جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 29 - ۱۸ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۱۰ تير ۱۳۹۳ - ۱۰:۳۶

برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح سه شنبه

روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «رمزگشایی سقوط بورس»،«داعش، طرح آمریکائی اسلام علیه اسلام»،«سود و زیان اردن در بحران عراق»،«فرصت‌طلب کیست، منتقد کدام است؟»،«آینده عراق: شکست استکبار و وهابیت... »،«آیا از فرق سر نظام هم می‌توان عکس گرفت؟!»،«استیضاح زودهنگام و هزینه‌دار»،«نقش نهاد ناظر در بورس»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کد خبر: ۵۸۶۷۰

خراسان:رمزگشایی سقوط بورس

«رمزگشایی سقوط بورس»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛شاخص بورس در ادامه روند نزولی به ۷۰ هزار واحد رسید تاافت حدود ۲۷ درصدی ارزش بازار سرمایه طی حدود ۶ ماه رقم بخورد با این حال این سوال که هر از گاهی در محافل اقتصادی مطرح می شود مجدد قابل طرح است که آیا بورس به واقع دماسنج اقتصادی کشور است و می توان افت یا صعود شاخص آن را مترادف با رکود یا رونق اقتصاد تعریف کرد؟

برای پاسخ به این سوال باید وضعیت بورس طی سال های اخیر را مرور و آن را با وضعیت کلی اقتصاد کشور مقایسه کرد. طی سال های اخیر بورس در اکثر دوره ها روند صعودی داشته است به گونه ای که شاخص کل طی ۵ سال از حدود ۹ هزار و ۵۰۰ واحد به ۸۹ هزار و ۵۰۰ واحد در اواخر پاییز سال گذشته رسید. بخشی از این رشد شدید را می توان در ورود شرکت های دولتی واگذار شده، بزرگ شدن بازار سرمایه از طریق ورود شرکت های مختلف و تأثیر تورم بر افزایش قیمت سهام دانست. طی ۲ سال گذشته نیز با ورود شرکت های نفتی و پتروشیمی و منتفع شدن این شرکت ها از افزایش ۳ برابری قیمت دلار بورس به مدد موتور محرک این سهام و سودآوری سرشار از محل افزایش درآمدهای صادراتی رشد بالایی را تجربه کرد. سال گذشته با تغییر دولت و افزایش امید به آینده اقتصاد نیز سرمایه های فراوانی که سپرده گذاری در بانک ها و سرمایه گذاری بازارهای راکد شده مسکن، ارز و طلا را به صرفه نمی دیدند روانه بورس شدند، به گونه ای که طی ۳ سال اخیر تعداد سرمایه گذاران در بورس حدود ۲ برابر شده اند. اما نگاهی به وضعیت عمومی اقتصاد ایران در ۲ سال گذشته نشان می دهد که نرخ رشد اقتصادی به عنوان مهم ترین شاخص عملکرد اقتصاد ایران با رشد منفی 6.8 درصد در سال ۹۱ و منفی 4.2 درصد در ۹ ماهه سال گذشته مواجه بوده است. با این حال به گفته مسئولان دولتی و بر اساس گزارش های غیر رسمی نرخ رشد برخی بخش ها از جمله صنعت و نفت در ۳ ماه نخست امسال ثبت شده است.

در چنین شرایطی همبستگی روند صعودی بورس و روند نزولی نرخ رشد اقتصادی و بر عکس آن طی چند ماه اخیر روند نزولی بورس و روند تقریباً صعودی نرخ رشد اقتصادی ما را به این واقعیت رهنمون می کند که بورس دماسنج اقتصاد ایران نیست، بلکه بازاری است که به تناسب تحولات درونی و برخی متغیرهای بیرونی اقتصادی و سیاسی دچار صعود و نزول می شود. آن چه که در این صعود و نزول موثر بوده است حاکم شدن فضای سوداگری در این بازار است، فضایی که گاهی اوقات در بازار مسکن و حدود ۲ سال پیش در بازارهای ارز و طلا مشاهده شد و دیدیم که چگونه فضای سوداگری قیمت مسکن را در سال های ۸۵ و ۸۶ و قیمت ارز را در سال ۹۱ افزایش داد.

به این ترتیب بازار بورس را باید در حال حاضر بازاری دانست که بیش از هر چیز ضربه گیر بازارهای سوداگرانه دیگر شده است و به تدریج با پررنگ شدن حضور سرمایه گذاران غیرحرفه ای به بازاری سوداگرانه تبدیل شده است که بعضاً خلاف جهت اقتصاد کشور حرکت می کند و خروج نسبی از رکود و کاهش نرخ تورم اثری بر بهبود وضعیت شاخص کل ندارد. اما آن چه در این میان اهمیت دارد خطر تداوم این وضعیت بر اقتصاد کشور و از دست دادن ظرفیت بسیار ارزشمند بازار سرمایه است. بر این اساس ضروری است اصلاحات بنیادینی در بورس ایجاد شود تا فضای سوداگری در این بازار کاهش یافته و سرمایه گذاران به سرمایه گذاری بلند مدت ترغیب شوند. بازار بورس با حضور حدود ۴۰۰ شرکت بزرگ با توان بسیار بالا برای انواع تأمین مالی نظیر اوراق سلف و صکوک و حضور ۶ میلیون سهامدار فرصت بزرگی است که باید از سوداگری به سمت تأمین مالی تولید حرکت کند.

کیهان:سود و زیان اردن در بحران عراق

«سود و زیان اردن در بحران عراق»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛ نقش اردن در تحولات امنیتی عراق تا حد زیادی در هاله ای از ابهام قرار گرفته است. دولت این کشور از یک سو از دیرباز اردن را به کانون تحرک بعثی ها تبدیل کرده بود و هم اکنون نیز این کشور مطمئن ترین پایگاه برای بعثی ها به حساب می آید. رژیم اردن اخیرا با دادن اخطار به دختر صدام حسین مبنی بر عدم فعالیت سیاسی، اعتراف کرد که از برجسته ترین عناصر بعثی پذیرایی می کند. در عین حال با نگاه به مواضع اردن در بحران سوریه درمی یابیم که اردن قاعدتا با تحرک داعش در عراق موافق نیست و آن را تهدیدی علیه خود ارزیابی می کند. از سوی دیگر اردن به عنوان کشوری که از سوی آمریکا و عربستان حمایت می شود، نمی تواند در نقطه مقابل سیاست این کشورها درباره عراق قرار گیرد بنابراین از این منظر اردن با جریان عمومی آمریکایی عربی درباره عراق هماهنگ است. اما با این وجود اردن به شدت از سرایت بحران در عراق و سوریه به خاک خود نگران است.

وجود حدود 4/5 میلیون جمعیت فلسطینی که در فاصله سالهای 1967 تا 2014 (یعنی نزدیک به پنج دهه) در شرایط بسیار سختی در اردن زندگی کرده اند، یک ماده انفجاری و ویرانگر به حساب می آید. ورود داعش به داخل اردن که تنها کمی بیش از 21 درصد خاک عراق مساحت دارد، شرایط را برای دولت اردن به سرعت بحرانی می کند. غلبه جمعیت فلسطینی بر اردنی (65 درصد در برابر 35 درصد) نگرانی هایی را هم برای آمریکا و رژیم صهیونیستی به وجود می آورد چرا که وقتی اوضاع از دست پادشاه اردن خارج شود، هیچکس نمی داند پس از آن چه روی می دهد. بنابراین می توان گفت در منطقه هیچکس با نفوذ داعش به داخل اردن موافق نیست.

روابط عراق و اردن طی دوران زمامداری صدام حسین و شاه حسین به طور ویژه ای رو به پیش بود تا جایی که در جریان جنگ اول خلیج فارس، اردن در کنار عراق بود و از حمله غرب به عراق انتقاد می کرد از این رو شاه حسین در سال 1378 در حالی مرد که دیگر مورد اعتماد عربستان و آمریکا نبود و البته او عایداتی هم از اینکه کنار صدام حسین قرار گرفته بود، به دست نیاورد. روابط دو کشور با روی کار آمدن عبدالله دوم در اردن استمرار پیدا کرد و اردنی ها پس از سقوط رژیم بعثی به فرماندهان و عناصر فراری ارتش، حزب بعث و دیوانسالاری اداری عراق اجازه دادند که در خاک اردن بمانند و از قضا بعثی ها در اردن احساس یک «میهمان» که ناچار باشند به زودی خاک این کشور را ترک کنند، نداشتند و از آزادی عمل زیادی برخوردار بودند.

اردن در فاصله سالهای 1382 تا 1393 با پوشش «همکاری انسانی» به بعثی ها اجازه فعالیت داده بود ولی واقعیت این است که دولت اردن تا قبل از شروع موج اخیر بیداری اسلامی گمان می کرد حضور بعثی ها در اردن قدرت چانه زنی آنان را در مواجهه با آمریکا و عربستان و دیگران بالا می برد. با شروع بیداری اسلامی، دولت اردن که از حرکت اخوان المسلمین بشدت بیمناک بود، گمان می کرد در صورت ضرورت سرکوب اسلام گراها، بعثی ها می توانند نقش های امنیتی مهمی بر عهده بگیرند کما اینکه اردن با پذیرفتن «جمعیت العلمای عراق» که از گروه های نسبتا میانه رو تشکیل می شد، گمان می کرد از طریق این جریان مذهبی قادر به مهار جریانات اسلام گرا می شود.

وقتی داعش از الانبار به سمت «نینوا» و «صلاح الدین» به حرکت درآمد، اردن درباره اینکه چه موضعی باید اتخاذ کند دچار تردید جدی شد از این رو مواضع رسمی اردن در مواجهه با حرکت تروریستی داعش بعثی در عراق به مرور دستخوش تغییر شد. واکنش اردن به داعش در آغاز حرکت، «مذهبی» معرفی کردن آن بود ولی این موضع کمتر از دو هفته تغییر کرد و دولت اردن وانمود کرد که تروریزم داعش در عراق را محکوم می کند دلیل اصلی این دگرگونی این بود که برخلاف بعضی از کشورهای دیگر تهدید اردن یک تهدید نزدیک محسوب می شد.

در عین حال اسناد زیادی وجود دارند که از نقش نسبتا فعال اردن در بحران عراق خبر می دهند. اردن از 1382 در استان های شرقی خود پادگان هایی را به نیروهای بعثی داده بود و در میان کشورهایی نظیر یمن و سوریه بیشترین تعداد بعثی ها را در خاک خود پذیرفته بود.

در عین حال رژیم اردن با پناه دادن به «حارث الضاری» رئیس تشکیلاتی موسوم به «هیات علماء و مسلمین عراق» از سال 2006 میلادی و در اختیار دادن امکانات رسانه ای، سهم قابل توجهی در دامن زدن به درگیری های مذهبی در عراق ایفا کرد. بعضی از خبرهای تایید نشده دیگر بیانگر آن است که اردن برای داعش پادگان های زیادی را در نظر گرفته و به تمرین و آموزش نظامی آنان پرداخته است. این در حالی است که طی این دوران، دولت عراق بارها از مقامات اردنی خواست که فعالیت این گروه ها در خاک خود را متوقف گرداند که موفق نشد.

اردن سالهاست که در معرض یک انقلاب مذهبی قرار دارد. مسلمانان در این کشور از سایر کشورها زودتر علاقه سیاسی خود به دنبال گیری انقلاب اسلامی نشان دادند و پیروزی نسبی اخوانی ها در اولین انتخابات مجلس پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، عمق نگاه راهبردی مردم این کشور به انقلاب اسلامی را نشان داد. پس از این دولت اردن تلاش کرد تا نشان دهد که آماده پذیرش اصلاحات می باشد ولی واقعیت این بود که رژیم اردن زیر بار تغییر قوانین به نفع اصلاح جامعه نرفت و تنها به تغییر چند مقام خود اکتفا نمود.

از آن زمان به بعد اردن در صحنه های مهم منطقه ای نقش یک «حاضر غایب» را بازی کرد.
دولت اردن پس از پیروزی انقلاب اسلامی قادر نبود که به طور آشکار به نقش قدیم خود در روابط با آمریکا و رژیم صهیونیستی ادامه دهد و از این رو در طول سه دهه اخیر دولت های حاکم بر اردن به حالت انفعال ادامه حیات داده اند. این در حالی است که در دوره اول حکومت، ملک حسین یک پای ثابت تحولات مهم منطقه ای به حساب می آمد هر چند این یک نقش انضمامی و مرتبط با غرب بود.

ملک عبدالله دوم اگرچه در مقابل حرکت های مردم نمی ایستد و به محض آنکه یک اعتراض مدنی و یا سیاسی شروع می شود، کابینه را منحل و فرد جدیدی را مامور تشکیل کابینه می نماید اما در عین حال از مبارزات مذهبی به شدت نگران می شود چرا که ملک عبدالله در بحران های مذهبی قادر به ایفای نقش نیست و این می تواند دامنه بحران را گسترش داده و از کنترل خارج نماید. از این رو سایش و شکست تروریزمی که در منطقه به نام مذهب بحران سازی می کند برای عبدالله یک موقعیت خوب به حساب می آید ولی در همان حال تروریزم بعثی برای عبدالله سبب نگرانی نمی شود چرا که از یک سو بعثی ها از قدرت مردمی بهره مند نبوده و همان هستند که دیده می شوند و از سوی دیگر بعثی ها به راحتی با حکومت اردن کنار آمده و دست و پای خود را در روزی که لازم باشد، جمع می نمایند.

اما یک نکته دیگر هم حائز اهمیت است و آن موقعیت ترانزیتی اردن برای تروریزم و رژیم صهیونیستی است. اردن در بین کشورهای عرب همسایه فلسطین بیشترین مرز را با رژیم صهیونیستی دارد. حداقل نیمی از مرزهای این رژیم در مجاورت مرزهای غربی اردن است. اگر درباره نظر رژیم تل آویو درباره تروریست های داعش، جبهه النصره و ارتش آزاد در سوریه تردیدی داشته باشیم درباره نظر این رژیم در مورد این تروریست ها در عراق تردیدی نداریم چرا که پر واضح است که با کاسته شدن از سیطره دولت سوریه بر مرزهای خود، آینده را چگونه می توان پیش بینی کرد؟ وقتی مرزهای سوریه ناامن می شود به معنای ناامن شدن مناطق حاصلخیز فلسطین نیز می باشد و از این رو صهیونیست ها اگرچه به سقوط اسد در دمشق چشم دوخته بودند ولی نگرانی خود از بهم ریختگی وضع مرزها را نیز پنهان نمی کردند. در مورد اردن هم این موضوع صادق است در حالی که نتیجه به دست آمده در عراق برای رژیم تل آویو رضایت بخش است و توسعه ناامنی، وضع امنیتی اسرائیل را بهبود می بخشد. رژیم صهیونیستی اصرار دارد که نزاع با جبهه مقاومت را کمی از مرزهای خود دور کرده و به سمت عراق به عنوان دربردارنده موقعیت استراتژیکی و به خصوص مجاورت با مرزهای ایران سوق بدهد.

در واقع در بحران عراق یک مزیت بزرگ برای رژیم تل آویو وجود دارد و آن این است که می تواند بدون هزینه به فایده بزرگ دست یابد کما اینکه از نظر آنان تهران در بحران سوریه بدون هزینه به فایده های بزرگ دست یافته است. اما در این میان رژیم صهیونیستی به تنهایی نمی تواند به بحران عراق دامن بزند و ناچار به استفاده از واسطه هاست اما اگر به روابط قدیمی پادشاهی اردن با رژیم صهیونیستی نظر بیاندازیم درمی یابیم که اردن در بین کشورهای همسایه عراق بیشترین روابط را با تل آویو دارد. با این وصف اردن اگرچه بطور طبیعی از شعله ور شدن دامنه بحران در عراق زیان می بیند و قادر به کتمان کردن نگرانی خود هم نیست، اما در عین حال تردیدی هم وجود ندارد که از سوی کشورهای ترکیه، عربستان و رژیم صهیونیستی برای ایفای نقش در بحران تحت فشار شدید قرار دارد.

واکنش اردن به فشارهای داخلی، منطقه ای و بین المللی برای کمک فعال به تروریزم عراقی تا حد زیادی به «وضع میدان» بستگی دارد. اگر صحنه عملیاتی تداعی کننده موفقیت نسبی تروریست ها و ضعف نسبی دولت عراق باشد، اردن به طور جدی در این بحران به نفع تروریست ها وارد می شود ولی اگر روند حرکت امنیتی به نفع بغداد باشد، اصرار رژیم های ترکیه، عربستان و اسرائیل تاثیری در موضع اردن بر جای نمی گذارد.

جمهوری اسلامی:داعش، طرح آمریکائی اسلام علیه اسلام

«داعش، طرح آمریکائی اسلام علیه اسلام» عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی ات که در آن می خوانید؛سخنگوی گروه تروریستی "دولت اسلامی عراق و شام" که به داعش معروف است و با جنایت هایی که در مدت کوتاه ظهور خود مرتکب گردیده پرونده سنگینی از قساوت، خشونت، خونریزی، سر بریدن انسان ها، کشتار بی رحمانه زنان و کودکان، اعدام های دسته جمعی و حتی آدم خواری از خود به ثبت رسانده است، در یک ویدئوی کوتاه که بر روی اینترنت منتشر شد از تشکیل "خلافت اسلامی" و تعیین خلیفه برای مسلمانان خبر داد!

از سوی دیگر روزنامه آمریکایی فاینشنال تایمز به نقل از این سخنگو (ابومحمد عدنانی)، از ابوبکر بغدادی به عنوان خلیفه انتخابی شورای داعش نام برد و تاکید نمود که بغدادی نیز این انتخاب را قبول و خود را رهبر مسلمانان جهان دانسته و از تمامی مسلمانان خواسته با او بیعت کنند. در همین حال، یکی دیگر از اعضای ارشد گروه تروریستی داعش به نام ابوتراب المقدسی، با این ادعا که مردم بخاطر آنکه سنگ ها را لمس کنند به مکه می روند نه به خاطر خدا، تاکید کرد بزودی با تصرف عربستان سعودی، خانه کعبه را ویران خواهیم کرد و با اذن رهبرمان همه کسانی را که سنگ ها را در کعبه می پرستند خواهیم کشت! این عضو ارشد شورای داعش از تلاش این گروهک برای تصرف شهر عرعر در عربستان سعودی خبر داده است.

تردیدی وجود ندارد که آنچه باعث شد در مدتی بسیار کوتاه نام گروه تروریستی داعش بر سر زبان ها بیافتد، میزان قساوت و جنایت های وحشیانه اعضای این گروه علیه مردم سوریه و عراق بود. گروهی که به وجود آورندگان آن به طور عمد تلاش کردند چنان چهره ترسناکی از اعضای این گروه به جهانیان عرضه کنند که علاوه بر آنکه به عنوان پشتوانه ای برای موفقیت در عملیات های جنایتکارانه آنان در آینده مورد استفاده قرار می گیرد، رعب و وحشت ناشی از عملکرد آنان و افکار متحجرانه و افراطی این گروه که به نام دین اسلام عرضه می شود، آنها را به عنوان چهره واقعی مسلمانان به جهانیان معرفی نماید.

اکنون این سؤال مطرح است که داعش چگونه و توسط چه کسانی در مدتی کوتاه به این جایگاه دست یافت؟ هر چند پاسخ این سؤال برای بسیاری از مردم و حتی افکار عمومی در جهان روشن است و حامیان اصلی این گروه جنایتکار نزد افکار عمومی شناخته شده هستند، اما اعتراف دیروز منابع نزدیک به مقامات برخی کشورهای عربی در پایگاه خبری "فورث مدیا" ی چین مبنی بر اینکه سفارت آمریکا در آنکارا هدایت نیروهای بعثی - داعشی در کشور عراق را برعهده دارند، تأییدی بر نقش اصلی دولت آمریکا از ابتدای پدید آمدن گروه های جنایتکار منطقه است.

این یک واقعیت است که دولتمردان آمریکایی گروه تروریستی القاعده به رهبری اسامه بن لادن را بوجود آوردند و از دل این گروه طالبان را بیرون کشیدند و پس از فجایعی که این گروه ها در افغانستان به بار آوردند، بهانه را برای حضور نظامی آمریکا و همپیمانان غربی اش در خاورمیانه فراهم نمودند که منجر به اشغال افغانستان و سپس عراق و در نهایت بی ثباتی امنیتی در منطقه خاورمیانه گردید.

دولتمردان آمریکایی پس از مدتی به دلیل ترسی که از افشا شدن مزدوری امثال بن لادن داشتند، با لشکرکشی نظامی بن لادن را کشتند و به ظاهر از دست وی و افشاگری های احتمالی اش در معرفی آمریکا به عنوان نقش اصلی به وجود آورنده گروه های تروریستی در منطقه خلاص شدند. آمریکایی ها هر چند با قتل بن لادن درصدد بودند چنین القا نمایند که واشنگتن با القاعده و طالبان مخالف است و در پاره ای از مواقع این دروغ را توانستند به برخی از سران ساده لوح کشورهای عربی نیز بقبولانند، اما سران دولت های منطقه غافل از این بودند که شاخه های رشد یافته از شجره خبیثه ای که آمریکایی ها تحت عنوان القاعده پرورش داده اند در هر یک از کشورهای اسلامی درحال رشد و نمو است و بعد از مدت کوتاهی برخی از این شاخه ها خود را در کشورهای خاورمیانه و مغرب عربی و آفریقا نشان دادند. اکنون این مولود آمریکائی که با کمک های مالی، تسلیحاتی و سیاسی برخی سران دولت های اسلامی رشد کرده اند، با صراحت، سران همین کشورها را مورد تهدید قرار داده اند.

داعش بدون تردید در کنار دیگر گروه های تروریستی انشعاب یافته از القاعده و طالبان، مولود دولتمردان آمریکایی است و هدفی جز این ندارد که طرح ها و توطئه های غربی ها علیه کشورهای اسلامی را محقق نماید و ضمن درگیر کردن مسلمانان با یکدیگر که خواسته اصلی مولود دیگر غربی ها در منطقه یعنی رژیم صهیونیستی است، توان و امکانات کشورهای اسلامی را از میان ببرد و برای دراز مدت تخم نفاق و کینه را در قلب مسلمانان علیه همدیگر بکارد و از اسلام، علیه اسلام استفاده کند، هدفی که غربی ها از دیرباز آرزوی آن را در سر می پروراندند و آن را بهترین روش برای مقابله با مسلمانان می دانند.

آن دسته از دولت های منطقه که دیروز فرصت لازم را برای گروه های تندرو و جنایتکاری مانند داعش فراهم کردند و به جان مردم سوریه و عراق انداختند، اکنون باید نگران باشند که این گروه ها در هر یک از کشورهای اسلامی می توانند حضور داشته باشند و خود آنها را نیز تهدید کنند. حکامی که مدت های مدید درصدد ا?جاد اختلال در امنیت کشورهای اسلامی و حتی عربی بودند، اکنون به جایی رسیده اند که گروه های دست پرورده تروریستی را مخل امنیت خود می بینند و مشاهده می کنند که با پول های نفتی چگونه مولودی آمریکایی و برآمده از افکار القاعده و طالبان را پرورش داده اند و به جان خود انداخته اند.

اکنون دولت های منطقه تا فرصت دارند، ضمن حفظ انسجام در برابر این مولود آمریکایی، باید زمینه های این قبیل خشونت ها و تندروی ها که به نام اسلام و مسلمانان صورت می گیرد را از میان ببرند و با همبستگی و وحدت در کنار مردم مسلمان کشورهای منطقه قرار گیرند و بدانند که اگر جنایتکاران داعش بر اثر بی توجهی آنان بر امور مسلمین مسلط شوند، نامی از اسلام باقی نخواهند گذاشت و طبعاً از حکمرانی آنان نیز اثری باقی نخواهد ماند.

رسالت:فرصت طلب کیست، منتقد کدام است؟

«فرصت طلب کیست، منتقد کدام است؟»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛جناب آقای مطهری نماینده محترم تهران به مناسبت بزرگداشت شهدای هفتم تیر به نجف آباد رفته و دیدگاه تحلیلی خود را درباره منتقدین، بخوانید اهل فتنه بیان کرده است. روایت ایسنا از این دیدگاه را در زیر بخوانید: - مطهری با مخالفت با رویه ای که منتقدین را از سیستم حکومتی حذف می کند، گفت: "این رویه چه در زمان امام و چه پس از آن اشتباه بوده است". (1) "عده ای اصرار دارند بگویند انقلاب ریزش هایی دارد و رویش هایی و رویش ها بیش از ریزش هاست، در حالی که فقط کسانی که در مقابل انقلاب حمله مسلحانه انجام می دهند همچون گروه فرقان و سازمان منافقین، ریزش های انقلاب هستند." (2)

اینکه ریزش های انقلاب را فقط فرقان و منافقین بدانیم و چشم خود را به ریزش های دیگر که اهل فتنه هستند ببندیم نوعی چشم بندی سیاسی است. تاریخ انقلاب و حقایق آن این چشم بندی را نوعی غفلت و جهل می داند. این بیان آقای مطهری برخورد امام با نهضت آزادی و باند تبهکاری مهدی هاشمی را تخطئه می کند.

امام (ره) در 30 بهمن 1366 در پاسخ به نامه وزیر کشور وقت در خصوص نهضت آزادی می نویسند:
"1- نهضت به اصطلاح آزادی طرفدار جدی وابستگی کشور ایران به آمریکاست.

2- نهضت به اصطلاح آزادی صلاحیت برای هیچ امری از امور دولتی یا قانونگذاری یا قضائی ندارد و ضرر آنها به اعتبار آن که متظاهر به اسلام هستند و با این حربه جوانان عزیز ما را منحرف خواهند کرد... از ضرر گروهک های دیگر حتی منافقین، این فرزندان عزیز مهندس بازرگان بیشتر و بالاتر است.

3- نهضت به اصطلاح آزادی و افراد آن موجب گمراهی بسیاری از کسانی که بی اطلاع از مقاصد شوم آنان هستند، می گردند. با آنها باید برخورد قاطعانه شود و نباید رسمیت داشته باشند." (3)

اگر ریزش های انقلاب را فقط فرقان و سازمان منافقین بدانیم این برخورد قاطع امام با نهضت آزادی را چگونه می توان تحلیل کرد.

تردستی و چشم بندی آقای مطهری این است که مخالفین نظام را منتقدین می نامد و بعد به تخطئه نظر امام (ره) می پردازد. این نهایت بی مهری به امام (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی است.

اینکه ایشان ریزش های انقلاب را به "فرقان" و "منافقین" محدود می کند صرفا به این دلیل است که نظر امام و برخورد امام را تخطئه کند.

نهضت آزادی منتقد نظام نیست. از دیدگاه امام؛ "خطر آنها از منافقین بیشتر و بالاتر است و باید با آنها برخورد شود و صلاحیت هیچ کاری اعم از دولتی، قانونگذاری و قضائی را ندارند."

امام (ره) در مقابله با باند تبهکار و تروریست مهدی هاشمی و جداسازی او از آیت الله منتظری تلاش های زیادی فرمودند. اما این تلاش ها به ثمر نرسید و آقای منتظری، امام (ره) با همه عظمت و حقانیت و مشروعیت الهی اش را تنها گذاشت و به باند تبهکار مهدی هاشمی وفادار ماند.

نامه 6/1/68 و 8/1/68 امام خمینی در مورد آقای منتظری در حالی که با دلی پر خون و قلبی شکسته نوشته شد، حاوی حقایق بزرگی در تاریخ ماست.

امام (ره) در نامه اولی خطاب به آقای منتظری می فرمایند: "شما در اکثر نامه ها و صحبت ها و موضع گیری هایتان نشان دادید که معتقدید لیبرال ها و منافقین باید بر کشور حکومت کنند... با اینکه تایید شده بود که او (مهدی هاشمی) قاتل است. مرتب پیغام می دادید که او را نکشید." (4)

بعد امام ایشان را نصیحت می کنند: "سعی کنید افراد بیت خود را عوض کنید تا سهم مبارک امام بر حلقوم منافقین و گروه مهدی هاشمی و لیبرال ها نریزد. ... اجازه ندهید منافقین هر چه اسرار مملکت است به رادیوهای بیگانه دهند."
امام (ره) در پایان این پیام، دردمندانه خطاب به مردم می فرمایند:

"از خدا می خواهم که به پدر پیر مردم عزیزمان صبر و تحمل عطا فرماید و او را بخشیده و از این دنیا ببرد تا طعم تلخ قیامت دوستان را بیش از این نچشد." (5)

امام در اینجا خبر از خیانت دوستان می دهد و دردمندانه آرزوی مرگ می کند آن هم از دوستی که به تعبیر بنیانگذار جمهوری اسلامی، "حاصل عمر" او بوده است. (6)

آقای مطهری نیک می دانند جمعی از مسئولین نظام، آقای منتظری را متقاعد می کنند که از موضع لجوجانه خود پایین بیاید و ایشان نامه 7/1/68 را به امام می نویسند و محصول آن نامه، نامه 8/1/68 امام می شود که قدری نرم تر از نامه گذشته است، اما در همین نامه، امام باز تاکید می کنند؛ "بیت خود را از افراد ناصالح پاک نمایید و از رفت و آمد مخالفین نظام که به اسم علاقه به اسلام و جمهوری اسلامی خود را جا می زنند جدا خودداری کنید." (7) پس، از دیدگاه امام (ره) هم نهضت آزادی از منافقین بدترند و هم ممکن است دوستی که "حاصل عمر" ایشان باشد روزی رودرروی انقلاب بایستد و با منافقین و لیبرال ها علیه انقلاب همدست شود. این تجربه تاریخی و این برخورد هوشمندانه برای حفظ انقلاب رانباید آقای مطهری تخطئه کند و بگوید؛ "این رویه اشتباه بوده و کار غلطی است و رفتار تند با منتظری ضرورتی نداشت." چون ممکن است خودش مشمول این نصیحت امام شود! حال ببینیم منظور آقای مطهری از اینکه ریزش ها را مختص منافقین و فرقان می داند و برخورد با نهضت آزادی و منتظری را بر نمی تابد، چیست؟ او این روزها به بهانه های مختلف از سران فتنه دفاع می کند و حصر آنها را فقط به این بهانه که محاکمه نشده اند غیرقانونی می داند. چنانچه در همین سخنرانی نجف آباد گفته است: "این غلط است که ما بدون حکم قضائی و تشکیل دادگاه، عده ای را در حصر بگذاریم و بعد بگوییم به شما لطف کردیم."

چرا حصر سران فتنه را آقای مطهری غلط می داند؟ نمی دانم اگر آقای مطهری در جنگ جمل بود همین ایراد را به امیر المومنین می گرفت یا نه؟ چون حضرت امیر (ع) قبل از جنگ دستور دادند سران فتنه را نکشید و تنها بازمانده فتنه را هم با احترام به مدینه فرستاد و در حصر نگه داشت.

اگر آقای مطهری کمترین اطلاع از حکم محاربه که در کتب فقهی علما آمده داشته باشد، هرگز تقاضای محاکمه آنها را نمی کرد. چون با محاکمه سران فتنه، قطعی است حکم آنها اعدام است و سران فتنه "باغی" هستند.

ملت ایران در قیام تاریخی 9 دی همپای همه فقها و قضات عادل این حکم را صادر کردند. اما مصالح نظام چیز دیگری بود. فعلا مومنین، استخوان در گلو و خار در چشم، برخی فتنه گران و سران آنها را تحمل می کنند. بی تردید اگر حکم الهی در مورد سران فتنه صادر شود آقای مطهری آن را تاب نمی آورد و همین حرف های بی منطق و فاقد استدلال حقوقی و فقهی را به زبان می آورد.

آقای مطهری نیک می دانند اگر امام (ره) بود با این جماعت شرور، عنود، لجوج و یکدنده که در برابر جمهوریت و اسلامیت نظام ایستاده اند برخورد شدیدتری می کرد. به همین دلیل موضع امام در مورد نهضت آزادی و باند تبهکار مهدی هاشمی را با این بیان که غلط و اشتباه می داند تخطئه کرده است. حالا اشتباه ایشان از کجا ناشی می شود؟ اشتباه ایشان از این ناشی می شود که آنها را "منتقد" می داند نه "باغی"!

مطهری برای اینکه در این جایگاه بایستد کل حوادث خونین 8 ماهه سال 88 را پس از انتخابات به فراموشی سپرده است. او حتی حاضر نیست قبول کند حداقل 22 شهید به روایت بنیاد شهید در محاربه فتنه گران علیه نظام به شهادت رسیده اند. او حاضر نیست شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه در روز عاشورای سال 88 از مردان خداجوی موسوی را که فیلم آن بارها از رسانه ها بویژه رسانه های ضد انقلاب پخش شده، گوش کند. او حاضر نیست اعتراف کند که اقتدار ملی و امنیت ملی را فتنه گران به حراج گذاشتند و هشت ماه از زبان دوستان خائن به امام و انقلاب در رسانه های اهریمنی غرب به فحاشی به مردم و نظام پرداختند. او نمی خواهد اعتراف کند که تشویق تحریم های جدید برای به زانو درآوردن ملت کار همین فتنه گران بوده است. اینها اسناد مشهود و مشهور محاربان فتنه گر است.

آقای مطهری که در این دنیا می خواهد مفری برای فتنه گران با پاک کردن صورت مسئله پیدا کند، آیا فکری هم برای آخرت خود و آنان کرده است؟ آن هنگام که خداوند از آنان سئوال کند چرا به خاطر جاه طلبی و لجاجت، رای ملت را نادیده گرفتید و بر امام و نظام و انقلاب ظلم کردید و پا به پای ضد انقلاب و منافقین و آمریکای جنایتکار بر این ملت تاختید، چه پاسخی می دهند؟! آقای مطهری در همین سخنرانی نجف آباد گفته است: "گاهی عده ای فرصت طلب می آیند و انقلاب را از صحنه خارج می کنند. همان گونه که انقلاب مشروطه به همین سرنوشت مبتلا شد."
به ایشان توصیه می کنم فصل آخر کتاب نهضت های صد ساله اخیر نوشته ابوی شهیدشان را بخوانند. آنجا شهید مطهری در آسیب شناسی نهضت ها به پنج محور اشاره می کنند؛

1- نفوذ اندیشه های بیگانه
2- تجددگرایی افراطی
3- ناتمام گذاشتن نهضت
4- رخنه فرصت طلبان
5- ابهام در طرح های آینده.

اگر شهید مطهری زنده بود به این پنج بند، یک بند هم اضافه می کرد و آن، "بصیرت در برابر فتنه گران که مسیر تجدیدنظرطلبی را طی می کنند"است.

اما باز خوانی همین پنج محور می تواند وی را از تحریف صورت مسائل انقلاب پرهیز دهد و بگذارد امام و رهبری با فهم قرآنی و وحیانی انقلاب را اداره کنند نه برخی که می خواهند با احساسات و ساده لوحی با مسائل انقلاب برخورد کنند و نهضت را نیمه تمام رها کنند و نتیجه کار را به فرصت طلبان بسپارند تا دوباره استبداد داخلی و استعمار خارجی را برگردانند.

پی نوشت ها:
2 و 1- ایسنا 6تیر 93/ روزنامه جمهوری اسلامی 7/4/93
3- صحیفه امام جلد 20 صفحه 479 الی 482
5 و 4- پیام 6/1/68 صحیفه امام صفحات 330 تا 332
7 و 6- پیام 8/1/68 صحیفه امام ص 334

قدس:به صدا و سیما تبریک می گوییم

«به صدا و سیما تبریک می گوییم»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم آرش شفاعی است که در آن می خوانید؛من و همکارانم در این ستون و این صفحه مطالب انتقادی زیادی درخصوص عملکرد صدا و سیما بخصوص در دوران مدیریت مهندس ضرغامی نوشته ایم، درباره بسیاری از اتفاقات ناصحیح در این رسانه گزارش و یادداشت و مطلب نوشته ایم، اما لازم است به مجموعه صدا و سیما به خاطر یک اتفاق مهم در این رسانه تبریک بگوییم.

این هفته مستند «فیلمی ناتمام برای دخترم سمیه» از شبکه های تلویزیون پخش شد. این فیلم در جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمده بود و همان زمان نگاه و توجه بسیاری را به خود جلب کرد، ولی کمتر کسی فکر می کرد، صدا و سیمای محتاط دوران ضرغامی، بتواند انتخابی به درستی و شجاعت پخش این مستند داشته باشد؛ اتفاقی که افتاد و البته باعث حیرت شد.

«فیلمی ناتمام برای دخترم سمیه» به کارگردانی مرتضی پایه شناس روایت مستند زندگی مردی است که به دنبال نجات دو فرزندش از اردوگاه اشرف پایگاه سازمان مجاهدین خلق (منافقین) است، اما خوشبختانه فیلم برخلاف بسیاری از آثاری که معمولاً کارگردانان سیاسی ایران می سازند، کمتر شعار داده و قضاوت های مستقیم در آن کم است، اما صدبرابر یک فیلم با نریشن های کوبنده و شعاری، تاثیرگذار است.

اهمیت این فیلم به خاطر حضور چهره های سیاسی، کارشناسان و استادان دانشگاه که معمولاً عصا قورت داده در برابر دوربین می نشینند و جملات شیک تحویل مخاطب می دهند نیست، بلکه به خاطر حضور آدم هایی معمولی است که اتفاقاً در دل رویدادها هستند، پیرمردی روستایی که از ایران به عراق رفته است و پشت سیم خاردارهای اردوگاه التماس می کند که پسرش را ببیند، مردی ارمنی که در زمان جنگ اسیر شده و فریب مجاهدین را خورده است، و یکی از اعضای کادر مرکزی سازمان که بعد از هشت سال زندان انفرادی معنای مخالفت با دستور مسعود رجوی درباره طلاق های ایدئولوژیک را می فهمد.

این مستند پر است از لحظه های عجیب و تکان دهنده ای که احساسات هر انسانی را تحت تأثیر قرار می دهد. اهمیت این لحظه ها در مستند بودن و ویرایش نشدگی آن هاست. در یکی از دیدارهای پدر با فرزندانش، پسر سرانجام به حرف می آید و با وجود این که سالها نقش یک رزمنده راضی از موقعیت خود را بازی کرده است در برابر پدر و خواهرش اعتراف می کند که فرماندهان بالادستی او در سازمان مجاهدین به طور مرتب در تمام این سالها به او تجاوز می کرده اند و شکایت های او در این خصوص راه به جایی نبرده است و او برای حفظ خود تصمیم گرفته است، دیگر شب ها نخوابد. پسر در هنگام برزبان آوردن این جملات دایماً دچار لکنت است و نمی تواند و نمی خواهد حرفش را با وضوح به زبان آورد و همین لکنت هاست که بر غنای حسی این لحظات در فیلم می افزاید.

«فیلمی ناتمام برای دخترم سمیه» سندی تصویری است از عملکرد فرقه فاشیستی مسعود رجوی و نشان دهنده اوج دنائت و رذالت این گروه در پیشبرد اهداف سیاسی اش. شکنجه، حبس و قتل مخالفان فکری؛ سلب تمامی آزادی ها و انتخاب های شخصی، گروکشی از خانواده های اعضا در جهت اهداف تبلیغی و نمایشی و مجموعه ای از اقدامهای ضدبشری دیگر از زبان اعضای سابق و خانواده های اعضای فعلی این سازمان بیان می شود. نکته مهم در این باره اصرار بر پخش جهانی و گسترده این فیلم است. مردم جهان باید بدانند دولت هایشان چه تروریست های خطرناکی را از فهرست سیاه خارج کرده اند و نیز مطمئن شوند، اصرار ایران بر استرداد اعضای سازمان نفاق بیشتر از همه به سود خود آنهاست که در چنبره تصمیمات زن و شوهری دیکتاتور و دیوانه اسیر شده اند و راهی برای فرار ندارند.

سیاست روز:آینده عراق: شکست استکبار و وهابیت...

«آینده عراق: شکست استکبار و وهابیت... »عنوان سرمقاله وزنامه سیاست روز به قلم علی یوسف پور است که در آن می خوانید؛۱ـ بین النهرین یا عراق امروزی وشامات (سوریه ـ لبنان ـ اردن و فلسطین) از مهمترین نقاط ژئو پلتیک و ژئو استراتژیک جهان می باشد. سابقه تاریخی آن ظهور تمدن های اولیه ـ ظهور پیامبران الهی در قبل از اسلام کل مناقشه دولت های ایران و روم بوده است.

بعد از اسلام هم مرکز حکومت علوی ـ اموی و عباسیان بوده است عراق به تعبیری قلب خاورمیانه می باشد و مرکز تلافی سه نحله تمدن اسلامی می باشد. ایرانی ها ـ ترک ها و عرب ها

۲ـ اگر چه ملت عراق از سه گروه شیعیان، اهل سنت و اکراد تشکیل شده است اما در طول تاریخ بعد از اسلام، حکومت های طولانی عباسیان، عثمانی و یکصد سال اخیر اهل سنت در عراق حاکم بودند، در دولت صدام کردها و شیعیان به شدت سرکوب می شدند و ارتش ،استخبارات، گارد ریاست جمهوری، فدائیان صدام و هیات حاکمه اکثریت قاطع را اهل سنت تشکیل می دادند.

سقوط صدام باعث گردید که شیعیان و اکراد به حقوق خویش دست یابند ضمن اینکه در ساختار فعلی اهل سنت هم به میزان جمعیت خویش در حکومت شرکت دارند، ریاست مجلس، و معاونین رئیس جمهور و نخست وزیر از اهل سنت هستند اما وجود یک عراق قدرتمند متکی به آرای مردم برخلاف منافع دول استکباری، اسرائیل و دول عربی دست نشانده غرب می باشد بخصوص زمانی که این دولت روبه رشد در عراق در جبهه مقاومت قرار گیرند.

استکبار جهانی برای برهم زدن معادلات قدرت و ایجاد حاشیه امن جهت اسرائیل و مقابله با ایران درصدد طراحی ایجاد یک امارات عربی جدید به تعبیر خودشان در عراق و شام می باشدکه اهداف آن قطع دسترسی ایران به سوریه و عراق، ایجاد امنیت جهت اسرائیل و به آشوب کشاندن مستمر و دائمی منطقه و عقب نگهداشتن ملت های منطقه می باشد .

این امارات جدید از ترکیه شروع می شود سرزمین های شمال و غرب عراق، شرق سوریه، اردن و فلسطین را در مرحله اول شامل می شود بعد از استقرار این دولت در مرحله بعد کردستان عراق و لبنان را هم در آن ادغام خواهند نمود. این نقشه استکبار جهانی جهت خاورمیانه جدید می باشد اما به دلایلی که در ذیل خواهد آمد این نقشه با شکست روبرو خواهد شد.

۳ـ در طول تاریخ گروه های افراطی نظیر حنابله و قرامطه دست به کشتارهای وسیع و فجیع از مسلمانان زدند اما همگی آنان نیست و نابود شدند زیرا روش و عمل آنان نه مطابق شرع مقدس اسلام بود و نه با معیارهای انسانی و عقلانی مطابقت داشت، گروه های امثال طالبان، القاعده، بوکوحرام، داعش که هیچگونه مرزی را برای جنایات خویش قائل نیستند به طور قطع از طرف همه فرق اسلامی و افکار عمومی جهان طرد خواهند شد. و به همراه فرقه وهابیت که دست ساخته استکبار جهانی می باشد به زباله دان تاریخ خواهند افتاد.

سلسله شکست های استکبار به همراه عواملش در منطقه تداوم می یابد، شکست در جنگ ۳۳ روزه، ۲۲، روزه خروج از جنوب لبنان، شرکت در سوریه، با توجه به فتوای مرجعیت در عراق و بسیج شیعیان ونیروهای اهل سنت، در آینده شاهد شکست تروریست های داعش در عراق خواهیم بود. بسیج شیعیان عراق به همراه اهل سنت قانون گرا در آینده نه چندان دور گروهک داعش را به گورستانها می فرستند همانگونه که هشت سال جنگ تحمیلی باعث گردید ملت ایران به توانمندیهای بی نظیری دست پیدا کند. ملت عراق هم در مبارزه با داعش به پیروزی های بزرگی دست پیدا خواهد کرد. و با ثروت های خدادادی مانند نفت که کشور عراق دارد. این کشور در آینده یکی از اثرگذارترین کشورهای منطقه خواهد بود و عراق قدرتمند باعث سقوط حکومت های مرتجع عربی خواهد شد.

وطن امروز:آیا از فرق سر نظام هم می توان عکس گرفت؟!

«آیا از فرق سر نظام هم می توان عکس گرفت؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛ گرمای کلافه کننده هوا، ایضا این معضل لامروت ریزش مو، برآنم داشت تا ماه رمضان را برای سر مبارک، با «نمره ۱۲» شروع کنم! یعنی که کچل! تا کی این سر پرسودا، نمره ۲۰ از خدا بگیرد، حضرت حق، خودش می داند و بس!

آخرین بار که خواستم موهای خود را تا همین حدود، بلکه شدیدتر بزنم، فریضه حج بود. روز عیدقربان، جناب سلطانی عزیز که امسال هم برنامه سحرش ان شاء الله معرکه باشد، ساده و بی تکلف، تیغ به دست، افتاده بود به جان خلق الله. نوبت به تراشیدن سر ما که رسید، پزشک کاروان هم از راه رسید؛ «موی این را نمی زنی ها… سرش درب و داغان است… تیغ زدن اصلا صلاح نیست… برای این، واجب که نیست، اشکال هم دارد» و...

این شد که با موهای بلندتر از موقع رفت، برگشتیم وطن! همه حاجی ها سر تراشیده بودند، الا من بینوا. همه هنگام تیغ زدن سر، انگشت نما می شوند، ما آنجا پیش جماعت حاجی، با موهای مجعد و به نسبت بلند خود، انگشت نمای خلایق شده بودیم! و از آنجا که نمی توانستم امتناع پزشک کاروان را روی پیشانی خود نصب کنم، راه به راه تحمل می کردم نیش و کنایه این و آن را؛ «این چه حجیه؟»، «رفته تمتع، دلش نیومده از موهاش بگذره!» و…

حج آن سال، حدود یک سال و نیم، از بحبوحه فتنه ۸۸ می گذشت و هنوز ماجرا داغ بود، آنقدر که مقابل خانه خدا، متن وبلاگی می نوشتی، صدای رئیس قوه در می آمد! همین داغی ها بود که پزشک کاروان را برآن داشت مرا از تراشیدن موهایم بازدارد. سر و صورت من، سر جمع، حدود ۳۵ شاید هم ۴۵ - دقیقش خاطرم نیست!- بخیه خورده بود و از همه بدتر اینکه وسط کله ام، اندازه ۲ بند انگشت، گود بود و بشدت نرم، گویی که اصلا استخوان ندارد! آن ایام گاهی که دچار سردرد مزمن می شدم، می رفتم دکتر تا برایم نسخه عمل دوباره بپیچد، بلکه این گودی پر شود و محکم! لیکن سوداهای این سر، رنگی تر از آن بود که بخواهم تن به چنین عملی بدهم! همان کمای ۹ ساعته، عمل چند ساعته، عمل بیلبیلک پلک چشم، عمل چی چی سر، کار کردن روی فلان جای جمجمه، بیرون آوردن خرده سنگ ها از بهمان جای کنار مغز... و ایام نقاهت دور و دراز که سبب ساز شایعات سخیفی درباره ام شده بود، واقعا کافی بود! کافی بود لعنتی!

الغرض! همه چیز از شب مهیب ۲۵ خرداد ۸۸ شروع شد؛ بلوار شهید کاوه، که البته فتنه گران «شهید»ش را جا می انداختند؛ «بلوار کاوه!» اصلش را بخواهی، سران فتنه و الباقی عوامل شان، مشکل با همین لفظ «شهید» دارند. مشکل با همین لفظ شهید دارند که می بینی «معنی» را هم عوضی می روند! و الا چیست مگر «جمهوری اسلامی»؟! جز نظامی الهی که تکیه بر خون ۳۰۰ هزار شهید زده؟! این شهدا نبودند، همین شهید محمود کاوه مشهدی نبود، چه بسا اتفاقات دیروز سوریه و امروز عراق، گریبان کشور ما را گرفته بود. اگر در همین سال ۸۸، بسیجی شهید حسین غلام کبیری، مثل مرد، سینه سپر نمی کرد و اگر جانباز شیمیایی؛ حاج احمد پاریاب –که هم اینک روزه با شهدا می گیرد در همسایگی خدا- با همان کپسول و بند و بساطش، با یک سینه پر از خس خس، وسط صحنه نمی آمد،
ای بسا رئیس جمهور آمریکا، بی هیچ اذن و اجازه ای، خاک پاک وطن را، آلوده به قدم نجسش می کرد، حکایت همسایه شرقی! آه! از آنجا که روزی نه خیلی دور و دیر، جای جای این همسایه مظلوم، بخشی از خاک پهناور ایران خودمان بود، هر وقت یاد حضور بی ادبانه و گستاخانه رئیس کاخ سفید در خاک افغانستان می افتم، سراپا فغان و افسوس می شوم! تو وقتی زیادی اجازه بگیری از کدخدایی که دیگر نیست، او در عوض، اینچنین بی اجازه وارد کشورت می شود! اینچنین بی اجازه، آنچنان گاوچران! مع الاسف، توافقات سست، به عدد چند که برسد، این استعداد را دارد! و دقیقا از ورای همین زاویه است که بزرگان، این همه تاکید مضاعف دارند روی «استقلال ملی». هر چقدر توافقات غیرملی، دهان دوست، بلکه دهان منتقد را مورد نوازش(!) قرار می دهد، این «استقلال ملی» و حفظ و بسط آن است که به قول امام راحل، توی دهان دشمن می زند، و به قول این یکی امام، خواب او را پریشان و رویایش را تعبیرناشدنی می کند.

جز آن ۲ دلیل که خط اول، اقامه کردم، از مدت ها پیش قصد کرده بودم در هیبت یک سرباز، وارد میهمانی خدا شوم که بهترین عبادت برای خدا، مجاهدت در راه خداست. آخر آخر آخر بندگی، یعنی سرباز خدا شدن. مصاف را نمی بینی؟! جنگ خدا با کدخدا، از این واضح تر؟! رمضانی است این رمضان! یک سو سپاه خداست، یک سو لشکر شیطان بزرگ، اما دست و پای ابلیس بسته است، چرا که «رمضان» است.

قصه ام را بگویم؛ حتی اصلاح با «نمره ۱۲» هم کافی بود که پیرمرد سلمانی با تعجب بپرسد؛ «سرت جای چیست؟ دعوا کردی؟» گفتم؛ «من دعوا نکردم، آنها دعوا کردند، آنها ادعا کردند، آنها شلوغ کردند، آنها آشوب کردند، آنها…»! گفتم؛ «این دور و ور، پزشکی نیست، راحت باش! دوست دارم سرم را کامل بتراشم!» گفتم؛ «من یک سر تراشیده، لااقل به خدا بدهکارم!» گفتم؛ «این کمترین حق من است که بدانم بعد از ۵ سال، تازه! چند روز هم بیشتر، آیا یادگاری فتنه از سرم پاک شده؟! و آیا دستپخت سران فتنه روی سرم تمام شده؟!» گفتم؛ «بتراش!» گفت: «همه سرت را می تراشم، اما جای باقی مانده آن دعوا را قول نمی دهم، شاید دستم لرزید!» گفتم؛ «بتراش!» و شروع کرد! اول از الباقی سرم، بعد رسید به قسمت بخیه خورده! پرسید؛ «درد داری؟» گفتم؛ «تحمل می کنم!» گفت: «اُه اُه اُه! اینجا را دیگر نمی توانم، اندازه ۲ بند انگشت، سوراخ است انگار! اصلا نرم است! چاله دارد! استخوان ندارد مثل اینکه!» گفتم؛ «آرام بتراش! اینقدری وصله پینه دارد که خون نزند!» هر چند در نهایت، از همان قسمت گود افتاده، یکی، دو، سه قطره ای، خون آمد بیرون! که با شست و شوی آخر سلمانی، تمام شد رفت پی کارش…

القصه! در دفتر روزنامه، بچه ها که مرا با این سر و وضع جدید دیدند، طبق پیش بینی، گرفتند به شوخی و مزاح. اما خیلی زود، عیش شان منقص شد! سر تراشیده شده، شد فرع بر ۲ رد بخیه طولانی روی سر، یک گودی، حتی یک زخم روی پلک چشم چپ! از همکاران، چند تایی این شوخی را سر دست گرفتند که «اگر یک عکس از سرت بگیریم، رسما فلان درصد حق جانبازی داری!» به بچه ها گفتم؛ «در اوج فتنه، آن روز که فهمیدم می خواهند کی و کی و کی را در اوج بی انصافی و صدالبته حماقت، «شهید» جا بزنند، در وبلاگم نوشتم؛ «این کار، همانا و درآوردن پرونده پدرم از بنیاد شهید همانا!» حالا بروم برای خودم دنبال پرونده؟! همان زمان هم اگر ارادتم به حاج آقای رحیمیان و دیگر خادمان بنیاد معزز شهید نبود، واقعا حرفم را عملی می کردم. ما نه دنبال پرونده هستیم، نه دنبال درصد، بلکه دنبال ادای دین خود و بدهی خود به نظامی هستیم که ۳۰۰ هزار شهید برایش داده شده».

قطعا همین است نگاه ما، اما این، همه نگاه ما نیست. گفت: «یک سینه حرف موج زند در دهان ما»… و فی الحال، بخشی از آن را می گوییم. عکاس روزنامه، خیلی راحت از سر من عکس گرفت اما عکاسی هم آیا هست که بتواند از فرق سر نظام عکس بگیرد؟! به راستی، مظلومیت مضاعف آن فرق سر چه می شود؟! یک تکه سنگ عوامل فتنه، در بلوار شهید کاوه وقتی چنین می کند، آیا می توان محاسبه کرد سنگ تهمت بزرگ تقلب امرای فتنه، آن هم در وسط خیابان انقلاب اسلامی، چه فجایعی به بارآورده؟! از این هم آیا می توان عکس گرفت؟! به سند همین عکس روزنامه، ما می توانیم با سران ملعون فتنه، مشکل شخصی، اصلا مشکل شخصی چرا؟!… مشکلات اساسی داشته باشیم اما مشکل ما با فتنه گران ۸۸، نه این سر و این سنگ، بلکه آن سنگی است که بر سر و صورت آبروی نظام ما زده شد.

از آن است که ما نمی توانیم بگذریم. از آن است. از آبروی حضرت روح الله، بلکه از شرف یوم العیار عاشوراست که نمی توانیم بگذریم! از خیمه عزای ارباب است که نمی توانیم بگذریم! توقعاتی دارند از ما بعضی ها، می خواهند بر گذشته – بخوانید بر فتنه گران سنگ به دست وحشی که حرمت سر و صورت انقلاب خمینی را نگه نداشتند- صلوات بفرستیم! ما تا به الان خیال می کردیم بعضی ها ناظر بر جمله مشهور رئیس جمهور مودب و با هوش آمریکا، فقط کاسب تحریم اند، نگو کاسبی با صلوات هم می توانند! بر حرامی زبان نفهم بی قانون، لعن و نفرین سزاوارتر است تا صلوات! دروغ به آن بزرگی گفتند، تهمت به آن درشتی زدند، و به همان بزرگی و درشتی با سنگ بر سر و صورت انقلاب اسلامی مادران شهیدداده زدند که فی الحال صلوات نثارشان کنیم؟! ما در امتداد آن عدل و داد وعده داده شده و دقیقا از همان منظر، همچنان خواهان محاکمه سران فتنه و امرای فتنه هستیم و محاکمه مفسد فی الارض، یعنی؛ «اختتام حصر، آغاز اعدام، تمام».

من فی الحال، سؤالم از جناب قاضی القضات محترم و عزیز این است؛ «در جواب این همه ملاحظه البته قابل فهم شما، چه بود و چه بوده واکنش فتنه گران؟ عمل به مر قانون هم نشود، بلکه فقط ۲۵ درصد قانون در حق بعضی از این فتنه گران اجرا شود، کافی است تا فرشته عدالت، کار انقلابی خودش را کرده باشد! شگفتا! کانه قوه قضائیه، یک چیز هم این وسط بدهکار شده، هر روز می نوازند و می تازند به دستگاه قضای ما. به خدا آنچه در این بلبشو، از فهم ما خارج است، حد بی حد وقاحت سران فتنه و البته کسانی است که توهم زده اند؛ فتنه ۸۸ ان شاء الله گربه است!» سؤال می کنم؛ «وقتی سنگ کوچک عوامل فتنه، از جواب دادن به حقیری چون من عاجز است، چه می خواهند جواب دهند امرای فتنه، آن سنگ بزرگ را که زدند بر سیمای انقلاب و جنگ و جهاد شهید محمود کاوه؟!» شباهنگام ۲۵ خرداد ۸۸ را می گویم؛ «۲۵ خرداد ۸۸».

از این روز، سال ها گذشته اما نه آنقدر که همین پنجشنبه گذشته، بازهم مادر شهید غلام کبیری بر بالای مزار فرزندش در مجاورت «قطعه ۲۶» خون گریه نکند! گذشته اما نه آنقدر که ما فراموش کنیم شعار «جمهوری ایرانی» را. آن شب… همه شب های فتنه را می گویم؛ تروریست های وطنی، افتاده بودند به جان قانون، به جان فهم و شعور، به جان ۴۰ میلیون رای و به جان یک انتخابات باشکوه. بدترین سنگ پرانی ها، سنگ پرانی به قانون است، سنگ پرانی به انتخابات است، سنگ پرانی به استقلال ملی است. موی آدمی بریزد، طوری نیست؛ شرف آدمی نریزد! در مصاف سنگ و سر، بنگر بعضی ها به که صلوات می فرستند؟! و در مصاف خدا و کدخدا… کدخدای موهوم، بنگر سنگ کدام را به سینه می زنند؟! ولی فقیه، ما را «سرباز خدا» بارآورده… خیال بعضی ها تخت؛ سنگر ما تغییر نمی کند! غلط نکرده باشم بنزین وارداتی، موتور بصیرت بعضی ها را پایین آورده که با زور و شلاق می خواهند ما را «سرباز کدخدا»یی کنند که دیگر نیست! خدایا! تو شاهد باش که ما از موضع ربنای مسجد ارک، یک قدم عقب نگذاشته ایم. آنان که در جست وجوی بازی «برد- برد» در بیراهه ها نشسته اند، عن قریب سمفونی خالق و مخلوق را در دستگاه ظهور به تماشا خواهند نشست؛ بازی «برد- برد» را. خدایا! می خواهی همه انقلاب اسلامی را با همه شهدایش، همه سرهایش، همه سوداهایش و همه بسیجیانش، همه ملتش یکجا تقدیم بقیه.. الله کنیم، زودتر مهدی موعود را بفرست… .

حمایت:در حاشیه طرح تحول علوم سیاسی

«در حاشیه طرح تحول علوم سیاسی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم دکتر بهرام اخوان کاظمی است که در آن می خوانید؛بعد از انتشار سرفصل ها و 91 کتاب جدید رشته علوم سیاسی در دوره کارشناسی، حدود 160 استاد رشته علوم سیاسی در نامه ای به رییس جمهور، درخواست کردند که به دلیل مشکلات و نواقص موجود در بازبینی و اصلاح عناوین و سرفصل های رشته علوم سیاسی، دستور ویژه ای برای توقف یک ساله، به منظور برطرف کردن این مشکلات صادر کند.

در نامه استادان علوم سیاسی به رئیس جمهور آمده: «آنچه به نام اصلاح عناوین و سرفصل های رشته علوم سیاسی تاکنون انجام شده بدون مشارکت و تایید اعضای هیات علمی گروه های علوم سیاسی و نهادهای مرجع و معتبر علمی حوزه علم و سیاست بوده و از آسیب ها، تنگناها، نواقص و خلاء های جدی برخوردار است». دکتر منوچهر محمدی رئیس کارگروه علوم سیاسی شورای تحول و ارتقای علوم انسانی شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز اخیرا اعلام کرده است که سرفصل های جدید به دانشگاه ها ابلاغ شده و قرار است از اول مهر ماه امسال برای دانشجویان جدید اعمال شود. اما آنچه در این میان جای سوال است اینکه با وجود تصویب این سرفصل ها در شورای تحول و دفتر برنامه ریزی وزارت علوم، این نامه نگاری ها با چه اهدافی صورت می گیرد؟

در وهله اول باید تاکید کرد که بازنگری در سرفصل های علوم سیاسی، در راستای اسلامی سازی علوم انسانی امری ضروری و واجب است چرا که هنوز در این رشته برخی رویکردها به عنوان «وحی منزل» تلقی می شوند و همچنان در دانشگاه های ایران نگرش های بومی و اسلامی از مرتبه و منزلت لازم برخوردار نیستند. در این میان اما فرآیند بازنگری در سرفصل های علوم سیاسی از سوی دو نهاد علمی کشور مورد توجه قرار گرفت: اول در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و دیگر در معاونت فرهنگی وزارت علوم. در همین راستا بعد از تشکیل کمیته ها و کارگروه های بازنگری، فراخوانی برای همه گروه های آموزشی سراسر کشور ارسال شد و نظر آنها را برای همفکری و همکاری در این روند جویا شدند و از آنها برای مشارکت در این کار دعوت به عمل آمد.

هر چند به رغم ادعای امضا کنندگان نامه یاد شده، این دعوت از سوی بسیاری از افراد مورد اجابت قرار نگرفت.در مرحله اجرای این طرح هم البته معضلات بسیاری وجود دارد؛ اول اینکه منابعی که دقیقا با سرفصل ها متناسب و همسو باشند، برای تدریس، به حد کفایت وجود ندارد و شاید همین امر باعث شده تا برخی انتقادها به کتاب های پیشنهادی در این طرح وارد شود. مشکل دوم هم کمبود اساتید همسو با این سرفصل ها در میان جامعه دانشگاهی کشور است.

در همین رابطه بد نیست بدانید که نامه ای به دانشگاه ها ارسال شد و از اساتید علوم سیاسی دعوت به عمل آمد تا دوره های توجیهی را در همین راستا طی کنند اما متاسفانه این موضوع نیز با استقبال کمرنگ اعضای هیئت علمی و گروه ها ی علوم سیاسی مواجه شد. هر چند به نظر می رسد جابجایی دولت و تغییر آرایش سیاسی جناح های کشور نیز در این امر بی تأثیر نبوده است.این موضوع قابل انکار نیست که با وجود همه ضرورت هایی که در خصوص تغییر سرفصل های علوم سیاسی وجود دارد، همچنان مقاومت ها و تقابل هایی در مقابل این طرح وجود دارد که غالبا فاقد مبنای علمی و ارزشی و انقلابی است. هر چند که شاید در اجرای این فرایند نیز قدری شتابزدگی و عجله دیده می شود. در حال حاضر جو برخی از دانشگاه ها و حتی برخی از دانشجویان نیز وفاق تام و تمامی با این طرح ندارد اما با وجود همه این مخالفت ها، بالاخره این طرح می بایست از جایی شروع می شد.

نکته حائز اهمیت بعدی این است که با نگاهی به اعضای حاضر در کمیته های مختلف کارگروه تحول و ارتقای علوم سیاسی شورای عالی انقلاب فرهنگی می توان ملاحظه کرد که از غالب دانشگاه های برتر و برجسته کشور در این کمیته ها حضور دارند. البته باید این نکته را هم در نظر داشت که فراوانی اساتیدی که در زمینه بومی سازی علوم انسانی در ایران کار می کنند، در دانشگاه امام صادق، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) بیشتر است.

با این همه در طول مسیر بازنگری و تدوین سر فصل ها ی جدید، دست یاری به سوی همه نهادها و مراجع علمی و دانشگاهی دراز شد اما متاسفانه این دعوت کمتر اجابت گردید. با این وجود باز هم این امکان وجود دارد که با مشارکت اساتید و پژوهشگران منصف و همسو با آرمان ها و ارزشهای بومی و ملی کشور، این طرح از غنای بیشتری برخوردار شود.

شرق:استیضاح زودهنگام و هزینه دار

«استیضاح زودهنگام و هزینه دار»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم علی عباسپور تهرانی است که در آن می خوانید؛به تازگی طیفی از نمایندگان مجلس با حدود 50 امضا، به دنبال استیضاح وزیر علوم هستند؛ مساله ای که در قانون صراحتا به عنوان حق قانونی نمایندگان مجلس تاکید شده اما به عنوان یکی از مخالفان این طرح استیضاح با توجه به سوابقم در دانشگاه ها و کمیسیون آموزش مجلس به ذکر چند نکته در این باره می پردازم:

1- یکی از علت های اصلی که طرح استیضاح آقای رضا فرجی دانا، وزیر علوم می تواند عجولانه باشد، این است که وزارت علوم در مقایسه با سایر وزارتخانه های دولت دیر تر کار خود را شروع کرد. دلیل آن هم عدم رای اعتماد مجلس به گزینه هایی همچون آقای میلی منفرد بود که باعث شد این وزارتخانه دیر تر کار خود را آغاز کند. همین مساله باعث می شود که در تحلیل ها از عملکرد آقای دکتر فرجی دانا نباید عجول باشیم و به نظر من باید به ایشان فرصت داد تا برنامه هایی که در زمان گرفتن رای اعتماد مطرح کردند را اجرایی کند. بر همین اساس به نظر می رسد باید جو ناآرام میان وزارت علوم و کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس کاهش یابد و وزیر علوم با فرصت مناسب و به هنگامی که دارد بتواند برنامه های این وزارتخانه را پیش ببرد.

2- از سوی دیگر آنچه طی روزهای گذشته در دلایل استیضاح آقای دکتر فرجی دانا مطرح می شود، بحث هایی همچون «نگرانی از کندشدن روند علمی کشور با اقدامات و انتصابات» ایشان است که در لابه لای اظهارات برخی نمایندگان دیده می شود. با توجه به سیمای علمی کشور، تجربیات علمی دکتر فرجی دانا و سابقه اینجانب در مجلس و مدیریت آموزشی کشور به نظر می رسد، این اظهارات تا حد زیادی حساسیت های بیش از اندازه و بی مورد است. ناظران دانشگاهی در کشور همگی بر این مساله واقف هستند که حرکت علمی کشور وابسته به یک فرد یا یکی، دو مورد تصمیم بنده در وزارت علوم نیست. از ابتدای انقلاب تا به امروز وزرای زیاد و دولت هایی با نگرش های سیاسی متفاوتی آمده اند و حرکت علمی کشور متوقف نشده است و دانشگاه ها در مسیر علمی خود حرکت می کنند. نکته دیگر سوابق علمی و اجرایی موفق فرجی داناست که به نظر من می تواند به تسریع حرکت علمی در کشور کمک کند. به همین دلیل؛ وزیر علوم، نه می تواند و نه اراده آن را دارد که حرکت علمی در کشور را متوقف کند.

3- نکته مهم دیگری که نمایندگان مجلس باید مدنظر داشته باشند، حق قانونی آقای فرجی دانا برای انتخاب روسای دانشگاه هاست. چرا که روسای دانشگاه ها یکی از اصلی ترین بازوهای اجرایی برنامه های فرجی دانا هستند و همیشه این حق را ما برای وزیر علوم قایل بودیم. حتی در برخی دولت ها مثل دولت نهم و دهم که دولت نهم ادامه دهنده راه دولت دهم بود و رویکرد ها همان رویکرد های قبل بود، شاهد این مساله بودیم که وزرای جدید بازهم اقدام به تغییر روسای دانشگاه ها می کردند و ما هم در آن زمان در کمیسیون آموزش مجلس این حق قانونی وزرا را به رسمیت می شناختیم.

4- در مجموع می توان گفت استیضاح فرجی دانا زودهنگام و هزینه دار است. به نظر می رسد هم مجلس و هم وزارت علوم باید به دنبال تعامل با یکدیگر باشند. مجلس باید حق قانونی وزیر علوم را به رسمیت بشناسد و متوجه این نکته باشد که اگر خاستگاه سیاسی وزیر نیز با نمایندگان متفاوت باشد، دلیلی بر اعمال فشار بر او نیست. از طرف دیگر وزیر علوم نیز باید با تعامل با مجلس تا جایی که در توان دارد، در انتصابات خود افرادی را معرفی کند که اکثریت مجلس نظر متفاوتی نسبت به آنان نداشته باشد.

مردم سالاری:شهرآشوب خاورمیانه

«شهرآشوب خاورمیانه»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احسان کیانی است که در آن می خوانید؛بیش از سی وچند سال پیش و یک سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، جیمی کارتر، رییس جمهوری آمریکا در سفری به تهران، ایران را جزیره ثباتی خوانده بود که به رهبری شاه توانسته در یکی از آشوب زده ترین نقاط جهان، امنیت را برقرار سازد. کارتر به شدّت در اشتباه بود. شاهی که او به وی امید بسته بود، حتّی نتوانست ثبات و امنیت حکومت خویش را تأمین کند و یک سال بعد مجبور شد فرار را بر قرار ترجیح دهد. پس از آن نیز بی اعتمادی رخ داده میان انقلاب نوپای ایران و ایالات متّحده، راه را بر هرگونه همکاری میان این قدرت منطقه ای و آن قدرت جهانی بست و موجب شد آمریکا برای برقراری نظم مورد نظر و تضمین منافع منطقه ای خویش به سوی دولت های عربی محافظه کاری بغلتد که نظام عقب مانده و دولت به مراتب فاسدتر و غیرقابل اعتمادتری نسبت به رژیم پیشین ایران بودند.

سقوط کمونیسم و غرور آمریکا مبنی بر پایان تاریخ و سلطه بلامنازع لیبرالیسم نیز مانع از توجّه به بذرهای اسلام گرایان رادیکال و غیردموکراتیکی شد که در سایه حمایت های سیاسی و مالی شاهزادگان سعودی رشد یافته بودند. نتیجه اعتماد فزاینده آمریکا به پدرخوانده اعراب یعنی عربستان سعودی امروز در میان بحران های سوریه و عراق نمایان شده است. فتنه داعش و دیگر گروه های تروریستی تکفیری که به نوعی جنگ نیابتی از سوی برادر بزرگ تر اعراب خلیج فارس دست یازیده اند، نه تنها امنیت و ثبات جوامع خاورمیانه که مورد نظر جمهوری اسلامی است را به خطر انداخته که به شدّت در تضاد با نظم نوینی است که آمریکا درصدد بود با همکاری عربستان، مصر و ترکیه برای حفظ امنیت صدور نفت و مهمتر از آن حفظ امنیت رژیم اسراییل دراندازد. با این حال، این دشمن مشترک موجب اتّخاذ مواضع مشترکی شده که تعمیق و تدقیق در آن می تواند راه حل جامعی پیش روی بحران امنیت در خاورمیانه بگذارد. آمریکا و ایران هر دو مخالف حضور نظامی دوباره ایالات متّحده در عراق هستند و در عین حال بر راه حل سیاسی به عنوان اوّلین راه برای جلوگیری از تداوم جنگ های داخلی منطقه تأکید دارند. نمونه این همکاری پیش از این در دوران اصلاحات و با مسئولیت حسن روحانی(در مقام دبیر شورای عالی امنیت ملّی) در مورد عراق و افغانستان انجام شده است و تکرار دوباره آن، با توجّه به عدم حضور دولت نومحافظه کار و جنگ طلب جرج بوش در آمریکا و در عین حال استقرار دولت صلح طلب و میانه روی حسن روحانی در ایران، می تواند راه گشا باشد. به خصوص که دولت روحانی بنای بهبود روابط با عربستان را نهاده است و دو کشور پیام های مناسبی در این زمینه رد و بدل نموده اند.

شاید وقت آن رسیده که آمریکا نیز برای نظم نوین منطقه به ایران روی بیاورد تا ضمن احترام به منافع یکدیگر، صلح و ثبات را در شهرآشوب خاورمیانه برقرار سازند. ایران و آمریکا می توانند فراتر از مذاکرات هسته ای، برای حل معضلات سخت و گره های کور منطقه ای نیز به مذاکره بپردازند. اگر آمریکا از اشتباهات گذشته خود عبرت بگیرد و به منافع و مصالح ملّی ایران احترام بگذارد می توان پیش از نگارش پیش نویس توافق جامع هسته ای، نسخه ای برای همکاری منطقه ای در راستای حفظ دوگانه امنیت و آزادی و توسعه مردم سالاری در خاورمیانه نگاشت. سخن جیمی کارتر امروزکاملاً صحیح است. ایران به راستی به مثابه جزیره ثباتی در یکی از آشوب زده ترین مناطق جهان ایستاده و ضامن مردم سالاری و امنیت و حفظ حقوق کشورهای اسلامی در برابر زیاده خواهان است و در عین حال هرگز برای پیشبرد اهداف منطقه ای راه حل های خشونت آمیز و تروریستی دست نزده است. بحران های منطقه ای تنها با حضور همه دولت های درگیر در این بحران ها و گفت وگو و مذاکره رودررو میان آنها قابل حل است. ایران و عربستان به عنوان دو قدرت برتر اسلامی و آمریکا به مثابه قدرتی جهانی که نگران منافع خود در منطقه است می توانند پای یک میز مذاکره بنشینند و سخن بگویند. با صراحت و شفافیت. گفت وگو و مذاکره تنها کلید قفل این بحران هاست.

ابتکار:از حسرت فوتبالی تا شادی والیبالی

«از حسرت فوتبالی تا شادی والیبالی»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛احتمالا همه 76 میلیون جمعیت ایران حوالی ساعت 20.30 چهارشنبه گذشته پای تلویزیون های خود میخکوب یک بازی حساس در برزیل شده بودند. آنها در آرزوی چند گل زده و یک بُرد خوب و یک صعود تاریخی و طبیعتا مهیای یک شادی ملی گسترده و ریختن به خیابان ها بودند. اما هر چه از زمان بازی می گذشت امیدواری کمرنگ و با هریک از سه گلی که وارد دروازه علیرضا حقیقی دروازه بان خوب تیم کشورمان می شد این جمعیت میلیونی غمگین و غمگین تر از قبل می شدند. به فاصله چهار روز پس از باخت تیم ملی فوتبال به بوسنی و جاماندن از صعود به مرحله بعد جام جهانی، والیبالیست هایمان در لیگ جهانی تیم پرقدرت لهستان قهرمان همین یکی دو سال پیش جهان را شکست دادند و به مرحله بعد صعود کردند.

آنها پیش از این هم همزمان با مسابقات جام جهانی فوتبال، تیم های والیبال ایتالیا و برزیل را که مثل لهستان کلکسیونی از قهرمانی های جهانی را با خود داشته اند در تهران و برزیل شکست دادند تا به فاصله دو بازی مانده به پایان این مرحله صعود خود را به مرحله نهایی مسجل کنند. این صعود برای تاریخ ورزش ایران تاریخی بود. انتظار می رفت که پیروزی و صعود تاریخی والیبالیست ها، خلا شکست و بازماندن فوتبالیست ها از ادامه مسابقات جام جهانی را برای 76 میلیون ایرانی مغموم، جبران کند.

اما چنین نشد و پس از این برد، کسی در تهران و دیگر شهرهای کشور پرچم سه رنگ کشور را بر نداشت و به خیابان نیامد. حتی ایرانیان ساکن فضای مجازی و شبکه های اجتماعی هم در مقایسه با فوتبال آنچنان که باید از این پیروزی و صعود به وجد نیامدند. آنقدر که مردم از باخت فوتبالی کشورمان به بوسنی غمگین شدند، از برد جوان های والیبالیست کشورمان مقابل لهستان خوشحال نشدند و این صعود آنچنان که باید جای آن وداع را نگرفت. حتی هنوز هم برای تماشاگر متعصب ایرانی باخت آبرومندانه فوتبالی مقابل آرژانتین انگار که حماسی تر از پیروزی های شیرین و غیرتمندانه پسران بالابلند کشورمان مقابل غول های والیبال جهان است.

ده روز پیش تر از این وقتی بچه های تیم ملی فوتبال ایران 91 دقیقه دربرابر یاران لیونل مسی درخشیدند و از شانس بد در واپسین دقایق وقت اضافه مقهور جادوگری شماره 10 آرژانتین شدند باز هم چیزی جلودار برخی از هموطنانمان نشد که به خیابان بیایند و شادی کنند. احتمالا شادی خیابانی آن شب ایرانی ها عنوان تنها شادی پس از باخت هواداران یک تیم در تاریخ ورزش جهان را از آن خود کرده باشد.

فقط در متن و حاشیه مستطیل سبز می تواند چنین اتفاقی بیفتد. هیچ چیز نمی تواند جایگزین شادی ها و غم های پس از بازی های خوب و یا بردها و باخت های آن باشد و این از اسرار فوتبال است.

فوتبال ملی و باشگاهی در ایران در همه پنج دهه گذشته هرچقدر که به لحاظ کمیت بودجه و دریافت ها وعدد و رقم های ریالی سیری صعودی داشته به لحاظ کیفیت و موفقیت ها ملی و باشگاهی کم و بیش در یک سطح ثابت درجا زده است. هر ازگاهی موفقیت در سطح آسیا و هر سه چهار دوره یک بار حضور در جام جهانی و کسب نتایج متوسط در مرحله گروهی و پس از آن حذف و بازگشت به کشور همه عایدی فوتبال ما در طول همه سالهای گذشته و حال است.

والیبال اما مسیری دیگر را پیموده است. زمانی نه چندان دور نهایت موفقیت والیبال ملی و باشگاهی در ایران پیروزی برابر پاکستان و هندوستان بود. اما سطح و کیفیت بازی توپ و تور در ایران برعکس توپ و دروازه به مرور سیری تصاعدی یافت. دهه هشتاد رقیب قدرتمند کره جنوبی، ژاپن و چین شدیم و اکنون در نیمه اول از دهه نود رقیب جدی غول های جهان هستیم. اما این باعث نشده است که دریافت های ریالی و هواداری شهروندی از والیبال مانند فوتبال در کشور رشد کند. این همه اما باعث نشده است که والیبال یا کشتی برای جوان ایرانی جای فوتبال را بگیرد و این از اسرار فوتبال است.

در سه چهار روز گذشته و در حدفاصل بازماندن فوتبال ملی از صعود و بازگشت تیم به کشور تا پیروزی های دوگانه والیبال مقابل لهستان همچنان بحث غالب اخبار، تحلیل ها، نظرات و کامنت ها در فضای مجازی و سایت های خبری نه پیروزی والیبالیست ها که شکست فوتبالیست ها بوده است. جالب تر این که در اکثر سایت های خبری پر بیننده، زیر خبر مربوط به صعود تیم والیبال هم 90 درصد از کامنت ها نه به این پیروزی که به فوتبال و ارائه نظر و تحلیل درباره بازی های ایران در جام جهانی اختصاص داشت. و این باز هم از اسرار فوتبال و مستطیل سبز است.

چه بخواهیم و چه نخواهیم امروزه در جهان و در ایران فوتبال یکی از معدود دکان های دو نبش و شاید چند نبش دنیای ورزش است. فوتبال باشگاهی در جهان سالهاست که دیگر فقط یک ورزش نیست و به ملغمه ای از صنعت، هنر، تجارت، فرهنگ و البته ورزش بدل شده است. وقتی بحث فوتبال ملی هم وسط بیاید باز هم موضوع پیچیده تر و حساس تر می شود و آیتم های دیگری هم به آن چندگانه گفته شده اضافه می شود. هماوردی بین المللی کشورها در قالب مسابقات فوتبال به مدد رسانه، تبلیغ، سرمایه گذاری و دیگر حساب و کتاب های دوراندیشانه برای بهره برداری تجاری و گردش مالی هنگفت برای کشورهای برگزار کننده و فیفا بزرگترین فرصت است. علاوه بر این هر نوع درخشش تیمی یا فردی در مسابقات جهانی ملی برای بازیکن، مربی و یا باشگاه صاحب بازیکن ارزش افزوده تولید می کند و از این رو فوتبال ملی و باشگاهی در کنار سایر مشخصه های خود یک فرآیند مبتنی بر تولید به حساب می آید.

از سوی دیگر از زمان پایان جنگ جهانی دوم به این سو و به ویژه در کشورهای توسعه یافته که معمولا مردمان این جوامع از جنگ و تکرار روزگار شوم جنگ های اول و دوم جهانی فراری هستند، فوتبال ملی و مسابقات جام جهانی برای کشورها به عرصه ای برای هماوردی و جنگ در دوران صلح بدل شده است. از این روست که در کنار همه آنچه که گفته شد در دوران جدید کشورداری و زیست جوامع، فوتبال ملی و مسابقات جهانی به کمک قواعد تجارت و صنعت به صورت زیر پوستی برای هر کشور و دولتی فرصتی است برای هویت بخشی ملی به شهروندان کشور و انسجام بخشی ملت حول گردش پول و چرخش توپ و جنگیدن در آن مستطیل سبز. والیبال اما همچنان فقط والیبال است و البته کمی تا قسمتی هنر و انگار تا صنعت شدن و توانمندی برای رقابت با فوتبال در جهت هویت بخشی ملی راهی دراز در پیش دارد. از این روست که شهروند ایرانی هم مانند سایر شهروندان کشورهای جهان همچنان حتی حسرت شکست های فوتبالی را به شادی پیروزی های والیبالی ترجیح می دهد...

آرمان:تلاش هاشمی برای آگاهی مردم

«تلاش هاشمی برای آگاهی مردم»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم فاضل موسوی است که ر آن می خوانید؛تندروها بیش از آنکه خواهان تقویت وحدت باشند دنبال مسائل حاشیه ای رفته و در این رهگذر منافع خود را جست و جو می کنند آنها برنامه ریزی شده یا نشده به گونه ای به مسائل ورود می کنند که گویی دلسوز تر از دلسوزان جامعه هستند.امروز درست بعد از جنگ جبهه گیری بسیاری از این افراد آغاز شده و آنچه مسلم است اینکه به لحاظ وجود بسیاری از مسائل، آقای هاشمی رفسنجانی به دلیل نزدیکی بسیار زیاد به امام(ره) شناخت کافی و وافی از این افراد داشت، بنابراین همواره سعی می کرد با این افراد مدارا کند تا کشور دچار هزینه نشود چرا که تندروها در تلاشند به هر ترتیبی که می توانند رقبای خود را از میدان به در کنند و برای رسیدن به این منظور از تلاشی دریغ نمی کنند بنابراین این افراد وجود شخصیت هایی همچون هاشمی رفسنجانی که با وجود خود کشور را آرام می کرد، برنمی تافتند.

بعد از جنگ و رحلت حضرت امام(ره) این گروه مجالی یافتند که ابراز وجود کنند چراکه در زمان حیات امام هرگز جرات سخن گفتن نداشتند. آنچه جای تاسف دارد اینکه این طیف نه به عنوان شهروند ایرانی که حق ابراز نظر دارد بلکه خارج از چارچوب ها و قوانین سخن گفتند و این مسئله تا بدانجا پیش رفت که امروز خود را محور همه موضوعات می دانند.

به نظر می رسد امثال آقای هاشمی رفسنجانی که خود شخصیتی قابل توجه و دارای تدبیر و تفکر است به جایی رسیده که احساس می کند کم کم باید برخی مسائل را برای مردم روشن سازد چراکه حرکت های این افراد بسیاری از آرمان ها و ارزش ها را زیر سوال می برد و این طیف با رفتارها و گفتمان خود مردم را بدبین می نماید. از این روست که ایشان وظیفه خود می بیند مسائلی را عنوان نماید. درواقع باید دید که چه کسانی در آن مقطع زمانی چه رفتاری از خود نشان دادند.

امروز این مسئله مطرح است که چرا افرادی نظراتی را بیان می کنند که حتی خود به آن اعتقاد ندارند؟! به واقع چه سودی در این نوع سخنان و این نوع موضع گیری ها نهفته است؟! بنابراین آنچه آیت ا... هاشمی رفسنجانی نسبت به این افراد بیان می کند از آنجایی که شناختی دقیق بر این افراد دارد کاملا بحق و بجاست و سوالی که در رابطه با کاربرد وصفی که ایشان در مورد این طیف به کاربرده اند باید گفت مرور زمان کاربرد را قطعا نشان خواهد داد و آنچه امروز از زبان ایشان بیان می شود تنها تلاشی است برای ایجاد روشنگری در میان مردم.

دنیای اقتصاد:نقش نهاد ناظر در بورس

«نقش نهاد ناظر در بورس»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر حامد قدوسی است که در آن می خوانید؛در تمام سال های اخیر مرسوم بوده است که مدیران نهادهای مقررات گذار، ناظر و بسترساز بازار سرمایه از جمله وزارت اقتصاد، سازمان بورس و شرکت بورس به تناوب در مورد تحولات شاخص بورس اظهار نظر کنند. اظهارنظرهایی که در مواردی نیز باعث تاثیرات قابل توجه مثبت و منفی در بازار سرمایه شده اند. در این سرمقاله بحث می کنیم که شأن مقررات گذار بازار فرای موضع گیری در مورد محتوای قیمت دارایی ها است و چنین اظهارنظرهایی خارج از مسوولیت های مقام مقررات گذار و ناظر است.

شاخص بورس سهام و قیمت سهام شرکت ها آیینه آینده نگر اقتصاد هستند و - با فرض اینکه دستکاری نشده باشند - ارزش فعلی درآمدهای آینده بنگاه های اقتصادی را منعکس می کنند.

شاخص بورس شبیه عقربه فشار بخار است، می شود موقتا عقربه را دستکاری کرد، ولی اصل قضیه - که فشار بخار باشد - را به این سادگی نمی شود تغییر داد. نهاد ناظر بازار سرمایه هم نه قدرت و نه اختیار مداخله در جریان نقدی های آینده شرکت های فعال در بورس را دارد و وظیفه اصلی اش فراهم کردن یک زمین بازی عادلانه و هموار و بدون اصطکاک برای عرضه بهینه اوراق بهادار و انجام مبادله بین آحاد اقتصادی است.

نهادی که باید نگران قیمت دارایی ها و به طور مشخص شاخص بورس سهام باشد نهاد مسوول ثبات و رشد اقتصاد کلان و به طور مشخص بانک مرکزی است. بانک مرکزی با ابزارهای سیاستی مثل تغییر نرخ های سپرده/بهره (و در ایران نرخ ارز) روی بازارهای دارایی اثر گذاشته بنابراین ممکن است ثبات سازی در قیمت های دارایی ها را به عنوان یکی از اهداف سیاستی خود برگزیند. متاسفانه در کشور ما کمتر شاهد نگرانی و اظهار نظر مقامات بانک مرکزی در مورد بازارهای دارایی بوده ایم. در مقابل هر زمان که بازار بورس با افت و خیزهای جدی مواجه بوده است فشار اجتماعی روی مقامات سازمان بورس وجود داشته که در مورد تغییرات شاخص موضع گیری کنند.

هر نوع موضع گیری نهاد ناظر بازار سرمایه در مورد سطح و نوسانات شاخص بورس شبیه این است که داور یک مسابقه فوتبال نه تنها در مورد کیفیت بازی یکی از تیم ها نظر بدهد بلکه به علاقه مندان قول بدهد که در بازی بعدی شاهد تعداد گل های بیشتری توسط این تیم خواهند بود! ممکن است داور بعد از یک بازی پرگل و زیبا وسوسه شود که نتایج بازی را به خودش نسبت دهد، ولی باید منتظر این نیز باشد که بعد از یک بازی ضعیف در مقابل عملکرد تیم ها پاسخگو باشد! این وضعیتی است که نهاد مقررات گذار بازار سرمایه در ایران دچار آن شده است: در دوره هایی که به علت تغییر چشم انداز اقتصاد یا عوامل رفتاری شاخص رشد ناگهانی داشته است آن را به عنوان موفقیت خود جلوه داده است و اکنون نیز باید در مقابل رشد منفی پاسخگو باشد. دور از ذهن نیست که داوری که جزئی از بازی شده است نمی تواند نقش داوری خود را به نهایت انجام دهد و کم کم اعتبار داوری خود را از دست می دهد.

البته نفی نمی کنیم که عملکرد نهادهای سیاست گذاری، مقررات گذاری و مدیریت بازار سرمایه به صورت غیرمستقیم و در بلندمدت روی شاخص تاثیر گذار است و کیفیت کارکرد آنها هم باید با همین معیارها سنجیده شود. اگر کیفیت نهادی بازار سرمایه ارتقا یابد نرخ تنزیل اضافی ناشی از این محدودیت های نهادی کاهش پیدا کرده و لذا قیمت های سهام در بلندمدت واکنش مثبت نشان می دهند.

بهبود کیفیت نهادی در ابعادی مثل شکل گیری بازار ثانویه فعال و نقدشونده، وجود ابزارهای متنوع مدیریت ریسک، کاهش ریسک های سیستمی، جلوگیری از تبانی و معاملات مبتنی بر اطلاعات درونی، شفاف کردن اطلاعات و واقعی کردن قیمت شرکت ها در زمان عرضه اولیه، حضور تحلیلگران حرفه ای و مسوول، کاهش هزینه های نوآوری مالی و... آن تعریف می شود. این محدوده تاثیری است که نهادهای ناظر می توانند روی نرخ های تنزیل و لذا سطح قیمت ها داشته باشند و باید خود را به ارتقای هرچه بیشتر آنها متعهد کرده و از ورود به محتوای قیمت ها و معاملات و ایفای نقش بیمه گر شاخص سهام خودداری کنند.

نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار