برگزیده سرمقاله​های روزنامه​های صبح شنبه

جام جم:توافق خوب، توافق بد

«توافق خوب، توافق بد»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم مهدی فضائلی است که در آن می​خوانید؛«توافق خوب و توافق بد» عبارتی است که تقریبا در مذاکرات هسته ای دور اخیر که از سال گذشته آغاز شد، پایش به ادبیات هسته ای باز شد و هر دو طرف مطرح و تأکید می کنند به دنبال «توافق خوب» هستند و حاضر نیستند به «توافق بد» به صرف این که توافق است تن دهند.

در عین حال معنی و مفهوم توافق خوب، از نظر هر یک از طرفین مذاکره با دیگری فاصله ای غریب دارد.

براساس آخرین اظهارات خانم شرمن، معاون سیاسی وزارت امور خارجه آمریکا و عضو ارشد تیم مذاکره کننده این کشور که ریاست تیم مذاکرات هسته ای با کره شمالی در زمان کلینتون را نیز در سوابقش دارد، می توان مختصات توافق خوب را از نظر آمریکایی ها شفاف فهمید.

شرمن چهارشنبه گذشته پس از شرکت در جلسه استماع مجلس سنا، در جلسه کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان حاضر شد و در باره مذاکرات هسته ای با ایران و معیارهای آمریکا برای یک توافق خوب گزارش داد.

وی اظهار کرد: «ایران باید تصمیم های دشواری بگیرد و من اطمینان ندارم که بتوانند چنین کاری انجام دهند، این است که آنان برنامه بسیار محدود و کوچک با نظارت بسیار شدید داشته باشند و این نظارت های شدید سال ها ادامه داشته باشد. به نظر من این راهی نیست که دنبال کردنش برای کسی جذابیت داشته باشد. ولی این چیزی است که مذاکرات ما درباره اش ادامه دارد و به صراحت بگویم همان طور که می دانید، بهتر است ایران بدون هرگونه برنامه اتمی باشد و سوختش را از بازار آزاد تهیه کند.»

شرمن درباره برنامه موشکی ایران نیز گفت: «چیزی که ما در طول مذاکرات گفته ایم، این است که ایران باید به همه نگرانی های موجود در قطعنامه 1929 شورای امنیت رسیدگی کند. اشاره ای خاص به هر گونه سامانه تحویل و موشک های دوربرد بالستیک با قابلیت حمل سلاح اتمی شده است؛ با این رو باید به شکلی به این مساله در این توافق رسیدگی شود که در دست بحث است ولی هنوز حل و فصل نشده است.»

شرمن در این اظهارات پا را از مسائل موشکی هم فراتر گذاشت و گفت: «به صورت عمومی تر باید بگویم تعامل بر سر یک مساله به این معنی نیست و این گونه نخواهد بود که درباره مسائل دیگر سکوت کنیم. آمریکا در بیان دیدگاه های خود و وارد کردن فشار بر ایران در زمان لازم درباره حقوق بشر، حمایتش از تروریسم، خصومت علیه اسرائیل، بازداشت زندانیان و شهروندان آمریکا هیچ تردیدی به خرج نمی دهد.»

وندی شرمن همچنین تخفیف در تحریم های آمریکا را بسته به عملکرد ایران دانست و گفت: «تنها تخفیف هایی شامل ایران می شود که این کشور گام های قابل راستی آزمایی را براساس توافق جامع بردارد و همچنان توانمندی خود را برای تشدید فشار در صورت سرپیچی ایران حفظ خواهیم کرد.»

شرمن موضوع تحقیقات را هم از قلم نینداخت و تصریح کرد: «نگرانی هایی درباره ابعاد احتمالی نظامی وجود دارد که باید رسیدگی شود و تحقیق و توسعه آنان باید به شکلی چشمگیر محدود شود.»

بر اساس این اظهارات، مفهوم توافق خوب از نظر آمریکا، توافقی است که در مرحله اول بتواند ایران را به طور کلی از داشتن هرگونه برنامه اتمی محروم و ایران نیاز های خود در این زمینه را از بازار آزاد تهیه کند! در غیر این صورت حداکثر برنامه هسته ای داشته باشد که اولا بسیار محدود و کوچک باشد؛ ثانیا تحت نظارت شدید باشد و ثالثا این نظارت شدید سال ها ادامه داشته باشد.

توافق خوب آمریکایی همچنین باید به موضوع توانمندی موشکی ایران بپردازد و نگرانی های آمریکا در این زمینه را برطرف کند.

بطور مثال اگر بخواهیم فضای مذاکرات هسته ای را بر موضوع موشکی منطبق کنیم، ایران باید اساسا فاقد هر گونه توان موشکی باشد و اگر نمی شود حداکثر بتواند «فشفشه» تولید کند، آن هم زیر نظر بازرسان آمریکایی!

از نظر آمریکا، تحقیق و توسعه هسته ای نیز باید به شکلی چشمگیر، محدود شود. در توافق خوب آمریکایی ساختار تحریم ها حفظ خواهد شد و صرفا تخفیف هایی به ایران داده خواهد شد.

در مقابل این نگاه زیاده خواهانه و غیرقانونی که مصداق بارز یک «توافق بد» از نگاه جمهوری اسلامی است، «توافق خوب» از نگاه ایران توافقی است که مطابق معاهدهNPT باشد.

یعنی هیچ محدودیتی برای برنامه هسته ای کشورمان جز آنچه در متن معاهده آمده است، اعمال نشود و نظارت بر فعالیت های هسته ای ایران مطابق با تعهدات بین المللی انجام شود.

در عین حال فقط برای اثبات حسن نیت خودمان از سویی و گرفتن بهانه از دشمن از سوی دیگر و فقط برای دوره ای موقت که نباید چندان هم طولانی باشد، جمهوری اسلامی محدودیت هایی را در برنامه هسته ای خود اجرا می کند و نظارت های بیشتر را مشروط به شرایطی و در صورت تصویب مجلس شورای اسلامی اجازه خواهد داد.

از نظر جمهوری اسلامی ایران، در توافق خوب، موضوع توانمندی موشکی به هیچ عنوان قابل مذاکره نیست و جایی در این مذاکرات نخواهد داشت. تحقیق و توسعه هسته ای نیز نباید مشمول هیچ محدودیتی شود و تحریم ها نیز باید برداشته شود.

طبیعی است روند مذاکرات با وجود چنین اختلاف نظرهای عمیق و جدی، روندی دشوار و پر فراز و فرود خواهد داشت.

بر اساس آنچه گفته شد، مذاکرات هر مقدار به سمت خواست طرف مقابل و بخصوص آمریکا سوق پیدا کند از نظر ما به سمت یک توافق بد رفته است و برعکس هر مقدار حقوق کشورمان بیشتر حفظ و تأمین شود، مسیر مذاکرات، مسیری به سمت یک توافق خوب را طی کرده است.

کیهان:جنگ مصر و عربستان علیه فلسطین

«جنگ مصر و عربستان علیه فلسطین»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می​خوانید؛جنگ جاری غزه بیش از آنکه جنگ رژیم صهیونیستی علیه ساکنان بی پناه و مقاومت قهرمانانه فلسطینی ها باشد، جنگ رژیم های مصر و عربستان علیه مردم مقاوم فلسطین است و بنظر می آید که حداقل از روز ششم جنگ، ارتش رژیم صهیونیستی به این جمع بندی عملیاتی رسیده بود که باید به جنگ پایان دهد کما اینکه انتقادات صریح وزیر خارجه آمریکا از ضعف توانایی تل آویو در مدیریت جنگ- که از شبکه فاکس نیوز پخش شد- بیانگر آن است که جمع بندی آنان نیز این بود که عملیات نظامی اسرائیل با همه دست بازی که ارتش آن دارد، نمی تواند به مقاومت فلسطینی ها آسیب بزند. از این رو اسرائیلی ها و آمریکایی ها -براساس اسناد و شواهد زیاد- بعد از روز ششم جنگ دریافتند که این جنگی است با هزینه زیاد و فایده کم. اما با این حال جنگ تا امروز ادامه پیدا کرده و این نشان می دهد که اراده دیگری پشت این مسئله وجود دارد و صد البته این به آن معنا نیست که مسئولیت جنگ از روز ششم به بعد متوجه رژیم صهیونیستی و دولت آمریکا نیست چرا که در طول این 26 روز، اسرائیل عامل اصلی مباشر جنایات وحشیانه بوده و آمریکا در طول این دوره از اقدام جنایتکارانه رژیم صهیونیستی اسرائیل حمایت کرده و آن را حق تل آویو دانسته است.

اولین شاهد اینکه جنگ غزه از روز ششم با یک اراده عربی دنبال شده است، طرح آتش بس که رژیم مصر پس از آغاز این جنگ ارائه کرد. جدای از اینکه ارائه سریع طرح آتش بس و سپس پذیرش بی قید و شرط رژیم صهیونیستی از نوعی هماهنگی قبلی خبر می داد در عین حال کاملاً واضح بود که طرف فلسطینی و به عبارتی ملت فلسطین آن را نمی پذیرد چرا که متضمن هیچ سودی برای آنان نبود. در واقع طرح سه ماده ای ناظر بر آتش بس مصری ها برای آن ارائه شد که از همان آغاز مسئولیت جنگ متوجه فلسطینی ها باشد و نه رژیم صهیونیستی. اما البته شدت جنایات رژیم صهیونیستی مانع آن شد که افکار عمومی دنیا مسئولیت ادامه جنگ را متوجه مقاومت فلسطین نماید از این رو یک اندیشکده آمریکایی دو هفته پس از آغاز جنگ غزه نوشت: «مصر، اسرائیل و آمریکا قادر نیستند خدشه ای به مشروعیت مقاومت فلسطینی ها در غزه وارد نمایند.»

شاهد دیگر نقش مصر در جنگ علیه فلسطینی ها این است که یک هفته پس از آغاز جنگ و در حالی که طرح سه ماده ای مصر بطور جدی مورد انتقاد واقع شده بود و شخصیت های مسلمان و محافل عربی آن را ضعیف و غیرقابل قبول می دانستند، وزیر امور خارجه مصر هر نوع تغییر در طرح را مردود دانست و تأکید می کرد که هر مسئله دیگر باید پای میز مذاکره میان دو طرف تعیین شود. کاملاً واضح بود که منظور وزیر خارجه مصر این بود که عملیات نظامی به مثابه یک اهرم کارآمد برای تحمیل دیدگاههای دشمنان مقاومت ادامه پیدا نموده و طرف فلسطینی از همه موقعیت ها و موفقیت های خود عقب نشینی کند کما اینکه مصری ها در طول این دوران حاضر نشدند گذرگاه رفح را به روی مجروحان فلسطینی باز کنند و نیز اجازه ندادند گروههای امدادی و امکانات دارویی کشورهای اسلامی به غزه وارد شود. اگر مقایسه ای میان مواضع مصر و رژیم صهیونیستی در مورد گذرگاهها انجام دهیم درمی یابیم که مواضع دولت ژنرال السیسی در مورد گذرگاهها از مواضع دولت نتانیاهو سخت گیرانه تر بوده است.

شاهد دیگر این است که دولت های مصر و عربستان و نیز تشکیلات خودگردان فلسطین که کاملاً با مصر، عربستان و رژیم صهیونیستی هماهنگ است، در آغاز این جنگ، از یک سو مقاومت فلسطین را بطور آشکار مسئول جنگ معرفی می کردند و از سوی دیگر وجود سلاح در غزه را عامل اصلی جنگ های سه گانه اسرائیل علیه غزه معرفی کرده و خواستار خلع سلاح غزه بودند. جالب این است که اسرائیل در این بحث هم یک گام از مصر، عربستان و تشکیلات خودگردان عقب تر بود، اسرائیلی ها مسئله ضربه به توانایی تسلیحاتی و از میان برداشتن تونل ها را مطرح می کردند در حالی که آن دو دولت و تشکیلات خودگردان روی مسئله خلع سلاح مقاومت تأکید داشتند!

اصرار مصر، عربستان و تشکیلات خودگردان بر پایان دادن به توانایی تسلیحاتی مقاومت فلسطین بر چند دلیل استوار بود. دلیل اول آنان این بود که بساط مقاومت در برابر اسرائیل و مقوله کارآمدی مقاومت در برابر سازش را برچینند و موضوع فلسطین به شکل یک توپ در دستان آنان قرار گیرد و آنگونه که می خواهند- و در واقع آنگونه که رژیم صهیونیستی و آمریکا می خواهند- پرونده فلسطین را مدیریت نمایند. دلیل دوم آنان این بود که بالاخره راهی برای آغاز اضمحلال مقاومت در منطقه پیدا کنند. همانگونه که آقای سید حسن نصرالله در اثنای این جنگ گفت رژیم صهیونیستی و رژیم های صهیونیستی عربی مصر و عربستان تصور می کنند که مقاومت فلسطین ضعیف ترین و در عین حال نزدیکترین حلقه از زنجیره مقاومت منطقه ای است و از طریق آن می توان اقدامات تضعیف کننده و فیصله دهنده علیه مقاومت را آغاز کرد. هیچ کس در منطقه تردید ندارد که دولت های آمریکا، اسرائیل، مصر، عربستان و پاره ای دیگر از دولت ها نظیر دولت های امارات و اردن بزرگترین تهدید حیاتی خود را «جبهه مقاومت» می دانند و لذا برای از میان برداشتن آن هرازگاهی وارد یک عملیات نظامی شده اند و البته تا امروز موفقیت چندانی نداشته اند.

دلیل سوم این است که سینه رژیم های کنونی مصر، عربستان، امارات، اردن و تشکیلات خودگردان مملو از کینه نسبت به جریان اخوان المسلمین است و لذا در طول سال های اخیر از هیچ اقدامی علیه این جریان اسلام گرا کوتاهی نکرده اند اگر خبرهای سه ماه اخیر را مرور کنیم می بینیم که در عربستان، اردن، مصر و امارات اقدامات مشابهی علیه رهبران و جریان اخوان المسلمین به اجرا درآمده است. جریان عربی وابسته به غرب بعد از توافق اردیبهشت ماه گذشته بین فتح و حماس و کنار رفتن دولت اسماعیل هنیه گمان کردند که موقعیت مقاومت در داخل غزه از بین رفته و از این رو تن به طرح محمود عباس داده است و لذا فکر کردند با یک جنگ می توانند حماس را وادار به تحویل غزه و در واقع تحویل پرونده فلسطین به جریان وابسته عربی نمایند. دلیل چهارمی هم وجود داشت. مصری ها و بطور خاص دولت السیسی حذف مقاومت و تحویل پرونده فلسطین به آمریکا و اسرائیل را یک فرصت مناسب برای جلب اعتماد کامل آمریکا ارزیابی می کردند و بر این اساس مواضع تندروانه تری از اسرائیل در جنگ اتخاذ کردند.

جنگ مصر، عربستان و تشکیلات خودگردان علیه غزه برای آن بود که شرایط غزه را به رنگ شرایط کرانه باختری درآورند. در کرانه باختری، رژیم صهیونیستی از اقتدار فراوان امنیتی برخوردار است و یک گروه پلیس فلسطینی وجود دارد که به نیابت از اسرائیل فریاد های مقاومت علیه رژیم تل آویو را خاموش می کند و از این رو شاهد هستیم که علیرغم مخالفت های فراوانی که حتی در غرب علیه شهرک سازی در مناطق 1967 وجود دارد، شهرک سازی ها در کرانه باختری هر روز گسترش پیدا کرده است. قرار مشترک جبهه غربی، عربی، صهیونیستی این بود که غزه به رنگ کرانه درآید اما 26 روز پس از آغاز این جنگ همه آنان به قطعیت دریافتند که نه تنها شرایط غزه به نفع آنان تغییر نکرده بلکه این کرانه باختری است که به گواهی تظاهرات عظیمی که هر روز و شب در آن جریان دارد، به رنگ غزه درآمده و شرایط را برای همه آنان خطرناک کرده است، در واقع جنگ اخیر غزه نه تنها سلطه محمود عباس بر غزه محکمتر نکرد بلکه میخ های حکومت او در کرانه را هم از جا کند و به مشروعیت اندک او آسیب جدی وارد ساخت.

اما دلیل شکست این طرح مشترک، مقاومت دلیرانه فلسطینی هاست. این مقاومت اگر چه هوشمندانه بوده و تحت تاثیر اقدامات سازمان یافته حماس، جهاد و گردان های مقاومت قرار دارد اما اندازه آن بسیار بزرگتر از توانایی های یک یا چند سازمان است. در واقع آنچه در غزه جریان دارد مقاومت مسلحانه یک ملت یک میلیون و هشتصد هزار نفری است نه صرفاً مقاومت یک سازمان با چند سازمان چند ده هزار نفری. بزرگترین سند این مدعا این است که هیچ کس در غزه علیه مقاومت مسلحانه حرف نزده است.

اما چرا این مقاومت مسلحانه در غزه شکل گرفته است. دو دلیل عمده را می توان برای آن برشمرد. دلیل اول این است که فلسطینی ها جنگ را بهتر از محاصره می دانند بله تردیدی نیست که هیچ ملتی از جنگ استقبال نمی کند اما وقتی فلسطینی ها این دو را مقایسه می کنند می بینند هفت سال تحت محاصره بوده و در این دوران دستکم 50 هزار نفر را از دست داده اند و محاصره هم جز فقر و رنج برایشان نتیجه ای نداشته است در حالی که در جنگ که نمی تواند برای مدت طولانی ادامه داشته باشد، قربانیان کمتری می دهند و می توانند دستاوردهایی داشته باشند. در عمل هم دیده اند که میزان قربانیان آنان در محاصره بیش از جنگ است.

دلیل دوم، نگاه آنان به دستاوردهای مقاومت در طول این دوران بوده است آنان به خوبی می دانند که جریان های سازشکار نتوانسته اند هیچ هدفی را به نفع آنان محقق نمایند در حالیکه مقاومت فلسطینی توانسته ضربات سنگینی به دشمن وارد کند. آنان می دانند با مقاومت به حساب می آیند و می توانند متقابلاً برای دشمن مشکل آفرین باشند. درست است که مردم در غزه در زیر بمباران قرار داشته و امنیتی برایشان نمانده است اما در عین حال می دانند که همین وضع عدم امنیت در کرانه هم هست بدون آنکه از کرانه باختری یک گلوله به سمت اسرائیل شلیک شده باشد و اضافه بر آن، می دانند که غاصبان صهیونیست در شمالی ترین تا جنوبی ترین مناطق تحت اشغال خود نیز احساس امنیت نمی کنند و این عدم امنیت دو طرف در نهایت می تواند به یک راه حل به نفع فلسطین ختم شود، از این رو فلسطینی ها در روند سازش برای خود هیچ نفع و چشم اندازی نمی بینند در حالیکه در مقاومت به وضوح برای خویش هم نفع و هم آینده روشن می بینند اللهم انصر هم نصراً قریباً

جمهوری اسلامی:سهم ارتجاع عرب در جنایات غزه

«سهم ارتجاع عرب در جنایات غزه»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می​خوانید؛نسل کشی در غزه توسط صهیونیست ها فقط با حمایت قدرت های غربی و سکوت و بی عملی سران مرتجع عرب میسر شد. تاکنون بیش از 1500 نفر از مردم غزه که بسیاری از آنها را زنان و کودکان تشکیل می دهند در اثر حملات هوائی، دریائی و زمینی ارتش رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده و بیش از 8 هزار نفر نیز زخمی شده اند. علاوه بر خانه ها حتی بیمارستان ها، مساجد، مدارس، پارک ها و دفاتر سازمان ملل نیز از بمباران های صهیونیست ها در امان نمانده اند. این کشتار و ویرانگری که از مصادیق بارز "جنایت جنگی" است، درحالی صورت می گیرد که دولت های بزرگ غربی با سرکردگی آمریکا خود را مدافعان و مدعیان اصلی حقوق بشر می دانند و سران ارتجاع عرب نیز با شعارهای دفاع از امت عربی خود، گوش فلک را کر کرده اند.

آنچه در ماه رمضان امسال و عید فطر و روزهای بعد از آن در غزه گذشته و می گذرد، سند زنده ایست که پوچ بودن تمام ادعاهای حقوق بشری سران دولت های غربی و دروغ بودن شعارهای ناسیونالیستی پادشاهان و رؤسا و شیوخ مرتجع عرب را در برابر چشم های جهانیان به نمایش می گذارد. از سران کشورهای سلطه گر غربی و مجامع بین المللی که زیر سلطه همین کشورها قرار دارند انتظار دیگری وجود ندارد. اگر سازمان ملل نمی تواند مانع نسل کشی در غزه و برقراری عدالت در فلسطین شود، به این دلیل است که دبیرکل آن دست نشانده آمریکا و مهره دست آموز قدرت های غربی است.

در جهان عرب هم سران اکثر کشورها افراد دست نشانده ای هستند که از خود اراده ای ندارند و برای باقی ماندن در مسند قدرت چاره ای غیر از همراهی با اربابان غربی خود و سکوت در برابر جنایات صهیونیست ها ندارند. تعدادی از سران عرب نیز به دلیل اینکه ذاتاً آلوده هستند اصولاً همراهی با رژیم صهیونیستی و حمایت از این رژیم در کشتار مردم را از وظایف ذاتی خود می دانند. رژیم کودتائی مصر که ژنرال سیسی در رأس آن قرار دارد، یکی از این رژیم هاست. این ژنرال کودتاچی که از مهره های رژیم آمریکائی - صهیونیستی حسنی مبارک است، حاضر نیست گذرگاه رفح را باز کند تا مجروحان غزه به بیمارستان های کشورهای دیگر منتقل شوند و کمک های غذائی و دارویی مردم سایر کشورها به مردم محاصره شده که زیر بمباران های شدید و پیوسته صهیونیست ها از تمام نیازمندی های زندگی محروم هستند رسانده شود.

رژیم کودتائی مصر که دست نشانده آمریکا و اسرائیل است، با بسته نگهداشتن گذرگاه رفح با صهیونیست ها در نسل کشی در غزه همراهی کرده و در این جنایت جنگی شریک است. این واقعه، باید چشم افرادی را که با خوش بینی و ساده اندیشی به قاهره رفتند و در مراسم تحلیف ژنرال عبدالفتاح السیسی شرکت کردند و به گرمی دست این مهره آمریکا و صهیونیست ها را فشردند و به عنوان رئیس جمهور مصر به او تبریک گفتند و سپس از این اقدام نادرست خود دفاع نیز کردند، درس عبرتی باشد. این افراد باید بدانند انتقادهای امروز آنها از دولت مصر کم ترین ارزشی ندارد، زیرا مسئولان سیاست خارجی کشور باید با نگاهی عمیق و تحلیل های واقع بینانه با مسائل مواجه شوند و مصالح بلند مدت را با منافع زودگذر معامله نکنند. ژنرال سیسی حتی اگر امروز هم در تصمیم خود تجدیدنظر کند و گذرگاه رفح را باز کند و خود نیز در کمک رساندن به مردم غزه شرکت نماید، بی فایده است، زیرا اکنون کار از کار گذشته و رژیم صهیونیستی در سایه همراهی وی مرتکب جنایات بزرگی شده که در تاریخ کم نظیر است. این همراهی هرگز از ذهن مردم غزه و مصر و جهان عرب پاک نخواهد شد و ژنرال کودتاچی که اکنون خود را با آن انتخابات تقلبی رئیس جمهور مصر می داند به عنوان یک مجرم و شریک جنایات نتانیاهو باید محاکمه و مجازات شود.

سهم پادشاه عربستان و آل سعود نیز در جنایت جنگی غزه کاملاً محرز و نابخشودنی است. ژنرال سیسی بدون کمک های رژیم عربستان نه می توانست به قدرت برسد و نه می توانست با صهیونیست ها در جنایات غزه همراهی کند. پادشاه عربستان برای پا گرفتن کودتای ژنرال سیسی در مصر و همراهی او با رژیم صهیونیستی در جنایاتی که علیه مردم غزه مرتکب می شود، تاکنون 25 میلیارد دلار به این ژنرال کودتاچی کمک نقدی کرده است. این، فقط بخش غیرمستقیم سهم عربستان در جنایت جنگی غزه است. علاوه براین، همراهی های پنهانی آل سعود با رژیم صهیونیستی، سکوت آنها در برابر جنایات این رژیم و فشاری که به اتحادیه عرب برای بی عمل ماندن در برابر نسل کشی در غزه وارد می آورند، قدرالسهم آل سعود را در جنایات غزه بسیار بالا می برد. علاوه بر این، حمایت از داعش به صورت تقویت مالی و تسلیحاتی و تبلیغاتی برای سرگرم کردن ملت های عرب به ماجراهای عراق و سوریه و تحت الشعاع قرار دادن جنایت رژیم صهیونیستی در غزه و کمک به این رژیم برای رسیدن به اهداف ضد اسلامی و ضد فلسطینی خود، بخش دیگری از همراهی آل سعود با صهیونیست ها در جنایت غزه است که باید در کارنامه این خاندان به ثبت برسد. اینکه داعش حاضر نیست علیه رژیم صهیونیستی موضع بگیرد و جنایات این رژیم در غزه را محکوم کند و حتی به شکل های مختلف، مقاومت فلسطین و ایستادگی در برابر صهیونیست ها را محکوم می کند، به دلیل هماهنگی ویژه ایست که میان داعش و ارتجاع عرب و اربابان غربی آنها وجود دارد.

شیوخ خلیج فارس، رؤسا و پادشاهان عرب شمال آفریقا، شاه اردن و شاهچه بحرین نیز هر کدام به میزان وزنی که در کفه ترازوی قدرت های غربی برای اندازه گیری سران ارتجاع عرب دارند، در همراهی با رژیم صهیونیستی در جنایت جنگی غزه سهیم هستند. قطعاً این عده از سران ارتجاع عرب نیز باید به عنوان جنایتکاران جنگی محاکمه و مجازات شوند.

روشن است که در جهان امروز، هیچ دادگاه بین المللی بی طرف و عادلی برای محاکمه این جنایتکاران وجود ندارد، زیرا آنها به قدرت های استعماری غربی وابسته اند و دادگاه های بین المللی نیز تابع دستورات همین قدرت ها هستند. بنابر این، تنها راه اینست که ملت های عرب قیام کنند و سران مرتجع کشورهای خود را به مجازات برسانند. این، انتظاری دور از واقعیت نیست. آنچه این روزها در غزه رخ می دهد آتشی زیر خاکستر خواهد شد که شعله های آن در آینده به جان سران ارتجاع عرب خواهد افتاد و ریشه آنها را خواهد سوزاند.

رسالت:در جهان اسلام چه می گذرد؟

«در جهان اسلام چه می گذرد؟»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می​خوانید؛با طلوع خورشید انقلاب اسلامی در ایران به رهبری امام خمینی(ره) زلزله ای در جهان و بویژه جهان اسلام رخ داد. این زلزله ابتدا "باور”، سپس "افکار” و در نهایت "رفتار” نخبگان را در جهان هدف قرار داد. این تغییرات رفت تا ساختارها را در نظام دو قطبی جهان دگرگون سازد. مارکسیسم جاذبه های فکری خود را از دست داد، لیبرالیسم زیر ضربات چکش نرم تفکرات الهی و قرآنی قرار گرفت و جاذبه های اسلام و مدینه النبی جای خود را به جاذبه های مدینه های به اصطلاح فاضله در مسکو، واشنگتن، پاریس و لندن داد.

دشمن برای مقابله با توفان های فکری برخاسته از اندیشه ناب اسلامی که امام خمینی(ره) آن را نمایندگی می کرد، شروع کرد به تئوری سازی و روایت سازی مبتنی بر این تئوری، یارگیری و حرکت سازی!

تئوری امام (ره) برای رهایی بشر از شر طواغیت زمان تکیه بر قرآن و علوم وحیانی با بهره گیری از مکتب اهل بیت (ع) بود. مدل اصلی این تئوری ریشه در مدینه النبی داشت. راهبرد عملیاتی این تئوری در رسیدن به مدل مطلوب، نبرد نرم و پرهیز از نبرد سخت بود. جنگ و خونریزی در حد ضرورت، یک راهبرد هوشمندانه بود. او همانند جد بزرگوارش قبل از اینکه از برج و باروی شهرها وارد شود از دیوار "عقل” و حصار "قلب” وارد می شد و به دامنه تصرفات خود ادامه می داد. به فاصله کمی انقلاب اسلامی در پنج قاره جهان جزء آرزوها و رویاهای نخبگان عالم قرار گرفت. اما دشمن با مدیریت احساسات نخبگان سرنخ "ادراکات” آنها را و در نتیجه "تصمیمات” و "تحرکات” آنها را به دست گرفت.

دشمن خیلی سریع برخی بازیگران و بازیگردانان صحنه این رستاخیز الهی را تبدیل به بازی خوردگان صحنه کرد و با نفوذ در سازمان این خیزش جهانی به سوزنبانی افکار و اندیشه های آنان پرداخت. در صدر اسلام رویای خلافت و امارت پس از وفات پیامبر اعظم (ص) برخی صحابه را از مسیری که آخرین فرستاده الهی تعیین کرده بود منحرف کرد و نگذاشتند مدینه فاضله اسلامی بر اساس قرآن و عترت شکل بگیرد. غیریت گفتمان پیامبر اسلام (ص) کفر، الحاد و نفاق بود. اما برخی این غیریت را به سمت برادرکشی و فرسایش نیروهای داخلی و غفلت از دشمنان بیرونی اسلام هدایت کردند.

امروز هم همین غفلت تاریخی دارد تکرار می شود. امام (ره) می فرمودند: "هر چه فریاد دارید بر سر آمریکا و صهیونیسم بین الملل و انگلیس مکار بکشید.” امام (ره) می فرمودند: "هدف، اطاعت از خدا و حاکمیت احکام الهی و برپایی حکومت نبوی در جامعه است.” و این دو را در
بستر آگاهی بخشی به جوامع اسلامی با راهبرد نرم تولی به ولایت الهیه و تبری از ولایت شیطان بزرگ مدیریت می کرد. او می خواست از طریق تشکیل جماهیر اسلامی در جهان اسلام مقدمات ظهور حضرت
ولی عصر (عج) را فراهم کند. مسلمانان در سایه برادری و صلح در کنار هم زندگی کنند و یک صدا علیه دنیای استکبار و کفر و ستم جهانی باشند.آنچه در افغانستان و سپس در سوریه و عراق رخ داد همان مسیری نبود که امام (ره) طراحی کرده بود. همچنین آنچه در لیبی، تونس، مصر و... اتفاق افتاد حکایت از نوعی مدیریت احساسات و ادراکات انقلابیون بود که در رویای برپایی حکومت اسلامی سیر و سلوک می کردند.

روایت سازی مجعول و تئوری پردازی های انحرافی در این راه چه بود؟ روایت سازی های مجعول این بود که القاء کردند امپراتوری عباسیان و عثمانی را شیعیان تضعیف و سپس شرایط سرنگونی آن را مهیا کردند پس رافضی ها و شیعیان دشمنان اصلی هستند نه غرب بویژه آمریکا و اسرائیل! طراحان پیام اسلام هراسی آن را تبدیل به شیعه هراسی و شیعه هراسی را تبدیل به ضدیت با جمهوری اسلامی و مباح دانستن خون شیعیان در عراق و افغانستان و سپس سوریه کردند. هدف از این روایت سازی مجعول و تئوری پردازی انحرافی، در هم شکستن جبهه مقاومت در برابر رژیم اشغالگر قدس و بازگشت استبداد و استعمار خارجی به جوامع اسلامی بود.

اینکه پرچم داعش نماد بازگشت به حکومت عباسیان است، به چه معناست؟ چرا آنها این نماد را برگزیدند. مگر عباسیان چه گلی بر سر اسلام زدند؟ چرا این نماد ریشه در حکومت عثمانی که به اندازه عباسیان حکومت کردند ندارد. اولین پرسش در میان نخبگان جهان اسلام باید این باشد که چرا "عباسیان” آری، "مدینه النبی” نه!

دومین پرسش این است که چرا "جنگ مسلحانه هم تاکتیک هم استراتژی” باید برای پیاده سازی چنین حکومتی انتخاب شود. چرا عقلانیت و منطق جای خود را به گلوله و شمشیر و سلاخی هایی بدهد که مو را بر تن انسان سیخ می کند!

سومین پرسش این است که بنا به چه روایت و سند تاریخی همه فرق اسلامی تکفیر می شوند و یک فرقه انحرافی که از ظهور آن کمتر از یک قرن می گذرد، برحق است و همه باید از آنها اطاعت کنند؟!

چهارمین پرسش این است که رضایت مردم و بیعت آگاهانه با حکومت در کجای این حکومت است؟ چرا احکام حکومت فقط باید با شمشیر اجرا شود و جایی برای عقلانیت، اجتهاد و درک احکام وحیانی دیده نشود؟!

پنجمین پرسش این است که ربط این حرکت با دشمنان اصلی بشریت و اسلام آمریکای جهانخوار، اروپای متجاوز و صهیونیسم بین الملل چیست؟ آنها نه تنها با این نوع اسلام مشکلی ندارند بلکه در جهت تقویت و حمایت خود تمام موازین حقوق بشری را زیر پا گذاشته اند. حتی ستم بر مسیحیان را در سوریه و عراق به راحتی نادیده می گیرند.

ششمین پرسش این است که دلارهای نفتی روسیاه ترین حکومت عرب یعنی عربستان و ارتجاع عرب در خزانه داعش و جریان های تکفیری چه می کند؟

هفتمین پرسش این است که اتحاد با جلادان و قصابان حزب و ارتش بعث که اعتقادی به خدا و قیامت ندارند، چه مفهومی دارد؟

هشتمین پرسش این است که جهان غرب (آمریکا و اروپا) که در برابر اسلام و قرآن یکپارچه صف کشیده اند هر روز با تشکیل اتحادیه ها و ائتلاف ها در جنگ با دین و اسلام متحدتر ظاهر می شوند چرا در دنیای اسلام هر روز شاهد تفرقه و تشتت و تجزیه برادرکشی باشیم؟ چه کسانی از این قتل عام ها و برادرکشی ها با مدیریت احساسات و ادراکات نخبگان سود می برند؟

دنیای اسلام بویژه دنیای عرب بزودی متوجه این فریب و نیرنگ و یا بهتر بگوییم نبرد نرم و سخت دشمن علیه باورها و آرمان ها و انحراف آن از اهداف عالیه امام خمینی (ره) بنیان گذار نهضت های رهایی بخش اسلام خواهند شد.

مسیر بیداری اسلامی روشن و شفاف است. بزودی دست بازیگران جهانی که سر در آخور سرویس های امنیتی و جاسوسی استبداد جهانی دارند رو خواهد شد. بزودی بازیخورده ها از مسیرهای انحرافی بازخواهند گشت. راه همان است که امام (ره) ترسیم کرده است. ولایت در جوامع اسلامی باید از آن "فقها” باشد. "سفها” باید از رهبری حرکت های اسلامی طرد شوند. این درکی است که وجود دارد و نخبگان و علما و اندیشمندان جهان اسلام شتابان به سوی آن می روند. بزودی موج جدیدی از اسلام خواهی در جهان اسلام پدید خواهد آمد. این موج آگاهی با بهره گیری از تجربیات گذشته حساب نفوذی ها را خواهد رسید و جریان اصیل اسلام خواهی را با تصفیه منافقین از صفوف مسلمین در قرن ما در مسیر عدالت و فضای ظهور قرار می دهد. همه باید یک صدا و متحد آزادی قدس شریف، قبله اول مسلمانان را فریاد زنند و هر صدایی غیر از این انحراف از مسیر الهی امام خمینی (ره) است.

قدس:خانم ابتکار! این مطلب را بخوانید

«خانم ابتکار! این مطلب را بخوانید»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم حسن احمدی فرد است که در آن می​خوانید؛حسن احمدی فرد: این مطلب، گفت و گو یا گزارش نیست. این مطلب گلایه مختصر یک خبرنگار عاشق محیط زیست است از یک مدیر. مدیری که به نظر می رسد، شناخت دقیقی از حوزه مأموریت خود ندارد و بدرستی نمی داند که «سختکوشی دلسوزانه» با «سختگیری مستبدانه»، دو مقوله متفاوت است.

درخواست رسمی من برای بازدید تیم خبری روزنامه از پارک ملی گلستان، اوایل تیرماه به اداره کل محیط زیست گلستان ارسال شد. چند روز بعد از طریق دبیرخانه آن اداره کل مطلع شدم که دکتر اسماعیل مهاجر، مدیرکل محیط زیست گلستان با درخواستم موافقت کرده و نامه به پارک، ارجاع شده است. در روزهای بعد، چندین بار با معاونان پارک تلفنی گفت و گو کردم و برنامه ام را برای بازدید از مناطق جنوبی پارک و عکاسی احتمالی از حیات وحش بویژه «دال سیاه» شرح دادم. با انجام هماهنگی ها، چهارشنبه شب به همراه عکاسهای روزنامه خود را به پاسگاه سرمحیطبانی «رباط قره بیل» می رسانیم تا صبح پنج شنبه وارد منطقه بشویم. صبح پنج شنبه در حالی که منتظریم تا اتومبیل اداره برسد و همراه محیطبان ها وارد منطقه بشویم، معاون اداره خبر می دهد که ناچارم برنامه را با «یک مدیر محترم» هماهنگ کنم.

«یک مدیر محترم» در گفت و گوی تلفنی، موافقت ضمنی اش را برای بازدید اعلام می کند، اما باز هم از اتومبیل خبری نمی شود. پارکهای ملی و شرایط خاص زیست محیطی شان هم به گونه ای نیست که هر بازدید کننده ای بتواند با خودروی خودش وارد پارک بشود. ساعتی را منتظر می مانیم، یکی از محیطبانها آماده می شود برای بازدید روزانه به پاسگاه «آلمه» برود، پیشنهاد می دهد که ما هم همراهش برویم. از خدا خواسته می پریم عقب پیکاپ و راهی می شود.

نیمه های راه تلفن محیط بان زنگ می خورد و «مدیر محترم» که از راهی شدن ما مطلع شده، به محیطبان ها دستور می دهد نگذارند از دال سیاه عکس بگیریم. می پذیریم که اگر دال سیاهی دیدیم، دوربینمان را به سمتش نشانه نرویم. خدا را شکر حیات جانوری پارک آنقدر غنی هست که کسی از دال سیاه، یادش نمی آید. ساعتی بعد دوباره تلفن محیط بان زنگ می زند و این بار «مدیر محترم» می خواهد تا ما وجهی را بابت بازدید از پارک بپردازیم...

به لطف همکاری صمیمانه محیطبانها، با دست پر از آلمه بر می گردیم. ذوق دیدن گله های فراوان کل و بز و قوچ و میش همه را به وجد آورده است. حالا، فرصتی فراهم است تا از نزدیک، این «مدیر محترم» را ببینیم و استدلالهایش را بشنویم...
*
«مدیر محترم»، جوان است و تنومند. لباس سبزی به تن دارد و آستین هایش را تا بالای آرنج بالا زده است. شلوارش، بادی است؛ از آنهایی که 6 تا جیب دارد. یک کلت هم بسته به کمرش. هیبتش بیشتر از آنکه به اهالی سازمان محیط زیست بخورد، رنجرهای فیلمهای هالیوودی را به ذهن می آورد. بخشنامه را نشانمان می دهد و شروع می کند به خواندن:

«... سازمان حفاظت محیط زیست مجاز است در قبال ارایه خدمات و تسهیلات برای بازدید، توقف و استفاده از موزه های تاریخ طبیعی، نمایشگاه ها و مناطق تحت اختیار سازمان، از دریافت کنندگان خدمات وجه دریافت نماید. بهای ورود به مناطق تحت حفاظت، به ازای هر دستگاه خودرو، 50 هزار ریال و به ازای هر سرنشین یا پیاده 10 هزار ریال است...»

همین؟! همه دعوا سر مبلغی است که احتمالاً به زحمت به 10 هزار تومان می رسد؟ یعنی دریافت این مبلغ آن هم به این شیوه، حراج آبروی سازمان پرسابقه حفاظت محیط زیست نیست که محیط بان های آن به عشق حفظ سرمایه این کشور، در گرمای تابستان و سرمای زمستان در کوه و کویر و جنگل و بیابان، به خدمت مشغول هستند. گرفتن ورودیه آن هم در این سطح، چه کمکی به سازمان می تواند بکند؟

چشمم به امضای پای بخشنامه می افتد: «محمدرضا رحیمی، معاون اول رئیس جمهور». می پرسم این بخشنامه هنوز معتبر است؟ «مدیر محترم» می گوید: خود خانم ابتکار به من تأکید کرد که این پولها را بگیرم و به خزانه واریز کنم. ادامه می دهد که خانم ابتکار اطمینان داده که مبالغ گرفته شده در خود پارک هزینه خواهد شد.

می گویم: ما این مبلغ را با کمال رضایت پرداخت خواهیم کرد، اما می خواهم بدانم چرا در روزهای قبل کسی از این بخشنامه حرفی به ما نزد. نکند همه ماجرا به این بر می گردد که ما به جای هماهنگی با شما با معاونان پارک هماهنگ کردیم.
می گوید: خیر. معاونان از این بخشنامه خبر نداشته اند.

می پرسم: رسانه ها که همیشه در خدمت سازمان محیط زیست بوده اند، از بخشنامه هایی از این دست، مستثنا نشده اند؟
می گوید: اتفاقاً بخش عمده ای از مشکلات ما، به خاطر همین رسانه ای هاست که خیال می کنند دلسوز هستند اما در عمل به محیط زیست ضربه می کنند.

یکی از عکاسها با تغیر می گوید: برادر من! اگر همین رسانه ها نبودند، حالا در همین بزرگراهی که چند سال است جلوی ساختش را گرفته ایم، مسابقات رالی جنگل برگزار می شد.

عکاس دیگر می گوید: اینجا 57 سال است که پارک ملی شده، آن وقت در همین بروشور معرفی پارک که در تابلو زده اید، عکسهایی کار شده که کیفیتش افتضاح است. این، محصول نامهربانی با عکاسان و خبرنگارها نیست؟
«مدیر محترم» می گوید: شلوغش نکنید. من طبق بخشنامه عمل می کنم.

خبرنگار بغل دستی ام می زند به پهلوم که:
از «مدیر محترم» بپرس آیا لباس پوشیدنش هم طبق بخشنامه است یا نه؟

سیاست روز:چرا آمریکا را مسئول جنایات اسرائیل می دانیم؟

«چرا آمریکا را مسئول جنایات اسرائیل می دانیم؟»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی اشرفی است که دتر آن می​خوانید؛در یک ماه گذشته مردم جهان یکی از فجیع ترین جنایات علیه بشریت را در نوار غزه شاهد بودند. در این جنایت تاریخی، ارتشی سراپا مسلح یک محدوده جغرافیایی کوچک را در گوشه سرزمین فلسطین به محاصره در آورد و از زمین و هوا و دریا به ریختن مواد منفجره بر سر ساکنان این باریکه و کشتن مردم و تخریب منازل و تاسیسات شهری مبادرت کرد و متاسفانه مجامع بین المللی هم سکوت کرده یا اقدام موثری که مانع این جنایات شود، انجام ندادند. تلخی ماجرا وقتی زیادتر می شود که بدانیم این مردم مظلوم، صاحبان اصلی کل این سرزمینی هستند که امروزه اسرائیل نامیده می شود و به وسیله صهیونیست های مهاجر اشغال شده است. دردناک تر است زیرا شاهدیم این جنایات بی سابقه در مقابل چشمان میلیونها مدعی مسلمانی و عرب بودن انجام شد ولی کمترین اقدام عملی از سوی دولتهای عربی و مسلمان برای کاهش رنج این مردم صورت نگرفت.

این کشتار وسیع و نسل کشی فلسطینیان، به دست دولت اسرائیل انجام می شود اما این دولت محصور در میان دولت های ظاهرا مسلمان، هرگز جرات انجام چنین جنایاتی را ندارد مگر آن که در سطح جهانی از حمایت ابرقدرت هایی برخوردار باشد که این کشور را در ارتکاب جرایم ضدبشری، تشجیع و ترغیب می کنند. به همین دلیل معتقدیم که جنایات اسرائیل علیه مردم غزه را باید به حساب کشورهای حامی رژیم اشغالگر قدس و در راس آنها آمریکا گذاشت.

ما آمریکا را شریک این جنایت می دانیم زیرا هیئت حاکمه و صاحبان قدرت و ثروت در واشنگتن، با صهیونیست های حاکم بر اسرائیل، کاملا متحد و یکی هستند و اساسا حساب آنها را نمی شود از یکدیگر جدا کرد. لابی صهیونیسم در آمریکا بر منابع قدرت و ثروت این کشور مسلط است و نیروهای سیاسی در درون احزاب جمهوریخواه و دمکرات را همین لابی در اختیار دارد. آنان مانند سران اسراییل نسبت به امنیت و منافع غاصبان قدس، احساس مسئولیت می کنند و به همین دلیل، اسراییل مانند یک ایالت آمریکا به نظر می رسد که هر سیاستمدار آمریکایی باید برای تامین منافع آن اقدام کند. حتی برخی با شواهد فراوان بر این باورند که پایتخت واقعی آمریکا را باید تل آویو دانست زیرا هیچ رئیس جمهوری در آمریکا نیست که مواضع خود را با سران اسراییل هماهنگ نکند. به همین دلیل است که در یک ماه گذشته، هر روز سیاستمداران آمریکایی در دفاع از جنایات اسراییل سخن گفتند و حمله به غزه را حق دولت و ارتش اسراییل قلمداد کردند.

ما آمریکا را عامل اصلی جنایات اسراییل می دانیم چون این کشور با اعمال فشار بر متحدان عرب خود، مانع از این شده است که کشورهای مسلمان منطقه به داد مردم مظلوم فلسطین بشتابند و جنایات اسراییل را محکوم کنند. کشورهایی مانند مصر و اردن و عربستان و دیگر دوستان عرب آمریکا، در این جنایت شریکند زیرا همسو با سیاست های آمریکا در منطقه عمل کردند و جریان مقاومت را دشمن خود پنداشتند. سران اسراییل خیالشان راحت بود که هیچ کشور عربی قدرتمندی نیست که با اقدام نظامی این دولت جعلی در حمله به مقاومت فلسطین مخالفت کند و این واقعیت را به دفعات از زبان مسئولان دولت اسراییل شنیدیم که دولتهای عربی هم از نابودی حماس و تسلط دولت خودگردان بر غزه، حمایت می کنند. گویی ماموریت حمله اسراییل به غزه را آمریکا با همراهی دولتهای مرتجع عرب صادر کرده است.

ما آمریکا را در جنایات اسراییل شریک می دانیم چون در حالی که تک تیراندازان صهیونیست به منظور از میان برداشتن نسل مردم فلسطین، شلیک به کودکان غزه را در دستور کار خود قرار داده بودند و به کشتن دهها کودک فلسطینی افتخار می کردند، آمریکا اقدام به دادن تجهیزات نظامی پیشرفته به اسراییل کرد تا در کشتن مردم فلسطین موفق تر باشند.

آمریکا مسئول کشتن بیش از ۱۴۰۰ زن و کودک فلسطینی است زیرا برای همیشه، مانع تصمیم جمعی کشورهای عضو سازمان ملل علیه اسراییل شده است. متاسفانه امروزه در سطح مناسبات بین المللی، زور حاکم است و اخلاق و حقوق کاملا به فراموشی سپرده شده اند. بخشی از این زور در قالب «حق وتو»، در ساختار سازمان ملل وارد شده است و در نتیجه، برخی از کشورهای پیروز جنگ جهانی دوم را به صورت تافته جدا بافته در آورده و برای آنان هم عضویت دائم در شورای امنیت سازمان ملل را در نظر گرفته و هم این اجازه را داده است که اگر با تصمیم شورای امنیت در زمینه ای خاص موافق نباشند، آن را وتو کرده و در واقع از اتخاذ تصمیم خلاف نظر خود جلوگیری کنند.

دقیقا به دلیل همین زور نهادینه شده در سازمان ملل است که امکان اتخاذ تصمیم جمعی به نفع مردم فلسطین از شورای امنیت گرفته شده است و در مقابل جنایت اسرائیل در فلسطین، هیچ اقدامی از سوی این شورا انجام نمی شود. تاکنون دهها قطعنامه ضداسرائیلی از سوی آمریکا وتو شده و بسیاری از قطعنامه ها هم در مراحل اولیه از بیم وتوی آمریکا، از دور خارج شدند و یا در حد بیانیه بی اثر این شورا انتشار یافته اند.

بی تردید آمریکا مسئول و شریک همه جنایاتی است که علیه فلسطینیان در این سالهای مدید اتفاق افتاده و خواهد افتاد. این امر از چشم مردم آگاه منطقه پنهان نخواهد ماند و اگر روزی ملتهای مسلمان این امکان را پیدا کنند که از شر دولتهای وابسته و شیوخ اجیرشده آمریکا راحت شوند و سرنوشت منطقه را با حذف رژیم اسراییل رقم بزنند، آمریکا نیز بشدت زیان خواهد دید و منافع خود را در جهان اسلام از دست خواهد داد. امید که چنین روزی زودتر فرا رسد.

وطن امروز:نگاه ژئوپلیتیکی به نبرد غزه

«نگاه ژئوپلیتیکی به نبرد غزه»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مهدی محمدی است که در آن می​خوانید؛ نشانه ای از اینکه نبرد در غزه بزودی پایان یابد، وجود ندارد. صهیونیست ها از روز نخست که این تجاوز وحشیانه را آغاز کردند این موضوع را روشن کرده بودند که این بار قصد دارند چشم خود را روی فشار افکار عمومی به طور کامل ببندند و از هر ابزاری که در اختیار دارند برای رسیدن به هدفی که نام آن را «غیرنظامی کردن غزه» گذاشته اند، استفاده کنند.

یووال دیسکین، رئیس سابق سرویس اطلاعات نظامی اسرائیل یکی از کسانی است که در همان روزهای نخست جنگ، اهداف این جنایت جدید را شفاف کرد. براساس مقاله ای که او در روزنامه یدیعوت آحارنوت نوشت و برخی اطلاعات پراکنده دیگر، می توان نتیجه گرفت اسرائیل در این نبرد یک منظومه پلکانی از اهداف را تعقیب می کند که بنا ندارد جنگ را تا رسیدن به همه آنها متوقف کند و در این راه، هیچ هزینه انسانی، نظامی و سیاسی برای آن اهمیت نخواهد داشت.
این اهداف چنین است:

1- از بین بردن تونل های متصل کننده غزه به سرزمین های اشغالی
2- از بین بردن سکوهای پرتاب موشک
3- از بین بردن ذخیره موشکی حماس و جهاد اسلامی
4- هدف قراردادن کادرهای کلیدی مقاومت
5- ایجاد هزینه انسانی و نامحبوب سازی مقاومت در غزه
6- علنی سازی ارتباطات پنهان اعراب با اسرائیل در خلال این بحران
7- روی میز گذاشتن یک پیشنهاد با مضمون غیرنظامی شدن غزه در ازای لغو محاصره
8- در نهایت باز کردن راهی برای سازش عربی- اسرائیلی به طور نهایی، حاکم کردن محمودعباس بر سرنوشت ملت فلسطین و به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی اعراب برای همیشه.

علت اینکه صهیونیست ها در این جنگ حتی درباره مهم ترین نقطه ضعف خود یعنی تلفات انسانی هم کاملا بی تفاوت هستند، دقیقا همین است که تصور می کنند هدف مهمی وجود دارد که برای رسیدن به آن می توان حتی کشته شدن 130 نظامی ظرف بیست و چند روز را هم پذیرفت. آنچه امروز در غزه رخ می دهد خروجی یک پروژه 3 تا 5 ساله در خاورمیانه است که برخی ابعاد آن هنوز هم آشکار نیست.

اولا باید این نکته را در نظر گرفت که ایجاد تلفات انسانی از غیرنظامیان در غزه نه تنها از دید صهیونیست ها یک نگرانی یا نقطه آسیب نیست بلکه دقیقا بخشی از راهبرد آنها محسوب می شود.

ثانیا روشن است صهیونیست ها ابعاد این پروژه را– که از دید آنها در نهایت به تغییر جغرافیای سیاسی منطقه خواهد انجامید- با همه طرف های مرتبط از جمله آمریکا، اروپا، سعودی و حتی برخی کشورها مانند ترکیه و قطر- که ادعای حمایت از مقاومت دارند ولی هرگز در بهترین حالت کاری بیش از حرف زدن نکرده اند- در میان گذاشته و آنها را نسبت به هدف نهایی که بناست محقق شود توجیه کرده اند. به همین دلیل است که این بار با وجود بی سابقه بودن جنایات صهیونیست ها، کمترین میزان اعتراض و سروصدا از جانب این کشورها شنیده می شود بلکه برعکس، رسانه های سعودی که بی اجازه حاکمانشان آب نمی خورند، این بار ملاحظه کاری را کنار گذاشته و آشکارا خواستار نابودی مقاومت شده اند.

ثالثا نوع رفتار آمریکا به وضوح نشان دهنده آن است که ژست های کری درباره نارضایتی از تداوم عملیات در غزه را به هیچ وجه نباید جدی گرفت. جان کری علنا و در یک مصاحبه تلویزیونی اعتراف کرده است که حدی از عملیات با واشنگتن هماهنگ شده بود. 2روز قبل هم در اقدامی کاملا معنادار چاک هگل، وزیر دفاع آمریکا گفته است تسلیحاتی جدید در اختیار اسرائیل قرار خواهد گرفت. بنابراین اینجا جایی است که باید توهم هرگونه اختلاف میان آمریکا و اسرائیل را از سر بیرون کرد. هر دو طرف توافق کرده اند هر میزان از خون کودکان غزه که لازم است باید ریخته شود تا بتوان مشکل را یک بار برای همیشه حل کرد.

رابعاً موضوعی که کمتر درباره آن سخن گفته شده این است که نقش محور سعودی در منطقه صرفا در همراهی با این جنایت خلاصه نمی شود بلکه برخی اطلاعات به ما می گوید نوعی فشار عربی به اسرائیل برای تمام کردن کار مقاومت در فلسطین وجود دارد. سعودی به اتفاقی که در غزه در حال رخ دادن است به عنوان مکمل پروژه خود در عراق و سوریه نگاه می کند و تلاش دارد فتنه ای را که ابتدا در سوریه به راه انداخت و سپس شعله آن دامن عراق را گرفت، به فلسطین بسط بدهد. هدف چیست؟

هدف این است که در کشورهای معارض غرب، ملت های مسلمان تجزیه شده یا در گرداب اختلاف های قومی و مذهبی غرق شوند، دولت های حامی مقاومت ضعیف شوند یا اگر مقدور بود اساسا برکنار شده و حامیان غرب جای آنها را بگیرند، ارتش های اسلامی تا سطح پلیس هایی که فقط می توانند ایست و بازرسی اجرا کنند ضعیف شوند و برای مداخله آمریکا در منطقه التماس کنند تا در نهایت نظم منطقه ای که در 4 سال گذشته با سرعتی غیرقابل پیش بینی به ضرر غرب در حال تغییر بود، با الگویی جایگزین شود که بیشترین تهدید را برای ایران و کمترین تهدید را برای اسرائیل، سعودی و منافع آمریکا در منطقه داشته باشد.

وقتی از این منظر به نبرد غزه نگاه کنیم، فرمایشات رهبر معظم انقلاب اسلامی و پیام حاج قاسم سلیمانی که هر دو رنگ و بوی «شروعی دوباره» داشت معنادار می شود. تحولات چند ماه گذشته در عراق را هم بهتر می توان فهمید. اکنون دیگر تردیدی در این باره باقی نمانده است که فتنه داعش اساسا زمینه سازی برای باز کردن دست صهیونیست ها در ورود مستقیم به درگیری با مقاومت بوده و همه آنچه طی این سال ها در سوریه و عراق گذشته، با این هدف برنامه ریزی شده است که در نهایت صهیونیست ها میوه آن را بخورند.

نظم قدیم خاورمیانه از میان رفته و نظم جدید هنوز مستقر نشده است. همه این نزاع ها بر سر آن است که کدام طرف نظم مطلوب خود را بر منطقه تحمیل خواهد کرد.

جوان:رفتارشناسی رهبران عربی در بزرگ ترین کشتار فلسطینیان

«رفتارشناسی رهبران عربی در بزرگ ترین کشتار فلسطینیان»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر عبدالله گنجی است که در آن می​خوانید؛شیمون پرز، رئیس سابق رژیم صهیونیستی از همراهی دولت های عربی در حمله به غزه تشکر کرد و آن را بی سابقه خواند.

شیمون پرز، رئیس سابق رژیم صهیونیستی از همراهی دولت های عربی در حمله به غزه تشکر کرد و آن را بی سابقه خواند. شاید برخی گمان کنند که این یک جنگ روانی است که با هدف اختلاف در جهان اسلام عنوان می شود، اما حقیقت این است که پرز از تحقیرشدگی اعراب لذت می برد و در قبال این تحقیرشدگی آبنباتی هم تقدیم می کند. بحران اخیر غزه پر تلفات ترین و بزرگ ترین کشتار فلسطینیان در 70 سال گذشته است.

در هیچ جنگی فلسطینیان یک جا بیش از هزار و 500 کشته نداده اند و تلفات زنان و کودکان در این جنگ بی سابقه ترین تلفات انسانی جهان عرب در دوران مدرن است. حال در قبال این جنایات هولناک نه تنها رهبران عربی تحریک نمی شوند و نه تنها سکوت کرده اند که در پشت پرده کاری کرده اند که پرز از آنان تشکر می کند. حقیقتاً چرا رهبران عربی خفت و خواری خویش را با تولید مسائل فرعی و بی ربط مخفی می کنند و چرا جرئت ندارند کوچک ترین موضع سیاسی در مسئله فلسطین اتخاذ کنند و چرا صهیونیست ها اینقدر نسبت به بی تفاوتی جهان عرب اطمینان خاطر دارند؟ عمده دلایلی که می توان برای آن برشمرد به شرح ذیل است.

1- اعراب در جنگ های 1949، 1967، 1973 و 1982 به صورت جمعی از معدودی صهیونیست شکست خورده اند و کابوس آن شکست آنان را از هر گونه تحرک باز می دارد. شکست های پی درپی آنان را نسبت به عدم توفیق در میدان نظامی اقناع نموده است که نبرد نظامی فقط یک دستاورد دارد و آن هم شکست است. اشتباه راهبردی اعراب در این زمینه این است که از تغییر ایدئولوژی مبارزه غافل هستند. آن روز که پی درپی شکست می خوردند به علت این بود که ایدئولوژی مبارزه ناسیونالیسم عرب بود و آنان به همراه رهبران ساف برای «وطن عربی» می جنگیدند. اما پیروزی در جنگ های 33 روزه، 22 روزه، هشت روزه و جنگ اخیر نشان می دهد که ایدئولوژی اسلام می تواند الهام بخش، انگیزه ساز و پیش برنده باشد. قدرت ایدئولوژی اسلام به حدی است که می تواند یک گروه چریکی را با سلاح های سبک و نیمه سنگین بر یکی از بزرگ ترین و مجهز ترین و با اطلاعات ترین ارتش های جهان پیروز کند. بنابر این اگر اعراب تغییر ایدئولوژی مبارزه را باور کنند در هر جنگی به پیروزی خواهند رسید.

2- عامل دیگری که دولت های عربی را به سکوت یا همراهی با غاصبان و جنایتکاران تاریخ همراه کرده است، نداشتن پشتوانه مردمی است. آنان بیم دارند با یک حرکت کوچک در مسئله فلسطین رشد اسلام دامن خود آنان را نیز بگیرد. بنابر این مشاهده می شود که برای تجهیز و اعزام شهروندان خود به سوریه و عراق بسیار تلاش می کنند اما هیچ فردی را برای مبارزه در فلسطین ترغیب و تشویق و اعزام نمی کنند، هیچ فتوایی در تقدیس مبارزه با صهیونیسم در جهان عرب صادر نمی شود. اما در مبارزه با دولت عراق و سوریه فتوا صادر و نیروی انسانی، پول و تجهیزات توأمان ارسال می شود.

3- ترس از امریکا از مهم ترین عوامل این سکوت یا همراهی است. البته این ترس به یک عامل داخلی هم بر می گردد و آن نبود پشتوانه مردمی داخلی است. اگر کشوری از حمایت ملت خود مطمئن باشد بدون تردید در مقابل قلدران عالم ایستادگی خواهد کرد و حتی اگر در این راه تلف هم بشود به عنوان قهرمان و اسطوره ملی و تاریخی در بستر تاریخ ثبت خواهد شد. اعراب می دانند که اگر دست از پا خطا کنند خط کش ها و استانداردهای جهانشمول غربی را بالای سر خود خواهند دید. اگر اعراب در مقابل صهیونیست اخم یا ترش نمایند بلافاصله از امریکا خواهند شنید: دموکراسی شما کجاست؟ حقوق بشر کو؟ حقوق زنان را چرا رعایت نمی کنید؟ و چرا به تروریست ها کمک می کنید؟ بنابر این برای فرار از پاسخ های مذکور صورت مسئله را پاک می کنند و از اول به صورت شفاف خود را درگیر مسئله نمی کنند تا خواب آشفته نبینند.
4- عامل دیگر حسادت و تحقیرشدگی در مقابل میدان داری ایران اسلامی است. وقتی ایران فارس و شیعی خود را برای فلسطین سنی و عرب هزینه می کند تحقیرشدگی اعراب بیشتر می شود و همین جاست که بهانه ها را به میدان می فرستند که این جنگ نیابتی ایران است و ما به چنین جنگی کمک نمی کنیم. باور کنید اگر تشکر پرز درست باشد، کمک اعراب به آنها صرفاً برای حال گیری از ایران است، نه کمک به تقویت صهیونیست ها. آن روی سکه برایشان مهم تر از آینده صهیونیسم است.

5- برخی کشور های عربی همچون قطر و عربستان کمک های مالی قابل توجهی به فلسطینیان می کنند اما با آنان شرط می کنند که این کمک ها بشردوستانه است و باید صرف بهداشت و تحصیل و... شود و نباید در جنگ به کار گرفته شود، لذا این موضوع هم نشان دهنده تعهد اعراب به غرب مبنی بر بیزاری از هرگونه جنگی با صهیونیست هاست. بنابر این مرجعیت مالی اعراب به مرجعیت اعزام نیروی انسانی یا حمایت از جنگ نظامی گروه های مقاومت تبدیل نمی شود و علت آن ترس از وارد شدن به میدانی است که عاقبت تاج و تخت های موروثی را به باد خواهد داد.

بنابر این اعراب امروز مأموریت خود را «معکوس سازی تحقیر» علیه ایران می دانند. بدین معنی که تحقیر خود در مقابل صهیونیست ها را (که موجب خاطرجمعی صهیونیست ها شده است) به لجاجت علیه ایران تبدیل کرده اند و به جای حمایت از منافع اعراب و ضربه به منافع صهیونیسم به دنبال ضربه به منافع ایران و هم پیمانان آن هستند. روی دیگر این سکه نیز تأمین منافع صهیونیست هاست و شاید تشکر پرز از آنان به همین دلیل باشد. وقتی سوریه و حزب الله وارد یک جنگ ناخواسته و فرسایشی می شوند، وقتی عراق در آتش و خون می سوزد، معنی اش آن است که پول و نیروی انسانی اعراب در صدد حذف یا کاهش قدرت مقاومت در مقابل صهیونیست هاست و باید گفت اعراب در تضعیف جبهه مقاومت در مقابل صهیونیست ها قدری توفیق داشته اند. بنابر این دلیل قدردانی پرز را باید در این نقطه فهمید. پرز آدم واقع گرایی است و این را بارها نشان داده است.

همانگونه که اعتراف کرد خمینی در پشت مرز های اسرائیل خیمه زده است، امروز نیز از سران عرب تشکر می کند. تشکر بابت چی؟ بابت قول سکوت در ماجرای غزه و به راه انداختن جنگ در عراق و سوریه و لبنان برای تحلیل رفتن جبهه مقاومت. آقای پرز قدردانی شما بجاست نمک نشناسی نکردی. رهبران اعراب را خوب تنظیم می کنی و خوب مدیریت می کنی. ما در اینجا شما را به عنوان دشمن خود تحسین می کنیم.

حمایت:پیام های راهبردی در مسلح کردن کرانه باختری

«پیام های راهبردی در مسلح کردن کرانه باختری»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت است که در آن می​خوانید؛رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار رمضان امسال با دانشجویان، با اشاره به جنایات وقیحانه رژیم صهیونیستی در غزه و حمایت دولت آمریکا از این رژیم فرمودند: «ما معتقدیم کرانه باختری نیز باید مانند غزه مسلح شود و کسانی که علاقه مند به سرنوشت فلسطین هستند در این زمینه فعالیت کنند». رهبر انقلاب در دیدار صدها نفر از مسئولان و قشرهای مختلف مردم و سفیران و کارداران کشورهای اسلامی در ایران، نیز با اشاره به نیاز مبرم مردم مقاوم و رنج دیده غزه به غذا، آب، دارو، امکانات بیمارستانی و بازسازی منازل، با تاکید دوباره بر این مسئله فرمودند: «این ملت برای دفاع از خود، به سلاح نیز احتیاج دارد».

آیت الله خامنه ای در بخش پایانی خطبه های نماز عید فطر هم به سخنان و تلاش سران سیاسی جبهه استکبار از جمله رئیس جمهور امریکا برای خلع سلاح حماس و جهاد اسلامی فلسطین اشاره کردند و فرمودند: «برخلاف نظر و تلاش حامیان رژیم کودک کش صهیونیست، همه دنیا از جمله دنیای اسلام موظف است هر چه می تواند به تجهیز ملت فلسطین کمک کند».
اعلان سیاست تسلیح کرانه باختری از سوی رهبر انقلاب، در رسانه های داخلی و غربی بازتاب فراوانی داشت و کارشناسان سیاسی هر یک از دریچه نگاه خود به این موضوع پرداخته و ابعاد آن را بررسی نمودند. اما یکی از سوالاتی که ذهن کارشناسان را به خود مشغول داشته آن است که چرا این مواضع در شرایط فعلی اتخاذ و اعلان شده و چرا آیت الله خامنه ای در شرایط کنونی فرمان مسلح نمودن کرانه باختری را صادر کردند در این نوشتار با بهره گیری از فرمایشات اخیر مقام معظم رهبری به پاره ای از این دلایل و ابعاد این موضوع اشاره می شود.

خوشبختانه توطئه نابودی مقاومت در سوریه با هوشیاری مردم این کشور و رأی قاطع آنها در انتخابات به مقاومت به شکست انجامید. دشمنان اندیشیدند حال که نتوانسته اند طرح های خبیثانه خود برای شکستن کمر مقاومت در منطقه را به سرانجام برسانند، هدف بعدی خود را خلع سلاح مقاومت در غزه تعریف کنند. آنها با همه امکانات خود بیش از 20 روز غزه را کوبیدند، با این آرزو که تهدید راهبردی رژیم غاصب و اشغالگر صهیونیستی را دفع کنند. اما خوشبختانه به خاطر خطای محاسباتی نتوانستند برآورد درستی از میزان هزینه و فایده این اقدام به دست آورند و تاکتیک های جدید مقاومت از حمله های دریایی و استفاده از پهپادها و به ویژه استفاده از تونل های زیرزمینی، آنها را با شرایط جدید و غافلگیرانه ای مواجه ساخت. سخنرانی رهبرانقلاب در جمع دانشجویان و اعلام راهبرد کلان تسلیح کرانه باختری، آب پاکی را بر دستان دشمنان ریخت و تهدید و چالش خلع سلاح مقاومت را به فرصت تبدیل کرد. ایشان اعلام کردند که غزه نه تنها خلع سلاح نخواهد شد، بلکه تمامی کسانی که به فلسطین علاقمند هستند به مسلح کردن کرانه باختری نیز کمک خواهند کرد و کرانه باختری نیز مسلح خواهد شد. لذا درگیری های بعدی عملیات مسلحانه، در کرانه باختری خواهد بود. در درگیری ها آینده باید منتظر ورود کرانه باختری به معادلات فلسطین باشیم.

آنها قصد خلع سلاح غزه را داشتند اما روند تحولات معکوس شد و باعث طرح موضوع تسلیح کرانه باختری و باز شدن جبهه جدیدی علیه رژیم صهیونیستی شد. پرواضح است که مخاطبان پیام رهبرانقلاب دو گروه دشمنان و علاقه مندان مردم فلسطین اعم از مسلمانان و غیرمسلمانان و همه آزادیخواهان سراسر جهان هستند. طبیعی است که همه علاقمندان مردم فلسطین امکان مشارکت در فرایند مسلح کردن کرانه باختری را ندارند. همانطور که توانایی تسلیح غزه را نداشتند. با توجه به اینکه غزه به طور کامل محاصره است و حتی امکان عبور یک قوطی شیرخشک نیز وجود نداشت، با این حال غزه مسلح شد. برنامه دشمنان این بود که با کشتارهای وسیع مردم غزه و وارد آوردن تلفات انسانی و گسترده به مردم، فشار مضاعف روانی و انسانی را بر مقاومت تحمیل کنند و با تحلیل نیروی مقاومت در کوتاه مدت و نیز با افزودن هزینه مقاومت در چشم مردم، آنها را وادار به پذیرش مصالحه خفت بار کنند. حال در غزه ای که تحت محاصره جنایت کارانه، وحشیانه و توطئه ضداسلامی و ضدبشری است و امکان ورود کمترین امکاناتی وجود ندارد، دشمن صهیونیستی تا دندان مسلح، ذخایر تسلیحاتی اش رو به اتمام است و به استفاده از ذخایر راهبردی و پنهان آمریکا روی آورده است. در این شرایط این غزه است که هنوز مقاومت می کند و به حملات ادامه می دهد و نکته جالب تر اینکه این مقاومت غزه است که آتش بس را نمی پذیرد. تمامی طرح هایی نیز که برای آتش بس و صلح پیشنهاد می شوند الزاما می بایست خواست ها و مطالبات مقاومت را دربر بگیرند.

البته رهنمود رهبرانقلاب درخصوص مسلح کردن کرانه باختری می توانست از کانال های مخفی به طرف های غربی و نیز هوادار مردم غزه ارسال شود. اما در فرخوان و اعلانی عمومی و در نوبت های متعدد و از طریق رسانه های عمومی اعلام شد. با غور در این باب می توان پیامهای این راهبرد کلان را دریافت. بر اساس این راهبرد، شکست طرح خلع سلاح مقاومت به دشمن اعلام شد. این پیام که غزه نه تنها خلع سلاح نخواهد شد بلکه کرانه باختری نیز مسلح خواهد شد و مقاومت به مناطق دیگر نیز تسری خواهد یافت. برای برخی از کشورهای جهان اسلام نیز که کارنامه سیاه و ننگینی در این خصوص از خود ارائه کردند نیز این پیام را دارد که به رغم سکوت شما مقاومت همچنان ادامه دارد و قوی تر از قبل به راه پر افتخار خود ادامه خواهد داد. این راهبرد نشان داد که رژیم های عربی منطقه جزئی از توطئه غربی-عبری هستند. یکی دیگر از پیام های راهبرد اعلان عمومی از سوی رهبرانقلاب این است که جایگاه ایشان غیر از یک خطیب و سخنران است. این فراخوان نشان داد که ایشان درجایگاه ولی امر مسلین و فرماندهی و رهبری جهان اسلام به اعلام چنین راهبردی دست زده اند.

البته ایده تسلیح کرانه باختری از گذشته وجود داشته اما به چند دلیل تسلیح این منطقه بسیار دشوارتر جلوه می کند و تاکنون محقق نشده است. اول آنکه این منطقه در کنترل حکومت خودگردان است و این حکومت با آمریکا و رژیم صهیونیستی پیمان امنیتی و اطلاعاتی دارد. دوم اینکه نیروهای اطلاعاتی و امنیتی رژیم صهیونیستی در آنجا حضور دارند، سوم اینکه اردن هم مرز کرانه باختری است؛ کشوری که هم پیمان آمریکا و رژیم صهیونیستی است. با توجه به این موارد در بدو امر امکان تسلیح کرانه باختری غیرممکن به نظر می رسد. ولی لزومی به گفتن نیست که همه کسانی که غزه را مسلح کردند اعم از طرف های فلسطینی و غیرفلسطینی می دانند که چگونه باید کرانه باختری را مسلح کنند.

آفرینش:نان ایران در سفره همسایگان

«نان ایران در سفره همسایگان»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می​خوانید؛اساساً مولفه جذابیت موجب گرایش افراد به مسافرت های داخلی و خارجی می گردد. گاهی این جذابیت در راستای علایق افراد به تاریخ کهن و دستاوردهای تمدن بشری درطی سالیان دور قرار دارد، گاهی جاذبه های طبیعی همچون کوه ها، جنگل ها و دریاها، کویر ها و حیات وحش مورد توجه است و بعضاً فراهم سازی امکانات رفاهی و تفریحی برای گردشگران به جذب آنها برای مسافرت کمک می کند. البته صنعت توریسم امروزه به حدی گسترده شده که شاهد توریست های اقتصادی، هنری، آموزشی، پزشکی و... هستیم.

کشورما ایران بنا بر موقعیت جغرافیایی وشکل گیری اولین تمدن های بشری درآن به لحاظ داشتن پتانسیل های گردشگری و جذب توریسم از توان بالایی برخوردار است. در زمینه آثار باستانی و ابنیه تاریخی، یکی از بزرگترین گنجینه های بشری، بدون هیچ زحمتی دراختیارمان قرار گرفته که سالانه توریست های بیشماری به خود جلب می کند. اگرچه بحث نگهداری و حفاظت از این ابنیه در کشور ما جای افسوس دارد، اما به هر تقدیر یکی از مولفه های جذب توریست می باشد که خود به خود برای کشورمان حاضر و آماده است.

در زمینه جاذبه های طبیعی نیز ما قدر نعمات خدادادی از سواحل مرجانی گرفته تا ماهورهای کویر و از جنگل های سرسبز گرفته تا کوه های سربه فلک کشیده و اکوسیستمی چهار فصل را نمی دانیم و بی توجه به آن درحال تخریب محیط زیست هستیم. به لحاظ فراهم سازی امکانات رفاهی و تفریحی نیز جزء ضعیف ترین کشورهای گردشگر پذیر هستیم.

"براساس آمار در شرایطی که رشد سفر توریست های خارجی به آنتالیای ترکیه در نیمه نخست سال 2014 نسبت نیمه نخست سال 2013 کاهش یافته است، ایرانیان از معدود ملیت هایی هستند که با افزایش سفر به آنتالیا مدیران هتل و صاحبان صنعت توریسم آنتالیا را از خطر ورشکستگی نجات داده اند".

امروز صنعت توریسم موجب تحول اقتصادی در ترکیه و دیگر کشورهای همسایه ما گردیده است. حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس به سبب عدم دسترسی به جاذبه های گردشگری درحال ایجاد فضاهایی جذاب همچون پیست اسکی با برف هستند تا بتوانند گردشگران را به خود جلب کنند. این درحالی است که سواحل دریایی ایران از امارات و ترکیه بکرتر، وسیع تر و زیباتر هستند. اما آنچه وجه تمایز و اختلاف میان صنعت گردشگری ما با آنها گردیده، فراهم سازی امکانات رفاهی و ملاک قرار دادن خواسته های توریست ها می باشد.

مدیران تورهای مسافرتی علت جذب و علاقه فراوان ایرانیان برای رفتن به ترکیه را در دسترس بودن هرآنچه که آنها برای تفریح لازم دارند، عنوان کرده اند. متولیان گردشگری در ترکیه با توجه به کشف نیازها و علایق ایرانیان، به تامین این خواسته ها پرداخته و خیل عظیمی از مسافران ایرانی را هرساله به خود جلب می کنند. به طوری که امروز ترک ها به "توریسم هتلی" روی آورده اند. یعنی با فراهم سازی تمامی امکانات درهتل وپیرامون آن این اجازه را به مسافر نمی دهند تا وقت خود را جهت یافتن مکان ها یا اقلام مورد علاقه صرف کند. ازاحداث پارک های آبی و شهربازی ها گرفته تا مراکز خرید و برگزاری کنسرت های مجانی لب ساحل برای آنها، هرآنچه که علایق یک ایرانی را ارضا می کند در اطرافش فراهم می کنند.

حال بیایید کمی افسوس بخوریم به حال خودمان که با داشتن چند هزار کیلومتر ساحل در شمال و جنوب کشور، با هزاران هکتار جنگل های بکر، با سلسله کوه های زیبا و مناطق کوهستانی، با کویر های ماسه ای و شنی، و... حتی در جذب مسافران داخلی نیز ناتوانیم. ما در چند روز تعطیلات نوروزی و مسافرت های بین شهری با معظلات بسیاری در زمینه فراهم سازی امکانات اولیه رفاهی و اسکان مسافران مواجهیم.

ما در جذب جوانان برای حضور در لب سواحل جنوب و یا شمال، و برگزاری جشنواره های مختلف و برگزاری کنسرت های موسیقی و خوانندگان با مجوز هم مشکل داریم!. مسلماً نوع رفتار و عملکرد ما در حیطه گردشگری مناسب خواسته ها و نیازهای گردشگران داخلی نبوده و نیست.

متاسفانه برخی درکشور توسعه گردشگری را به منزله ترویج بی بندوباری تلقی می کنند و با هرگونه حرکت و نوآوری دراین حیطه مخالفت می ورزند. باید به این باور برسیم که هر مسافرت خارجی به منزله عیاشی نیست و هر ایرانی که به دنبال شادی و نشاط است بی بندوبار نیست!.

مردم خواستار تفریحات و امکانات رفاهی برای تخلیه انرژی و داشتن اوقاتی خوش هستند که متاسفانه در کشور ما این مسائل به دست فراموشی سپرده شده و حتی در لب دریاها نیز ما واهمه داریم که نکند اتفاقی بیفتد، لذا نیروی های انتظامی و نظامی را در کنار مردم مستقر می کنیم تا برآنها نظارت داشته باشند! این عملکرد نامناسب ما با مردم و عدم فراهم سازی امکانات مورد نیاز آنها سبب گرایش بیش ازحد به تورهای خارجی همچون ترکیه و تایلند گردیده است.

اگر براین امر واقفیم که زمینه فسادهای مختلف درکشورهای غیراسلامی برای گردشگران ایرانی وجود دارد، چرا زمینه را برای تامین خواسته ها و امکانات تفریحی برای آنها فراهم نمی کنیم تا سالانه میلیون ها دلار ارز از کشورمان به سفره همسایگان سرازیر نشود؟ آیا ساختن هتل های چند منظوره، ایجاد مراکز خرید، برگزاری جشنواره ها و کنسرت های موسیقی انقدر سخت و ملال آور است؟!

شرق:کشته ها و اسرای اثرگذار

«کشته ها و اسرای اثرگذار»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم محمدعلی سبحانی است که ر آن می​خوانید؛وقتی اسراییل جنگی با چنین حجمی را آغاز می کند، برای پایان دادن به آن و رفتن زیر بار آتش بس، نیاز به پارامترهای متعددی خواهد بود. فشار بین المللی گسترده و به ویژه وجود خواست ایالات متحده در کنار آن، یکی از این مولفه هاست. اگرچه آمریکا برای تامین امنیت اسراییل در حوزه سیاست خارجی خود متعهد شده است، اما تجربه به ما می گوید اگر هیات حاکمه این کشور به تصمیمی درباره اسراییل برسند می توانند آن را تحمیل کنند. مساله دوم، به شرایط منطقه بازمی گردد که تغییر کلی معادلات حاکم در آن، این مولفه را نیز بلاموضوع کرده است. در گذشته چه مصر «مبارک» و چه مصر «مرسی» به اشکال مختلف از غزه حمایت می کردند و اسراییل به واسطه داشتن رابطه با مصر و اهمیتی که به عنوان «سرمایه سیاسی» به این رابطه می داد، نظر و فشار این کشور در موضوع غزه را در نظر داشت.

مصر «سیسی» نه مصر مبارک است و نه مصر مرسی و موضع آن در قبال مردم مظلوم غزه مشخص است. مولفه سوم به نقش «اتحادیه عرب» برمی گردد که معمولا چندساعت پس از چنین فجایعی، در سطوح مختلف تشکیل جلسه می داد. این مجموعه به عنوان یک اتحادیه جهانی، حداقل صدای چنین اتفاقاتی را بازتاب می داد. امروز 27روز از تهاجم به غزه گذشته اما شما حتی نامی از این اتحادیه نمی بینید. «سازمان همکاری های اسلامی» با 54 عضو و وجود «کمیته قدس» به خاطر اختلافاتی که بین کشورها وجود دارد اقدامی انجام نداده و نامه های ایران نیز به ابتکار تبدیل نشده است. مولفه بعدی، وضعیت کشور سوریه است.

این کشور همواره جایگاهی بوده برای نیروهای مقاومت که صدای خود را به دنیا برسانند و بتوانند در آنجا موقعیت خود را تقویت کنند. این هم از میان رفته و عراق نیز به عنوان یکی دیگر از حامیان مقاومت، درگیر جنگ فرقه ای است. اینچنین است که فلسطینی ها نسبت به ادوار گذشته، بیش از هر زمان دیگری احساس تنهایی می کنند. اتفاقا رصد همین شرایط، مشوقی برای اسراییل به شمار رفته است. به نظر می رسد دو عامل نخست، تحت تاثیر فشار افکار عمومی و فجایعی که در شش بار حمله به پناهگاه های سازمان ملل رخ داده است، تا حدی به تحرک واداشته شده است اما برای آتش بس، کافی نیست. تنها عنصر باقیمانده که دارای اهمیتی قابل توجه است، «مقاومت» است. خبر دستگیری یکی از افسران ارتش صهیونیستی و تاثیری که ده ها کشته این رژیم در روزهای گذشته داشته، حتما در عقب نشینی اسراییل موثر خواهد بود. این جنازه ها باید به شهرهای فلسطین اشغالی و شهرک ها بازگردانده شود.

در دولتی که شرایط ناپایدار اجتماعی و روانی به دلیل نوع تشکیل آن، وجود دارد، خبرهایی که از اسارت افسران و کشته شدن سربازان، حکایت دارند و خواهند داشت، بسیار اثر گذار است. جامعه شناسان و سیاستمداران اسراییلی بارها عنوان کرده اند مردم سرزمین های اشغالی، شب ها بیمناک از آینده به خواب می روند یعنی از فردا و فرداهای خود به جهت زندگی روی سرزمین های اشغال شده و در خانه های غصب شده، بی اطلاع و نگران هستند. متاسفانه در شرایط فعلی، برای فلسطینی ها، هیچ چشم انداز کارگشایی، جز مقاومت به چشم نمی خورد و در این میان، افزایش تعداد کشته ها و اسرای اسراییلی، می تواند پارامتری اثرگذار در مسیر دستیابی فلسطینی ها به حقوق خویش باشد.

مردم سالاری:احزاب انتخاباتی یا انتخابات حزبی؟

«احزاب انتخاباتی یا انتخابات حزبی؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احسان کیانی است که در آن می​خوانید؛این روزها، بخش مهمّی از اخبار مطبوعات و خبرگزاری های سیاسی به نشست ها و گفت وگوهای مربوط به نقد و بررسی قانون احزاب و چگونگی اصلاح آن اختصاص دارد. وزارت کشور نیز دست اندرکار نشست با جریان ها و احزاب گوناگونی در این باره است. شورای هماهنگی جبهه اصلاحات(به ریاست حزب مردم سالاری) نیز در این مورد نشستی را برگزار نمود. در تاریخ معاصر ایران و به خصوص پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ظهور احزاب جدید نتیجه یک رخداد بوده است: انتخابات. به همین دلیل است که انتخابات را بهار احزاب می نامند. امّا بهاری که به جای رشد درختان تنومند و کهن سال، تنها موجب برآمدن شکوفه هایی می شود که عمری کوتاه و تأثیری آنی دارند و حیات مفید آن ها به مراتب از عمرشان کم تر است. احزابی که پیش از انتخابات متولّد می شوند، اگر به قدرت دست یابند، دچار اختلافات ناشی از تقسیم قدرت شده و اگر منشعب نشوند، رقابت ها و جناح بندی های درونی، آن ها را منفعل خواهد کرد، اگر هم شکست خورند که تا انتخابات بعدی، به کُما می روند. احزابی هم که پس از پیروزی در انتخابات متولّد می شوند، آن چنان با رانت های دولتی گره می خورند که به محض حذف از گردونه حاکمیّت، رگ های حیات شان قطع می شود.

بنابراین مهم ترین تصمیمی که درباره اصلاح قانون احزاب اتّخاذ می شود، باید اصلاح و تغییر رابطه احزاب و انتخابات باشد. تا زمانی که حضور احزاب در انتخابات به رسمیت شناخته نشود و به هر فردی اجازه نامزدی داده می شود نمی توان به رشد و پایداری احزاب استخوان دار و باتجربه امید داشت. از سوی دیگر، رشد قارچ گونه احزابی که تعداد فعّالان برخی از آن ها شاید کم تر از صد نفر باشد، نه تنها موجب تمسخر و استهزای فضای سیاسی می شود که بدبینی و بی اعتمادی جامعه به احزاب را گسترش می دهد. احزاب و جبهه هایی که با نام هایی که در موارد زیادی شباهت بسیاری به هم دارند، پیش از انتخابات شکل گرفته و پس از انتخابات، محو می شوند.

در این میان باید رابطه موزونی میان احزاب فعّال با دو انتخابات سرنوشت ساز مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری برقرار شود. اوّل آن که با این وضعیّت انتخابات مجلس که جایگاه نمایندگان در حدّ یک فرماندار و حتّی یک شهردار تنزّل یافته است، نمی توان به رقابت های حزبی به خصوص در استان های کوچک پرداخت و اوّلین قدم در این راه، استانی شدن انتخابات مجلس در کنار افزایش اختیارات شوراهای شهر و روستا به مثابه پارلمان های محلّی است. در صورت استانی بودن انتخابات مجلس، دیگر مردم یک استان نمی توانند از نمایندگان حوزه های انتخابیه، توقّعات کوتاه مدّت، جزئی و مصداقی داشته باشند و احزاب سیاسی نیز با ارائه لیست های شفاف و مشخّص استانی می توانند با یکدیگر به رقابت بپردازند.

از سوی دیگر با افزودن شرط عضویّت در یکی از احزاب قانونیِ کشور به شرایط نامزدی در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری، جلوی ورود افراد بی تجربه و بی پشتوانه به این دو انتخابات مهم گرفته می شود. در مرحله بعد، در انتخابات ریاست جمهوری می بایست به احزابی اجازه حضور و فعالیّت انتخاباتی داد که درصد مشخّص و حدّ نصابی از کرسی های مجلس را در اختیار داشته باشند، این مسئله نه تنها از ناهماهنگی و اختلافات میان این دو قوه خواهد کاست بلکه فرآیند مدیریتی کشور را از تغییرات ناگهانی و طوفانی حفظ خواهد کرد. به این ترتیب از یک سو شاهد تأسیس نظام انتخاباتِ حزبی در کشور خواهیم بود و از سوی دیگر، مانع از تولّد و رشد احزاب انتخاباتی می شویم که تنها به بهانه کسب صندلی های بهارستان یا کُرسی پاستور وارد عرصه سیاسی کشور می شوند. در غیر این صورت افرادی را به ریاست جمهوری برمی گزینیم که قطعنامه را کاغذپاره می خوانند و کسانی را به خانه ملّت خواهیم فرستاد که اِن پی تی(NPT) را اِم پی تی(MPT) می نویسند!

دنیای اقتصاد:سونامی گردشگری

«سونامی گردشگری»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم علی فرحبخش است که در آن می​خوانید؛تعطیلات متمرکز در ایران یک بار دیگر سونامی بزرگی خلق کرد. تمرکز زمانی تعطیلات تابستانی در روزهای اخیر و تمرکز مکانی تعطیلات در استان های شمالی و برخی مناطق توریستی کشور رکورد جدیدی در ترددهای بین شهری خلق کرد که مسافران مسیر 3 ساعته شهرهای شمالی را گاه تا 17 ساعت طی کردند. آسیب شناسی این پدیده از زوایای مختلفی قابل بررسی است. به لحاظ اقتصادی این مساله هم از زاویه عرضه وهم از زاویه تقاضا قابل تحلیل است. در سمت تقاضا افزایش درآمد سرانه، افزایش تعداد خودروها، بهبود نسبی وضعیت جاده ها و حمل ونقل شهری و ارتقای توسعه در مناطق مختلف کشور از مهم ترین دلایل استقبال بیشتر مردم از سفرهای داخلی است.

ضمن آنکه 3 برابر شدن نرخ ارز در سال های اخیر و افزایش نسبی هزینه های سفر های خارجی در برابر سفرهای داخلی به گرایش بیشتر مردم به ایرانگردی در برابر جهانگردی منجر شده که خود می تواند تبعات مثبتی در رونق اقتصاد کشور و همچنین توزیع بهتر منابع از شهرهای بزرگ و برخوردار به سمت شهرهای کوچک و محروم داشته باشد.

در بخش عرضه به دلایل مختلف هنوز سرمایه گذاری مناسبی در بخش گردشگری رخ نداده است. یکی از مهم ترین دلایل آن را باید اقتصاد تک محصولی وابسته به نفت دانست که بسیاری از بخش های سودآور و دارای پتانسیل برای کسب منابع ارزی را مورد غفلت قرار داده است. وضعیت سرمایه گذاری در صنعت توریسم کشور آنچنان است که اکنون در بسیاری از مناطق پرتردد کشور حتی دسترسی به سرویس های بهداشتی امکان پذیر نبوده یا این سرویس ها با استانداردهای جهانی تفاوت های آشکاری دارند. این معضل نه تنها در مراکز عمومی، سیاحتی و گردشگری، بلکه گاه در هتل های پنج ستاره کشور هم خود را نشان می دهد؛ به گونه ای که بسیاری از راهنمایان تورهای مسافرتی از قبل به مسافران در مورد آن هشدار می دهند.

یکی از مشکلات مهمی که بالاخص در سونامی اخیر گردشگری در تعطیلات عید سعید فطر خود را نمایان ساخت، تمرکز زمانی محدود در سفرهای داخلی است که این عامل همراه با عدم استفاده مناسب از تمام مناطق توریستی کشور مشکلات بزرگی خلق کرد. مدیریت تعطیلات و اوقات فراغت به منظور حل این مشکل از اهمیت بسزایی برخوردار است. قسمت عمده مسافرت های مردم در تعطیلات صورت می گیرد و طراحی جدید تعطیلات ادارات، مدارس و استفاده کامل از مرخصی ها می تواند به الگوهای جدیدی در سفرهای داخلی منجر شود.

در ایران مجموع تعطیلات مذهبی، ملی و انقلابی ۲۵ روز است (به غیر از موارد استثنایی مربوط به گردش سال قمری و ۳۵۴ روزه بودن سال) که با در نظر گرفتن ۵۲ روز جمعه، مجموع تعطیلات رسمی در کشورمان ۷۷ روز است. اگر روزهای پنج شنبه را به صورت نیمه تعطیل در نظر بگیریم، تعداد کل روزهای تعطیلات به ۱۰۳ روز می رسد. نظر به اینکه تعطیلات آخر هفته در بسیارهای از کشورهای جهان به صورت دو روز تعطیلات رسمی محسوب می شود، ولی ایران به لحاظ رسمی فقط یک روز در هفته تعطیلات رسمی دارد، با این ملاحظه تعداد روزهای تعطیلات رسمی در ایران از بسیاری از کشورهای جهان کمتر است. بررسی مقایسه ای تعطیلات در کشورهای مختلف جهان نشان می دهد، یمن با 67روز و ایران با 77 روز تعطیلات رسمی و آخر هفته دارای کمترین تعطیلات کلی و آذربایجان و عراق با 129 و 128 روز تعطیلات رسمی و آخر هفته دارای بیشترین تعطیلات کلی هستند. کم بودن نسبی تعطیلات در ایران و تمرکز آن در ایام خاص سال به تقاضای شدید مسافرت در آن ایام منجر شده که امکانات محدود گردشگری و تمرکز گردشگران در مناطق خاصی از کشور به سونامی بزرگی منجر می شود که همه مسافران این ایام، صحنه های تلخ آن را شاید برای سال ها در خاطر داشته باشند.

ایجاد عدم تمرکز در تعطیلات در حوزه های مختلف جغرافیایی در کشور می تواند یکی از راهکارهای پیشنهادی باشد. برای مثال می توان با تعریف تعطیلات زمستانی در مناطق سردسیر و تعطیلات تابستانی در مناطق گرمسیر فرصت های جدیدی در صنعت گردشگری در کشور ایجاد کرد. در تعطیلات زمستانی مناطق سردسیر، ساکنان این مناطق می توانند به نواحی جنوبی کشور مسافرت کنند و در عوض در تعطیلات تابستانی مناطق گرمسیر، ساکنان این مناطق می توانند به نواحی خنک تر کشور واقع در غرب و شمال غرب بروند. ضمن آنکه این سفرها عمدتا در زمان غیر پیک سفرهای داخلی انجام می گیرد و درمجموع به افزایش بهره وری منابع و امکانات موجود گردشگری کشور خواهد انجامید.

اکنون گردشگری در جهان یکی از بالاترین نرخ های رشد در بین صنایع پیشرو را دارد و سرمایه گذاری و برنامه ریزی مناسب در این زمینه هم به لحاظ تامین بیشتر منابع ارزی وهم به لحاظ توزیع بهتر درآمد در مناطق مختلف کشور از اهمیت زایدالوصفی برخوردار است. تقاضای بالفعل گردشگران داخلی و تقاضای بالقوه گردشگران خارجی می تواند موتور محرک مناسبی برای رشد این صنعت در سال های آتی باشد.