برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح دوشبه

خراسان:مدعیان حقوق بشر کجایند؟!

«مدعیان حقوق بشر کجایند؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می خوانید؛پس از کشف جنازه ۳ اسرائیلی به این بهانه عمال رژیم صهیونیستی طی ۶ روز گذشته نه تنها یک نوجوان فلسطینی را زنده زنده در آتش سوزاندند بلکه بر اساس گزارش آسوشیتدپرس جنگنده های این رژیم هر پنج دقیقه غزه را بمباران می کنند و با استفاده از بیش از دو هزار تن مواد منفجره در این چند روز ۱۱۶۰ منطقه در غزه را هدف قرار داده و تا روز گذشته علاوه بر مجروح کردن هزار نفر، ۱۲۹ انسان بیگناه را قتل عام کرده اند و اسفبارتر این که ۳۰ کودک خردسال و تعداد زیادی زن از جمله قربانیان حملات صهیونیست ها به غزه هستند. پیکر بی جان ۳ کودک معلول در میان شهدا نشانه دیگری از اوج فاجعه و قساوت و بی رحمی جلادان رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه است مردمی که با مظلومیت هر چه تمامتر مورد ظلم و ستم و تجاوز و حمله جنگنده بمب افکن های پیشرفته صهیونیست ها قرار می گیرند و قتل عام می شوند. آن هم در قرنی که ادعای حقوق بشر گوش فلک را کر کرده و برخی از همین مدعیان برای حفظ ظاهر گاه به خاطر از بین رفتن یک حیوان عزا می گیرند. مردمی که از همه سرزمین آبا و اجدادی شان حالا تنها ۳۶۰ کیلومتر مربع در اختیار دارند آن هم در باریکه ای محصور به سرزمین های غصب شده توسط اسرائیل و گذرگاهی به نام رفح با مصر که حالا آن هم به لطف برادران مسلمان شان و خصوصاً رژیم کودتا در مصر به رویشان بسته است.

بیش از یک میلیون و ششصد هزار انسان مظلوم زجر کشیده و دائم در خطر تهدید حمله، با کمترین امکانات غذایی و بهداشتی و حتی آب و برق در این متراکم ترین نقطه از جهان به لحاظ جمعیتی به اصطلاح زندگی می کنند. و ای کاش غاصبان و جلادان رژیم صهیونیستی اجازه بدهند این مردم مظلوم با همه این گرفتاری ها و زجرهایشان به همین وضعیت توأم با تهدید و تحریم و گرسنگی و محرومیت از امکانات اولیه به زندگی خود ادامه دهند و هر از گاهی این چنین بیرحمانه مورد تجاوز و حملات اسرائیل قرار نگیرند و زنان و فرزندانشان قربانی سرمستی و قساوت و زیاده خواهی صهیونیست های جانی نشوند. مظلومیت و قربانی شدن مردم غزه یک طرف اما سکوت معنادار بسیاری از مدعیان حقوق بشر و حتی حمایت برخی از آنان از اسرائیل، طرف تلخ تر این ماجرای اسف بار است که در این عصر و دوره که جاهلیت و بربریت اعصار ماضی علی الظاهر به تاریخ پیوسته اما متأسفانه در عمل جاهلیت و بربریت مدرن و فوق پیشرفته با ماسک و نقاب و ظاهر زیبای حقوق بشر به زشتی و قساوت هر چه تمام تر رخ نمایی می کند. آری این طرف این ماجرا بسی تلخ تر است که نتانیاهو در عین وقاحت و بی شرمی و در حالی که مردم بیگناه غزه به خاک و خون کشیده می شوند علناً در مقابل رسانه ها می گوید عملیات نظامی ما علیه نوار غزه تا زمان رسیدن به اهداف خود حتی اگر ۱۵ سال هم به طول بینجامد همچنان ادامه خواهد داشت و در مقابل اما دریغ از موضع گیری و کوچکترین اقدام کشورهای قدرتمند و مدعی حقوق بشر و حتی کشورهای اسلامی عربی برای جلوگیری از حملات وحشیانه صهیونیست ها و قربانی شدن مردم غزه.

سازمان ملل متحد و دبیرکل آن نیز که باید مرجعی اساسی برای جلوگیری از تجاوز، نسل کشی و حملات وحشیانه علیه مردم مظلوم کشورها و مجازات متجاوزان و آدم کشان و نسل کشان باشد دیگر بار به سکوتی خفت بار و مرگبار دچار آمده است اما هم امروز و هم نسل های آینده و انسان های آزاده جهان و باورمندان واقعی حرمت انسان ها و جان و وطن و ناموس آنان، این آدم کشی ها و تجاوزها را از خاطر نخواهند برد و دیر یا زود هم متجاوزان و آدم کش ها و جنایتکاران جنگی چه القاعده باشند چه داعشی و چه سردمداران رژیم صهیونیستی نه تنها در برابر محکمه عدل الهی محاکمه می شوند و به سزای جنایت های خود می رسند بلکه پیش از آن هنگامه نیز این جنایتکاران در پیشگاه مردم آزاده جهان و تاریخ سرافکنده و مذموم هستند و در این دنیا نیز سزای جنایت های خود را خواهند دید. تاریخ با محو و نابودی مغولان، بربران و به راه اندازندگان جنگ های منطقه ای و جهانی از چنگیز و تیمور گرفته تا هیتلر و صدام و مانند این ها ثابت کرده است که ظلم و جنایت و آدم کشی، خانه ای بر آب و باد است که بنیانی ندارد و محکوم به فنا و نابودی است.

کیهان:دو راهی باخت باخت!

«دو راهی باخت باخت!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛1-فراخوان غیرمنتظره وزرای خارجه کشورهای 5+1 برای حضور مستقیم در مذاکرات که از سوی خانم کاترین اشتون صورت پذیرفت و برخی از اخبار و گزارش های پیرامونی دیگر حکایت از آن دارند که «وین 6» آنگونه که حریف پیش بینی می کرد، پیش نمی رود و محاسبات قبلی آنان با اختلال جدی روبرو شده است. چرا؟! چه اتفاق غیرمنتظره ای روی داده که خانم اشتون برای تصمیم سازی در برابر آن ناچار به دعوت فوری وزرای خارجه 5+1 شده است؟!

مطابق دستور کار قبلی قرار بود وزیران خارجه 5+1 به عنوان عالی ترین مقام تصمیم گیرنده در آخرین روز یا روزهای مذاکرات و بعد از آن که متن توافق جامع آماده شد، برای امضاء و تائید نهایی به تیم های مذاکره کننده خود در وین ملحق شوند. اما، فراخوان اشتون از اتفاق جدیدی خبر می داد که حضور فوری وزرای خارجه 5+1 را ضروری ساخته بود و خبرگزاری رویترز به نقل از دیپلمات های مذاکره کننده اعلام کرد؛ حضور وزرای خارجه 5+1 در وین به منظور امضای توافق جامع نیست، بلکه آنان برای عبور از بن بست غیرمنتظره ای که در جریان مذاکرات پدید آمده است به وین فراخوانده شده اند. کدام بن بست آنان را سراسیمه به وین کشانده است؟!

گفتنی است وزیران خارجه چین و روسیه به وین نرفتند. اولی برای عدم حضور خود به دوری مسافت! و جدول کاری از قبل برنامه ریزی شده اشاره کرد و لاوروف ضرورت همراهی با پوتین در سفر آمریکای لاتین را پیش کشید! ولی گزارش ها حکایت از آن دارند که چین و روسیه با 4 کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان درباره متن توافق نهایی اختلاف نظر دارند و محدودیت های اعمال شده را با توجه به شفافیت های خواسته شده از ایران، «متوازن» ارزیابی نمی کنند. ضمن آن که حدس می زنند در چالش هسته ای یازده ساله کشورمان، فصل جدیدی در حال ورق خوردن است.

2- و اما، همه شواهد حاکی از آنند، آنچه سیستم محاسباتی حریف را درهم ریخته و وزیران خارجه آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان را با عجله به «وین» کشانده تا به قول دیپلمات های غربی، برای عبور از بن بست پدید آمده، چاره جویی کنند، اعلام صریح خط قرمز نظام در مذاکرات هسته ای است که روز دوشنبه هفته قبل از سوی رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران و مسئولان نظام با ایشان مطرح شد.
حضرت آقا با نگاهی دقیق و فنی و کارشناسانه تاکید کردند که جمهوری اسلامی ایران به یکصد و نود هزار «سو» اورانیوم غنی شده نیاز دارد و با رونمایی از ترفند حریف گفتند «طرف مقابل به مرگ گرفته که به تب راضی بشوید».

در توضیح نقش تعیین کننده اخطار و هشدار رهبر معظم انقلاب و جایگاه آن در جغرافیای مذاکرات، اشاره به نکاتی ضروری است. بخوانید؛
3- یکی از اصلی ترین محورهای مورد چالش در مذاکرات هسته ای، میزان نیاز ایران به اورانیوم غنی شده برای تأمین سوخت رآکتورهای اتمی کشور است. آمریکا و متحدانش با پیش کشیدن واژه به اصطلاح حقوقی ولی در واقع من درآوردی «نقطه گریز BREAK OUT» ادعا می کنند برنامه هسته ای ایران باید در محدوده ای باشد که اگر تصمیم به تولید سلاح هسته ای گرفت، فاصله زمانی این تصمیم تا تولید سلاح حداقل بین 12 تا 18 ماه باشد و مدعی اند این فاصله به منظور آن است که در صورت تصمیم ایران به تولید سلاح فرصت کافی برای متوقف کردن آن وجود داشته باشد و با استناد به این قانون من درآوردی، از ایران خواسته اند اولا؛ تعداد سانتریفیوژهای فعال از 4هزار دستگاه بیشتر نباشد که نتیجه نهایی آن پایان دادن به فعالیت هسته ای است - همان که حضرت آقا با عنوان به مرگ گرفته اند از آن یاد می کنند - و ثانیا؛ مواد هسته ای ذخیره شده از 2 هزارکیلو تجاوز نکند و از سوی دیگر - متأسفانه - تیم هسته ای ما را به نقطه ای رسانده اند که خواستار فعالیت 8 هزار سانتریفیوژ باشد و این در حالی است که برخورداری از 8 هزار سانتریفیوژ هم در حوزه و میدان غنی سازی آزمایشگاهی - پایلوت - قابل تعریف است و نه غنی سازی صنعتی که خواست و حق قانونی ایران است. بنابراین چنانچه با تعداد 8هزار سانتریفیوژ هم موافقت می کردند - یعنی همان که آقا با عنوان راضی شدن به تب از آن یاد کرده اند - باز هم ایران را در عمل از غنی سازی صنعتی محروم کرده بودند.

رهبر معظم انقلاب با تاکید بر این که نیاز ایران به اورانیوم غنی شده را خودمان تعیین می کنیم و میزان نیاز ما 190/000 سو اورانیوم غنی شده است، این ترفند باج خواهانه حریف را نه فقط خنثی کردند بلکه به باد دادند. چرا که بر فرض استفاده ما از سانتریفیوژهای نوع IR1 که ظرفیت غنی سازی آن 1/2 تا 1/8 «سو» است، برای تأمین 190 هزار سو، حداقل به تعداد 158/000 سانتریفیوژ نیاز داریم.

از سوی دیگر میزان ذخیره اورانیوم غنی شده مورد نیاز کشورمان نیز مطابق خط قرمزی که رهبر معظم انقلاب ترسیم فرموده اند، 190/000 سو در سال است و نه دو هزار کیلوگرم مورد ادعای حریف.

4- نکته ظریف و کاملا فنی و کارشناسانه در بیانات رهبر معظم انقلاب این که، ایشان به جای تاکید روی تعداد سانتریفیوژهای مورد نیاز جمهوری اسلامی ایران، روی فرآورده نهایی سانتریفیوژها تاکید کرده اند. به بیان دیگر، آنچه مهم است تعداد سانتریفیوژها نیست بلکه خروجی نهایی آنها یعنی میزان اورانیوم غنی شده ای است که به دست می آید.

توضیح آن که «سو»- -( SEPERATIVE WORK UNIT (SWU ضریب جداسازی - یا سرعت جداسازی - اورانیوم 235 از اورانیوم 238 در یک سانتریفیوژ است که بر حسب کیلوگرم در سال محاسبه می شود. به عنوان مثال، یک سانتریفیوژ نسل اول موسوم به IR1 یا P1 می تواند در طول یک سال 1/2 کیلوگرم اورانیوم 235 را از اورانیوم 238 جدا کند. بیشترین سانتریفیوژهای فعال ما از نوع P1 با ظرفیت اسمی 1/8 و ظرفیت عملی 1/2 «سو» می باشد و البته بیش از هزار سانتریفیوژ فعال از نوع (P2) نیز در اختیار داریم که ضریب جداکنندگی آن (سو) بیشتر از نوع اول است.

حال می توان تصور کرد که اگر حضرت آقا به جای خروجی نهایی سانتریفیوژها (190/000 سو)، نیاز کشورمان را با تکیه بر تعداد سانتریفیوژها بیان می فرمودند، هیچ تضمینی برای تأمین سوخت مورد نیاز رآکتورهای اتمی ایران اسلامی وجود نداشت.

همین جا گفتنی است که برخی از مسئولان محترم، با اشاره به سانتریفیوژهای پیشرفته IR8 که ظرفیت جداکنندگی آنها 24 سو می باشد، اعلام کرده بودند که با برخورداری از 8 هزار سانتریفیوژ IR8 می توان نیاز سالانه کشور به میزان 192هزار سو را تأمین کرد (8000×24=192000). این محاسبه اگرچه در عرصه تئوری و نظری قابل قبول است ولی با عمل فاصله ای پر نشدنی دارد، چرا که، اولا؛ در حال حاضر تعداد بسیار محدودی از سانتریفیوژهای نوع IR8 در اختیار داریم و در حال تحقیق و بررسی برای تولید انبوه آن هستیم، ثانیا؛ در مبحث مربوط به تحقیق و توسعه « R&D » در توافقنامه ژنو و مذاکرات پس از آن، حریف تأکید کرده است که تحقیق و توسعه الزاما بایستی در حد تحقیقات جاری ادامه یابد و در تعریف تحقیقات جاری - CURRENT- به گزارش نوامبر 2013 مدیرکل آژانس استناد می کند که در آن تنها سانتریفیوژهای نوع P1 آمده است! نتیجه این که اگر قرار بود نیاز کشورمان به اورانیوم غنی شده براساس تعداد سانتریفیوژها محاسبه و اعلام شود- که متأسفانه شده بود - نه فقط از غنی سازی صنعتی دور شده بودیم بلکه غنی سازی اورانیوم در مقیاس آزمایشگاهی - پایلوت - را هم آنگونه که باید، به دست نمی آوردیم.

5- تأکید رهبر معظم انقلاب بر نیاز کشور به 190 هزار سو، ترسیم رسمی خط قرمز نظام در یکی از اصلی ترین محورهای مناقشه و چالش مذاکرات هسته ای است. این خط قرمز، از آن جهت سرنوشت ساز و تعیین کننده است که از سوی بالاترین و عالی رتبه ترین مقام جمهوری اسلامی ایران مطرح شده است و بدیهی است که به هیچ وجه قابل تغییر نخواهد بود و حریف نمی تواند و دلیلی هم ندارد که آن را یک «تاکتیک» تلقی کند. از این روی می توان و باید گفت که حضرت آقا با ترسیم این خط قرمز غیرقابل عبور، تمامی محاسبات چند ماهه اخیر - بخوانید یازده ساله - حریف را مختل کرده اند. گفتنی آن که رهبر معظم انقلاب در بیانات روز دوشنبه خود گفته بودند، حریف با لطایف الحیل و دست زدن به ترفندهای شیطانی می کوشد سیستم محاسباتی ما را مختل کند و مسئولان ما را با ارائه آدرس غلط به نتیجه غلط برساند ولی رهبر فرزانه انقلاب با صداقت و صراحت و از موضع اقتدار، محاسبات حریف را مختل کرده اند.

6- اکنون آمریکا و متحدانش بر سر یک دوراهی یا به تعبیر گویاتر در مقابل یک بن بست قرار گرفته اند و به قول دیپلمات ها در مصاحبه با رویترز فراخوان فوری وزرای خارجه 5+1 برای عبور از این بن بست صورت پذیرفته است و نه برای امضای توافق نهایی! اما، دوراهی پیش پای حریف؛ این که می دانند خط قرمز ترسیم و اعلام شده از سوی رهبر معظم انقلاب یک «تاکتیک» و یا یک برگ روی میز برای چانه زنی نیست. بنابراین حریف باید از میان دوراهی که پیش روی دارد، یکی را برگزیند؛ یا به خواسته اعلام شده از سوی حضرت آقا تن بدهد و یا این که با ادامه اصرار بر باج خواهی و زیاد ه طلبی های غیر قانونی خود، آرزوی دستیابی به یک توافق با مختصات مورد نظر خویش را فراموش کند. راه سومی وجود ندارد.

7- حریف به خوبی می داند که وقتی شخصیت برجسته ای در جایگاه عالی رتبه ترین مقام جمهوری اسلامی ایران، خط قرمز نظام را در مذاکرات ترسیم می کند نگران «عدم توافق» نیز نخواهد بود و این در حالی است که «توافق» نیاز آمریکا و متحدانش است که قصد داشتند با لطایف الحیل این «نیاز» خود را در قالب «امتیاز» به جمهوری اسلامی ایران تحمیل کنند.

گفتنی است که تا چند روز قبل مقامات آمریکایی از جمله جان کری و وندی شرمن با تکبر و غرور این ترجیع بند را تکرار می کردند که ایران در مقابل یک تصمیم سخت قرار گرفته است! و اکنون اعتراف می کنند که باید برای اتخاذ یک تصمیم سخت آماده شوند. تصمیمی که هر دو سوی آن برای آنان سخت و تاکنون دور از انتظار بوده است؛ چشم پوشی از توافق نهایی که برای خود یک «امتیاز بزرگ» تلقی می کردند و یا دست کشیدن از زیاده خواهی که نتیجه آن اعتراف به پیروزی ناشی از مقاومت است و این دومی برای حریف کابوسی وحشتناک خواهد بود.

جمهوری اسلامی:مقاومت زنده است مسلمانان یاری کنند

«مقاومت زنده است مسلمانان یاری کنند»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛قطعاً یکی از دلایل انتخاب زمان حمله همه جانبه رژیم صهیونیستی به غزه و جنایت فجیع علیه زنان و مردان و کودکان فلسطینی، غفلت بزرگ جهانی و سرگرم بودن مردم به تماشای مسابقات جام جهانی فوتبال در برزیل بود که این روزها مردم دنیا را اسیر توپ هایی کرد که از خط دروازه ها گذشتند تا از توپ ها و گلوله های بزرگ و مهیبی که جنایتکاران اسرائیلی در متراکم ترین، پر جمعیت ترین، محروم ترین، بی دفاع ترین و بی پناه ترین قطعه جغرافیایی بر سر کودکان و زنان و مردان می اندازند غافل بمانند و از خون هائی که در فلسطین به زمین ریخته می شود، کمتر خبری به گوش برسد و اگر هم مجالی برای انتشار بیابد، در لابلای اخبار برد و باخت فوتبال گم شود.

این روزها تهاجم گسترده نظامی رژیم صهیونیستی به باریکه غزه و حملات هوایی به منازل مسکونی فلسطینی ها به خاک و خون کشیده شدن بیش از 120 انسان مظلوم و بی گناه از جمله زنان و کودکان و زخمی شدن صدها تن منجر شده است. این حملات ضد انسانی در شرایطی به وقوع می پیوندد که این منطقه همچنان به دلیل ادامه محاصره ظالمانه با وضعیت بغرنجی مواجه است و در نتیجه کمبود شدید امکانات پزشکی، در آستانه وقوع یک فاجعه بزرگ قرار دارد.

در چنین شرایطی که مسلمانان مظلوم فلسطینی بویژه زنان و کودکان بی دفاع غزه به عنوان خاکریز اول در مقابله با تجاوزات رژیم صهیونیستی قرار گرفته و به مثابه سپرهای انسانی برای حفاظت از دیگر کشورهای اسلامی عمل می کنند، ملتهای مسلمان بیش تر و پیش تر از مجامع بین المللی وظیفه دارند در برابر این جنایات ساکت ننشسته و برای توقف فوری این جنایت ها اقدام کنند. این روزها به انتظار مجامع بین المللی و شورای امنیت نشستن، چیزی درحد آب در هاون کوبیدن است و به دلیل وابستگی آنها به حامیان رژیم صهیونیستی، نتیجه ای از این انتظار حاصل نخواهد شد. بنابر این، راهی غیر از این باقی نماند که خود مسلمانان کاری کنند که رژیم صهیونیستی بفهمد جهان اسلام پشت سر مردم فلسطین قرار دارد و آنها را رها نکرده و این رژیم سفاک در عمل تجربه کند که پاسخ لازم را خواهند گرفت.

امروز در برابر فاجعه بزرگی که در غزه درحال وقوع است، کشورهای اسلامی باید از تمامی ظرفیت های موجود برای توقف این جنایت و مقابله با رژیم صهیونیستی استفاده کنند. این رژیم سفاک نباید احساس کند ملت های مسلمان در برابر جنایتش تماشاگر بوده و سکوت اختیار خواهند کرد.

امروز صدای واحد کشورهای اسلامی باید متجاوزان و حامیان غربی آنها را متوجه کند که ادامه تجاوز به نفع آنان نخواهد بود و فلسطین به عنوان خط قرمز و محور وحدت مسلمانان می تواند عکس العمل واحد و قاطع جهان اسلام را در پی داشته باشد.

امروز جوش و خروش ملتهای مسلمان حتی اگر بعضی دولت های حاکم بر کشورهای اسلامی فاقد انگیزه لازم برای مقابله با رژیم صهیونیستی باشند باید بگونه ای شکل بگیرد که از ادامه کشتار وحشیانه ملت مظلوم فلسطین جلوگیری کند. جهانیان بویژه مسلمانان در این روزهای عزیز ماه مبارک رمضان وظیفه حمایت از مردم فلسطین را باید بیش از پیش احساس کنند.

جنگ سوم غزه و تجاوز کنونی رژیم صهیونیستی به این باریکه از دو ویژگی برخوردار است. نخست آنکه روحیه مقاومت ملت فلسطین پرتوان تر از همیشه ظاهر شده و گروه های مبارز نیز با قدرت موشکی خود به مقابله با این تجاوزات پرداخته و صحنه معادلات نظامی و توازن منطقه ای را به نفع خود و در جهت استیصال رژیم صهیونیستی رقم زده اند.

دومین ویژگی این جنگ نابرابر اینکه وجه مشترک برخی رهبران عرب با سران رژیم صهیونیستی این بار بیشتر از سالهای قبل بروز کرده است و هر دو می خواهند روح مقاومت را در کوتاه ترین زمان ممکن از بین ببرند و آن را درهم بشکنند، از این رو میلیاردها دلار درآمد حاصل از فروش ذخایر نفتی ممالک اسلامی صرف مسلمان کشی و فتنه انگیزی در کشوری اسلامی شده و به سلاحهایی تبدیل می شود که به سوریه و عراق فرستاده می شوند تا آتش فتنه در این کشورها شعله ور گردد.

واقعیت اینست که یکی از دلایل طرح حمله اسرائیل به غزه، ناکامی های پی در پی در اجرای سازش در منطقه و سرخوردگی مقامات آمریکایی از این روند است، به گونه ای که اوباما هفته گذشته رسماً در سخنانی از به بن بست رسیدن مذاکرات سازش و شکست آن خبر داده بود. از این رو سران رژیم صهیونیستی در هماهنگی با کشورهای غربی و عربی همپیمان خود، این جنایت ددمنشانه را برای وادار کردن خط مقاومت به تسلیم به مورد اجرا گذاشتند ولی ایستادگی و مقاومت گروه های مبارز فلسطینی نشان داد که خط مقاومت همچنان زنده و پا برجاست و پیروزی از آن فلسطینی هاست زیرا ملت فلسطین علیرغم همه کمبودها، محاصره ها، تحریم ها و نامردمی های رژیم های مرتجع، اکنون از آنچنان توانمندی برخوردار شده که با مقاومت و پایداری خود صهیونیست ها را مستاصل کرده و در ادامه نیز قادر است با استفاده از ظرفیت های موجود، درس بزرگی را در جنگ سوم غزه به متجاوزان بدهد.

رسالت:پروژه تغییر حاکمیت از درون

«پروژه تغییر حاکمیت از درون»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛دشمن وقتی که از هجوم خارجی ناامید می شود، به فکر «تغییر حاکمیت از درون» می افتد. سرمایه گذاری دشمن در پروژه هجوم از خارج به دلیل ناکارآمدی این شیوه از براندازی، به مراتب کمتر از سرمایه گذاری دشمن برای هجوم در داخل است. انبوهی از برنامه های تلویزیونی، رادیویی و ماهواره ای، شبانه روز دست اندرکار چه هستند، چه اهدافی را دنبال می کنند، در اتاق فکر جنگ روانی دشمن چه می گذرد؟

امروز روز 23 تیر است؛ سالروز قیام مردم ایران علیه کسانی که هجوم از داخل را برای تغییر حاکمیت از درون، سامان دادند. پروژه تغییر حاکمیت از درون، خیلی ساده است و چند هدف عمده را دنبال می کند. مهم ترین هدف، تضعیف اراده عمومی مردم در حمایت از انقلاب اسلامی و مرعوب کردن مسئولین و شخصیت های سیاسی و نخبگان کشور است. آنها این هدف را از طریق انحراف ذهن مردم از واقعیت های موجود و سیاه نمایی و ارائه چهره کریه از نظام دنبال می کنند.

از دوم خرداد 76 تا 18 تیر 78، کمتر از دو سال، رسانه های اهریمنی داخل و خارج، وقت داشتند که یک فتنه جدید را سامان دهند. دو سال کشتزار ذهن مردم را شخم زدند و به مقدسات ملت و نظام، اهانت کردند، شبهه آفرینی را در دستور کار قرار دادند، الگوهای نئولیبرالیستی غربی و فرهنگ منحط سکولاریسم را ترویج کردند، به بهانه قتل های زنجیره ای دستگاه اطلاعاتی و امنیتی کشور را تضعیف نمودند، در باب ناکارآمدی نظام دینی صدها مقاله نوشتند و تا سرحد طرح رفراندوم قانون اساسی هم پیش رفتند. اما شکر خدا به نتیجه نرسیدند.

آنها فکر می کردند انقلاب، تازه وارد دهه سوم حیات خود شده است و نسل اولی ها حساسیت خود را از دست داده اند و نسل دومی ها هنوز نمی دانند چه اتفاقی افتاده است و نسل سومی ها هم رمقی ندارند. پس وقت آن است پروژه تغییر حاکمیت از درون، کلید بخورد. کلید را زدند اما چراغی روشن نشد. چرا؟ چه کسی نقشه آنها را به هم زد؟ روز 23 تیر 78 چه اتفاقی افتاد و خیابان های تهران را چه کسانی علیه فتنه پر کردند؟ به شهادت دوربین های خبرنگاران داخلی و خارجی، صف اول جمعیت عظیم و میلیونی راهپیمایی 23 تیر 78 نسل سومی های انقلاب بودند. آنها آمده بودند تا بگویند ما انقلاب را تحویل گرفته ایم. آمده بودند بگویند اگر سکوت و خویشتن داری داشتیم، برای این بود که ببینیم دستگاه های مسئول امنیتی و انتظامی و اطلاعاتی چه می کنند، والا دمار از روزگار فتنه گران و وطن فروشان و منافقین درمی آوردیم.راهپیمایی 23 تیر 78 نماد آگاهی، بلوغ و رشد سیاسی نسل سوم انقلاب بود. راهپیمایی 23 تیر 78 یک مانور عظیم برای صیانت از اقتدار و امنیت ملی بود. نسل سومی ها آمده بودند تا بگویند ما با احدی، شوخی نداریم و نفاق را در زیر هر نقابی می شناسیم و آن را رسوا می کنیم.و من در حیرتم چرا خاتمی به عنوان رئیس جمهور و رئیس شورای عالی امنیت ملی، روز 23 تیر، سخنران آن نمایش عظیم قدرت ملت نبود؟! این سئوال در ذهن من بی پاسخ ماند تا بی مهری های او به مردم و انقلاب را در فتنه 88 به چشم خود دیدم.

رمز آشوب در فتنه 78، «اصلاحیه قانون مطبوعات» و تعطیلی یکی از روزنامه های اصحاب فتنه بود و فتنه گران می خواستند از آن یک بحران فراگیر بیافرینند. ارتش رسانه ای غرب، خیلی زود به حمایت از فتنه گران برخاست و اولین پرده از نمایش ننگین «پروژه تغییر حاکمیت از درون» را به اجرا گذاشت. نوع شعارها و رفتارها، همین واقعیت را واتاب می داد. یکی از ویژگی های ظهور این بحران، ورود بخشی از حاکمیت علیه بخش دیگری از حاکمیت بود. وزارت علوم و وزارت کشور و برخی از مسئولین دولت خاتمی در سلک حامیان آشوبگران و فتنه انگیزان ظاهر شدند. این ظهور به معنای امتیازگیری از نظام و علیه بخش دیگری از نظام، طراحی شده بود.
خواص و عوام، این خیانت را نظاره گر بودند و برای خاتمه دادن به آن، در قیام تاریخی 23 تیر 78، لعن و نفرین خود را از آنها دریغ نکردند.

نقش رهبری در مدیریت بحران، آرامش بخشی به جامعه، خلع سلاح فتنه گران و عقیم سازی راهبرد فتنه جویان، تعیین کننده و مثال زدنی بود. مردم، نظام و مسئولین در فتنه 18 تیر 78 همچون فولاد آبدیده شدند و با خنثی سازی نبرد نرم دشمن، یک رکورد بزرگ از هوشیاری و بصیرت در حفظ و صیانت از انقلاب اسلامی، به جا گذاشتند. همین تجربه باعث شد تا ده سال دیگر در فتنه 88، خیلی راحت، پروژه جدید «تغییر حاکمیت از درون» را با همه پیچیدگی هایش
خنثی کنند. مردم دیگر فهمیده بودند شبهه افکنی، اساس کار فتنه است و تفرقه افکنی، راهبرد فتنه گران می باشد. لذا شبهات را رصد کردند و در حفظ وحدت ملی کوشیدند.

آمیختن حق و باطل، شیوه اصحاب فتنه است. مردم با بصیرتی مثال زدنی،
حق را از باطل جدا کردند. مردم نیک می دانستند حمایت خارجی از فتنه، یک علامت است. لذا با این نصیحت جاودان امام (ره) که فرموده بودند «ببینید دشمن از چه کسی و چه کلامی حمایت می کند»، خیلی سریع دوست و دشمن را تشخیص دادند.

اکنون دشمن در تدارک و بازتولید فتنه ای دیگر است. هدف از این فتنه، تست هوشیاری و هوشمندی و بصیرت نسل چهارم انقلاب است. استبداد و استکبار جهانی، از این فتنه ها راه به جایی نمی برد. نتیجه این فتنه ها فقط به تحکیم اقتدار و امنیت ملی نظام و کشور منجر می شود. تاریخ انقلاب، اخلاص و فداکاری ملت و هوشمندی رهبری، بارها این واقعیت را به اثبات رسانده است.پروژه «تغییر حاکمیت از درون» بیش از یک آرزو و سراب برای گردانندگان اتاق جنگ نرم دشمن نیست. آنها بیهوده آب در هاون می کوبند.

امسال رئیس جمهور محترم در سالگرد 18 تیر 78 یک ضیافت افطار با حضور اصلاح طلبان ترتیب داد. در این مراسم افطاری، چهره هایی حضور داشتند که برخی از آنان در فتنه 18 تیر 78 جزء عناصر کلیدی، رسانه ای و عملیاتی بودند. از رئیس جمهور محترم که سخنران همایش عظیم ملت در 23 تیر 78 بودند، باید تشکر کنیم. اما اکنون این سئوال مطرح است که مفهوم این ضیافت چیست؟ آیا فتنه گران پشیمان شده اند؟ این گزاره صحیح نیست. چون همین جماعت در فتنه 88 دوباره شرارت کردند!

مفهوم این ضیافت چیست؟ آیا فتنه گران از خط افراطی گری و براندازی، به خط اعتدال برگشته اند؟ آیا آنها سر عقل آمده اند؟ چه دلیلی بر اثبات این گزاره وجود دارد؟ عقلانیت سیاسی حکم می کند که از یک سوراخ، چند بار گزیده نشویم!

سیاست روز:تهدید و تطمیع ترفندی برای خطای محاسباتی

«تهدید و تطمیع ترفندی برای خطای محاسباتی»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛شطرنج، بازی سنگین و پرمغزی است. در این بازی سه حالت بیشتر وجود ندارد. یا برد، یا باخت یا مساوی. در این بازی فکری جذاب، مغز و اندیشه و فکر است که میان داری می کند. در این بازی، شکیبایی یکی از رموز پیروزی است. هر یک از طرفین اگر با بردباری و شکیبایی، بازی را اداره کند درصد پیروزی آن بسیار بالا می رود. عجله در انجام بازی در نبرد خانه های شطرنج، علاوه بر این که پیروزی را به عقب می اندازد، باخت را نزدیک می کند.

در بازی شطرنج اگر هر دو طرف، توان و ویژگی های آنها، مشترک و نزدیک به هم باشد، احتمال به تساوی کشیده شدن بازی بسیار وجود دارد. شرایط مساوی شدن در شطرنج، هنگام بازی به دو طرف بستگی دارد.

تساوی شاید برای رقبا مناسب باشد، اما همواره و همیشه، طرفین بازی، در پی پیروزی و «مات» کردن هستند تا بتوانند اقتدار خود را به اثبات برسانند.

کسی که مهره های شطرنج را جابجا می کند، مغز متفکر این نبرد سنگین است.
اوست که شرایط بازی و در نهایت نتیجه آن را تعیین خواهد کرد. استراتژی بازی از سوی او ریخته می شود و براساس آن رسیدن به هدف که همان برد است، اصلی ترین خواسته اوست. پس باید قابلیت های ویژه ای داشته باشد. یک اشتباه محاسباتی می تواند همه برنامه ها و استراتژی را به هم بریزد و باخت را نزدیکتر کند. گاهی حریف مقابل، برای رسیدن به پیروزی و هدف خود، طعمه هایی را برای اشتباه محاسباتی مهیا می کند و مهره هایی را قربانی می کند تا شاید بتواند، باعث همان خطای محاسباتی شود. سرباز، اسب، فیل یا رخ می تواند مهره هایی برای قربانی شدن باشد، اما این شما هستید که باید محاسبه دقیق انجام دهید که اگر مهره را بزنید و از صفحه شطرنج بیرون بیندازید، آنگاه چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا با زدن آن مهره، وضعیت و موقعیت شما در صفحه بهتر خواهد شد؟ یا این که باعث می شود، طرف مقابل با این کار، یک بازی دقیق و با فکر را انجام دهد تا شما در شرایط سختی قرار گیرید.

اکنون که مذاکرات هسته ای ایران و ۱+۵ در جریان است، بازی ما در صفحه شطرنج هسته ای با ۱+۵، یک نبرد سنگین و البته نابرابر است. پشت این صفحه در طرف مقابل ۶ کشور قرار دارد و ما به عنوان ایران یک کشور هستیم. می طلبد و ایجاب می کند که در این نبرد، هوشیاری، ذکاوت و مشورت با دیگر خبرگان را داشته باشیم تا بتوانیم، در مقابل ۶ کشور، ایستادگی کنیم و از شکست جلوگیری نماییم.

۱۱ روز از زمان آغاز این نبرد می گذرد و هر روز حساس تر می شود، این حساسیت البته بر روی هر دو طرف تأثیر می گذارد. اما باید توجه داشت که این یک بازی معمولی نیست. نبرد حق در برابر ناحق است. تشبیه آن هم با بازی شطرنج به آن خاطر است که اکنون، علاوه بر این که باید از اشتباه محاسباتی جلوگیری کرد، مدیریت استراتژی محاسباتی آن را هم باید در اولویت قرار داد.

عوامل بسیاری در این مذاکرات دخیل است. رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیداری که کارگزاران نظام با ایشان داشتند، درباره خطای محاسباتی گفته بودند؛ «هدف دشمن ایجاد خطای محاسباتی در مسئولان با تهدید و تطمیع است.»

آمریکا گرچه پای میز مذاکره نشسته و ژست گفت وگو را به خود گرفته است، اما در کنار این ژست راه حل گفت وگو، هم تهدید می کند و هم تطمیع. تهدیدات او روشن است، همواره گزینه نظامی و کمتر از آن گزینه تحریم های بیشتر روی میز کاخ سفید بوده است. اما تطمیع او بی ارزش و ناچیز است. این ناچیزی تطمیع آمریکا همان ایجاد اشتباه محاسباتی است که آنها در پی آن هستند.

حضرت آیت الله خامنه ای در همین دیدار، مراقبت در این زمینه را برای مسئولان بسیار حساس تر و ضروری تر دانستند و تأکید کردند؛ «یکی از خطاهای محاسباتی این است که انسان عوامل معنوی و سنت های الهی را نادیده بگیرد و فقط در چارچوب عوامل محسوس و صرفاً مادی محدود بماند.»

توافق بر سر حقوق مسلم جمهوری اسلامی ایران در فعالیت های صلح آمیز هسته ای است. این حقوق طبق قوانین و کنواسیون هایی که در سازمان های بین المللی از جمله سازمان بین المللی انرژی اتمی دیده شده، برای ایران محفوظ است. اکنون، زیاده خواهی های غرب و آمریکا این چالش را ایجاد کرده است. می توان براساس همان عوامل معنوی و سنت های الهی در ۲۹ تیرماه ۱۳۹۳ تاریخ ساز شد. اگر به توافقی که حقوق ایران را به رسمیت بشناسد، برسیم، تاریخ ساز خواهیم بود و اگر در مقابل زیاده خواهی های آمزیکا هم ایستادگی کنیم، تاریخ سازی آن دو چندان خواهد بود.

وطن امروز:یک مغلطه فرهنگی

«یک مغلطه فرهنگی»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم سیروس محمودیان است که در آن می خوانید؛: 1- اخیرا دولت تلاش سازمان یافته ای دارد تا با انجام یک قیاس مع الفارق بودجه ای میان صدا و سیما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دلیل کم کاری های روزافزون فرهنگی خود را در عنوان کلیشه ای کمتر بودن بودجه و اعتبارات تخصیصی وزارت ارشاد در مقابل صدا و سیما، خلاصه کند. به گواه مستندات بی شمار تاریخی- اجتماعی، اثربخشی فرهنگ و تولیدات آن شاید از معدود مصادیقی باشد که با بودجه و اعتبارات سنجیده نمی شود. غیرقابل انکار است که نقش همخوان بودن فعالیت های فرهنگی دولت با مطالبات همگانی و همچنین همسو بودن آن با شریعت دینی و فرهنگ عمومی بسیار مهم تر از اعتبارات مصرف شده توسط دستگاه های دولتی است. قطع یقین تا زمانی که ارزش محوری، تقوای سازمانی و عمل به فرهنگ اصیل اسلامی به اولویت اول دولت ها مبدل نشود تزریق اعتبارات ریالی به دستگاه های دولتی نمی تواند نتایج مورد نظر را در بخش کلان فرهنگی تامین کند.

2- در حالی دولت حجت الاسلام روحانی بر صحت این مغلطه ناموجه فرهنگی اصرار می ورزد که مجموع اعتبارات فرهنگی تخصیصی به دولت در قالب ادارات و سازمان های دولتی مبلغ بسیار قابل توجهی را نشان می دهد. نگاهی گذرا به لیست وزارتخانه ها و سازمان های متمول و بزرگی مانند نفت، نیرو، ورزش و جوانان، کار، میراث فرهنگی، آموزش و پرورش، سازمان تامین اجتماعی و... گویای آن است که سرجمع اعتبارات فرهنگی تخصیصی به دستگاه های دولتی یا مرتبط با دولت بسیار قابل تامل است اگرچه رهاوردهای فرهنگی آنها ناچیز است. به هر حال اتکای صرف دولت به اعتبارات یک وزارتخانه در بخش پاسخگویی به کم کاری های فرهنگی دولت بسیار عجیب می نماید. تجارب اداری نشان می دهد افزایش اعتبارات وزارت ارشاد بدون حاکمیت یک نگاه ارزشی بر ارکان سیاستگذاری آن جز حیف و میل بیت المال و ریخت و پاش های جشنواره ای حاصلی در پی ندارد. در حقیقت افزایش میزان تاثیرگذاری سیاست های اجرایی وزارت ارشاد نه در گرو اعتبار و بودجه بلکه متوقف بر اصلاح رویکرد فرهنگی این مدیران است.

3- باید پذیرفت جست وجوی ریشه پسرفت های فرهنگی در کاستی های ریالی و اعتبارات تخصیصی یک بیراهه تحلیلی– تبیینی است. آسیب شناسی رویکرد فرهنگی دولت مؤید آن است که نبود یک سیستم سیاستگذاری فرهنگی پویا، کارآمد و منطبق با ذات انقلاب اسلامی در مجموعه دولت منشأ کاستی های موجود است. ناتوانی دولت در برقراری یک ارتباط سازنده فرهنگی با افرادی که روزانه با آنها مراودات سازمانی دارد مؤید این مساله است. دولت به طور سازمانی و روزمره با میلیون ها نفر ارتباط مستقیم دارد که اثرگذاری فرهنگی روی آنها نیازی به اعتبارات ندارد بلکه محتاج رویکرد صحیح فرهنگی است؛ بی شک تاثیرات عمومی و اجتماعی مواضع اعلامی دولت، ادبیات و گفتمان سازی دولت با تأثیرات هیچ بودجه ای قابل مقایسه نیست؛ در این بین هر وزارتخانه و دستگاه دولتی حتی اگر کارکرد اصلی آن فرهنگی هم نباشد، یک مجموعه فرهنگی الهام بخش است.

4- شکی نیست دولت در حوزه فرهنگ و تقویت و تثبیت مبانی فرهنگ دینی– اجتماعی تکالیف ذاتی برعهده دارد. محدودسازی این تکالیف ذاتی به متغیری مانند اعتبارات ریالی، عمق ساده اندیشی برنامه ریزان فرهنگی را می رساند. طبیعی است در یک نظام فرهنگی ساختارگرا میزان تاثیر اندیشه ای دولت بر مقوله فرهنگ و هنر انکارناپذیر است. داشتن نگاه کمی به حوزه فرهنگ عمق یک رفتار ضدفرهنگی را به تصویر می کشد. در واقع کارکرد اصلی دولت در بخش فرهنگی پاسداری از مفاهیم دینی و مقابله فراگیر با تهاجمات دشمن به هویت ملی و اثرگذاری سازمان یافته بر روند معنویت دینی و استقلال فرهنگی کشور به شمار می رود که این عناوین باید در سیاست های کلان دولت تجلی یابد.

5- وجود یک نقص چشمگیر در هویت فرهنگی دولت و ناهمخوانی آن با بخش عمده ای از مطالبات جامعه ایرانی سبب شده بخشی از مدیران فرهنگی در یک خطای فاحش و مبتنی بریک نگاه تصدیگرانه تکالیف فرهنگی دولت را در تصدیگری فرهنگی تلخیص کرده و کمبود اعتبارات فرهنگی را بهانه مناسبی برای پسرفت فرهنگی دولت یا عقب ماندن آن از عامه مردم بیان کنند.

6- در خاتمه لازم به یادآوری است الزامات یک هویت فرهنگی مبتنی بر اصول اسلام ناب حکم می کند دولت در چارچوب «عقلانیت معنوی» و «خرد جمعی» با پرهیز از افتادن در مغلطه های فرهنگی زمینه اجتماعی– اداری را برای تجلی اصول فرهنگ اسلامی در جامعه فراهم کند.

واضح است تخصیص اعتبارات و بودجه ریزی مناسب عملیاتی اگرچه در تسهیل ثمردهی برنامه های فرهنگی موثر است اما باید توجه داشت نبود نگاه کلان دیانت محور در برنامه های فرهنگی مانع جدی برای توفیق دولت در عرصه فرهنگی محسوب می شود. مردم عینا محاسبات منطقی خویش را داشته و اساسا توجهی به فرافکنی ها و مغلطه های فرهنگی ندارند. نگاه غیرمعقول ریالی به حوزه فرهنگی و چشمپوشی از رسالت فرهنگی در گذر زمان اثرات مخربی می تواند داشته باشد. نباید فراموش کرد حضرت امام خمینی(ره) بزرگ ترین تحول فرهنگی معاصر را بدون اعتبارات ریالی به سرانجام مطلوب رساندند.

حمایت:سناریوی دشمن برای تغییر محاسبات ایران

«سناریوی دشمن برای تغییر محاسبات ایران»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم دکتر علی محمد نائینی است که در آن می خوانید؛رهبر معظم انقلاب اسلامی چندی پیش در دیدارمسئولان، کارگزاران و جمعی از مدیران ارشد دستگاه های مختلف کشوری و لشگری، تلاش پیچیده و چند جانبه برای ایجاد اختلال در محاسبات مسئولان و دستگاه های جمهوری اسلامی را مهم ترین هدف کنونی استکبار به ویژه آمریکا خواندند. بر این اساس می توان نبرد محاسبات را سناریوی مهم و راهبردی نظام سلطه در مقابله با جمهوری اسلامی ایران دانست که در چند سال اخیر در دستور کار قرار گرفته است. از همین روی تلاش می شود ابعادی از پیدا و پنهان این سناریو، مورد واکاوی قرار گیرد و راهکارهایی برای مقابله با آن ارائه گردد. تاکنون آمریکا در برخی کشورها با استفاده از قدرت نظامی و تحریم اقتصادی که ابزارهای سخت و نیمه سخت، در تحقق اهداف راهبردی آنها است به مقاصد و امیال شوم خود دست یافته؛ اما گویی این ابزارها برای مقابله با ایران کارایی خود را از دست داده اند. تجربه نشان داده که ابزارهای سخت و نیمه سخت علیه انقلاب اسلامی، نه تنها نتوانسته کارآمد باشد، بلکه نظام اسلامی آنها را به فرصت تبدیل کرده است.

جنگ هایی را نیز که استکبار در منطقه، برای مقابله با انقلاب اسلامی طراحی کرد، فرصت و بسترهایی را برای افزایش قدرت و نفوذ ایران در منطقه و جهان فراهم کرد. چراکه نظام جمهوری اسلامی مبتنی بر قدرت نرم شکل گرفته و بر پایه قدرت نرم، پایه هایش تثبیت شده است. این نظام با استفاده از باورهای اساسی و ارزش های بنیادین و قدرت مردمی شکل گرفته و بر همین مبنا دولت سازی آن نیز صورت گرفته است.در این میان هزینه های بسیار کلان اقتصادی و همچنین افزایش میزان تنفر از امریکا در جهان، برخی از دلایل کنار گذاشتن ابزارهای سخت و نیمه سخت از سوی نظام سلطه به شمار می آید. اما در مقابل، نقطه کانونی"قدرت نرم" بر باورهای ذهنی نخبگان و مدیریت ادراک آنها متمرکز شده است. "مدیریت ادراک" امروزه یکی از تکنیک های اصلی جنگ نرم است که هدف اصلی آن نفوذ و تأثیرگذاری بر حوزه ذهنی نخبگان است. این تکنیک می کوشد تا بر باورها و برآوردهای نخبگان تأثیر بگذارد و این تلقی را در آنها ایجاد کند که می بایست در خصوص مسیری که تاکنون پیموده اند و بر آرمان ها و شعارها و اهدافی که داشته اند تجدید نظر کنند.

چرا که مسیر طی شده مسیر پر مخاطره و پر هزینه ای بوده است. در حقیقت هدفِ راهبردِ تغییر محاسبات، تجدید نظر در اهداف و باورهای نخبگان است. این راهبرد، کلیه حوزه ها را در بر می گیرد. حوزه هایی مانند: اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، تولید علم و سایر عرصه های مرتبط با مدیریت کشور.

به طور طبیعی عزم، اراده و رفتارهای نخبگان تحت تأثیر باورهای آنها است و باورهای آنها، تحت تأثیر برآوردها و محاسبات آنها است. وقتی محاسبات تغییر کند، نوع راهبرد و رفتار نخبگان نیز در مواجهه با پدیده ها و چالش های مختلف تغییر خواهد کرد. دشمن هم همین باورهای ذهنی نخبگان و کارگزاران نظام را هدف قرار می دهد تا با کمترین هزینه به اهدافش برسد. نظام سلطه وقتی توانست اداراک نخبگان را مدیریت کند، به راحتی خواهد توانست توسط نخبگان و دولتمردان کشور به آنچه که می خواهد برسد. در این زمان نخبگان، آگاهانه یا ناآگاهانه در زمین دشمن بازی کرده و به تحقق اهداف راهبردی حریف کمک کرده اند.

بیش از یکسال قبل در مرکز سابان وابسته به اندیشکده بروکینگز وزیر خارجه آمریکا اعلام کرد که فشار و تحریم علیه جمهوری اسلامی ادامه خواهد یافت تا زمانی که مسولین جمهوری اسلامی به تغییر محاسبات رو آورند. آنها با این هدف به دنبال تغییر رفتار دولتمردان و کارگزاران کشور هستند. وقتی این باور در بین کارگزاران نظام ایجاد شود که مقاومت و ایستادگی در برابر دشمن نتیجه نمی دهد و باید از یک سری اهداف و سیاست ها دست برداشت، در واقع در این زمان تغییر محاسبات در بین نخبگان سیاسی توسط دشمن با موفقیت همراه بوده است.

البته در این راهبرد، دشمن از روش ها و ابزارهای مختلفی استفاده می کند. هر جا که بتواند با نخبگان ما ارتباط برقرار کند، داده های تولید شده خود را منتقل می کند و با انتقال یک سری روندها و داده ها، بر اذهان آنها تأثیر می گذارد و تصمیم سازان را در چارچوب اهداف خود، منفعل می کند و در مواقعی همچون مذاکرات و گفتگوها به اهدافش دست می یابد.مقابله با این راهبرد دشمن، الزامات و پیش نیازهایی دارد. ما همواره باید این واقعیت را در برابر دیدگانمان داشته باشیم که دشمن در ماهیتش تغییر ایجا نکرده است و به طور مبنایی و اساسی با نظام جمهوی اسلامی مشکل دارد. در این زمینه از روش ها، شیوه ها، ابزارها و بازیگران گوناگونی، متناسب با شرایط بهره می گیرد. ما باید بپذیریم که تعارض دشمن با نظام جمهوری اسلامی تعارضی ذاتی، هویتی و پارادایمی و البته همیشگی است. این تعارض از ابتدای شکل گیری انقلاب اسلامی در ابعاد و جبهه های مختلف وجود داشته و دارد.

اکنون اما دشمن بر باورهای ذهنی نخبگان و جامعه متمرکز شده است و از همه ظرفیت های رسانه ای، دستاوردهای دانش روز و با بهره گیری از تکنیک های عملیات روانی و روانشناسی تلاش می کند تا فضای ذهنی و روانی را مدیریت کند و جامعه را به لحاظ اجتماعی و درونی فرو بریزد و ایستادگی و مقاومت آنها را در هم بشکند. لذا جامعه و نخبگان باید هوشمند باشند و باور کنند که یک جنگ جدی، اساسی، پیچیده و خطرناک وجود دارد.

مهمترین راه مقابله با دشمن در این جنگ، باور به وجود جنگ نرم و شناخت این عرصه و صحنه و پیچیدگی های آن و باور به این حقیقت است که خصومت ها دشمن ذاتی و اساسی است. همگرایی در مجموعه نظام درچارچوب تدابیر و سیاست های رهبر انقلاب و حفظ اقتدار و یکپارچگی نظام در ذیل ولایت و رهبری، قطعا محاسبات دشمن را در هم می ریزد و خود دشمن را دچار تغییر در محاسبات خواهد کرد. پیام این هم گرایی این خواهد بود که در این نظام درک واحد از دشمن و تهدیدات، یکپارچگی در مواضع و هم چنین عمق مردمی وجود دارد. چاره کار این است که به طور مرتب بر محاسبات دشمن تأثیر بگذاریم. دشمن در جنگ سخت و نیمه سخت با این باور که در کشور بازدارندگی و ثبات سیاسی وجود ندارد جنگ 8 ساله را به ما تحمیل کرد. اما این دشمن بود که محاسباتش را تغییر داد و به این نتیجه رسید که به درستی برآورد نکرده است. الان نیز کارگزاران نظام مانند گذشته باید محاسبات دشمن را با حفظ انسجام، اقتدار و یکپارچگی کشور، شناخت درست تهدیدات و به خصوص تهدیدات نرم و پیچیده آنها در هم بریزند تا بتوان از این پیچ تاریخی به سلامت عبور کنیم.

آفرینش:محیط زیست و روز بدون پلاستیک

«محیط زیست و روز بدون پلاستیک»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم زهرا کیان بخت است که در آن می خوانید؛این روزها، یکی از دغدغه های بزرگ بسیاری از دوستداران محیط زیست، به صورت جمله ای کوچک درآمده بود و بر روی پوسترها و احیانا بنرهای نصب شده در فضاهای بیرونی و محل تردد افراد در سطح شهر خودنمایی می کرد.

جمله ی کوتاهی مبتنی بر؛ مصرف یک کیسه پلاستیکی کمتر، که به مناسبت فرا رسیدن بیست و یکم تیرماه؛ روز بدون پلاستیک، در برخی خیابان ها و مکان های عمومی، نظر عابران را به خود جلب می کرد. اما چه خوب بود اگر در این زمینه، آماری ارائه می شد تا میزان استفاده از پلاستیک در روز بیست ویکم تیر در سالیان قبل با همین میزان در سال جاری، به دست می آمد تا به عنوان یک نتیجه ی قابل ارزیابی و مقایسه، نسبت آگاهی جامعه درخصوص مضرات استفاده از پلاستیک و عزم اجتماعی برای محدود نمودن استفاده از آن، طی سالیان اخیر، مشخص می شد. در واقع بعد از پشت سر گذاشتن این روز می توان پرسید حقیقتاً روز بدون پلاستیک امسال چه تفاوت و تغییری نسبت به همین روز در سال قبل داشت؟ امسال تنها در همین روزی که منحصرا با عنوان "بدون پلاستیک" نامگذاری شده است، میزان استفاده از کیسه های پلاستیکی، چه قدر نسبت به سال گذشته، کاهش وجود داشت و تا چه اندازه، تمایل اجتماعی برای استفاده از کیسه های پلاستیکی، با توجه به اثرات مخرب آن ها برای محیط زیست، تنزل یافته بود؟ پاسخگویی به این سوالات، می تواند ما را تا حدی برای دریافتن جایگاه محیط زیست در زندگی های مان و پیوند محیطزیست با خانواده های ایرانی یاری کند.

با وجودی که به نظر می رسد اخیرا فعالان محیط زیست بیش از گذشته سعی در بالا بردن سطح دانش عمومی نسبت به مسائل زیست محیطی دارند، اما چیزی که واضح است، هنوز هم درمورد برجسته ترین مسایل محیط زیستی، آن گونه که باید، آگاهی اجتماعی وجود ندارد. در واقع یکی از حیاتی ترین مسائل زیست محیطی در حال حاضر، مساله عدم استفاده از پلاستیک و تاثیرات مخربی است که بر روی محیط زیست بر جا می گذارد. اما وقتی میزان همراهی اجتماعی درخصوص چنین مساله پررنگی تا این حد، پایین باشد چگونه می توان انتظار این همراهی را در سایر مسایل محیط زیستی که به نسبت، از حساسیت کم تری برخوردارند داشت؟

فرهنگسازی، تنها یک سوی قضیه است. بخش دیگر مساله که بسیار مهم است، بکارگیری سیاست هایی است که به طور عملی برای رشد جامعه تاثیرگذار باشد. به عنوان نمونه، مدت هاست که شعارهای محیط زیستی در ارتباط با عدم استفاده از پلاستیک و ظروف یک بار مصرف و موضوعاتی مشابه این ها، به گوش می خورد، اما در بُعد عملی، برای آشتی دادن جامعه با محیط زیست و مسایل مربوط به آن چه اقدامات مفید و قابل ملاحظه ای انجام شده است؟

یک مثال بسیار کوچک این امر، تشویق به عدم استفاده از کیسه های پلاستیکی است در حالی که اکثر قریب به اتفاق مغازه ها، مراکز خرید و عرضه کالا و... مملو از کیسه های پلاستیکی هستند که روزانه به دست مشتریان داده می شوند. امری که می شد با جایگزین نمودن کیسه های پارچه ای به جای پلاستیکی و عرضه این قبیل کیسه ها در سطح انبوه و البته رایگان، به تدریج از میزان مصرف پلاستیک کاست تا جایی که این مقوله، به صورت یک فرهنگ، در سطح جامعه کاملا جا بیفتد. در شرایطی که بالا بودن سرانه مصرف ظروف پلاستیکی در ایران باعث شده تا نام کشورمان نیز در بین 10کشور نخست پرمصرف ظروف یکبار مصرف پلاستیکی مشاهده شود و با وجود اهمیت موضوع، و آمارها و اخبار زیست محیطی ای از این دست، که هرازگاه در این باره منتشر می شود و تاثیرات سوء مصرف پلاستیک بر بهداشت و سلامت اجتماعی، به نظر می رسد هنوز قدم های واقعی برای جبران وضعیت موجود برداشته نشده است.

ابتکار: در دفاع از طبقه متوسط

«در دفاع از طبقه متوسط»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم هجیر تشکری است که در آن می خوانید؛آمارها سخن می گویند؛ درست همچون آرشیوها! انتشار گزارش اخیر مرکز آمار کشور از «افزایش هزینه ها»ی خانواده های ایرانی به ویژه شهرنشینان حکایت می کند. با فرضِ دقّت و صحت در آمار یادشده، شهرنشینان به دلیل تورمِ افسارگسیخته ی سالیانِ اخیر، در سال 92 نسبت به سال 91، از مخارج و مصارفِ خود به میزانِ 4/22 کاسته اند. به عبارت دیگر، هزینه های یک خانوار شهری در مدّتِ یادشده نسبت به مدّتِ مشابه پیش از آن، 25 درصد و هزینه های یک خانوار روستایی 8/19 افزایش یافته است. خانوارهای شهری با اندکی تسامح، عنوانِ دقیق تر «طبقه ی متوسط جدید ایرانی» ست.

طبقه ای که آن را (با فرضِ توافق در تعریف و اشتراک در ملاکِ توصیف آن) می توان موتور محرکه ی برخی از مهمترین تحولاتِ تاریخ معاصر ایران دانست. در صورت بندی دموکراسی، زیرساخت های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و... شرطِ لازمِ استقرار دموکراسی محسوب شوند. از این منظر طبقه ی متوسطِ مدرنِ ایران را می توان عمده ترین لایه این زیرساختها نامید. بر این مبنا، این طبقه، در برابر بدیل های دیگر، طبقه ای ست اصلاح طلب. بدین معنا که تعلقِ طبقاتی آن در ترجیحِ سیاسی - فکری رفورمیستی تجلی پیدا کرده است. این طبقه نه آنقدر داراست که محافظه کار باشد و تغییرات را برنتابد، و نه آنقدر ندار است که در پی دگرگونی بنیادین همه چیز باشد.

به عبارت دیگر، کلیتِ طبقه ی متوسط نه همچون انقلابیون طرفدار تغییر فوری، خشونت آمیز و آمرانه است، نه همچون محافظه کاران (کانسرواتیستها) طالب و عاملِ وضع موجود. و البته همچون بنیادگرایان و مرتجعین نیز طرفدار بازگشت به گذشته های دور و دیر و از بین بردنِ تغییراتِ ایجاد شده نیز نیست! بلکه این طبقه «هوادار تغییر اجتماعی با استفاده از روش دموکراتیک، مسالمت آمیز، و تدریجی است.» یعنی در «روش تغییر»، دموکراتیک عمل می کند و در «چگونگی تغییر» بدون خشونت. همانگونه که «زمان تغییر» را گام به گام و تدریجی می داند.

در نتیجه، طبقه متوسطِ موجود، برای رسیدن به وضعِ مطلوب، نه تخریبِ انقلابی، نه رجعتِ بنیادگرایانه، و نه رفوی محافظه کارانه، که رفورمِ خیرخواهانه را برگزیده است. این طبقه که در ایرانِ مابعدِ انقلاب در دوره سازندگی و اصلاحات با ریل گذاری گفتمانی و اجرایی به شکلی معنادار ظهور یافت و تقویت شد، در دورانِ «مهرورزی»! مورد بی مهری سیستماتیک قرار گرفت. بدین معنا که «لوزی» معنادارِ طبقه ی متوسط به سمتِ یک «مثلثِ» مسأله دار هدایت شد. گزارش مورد اشاره مؤید این ادعاست. البته نباید فراموش کرد که به رغمِ دگرگونیهای کیفی و کوتاه مدتِ ناشی از سیاستهای دولتِ پیشین، کمیتِ طبقه ی مورد بحث بر جای مانده است.

بر اساسِ نیم نگاه فوق، پیشرفت و توسعه ی کشور در گرو فربهی این گرانیگاه است. دولتِ اعتدال اگر با نگاهی درون زا قصد بهبود اوضاع را دارد (که دارد)، علی القاعده می بایست حریمِ هویت و فرهنگِ طبقاتی این آدمیانِ متوسط الحال را پاس بدارد، و به رغمِ منزلت و پرستیژ اجتماعی غیرقابلِ انکارِ آنان، به ارتقای اقتصادی طبقه ی متوسط و احیای موقعیتِ تضعیف شده ی این طبقه با بهره گیری از قدرت (تخصص) نخبگانِ آن همت گمارد. چرا که دینامیسم و حیثیتِ اجتماعی، کاردانی و توانایی، و موقعیت اقتصادی این طبقه لازمه ی حیاتِ جامعه ی فعلی ماست.

لذا نادیده گرفتنِ آن در مقام عمل، هم اعتبار داخلی دولت را زیر سؤال می برد، هم قدرت چانه زنی نظام را در مذاکرات هسته ای کاهش می دهد، و هم پروسه ی دموکراتیزاسیون را با چالش مواجه می کند. بدون شک با تمهیداتِ اقتصادی به منظورِ تقویتِ طبقه ی متوسطِ مدرنِ ایران، نه تنها خونِ تازه ای در شریانِ جامعه جریان خواهد یافت؛ بلکه برخی از گسل ها و شکاف های موجود نیز از وضعیتِ بحران زای خود به سلامت خواهند گذشت.

دنیای اقتصاد:هفت ملاحظه برای بسته خروج از رکود

«هفت ملاحظه برای بسته خروج از رکود»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر پویا جبل عاملی است که در آن می خوانید؛برخی از جزئیات بسته ستاد اقتصادی دولت برای خروج غیر تورمی از رکود منتشر شده است. نگارنده در اینجا تنها به بعضی از وجوه این بسته اشاره می کند که احتمالا برای سیاست گذاری می تواند راهگشا باشد:
1- به نظر می رسد که ستاد دولت راه ساده تر را انتخاب کرده است و برخلاف توصیه های کارشناسی، بیشتر روی عوامل طرف تقاضا برای خروج تاکید کرده است. می توان درک کرد که این رویکرد بیشتر به خاطر آن است که دولت می خواهد سریع تر نتیجه بگیرد، اما سیاست گذاران خود می دانند پاسخ سریع لزوما پاسخ صحیح نیست. از این رو لازم است تا به طور همزمان کارشناسان دولت، نه به طریق توصیه های کلی؛ بلکه به طور جزئی تر و با کمک ارگان های مختلف راهکار های طرف عرضه را نیز ارائه نمایند و اصلاحات لازم را به طور دقیق تشریح کنند تا حداقل ناظران اقتصاد ایران اطمینان یابند که دولت برای حل مشکل رکود، عزمی مبتنی بر نگاه کارشناسانه دارد و این می تواند به اجماع در سطح ملی کمک و راه خروج از رکود را هموار کند.

2- رویکرد غیر تورمی دولت جای بسی تقدیر دارد. این دستاورد کمی نیست که دولت حداقل در هر گامی که برمی دارد، متوجه تورم افسار گسیخته باشد و به نظر می رسد که این رویکرد حاصل همگرایی بیشتر مردان اقتصادی دولت در اولویت هدف تورمی از یک سو و بیم از دست رفتن دستاورد تورمی باشد که در یک سال گذشته نصیب دولت آقای روحانی شده است.

3- دولت بر آن است تا توان مالی بانک ها را افزایش دهد. چون رویکرد غیر تورمی دارد به منابع بانک مرکزی نگاهی ندارد و در عین حال به دنبال آن است تا نقدینگی را که به نظرش می رسد در چرخه وام دهی قرار ندارد به صورت منابع جدید بانک ها وارد این چرخه کند. در اینجا سیاست گذار برای هر توصیه ای که ارائه می دهد باید از خود بپرسد که آیا واقعا این منبع جدیدی برای وام دهی است؟ به عبارت دیگر باید به اثر جانشینی این منبع بر منابع دیگر توجه کند؟ آیا لزوما فروش مستغلات از سوی بانک ها، به معنی آن است که نقدینگی تازه ای وارد چرخه وام دهی بانک ها می شود؟ آیا نمی تواند این سرمایه نقدی حاصل شده برای بانک ها خود بخشی از سپرده های پس انداز کنندگانی باشد که منبعی است برای وام دهی بانک ها در زمان کنونی؟ بنابراین در ارائه پیشنهاد های سیاستی باید بسیار جزئی تر و دقیق تر و در عین حال با تصویری کامل از چرخه وام دهی سیستم بانکی، گزینه ای را برگزید.
4- تا زمانی که فرآیند بازار و سیستم قیمتی آن را نپذیریم، هرگونه پیشنهادی می تواند تکانه ای باشد که باز به حالت اول برگردد. تا زمانی که درک نکنیم چرا بانک ها به سوی بنگاه داری و داشتن مستغلات بیشتر روی آوردند، نمی توان دستور به فروش مستغلات داد، زیرا باز وقتی بانک می بیند وام دهی سود مناسبی را برایش ایجاد نمی کند، بار دیگر راه قبلی را خواهد رفت و به خرید مستغلات دست خواهد زد. آری، وام دهی را باید برای بانک ها سودآور کنیم، آن وقت آنان خود مشتاقانه و با خلاقیت خود منابع جدید را پیدا خواهند کرد. مطمئن باشید. چرا از یک سو راه را بر آنان می بندید و بعد خود را جای آنان می گذارید تا منابع جدید برایشان پیدا کنید؟

5- اگر می خواهیم تولید رونق گیرد، ضرورت اولیه آن این است که تولید سودآور باشد. دولت در بلندمدت نمی تواند با وام دهی ارزان، تولید را سودآور نگه دارد تا اشتغال ایجاد شود. اگر تولید سودآور نباشد، خلق منبع مالی جدید نمی تواند در بلندمدت دردی را دوا کند. چگونه دولت می تواند بدون مداخله در فرآیند بازار کفه را به سوی تولید سودآور بچرخاند؟ در گام اول حداقل دولت باید هزینه هایی را که خود برای بنگاه ایجاد می کند از بین ببرد.

6- اما بی تردید راه حل اصلی خروج از رکود آن است که بنگاه و کارآفرین به خود نگاه کند و ازخود بپرسد در شرایط فعلی و با قیود کنونی چه می توانم انجام دهم؟ چگونه کسب سود کنم؟ وضعیت رکودی خودبه خود می تواند این پرسش ها را در ذهن تولیدکنندگان ایجاد کند و نباید جای این پرسش ها با این سوال کلیشه ای عوض شود که چرا دولت برای ما کاری نمی کند؟

7- به نظر می رسد که دولت باید بیش از این در مورد بسته پیشنهادی خود غور کند و موارد تسعیر ارزی و درآمد های نفتی نیز مقولات تازه ای نیستند و در فرصت های بعدی به آن خواهیم پرداخت. به هر رو اگردولت به دنبال موفقیت در این عرصه است، به نظر نمی رسد که این شمای کلی از بسته نویددهنده راه خروج بدون تورم از رکود باشد. با این حال تا ارائه بسته نهایی باید صبور بود.