پنجشنبه ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 28 - ۱۷ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۱۴ مرداد ۱۳۹۳ - ۰۹:۱۵
جیسون به ساز که می‌رقصید؟

برگزیده سرمقاله ​های روزنامه ​های صبح سه شنبه

روزنامه​های صبح امروز ایران در سرمقاله​های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته​اند از جمله «جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه»،«پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه»،«نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم»، «خشک مقدس‌های بی‌شعور بازیچه دشمنان باشعور!»،«ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه»،«جیسون به ساز که می‌رقصید؟!»،«دولت و جریان غربگرا»،«سکوت اعراب؛ تلاش ایران»،«رسانه هایی که خبرهای خود را پیش فروش کرده​اند!»،«آقای رئیس جمهور حقوقدان بمان!»،«نقد سیاست‌های پولی بسته ضدرکود»و... که برخی از آنها در زیر می​آید.
کد خبر: ۶۰۲۲۲

خراسان:جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه

«جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی یاراحمدی خراسانی است که در آن می خوانید؛همزمان با سیزدهمین روز از سال جدید خورشیدی در سرزمین های اشغالی و برخی از نقاط اروپا و آمریکا طبق سنتی دیرین جشنی در میان یهودیان منحرف برگزار می شود که به «پوریم» معروف می باشد. این جشن که بر اساس داستانی قدیمی در تورات است در واقع بدمستی یهودیان منحرف در قالب یک جشن عمومی همراه با رقص و پایکوبی، نوشیدن بی حد و حصر مشروبات الکلی، خوردن شیرینی هایی به رنگ خون در شکل اعضای بدن انسان و... به شکرانه کشتار هزاران نفر از مردم ایران است که با توطئه و دسیسه چینی عناصر نفوذی یهودیان منحرف در دربار خشایار شا اتفاق افتاده است. این نسل کشی در حقیقت نوعی هولوکاست محسوب می شود. هولوکاستی که بر اساس آن طی 3 روز 70 هزار ایرانی(البته بسیاری از تاریخ نویسان این عدد ذکر شده در تورات را اغراق آمیز می دانند) به قتل رسیدند. لذا این جنایت که تبدیل به یکی از بزرگترین جشن های آیینی و مذهبی یهودیان منحرف شده به جشن ایرانی کشی نیز شهرت یافته است.

جشن پوریم در دهه های اخیر و با ظهور تفکر صهیونیسم در قالب رژیم جعلی اسرائیل رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. به قسمی که آن ها هر ساله در روزهای 13 و 14 فروردین با حرکتی نمادین در نقاط مختلف جهان اقدام به هامان سوزی می نمایند. در این جشن، یهودیان منحرف مجسمه ای را به عنوان «هامان ایرانی» درست می کنند و برای نشان دادن دشمنی خود با مخالفان آن چه یهودیت می خوانند، گردن مجسمه را زده و آن را می سوزانند. هامان، صدر اعظم خشایارشا بوده که با تدبیر خود متوجه نفوذ این گروه از یهودیان به دربار ایران و توطئه چینی های آن ها شده و به مقابله با آن ها می پردازد لذا مورد نفرت آن ها قرار می گیرد. علاوه بر این در حین برگزاری این مراسم، سرزمین های اشغالی شاهد برنامه های ویژه ای از سوی خاخام های صهیونیستی است که طی آن با یکدیگر در نوشیدن شراب و رقص و پایکوبی به رقابت می پردازند. افراط در نوشیدن شراب در میان خاخام ها در این روز به حدی است که حتی قادر به راه رفتن نبوده و در خیابان های تل آویو و دیگر شهرهای اشغالی بیهوش و بی رمق به زمین می افتند.

در مواجهه با پوریم و داستان تاریخی مترتب بر آن بین کارشناسان و تاریخ نویسان وحدت نظر وجود ندارد. به طور کلی در این ارتباط دو نظر متفاوت مطرح می گردد: دسته اول شامل مورخانی است که آن را واقعیتی انکار ناپذیر قلمداد کرده و سند این ادعا را نیز برگزاری جشن سالیانه «پوریم» توسط یهودیان منحرف می دانند و دسته دوم گروهی از تاریخ نویسان هستند که معتقدند این داستان واقعیت ندارد و افسانه ای بیش نیست! حال پرداختن به این مسأله که آیا کشتار و هولوکاست ایرانیان که در کتاب عهد عتیق یهودیان ذکر شده واقعیت دارد و یا افسانه ای بیش نیست موضوع این نوشتار نمی باشد بلکه غرض شناخت نگرش و نحوه پرداختن آن ها به این ماجرا و چگونگی بهره برداری از آن است. تفکر نژادپرستانه یهودیان منحرف (یا همان پیروان تلمود) و صهیونیست های فاشیست امروز به گونه ای است که نه تنها کشتار، غارت و کودک کشی را تقبیح نکرده و آن را عملی مذموم نمی دانند بلکه هر اقدامی(با هر قیمت و وسیله ای) که بتواند اهداف پلیدشان را جامه عمل بپوشاند و یا مخالفان آن ها را منکوب نماید از نظر آن ها پذیرفته شده و قابل توجیه است و حتی به مناسبت آن به جشن و پایکوبی نیز می پردازند.

بر اساس همین نگرش صهیونیست ها ضمن نقض صریح حقوق بین الملل بیش از سی روز است که کشتار کودکان غزه را به عنوان یک راهبرد اساسی انتخاب کرده و به صورت مستقیم نقاط مختلف حضور کودکان مانند؛ مدارس، کمپ های سازمان ملل، محل بازی بچه ها، بیمارستان ها و خانه های مسکونی را بمباران می کنند، زنان و کودکان بی دفاع را می کشند، خانه های آن ها را ویران، خانواده هایشان را متلاشی و زندگی شان را مختل می نمایند. آن ها با اینکه چندین بار اعلام آتش بس کرده اند ولی به دلیل سرشت خون آشامی که دارند نتوانستند بدان وفادار باشند. البته باید به این نکته مهم نیز اشاره کرد که قطعاً کشتار کودکان غزه تنها به دلیل ماهیت تفکر پلید صهیونیست ها نیست بلکه با تحلیل داده های جمعیت شناختی مطالعات دانشگاه حیفا می توان دریافت بخش عظیمی از این رویکرد مربوط به روند رشد جمعیت در غزه است. به گونه ای که آن ها دریافتند تداوم روند افزایش جمعیت فلسطینی ها می تواند به صورت طبیعی آن ها را صاحب اکثریت عددی کرده که این مسأله در سال های آتی رژیم اشغالگر را در برابر جمعیتی جوان از دشمنان خود قرار می دهد که توان مقابله با آن را نخواهند داشت. لذا کشتار کودکان غزه(فلسطینی) و کرانه باختری به عنوان یک استراتژی مشخص در دستور کارشان قرار گرفته است که مایل نیستند به این زودی ها و به راحتی متوقف شود.

امروز جامعه بشری مبهوت از جنایت های بی حد و حصر صهیونیست ها در غزه نه تنها امیدی ندارد اشغالگران قدس روزی از این اقدامات غیرانسانی خود پشیمان شده و رویکردشان را تغییر دهند، بلکه به خوبی دریافته حتی از آن ها برمی آید که جنازه های خونین و سوخته کودکان مظلوم و بی دفاع غزه را به عنوان سند و تندیس افتخار آمیز دیگری در ویترین جنایات تاریخی خود قرار دهند. کما این که اکنون همین ادعا در صحبت های مسئولان رژیم اشغالگر قدس و حامیان آن ها خصوصاً نتانیاهو و اوباما که این اقدامات را نوعی حرکت مقدس در دفاع از امنیت اسرائیل قلمداد می کنند دیده می شود!

سخن پایانی اینکه تراژدی حمله اسرائیل به غزه، حمایت های آمریکا از اسرائیل و سکوت مجامع بین المللی یک واقعیت تلخ را در سیاست های مبتنی بر زر و زور جهان بیش از پیش آشکار ساخت که چگونه اقلیتی صهیونیست به وسیله سه ابزار دلار، اسلحه و تبلیغات اراده اکثریتی در آمریکا، سازمان ملل و مجامع به اصطلاح صلح را به تسخیر درآورده اند. لذا جامعه بشری اگر روزی با چشمان خود مشاهده کرد که صهیونیست ها نسل کشی و هولوکاست امرو

کیهان:پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه

«پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می​خوانید؛«امیدی به مساعدت آمریکا وجود ندارد.» رئیس جمهور محترم دیروز این باور را در نشست اعضای کمیته فلسطین جنبش عدم تعهد عنوان کرد. آقای روحانی می گوید «تا زمانی که آمریکا دفاع از ظالم را به عنوان رکن سیاست خارجی خود اعلام می کند، امیدی به مساعدت آنان وجود ندارد.»

این ارزیابی، بازگویی برداشتی است که مردمان چهار گوشه غرب آسیا (خاورمیانه) در پی یکصد سال تعامل با غرب و دو رویه نقیض گونه آن پیدا کرده اند. این روزها در حالی که دولت یازدهم در ایران یک ساله می شود، صد و هشتمین سالگرد صدور فرمان مشروطیت به دنبال نهضت ملت ایران است. در این 100-150 سال همواره دو جریان خوش گمان و بی اعتماد به غرب جدید و متجدد- چه در ایران و چه در خاورمیانه اسلامی- با هم در کش و قوس بوده اند. باریکه کوچک غزه با مساحت 362 کیلومترمربع قریب یک ماه است به مثابه یک تیزاب گریزناپذیر تمام استدلال های دوطرف را به آزمون کشیده و مانند یک سنگ محک دقیق از این استدلال ها عیارسنجی می کند.

یک قرن پیش در حالی که مجتهد بزرگ شیخ فضل الله نوری مشروطه را مشروعه می خواست و حاضر نشد پرچم انگلیس را بر سردر خانه خویش بزند و سر به دار نسپارد، حلقه هایی متنوع برخی دارای ماموریت و برخی خوش گمان و غافل حاضر شدند گفتمان نهضت را از گفتمان اسلامی- ایرانی به گفتمان مدرنیته تغییر دهند هیچ، که حتی در برابر استبداد به سفارت انگلیس پناه بردند. تصور بر این بود یا عامدا چنین القا می شد که راه نجات و ترقی و پیشرفت و سعادت در تجدد معطوف به مدرنیته غرب و اتکا به انگلیسی ها- و سپس آمریکایی ها- است. اگر مصری ها پارسال چوب خوش باوری به آمریکا و غرب را خوردند و انقلاب آنها به سرقت رفت، ملت ایران یکصد سال پیش دچار همین مصیبت شد و البته 30 سال بعد مصیبت مجددی را در نهضت ملی شدن نفت و کودتای 28 مرداد 32 تجربه کرد. هنوز هیچ روشنفکر خوش گمان به مدرنیته و لیبرالیسم پاسخ درخوری ارائه نکرده که چرا تجدد و لیبرالیسم ایرانی به دیکتاتوری رضاخانی و محمدرضایی ختم شد و چرا متجددان مدعی آزادی در برابر این دو دیکتاتور و استکبار خارجی حامی آنها زانوی خشوع و تواضع زدند؟ جریان خوش بین به غرب در این پویش یکصد ساله توضیح متقنی ارائه نمی کند که چرا همواره اصرار داشته خط مقدم چالش را از مواجهه با قدرت های استکباری مهاجم به داخل منتقل کند و هم جبهه با استعمار و غرب مهاجم بایستد یا به عنوان پیاده نظام آن عمل کند؟ همچنان که حاضر نیست پاسخ دهد چرا به جای زهرآگینی و کشندگی مار مدرنیته، همواره خوش خرامی و خوش خط و خالی و زرق و برق غرب را برجسته می کند و به جای ترسیم سیمای دشمن، چهره دوست را برای او تصویر می نماید؟

غزه اما گریبان همه را گرفته است. اکنون همه آنها که روزگاری با وقاحت گفتند «ماجرای فلسطین، جنگ عرب و یهودی است و به ما چه؟» و «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران» یا از پرز و نتانیاهو شنیدند که جنبش سبز «سرمایه بزرگ اسرائیل است» و «آنها به نیابت از ما می جنگند، جنگ با جمهوری اسلامی از درون مرزهای ایران آغاز می شود»، مجبورند دیروز خود را انکار کنند و در تصویر صفحه اول روزنامه های خود ولو به تظاهر تصویر کارگردانی را در حال اهدای خون به مردم غزه منتشر کنند که خود سرباز ناتوی فرهنگی و جنگ نیابتی در حوزه سینما و فرهنگ است. به راستی مردم در محاصره و مظلوم اما مقاوم و مبارز غزه، امروز نیازمند چند سی سی خون آلوده و معتاد به دلارهای اسکاری هستند؟ بیایید نه به اصغر فرهادی اسکاری، نه به شیرین عبادی دریافت کننده جایزه نوبل و نه به محمد خاتمی مدعی گفت وگوی تمدن ها و نفی خشونت خوش گمان باشیم و هیچ نپرسیم که در روزگار بایکوت ملت ایران چرا سازمان ها و رسانه های غربی و دلارها و آنتن های آنها مشغول ترویج و بازتبلیغ این جماعت بود. اما آیا حق نداریم بپرسیم فلان کارگردان اسکاری چند فیلم برای قربانیان استکبار و استعمار و لیبرالیسم خونریز غربی ساخته یا دست کم دست اندرکاران اسکار و برندگان آن را دعوت به تحریم یا اعلام بیزاری از جنایتکاران صهیونیست و حامیان غربی آنها کرده است؟ یا فلان نامزد جایزه صلح نوبل چرا گریبان اوباما- دیگر برنده جایزه صلح نوبل!- را نمی گیرد که پای خونریزی و کودک کشی اسرائیل ایستاده یا به شکل سیستماتیک اقدام به شکنجه و نقض حقوق بشر می کند؟ آیا مردی با عبای شکلاتی و مدعی گفت وگوی تمدن ها و نفی خشونت مرده است که نمی تواند از ظرفیت بین المللی مدعایی (!؟) برای اعلام بیزاری هم قطارانش از اسرائیل استفاده کند؟ آیا آن ظرفیت تنها به کار اغوای ملت ایران و دادن آدرس غلط می آید؟! آنها که با بلاهت تمام 8 ماه به عنوان پیاده نظام اسرائیل در معرکه آشوب 88 هیزم کشی کردند و دست به خودکشی زدند، اکنون چگونه نسبت به اسرائیل اعلام بیزاری کنند؟ فذلک میت الاحیاء.

پرسش و استدلال دیگری نیز در میان است. از حدود یک سال پیش که جماعتی مرتجع یا تجدیدنظرطلب اراده کردند حرمت ارتباط با شیطان بزرگ را به بهانه چالش هسته ای و با هل دادن دولت جدید به وسط معرکه بشکنند، یک استدلال کانونی داشتند و آن اینکه دولت آمریکا میانه رو است و این اسرائیل و لابی صهیونیستی تندرو در آمریکا هستند که کاخ سفید و غرب را تحریک به دشمنی و تحریم و سخت گیری افزون تر با ملت ایران می کنند. این استدلال از سال ها قبل نیز مطرح بوده است. همین طیف در عین حال مدعی بوده اند که مسئله فلسطین و غزه ربطی به ملت ایران ندارد. آیا این دو استدلال قابل جمع است؟ یعنی می شود اسرائیل را به عنوان خط مقدم بیشترین دشمنی ها با ایران معرفی کرد و هم مدعی شد فتنه گری های زنجیره ای اسرائیل در منطقه ارتباطی به ما ندارد و نباید با او مواجه شد؟! اگر کسی حتی مسلمان هم نبود تا به دعوت «کونا للظالم خصما و للمظلوم عونا» لبیک بگوید و حتی اگر وجدان انسانی نداشت که قلب او از جنایت های دلخراش صهیونیست ها به درد بیاید، صرف ادعای منافع ملی حکم می کرد اسرائیل را دشمن بدارد و در دفع شرارت او لحظه ای دریغ نکند. اما اگر هیچ کدام این اتفاق ها نیفتاد و چنین جماعت انگشت نمایی در نوک پیکان جنگ نیابتی اسرائیل و آمریکا قرار گرفتند آنگاه نمی توان گفت آنها از آل سعود و داعشی ها- سربازان جنگ نیابتی آمریکا و اسرائیل در جهان سنی- مرتجع تر و فرومایه ترند؟ آیا جرم آنها جرم کوچکی است که اوبامای جنایتکارتر از بوش را بزک کردند و بر دست چدنی او دستکش مخملی کشیدند، حال آن که خون ملت های عراق و سوریه و فلسطین و لبنان- و بحرین و یمن و مصر- بر گردن او سنگینی می کند. چرا آنان در هنگامه جنگ صهیونیستی- آمریکایی موسوم به جنگ جهانی چهارم کوشیدند ملت ما را مشغول درگیری های فرساینده داخلی کنند؟

منطقه ما در همین دو ماه اخیر اتفاقات مهم و عبرت آموزی را به خود دید حاکی از اینکه دشمن مشغول کید مداوم است و «من نام لم ینم عنه. آن که به خواب رود دشمن او نمی خوابد.» این پروژه گازانبری البته خسارت های استراتژیک برای طراحان صهیونیستی- آمریکایی آن درپی خواهد داشت اما ماجرا این است که جنگ افکنی داعش در 100 کیلومتری پایتخت بغداد آن هم در بحبوحه مذاکرات هسته ای وین و 45 روز قبل از سررسید توافق ژنو و همچنین هجوم یک ماه بعد صهیونیست ها به مقاومت غزه بی ارتباط به هم نیست. فتنه انگیزی داعش در اواسط خرداد قرار بود شکست بزرگ سیاسی، نظامی و انتخاباتی آمریکا در سوریه و عراق را جبران کند و یک لبه از حمله گازانبری علیه جبهه مقاومت اسلامی (با محوریت ایران) باشد که دقیقا 30 روز بعد با جنگ مستقیم صهیونیست ها در غزه کامل شد. هدف نقشه بزرگی که اکنون 80-90 درصد آن با شکست غیرمترقبه مواجه شده این بود که با غافلگیری دولت و ارتش عراق، بغداد به عنوان متحد استراتژیک ایران سقوط کند و از آن طرف بخشی از خط فلسطینی- لبنانی مقاومت فرو بریزد و ایران با دو بال شکسته پای توافق وین حاضر شود؛ خواب آشفته ای که برای آمریکا و اسرائیل بد تعبیر شد. ماجرای عراق و ماجرای غزه هر چند که در این دو ماه قلب ملت ما و ملت های مسلمان منطقه را خون کرد اما ظرفیت بی سابقه ای از مظلومیت و بیداری و عزم و بسیج گری را فراهم ساخته است.

اگر ظرفیت بیداری اسلامی به اعتبار برخی غفلت ها و تکاپوی دشمن در برخی کشورها به انحراف رفت، حماقت بزرگ اسرائیل - و سرانگشتان داعشی آنها- زرادخانه بیداری اسلامی با هویت «مقاومت اسلامی» را مجددا تا حد انفجار انباشته کرده است. بیداری بدون مقاومت همان حکایت 100 سال پیش ما بود که در مبارزه با استبداد از عقبه استکباری آن غافل ماندیم و تصور کردیم آزادی بدون استقلال و بیزاری از شیاطین مستکبر عالم ممکن است. امروز می توان به عیان دید که فلسطین و لبنان و سوریه و عراق کم یا زیاد در حال عبور از فاز «بیداری» به مرحله عمیق تر و متعالی تر «مقاومت اسلامی» هستند. این رویداد، اتفاق راهبردی مهمی است. آیا بدون فتنه داعش در عراق و سبزها در ایران و اسرائیل در غزه می شد ملت ها را به خود آورد و در تراز عزت و مقاومت بسیج کرد؟ این ظرفیت را باید قدر شمرد و به فعلیت رساند. بسیج رسانه ای و ضرورت تشکیل ستاد جنگ رسانه ای در وسعت جهان اسلام بلکه جامعه جهانی، یکی از ضرورت های این مهم است. اگر جنایات مستقیم یا نیابتی آمریکایی- صهیونیستی در همین چند ماه اخیر مقدمه اتحاد بیشتر امت اسلام و فرزندان مقاومت در چهار گوشه منطقه شده باشد، رویداد بزرگی است آن قدر که سربازان ناتوی فرهنگی را مجبور کرده برخلاف سنت همیشگی شکستن مرزبندی با غرب مهاجم، به فاصله گذاری با غرب تظاهر کنند؛ یعنی اینکه آمریکا و انگلیس و غرب با خطایی استراتژیک سربازان جنگ نیابتی را خلع سلاح کرده و زیر پای استدلال و توجیهات آنان را خالی نموده اند.

رمز پیروزی و عزت و پیشرفت ما و همه ملت های ستم کشیده منطقه در همان یک جمله با ارزشی است که رئیس جمهور محترم در سالگرد تنفیذ و در آستانه یک سالگی دولت یازدهم گفته است؛ «امیدی به مساعدت آمریکا وجود دارد.» تنها ملت هایی که از مستکبران مایوس شدند و طمع آنها نسبت به خود را ناامید کردند، روی نجات و پیشرفت و عزت را خواهند دید. اکنون زمان ایمان دوباره به این آیت الهی است که «واعدوا لهم مااستطعتم من قوه... هرچه نیرو دارید برای نبرد با دشمن فراهم کنید. دشمنان خدا و دشمنان شما باید از شما بترسند.»

جمهوری اسلامی:نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم

«نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می​خوانید؛با گذشت یکسال از استقرار دولت یازدهم، ارزیابی منصفانه کارنامه این دولت می تواند کمکی به دولتمردان و شخص رئیس جمهور روحانی باشد کما اینکه افکار عمومی را نیز در جریان واقعیت های کشور خواهد گذاشت.

به حکم این ضرب المثل معروف و قدیمی که "دیکته نانوشته غلط ندارد" قطعاً کسی نمی تواند ادعا کند دولت یازدهم مصون از خطا و اشتباه بوده و هرچه انجام داده صحیح و بی اشکال است. بنابر این، برای رسیدن به یک ارزیابی منصفانه باید جنبه های مثبت و منفی عملکرد دولت را برشمرد و از کنار هم قرار دادن این مجموعه به یک جمع بندی رسید.

بهتر است این ارزیابی را از خود انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 شروع کنیم. اعلام نتیجه این انتخابات که در بردارنده پیروزی دکتر حسن روحانی بود، به جامعه ایرانی امید و آرامش داد و در سطح جهانی نیز نگاه ها را نسبت به ایران مثبت کرد. علت، این بود که اولاً انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 بدون مشکل و در سلامت و صحت انجام شد و ثانیاً جریان اعتدال که نیاز واقعی جامعه بود به پیروزی رسید. در داخل ایران، مردم از جولان دادن 8 ساله جریان افراط بشدت خسته شده بودند و در خارج از ایران نیز چهره جمهوری اسلامی ایران را لایه ای از خشونت و برخوردهای منفی پوشانده بود. طبیعی بود که این انتخابات و این انتخاب، به مردم ایران "امید و آرامش" بدهد و در خارج نیز نگاه ها را نسبت به جمهوری اسلامی ایران به طرف مثبت شدن سوق دهد. منظور، نگاه ملت هاست نه قدرت های سلطه گر که نگاهشان هرگز برای ما معیار نبوده و نیست و نخواهد بود.

دولت یازدهم، این امید و آرامش را با حرکت در چارچوب قانون و اخلاق، توسعه داد و در تعامل با جهان نیز با عملکرد منطقی خود توانست بر آن نگاه مثبت بین المللی صحه بگذارد. مردم که از بی قانونی های دولت های نهم و دهم و بد اخلاقی های ترویج شده در آن دوران کاملاً سرخورده و نگران بودند، با مشاهده قانون مداری و حرکت دولت یازدهم در چارچوب اخلاق، امید وآرامش بیشتری یافتند و افکار عمومی جهان نیز دولت جدید ایران را برخلاف دولت های نهم و دهم، اهل منطق و تعامل متکی بر حقوق متقابل یافتند و هر روز که از عمر این دولت گذشت در این زمینه با اراده ای جدی تر و مصمم تر مواجه شدند، همان انتظاری که از دولتی در طراز "جمهوری اسلامی" وجود دارد.

رفتارها و گفتارهای شخص رئیس جمهور، چه در تعامل و سخن گفتن با مردم ایران و چه در مواجهه با جهانیان، نیز عامل مهم دیگری است که دولت یازدهم را در چشم ها و قلب ها متناسب با شأن مردم ایران و در خور نظام جمهوری اسلامی نشان داد. مردم ایران، ادبیات رئیس جمهور سابق را بهیچوجه در خور شأن خود و متناسب با نظام جمهوری اسلامی نمی دانستند و از رفتارها و گفتارهای وی در بسیاری موارد دچار حیرت می شدند و با بی صبری در انتظار فرا رسیدن زمانی بودند که با رئیس جمهوری مواجه شوند که از ادبیاتی فاخر و در خور جایگاه رئیس اجرائی کشور برخوردار و عملکرد او نیز با چنین ادبیاتی منطبق باشد. با انتخاب دکتر روحانی به ریاست جمهوری، مردم به این آرزوی خود رسیدند و از آن وضعیت نامطلوب رهائی یافتند. اگر هیچ اقدام مثبتی در دولت یازدهم صورت نگرفته باشد، همین رفتار و گفتار منطقی شخص رئیس جمهور روحانی، برای ملت ایران ارزشمندترین سرمایه است، زیرا اعتبار و جایگاه معنوی هر ملت مهم ترین سرمایه آن ملت است.

تلاش های مدبرانه دولت یازدهم برای پایان دادن به مشکلاتی که غرب در زمینه فعالیت های هسته ای کشورمان پدید آورده، نقطه مثبت دیگر این دولت است. علیرغم فضاسازی های بی رحمانه مخالفان داخلی و کارشکنی های بی رحمانه تر رژیم صهیونیستی و لابی صهیونیستی در بدنه حکومت آمریکا، مذاکرات هسته ای با 1+5 با موفقیت به پیش رفت بگونه ای که بخشی از مشکلات مربوط به دارائی های ایران در خارج و تحریم ها حل شد، بسیاری از آراء دادگاه های غربی در مورد بانک ها و شرکت های ایرانی باطل شد و ادامه روند تحریم ها نیز متوقف گردید. هر چند هنوز به دلیل کارشکنی های دولت آمریکا توافق نهائی حاصل نشده ولی تمام شواهد و قرائن نشان می دهند این مذاکرات به سرانجامی خواهد رسید که ایران را با حراست از منافع ملی خود و بدون آنکه از خطوط قرمز عبور کند به اهداف خود خواهد رساند. نکته بسیار مهم و قابل توجه اینست که تا همینجا نیز آنچه به دست آمده به ویژه جلوگیری از روند رو به رشد تحریم ها و محدودیت های غیرقانونی، دستاورد بزرگی است.

عملکرد دولت یازدهم در بخش اقتصاد را هر چند نمی توان کاملاً موفق دانست ولی همین موفقیت های نسبی که در بخش مهار تورم و تثبیت قیمت سکه و ارز و بعضی موارد دیگر به دست آمده، با توجه به محدودیت هائی که دولت دارد قابل تحسین است. وجود بنگاه های اقتصادی خارج از دولت و خرابه های به جای مانده از دولت های نهم و دهم، موانع بزرگی هستند که بدون غلبه بر آنها نمی توان اقتصاد کشور را نجات داد. دولت یازدهم البته در درون خود نیز به دلیل عدم انسجام فکری مسئولین اقتصادی دچار مشکل است که بدون برطرف ساختن آن نمی تواند بر مشکلات فائق آید.

در بخش فرهنگ نیز دولت یازدهم به دو دلیل توفیق چندانی نداشته است. اول آنکه این دولت برنامه مشخصی برای حل مشکلات فرهنگی ارائه نداده و دوم آنکه در ساختار حکومتی کشور ما فرهنگ به جزیره های متعددی تقسیم شده که سهم دولت از آن بسیار ناچیز است. علاوه بر اینها، حتی اگر تمام دستگاه های فرهنگی کشور متحداً برای ارتقاء فرهنگ کار کنند، وجود برنامه ها و مجموعه های تلویزیونی بی محتوا و گاهی خلاف معیارهای ارزشی، تمام زحمات آنها را بر باد می دهد. این واقعیت را نیز نباید نادیده انگاشت که حضور بقایای دولت های نهم و دهم در بخش هائی از دستگاه های دولتی فرهنگ کشور، مانع قابل تأملی به حساب می آیند که نمونه آن را می توان در ناچار شدن مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به متوقف ساختن یکی از زیرمجموعه های این وزارت که اخیراً صورت گرفته است یافت.

یکی دیگر از نقاط ضعف دولت یازدهم را باید ضعف بدنه دولت به دلیل عدم کارآمدی بعضی وزرا و استانداران دانست. همین امر موجب شده این دولت از قاطعیت لازم برای پیشبرد اهداف خود برخوردار نباشد.

ضعف شدید بخش رسانه ای نیز از نقاط منفی دولت یازدهم است. با اینکه تفکر اعتدال در جامعه ما از نیروهای برنامه دار، کاردان و فعالی در بخش رسانه ای برخوردار است، معلوم نیست چرا دولت، خود را از این موهبت محروم نموده و سراغ نیروهائی رفته که بعضی از آنها حتی از نظر خاستگاه فکری نیز با این دولت همراه نیستند. این بخش را نباید کوچک و کم اهمیت دانست، زیرا بسیاری از موفقیت ها و ناکامی ها از همین بخش ناشی می شوند و کارآمدی نیروهای رسانه ای دولت حتی می توانند با موقعیت سنجی های دقیق، دولت را از بعضی اقدامات غیرضروری یا نابجا برحذر دارند و یا به بعضی اقدامات لازم در موقعیت مناسب تشویق نمایند.

در مجموع، هر چند در یک ارزیابی منصفانه از اولین سال کارنامه باید پذیرفت که دولت یازدهم از موفقیت های خوبی برخوردار بوده، لکن نقاط ضعف این دولت را نیز نباید نادیده گرفت. واقعیت اینست که دولت یازدهم به دلیل اینکه وارث مخروبه های کم سابقه ای در بخش های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی برجای مانده از دولت های نهم و دهم است، به فرصت بیشتری برای ترمیم این خرابی ها نیاز دارد. به همین دلیل، نمی توان در مدت یکسال، پیشرفت های زیادی را از این دولت انتظار داشت. با اینحال، در شرایط دشوار داخلی، منطقه ای و جهانی کنونی، انصاف اینست که کارنامه دولت یازدهم در مدت کوتاه یکسال کاملاً مثبت و در خور ستایش است و قطعاً با برطرف کردن نقاط ضعف خواهد توانست در ادامه راه به اهداف ترسیم شده دست یابد.

رسالت:ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه

«ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می​خوانید؛نشست «کمیته فلسطین» گروه غیرمتعهدها در اوج مظلومیت دیپلماتیک «فلسطین» و «غزه» در تهران برگزار شد. کمتر مصداقی از این نوع در تاریخ مناسبات سیاسی- دیپلماتیک دنیا شکل می گیرد که همزمان با «جنایت علیه بشریت» نهادهای سیاسی و سازمان های بین المللی دنیا به سکوت خود ادامه دهند و زنان و کودکان یک منطقه محاصره شده، همزمان جنگ، فقر، جراحت و بیماری را تحمل کنند اما لابی ذی نفوذ آژانس جهانی یهود، حتی اجازه پخش کامل تصاویر این «ظلم قرن» را ندهد.

سازمان ملل متحد و شورای امنیت آن سازمان به عنوان دارنده ابزار اجرایی فصل هفتم منشور ملل متحد حتی از محکومیت لفظی جنایات رژیم صهیونیستی خودداری کرد. این در حالی است که از سال 1990 میلادی به واسطه احکام آن شورا ذیل ماده 42 فصل هفتم، صدها هزار انسان بویژه درکشورهای اسلامی کشته، زخمی و آواره شده اند و حاکمیت ملی کشورها نقض شده است.

دیوان بین المللی کیفری (Icc) نیز ساکت است. این دیوان طبق «اساسنامه رم» از صلاحیت لازم برای پیگیری جنایت مقامات سیاسی عالی رتبه کشورها علیه بشریت برخوردار است و این صلاحیت انحصاری را علیه برخی مقامات همچون «صدام حسین»، «قذاقی»، «عمرالبشیر» و «بشار اسد» به کار گرفته است.اما حتی اجازه تحقیق مقدماتی در مورد جنایات انسانی «بنیامین نتانیاهو» داده نشده است. این در حالی است که 9 بند اساسنامه رم که عناوین و مصادیق مختلف جنایت علیه بشریت را بر شمرده است، به صورت کامل در مورد نتانیاهو و فرماندهان نظامی و وزیر جنگ رژیم صهیونیستی مصداق پیدا می کند. کشتار زنان، کودکان و غیرنظامیان خارج از میدان جنگ، بمباران و موشک باران هدایت شده، حصر و جلوگیری از ارسال کمک های بشر دوستانه، استفاده از سلاح های ممنوعه، حمله به مناطق غیرنظامی، از بین بردن زیرساخت های حیات روزمره و از بین بردن امکانات و ارتباطات حیاتی و معیشتی، سرکوب و شکنجه.

طبق اساسنامه رم، دبیر کل سازمان ملل متحد، شورای امنیت سازمان ملل، دادستان دیوان بین المللی کیفری و سازمان های غیردولتی قضائی و وکالتی باید به وظیفه خود در گزارش و کمک به تهیه کیفرخواست جنایات رهبران صهیونیست عمل می کردند که این مهم هنوز انجام نشده است. در قرنی که به عنوان قرن «حاکمیت ارزش های انسانی» در سازمان ملل متحد نامیده می شود، تاکنون این گونه انسان و ارزش هایش به ابتذال کشیده نشده بود. همه سازمان ها و شعارهای فوق تسلیم تبانی پول و زور شده اند.

در این بین زوال اخلاقی- سیاسی مقامات عرب جای تاسف بیشتری دارد. برای نخستین بار «شیمون پرز» رئیس رژیم صهیونیستی و دیگر مقامات آن رژیم، از همکاری سران عرب با سیاست سرکوب و «مشت آهنین» اسرائیل قدردانی کردند. ارتجاع و صهیونیسم در تبانی جدید خود به دنبال قربانی کردن دموکراسی ناشی از «بیداری اسلامی» هستند. بهای این تبانی را نیز زنان و کودکان فلسطین می دهند. بی خاصیت شدن دیگر سازمان های بین المللی همچون سازمان «کنفرانس اسلامی» و «اتحادیه عرب» نیز نتیجه دیپلماتیک این تبانی سیاسی است.

در چنین شرایطی ایران می تواند در راستای جایگاه تاریخی خود از حقانیت فلسطین دفاع نماید. لذا توجه به چند راهکار ذیل ضروری است:

1- باید یکی از دستاوردهای کار «کمیته فلسطین» غیرمتعهدها، طرح پرونده نتانیاهو و دیگر مقامات سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی در دیوان بین المللی کیفری باشد. تنظیم یک متن حقوقی مستند به جنایات رژیم صهیونیستی در غزه برای دبیر کل سازمان ملل متحد و دادستان دیوان بین المللی کیفری اولین اقدام حقوقی لازم است.

2- پیشنهاد سازوکار عملیاتی تقویت زیرساخت دفاعی و موشکی مقاومت در دستور کار قرار گیرد. رژیم صهیونیستی زیر بار پیش شرط عدم تکرار تجاوز نظامی برای آتش بس پیشنهادی نرفت.

سیاست این رژیم آن است که به صورت سنواتی و برنامه ریزی شده، زیرساخت دفاعی و توان مقابله به مثل مقاومت را تخریب نموده و با انهدام ساختارهای رفاهی، عمرانی و آموزشی فلسطین، ساکنان اصلی این سرزمین را به فقر و فلاکت دائم محکوم نماید. بنابراین جنگ ابزار اصلی آن رژیم در شرایط متحول آینده در قبال فلسطین است و «مقاومت» نیز باید به راهبرد اصلی دنیای اسلام در قبال فلسطین تبدیل شود و در اجرای فرامین مقام معظم رهبری باید زمینه های مالی، تولیدی، تجاری و آموزشی لازم برای تسلیح دائمی فلسطینی ها فراهم آید. طبیعی است که این اقدام مسلمانان کاملا دفاعی بوده و لذا طبق منشور ملل متحد مشروع می باشد.

3- در «عصر اطلاعات» و گسترش فناوری ارتباطاتی، امکان افشای تبانی های سیاسی و محدود نشدن ملل اسلامی بویژه جوانان مسلمان در قالب این تبانی های شوم، فراهم شده است. سازمان های مردم نهاد، تشکل های دانشجویی و جوان کشور باید محوریت «دیپلماسی عمومی» جدید در قبال فلسطین را در اختیار گیرند. صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز باید فعالیت رسانه ای خود را دراحیای ابتکار پیشین و رسانه های اسلامی در موضوع فلسطین گسترش دهد.

4- کمتر از دو ماه به اجلاس پاییزه بین المجالس جهانی در «ژنو» سوئیس باقی است. ریاست و شورای اجرایی بین المجالس مجلس شورای اسلامی باید از هم اکنون مقدمات «دیپلماسی پارلمانی» لازم را برای تبدیل«مظلومیت غزه» به «ماده اضطراری» اجلاس آغاز نماید. با توجه به مواضع و بیانیه های کم سابقه مجالس و محافل سیاسی کشورهای مختلف از خاورمیانه تا آمریکای لاتین، امکان شکل گیری یک موضع جهانی در اجلاس جهانی بین المجالس وجود دارد. مجلس ایران می تواند از هم اکنون به طور رسمی پیشنهاد ماده اضطراری «حمایت از مردم غزه» را در پایگاه رسمی بین المجالس مطرح نماید تا امکان جلب نظر همراه و موافق دیگر اعضا را فراهم نماید. با این کار امکان محکومیت رژیم صهیونیستی در کمیته حقوق بشر سازمان جهانی بین المجالس (IPU) نیز فراهم می شود.

قدس:مواضع غیر قانونی سازمان ملل

«مواضع غیر قانونی سازمان ملل»عنوان یاددشات روز روزنامه قدس به قلم د کتر زهره حید ری است که در آن می​خوانید؛با وجود همه آرزوها و کوششها، سازوکارهای جهانی قاد ر به مواجهه با موارد نقض فاحش حقوق بشر د ر د نیای امروز نیست و نماد بارز آن را می توان د روضعیت د شوار مرد م غزه، بویژه د ر هفته های اخیر مشاهد ه کرد .

د ر واقع، بحران حال حاضر غزه نمایانگر ناکارآمد ی سازمان ملل است، واقعیتی که منجر به جنایات فجیع اشغالگران قد س و نقض فاحش اصول عرفی حقوق بین الملل شد ه تا جایی که حتی حامیان آن را نیز واد ار به سکوت و یا تأکید بر نقض اصول اولیه حقوق بین الملل و بشر کرد ه است.

سخنان اخیر ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد د ر اجلاس ویژه شورای حقوق بشر، مؤید این ناتوانی است.
سخنان وی به عنوان عالی رتبه ترین مقام حقوق بشری ملل متحد د ر کنار اظهارات والری ایموس، هماهنگ کنند ه امور بشرد وستانه ملل متحد د ر همان اجلاس و تشریح فجایع و آمار تلفات بحران کنونی از سوی آنان بر این واقعیت صحه گذاشت و اوضاع بسیار فجیع را به گوش جهانیان رساند .

این اظهارات همگی بر نقض فاحش حقوق بشر و حقوق بشرد وستانه همچون اصل تناسب، اصل تفکیک و اصل احتیاط تأکید د اشت.
سازمان ملل متحد د ر سالهای پس از تشکیل رژیم جعلی اسراییل و بحرانهای متعاقب آن، بارها اقد امهای نمایشی محد ود ی را به انجام رساند ه ؛ موارد ی مانند برگزاری اجلاسها و کنفرانسهای بین المللی، اعزام نیروهای حافظ صلح، تشکیل کارگزاری امد اد به مرد م فلسطین، گسیل فرستاد ه ویژه، تحقیق گروه های حقیقت یاب، انتخاب گزارشگر ویژه، صد ور قطعنامه و غیره، اما همه این اقد امها، فاقد بستر و اراد ه سیاسی لازم د ر تصمیم شورای امنیت بود ه است .

شاید مجریان د ر سازمان ملل متحد تصور می کنند که تنها ابراز همد رد ی و محکومیت ، این فجایع را جبران می کند ، د ر حالی که سازمان ملل از توجه به مقد مه منشور خود مبنی بر «محفوظ د اشتن نسلهای آیند ه از بلای جنگ، که د و بار د ر مد ت عمر انسانی افراد بشر را د چار مصایب غیر قابل بیان نمود ه…» عاجز است .

د ر سالهای اخیر کود کان و مرد م غزه اگر از گرسنگی نمرد ه باشند ، اگرمجروح و معلول نشد ه و یا د ر تأمین حد اقلهای زند گی با سختی های فراوان د ست و پنجه نرم نکرد ه باشند ، د ست کم تا به امروز سه نوبت جنگ و خون ریزی را به چشم د ید ه و د ر حصر زند گی کرد ه اند . این د ر حالی است که گزارشگر سازمان ملل متحد د ر امور حقوق بشر د ر فلسطین هشد ار د اد ه، نوار غزه که از هفت سال قبل تحت محاصره زمینی، د ریایی و هوایی اسراییل قرار د ارد ، پس از سه سال د یگر قابل سکونت نبود ه است.

د ر چنین شرایط اسفناکی تنها شورای حقوق بشر سازمان ملل د ر قطعنامه ای خشونتها و نقض گسترد ه، نامتقارن و آشکار حقوق بشر و آزاد ی های اساسی جنایتکاران را د ر نوار غزه را محکوم کرد ه است و د ر مقابل این رژیم استد لال می کند ، تنها از غیرنظامیانش د ر مقابل د شمن تروریستی د فاع می کند .

د ر این میان تنها هنر کارگزاران سازمان ملل، نشست فوق العاد ه شورای امنیت د ر خصوص اوضاع نوار غزه و حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی است که به هیچ نتیجه مشخصی نمی رسد . اگر چه برخی از کشورهای عربی نیر پیش نویس قطعنامه را ارایه د اد ه بود ند که به د لیل توافق ند اشتن بر سر مفاد و مند رجات آن، این نشست نیز بد ون صد ور قطعنامه ای به کار خود پایان د اد و مقرر شد کشورهای عربی تغییراتی د ر قطعنامه پیشنهاد ی خود ایجاد کنند و این یعنی از د ست د اد ن زمان آن هم د رشرایطی که باگذشت هر روز د ه ها فلسطینی د ر بمبارانهای رژیم صهیونیستی به شهاد ت می رسند .

د ر این موقعیت حساس و بحرانی حد اکثر تلاش بان کی مون تأکید بر این موضوع است که وخامت اوضاع د ر نوار غزه ضرورت لزوم برگزاری گفت وگوها برای حل مشکلات د ر این منطقه است.

آنچه مسلم می نماید این است که د ر غزه جریان نسل کشی د ر حال وقوع است و یک رژیم تا د ند ان مسلح شبانه روز به مرد م مظلوم و بی پناه حمله د د منشانه وتجاوزگرایانه می کند ، اما شورای امنیت به جای اینکه د ر مقابله با این تجاوزگری ها و کشتار زنان و کود کان بی پناه اقد امهای عملی انجام د هد ، از آتش بس سخن می گوید .

د ر این شرایط پیشنهاد شورای امنیت سازمان ملل برای برقراری آتش بس د ر غزه به نوعی فرار از مسؤولیت تلقی می شود ، چرا که این شورا باید بتواند د ر مقابله با این تجاوزگری ها، از امکانات قانونی خود برای توقف و معرفی و مجازات تجاوزگران استفاد ه کند ، ولی از این اقد ام سر باز می زند ، د ر حالی که این پرسش مهم برای بسیاری ازمرد م جهان مطرح است: سازمان مللی که اجازه حمله به افغانستان و عراق را می د هد و کشورهای غربی را مجاز می کند تا با همه امکانات و تسلیحاتشان به اسم مبارزه با تروریستها به این کشورها حمله می کنند ، چرا د ر مورد غزه اقد امی انجام نمی د هد ؟

نهایت اینکه شورای امنیت سازمان ملل با این نوع پیشنهاد ها از مسؤولیت جهانی خود د ر جهت صلح و د فاع از حقوق بشر فرار می کند ومشخص است که آتش بس یک طرفه ای که د ر یک سوی آن مرد م بی د فاع قرار د ارند و طرف مقابل با تمام امکانات به آنان یورش می برد ، ناپاید ارخواهد بود .

سیاست روز:خشک مقدس های بی شعور بازیچه دشمنان باشعور!

«خشک مقدس های بی شعور بازیچه دشمنان باشعور!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی اشرفی است که در آن می​خوانید؛در سالهای دفاع مقدس، یکی از افرادی که به جرم جاسوسی دستگیر و در تلویزیون اقدام به افشاگری کرده بود، در باره تماسش با رابط آمریکایی اش ماجرایی را نقل کرد که شنیدنی است. وی می گفت در تماسی با این رابط آمریکایی اعتراض کردم که چرا آمریکا و غرب از صدام حمایت می کنند، در حالی که این کشور با شوروی دارای رابطه خوبی است و قرارداد نظامی با مسکو داشته و در آن جبهه سیاسی قرار دارد. رابط آمریکایی در پاسخ این جاسوس ایرانی گفته بود: «ما که نباید تاوان کند ذهنی روس ها را بدهیم. صدام آمریکایی است و از منافع غرب در مقابل ایران دفاع می کند، اما شوروی این را نمی فهمد و از صدام حمایت می کند».

مرحوم شریعتی در کتاب «شهادت» وقتی به قصه شهادت امام علی(ع) اشاره می کند، در وصف خوارج عبارت زیبایی را به کار می گیرد و می نویسد: «سرانجام علی نیز به دست خشک مقدس های بی شعوری که همیشه بازیچه دست دشمنان باشعورند، شهید شد.»

قصه داعش و کاری که در حال انجام آن است، نمونه کامل دو موردی است که بر شمردم. شاید در نگاه اول چنین به نظر برسد که داعش به دلیل وابستگی اش به القاعده، دارای ماهیت ضدآمریکایی است و طبعاً مخالفت آمریکا با این گروه می تواند مؤید این نظر باشد اما وقتی به ماهیت و جهت گیری گروه داعش و نوع مواضع این جریان در عراق و سوریه و لبنان نگاهی می اندازیم، در می یابیم که این گروه کاملا کارکردی آمریکایی – اسراییلی دارد و به سود منافع این کشورها عمل می کند. اکنون داعش تمامی وجهه همت خود را مبارزه با سه دولتی قرار داده است که به نوعی در جبهه انقلاب اسلامی منطقه دارای نقش هستند و از مقاومت ضد اسرائیلی و مبارزات مردم غزه حمایت می کنند. لبنان در خط مقدم جبهه ضداسرائیلی قرار دارد و حزب الله لبنان هم نماد مقاومت علیه رژیم غاصب قدس است ولی داعش و گروههای وابسته به آن، کینه حزب الله را به دل دارند و علیه این جریان در سوریه و لبنان مبارزه می کنند. دولت سوریه هم در این سالها با حمایت از مقاومت لبنان و مواضع ضدسازشکارانه عربی، مورد غضب آمریکا و اسرائیل قرار داشته و راه اندازی جنگ داخلی علیه این کشور، با هدف انتقام گیری و فروپاشی یک دولت ناهمسو با این کشورها صورت گرفته است و الا معلوم است که دل آمریکا و اسرائیل برای دموکراسی در سوریه نسوخته است.

دولت عراق هم علیرغم مماشاتی که با آمریکا دارد، اما در مقابل اسرائیل مقاومت می کند و خود را در جبهه بزرگ انقلاب اسلامی منطقه دسته بندی کرده است و بنابراین داعش در جنگی که در این کشورها به راه انداخته، دقیقاً همسو با منافع واشنگتن و تل آویو عمل می کند ولو آن که شعارهای تند ضدآمریکایی بدهد. بگذریم که در جنایات اخیر اسرائیل علیه غزه، داعش خود را از ماجرا کنار کشید و مسئله غزه را رسماً مسئله خودش ندانست.

داعش یک جریان سیاسی – نظامی بی شعوری است که بازیچه دست دشمن باشعور شده است، حتی اگر برخی از اسناد و اخبار افشا شده را باور نکنیم و آنان را سازمان دست ساز آمریکا و اسرائیل ننامیم.

وطن امروز:جیسون به ساز که می رقصید؟!

«جیسون به ساز که می رقصید؟!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مجتبی اصغری است که در آن می​خوانید؛ این روزها در رسانه های آمریکایی اخبار پیرامون بازداشت جیسون رضاییان، خبرنگار 38ساله واشنگتن پست، همسرش یگانه صالحی و 2 تصویربردار زیاد دیده می شود اما به رغم حساسیت و واکنش نسبتا جدی وزارت خارجه آمریکا به موضوع، مقامات رسمی این کشور از اعلام عناوین مجرمانه و اتهامات این افراد خودداری کرده اند. همین امر بر حساسیت ماجرا افزوده است به نحوی که مروری کوتاه بر نهادها، اشخاص و سازمان هایی که پیگیر وضعیت جیسون رضاییان و سه بازداشتی دیگر در ایران هستند، نشان از پیچیدگی غیرمعمول این پرونده دارد. در ابتدای امر به رغم گذشت بیش از 2 هفته از بازداشت این 4 نفر در ایران هیچ صدایی از جانب آمریکایی ها بلند نشد! اما به تدریج لابی نئولیبرال های وابسته به کنگره آمریکا، اولین واکنش ها و فضاسازی های رسانه ای پیرامون موضوع را کلید زدند.

مدیران نایاک از جمله شخص تریتا پارسی و رضا مرعشی که از عناصر بنیاد فراماسونری برادران راکفلر در آمریکا به شمار می روند در این مسیر پیشقدم بوده اند و اتفاقا رهبری کل فضاسازی های رسانه ای حول ماجرای جیسون را به صورت جدی برعهده گرفته اند. شاید مروری بر فعالیت های رضاییان در ایران کلید درک این واکنش ها باشد. جیسون پدری ایرانی و مادری آمریکایی دارد و از سال 2005 در ایران فعالیت می کند. جالب اینجاست که وی یک خبرنگار حرفه ای به حساب نمی آید، چرا که پیش از فوت پدر به عنوان مدیر خرید فرش فروشی اش در آمریکا به منطقه خلیج فارس سفر می کرد و احتمالا حق دلالی خوبی بابت صادرات فرش از ایران به آمریکا به جیب می زد اما کم کم به عنوان رابط رسمی مجموعه اطلاعاتی- امنیتی نایاک در ایران جاگیر شد.

دلیل اصلی این مدعا را می توان در کوشش بی نظیر نفر دوم مجموعه نایاک، رضا مرعشی، در بزرگ ترین رسانه های متعلق به لابی نئولیبرال ها در آمریکا همچون CNN، هافینگتون پست، المانیتور و واشنگتن پست جست وجو کرد. رضا مرعشی، مدیر سابق شرکت آتیه بهار وابسته به لابی اقتصادی کارگزاران در ایران، دست کم 4 سال به صورت رسمی در دفتر ایران وزارت خارجه آمریکا اشتغال داشته و عضو انستیتوی مطالعات استراتژیک ملی آمریکا وابسته به وزارت دفاع این کشور است. وی از تحلیلگران مورد علاقه اسرائیل در برنامه هسته ای ایران نیز به شمار می رود تا حدی که در سال 2012 در کنفرانس بن بست هسته ای ایران بر سر میز مشترک با رؤسای سابق و فعلی موساد در تل آویو به ارائه راهکار به صهیونیست ها پرداخت. البته ارتباطات ویژه با افراطیون کنگره و مقامات عالیرتبه صهیونیست در نایاک امری معمول است، چرا که اصل به وجود آمدن این لابی آمریکایی- صهیونیستی به خرج راکفلرها با هدف آماده سازی زمینه های سیاسی- اقتصادی برای طرح مصالحه ایران و رژیم صهیونیستی به عنوان پیش شرط سازش با آمریکا بوده است.

البته در این بازی بزرگ حقیقتا جیسون رضاییان مهره قابل عرضی محسوب نمی شود، پس چرا رضا مرعشی که از افتخار پالوده خوری با تروریست های صهیونیست سال هاست بهره می برد، برای «دوست عزیز خود» تا این اندازه جدی لابی گری می کند و در عین حال جیسون رضاییان را «اولین قربانی گروه های افراطی و تندرو به سبب گسترش گفت وگوهای ایران و غرب بر سر برنامه هسته ای معرفی می کند؟!» نکته همین جاست! جیسون رضاییان و تیم همراه وی براساس اسناد و شواهد موجود در فضای مجازی به علت مدیریت و کارگردانی کلیپ مساله دار « هپی» در ایران بازداشت شده اند. رضاییان اولین فردی بود که این کلیپ را حتی پیش از انتشار گسترده در ایران و تماشای مردم تهران به نمایش جهانی گذاشت. با توجه به اینکه دستگیری بازیگران کم سن و سال این نمایش ضعیف به علت انتشار تصاویر بی قانونی عمدی شان در کشور قطعی بود، کمپین حقوق بشری درباره «حق شادی ایرانیان» با ورژن مورد علاقه آمریکا به سرعت با دعوت رسمی خود رضاییان از سایر نان خورهای رسانه ای تشکیلات راکفلرها در جهان کلید خورد.

مروری بر ردپای رسانه ای رضاییان در توئیتر با دنبال کردن «هشتگ های هپی»، جست وجوکنندگان را به نام قریب به اتفاق اعضای لابی رسانه ای نئولیبرال ها در بی بی سی، CNN، هافینگتون پست، واشنگتن پست، المانیتور، نایاک و اصلان مدیا متعلق به رضا اصلان دیگر عضو نایاک می رساند. آش به حدی شور شد که واشنگتن پست در مقاله ای به قلم رضاییان با موضوع حمایت از نوجوانان ایرانی مورد سوءاستفاده واقع شده توسط خبرنگارش در کلیپ هپی، پیام توئیتری تریتا پارسی با مضمون مقایسه «حق شادی ایرانیان به سبک احمق های خیابانی آمریکایی با حق مسلم غنی سازی هسته ای» را به عنوان شاهدی بر مدعای باطل خود منتشر کرد! پس از انتشار این پیام، در صفحه منتسب به حسن روحانی نیز پیامی مشابه با موضوع «شادی حق مسلم ایرانیان» منتشر شد که متاسفانه این حرکت برای هزارمین بار از واقعیت کم سوادی برخی مشاوران رسانه ای پرده برداشت. سوال بعدی این است که براساس صحت اطلاعات ارائه شده، انگیزه نمایندگان کنگره آمریکا و لابی نئولیبرال ها از به راه انداختن یک کمپین حقوق بشری جهانی به نفع کلیپ غیرسیاسی، زرد و ضدفرهنگی «هپی» که احتمالا بازیگرانش مستقیم از یک پارتی شبانه به بهانه دریافت چند تراول پنجاه هزار تومانی، با مدیریت جیسون رضاییان مقابل دوربین حرفه ای واشنگتن پست رفته اند، چه بوده است؟

از سال 2005 تاکنون تریتا پارسی به عنوان بلندگوی لابی مذکور با پسوند «ایرانی- آمریکایی- سوئدی» تلاش می کند الزامات پیگیری همزمان پرونده حقوق بشری غرب علیه ایران در ذیل تلاش برای هدم برنامه هسته ای کشورمان را همه گیر سازد. در این میان به علت مقاومت قابل تقدیر مذاکره کنندگان ایرانی در این دوره و دولت های قبلی چنین بحثی به کل مجال مطرح شدن در گفت وگوهای 1+5 و ایران را نیافته اما در صورتی که فضاسازی های رسانه ای با اجرای سناریوهای آمریکایی به کارگردانی این لابی به صورت مکرر روی پرده رود، شانس برانگیختن حساسیت دولتمردان آمریکایی- غربی و ایجاد همگرایی میان سایر گروه های موثر در کنگره آمریکا درباره پرونده حقوق بشری ایران، افزایش خواهد یافت. به این ترتیب تلاش برای «حمایت از موج شادی آمریکایی در ایران» یا «کمپین برای آزادی های یواشکی زنان» یا لابی برای «آزادی خبرنگاران دربند در ایران(!)» را می توان در همین پازل خبری– سیاسی تحلیل کرد.

درهم شکستن این نقشه ضد فرهنگی آمریکایی با اهداف سیاسی معلوم با توجه به آشکار شدن سریع زوایای آن به مدد هوشیاری مسؤولان و دستگیری بموقع جیسون رضاییان و تیم وی چندان دشوار نمی نماید. افشای زوایای حرکت ضدامنیتی این تیم و اخراج وی در سریع ترین زمان ممکن از کشور به منظور پایان دادن به شوی تبلیغاتی به راه افتاده با هدف مظلوم نمایی پیرامون «خبرنگارنمایی» که آشکارا ضدقوانین یک کشور مقتدر با سوءاستفاده از تعدادی نوجوان بومی قدم برمی دارد، می تواند حرکتی شایسته توأم با پشتیبانی حرفه ای تیم وزارت امور خارجه کشورمان باشد. درگیر نشدن در چنین پرونده های سخیفی خود بهترین مسیر غلبه بر دشمن است. پس لطفا جیسون رضاییان را با سر و صدا و اعتراض رسمی جهانی دیپورت کنید!

جوان:دولت و جریان غربگرا

«دولت و جریان غربگرا»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر یدالله جوانی است که در آن می​خوانید؛وجود جریان های فکری سیاسی با اصول و مبانی متفاوت و بعضاً متضاد در هر جامعه ای یک امر کاملاً طبیعی بوده و گریزی از آن نیست. بر همین اساس در ایران در شرایط کنونی، جریان های فکری سیاسی فعال را می توان در دو گروه کلی دسته بندی کرد:

الف: جریان فکری سیاسی معتقد به انقلاب اسلامی و وفادار به ارزش ها و آرمان های انقلاب اسلامی
ب: جریان فکری سیاسی غربگرا

در این دسته بندی، جریان دوم را می توان به دو شاخه اصلی تقسیم بندی کرد: 1- جریان فکری سیاسی غربگرای مذهبی. 2- جریان فکری سیاسی غربگرای غیرمذهبی. جریان اول که اصلی ترین جریان فکری سیاسی کشور به حساب می آید، نقش اصلی را در پیروزی انقلاب اسلامی، استقرار نظام جمهوری اسلامی، حفظ جمهوری اسلامی و پیشبرد آن تا به امروز بر عهده داشته است. این جریان طی 36 سال گذشته، با ریزش ها و رویش هایی همراه بوده؛ برخی از گروه ها، تشکل ها و شخصیت های برجسته آن ثابت قدم در مسیر انقلاب بوده و برخی نیز دچار دگردیسی و استحاله شده و با خروج از جریان اصیل انقلاب اسلامی، در دامن دیگر جریان ها غلتیده اند.

حزب جمهوری اسلامی، جمعیت مؤتلفه، جامعه روحانیت مبارز تهران، جامعه مدرسین، دفتر تحکیم وحدت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، از برجسته ترین و فعال ترین تشکل ها و گروه های جریان اول در سال های اول انقلاب اسلامی هستند. نهضت آزادی، جنبش مسلمانان مبارز، جبهه ملی، حزب توده و سازمان چریک های فدایی خلق نیز از مطرح ترین و فعال ترین گروه ها و تشکل های جریان دوم به حساب می آیند.

جریان اول یعنی معتقدین به انقلاب اسلامی و کسانی که به ارزش ها، آرمان و اهداف انقلاب وفادار می باشند، با شاخص های زیر از جریان دوم قابل تفکیک و تشخیص هستند: 1- اعتقاد به اسلام ناب محمدی (ص) 2- اعتقاد به ولایت مطلقه فقیه 3- اعتقاد به عدالت به عنوان یک شعار اصلی 4- اعتقاد به تلاش برای زمینه سازی جهت سعادت انسان ها 5- اعتقاد به مردم سالاری دینی 6-اعتقاد به استکبارستیزی 7- اعتقاد به حمایت از مستضعفین جهان 8- اعتقاد به حفظ استقلال کشور و عزت ملی 9- اعتقاد به معنویت گرایی مبتنی بر شریعت اسلامی 10- اعتقاد به پیشرفت کشور بر اساس الگوی اسلامی- ایرانی 11- اعتقاد به صدور انقلاب اسلامی و امت سازی اسلامی 12- اعتقاد به برپایی تمدن نوین اسلامی به عنوان آرمان جمهوری اسلامی،
بدیهی است که جریان دوم بر محورهای دوازده گانه مذکور اعتقاد نداشته و بر اساس مبانی فکری خود، رویکردها و مواضع متفاوتی دارد.

جریان دوم دارای یک سابقه طولانی در کشور ایران است و می توان ریشه ها و سابقه تاریخ این جریان غربگرا را از اواخر دوره قاجار مورد مطالعه قرار داد. این جریان با چند شاخص اصلی قابل مطالعه است.

1- شیفته غرب و پیشرفت های آن است و پیشرفت ایران را در گرو قرار گرفتن در مدار غرب می داند. 2- اعتقادی به حاکمیت دینی و نظام ولایی نداشته و اساساً دارای تفکر سکولاریستی است. 3- مروج فرهنگ و ارزش های غربی در جامعه ایران است.

4- همواره در مسیر ترویج ارزش های دینی و اسلامی. مانع گذاری می کند. 5- غرب به این جریان در داخل ایران به عنوان یک سرمایه نگاه کرده و همواره تلاش می کند با اتخاذ سیاست ها و مواضع خاص، موقعیت این جریان را در جامعه ایرانی تقویت کند.
اکنون سؤال این است که دولت جمهوری اسلامی ایران، در قبال این جریان باید دارای چه نوع مواضع، سیاست ها و رویکرد هایی باشد؟ آیا دولت می تواند افراد دارای گرایش فکری سیاسی غربی یا وابسته فکری به جریان غربگرا رادر زیرمجموعه های خود به عنوان مسئول یا کارشناس یا مشاور مؤثر به کارگیری نماید؟

آیا دولت می تواند از بودجه بیت المال تحت عنوان یارانه فرهنگی به جریان های غربگرای فعال در عرصه مطبوعات کمک مالی نماید؟

آیا دولت مجاز است از بودجه بیت المال، علاوه بر دادن مجوز نشر به کتاب های عناصر غربگرا که مروج فرهنگ و سبک زندگی غربی هستند، کمک مالی نماید؟

آیا دولت می تواند جریان روشنفکری غربگرای فعال در عرصه های سینما، موسیقی، تئاتر و... را که جز تخریب ارزش های اسلامی و انقلابی از یک طرف و ترویج ارزش های غربی از طرف دیگر، کاری نمی کنند، مورد حمایت و پشتیبانی قرار دهد؟
آیا در عرصه دانشگاه ها، دولت می تواند فضای لازم را در اختیار این جریان های غربگرا برای ترویج افکار و اندیشه هایشان فراهم کند؟

برای این سؤالات و سؤالات مشابه، دولت باید پاسخ روشن داشته باشد. البته از منظر قانون اساسی و سوگندی که رئیس جمهور در پیشگاه قرآن و در برابر ملت یاد کرده، جواب تمام این سؤالات روشن است. رئیس جمهور سوگند یاد کرده تا پاسدار مذهب رسمی کشور و نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی باشد و با تمام توان به ترویج دین و اخلاق اهتمام ورزد. از منظر امام و رهبری نیز پاسخ تمامی این سؤالات و دیگر سؤالات مشابه روشن است. از دیدگاه حضرت امام (ره) استفاده از بیت المال برای ترویج فرهنگ ضداسلامی غربی حرام شرعی است. از دیدگاه امام و رهبری، دولت اسلامی مجاز به کمک و حمایت و پشتیبانی از جریان های غربگرا که مروج سبک زندگی مبتنی بر آموزه های غربی هستند، نمی باشد. حال با این ملاک ها و معیارها، دولت و زیرمجموعه های آن، خصوصاً وزارتخانه هایی چون ارشاد و علوم باید بررسی کنند که آیا طبق قانون به نظرات ولایت عمل می کنند یا نه؟

حمایت:رسانه هایی که خبرهای خود را پیش فروش کرده​اند!

«رسانه هایی که خبرهای خود را پیش فروش کرده​اند!»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم حسن عابدینی است که در آن می​خوانید؛در حالی که بیشتر از یک چهارم کشته شدگان غزه را کودکان تشکیل می دهند و بیش از ۹۰ درصد شهدا و مجروحان نیز افراد غیر نظامی هستند، رسانه های غربی همواره به انعکاس ادعاهای نخست وزیر رژیم صهیونیستی می پردازند که در ابتدای هجوم به غزه اعلام کرده بود «تنها مراکز نظامی را مورد هدف قرار می دهیم!" رژیم کودک کش که با پیش خرید اخبار بنگاه های خبرپراکنی معروف آمریکایی و غربی، به زعم خود تلاش داشت تا انتشار اخبار نسل کشی در غزه را در نطفه خفه کند، اصلا گمان نمی کرد که در قلب آمریکا به عنوان بزرگ ترین حامی خود نیز شعارهای بسیاری علیه نسل کشی بشنود و حتی پرچم منحوسش به آتش کشیده شود.

به رغم تمام تلاش های امپراطوری رسانه ای آنها، در نظرسنجی یک موسسه غربی که به تازگی منتشر شده، اختلاف دیدگاه زیادی میان جوانان طرفدار و مخالف حملات رژیم اسرائیل به غزه وجود دارد، به گونه ای که مطابق این نظرسنجی، بیش از 50 درصد جوانان آمریکایی با شدیدترین واژه ها و عبارات از تجاوز و کشتار مردم غزه توسط اسرائیلی ها انتقاد و اقدام به محکوم کردن این حملات کردند، حتی از حامیان این رژیم خونخوار نیز انتقاد نمودند. این یک واقعیت است که رسانه های غربی، عموما در چارچوب رویکردهای صاحبان و مالکانشان، زاویه دید دوربین ها را تنظیم می کنند.

در این راستا رسانه هایی همچون BBC و CNN که به لحاظ تعداد نیرو و میزان بودجه و همچنین قدرت تأثیرگذاری از سطح بالایی برخوردار هستند، عموما به عنوان منبع تأمین اخبار دیگر رسانه های همسو با خود به شمار می آیند. به نظر می رسد یکی از دلایل این سوگیری آنها، رویکرد تاریخی دولت های حامی این شبکه ها است. دولت انگلستان در سال 1917 در چارچوب اعلامیه بالفور اولین بار زمینه شکل گیری رژیم جعلی صهیونیستی را فراهم کرد. بعد از شکل گیری نیز، این دولت به طور مستمر، رژیم کودک کش را مورد حمایت خود قرار داده است. دولت ایالات متحده آمریکا نیز، تا امروز هم در شکل گیری و هم در استمرار رژیم صهیونیستی در حوزه های نظامی، اقتصادی و تبلیغاتی نقش بی بدیلی ایفا کرده است. در همین راستا هم دیوید کامرون و هم باراک اوباما به صورت های گوناگون از این رژیم جعلی حمایت کرده و می کنند و این شبکه ها نیز به تبعیت از دولت های متبوع خود در حال توجیه جنایات، از طریق طرح ادعای دفاع مشروع هستند. بدیهی است که موضوع تحولات غزه اساسا جزء اولویت های شبکه BBC نیست و در صورت پوشش بحران غزه، آن را با عناوینی همچون "درگیری" روایت می کند. در صورتی که در غزه جنگی تمام عیار در جریان است.

نکته بعدی در خصوص گزارش های BBC و CNN این است که جنایات رژیم صهیونیستی در غزه را تلافی راکت پراکنی حماس عنوان می کنند؛ در حالی که همگان می دانند که دفاع مشروع حقی برای مردم مظلوم و تحت اشغال است؛ با این حال این رسانه ها در تلاشند تا موضوع را وارونه جلوه دهند. یکی دیگر از نکات مهم در خصوص مواضع جانبدارانه شبکه های حامی رژیم صهیونیستی این است که آنها چنین القا می کنند که خلبانان رژیم صهیونیستی به دقت اهداف نظامی و مسلح را هدف قرار می دهند. ادعایی که اخبار میدانی و گزارش های رسمی سازمان ملل آن را رسوا کرده است. در چنین شرایطی طبیعی است که مخاطبان این رسانه ها، تصویر درست و صحیحی از روند تحولات غزه نداشته باشند. متأسفانه سایر رسانه های مستقل، منصف، حق طلب و نزدیک به مقاومت نیز به دلیل حاکمیت سانسور شدید در غرب، امکان پوشش گسترده اخبار دقیق و صحیح برای مخاطبان خارجی و غربی را ندارند. چراکه سیستم رسانه ای غرب امکان فعالیت این گونه رسانه ها را در سیستم کابلی نمی دهد.

آنها با سانسور شدید اجازه رسیدن صدا و تصویر حق طلبان، به مخاطبان غربی را نمی دهند و سعی می کنند تا با کمک شگردهای رسانه ای، گزارش های تحریف شده به مخاطب ارائه نمایند.در چنین شرایطی با وجود کثرت رسانه های موجود در جهان، پوشش اخبار تحولات غزه در رسانه ها -اعم از انگلیسی و غیر انگلیسی- متأسفانه مطلوب نبوده و نیست.در خصوص رسانه های عربی باید گفت اخبار برخی از رسانه های عربی منطقه در حقیقت ترجمه عربی سیاست های رسانه های غرب است. به عنوان نمونه، دشمنی شبکه «العربیه» که به عربستان وابسته است با ملت فلسطین، بیش از دشمنی شبکه CNN است. به گونه ای که شبکه «العربیه» در جهان عرب به «العبریه» یعنی شبکه وابسته به رژیم صهیونیستی شناخته می شود.

شبکه «الجزیره» نیز که در حال حاضر در چارچوب سیاست دولت قطر، گرایش هایی نسبت به مقاومت فلسطین در چارچوب حمایت از اخوان المسلمین دارد، اما با این وجود به صورت مستمر ظرفیت توجیه جنایات رژیم صهیونیستی را فراهم کرده است. البته نباید فراموش کرد که رسانه های حامی مقاومت مثل العالم، المیادین، المنار، الاقصی و القدس تلاش می کنند تا تصویری واقعی و بدون روتوش از آنچه در غزه روی می دهد را در اختیار مخاطبان قرار دهند. این رسانه ها تاکنون توانسته اند تا حد بسیاری زیادی طلسم انحصار رسانه ای غرب را بشکنند. خیزش مردمی علیه جنایات رژیم صهیونیستی در اعتراض به سکوت رسانه های حامی آنها، گواه موفقیت تلاش این رسانه ها است.

البته به غیر از مجاری رسمی رسانه ای مثل رسانه های ماهواره ای تصویری و صوتی و حتی مکتوب، با رسانه ای گسترده به نام اینترنت نیز مواجهیم. اینکه در دهه دوم قرن بیست و یکم زمینه برای تعدد رسانه ها به ویژه شبکه های اجتماعی، شبکه ها و پایگاه های اینترنتی و مجازی فراهم شد، موضوعی غیرقابل انکار است. اما آنچه در خصوص پوشش تحولات غزه توسط آنها مهم است میزان کارآمدی، کارایی و اثرگذاری آنها است. هرچند تلاش های رسانه ای خودجوش مردمی در قالب اینترنت، بخش قابل توجهی را به خود اختصاص داده، اما نباید از نظر دور داشت که لشکر سایبری رژیم صهیونیستی تلاش دارد تا تصویری متفاوت از تحولات جاری در غزه ارائه کند بنابراین در این زمینه با نوعی هماوردی بین حق و باطل مواجهیم. البته آنچه که بعد از فرونشستن غبارهای رسانه ای عیان خواهد شد، پیروزی جناح حق بر باطل است.

آفرینش:امنیت هوایی و پتانسیل های آسمان ایران

«امنیت هوایی و پتانسیل های آسمان ایران»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می​خوانید؛باتوجه به مشکلات امنیتی به وجود آمده در قلب خاورمیانه و اروپا، و گسترش فعالیت گروه های تروریستی و شبه نظامیان و دستیابی آنها به تسلیحات سنگین زمین به هوا، بسیاری از ایرلاین های دنیا برای انجام پروازهای خود از آسمان کشورهای درگیر دچار نگرانی شده و احساس خطرکرده اند.

سرنگونی هواپیمای بویینگ777 مالزی با 295 مسافر در اوکراین، زنگ خطری را برای ایرلاین ها به صدا درآورد که موجب عدم پذیرش ریسک استفاده از آسمان کشورهای درگیر جنگ گردیده است. بسیاری از کارشناسان معتقدند این هواپیما توسط شبه نظامیان مخالف دولت اوکراین مورد هدف قرار گرفته است و تضمینی برای حفظ سلامت پروازها برای عبور از این مناطق وجود ندارد.

حال این خطر و ریسک پذیری را باید درمورد گروه های تروریستی داعش و القاعده درعراق، سوریه، لبنان، یمن و حتی در آفریقا چند برابر دانست!. چون آنها نسبت به قوانین بین المللی تعهدی نداشته و به لحاظ نظامی نیز تسلیحات سنگین بسیاری در دست دارند که به راحتی می توانند یک هواپیمای مسافربری را مورد هدف قرار دهند.

اما این تحولات جنگی و موقعیت ژئواستراتژیک ایران درجهان وقرار گرفتن در مرکز خط عبوری بسیاری از پروازهای خارجی، فرصت بسیار مناسبی را برای ما به وجود آورده است تا بتوانیم ایرلاین های خارجی را برای پرواز و عبور از آسمان کشورمان جذب کنیم. درحال حاضر با توجه به امنیت مناسب کشورمان در زمین و آسمان، بسیاری از ایرلاین های خارجی پیشنهاد استفاده از خطوط پروازی آسمان ایران را مطرح کرده اند و مسولان ما درحال بررسی این درخواست ها هستند. البته ناگفته نماند بسیاری از همسایگان نیز با ما در رقابتند تا این فرصت استثنایی را کسب نمایند.

اهمیت جذب این پروازهای خارجی از آن جهت است که مقدار قابل توجهی درآمدزایی ارزی برای کشور خواهد داشت. ضمن اینکه این درآمدها صرفا به پرداخت حق عبور از آسمان ایران ختم نمی شود، بلکه دریافت هزینه نشست و برخاست هواپیما ها، اجاره فضا واماکن فرودگاهی، فروش سوخت و ارائه دیگر خدمات فنی، می تواند برای خزانه کشور ارز آوری نماید.

تا پیش از این روزانه در 24 ساعت 495 پرواز از آسمان و فرودگاه های کشور استفاده می کردند که این رقم در چند روز اخیر به 631 پرواز رسیده است که در طول تاریخ بی سابقه بوده در صورت توزیع مناسب پروازها در طول شبانه روز، آسمان ایران ظرفیت پذیرش 750 پرواز عبوری در روز را دارد. این نشان از پتانسیل بالقوه ای است که باید آن را بالفعل کرد.

جدای از بحث مالی و ارزی آوری ، جذب پروازهای عبوری برای ما بسیار حائز اهمیت است. زیرا افزایش پرواز های عبوری از آسمان یک کشور به اعتبار آن کشور می افزاید، ضمن آنکه ارتقاء مولفه های امنیت را به دنبال خواهد داشت. افزایش پروازها از آسمان ایران خود به خود موجب تبلیغی مناسب برای اثبات امنیت پایدار ایران در منطقه و نگرش مثبت جهانیان به فضای داخلی کشورمان خواهد گردید که این موضوع به طور مستقیم بر مولفه هایی همچون گردشگری و جذب توریست کمک شایانی خواهد کرد.

اما جذب و ورود پروازهای خارجی به فضای هوایی کشور نیازمند آماده سازی زیرساخت های فرودگاهی از نظر تجهیزات راداری، امکانات مرکز کنترل، آموزش نیروهای متخصص کنترل پرواز، تجهیزات ارتباطی و تجهیزات ناوبری و از همه مهمتر افزایش استانداردها و تاسیس فرودگاه درشهرهای بزرگ و آشیانه می باشد. متاسفانه بسیاری از فرودگاه های کشور از استانداردهای بین المللی برای فرود و صعود هواپیماهای غول پیکر برخوردار نیستند و این نقطه ضعفی است که ما را از تبدیل شدن به یک مسیر ترانزیتی در عرصه جهانی محروم می کند. ضروریست تا این تجهیزات را به روز و مدرن کنیم که به روز کردن آنها نیز هزینه های سنگینی دارد، بنابراین جذب چنین منابع ارزی مناسب نظیر پروا ز های عبوری از آسمان کشور، که درحال حاضر می توان آنها را جذب و سرویس دهی کرد، فرصت مغتنمی است تا با افزایش درآمد شرکت فرودگاه های کشور زمینه توسعه زیرساخت های هوایی تاحدودی تامین گردد و مشوقی برای دولت و بخش های خصوصی باشد تا در این زمینه برنامه ریزی و سرمایه گذاری نمایند.

شرق:سکوت اعراب؛ تلاش ایران

«سکوت اعراب؛ تلاش ایران»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صباح زنگنه است که در آن می​خوانید؛بروز فاجعه انسانی در «غزه» همزمان با سکوت هولناک کشورهای عربی در این باره، امید برای تحرک سازمان های منطقه ای و بین المللی برای واداشتن رژیم تجاوز گر اسراییل به آتش بس را کمرنگ کرده است. در شرایطی که کشورهای عربی که باید حامی خط مقدم موضوع فلسطین و «غزه» باشند نتوانستند یا نخواستند حتی در یک اقدام نمادین، اجلاس «اتحادیه عرب» را تشکیل دهند، اقدام جمهوری اسلامی ایران در برگزاری اجلاس وزرای خارجه عضو کمیته فلسطین جنبش غیرمتعهدها (NAM)، حداقل کاری بود که پس از چند هفته رایزنی، امکان اجرا یافت. شاید از دید برخی تحلیلگران، این اقدام فاقد اهرم اجرایی برای تاثیرگذاری مستقیم بر وضعیت «غزه» باشد اما به هرحال اقدامی است که با حضور چندین کشور، بازتاب های رسانه ای و تا حدی اثرات دیپلماتیک برجا خواهد گذاشت.

به نظر می رسد برخی کشورهای مدعی مسلمان، علاقه ای به کسب شرف دفاع از مردم مظلوم «غزه» را نداشته باشند اما تراکم ظلم و تجاوز اسراییل در «غزه»، حامیان تازه ای را برای ملت فلسطین پیدا خواهد کرد که از قضا انسان های خالص تر و انسان گرا تری خواهند بود و چه بسا مسلمان هم نباشند؛ موضوعی که در کمیته فلسطین جنبش غیرمتعهدها و در احضار سفرای برخی کشورهای آمریکای لاتین از اسراییل، دیده شده است. در شرایط فعلی و به سبب ژئوپلیتیک جدید تحمیل شده به خاورمیانه، سازمان هایی که اساس تشکیل آنها حمایت و دفاع از آرمان فلسطین و آزادی قدس شریف بود، در نوعی منجلاب سیاسی گرفتار شده و هیچ گونه فعل سیاسی در این بخش از آنها صادر نمی شود. آنها حتی از رایزنی برای ممانعت از تداوم وحشیگری و تهاجم سبعانه اسراییل به مردم محروم و مظلوم و تحت محاصره «غزه»، شانه خالی می کنند. این در حالی است که آنها همچنان امکاناتی در اختیار داشته و از جغرافیایی برخوردارند که برای بازداشتن اسراییل از جنایات بیشتر، می تواند موثر باشد. بازار جمعیت 400میلیونی اعراب، تنها یکی از این ابزارهاست که امکان فشار بر کالاهای اسراییلی را دارد. وضعیت امروز «غزه»، فضایی را فراهم خواهد کرد که جریانات و اتفاقاتی تازه در اوج توانایی و اعمال اراده برای تغییر مسیر منطقه خود را نشان دهد.

تا چندروز قبل، افقی برای تحرک «سازمان همکاری های اسلامی» با وجود تلاش بسیار زیاد ایران، دیده نمی شد چه اینکه کشورهای اثرگذاری چون عربستان شاید به دلیل ارتباطات «حماس» و مقاومت با جریان «اخوان المسلمین» و تحولات اخیر مصر، علاقه ای به ورود به موضوع فلسطین نداشتند اما مگر می توان مردم فلسطین را مجازات عمومی کرد؟ پیام اخیر ملک عبدالله درباره تراژدی «غزه» و البته محکومیت اقدامات گروه تروریستی «داعش»، این امیدواری را ایجاد کرده که جنب وجوشی در دولت عربستان رخ دهد و به دبیرخانه شورای همکاری اسلامی منتقل شود. می توان با رایزنی بین کشورهای اثر گذار منطقه، کدورت های سیاسی گذشته را کنار گذاشت و در برابر دشمن واحد، متفق شد.

مردم سالاری:آقای رئیس جمهور حقوقدان بمان!

«آقای رئیس جمهور حقوقدان بمان!»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم مهدی مال میر است که در آن می​خوانید؛این که می گویند ایرانی ها حافظه تاریخی ندارند چند سالی است که بدل به کلیشه ای رایج شده است. کلیشه ای که نه فقط از زبان کوشندگان سیاسی واجتماعی که دمی از زبان مردم کوچه وبازار هم نمی افتد. تنها کافی است در کوی وبَرزنی وبر سر هر بازاری بحثی در گیرد تا پس از رگبار تحلیل ها واظهارنظر های شتابزده ونیم جَویده، این جمله پایان بخش بحثِ همیشه ناتمام مشکلات روزمره ما باشد. با این همه، حتی اگر بپذیریم که ما ایرانیان از حافظه جمعی به سامانی برخوردار نیستیم اما این قدر هست که بسیاری از ما رای دهندگانی که با شوقی فراوان در خرداد پارسال به پای صندوق های رای رفتیم، فریاد حقوق دانی رییس جمهور محترم را در داغاداغ مبارزات انتخاباتی با همه کم حافظگی مان از یاد نبرده ایم! سیاستمدار کهنه کاری که کارت برنده حقوق دانی اش را در جای درست ودر زمان مناسب رویکرد وگوی سبقت را از رقیبان مدعی ربود،حالا انگار چندان نیازی به نشان دادن برگ برنده خود به رای دهندگانش نمی بیند! پس از گذشت یک سال از روی کار آمدن دولت تدبیر وامید انتظار می رفت رییس جمهور محترم به سبب تحصیلاتش در علم حقوق نسبت به شتابزدگی هایی که در اجرای قانون می بینیم حساسیت بیشتری به خرج دهند اما پس از سپری شدن یک چهارم از مدت مسوولیت دولت هنوز تدوین حقوق شهروندی و اجرای آن که از جمله نویدهای اصلی رییس جمهوری بود از روی کاغذ فراتر نرفته است و آنگونه که از شواهد پیداست کم کم می رود که به جهان آرزوها بپیوندد! قانون احزاب وفعالیت گروه های سیاسی حرفه ای که داربَستِ بنای توسعه و پیشرفت در هر جامعه ای هستند همچنان پس از یکسال میان گروه های سیاسی و مجلس و وزارت کشور تاب می خورد و فعالان سیاسی هر روز با چالشی تازه روبرو می شوند. و شوربختانه باید گفت در این یکسال با تکرار عیب جویی ها در حوزه مطبوعات و ادامه سخت گیری ها در برخورد با اهالی رسانه کم روبرو نبوده ایم! در این میان آنچه بیشتر غم افزاست سکوت رییس محترم دولت تدبیر وامید در برابر کم رنگ شدن حقوقی است که آشکارا در قوانینِ کشور درج شده اند.

زبان شناسان می گویند سکوت هرگز به معنای ناتوانی از سخن گفتن نیست. چرا که در کنه هر سکوتی اگر نه همیشه درجه ای از رضایت و یا دست کم بی میلی صاحب سخن نهفته است! این که وصله رضایت از برخی بی قانونی ها به دولت تدبیر وامید نمی چسبد نکته ایست که در آن کمترین شکی روا نیست اما آنچه توجیه ناپذیر می نماید ،بازی نکردن رییس جمهور حقوقدان با کارت برنده ایست که ایشان را به سوی خیابان پاستور رهسپار کرد! برای رییس جمهورحقوق خوانده ای که امروز اعتبارش در میان طرفداران دولت نه به سبب سابقه طولانی اش در پهنه سیاست (در میان رقبای ایشان سیاستمدار باسابقه و کار کشته کم نبود) که به دلیل آشنایی اش با جهان حقوق محور امروزی است، نادیده گرفتن عدم اجرای مطلوب قوانینِ کشور که حاصل رنج وخون جمعی از بهترین فرزندان این سرزمینِ گرامی است، نه تنها برازنده نیست که هرروزی که می گذرد دامنه بازی دولت تدبیر وامید را در برابر اقتدارگرایان تنگ تر خواهد کرد!

آرمان:غزه، امروز

«غزه، امروز»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم محمد علی سبحانی است که در آن می​خوانید؛امروز که معادلات خاورمیانه به گونه ای متفاوت توسط بازیگران این پهنه از جهان ترسیم می شود برخی از کشورهای اسلامی آنطور که انتظار می رود بحث کمک به مردم بی گناه غزه را جدی نمی گیرند بنابراین لازم است با تغییر رویکرد خود به تلاش های دیپلماتیک، رسانه ای و تقویت مقاومت به گونه ای امروزی تر نگاه کنند؛ چراکه معادلات منطقه ای خاورمیانه تغییر پیدا کرده است. از آن جمله می توان به تغییر وضعیت مصر در دو یا سه سال گذشته اشاره کرد.

مصر مبارک یا مرسی به هر حال نمی خواست پیمان صلح با اسرائیل را نقض کند بنابراین با استفاده از این ابزار به تعامل با رژیم صهیونیستی می پرداخت و به گونه ای سعی می کردند تعادل را در سرزمین های اشغالی در حد روشن نشدن آتش جنگ نگاه دارند. از سوی دیگر وقتی اتحادیه عرب نتوانست بعد از ظلم های بسیار و جنایات جنگی متعدد در طول هفته های اخیر حتی یک جلسه تشکیل دهد یا سازمان کنفرانس اسلامی در طول روزهای گذشته از یک اقدام مثبت، ناتوان و عاجز ماند بنابراین می توان نتیجه گرفت که اوضاع منطقه در دو سال گذشته به قدری متحول شده است که نیاز به بازبینی روابط و معاهدات و سازمان های بین دولتی به شدت احساس می شود.

به یک معنا کارشناسان دیگر شاهد صف آرایی های گذشته نیستند. اکنون تحلیلگران سیاست خارجی و فعالان این عرصه نیاز به درک جدیدی از تحولات منطقه دارند. هر تحلیلگری می تواند به وضوح تغییرات گسترده در جغرافیای سیاسی و حتی ایدئولوژیک منطقه را ببیند. آشفته و ناتوان شدن یک کشور قدرتمند مانند عراق در حل بحران های خود از دیگر نشانه های تغییر نقشه سیاسی خاورمیانه است. برای درک بهتر تحولات این منطقه استراتژیک و مهم لازم است پایگاه مقاومت، یعنی سوریه را مورد مطالعه قرار دهیم. تا سه سال پیش سوریه مرکز پشتیبانی و لجستیک مقاومت و به تعبیری از مهم ترین خطوط مقاومت در برابر تجاوزگری های رژیم صهیونیستی بود ولی اکنون، چنین واقعیتی در معادلات سیاسی خاورمیانه کمرنگ شده است.

مقاومت فلسطین و حزب ا... دارای یک پایگاه سیاسی و لجستیک قوی در سوریه بودند و با امکانات و شرایط جغرافیای این کشور می توانستند برخی از استراتژی ها و سیاست های خود را پیش ببرند اما اکنون شرایط سوریه به گونه ای است که دیگر مقاومت نمی تواند مانند گذشته از امکانات و شرایط آن کشور بهره بگیرد. در نهایت همه این عوامل موجب شده تا رژیم صهیونیستی، غزه را میدانی بدون حریف برای نمایش جنایات خود ببیند. طبیعی است که با توجه به شرایط جدید شاهد تغییر در استراتژی ها و تاکتیک های بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای باشیم. برای مثال دستگاه دیپلماسی کشورمان در طول دو هفته اخیر به شدت فعال شده تا بتواند از طریق راهکارهای دیپلماتیک بر بحران غزه اثر بگذارد.

سفرها و گفت و گوهای تلفنی مقامات ارشد دستگاه دیپلماسی و برگزاری نشست کمیته فلسطین جنبش عدم تعهد در تهران به خوبی گویای فعالیت های دیپلمات های ایرانی است اما تنها تحرک دیپلماتیک کافی نیست، لازم است همه گروه های سیاسی نیز با درک شرایط جدید و اتحاد رویه با مساله غزه برخورد کنند. در شرایط فعلی ما نیازمند فعالیت رسانه ای و همصدا شدن تمام جناح ها با هم هستیم و این بدان معناست که باید از راهکار ها و رویکردهای متفاوتی بهره بگیریم. رایزنی های سیاسی، دیپلماتیک و رسانه ای همه می توانند در خاموش کردن آتش این جنگ نابرابر موثر باشند؛ به معنای دیگر فقط یک راهکار برای حل مسائل غزه موثر نیست.

ابتکار:این جماعت سیاهپوش از جان جهان چه می خواهند؟

«این جماعت سیاهپوش از جان جهان چه می خواهند؟»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می​خوانید؛این جماعت سیاهپوش و خشن حالا دیگر همه خاورمیانه را به خود و یا با خود درگیر کرده اند. همه ادیان و مذاهب، از شیعیان و مسیحیان ارمنی و مارونی گرفته تا سنی های میانه رو و مذاهب و فرقه هایی مانند علوی ها، ایزدی ها، دروزی ها و... همه اقوام و نژادها، از عرب و کرد گرفته تا ترک و ترکمن و حتی فارس. همه مرزهای جغرافیایی و کشورها، از عراق و سوریه و اردن گرفته تا لبنان و حتی ترکیه، همه جا ردپای خشونت و جنایات گروه موسوم به داعش به اسم اجرای قوانین« دولت اسلامی» به چشم می خورد. هر روز که می گذرد کشور گشایی های لشکر مرموز خلیفه خودخوانده «دولت اسلامی» ابعاد تازه ای پیدا می کند و انگار کسی هم جلودارشان نیست. تا اینجای کار نیمی از عراق و سوریه را به نام خود سند زده اند و نیم نگاهی هم به دیگر کشورهای منطقه دارند. آنها هرجا که پا می گذارند، پیش از هر اقدامی سراغ دین و مذهب و نژاد اهالی را می گیرند و در همان گام اول شهرها و روستاهای اشغالی را به جهنمی برای اقلیت ها و به طور کلی هرکس که با آنان نباشد بدل می کنند. سالها و بلکه قرنهاست که میلیون ها عراقی و سوری با مذاهب و نژادها و زبان ها و فرهنگ های گوناگون در کنار هم زندگی کرده اند. با این حال کمتر کسی می دانست که پراکندگی نژادی و مذهبی در مناطق مختلف سوریه و شمال عراق این چنین پیچیده و متنوع است.

اما تحرکات و شهرگشایی های تکفیری ها به خصوص از زمان تسخیر موصل دومین شهر بزرگ عراق به این سو پرده از تنوع مذاهب و نژادها در عراق و سوریه برداشت. آنها بی توجه به تفسیر و بر پایه برداشت سطحی و سلیقه ای خود از برخی آیات قرآن قوانینی ساخته اند و بر مبنای آن خشونت خود را توجیه می نمایند. داعشی ها به فرموده خلیفه مردمان خلافت خود را به دو دسته تقسیم کرده اند. مسلمانها و اقلیت ها. آنها چهار راه پیش روی اقلیت ها گذاشته اند. از نگاه آنها هرکس که مسلمان نباشد، کافر است و ریختن خون او مباح است مگر اینکه یا هم دین و هم کیش داعش شوند و به آنها بگروند، یا خلافت را ترک کنند و بگریزند، یا جزیه دهند. مسلمانها هم اگر به مذهبی دیگر باشند و یا بیعت نکنند در هر صورت منافقند. بر این اساس هر کس یار وفادار آنها نشود یا کافر است یا منافق و داعش نشان داده است که برای کشتن مشتاق تر و آماده تر از بقیه گزینه ها است.

تلعفر عراق این روزها تاوان ترکمن بودن و شیعه بودن مردمان خود را می دهد. عین العرب( کوبانی) سوریه ماههاست که در محاصره و مضیقه است، چون که ساکنان این شهر عمدتا ُرد و احتمالا همسو با دولت علوی تبار دمشق هستند. موصل و دیگر شهرهای شمالی عراق در دو ماه گذشته از مسیحیان و شیعیان و دیگر مذاهب غیرسنی و احتمالا از اقوام غیرعرب، خالی شده و هر کس به سویی فرار کرده است. مردمان شنگال و زمار در منتهی الیه شمال عراق در سه روز گذشته، آواره کوه بیابان شده اند و گناه آنها این است که ایزدی هستند و اعتقاداتی غیر از ابوبکر بغدادی خلیفه خودخوانده «دولت اسلامی» دارند. همین دیروز هم ردپای داعش درعرسال لبنان هم دیده شد. در این بین اما اوضاع برای هرکس که شیعه است سخت تر از بقیه مذاهب و ادیان است. آنها شیعیان را رافضی و منافق می شمرند و دشمن اصلی خود به حساب می آورند. چه در میدان جنگ و چه در کنج خانه ها، هرجا که عرب و غیر عربی را اسیر کنند که شیعه باشد، به راحتی او را تیرباران می کنند، مگر اینکه او را قابل معاوضه با اسیران خود بدانند. تکفیری های داعش اگرخشن ترین گروه چریکی تاریخ نباشند، قطعا یکی از خشن ترین گروه هایی هستند که دنیا به خود دیده است.

گروهی می گویند خشونت و کشتار در ذات مردان داعش است و آنها عموما قاتلینی بالفطره هستند که از قضا مسلمانند و بحران سالهای اخیر خاورمیانه و بی ثباتی سوریه و عراق فرصتی شد تا آنها از سرتاسر جهان اینجا دور هم جمع شوند. جماعتی معتقدند این بیرحمی و خشونت ریشه در جنس اعتقادات و برداشت خاص آنها از دین و کتاب الهی دارد. آنها فقط به بخش هایی از متن قرآن که جهاد را توجیه کند، توجه دارند و جمود، تعصب و جهالت فکری دلیل همه جنایات آنها است. می توان با کنار هم قرار دادن تکه های پازل سلسله تحرکات و اقدامات آنها طی به گونه ای دیگر هم برداشت کرد و آن اینکه خشونت و بیرحمی این جماعت در واقع ریشه در سیاست و تاکتیک و ترفند آنها برای کسب قدرت دارد، که از قضا بر این تاکتیک لباسی از ظاهر دینی پوشانده اند. آنها متوجه شده اند که جغرافیای عراق و شام و چه بسا همه خاورمیانه در سایه اختلافات و نبود دولت های مرکزی مقتدر و جزیره ای شدن حاکمیت شهرها و استانها را فقط می توان با ارعاب به چنگ آورد؛ درست مثل صدام حسین.

آنها فهمیده اند که وحشت انداختن به جان جامعه و بقایای نظامیان دولت های مرکزی موثر ترین راه ارهاب با هدف کشورگشایی و خلافت است. از این رو است که به صورت خودخواسته فضای مجازی را از تصاویر قتل عام و اجرای احکام مثلا دینی و اعدام دهشتناک سربازان و حتی غیر نظامیان به اصطلاح رافضی پر کرده اند و از قضا این تاکتیک تا اینجای کار جواب هم داده است.

واقعیت این است که شمال عراق سوریه و عراق به لحاظ پراکنش و تنوع دینی و مذهبی و قومی و نژادی مینیاتوری از همه ادیان و اقوام ساکن جهان است و داعش اکنون در سکوت سران جهان، در این نقطه از جهان عملا همه جهان را به چالش کشیده است. اخبار رسیده و شواهد موجود نشان می دهد که آنها اصرار دارند با یک عقب گرد تاریخی و تمامیت خواه همه ارکان و تعاریف حاکم بر زندگی در قرن حاضر را در این قلمرو لغو کرده و همه قواعد جامعه جهانی را بر هم بریزند. داعش مرزهای جغرافیایی مورد تایید سازمان ملل را پاک کرده و با نادیده گرفتن همه قواعد حاکم بر نظم کنونی جهان از مرزایران تا سواحل مدیترانه و شبه جزیره حجاز را یکجا ملک مطلق خود اعلام کرده است.

سربازان خلیفه در این قلمرو عریض و طویل و خود خوانده در تدارک بازتعریف شیوه ای از زندگی عصر حجری هستند که با تمامی قواعد حقوق بشری مورد تایید جامعه جهانی سرجنگ دارد. فرقی نمی کند پدران و نیاکان رعایای خلیفه در رقه و موصل و تکریت و تلعفر و کوبانی به چه دین و مذهبی بوده باشند، اکنون و در زمان خلافت بوبکر بغدادی رعیت باید یا بمیرد و یا به دین خلیفه باشد و ولاغیر... و این چیزی است که با هیچکدام از معیارها و قوانین جامعه جهانی و منشور سازمان ملل سازگار نیست.

به عبارت بهتر در حالی که شورای امنیت و سازمان ملل و سران مدعی جهان خود را به بی خبری و بی خیالی زده اند، داعشی ها درست وسط خاورمیانه را به ضرب شمشیر و خونریزی دوربرگردانی تاریخی زده اند و تلاش می کنند که سبک زندگی و حکومت داری در این نقطه از جهان را تا اعماق تاریخ به عقب برگردانند. معلوم نیست دبیرکل سازمان ملل و اعضای شورای امنیت تاکی قراراست دست روی دست بگذارند و شیعیان و کردها و ترکمن ها و مسیحیان و ایزدی ها و علوی های شمال عراق و سوریه را به حال خود رها کنند و روز به روز شاهد فتوحات جدید آقای خلیفه و مردان سیاهپوش و خشن داعش باشند...

دنیای اقتصاد:نقد سیاست های پولی بسته ضدرکود

«نقد سیاست های پولی بسته ضدرکود»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر حجت قندی است که در آن می​خوانید؛به تازگی دولت متنی را به اسم «بسته خروج غیرتورمی از رکود تورمی» منتشر کرده است. آنچه به نظر این نویسنده می رسد این است که متن ذکر شده جای کار و بهبود دارد. این متن مختصر، پیشنهادهایی را برای بهبود سیاست های پولی بسته ارائه می کند؛ اما پیش از آن ذکر چند نکته لازم است.

نکته اول: اهداف تعیین شود اما جزئیات نباید تحمیل شود!
اگر به عملکرد عملی بانک مرکزی کشورهای توسعه یافته نگاهی بیندازید، خواهید دید که مهم ترین هدف بانک های مرکزی اتخاذ سیاست های پولی است که اولا پایداری سیستم مالی را تضمین و در ثانی، تورم را کنترل و در آخر، به رشد اقتصادی هم کمک کند. این اهداف عملی فارغ از آن چیزی است که در تئوری به عنوان هدف برای بانک مرکزی ذکر شده است.

مثلا هدف اصلی بانک مرکزی اروپا، آن چنان که در ماده 127 «معاهده عملکرد اتحادیه اروپا» ذکر شده است، پایداری یا ثبات قیمت ها در اتحادیه است. در عمل اما آنچه بانک مرکزی اروپا و در پی بحران آغاز شده در سال 2008 به دنبال آن بوده است، پایداری سیستم های مالی و گریز از تورم منفی بوده است که هر دو موانع جدی در مقابل رشد اقتصادی اند. در سوی دیگر اقیانوس، به بانک مرکزی آمریکا یا فدرال رزرو ماموریت های کنترل تورم و اطمینان از رشد اقتصادی داده شده است؛ آن چیزی که در ادبیات اقتصادی به آن به عنوان (dual mandate) یاد می شود؛ اما بدون شک، مهم ترین عملیات فدرال رزرو در چند دهه گذشته و احتمالا در طول تاریخ آن، چیزی جز کمک به بازارهای مالی و ایجاد ثبات در این بازارها در جریان بحران آغاز شده در سال 2008 نبوده است. نتیجه این بحث مختصر همان است که در بالا نیز ذکر شد: سیاست پولی درست توسط بانک مرکزی اتخاذ می شود که به اندازه کافی استقلال دارد و اهداف پایداری سیستم های مالی، کنترل تورم و رشد اقتصادی را دنبال می کند. جزئیات مربوط به چگونگی انجام این کارها نباید به بانک مرکزی تحمیل شود.

نکته دوم: به بانک مرکزی حسن ظن داشته باشیم
فرض بر آن است که بانک مرکزی کفایت و دانش لازم برای اتخاذ چنین سیاست هایی را دارد که البته اگر قوای مقننه و مجریه نتوانند افراد با کفایتی را برای اداره بانک مرکزی پیدا کنند، به احتمال بیشتر، خود هم کفایت لازم برای اتخاذ سیاست های پولی مناسب را نخواهند داشت. بانک مرکزی ایران در چند دهه گذشته کفایت لازم و کافی را برای اتخاذ سیاست های درست پولی از خود نشان نداده است که دلایل آن عبارتند از: 1- کم دانشی و کم تجربگی در اتخاذ سیاست های پولی درست. (توجه کنید که اقتصادخواندگی حتی از جنس کلان آن، به خودی خود، تضمینی برای کفایت یک فرد در اتخاذ سیاست های پولی درست نیست و مثلا واقعیتی پذیرفته شده است که تعداد معدودی می توانند رئیس فدرال رزرو بشوند. نکته اخیر جای بحث بیشتری دارد که به نوشته ای دیگر موکول می کنم.) و 2- نقش سیاست دولت ها و حرص همیشگی خرج بیشتر برای ارضای سیاست های پوپولیستی بدون در نظر گرفتن عواقب آن؛ که این سیاست اخیر هر گونه بحث مربوط به استقلال سیاست پولی را با مانع سیاسی مواجه کرده است.

نکته سوم : اهداف غلط نیستند اما موقتی اند
در بسته ذکر شده است که «در مجموع، رویکرد اصلی دولت در حوزه سیاست پولی، انضباط پولی و کنترل افزایش پایه پولی با هدف افزایش ثبات اقتصاد کلان، تداوم روند کاهنده تورم و پیش بینی پذیری تحولات آتی اقتصاد کلان کشور است.» من بیشتر مایل بودم که در اهداف ذکر شده از ادبیاتی استفاده شود که من با آنها بیشتر آشنا باشم، مثلا اهداف ثبات سیستم مالی، کنترل تورم و تقویت رشد اقتصادی. گرچه برای اهداف ذکر شده در بسته (ثبات اقتصاد کلان، تداوم روند کاهنده تورم و پیش بینی پذیری تحولات اقتصاد کلان کشور) نمی توان، این ایراد را گرفت که غلطند، اما می توان گفت که هدفی مثل «تداوم روند کاهنده تورم» در مقابل «پیش بینی پذیری تحولات آتی» هدفی موقتی تر به نظر می رسد. پیش بینی پذیری تحولات آتی نتیجه ثبات اقتصادی است و خود به تنهایی هدف نیست، اما ایراد اصلی بسته در این اهداف نیست و بلکه در سیاست های ذکر شده متعاقب آن است.

نقد بند به بند سیاست های اعلامی

در ادامه سیاست های پولی دولت برای رسیدن به اهداف ذکر شده آمده است و سپس با توجه به سه نکته مذکور و این سیاست ها به نقد این بندها خواهم پرداخت:

1-1- مدیریت و کاهش بدهی بانک ها به بانک مرکزی و جلوگیری از اضافه برداشت بانک ها
1-2- عدم افزایش بدهی بخش دولتی به بانک مرکزی
1-3- افزایش ضریب فزاینده نقدینگی
1-4- اصلاح و انعطاف در نرخ های سود بانکی متناسب با تورم انتظاری و فراهم کردن زمینه رقابت بین بانک ها
1-5- یکسان سازی و کاهش تدریجی نسبت سپرده قانونی بانک ها متناسب با تحولات نرخ تورم
1-6- بهبود ترکیب پایه پولی به نفع دارایی های خارجی
1-7- افزایش و بهبود کارآیی ابزارهای در اختیار بانک مرکزی برای کنترل پایه پولی
1-8- منوط کردن هرگونه برداشت از منابع صندوق توسعه ملی به عدم افزایش پایه پولی

بند یک ناظر بر رابطه بین بانک مرکزی و بانک ها است. نوع این رابطه نیاز به اصلاح دارد. من مساله را با این سوال باز می کنم که چرا مثلا بانک های آمریکایی انگیزه ای در استقراض از بانک مرکزی ندارند، اما بانک های ایرانی مترصد دریافت نقدینگی بیشتر از بانک مرکزی هستند؟ سیاست درست، اصلاح رابطه بین بانک مرکزی و بانک ها و ایجاد بازار برای تسهیل استقراض بین بانکی است. هدف بند 2 برای من روشن نیست. نقدینگی (یا به صورت مجزا پایه پولی یا به صورت مجزا تورم) می تواند همزمان با مثلا افزایش بدهی بخش دولتی به بانک مرکزی، کاهش یا افزایش یابد. مثلا در سال های اخیر و در آمریکا، بدهی دولت به بانک مرکزی افزایش یافته است. این مساله باعث افزایش پایه پولی (به معنای ام وان) شده است، اما نقدینگی (مثلا ام تو) و تورم افزایش هرچند ناچیز اما قابل قبولی از خود نشان داده اند. نکته من آن است که هدف باید کنترل تورم باشد، که این کنترل تورم، البته با شرایط فعلی اقتصاد ایران، به احتمال زیاد نیاز به کنترل قدرت دولت در افزودن به بدهی خود به بانک مرکزی دارد، اما شرایط ممکن است کاملا تغییر کنند.

ذکر «افزایش ضریب فزاینده نقدینگی» در بند 3 به عنوان یک سیاست کمی عجیب و غریب است. شاید منظور نویسنده آن است که سیستم بانکی باید به نحوی اصلاح شود که وام دادن، همزمان با انجام درست آن، تسهیل شود. بند 4 سیاست درستی را دنبال می کند. درباره بند 5 نظری ندارم. بند 6، «بهبود ترکیب پایه پولی به نفع دارایی های خارجی»، یا بی معنی است یا نویسنده منظور خود را به درستی ذکر نکرده است. درباره بند 7، افزایش و بهبود کارآیی ابزارهای در اختیار بانک مرکزی برای هدف های کنترل تورم، پایداری سیستم های مالی و تقویت رشد یک ضرورت است. بند 8، ارتباط دادن سیاست پولی به صندوق توسعه ملی (که ذاتا باید وسیله ای برای ثبات سیاست های مالی- به معنای فیسکال نه فایننشیال- باشد.) غلط است. سیاست پولی می تواند مستقل از چگونگی رفتار دولت با صندوق توسعه ملی تدوین شود.

به بانک مرکزی استقلال بدهیم تا یکبار و برای همیشه با تورم مقابله کند
به نظر نویسنده، بهترین رویه برای سیاست های پولی آن است که به بانک مرکزی، یا رئیس آن، به صورت رسمی یا غیر رسمی، حداقلی از استقلال داده شود. سه هدف عمده ای که همه بانک های مرکزی عمده جهان دنبال می کنند و به ترتیب اولویت ثبات سیستم های مالی، کنترل تورم و تقویت رشد اقتصادی است در پیش روی بانک قرار داده شود. ابزارهای لازم در اختیار بانک قرار گیرد، رابطه بانک و بانک ها و رابطه بانک با دولت بازتعریف شود به نحوی که دولت مسوول سیاست های مالی باشد و بانک مرکزی مسوول سیاست های پولی و سپس، با توجه به محدودیت های سیاسی و دانش ناظر بر سیاست پولی در ایران، بهترین افراد برای اداره بانک مرکزی انتخاب شوند و دولت، قوه مقننه و ملت نتیجه بخواهند. به عبارت دیگر، بانک مرکزی به فرد (یا افرادی) در وضعیت کنونی نیاز دارد که رویه گذشته سیاست پولی را به رویه جدید و پایداری تغییر دهد که تورم را یک بار و برای همیشه کنترل کند و سپس سیاست هایی را دنبال کند که به ثبات اقتصادی و رشد منجر می شوند.

نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار