم تداوم یافته است؟

اینک یکسال از روی کارآمدن دولت «تدبیر و امید» می گذرد و دولت اعتدال وارد دومین سال خدمت گزاری خود شده است. دولت محترم در سال اول فعالیت خود تلاش کرد تا کارنامه نسبتا خوبی در صحنه های بین المللی و داخلی از خود ارائه داد و نمره قابل قبولی هم از رهبری و مردم دریافت کرد اما امیدواری که در مردم با روی کار آمدن دولت یازدهم به وجود آمد و همچنین تا برآورده شدن انتظارات و مطالبات واقعی آنان فاصله زیادی باقی است که نیل به نقطه مطلوب در گرو عمل به توصیه های حکیمانه و مشفقانه مقام معظم رهبری ا ست که در دیدار با هیئت دولت بیان فرمودند.

وطن امروز:چالش اختراع چرخ توسعه!

«چالش اختراع چرخ توسعه!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم رضا ملک زاده است که در آن می​خوانید؛واکنش ها به رونمایی از نسل سوم و بالاتر تلفن همراه بدون کسب مجوزهای لازم از مراکز بالادستی نظام و تامین زیرساخت های فرهنگی، اجتماعی و امنیتی لازم توسط وزارت ارتباطات، فضای رسانه ای کشور را تا حد زیادی متلاطم کرده است. در این میان گروهی از مرتبطان متخلفان در پرونده مذکور به هدایت اذهان عمومی به سمت برخی موارد غیرحقیقی روی آورده اند.

اولین مورد مطرح شده با هدف یارگیری به نفع وزارتخانه متخلف، تلاش برای نمایش همه متخصصان و مراجع قانونی مخالف با راه اندازی نسل سوم و بالاتر تلفن همراه بدون تامین زیرساخت های مصرح قانونی به عنوان «مخالفان تکنولوژی» است! به طور مثال سایت هاشمی رفسنجانی از قول یک فرد گمنام نوشت: «برخی آیفون تصویری را هم حرام می دانند!»
اما اصل ماجرا چیست؟ حقیقت این است که هیچ کدام از گروه های علمی منتقد حرکت غیرقانونی وزارت ارتباطات با تکنولوژی نوین ارتباطی مخالف نیستند، بلکه همه بحث ها درباره هدف دولت از تعجیل در ارائه این خدمات به آحاد جامعه بدون تامین پیشرانه های لازم ملی است. به طور مثال اگر انرژی و بودجه کشور در ذیل برنامه تامین زیرساخت های لازم ذیل شبکه ملی اطلاعات هزینه می شد، می توانستیم با راه اندازی سیستم «سلامت الکترونیک» معضل بزرگ عدم دسترسی روستاییان و ساکنان نقاط دور از پایتخت به پزشکان و متخصصان را با همین تکنولوژی ارتباطی نسل جدید تامین کنیم اما وقتی پیش از تفکر درباره انگیزش های سیستم برای افزایش امکانات ارتباطی در کشور تنها به بریدن روبان متصل به بند ناف تکنولوژی می پردازیم، نتیجه این می شود که برخلاف کشورهای پیشرفته، بدون تامین زیرساخت لازم با ذوق زدگی مضحکی از مجهز شدن روستاییان کشور به اینترنت پرسرعت رونمایی می کنیم! طبیعتا انتظار دارند روستاییان از ذوق اعطای چنین مزیتی، از خانه ها بیرون ریخته و هلهله و شادی کنند!

مشکل اینجاست که در تقلید از غرب نیز شاگردان خوبی نیستیم! روستایی عزیز ما که از مشکلات عدیده ای همچون تصویر دهشتناک فاسد شدن دسترنج یک فصلش به علت عدم بهره مندی از یک چرخه توزیع مناسب ملی رنج می برد، با اینترنت پرسرعت چه کند؟! بهترین فیلم های هالیوودی را دانلود کند و از فضای بیکاری لذت ببرد؟! آیا تصور وزارت ارتباطات این است که روستاییان ایرانی سال هاست مشتاق تجربه کردن گروهی «بازی های استراتژیک آنلاین» هستند و اکنون به واسطه در اختیار داشتن اینترنت پرسرعت در پوست خود نمی گنجند؟!

متاسفانه این بدفهمی توسعه است که اکنون در ذهن مدیران بازنشسته ما شاگرد اولی می کند! در کشوری مثل چین توسعه ارتباطی با ترتیب عکس ایران صورت گرفت. یعنی ابتدا به واسطه شبکه ملی اطلاعات چین، یک سیستم مشتری یاب و پیشرانه توزیع مناسب با قابلیت ارسال محصولات کشاورزان به دورترین نقاط جهان توسط دولت تعریف شد و سپس تکنولوژی ارتباطی نسل جدید همراه با اینترنت پرسرعت در اختیار روستاییان قرار گرفت. حتی برای پایین آوردن حداکثری هزینه این سیستم، با انعقاد قراردادی در کابینه، از امکانات حمل و نقلی ارتش چین به عنوان زیرساخت سیستم توزیع محصولات استفاده شد. اکنون کشاورز چینی گیاهان دارویی و سایر محصولاتش را به کمک این پیشرانه ملی دولتی مشتری یابی می کند و سپس با استفاده از سیستم توزیع ملی، سود قابل توجه کشاورزی سنتی مجهز به امکانات نوین ارتباطی را در جیب می گذارد.

این همان نکته مهمی است که در فتوای حضرت آیت الله مکارم شیرازی، نامه نگاری های شورایعالی فضای مجازی، درخواست های قانونی قوه قضائیه و مجموعه متخصصان حوزه سایبر از وزارت ارتباطات دیده می شود. اکنون باید مشخص شود چرا به رغم همه این تلاش ها هنوز بزرگ ترین انگیزه وزارت ارتباطات از تجهیز کشور به فناوری های نوین ارتباطی و اینترنت پرسرعت در حد برآورده ساختن اهداف استراتژیک آمریکا به منظور «مستعمره سازی ایران» در فضای مجازی باقی مانده است؟

قرض توسعه ارتباطی با پهنای باند خارجی و سپردن کرسی مسؤولیت این سیستم ارتباطی وسیع به یک اپراتور با ماهیت خارجی و دیگر اپراتور نیمه دولتی بدون تعیین سهم حاکمیت در تامین امنیت اجتماعی و فرهنگی شهروندان در فضای بی در و پیکر جهانی بدون شک زمینه سازی برای اشغال سایبری ایران توسط کسانی محسوب می شود که در حوزه ارتباطات نوین حق آب و گل برای خود قائل هستند. چرا که با چنین رویکردی دولت با هزینه کرد سنگین، اقدام به احداث شاهراهی کرده است که بهره برداری از آن برعهده اغیار گذاشته شده است! فرضا هم اکنون بیشترین هزینه این سیستم از جیب اپراتور همراه اول با بیشترین مشترک، به خزانه دولت ریخته می شود، راه اندازی نسل جدید ارتباطی قطعا به گسترش مشتریان اپراتورهای خارجی مثل واتس آپ و وایبر خواهد انجامید که نه تنها به دولت کشورمان «مالیات» و «عوارض» نمی دهند، بلکه از هیچ قانون ملی نیز پیروی نمی کنند! با احتساب این موارد می توان اقدام نابخردانه وزارت ارتباطات در بسط تکنولوژی بدون قانون گذاری و عاقبت اندیشی لازم را تلاشی خطرناک با هدف «تضعیف حاکمیت ملی در حوزه ارتباطات» قلمداد کرد.

رونمایی از 3G و 4G بدون تامین زیرساخت لازم و پیشرانه شبکه ملی اطلاعات یعنی هزینه کرد سنگین دولت در ایام بی پولی برای سرگرمی یک ملت! علاوه بر این به واسطه کاهلی عمدی وزارت ارتباطات در تهیه پیوست های قانونی فرهنگی و اجتماعی گشوده شدن چنین فضای بزرگ و بی قانونی بدون شک گشاینده انواع و اقسام معضلات امنیتی و اجتماعی نیز محسوب می شود، چرا که به جهت تعجیل بی جهت وزارت ارتباطات توام با اعمال فشار بر اپراتورها، حتی تکنولوژی لازم برای حفظ امنیت ارتباطی مردم نیز تامین نشده است. پس من بعد می توان انتظار داشت به جای پیامک های انبوه تبلیغاتی متنی، کلیپ های ناشایست تجاری با هدف ترویج انواع بیماری های اخلاقی نیز بدون نظرخواهی از مخاطبان بخت برگشته به گوشی های آنها ارسال شود! فرق کشورهایی که از مدیران آینده نگر بهره می برند با سایر ملت های عقب افتاده در همین دوراندیشی های لازم و ملزوم است. آنها که الفبای توسعه را دقیق و صحیح آموخته اند، پیش از وقوع معضلات و مشکلات پیوست های فرهنگی، امنیتی و اجتماعی لازم را با هدف پیشگیری از جرائم و مخاطرات تهیه می کنند و سایرین همچون کودکان فاقد قدرت تعقل بر طبل توخالی مبارزه با اندیشمندان و سیاست گذاران عاقل می کوبند و شعار «حمایت از تکنولوژی» سر می دهند!

حمایت:پیام های پیروزی مقاومت غزه برای دوستان و دشمنان

«پیام های پیروزی مقاومت غزه برای دوستان و دشمنان»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم سیدهادی سیدافقهی است که در آن می​خوانید؛پس از 51 روز تجاوز مکرر رژیم صهیونیستی و مقاومت بی دریغ مردم غزه، رسانه ها اعلام کردند طرفین آتش بس در نوار غزه را پذیرفته اند. به این ترتیب، مقاومت اسلامی فلسطین سرانجام موفق شد دست کم بخشی از خواسته های خود را که پیش از این صهیونیست ها حاضر به قبول آنها نبودند، به حریف تحمیل کند. در ضمن، هیچ اثری از خواسته اصلی صهیونیست ها یعنی خلع سلاح مقاومت در توافق آتش بس دیده نمی شود. آنچه این نوشتار به دنبال آن است بررسی عوامل این پیروزی و پیام های آن برای دوستان و دشمنان مقاومت غزه است. به طور کلی عوامل پیروزی مقاومت غزه در رویارویی با رژیم صهیونیستی را می توان به 2 دسته کلی تقسیم کرد: 1- عوامل مثبت و ایجابی، 2 – عوامل منفی و سلبی. عوامل ایجابی، منتسب به مقاومت اسلامی غزه است و در سه رأس مثلث می توان آنها را مهندسی و تعریف کرد.

رأس اول مثلث، خود مقاومت با مجموعه توان مندی ها، استعدادها، لجستیک، تجربیات و تجهیزاتش است. رأس دوم مثلث، مردم غزه است. آنها با همه وجود، از جان، مال و فرزندان و عزیزان شان گذشتند وبا مشت های گره کرده از مقاومت حمایت کردند. آنها با حمایت همه جانبه از مقاومت با هرگونه سازش مخالفت و به مقاومت اعلام کردند که نباید بترسید، نباید خسته شوید و نباید سازش کنید. آنها با این کار، مقاومین و مجاهدین در صف اول مبارزه با رژیم صهیونیستی را دلگرم کردند. عامل سوم، رهبران سیاسی و نظامی مقاومت است.

در مجموع این سه رأس مثلث با ایستادگی، مقاومت، صبر و تحمل وشکیبایی عوامل ایجابی پیروزی مقاومت غزه هستند. از سوی دیگر، حمایت های مردم جهان-ونه دولتمردان- به نفع مردم فلسطین به ویژه مجاهدان غزه به میدان آمدند، حائز اهمیت است . از شهرهای امریکای لاتین تا آفریقا و اروپا و شبه قاره هند و برخی کشورهای خاورمیانه، همه عرصه حمایت از مقاومت غزه شد. اما در ادامه باید به عوامل سلبی که همانا نقاط ضعف رژیم صهیونیستی است، اشاره کرد. یکی از این عوامل، وجود اختلاف در هدف میان فرماندهان نظامی و رهبران سیاسی رژیم صهیونیستی است. سردمداران این رژیم جعلی هدف واحد و مشترکی را دنبال نمی کردند. این اختلاف باعث بروز تنش در کابینه امنیتی رژیم صهیونیستی شد.

مسئله دوم، ضعف اطلاعات و استخبارات نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی از مقاومت بود. آنها برآورد دقیقی از تونل ها، موشک ها، شیوه نبرد مجاهدان غزه و محل استقرار نیروهای مقاومت نداشتند. تصور اولیه آنها این بود که با چند بمب می توان مردم غزه را تسلیم کرد. با چنین غرور و تبختری نتانیاهو وارد جنگ شد. یکی دیگر از اشتباهات رژیم صهیونیستی این بود که سطح مطالباتش از این نبرد را بسیار بالا گرفت. آنها تصور کردند که می توانند مقاومت در غزه را خلع سلاح کنند. نتانیاهو پیشینیان خود را ندید. آریل شارون با خفت در سال 2000 از جنوب لبنان عقب نشینی کرد. ایهود اولمرت نیز در سال 2006 در جنگ موسوم به 33 روزه و نیز در سال 2009 در جنگ 22 روزه شکست در مقابل مقاومت را پذیرا شد. نتانیاهو بسیار مغرور است و از این حوادث درس عبرت نگرفت. عامل بعدی پیروزی مقاومت و شکست رژیم صهیونیستی ساکنان مناطق اشغال شده هستند.

بر خلاف صبوری، پایداری، استقامت، تحمل و شکیبایی مردم غزه، صهیونیست های ساکن فلسطین اشغالی خیلی آسیب پذیر خود را نشان دادند. اخبار نگرانی ها و ترس و دلهره عجیبی از این مناطق توسط رسانه های خود رژیم صهیونیستی منتشر می شود. اخباری که حاکی از حالات پریشان روانی، استرس، ترس، اعتراضات و تحصن های صهیونیست های ساکن فلسطین اشغالی منتشر می شد سبب شد تا هم نیروهای نظامی رژیم صهیونیستی و هم سردمداران این رژیم نتوانند پشتوانه محکمی داشته باشند و در نهایت مجبور به قبول شکست شوند. مسئله بعدی، دقت نیروهای مقاومت در هدف گذاری حملات سبب شد تا ضرر و زیان های سنگینی به رژیم صهیونیستی وارد آید که تاکنون این رژیم با آنها مواجه نشده بود.

یکی از نقاط ضعف عمده رژیم اشغال گر، وابستگی به اقتصاد توریسم است. در این جنگ فرودگاه بن گوریون تعطیل شد. امنیت فرودگاه های پیشانی امنیتی هر کشوری است. با تعطیلی فرودگاه ها در رژیم صهیونیستی، ضربات شدید و سنگین اقتصادی به رژیم صهیونیستی وارد شد. این در حالی بود حمایت های بی امان کشورهای استکباری از این رژیم وجود داشت اما به رغم تمامی این حمایت ها نتوانست مانع شکست آن شوند. رژیم صهیونیستی نشان داد در این جنگ جز ویرانی، بمباران های کور و بی رحمانه، کودک کشی و گرگ منشی حرفی برای گفتن ندارد. در مقابل، مقاومت توانست با افزایش برد موشک ها، افزایش کلاهک ها و نازل های موشک ها، افزایش دقت در هدف گیری و خنثی کردن گنبد آهنین نقطه عطف تاریخی در تاریخ رویارویی با رژیم صهیونیستی را رقم بزند.

این پیروزی به قیمت خون نوزادان، کودکان، زنان و سالمندان، ویرانی مساجد، درمانگاه ها و بیمارستان ها و مدارس به دست آمده است. امیدواریم که این پیروزی و دستاورد بزرگ بر سر میزهای مذاکرات و دیپلماتیک که قرار است در 1 ماه دیگر آغاز شود، گرفتار سهل انگاری و وجه المصالحه شدن نشود. یکی از موضوعات مهم حول این پیروزی پیام هایی است که برای دوستان و دشمنان مردم و مقاومت در غزه داشت. این پیروزی پیام اعتماد به نفس و دلگرمی برای مردم غزه و طرفداران و دوستان مقاومت و همه آزادگان سراسر جهان داشت. مقام معظم رهبری موضعی تاریخی در این جنگ اعلام کردند؛ دستور مهم ایشان در مسلح شدن کرانه باختری، تصمیمی سرنوشت ساز برای موضوع فلسطین است. کرانه باختری به مراتب وسیع تر و بزرگ تر از غزه است. مساحت کلی نوار غزه فقط در حدود ۳۶۰ کیلومتر مربع است. در حالی که کرانه باختری حدود 25 برابر وسعت غزه است.

پیام رهبر انقلاب برای تسلیح کرانه باختری حس اعتماد به نفس، اقتدار، همگرایی و هم افزایی در راستای حمایت از مردم فلسطین و مقاومت ایجاد کرد. اولین دستاورد تلخ شکست رژیم صهیونیستی برای ساکنان صهیونیست مناطق اشغالی، ایجاد شکاف و حس بی اعتمادی بین دولت و ساکنان این مناطق است. آنها دریافتند که سران آنها به آنها دروغ می گویند و اخبار صحیح را باید از رسانه های مقاومت و حامیانش دریافت کنند. بنابراین کاهش محبوبیت و افزایش نفرت مردم از سردمداران صهیونیست از تبعات منفی این جنگ است. محبوبیت نتانیاهو از 83 درصد به 38 درصد رسیده است. اینها مسائلی است که رژیم صهیونیستی به سادگی قادر به ترمیم آنها نیست.

غربی ها نیر متوجه شدند که این رژیم در سراشیبی ضعف و اضمحلال افتاده است. این احتمال وجود دارد که کمیته وینوگراد، کمیته تحقیق و تفحصی برای بررسی علل شکست مفتضحانه رژیم صهیونیستی تشکیل شود. به نظر می رسد حیات سیاسی نتانیاهو به پایان رسیده است. بعد از آتش بس آنچه اهمیت محوری دارد بررسی وظایف و تکالیف مقاومت غزه و حامیان آن است. در اینجا باید سخنی از اسماعیل هنیه (جانشین رئیس دفتر سیاسی حماس) به نقل از «رمضان عبدالله» دبیرکل جهاد اسلامی فلسطین را ذکر کرد. آقای هنیه در جایی گفته است که پیروزی ما در این جنگ پایان کار نیست بلکه آغاز کار است. چرا که مأموریت سازمان های جهادی فلسطین، آزادسازی کل سرزمین های اشغالی فلسطین و آزادسازی قدس شریف است. بنابراین تقویت، تجهیز مقاومت به لحاظ سیاسی، مالی و آموزشی کار بزرگی است که باید حامیان مقاومت آن را در اولویت برنامه های خود قرار دهند.

اساسا حامیان مقاومت باید فلسطین را در اولویت مسائل جهان قرار دهند و مانع از فراموش شدن آن شوند. مسئله فلسطین در چند سال اخیر از اولویت مسائل برخی کشورهای عربی خارج شده بود. رهبران سیاسی کشورهای حامی فلسطین باید حمایت از حقوق مردم فلسطین و رفع محاصره و محرومیت آنها، عدم تکرار حملات به مردم فلسطین، آزادی حرکت در دریا، تلاش برای بازسازی غزه، آزادی اسرا، بازسازی فرودگاه غزه که در قرارداد اسلو نیز آمده را در سرلوحه برنامه ای خود قرار دهند. این پیروزی باید سکوی پرتابی برای پیروزی های بعدی مردم فلسطین شود.

جوان:جاذبه و دافعه دولت یازدهم

«جاذبه و دافعه دولت یازدهم»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم محمدجواد اخوان است که در آن می​خوانید؛در طول بیش از یک سال از عمر دولت یازدهم، یکی از بحث برانگیزترین محورها در بررسی، در رویکرد و عملکرد به نوع مواجهه این دولت با مخالفان و منتقدان اختصاص یافته است. هرچند این دولت با شعار مهیا شدن فضای نقد و نقدپذیری بر سرکار آمد، اما در وادی عمل، روبه رو شدن آن با انتقادها و منتقدان غیرقابل انتظار بوده است.

توقیف و برخورد با رسانه های منتقد، شکایت از چهره های سیاسی منتقد و به کار بردن الفاظ بحث برانگیز و قابل تأمل درباره منتقدان، همه و همه در حالی اتفاق افتاده که هم اکنون در اولین سالگرد تشکیل این دولت هستیم. از آنجایی که این بحث درخور تأمل است، در ادامه کوشش خواهد شد از جوانب مختلف مورد مداقه و بررسی قرار گیرد:

1- تا کنون این گونه مسبوق به سابقه بوده است که دولت ها در ابتدای امر، از سعه صدر بیشتری در مقابل منتقدان برخوردار بوده و معمولاً با گذر زمان و افزایش فشار کار دولت ها، بعضاً طاقت از کف داده و در مقابل منتقدان ناشکیبایی به خرج می دهند اما اکنون با کمال شگفتی با دولتی تازه نفس مواجه هستیم که نه همه آن، اما بخش های قابل اعتنای آن در مواجهه با منتقدان مشابه رویکردهای دولت های گذشته در سال های پایانی کارشان برخورد می کنند. به این معنا که برخی دولتمردان تاب و تحمل گاه یک انتقاد کوچک را نیز ندارند. این رویکرد بی سابقه در حالی در این دولت مشاهده می شود که شعار بنیادین آن دقیقاً در نقطه مقابل آن یعنی «اعتدال» طرح شده است.

2- در خصوص چرایی وجود این رویکرد، می توان ریشه های آن را در چند عامل گوناگون جست وجو کرد. نخست مشابهت رفتاری میان دولت کنونی و دولت پنجم و ششم (معروف به سازندگی که اتفاقاً تقارب زیادی میان دولت یازدهم و دولت مذکور از جهت گفتمان و طبقه مدیران وجود دارد) است. اصولاً یکی از ویژگی های رفتاری مدیران تکنوکرات آن است که آنچه را مسیر توسعه تلقی می کنند به مثابه وحی منزلی می دانند که الا و لابد باید اجرایی شود و در این مسیر چندان به نظرات افکار عمومی و منتقدان توجه نمی کنند. در این مسئله گاه تا آن حد افراط می گردد که منتقدان و مخالفان این سیاست ها محدود می شوند که نمونه آن را در محدودسازی نشریات منتقد سیاست های لیبرال دولت سازندگی می توان دید. عامل دیگر را باید در آفت عمومی برخی محافل آکادمیک و علمی کشور جست وجو نمود که مدل های ظاهراً رایج ارائه شده توسط اندیشمندان و محافل غربی- که از قضا گاه تاریخ مصرفشان در خود غرب به اتمام رسیده است- را بسان وحی منزل می دانند که نباید هیچ تردیدی در پیاده سازی آن داشت. در مقابل کسانی که جسارت می یابند در این مفاهیم و گزاره ها تردید کنند، متهم به بی سوادی می شوند و مع الأسف مشاهده می شود این آفت به برخی نخبگان دولت نیز سرایت یافته است.

3- به نظر می رسد اتخاذ چنین رویکردی در مقابل انتقاد و منتقدان در آینده دولت تأثیراتی غیرقابل جبران خواهد گذاشت که نیازمند آسیب شناسی است. نباید هرگز فراموش کرد که بدنه اجتماعی ای که در پیروزی دولت مؤثر بوده است، جمعیتی شامل اندکی بالاتر از اکثریت 50درصد را تشکیل می دهد و معقول است که نخبگان دولت یازدهم برنامه ریزی جامعی برای افزایش بدنه حامیان خود چه از میان نخبگان و چه افکار عمومی داشته باشند. در چنین شرایطی انتظار حداقلی آن است که دولت با گشاده رویی از منتقدان استقبال کرده و تلاش کند مخالفان خود را به منتقدان خود و منتقدان خود را به حامیان خود تبدیل کند. با این حال نه تنها اقدام مشهودی در جهت جذب منتقدان دولت انجام نمی گیردکه یکی از چهره های متنفذ دولت در اظهاراتی ناپخته 5/49 درصدی را که به رقبای رئیس جمهور رأی داده اند حامیان بی قانونی معرفی می کند. گویی این عضو بلندپایه دولت به دست خود، به دنبال آن است که نزدیک به نیمی از جمعیت کشور را در مقابل دولت قرار دهد.

4- با توجه به آنچه مورد اشاره واقع شد، می توان گفت در سنجه جاذبه و دافعه دولت یازدهم، متأسفانه کفه سنگینی تاکنون به نفع دافعه بوده است و این در حالی است که میزان آرای انتخابات سال گذشته به خوبی نشان می دهد این دولت بیش از هر دولتی، نیازمند تقویت بدنه حامیان خود است. دولت یازدهم بیش از همه دولت های گذشته باید تلاش کند حامیان خود را افزایش دهد و این محقق نخواهد شد مگر به گشاده رویی و استقبال از انتقاد.

5- از جنبه دیگری نیز مواجهه صحیح دولت با منتقدان ضروری است. روشن است که برخلاف توهم توطئه ای که در برخی مشاهده می شود، همه منتقدان دولت به دنبال تخریب و مانع تراشی برای فعالیت آن نیستند و یکی دانستن انتقاد و تخریب و با یک چوب همه را راندن، نتیجه ای نخواهد داشت به جز آنکه نواقص کار برطرف نخواهد شد و در مقابل به تدریج کسانی پیرامون مدیران حلقه خواهند زد که با تملق عیوب آنها را پنهان می دارند. نتیجه چنین رویکردی ناکارآمدی دولت است که پیامدهای منفی ای به دنبال خواهد داشت.

رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت امام خامنه ای در سال 1389، در دیدار اعضای هیئت دولت وقت می فرمایند: «انتقادپذیری را در خودتان نهادینه کنید. باید جوری باشد که مسئولان دولتی انتقادپذیری را در نفس خودشان پذیرا باشند. البته این کار، سخت هم هست، اما باید با سعه صدر برخورد کرد، که «آله الرّیاسه سعه الصّدر». البته ریاست به معنای آن بالانشینی ها نیست. اگر بخواهید مدیریت کنید، ناچارید سعه صدر داشته باشید و یک چیزهایی را تحمل کنید.»
بارها در آموزه های اسلامی بر این نکته تأکید شده است که دوست حقیقی هر کس آن است که عیوب او را متذکر شود و دشمن حقیقی آن کسی از عیوبش را با تملق پنهان سازد. از این رو دولتمردان یازدهم در برابر آزمونی حساس و مهم قرارگرفته اند. اگر آستانه تحمل و سعه صدر خویش را در برابر انتقادهای سازنده منتقدان دلسوز بالا برند می توانند حتی این انتقادها را به فرصت تبدیل کنند و اگر رویکرد کنونی ادامه یابد می تواند حتی به تهدید بزرگی در برابر کارآمدی و موفقیت این دولت تبدیل شود.

آفرینش:انحراف رسانه ای و نارسایی های اجتماعی

«انحراف رسانه ای و نارسایی های اجتماعی»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می​خوانید؛آنچنان که مطبوعات به عنوان رکن چهارم دموکراسی مورد تاکید و تمجید بوده، حمایت از آنها نیز به مثابه رشد و توسعه مولفه های مردم سالاری تلقی می گردد. هرچند که میزان مطالعه درکشورما بسیار پایین است اما همچنان روزنامه ها خوانندگان سنتی و طرفداران خاص خود را دارند. البته حمایت از مطبوعات و رسانه ها به طور کلی در کشور ما با سایر حاملان دموکراسی در غرب متفاوت است. درغرب رسانه ها واقعا به عنوان پایه های حفظ و ثبات نظام های دموکراسی فعالیت می کنند و اهمیت آنها کمتر از صنعت، تکنولوژی و قدرت نظامی نیست. به عبارتی نظام های سیاسی خواسته ها و اهداف خود را از طریق رسانه ها اعم از دیداری و نوشتاری پیگیری می کنند و از طرفی دیگر تمام مشکلات و خواسته های اجتماع نیز از طریق آنها مطرح و به گوش دولت ها می رسد.

همچون تعابیر و برداشت های مختلف دیگری که از دموکراسی داریم، در حیطه برخورد و حمایت از رسانه ها نیز تفاوت فاحشی میان ما با سایر کشورهای دنیا وجود دارد. درکشورما قدرت ها و گرایش های سیاسی به دنبال استفاده ابزاری از رسانه ها می باشند و شرایط را به گونه ای پیش می برند که رسانه ها را با حمایت های مالی و سیاسی، دنباله رو خود می کنند.

صد البته که درغرب نیز رسانه ها و مطبوعات تعلقات سیاسی دارند، اما تمام آنها در یک فضای برابر درحال فعالیت هستند و از سوی دولت ها تبعیضی میان آنها گذاشته نمی شود، چون تبعیض میان آنها موجب انحراف میان دولت و رسانه ها می گردد. اما نقش رسانه ها و مطبوعات در غرب چیزی ورای بحث اطلاع رسانی است و این وجه تمایز اصلی میان ما و رسانه های غربی است. به عبارتی تضمین کننده سیاست ها و یا مخالف اصلی با تصمیمات دولت ها از سوی رسانه ها صورت می گیرد و این نقش برای رسانه ها و مطبوعات شناخته شده و مورد پذیرش است. از سوی دیگر جایگاه مطبوعات و رسانه ها به حدی است که قابلیت جریان سازی برای سیاست گذاری های کلان را دارا می باشند. به طوری که همواره درکنار مسولان ارشد دولت ها یک مشاور رسانه ای و مطبوعاتی حضور دارند، و این به معنای درک صحیح از قدرت تجزیه و تحلیل رسانه ها می باشد.

لذا وابسته کردن رسانه ها، برخورد های دوگانه و سلیقه ای ، محدود ساختن آنها و مشخص کردن خط قرمز هایی فراتر از قانون برایشان و بی اهمیتی به انتقادات و پیش بینی هایشان آنها، موجب بی اثرشدن نقش تاثیر گذار آنها در توسعه و رشد آگاهی و دموکراسی می گردد. این نحوه برخورد موجب تقسیم رسانه ها به پایگاه های دوست و دشمن می گردد. چون مولفه استقلال از آنها گرفته می شود و مجبورند سیاست ها و الگوهایی را منعکس کنند که از سوی حامیانشان بر آنها دیکته می شود. لذا نقش سازندگی آنها به عنوان رکن چهارم دموکراسی از بین خواهد رفت. این رویه نارسایی های اجتماعی فراوانی برای جامعه به همراه خواهد داشت. اصلی ترین و خطرناک ترین آفتی که وابستگی رسانه ها و مطبوعات درپی خواهند داشت، جلوگیری از رشد و بینش جامعه در مسائل مختلف اجتماعی، سیاسی و اقتصادی می گردد. جامعه ای که به لحاظ نظری و فکری نتواند حقیقت را درک کند در طول مسیر منحرف خواهد شد و تصمیمات اشتباه خواهد گرفت. از این بابت رسالت و وظیفه اصلی رسانه ها و مطبوعات که همان شفاف سازی برای افکار عمومی است، تبدیل به خوراک دهی مسموم به جامعه می گردد.

به جای اینکه واقعیت ها، اخبار و گزارش های اصولی به مخاطب داده شود، یک سری جانب داری ها و ملاحظات سیاسی خاص مورد توجه قرار می گیرد و سعی براین می شود که مخاطب را به سمت و سوی مورد نظر هدایت کنند. لذا توجه به نقش رسانه ها و دادن استقلال واقعی به آنها در چارچوب آنچه قانون برای آنها مشخص کرده است، می تواند نقش بسزایی در رشد و تکامل جامعه در عرصه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی داشته باشد و این توقع وجود دارد که نگاه دولتمردان به رسانه صرف دیدن آنها به چشم مخالفان و موافقان نباشد. استفاده از نقد منتقدان و بهره گیری از حمایت حامیان توام باهم می تواند چالش هایی را که امروز جامعه ما با آن دست وپنجه نرم می کند را برطرف وبه سمت و سوی عقلانیت هدایت کند. درغیر این صورت اگر رسانه ها تبدیل به ابزار قدرت شوند، نه تنها موجب رشد بینش عمومی نمی گردند، بلکه تصویری غیرواقعی برای جامعه به نمایش خواهند گذاشت که این تصویر پایدار نخواهد بود ولذا پس ازهویدا شدن حقیقت آنچه از دست می رود اعتماد و اطمینان مردم به نظام و حکومتشان خواهد بود.

شرق:تلاش برای مهار تصاعد بحران

«تلاش برای مهار تصاعد بحران»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم الهه کولایی است که در آن می​خوانید؛حوادث جاری اوکراین را باید در امتداد رویکرد روسیه نسبت به جمهوری های استقلال یافته پیرامون خود در سال های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی مورد توجه قرار داد. همان طور که در سال های گذشته به تدریج ابعاد این رویکرد مشخص تر شده روسیه بازسازی حضور و نفوذ خود در جمهوری های پیشین شوروی سابق را به طور جدی دنبال کرده و در این مسیر استفاده از روس زبان ها از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. در چارچوب این سیاست، روسیه با درنظرگرفتن این واقعیت که جمعیت روس تبار در اوکراین در بخش مهمی مستقر هستند که به لحاظ منابع و موقعیت جغرافیایی و ظرفیت های اقتصادی برای روسیه اهمیت بسیار دارد، تلاش برای تحکیم سیطره بر این کشور از طریق روس تبارها را شدت بخشیده است. به هر حال فعالیت جنبش جدایی طلب در اوکراین –همان طور که اسناد و مدارک آن در روزهای اخیر از سوی مسوولان اوکراین و غرب و ناتو انتشار یافته است- بدون حمایت موثر و مستقیم روسیه میسر نبود.

تجربه جدید روس ها در مورد جمهوری های دیگر نیز مدنظر سران کرملین قرار دارد. آنچه در سال های نخست پس از فروپاشی شوروی در گرجستان و به ویژه «آبخازیا» پیگیری شده بود در کنار تجربه های دو دهه گذشته، سبب شده تا سران روسیه با عزم جدی تر، استفاده از روس تباران و تاکید بر «وظیفه» مسکو در دفاع از حقوق روس تباران را مورد بهره برداری قرار دهند. در شرایطی که روابط روسیه با آمریکا و اروپا در سال های اخیر در پرتو سیاست مصمم پوتین برای بازسازی قدرت روسیه در عرصه اوراسیا و زدودن مسایل گوناگون دیگری که موجب اختلافات بوده، رو به بهبود رفته است اما همچنان استفاده از ابزار نظامی در سیاست روسیه به عنوان ابزاری سنتی، جایگاه ویژه ای دارد. با این حال طرفین موضوع با توجه به همبستگی های مختلف و نیازهای اقتصادی روسیه به غرب و وابستگی اروپا به ویژه آلمان به انرژی روسیه در عین بحرانی شدن، زمینه مناسب را برای کنترل بحران و تمرکز بر منافع مشترک را فراهم کرده اند.

روس ها در پیشروی خود در جمهوری های پیشین شوروی تردید ندارند و با توجه به نگرانی از سیاست غرب گرایی در این کشورها، از این الگو بهره خواهند گرفت. ایده پوتین مبنی بر شکل گیری «اتحادیه اوراسیا» به گونه ای، ایده احیای اتحاد شوروی در معیارها و چارچوب های جدید متناسب با تحولات کنونی در منطقه و جهان را نشان می دهد. در نهایت می توان انتظار داشت «تصاعد بحران» - که این روزها به شکل بارزتری خود را نشان داده است- با فرض رفتار عقلانی و واقع گرایی در رویکردهای طرفین به ویژه آسیب پذیری هر دو سوی مخاصمه در تشدید این تقابل، تحت کنترل درآید.

آرمان:آقای رئیس جمهور منتظریم...!

«آقای رئیس جمهور منتظریم... !»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم حسین عبداللهی است که در آن می​خوانید؛
«مردم محرم نظام هستند.» همین چهار کلمه کافی بود تا بغض 8ساله ایرانیان به لبخندی بر لب تبدیل شود. همان اقشاری که این جمله امام خمینی(ره) مبنی بر «مردم ولی نعمت ما هستند» در گوششان زنگ می خورد. روحانی آمد و همین جمله را بیان و تاکید کرد که مردم محرم نظام هستند پس باید از هر آنچه در زندگی آنها تاثیر دارد و اتفاقاتی که در کشور می گذرد، مطلع شوند. رئیس جمهور می دانست و می داند امروز به پشتوانه همان محرمان، بالاترین مقام اجرایی کشور را در اختیار دارد لذا این وظیفه اوست تا محرم بودن مردم را به عرصه عمل آورد و رای دهندگان 24خرداد به اعتدال را امیدوار به ادامه همراهی با دولت سازد. این درک هم در حامیان دولت تقویت شده که واژه ای به نام «مصلحت» سدی در برابر تحقق انتظارات از رئیس جمهور است اما این مصلحت ساخته و پرداخته کیست؟ آیا مصلحت همان سکوت برای دور شدن از هجمه تندروها تعریف شده است؟ اگر اینچنین باشد که با سخنرانی های اخیر رئیس جمهور به ویژه آنچه در جمع سفرا ایراد کرد، همخوانی ندارد.

پس مصلحت را باید در صندوقچه دیگری جست که راه را برای در میان گذاشتن مشکلات با مردم از دولت سلب کرده است. رئیس جمهور محترم در تیرماه سال 92 بیان داشت: « قدرت دولت در بالا بردن اعتماد عمومی و تقویت سرمایه اجتماعی است.» آقای روحانی و تیم باسابقه همراه ایشان به خوبی می دانند که تقویت سرمایه اجتماعی نیازمند مولفه هایی است که مهم ترین آن مردمی دانستن دولت است و این موضوع هم در بزنگاهی محقق می شود که مردم بدانند رای آنها چگونه در تصمیمات موثر است.

باید کمی واضح تر به این مقوله پرداخت. بسیار خوانده و تجربه شده که فشار افکارعمومی قدرت آب کردن سریع یخ سنگ اندازی ها را دارد پس اکنون که از هرسو دولت سیبل هجمه تندروهای داخلی وخارجی است نخستین گام برای مهار آنها، افزایش اعتماد عمومی از سوی دولت است و محرم دانستن مردم، کلید این افزایش به شمار می رود. برخی اوقات رئیس جمهور محترم صریح سخن هایی بر زبان می آورد که مورد بهره برداری مخالفان قرار می گیرد، مشخص است که ریشه این شیوه در تنهایی روحانی است که شخصا اقدام به پاسخگویی به هجمه ها می کند اما اگر آقای روحانی کلید محرم دانستن مردم را با قدرت بیشتری به دست بگیرد نیاز به هزینه از خود ندارد.

جناب رئیس جمهور افکار عمومی آماده قضاوت درباره عملکرد دولت و عملکرد سنگ اندازان است و بارها تایید شده که بهترین قضاوت از سوی افکار عمومی صورت می گیرد پس هنوز دیر نشده و بیایید با مردم از آنچه به نام مصلحت ساختگی شما را در موضوعاتی مجاب کرده سکوت پیشه کنید، سخن بگویید. مصلحت اکنون، آگاهی مردم از چیزی است که شما را ناراحت و تندروها را خشنود کرده و هیچ مصلحتی بالاتر از همراه بودن مردم با دولت برای پیشرفت کشور نیست. شکستن مصلحت سکوت نه تنها سبب افزایش اعتماد عمومی داخلی خواهد شد بلکه در موضوعات خارجی مانند مذاکرات این پیام را به طرف دیگرمنتقل خواهد کرد که در مقابل آنها رئیس جمهوری با حمایت حداکثری مردم کشورش حضور دارد. آقای رئیس جمهور منتظر هستیم... !

ابتکار:از خود نظام پنداری تا اپوزیسیون نمایی از دولت!

«از خود نظام پنداری تا اپوزیسیون نمایی از دولت!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که در آن می​خوانید؛رهبر انقلاب در دیدار اعضای هیأت دولت، به مناسبت هفته دولت، تصریح فرمودند که: موفقیت شما موفقیت و سرافرازی نظام اسلامی است. ایشان در بخشی دیگر از سخنان خود نیز فرمودند: من شما را،بخصوص آقای رئیس جمهور را، شبانه روز دعا می کنم و موفقیت شما را آرزو دارم. پیش از این نیز درضیافت افطاری ماه مبارک رمضان در دیدار با اعضای دولت فرمودند: بنده دولت را تایید و حمایت می کنم و از همه توانی که در اختیار دارم، برای حمایت از دولت استفاده خواهم کرد و به مسئولان بلند پایه دولت اعتماد دارم.

این فرمایشات در حالی بیان می شود که از ابتدای شروع به کار دولت یازدهم، بذر بدگمانی، مخالفت و تخریب به نام دلسوزی نظام توسط گروهی خاص در فضای عمومی کاشته شد، تا با آن بذرها میوه بی اعتمادی درو کنند. دولت در این یکسال علاوه بر موفقیت ها، ناکامی هایی نیز در سبد خود دارد. اما اگر قرار بر قضاوتِ منصفانه و ارزیابی بی طرفانه باشد، کارنامه دولت دراین مدت قابل قبول بوده است. البته هنوز یک سال بیشتر از عمر دولت نگذشته است و مردم همچنان با انبوه مشکلات مواجه هستند؛ اما کوشش ها و رویکردها در این یک سال روزنه امید را روشن نگه داشته است و مردم همچنان چشمِ امید به تدبیرها دوخته اند. گروهی از همان ابتدا تلاش کرده اند که آینده را سیاه و روند ها را خدشه دار سازند تا مردم را دچار تردید و تشکیک کنند. دولت دست به هر اقدامی زد آنرا ناکارآمد قلمداد کردند.

هر گاه فعلِ دولت ناقص و دارای اشکال بود - آنچنانکه در توزیع سبد کالا و فراخوان ثبت نام هدفمندی یارانه ها نمایان بود- آنرا دلیل ناکارآمدی قلمداد کردند و هوار بر آوردند که ما گفتیم اینان نمی توانند و دولت را محکوم به قبح فعلی کردند. هر کجا فعل دولت خالی از اشکال و همراه مُهر تایید کارشناسان بود، در نیتِ فاعل تشکیک کردند و مدعی شدند که نگاهِ دولت یازدهم به خارج است و با مُهر وابستگی سعی در ابطال مُهر قبولی کارهای دولت دارند و دولت را به قبح فاعلی محکوم کردند. اینان، برخلاف نص فرمایشات رهبر انقلاب، خود را تراز نظام می پندارند و نظام را در مقیاس قامتِ کوتاهِ خویش تفسیر و ترجمه می کنند و با همین معیار به ارزیابی دولت می نشینند.

در نتیجه روزی رأی به وابستگی دولت، روز دیگر حکم به فتنه گری آن و زمانی نیز نام برانداز را بر آن می نهند. گویا در قاموس اینان دولت جزئی متجزی و منفک از نظام است که به صورت تحمیلی و احیاناً اجاره ای بر نظام وارد شده است. همه دولت ها در نظام جمهوری اسلامی بر اساس قانون اساسی نظام، سر برآورده اند و مجوز فعالیت گرفته اند. اگر چه ابتدا و انتهای هر دولتی مشخص است، اما انتخاباتی که منجر به تشکیل دولت می شود، نقش رفراندوم مشروعیت بخش را برای نظام ایفا می کند. رئیس جمهور منتخب مردم نیز به قرآن سوگند یاد می کند که در چهار چوب قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی عمل کند و قطار دولت را بر ریل قانون اساسی براند.

مطابق قانون اساسی، مجلس شورای اسلامی نیز بازوی نظارتی این ریل گذاری است؛ در نتیجه می توان گفت که دولت بخشی از نظام است و قابل تفکیک از آن نیست و عملکرد دولت نقش مستقیم در معدلِ کلِ نظام خواهد داشت. هر کجا نمره دولت منفی باشد دودش به چشم مردم، به عنوان ولی نعمتان نظام، می رود و کار آمدی نظام لطمه می بیند؛ هر کجا هم نمره دولت مثبت و کارنامه اش موفقیت آمیز باشد، به صورت سیستماتیک باعث افزایش رضایتمندی مردم و در نتیجه ارتقاء کارآمدی نظام می گردد.

عده​ای در این خیال باطلند که ناکارآمد نشان دادن دولت روحانی و ناکام گذاشتن آن منجر به حذف رقیب و اقبال مردم نسبت به خودشان می شود. در قاموس این گروه، دری که برای من نچرخد برای هیچکس نباید بچرخد! بر اساس چنین نگاه و معیاری، مخالفت ها شکل می گیرد و ماشین تهمت افکنی و انگ زنی شب و روز کار می کند و فضا ملتهب و بذر ناامیدی افکنده می شود. اما سودِ موفقیتِ دولت در صندوقِ کلیت نظام است و دود ناکامی اش در چشم مردم و تمام نظام خواهد رفت. بر این اساس و بر اساس منویات رهبری همگی تلاش کنیم رویکردِ دولت ملی بماند و موفقیتش را پاس بداریم. مثبت اندیشی را چاشنی عملکرد خود کنیم و حسن نیت و خوش بینی را جایگزین سوء نیت و سیاه اندیشی نمائیم.

به حکم دموکراسی، اجازه دهیم آنان که مورد اعتماد مردم قرار گرفته اند و مردم را امیدوار ساخته اند، فرصتِ خدمت پیدا کنند و به اعتماد مردم خیانت نشود. کار شکنی و سنگ اندازی بر سر راهِ فعالیت دولت نه خدمت که نشان دهنده خیانت و از جوانمردی نیز به دور است. دولت در فرصت یکساله کامیابی و ناکامی هایی داشته است. ولی با ملاک قرار دادن ارزش های مردم و تطبیق آن با ارزش های نظام، می توان داوری منصفانه ای در خصوص عملکردِ یکساله دولت روحانی داشت.

دنیای اقتصاد:کیک اقتصاد ؛ واقعی و تقلبی

«کیک اقتصاد ؛ واقعی و تقلبی»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم د کترپویا ناظران است که در آن می​خوانید؛
ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻬﻢ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﺮﺷﯽ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺵ بزرگ تری ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؛ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺮﺷﯽ بزرگ تر ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻨﺪ. ﺑﻬﺮﻩ ﻭﺭﯼ ﺑﺎﻻ ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ، ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﺭﺷﺪ ﻓناﻭﺭﯼ، ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. این گونه ﮐﯿﮏ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺮﺗﺒﺎ بزرگ تر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ وقت ها ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺶ می آید . ﺳﺎﺩ ﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ بزرگ تر ﮐﺮﺩ ﻥ ﮐﯿﮏ، ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ ﻥ ﺟﻮﺵ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﯾﺎ ﻣﺨﻤﺮ ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺍﺳﺖ و ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺘﻮﺭﻡ ﺷﺪﻥ ﮐﯿﮏ ﺍﺳﺖ که ﻣﻐﺬﯼ ﻧﺸﺪﻩ، ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ اﺳﺖ. ﭼﺎﭖ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻧﻘﺪﯾﻨﮕﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﯿﺎﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﻤﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺩ ﻫﺪ، ﻓﻘﻂ ﺻﻔﺮﻫﺎﯼ ﺟﻠﻮﯼ قیمت ها ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺣﻘﻮﻕ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﻟﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻫﻮﺍ.

همان طور ﮐﻪ ﻣﺨﻤﺮ ﺯﯾﺎﺩ ﺭﻭﺩ ﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭼﺎﭖ ﭘﻮﻝ ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﺩ ﯾﮕﺮ بزرگ تر ﮐﺮﺩ ﻥ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺩ ﯾﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ ﻣﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﯿﮏ بزرگ تری ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩ ﺍﺷﺖ. ﭼﻨﺪﯼ ﭘﯿﺶ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﻭﺝ ﻏﯿﺮﺗﻮﺭﻣﯽ ﺍﺯ ﺭﮐﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﯽ ﺩ ﺍﻧﺴﺖ. ﺩ ﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﻮﺭﻣﯽ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩ ﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﻤﮏ ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ ﺩ ﺭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ فناوری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﻮ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﺎﺭﺟﯽ؟ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻩ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻭﺍﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺩ ﻭﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩ ﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﻩ ﺍﺵ ﮐﯿﮏ ﺑﺒﺮﺩ . ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩ ﺭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩ ﺭﺳﺖ ﺩ ﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮐﻨﺪ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ که ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﺻﻔﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﮐﻮﺩ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﻨﺪ.

ﭘﺲ ﻣﺴﻮﻭﻟﯿﺖ ﻣﺎ ﺩ ﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺍﺭﺯﯼ ﻧﯿﺰ ﺩ ﺍﺭﯾﻢ. ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﻩ ﻧﮑﻨﯿﻢ؟ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩ ﺭ ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪ ﺩ ﮐﺘﺮ ﺑﺮﮐﭽﯿﺎﻥ ﻗﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ به علت ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻥ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﯾﺎ ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪﻩ. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﻩ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻋﻤﻼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺎﭖ ﺭﯾﺎﻝ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﺁﻥ ﺩ ﻻﺭﻫﺎ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮐﯿﮏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺭﻡ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ . ﺩ ﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺩ ﺭ ﺩ ﻭﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﮐﯿﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ بزرگ تر ﻧﺸﺪﻩ، ﺩ ﺭ جست و جوی ﺑﺮﺵ ﺑﺰﺭگ تر ﻣﺮﺩ ﻡ ﺑﻪ ﺑﺮﺵ ﮐﯿﮏ ﺑﻐﻞ ﺩ ﺳﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ ﺩ ﻭﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﺩ ﯾﮕﺮ ﺭﮐﻮﺩ ، ﺗﺨﻠﻒ ﻭ ﺗﻘﻠﺐ ﺩ ﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺩ ﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻌﻀﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻀﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﭼﺎﺭﻩ ﭼﯿﺴﺖ؟

آنان که ﺩ ﻫﻪ 70 ﺭﺍ به یاد ﺩ ﺍﺭﻧﺪ، ﻗﻄﻌﺎ پیکان های ﺳﻔﯿﺪ ﯾﺨﭽﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ به یاد ﺩ ﺍﺭﻧﺪ. ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺍﯼ د ﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩ ﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺩ ﺭﯾﺎﻓﺖ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋﺎﺯﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪﻩ. ﻓﯿﺶ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﻫﻢ 20 ﺩ ﺭﺻﺪ ﺳﻮﺩ ﺳﺎﻟﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺩ ﻭ ﻧﮑﺘﻪ: ﻧﻘﺪﺷﻮﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻻ، ﺭﯾﺴﮏ ﭘﺎﯾﯿﻦ.

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﺷﺪ، ﻭﻟﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮﺩ . ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺴﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩ ﺍﺭﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﭙﺮ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺣﻠﺐ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﻤﺮﯼ پهن تر ﻭ مرتفع تر ﺷﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺯﯼ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮﯼ ﺳﭙﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﮑﺮﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻠﻪ، ﺍﯾﻦ ﭘﻮﻝ ﻓﯿﺶ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩ . ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻥ ﻓﯿﺶ ﻫﺎ، ﺩ ﻫﻪ 80 ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﻘﺪﯾﻨﮕﯽ ﺍﯾﻦ بازار را از رونق اند اخت. ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﯿﺶ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺭﻓﺖ.

ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎﺭت هایی ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ چند صد ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﭘﺮﺩ ﺍﺧﺖ ﻣﯽ ﺩ ﺍﺩ ﯾﻢ ﻭ ماه ها ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻮﻥ ﻓﯿﺶ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﺑﻮﺩ ، ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻫﻢ ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ به فرﻭﺵ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻫﻢ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﺴﮑﻦ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺩ ﻻﺭ ﺷﺪ. ﭼﺮﺍ؟ ﻧﻘﺪ! ﺭﯾﺴﮏ ﮐﻢ!
ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺧُﺮﺩ ﺭﯾﺴﮏﭘﺬﯾﺮﯼ ﮐﻤﯽ ﺩ ﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ. ﺻﻨﻌﺖ، ﺗﺤﻘﯿﻖ، ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ. ﻧﺘﯿﺠﻪ؟ ﺩ ﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺴﺖ. ﺯﯾﺎﺩ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ. ﻧﻪ ﺟﻮﺵ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺩ ﺍﺭﯾﻢ ﻧﻪ ﮔﯿﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯾﻢ. ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻭ ﻓﺮآﯾﻨﺪﯼ ﺩ ﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﻮﻝ ﺩ ﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎی ﺗﺠﻤﯿﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ، فناﻭﺭﯼ ﻭ ﺑﻬﺮﻩﻭﺭﯼ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺪﺷﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﮐﻢ ﺭﯾﺴﮏ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻧﻘﺪﺷﻮﻧﺪﻩ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮒ ﺑﻬﺎﺩ ﺍﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺩ ﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ، به نحوی که ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﯿﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ، ﻋﯿﻦ ﭘﯿﮑﺎﻥ، ﺩ ﻻﺭ ﯾﺎ ﻃﻼ. ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﺯﺍﺭﯼ، ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺳﻬﺎﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺩ ﻟﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩ ﺳﺘﺮﺳﯽ به آﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻮﻡ ﺁﺳﺎﻥ ﻭ ﮐﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮒ ﺑﻬﺎﺩ ﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩ ﺭ ﯾﮏ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺩ ﺭﺁﻣﺪﺯﺍ ﺻﺎﺩ ﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﯾﺴﮏ ﺳﻮﺩ ﺁﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻬﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺁﺯﻣﻮﺩ ﻩ ﺷﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻬﺎﺭ ﺭﯾﺴﮏ، ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩ ﻥ ﺳﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺩ ﺍﺭﺍﯾﯽ ﻫﺮ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩ ﻩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺮﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻩ ﺩ ﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩ ﺭ ﻃﺒﻖ ﺷﺮﮐﺎﯼ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﻭ ﺳﺮﺭﯾﺰ ﺁﻥ ﺳﻬﻢ ﺷﺮﮐﺎﯼ ﻣﺠﺮﯼ ﺷﻮﺩ ، ﺩ ﺭ ﻋﯿﻦ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﺳﻮﺩ ﺷﺮﮐﺎﯼ ﻣﺎﻟﯽ، ﺭﯾﺴﮑﺸﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻫﺶﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺩ ﺭ ﻋﻮﺽ ﻣﺠﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﻮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺭﯾﺴﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮ، ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻗﻮی تری ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻼﺵ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ.

ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩ ﻥ ﺳﻮﺩ ﺁﺯﻣﻮﺩ ﻩ ﺷﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﻣﻬﺎﺭ ﺭﯾﺴﮏ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﺁﻥ ﻧﯿﺰ به خاطر ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺭﯾﺴﮏ ﮔﺮﯾﺰ ﺩ ﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ اهرم های ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﻩ ﻣﻮﺛﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻩ. ﮐﺸﺶ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺩ ﺭ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩ ﺍﺧﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ ﻩ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﺧُﺮﺩ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﺍﺧﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﻭﺝ ﻏﯿﺮ ﺗﻮﺭﻣﯽ ﺍﺯ ﺭﮐﻮﺩ ﻫﺴﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮآﯾﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻘﺪﺷﻮﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻫﻤﯿن طور ﺭﯾﺴﮏ ﻣﻬﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ.

نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار