پنجشنبه ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 28 - ۱۷ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۰۳ خرداد ۱۳۹۳ - ۰۹:۲۲

برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح امروز ایران

روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «برخورد جهادی با مفسدان اقتصادی»،«محمود عباس از چه کسی دستور می‌گیرد؟»،«آن‌هایی که نمی‌خواهند توافقی حاصل شود!»،«ریشه نظری سیاه‌نمایی در تنازع بقای نخبگان»،«35 سال دشمنی، 35 سال مقاومت و ایستادگی»،«راز دوم خرداد»،«روحانی تنهای تنهای تنها»،«عراق؛ بیم ها و امیدها پس از انتخابات»،«تصمیمات مخل رقابت»و... که برخی در آنها در زیر می‌آید.
کد خبر: ۵۶۹۹۴

کیهان:برخورد جهادی با مفسدان اقتصادی

«برخورد جهادی با مفسدان اقتصادی»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛اصلاح ساختار و مبارزه با فساد سیستم اداری خواسته مهم مردم در تمامی جوامع و وظیفه مهم و حتمی دولت هاست. فرقی هم نمی کند که ساختار حاکم از چه نوعی باشد و مرام و مسلک مردمان چه باشد. مهم آن است که در سیستم حاکم بر جامعه، فساد نباشد و مردم تلاش برای ریشه کن کردن فساد و کوتاه کردن دست مفسدان از گلوگاه های مهم اقتصادی و شریان های حیاتی جامعه را در عمل و رفتار مسئولان ببینند و باور کنند که آنها فقط به شعار و وعده بسنده نمی کنند.

چند روز قبل که معاون اول رئیس جمهور، اعلام کرد دولت یازدهم در مبارزه با فساد شعار نمی دهد بلکه عمل می کند، بطور طبیعی امید به بهبود اوضاع در دل مردم تقویت شد. این امیدواری به کسانی که دولت یازدهم را برای خدمتگزاری به مردم انتخاب کرده بودند منحصر نیست و هر ایرانی با هر اعتقادی از اینکه دولت مستقر بدنبال مبارزه با فساد است خوشحال و دلگرم می شود اما اگر همزمان با این وعده و شعار دلگرم کننده، شواهدی حاکی از نفوذ و جولان مفسدان را مشاهده کنند، نه تنها در تحقق وعده مسئولان تردید می کنند، بلکه نگران سرمایه های مادی و معنوی جامعه می شوند که در معرض دستبرد مفسدان قرار گیرد.

یک نمونه از این وضعیت، بحث معوقات بانکی است که دیر زمانی است سبب دغدغه مردم و شعار مسئولان شده است. مردم بارها شنیده اند که معوقات بانکی به مرز خطرناکی رسیده است و کسی هم اقدام جدی برای بازستاندن آنها بعمل نمی آورد. بانک ها عملا اقدام موثری برای استیفای حقوق مردم نمی کنند و در نتیجه بدهی بدهکاران روز بروز بیشتر می شود. امنیت اقتصادی، امنیت سرمایه گذاری و عباراتی از این قبیل عملا دستمایه و بهانه ای شده برای حاشیه امن کلان بدهکاران بانکی! نتیجه این روش نامتعارف و غیرقانونی، رشد شتابزده و نگران کننده معوقات بانکی است بگونه ای که براساس برخی آمارها، حدود یک پنجم نقدینگی در گردش جامعه، اکنون بصورت معوقات بانکی در دست عده ای کلان سرمایه دار قرار دارد! طرفه آنکه همین آمار هم بصورت صحیح و دقیق اعلام نمی شود! در برخی خبرها و گفته ها، از صد هزار میلیارد تومان سخن گفته می شود! در برخی دیگر از پنجاه هزار میلیارد تومان! این تفاوت شگرف و خیره کننده از کجا ناشی می شود!؟ آیا اعلام عدد و رقم صحیح و دقیق برای مسئولان سیستم بانکی ناممکن و مشکل است!؟ یا اعلام دقیق آن به دلایلی صلاح نیست!؟ در حالیکه هیچکس نمی تواند منکر این موضوع شود که سرمایه بانک ها اعم از سرمایه در گردش و معوقات بانکی، سرمایه کشور و سرمایه مردم است، بی خبری مردم و دادن اطلاعات ضد و نقیض به آنها چه توجیهی دارد!؟ مردم چگونه شعار دولت، در زمینه مبارزه با مفاسد را باور کنند در حالیکه حتی کسی حاضر نیست صادقانه میزان دقیق دیون بدهکاران را اعلام کند!؟ تازه معلوم نیست اعداد و ارقام متفاوت و مختلفی که اعلام می شود، اصل دیون معوقه است یا اصل به اضافه سود بانکی؟ و اگر هر کدام است، آیا در اعلام های نوبه ای و معمول، سود جدید آن هم محاسبه و اعلام می شود؟ وقتی وامی مثل وام ازدواج یا وام کشاورزی و... دارای سود بانکی متعارف و مصوب است و تاخیر در پرداخت سبب جریمه مدیون می شود، این پرسش مطرح است که آیا بدهکاران هزار میلیاردی هم جریمه می شوند؟ جریمه یک بدهی خرد و هزار میلیارد تومانی در ماه چقدر است و چگونه از بدهکاران مطالبه می شود؟

نکته دیگر خود بدهکاران و ترکیب و تعداد آنهاست. اینکه عده ای انگشت شمار، بخش عظیم ثروت جامعه را در اختیار داشته باشند و علی رغم کسب سودهای سرشار ناشی از آن، حتی حاضر نباشند اصل سرمایه مردم را بازگردانند، چه مفهومی دارد؟ اینکه همزمان با تلاش وسیع و عجیب دولت برای انصراف مردم از دریافت مبلغ یارانه، اعلام می شود که معادل یارانه یک ماه مردم، در اختیار 25 نفر است، خبر خوشایندی برای سیستم بانکی و نظارتی ماست؟ سال ها قبل یکی از مسئولان بلند پایه بانکی در مجلس گفته بود علی رغم وجود بدهکاران بزرگ به سیستم بانکی، ترجیح این است که هیچ پرونده ای به دستگاه قضایی ارسال و ارجاع نشود! و در مقابل پرسش همراه با تعجب حاضران که پس چگونه می خواهید مطالبات و معوقات بانکی را وصول کنید؟ با خونسردی گفته بود، با مهلت دادن به بدهکاران یا بخشش سود یا مشارکت مدیونین، پولمان را وصول می کنیم!

اکنون پس از گذشت مدت ها از این سخنان عجیب که مخالف صددرصدی قانون است، رشد فزاینده بدهی های بانکی خائنانه بودن این نظریه را به خوبی آشکار کرده و نشان داده که جز با قاطعیت در اجرای قانون نمی توان امنیت سرمایه گذاری و کسب و کار را ایجاد کرد. افزون بر این مماشات تلخ و تاسف بار بانک ها- که هفته قبل در مصاحبه دادستان کل کشور نیز مورد تاکید و تأیید قرار گرفت- سیستم بانکی، بارها و بارها تسهیلات کلان مالی در اختیار همین بدهکاران قرار داده است! تسهیلاتی که می توانست گره های ناگشوده مهمی را در مناطق مختلف کشور بگشاید. راستی با یکصدهزار میلیارد تومان، چه کار مهمی در کشور قابل انجام و پیگیری نیست!؟

آیا نمی توان آن را سرمایه و دستمایه ارتقاء بهداشت و درمان در مناطق محروم کشور قرار داد؟ آیا نمی توان با آن، استانهای مهم و در عین حال محروم را احیاء کرد تا اینگونه شاهد مهاجرت مردم از سر استیصال و درماندگی نباشیم!؟ آیا نمی توان با این سرمایه عظیم، به کشاورزی ایران جانی دوباره بخشید و کشورمان را بار دیگر، قطب مهم و صادرکننده محصولات کشاورزی کنیم؟ شکی نیست که بسیاری از مهمترین مشکلات کشور با اختصاص چنین سرمایه ای برطرف شده و مردم به عینه طعم عدالت اجتماعی را می چشند.

اما متاسفانه نه تنها چنین نمی شود، بلکه هر اقدامی برای کوتاه کردن دست این بدهکاران و مدیونان اجتماعی و اقتصادی، از سوی عده ای که یا منفعتی در ماجرا دارند یا از درد و رنج محرومان بی خبرند با چماق به خطر انداختن امنیت اقتصادی و سرمایه گذاری منکوب و سرکوب می شود. نتیجه طبیعی این امر تجری و گستاخی بدهکاران است! آنها با این ثروت هنگفت و تکان دهنده بر روی هر بازاری که بخواهند تاثیر می گذارند. موج درست می کنند، شوک و نوسان به بازار وارد می کنند و از حاصل آن باز هم فربه تر و پروارتر می شوند! و تاوان آن را مردم یعنی صاحبان اصلی سرمایه می پردازند!

معرفی بدهکاران بزرگ بانکی در این دولت و دولت قبل امری مطلوب است و نخستین قدم حساب می شود اما وقتی دادستان کل کشور، صراحتا اعلام می کند که نام برخی افراد که بالای هزار میلیارد بدهی دارند در لیست ارسالی دیده نمی شود، نباید نگران شد!؟ و نباید اطمینان یافت که این شیوه یعنی معرفی بدهکاران و انتظار شکایت از سوی بانک ها، امری ناکافی و حتی ناکارآمد است!؟ وقتی رانت 650 میلیون یورویی پس از مدت ها پیگیری یکی از نمایندگان مجلس و نامه نگاری های وی و مصاحبه و اعلام جزئیات به ناگهان تکذیب می شود، باز هم می توان منتظر اقدام سیستم بانکی بود؟ تلخ تر آنکه باخبر شدیم این رانت- که امروز گفته می شود وجه آن پرداخت شده- در اختیار کسی قرار گرفته که خود از بزرگترین بدهکاران سیستم بانکی است! همان کسی که کیهان 2 سال قبل مستندا از نفوذ و سوءاستفاده کلان مالی اش خبر داده بود و متاسفانه نه تنها مورد عنایت قرار نگرفت که رانت مورد اشاره را هم بدست آورد و اگر نبود افشاگری و اطلاع رسانی نماینده محترم مجلس شورای اسلامی و رسانه های حقیقت جو، این 650 میلیون یورو نیز از کیسه بیت المال رفته بود و به بدهی های پیشین او افزوده شده بود!

این همه- که اشاره ای گذرا و تلخ به پرونده مفاسد اقتصادی است- نشان می دهد که تکلیف قوه قضائیه برای برخورد با موضوع مهم معوقات بانکی بیش از نقش کنونی این نهاد عظیم است و انتظار اعلام و شکایت از سوی بانکها نباید مدعی العموم را از نقش و رسالت اصلی اش باز دارد. طبیعی است وقتی مدعی العموم می تواند بعنوان حافظ نظم و امنیت جامعه، کسی را که مرتکب یک جرم ساده و اندک شده مورد تعقیب و مجازات قرار دهد و به حق نیز چنین می کند، می تواند- و باید- قاطعانه در برابر کسانی که با پررویی و گردن کلفتی دستشان را در کیسه مردم کرده و با ثروت آنها امنیت اقتصادی و اجتماعی و حتی بعضا سیاسی اشان را تهدید می کنند، برخورد کند یقینا اگر چنین برخوردی از سوی قوه قضائیه با قاطعیت و درایت و بدون تفاوت و تبعیضی انجام شود، در اندک زمانی، آب رفته به جوی بازمی گردد و کسی جرات تطاول و درازدستی به مال و ثروت مردم را پیدا نمی کند.

جمهوری اسلامی:محمود عباس از چه کسی دستور می گیرد؟

«محمود عباس از چه کسی دستور می گیرد؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛اخبار رسیده از فلسطین اشغالی حاکی است "محمود عباس" رئیس حکومت خودگردان فلسطین در اظهاراتی سخیف و در راستای توطئه آتش افروزی برای فتنه میان شیعیان و اهل سنت گفته "شیعیان به دنبال اشغال منطقه هستند و ایران درصدد فتنه در جهان اسلام است." وی در ادامه این اظهارات وقیحانه افزوده است: "شیعیان مدعی هستند که اسرائیل به دنبال تجزیه کشورهای اسلامی است و بزرگترین دشمن به حساب می آید، ولی فتنه شیعیان از اسرائیل خطرناکتر است." وی افزوده است: "ما به عنوان یک کشور مسلمان تاکنون موضعی را در این باره اتخاذ نکرده بودیم، زیرا از آرامش در منطقه حمایت کرده و به دنبال تشکیل یک امت واحده در بین کشورهای مسلمان هستیم!"
بدون شک درصورت صحت انتساب این اظهارات به محمود عباس که علیه شیعیان و یکی از اصلی ترین حامیان واقعی آرمان فلسطین و پشتیبانان و خط مقاومت علیه رژیم صهیونیستی است، باید آن را مأموریتی جدید که در پی شکست خط سازش به عهده او گذاشته است دانست. در این میان، سؤال مهم تر اینست که او برای اجرای این مأموریت و شعله ور کردن فتنه علیه جهان اسلام در چنین زمانی، از چه کسی دستور گرفته است؟

برای یافتن پاسخ، کافی است شرایط حساس زمانی و اوضاع خطیر منطقه ای مورد بررسی قرار گرفته و جایگاه آقای محمود عباس معروف به "ابومازن، در مسیر تحقق خواسته های رژیم صهیونیستی مورد ارزیابی واقع شود.

این اظهارات درست در زمانی مطرح می شود که خط سازش در هفته های اخیر عملاً به بن بست رسیده و ملت مظلوم فلسطین با دست خالی ولی با ا راده ای پولادین توانسته خط سازش با دشمن صهیونیستی را کور کرده و قطار حامل سازشکاران را متوقف نماید. از این رو عملاً محمود عباس دیگر نمی تواند مدعی نمایندگی ملت فلسطین شود و خود را مسئول مذاکره با رژیم صهیونیستی معرفی نماید، مذاکره ای که برای پایمال کردن حقوق ملت فلسطین و لگدکوب نمودن آرمان فلسطین طراحی شده است. بدین ترتیب باید برای محمود عباس مأموریتی جدید و کارکردی نوین تعریف کرد. اظهارات اخیر محمود عباس را باید نشانه مأموریت تازه وی در چارچوب فراهم ساختن هیزم برای آتش فتنه مشترکی دانست که آمریکا، رژیم صهیونیستی و سلفی ها در جهان اسلام برافروخته اند.

قطعاً این هنر نیست که رژیم خودگردان در زمینه شیعه ستیزی فعال شده و همراه با تروریستهای سلفی به پیاده کردن توطئه آمریکا و رژیم صهیونیستی بپردازد، بلکه هنر اینست که همدوش ملت فلسطین و ملت های مسلمان در مقابل اهداف پلید و غاصبانه رژیم صهیونیستی ایستادگی کرده و از مقاومت، وحدت و یکپارچگی امت اسلامی در قبال دشمنان حمایت کند. اظهاراتی از این دست هرگز افتخاری برای محمود عباس نخواهد بود. بلکه پرده از مأموریت جدیدی بر می دارد که آمریکا و رژیم صهیونیستی در پی بیداری اسلامی و برای منحرف کردن آن، به تروریستهای سلفی واگذار کرده بودند و اکنون با شکست آنان در عرصه سوریه، عراق و لیبی به دنبال هزینه کردن از ملت فلسطین و بارکشی از رهبری خود خوانده حکومت خودگردان هستند.

بدون شک محمود عباس و حامیان او این بار نیز مرتکب خطای فاحش دیگری شده اند و نمی توانند مسیری را که تروریست های تا بن دندان مسلح سلفی که به حمایتهای مالی، سیاسی و نظامی آمریکا، اسرائیل، عربستان، قطر، ترکیه و مصر مستظهر هستند و در پیمودن آن ناکام ماندند، مجدداً احیاء کنند. قطعاً توطئه ای که صهیونیستها و دشمنان اسلام به تنهایی قادر به اجرای آن نبوده و سخنانی که آمریکائیها جرأت بر زبان راندن آنرا نداشتند، امروز افرادی همچون ابومازن که تاریخ مصرفشان به پایان رسیده بر زبان جاری می کنند که البته در جهان اسلام محلی از اعراب ندارند. طبعاً از افرادی که به پایان خط رسیده اند توقعی جز این نیست که پایان حیات سیاسی خود را به آتش کشیده و تیر خلاص را به مغز خود شلیک کنند. آیا براستی از خط سازش و سازشگران، جز این توقعی وجود دارد که بیش از پیش خود را بازیچه و ملعبه دشمنان امت اسلام قرار داده و پرونده سیاه خود را تکمیل تر کنند؟!

آیا از فردی که از 20 سال پیش تاکنون بی وقفه به صهیونیستها امتیاز داده و خود را به شرکای اصلی جنایات آنها تبدیل کرده اند، انتظار دیگری می رود؟ کسانی که ننگ فعال کردن روند سازش با صهیونیست ها و خیانت به آرمان فلسطین را بر پیشانی خود دارند و نشان داده اند که تصمیم دارند تا ابد در زمین صهیونیست ها بازی کنند، نمی توانند از این مسیر برگردند. طبیعی است که از فرد تاریخ مصرف گذشته ای که با پشت کردن به آرمان فلسطین و نادیده گرفتن حقوق ملت مظلوم آن، جمله ننگین و نکبت بار "امنیت اسرائیل، امنیت ماست" را بر زبان جاری کرده، نمی توان انتظار دیگری داشت.

اکنون حتی برای دیگرملتهای جهان نیز اثبات شده که محمود عباس و تشکیلات تحت رهبری او، نقش محوری در ادامه سلطه اسرائیل بر فلسطین اشغالی و حملات صهیونیست ها به نوار غزه ایفا می کنند. علاوه بر این، فساد مالی محمود عباس و اطرافیانش بر کسی پوشیده نیست. محمود عباس، با دارا بودن چند هتل 5 ستاره، سه کارخانه بزرگ در آمریکا و میلیونها دلار دارایی و سکونت دو پسر میلیونرش در آمریکا نمی تواند خود را از علامت سؤال های متعددی که مردم فلسطین بر روی او گذاشته اند خلاص نماید. به همین دلیل است که او تعهد کرده در آخرین روزهای حیات سیاسی خود مأموریت دیگری را انجام دهد و رضایت بیشتر اربابان خود را به دست بیاورد.

سخنان ضد شیعی محمود عباس امروز نه تنها از دید شیعیان بلکه از نگاه مسلمانان اهل سنت نیز به عنوان خیانتی بزرگ و اقدامی مزدورانه در جهت ایجاد اختلاف مورد نظر صهیونیست ها میان امت اسلامی تعریف می شود که فقط دشمنان اسلام از آن بهره برداری می کنند. از این رو انتظار می رود ملت فلسطین در واکنشی مناسب به اظهارات محمود عباس، وی را بیش از پیش طرد کنند و اجازه ندهند بیش از این آرمان فلسطین را بازیچه خود قرار دهد.

رسالت:ریشه نظری سیاه نمایی در تنازع بقای نخبگان

«ریشه نظری سیاه نمایی در تنازع بقای نخبگان»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛قضیه تنازع نخبگان... نخبگان این جامعه، در مناقشات بی پایان خود، مردم خویش را ناامید و فرسوده می کنند. بدتر آن که در رقابت بی پایان آن ها، برآمدن نسل جدید نخبگان با دشواری مواجه شده است. با وضع غریبی مواجهیم. در حالی که توقع بود تا نخبگان جامعه، بیش از سایرین، یکدیگر را تحمل کنند و راه رسم سخن گفتن و سخن شنودن را بدانند و مراعات کنند، در برنامه های «مناظره» و «زاویه» و «هفت» و «نود» این نخبگان هستند که به جان هم می افتند و حتی نقاط قوت یکدیگر را نادیده می گیرند تا با سهولت بیشتری یکدیگر را از گردونه رقابت حذف کنند. این کاری است که به آن «سیاه نمایی» اطلاق گردید.

در این دشواری، غیر از افراد و خلقیات آنان، آنچه مشکل ایجاد کرده است، ساختار تقسیم کار در این جامعه است که برای حضور این همه نخبه مهیا نبوده است.

رقابت سختی میان نخبگان سیاسی و علمی و سینمایی و ورزشی و... در جریان است، و برنامه های تلویزیونی مذکور، تنها نمونه ای از این رقابت هستند. رقابت بر سر انواع مشاغل و انواع پست های سازمانی، صورت مسئله عمومی تر این معضل است.

به نظر می رسد که ما با یک پیکره عظیم نخبگان علمی و فنی و تجربی مواجهیم که هر یک خواهان تارک نشینی اند، و سازمان تقسیم کار اجتماعی در این جامعه برای تقسیم موقعیت ها میان این همه نخبه آماده نشده است.
ریشه یابی قضی هتورم نخبگان، یک روند جهانی و در عین حال، بی سابقه بوده است. منتها جامعۀ ما به موازات این روند جهانی، به دلیل فوران انگیزه های انقلابی با شتاب بیشتر، دست خوش جهش آموزشی و نخبه پروری بوده است.

ناگهان در شهری مانند تهران، تراکمی از نخبگان علمی و فنی و تجربی کنار هم جمع آمده اند که شاید به ناچار، و در خلأ ضوابطی که پاسخگوی تنسیق مناسبات این حجم از نخبگان باشد، برای اثبات خود، یا تأمین موقعیت اقتصادی و سیاسی برازنده خویش، اسیر «سیاه نمایی» های غیر لازم، با سطح خشونت بالا می شوند. رقبایی که برای فتح یک سمت، نقاط قوت یکدیگر را مورد بی احترامی قرار می دهند و برای اسقاط دیگری، نقاط قوت را هم سیاه می نمایانند.
البته این، فقط وضع و حال ما نیست. فستیوالی از جوامع امروز، صحنه رویارویی، خصوصاً رویارویی مشحون از خشونت نمادین نخبگان است.

در یک بیان کلی، ریشه قضیه در آن است که جایگاه های اندکی برای نخبگان هست، و خواستاران بسیاری برای هر کرسی مترصدند. در این شرایط، آن چه می تواند چنین رقابتی را ختم به خیر کند و از تنازع بقای بی رحمانه جلوگیری نماید، تجدید ساختار «تقسیم کار» اجتماعی است. طوری که بتواند روند توسعه جامعه را به سمتی بکشد که جایگاه های تازه ای برای گروه ها و رده های پیشرو تدارک ببیند.

رقابت های انسانی در قلمروهایی با منابع محدود، به رغم رقابت های سایر انواع، می تواند وجه مسالمت آمیزی به خود بگیرد. انسان ها می توانند با تقسیم تخصص ها و به رسمیت شناختن نقاط قوت یکدیگر، به «تقسیم کار» دست یابند. تقسیم کار یک راه حل انسانی و متمدنانه برای رقابت های ویرانگر است؛ و وقتی رقابت ها به خشونت گرایش می یابد، هنگامی است که جایگزین فرهنگی تنازع بقا تسهیل نمی شوند و در این شرایط، شیوه های تهاجمی راندن حریف از میدان در جامعه تداول می یابد.

برهان
اعضای یک اجتماع، هر قدر به هم همانندتر باشند، رقابت بین آن ها شدیدتر است. آنان چون دارای نیازهای همانند هستند و هدف های همانندی را دنبال می کنند در همه جا رقیب یکدیگرند.

تا زمانی که منابع در دسترس رقبا بیش از نیاز آن هاست، می توانند در کنار هم به زندگی ادامه دهند؛ اما اگر شمارشان افزایش یابد و این افزایش به حدی باشد که همه نتوانند به اندازه اشتها به منابع کمیاب دست یابند، در این صورت، جنگ آغاز می شود، و هر قدر ناکافی بودن منابع، حادتر، جنگ نامبرده سهمگین تر خواهد بود.

اما اگر افراد موجود در کنار هم از انواع متفاوتی باشند وضع به کلی فرق می کند. از آن جا که شیوه معاش این گونه موجودات با هم فرق دارد، به طور متقابل مزاحم هم نیستند؛ یعنی آن چه منابع یک دسته است، هدف دسته دیگر نیست. پس، فرصت های تعارض و برخورد کاهش می یابد، و هر قدر این انواع یا اقسام موجودات از هم دورتر باشند میزان این کاهش بیشتر است.

آدمیان نیز تابع همین قانون اند. در یک شهر واحد، حرفه های متفاوتی می تواند وجود داشته باشد، بدون آن که هر کدام از آن ها بخواهند به طور متقابل به هم آسیب برسانند، زیرا، موضوع این حرفه ها فرق می کند. سرباز در جست و جوی افتخارات نظامی است، معلم دنبال مرجعیت اخلاقی، سیاستمدار دنبال قدرت، سرمایه دار دنبال ثروت و دانشمند دنبال آوازه علمی؛ پس، هر کدام از آن ها می تواند به هدف اش برسد، بدون آن که مانع رسیدن دیگران به هدفشان شود. حتی، در مواردی که نقش ها تا این حد هم با یکدیگر فرق ندارند چنین است. چشم پزشک، رقیب روان شناس نیست، یا کفاش رقیب کلاه دوز، یا بنا رقیب نجار، یا فیزیک دان رقیب شیمی دان، و مانند این ها. این ها چون خدمتشان متفاوت است می توانند در کنار هم به فعالیت مشغول باشند. ولی، هر چه نقش ها به هم نزدیک تر شود، نقاط برخورد با هم بیشتر خواهد شد، و در نتیجه، صاحبان این نقش ها در شرایطی قرار می گیرند که با هم مبارزه کنند.

از آن جا که در چنین موردی، آن ها با وسایل متفاوت به دنبال برآوردن نیازهای واحدی هستند، ناچار در صدد بر می آیند که در کار هم مداخله کنند و همدیگر را از میان بردارند. هرگز دیده نمی شود که دادرس قضائی با سرمایه دار صنعتی رقابت کند، ولی، بستنی فروش و نوشابه فروش چرا، یا کتان باف و ابریشم باف یا شاعر و موسیقی دان، اغلب می کوشند جای یکدیگر را بگیرند؛ انبوه مهندسان عمران و الکترونیک و اطباء که طی این سال ها به وفور فارغ التحصیل شده اند، و به نقش واحدی می پردازند، دیگر تکلیفشان روشن است؛ یعنی، در صورتی که تعدادشان زیاد باشد چاره ای ندارند، جز این که به ضرر دیگری به سودی برسند.

پس، اگر این نقش های متفاوت را به شکل رشته هایی از یک تنه در نظر بگیریم در شاخه های خارجی این تنه واحد، مبارزه در حداقل است و هر قدر به داخل و مرکز کانونی آن ها نزدیک تر شویم، رقابت و مبارزه نیز بیشتر می شود. نه تنها در داخل شهر چنین است، بلکه در تمامی پهنه جامعه نیز وضع به همین منوال است. مشاغل و حرفه های همانندی که در نقاط متفاوت قرار دارند هر قدر به هم همانندتر باشند بیشتر رقیب هم خواهند بود. مگر این که دشواری های ارتباط و حمل و نقل میدان عمل آن ها را محدود کند، که این احتمال در دنیای امروز یکسره منتفی است.

رقابت اگر بین افرادی باشد که پراکنده و از وجود هم بی خبرند، تنها عامل جدایی بیشتر در بین آنها خواهد شد. اگر این افراد در فضاهای گسترده جهانی یا در محیط شبکه نامحدود و اینترنت به ایفای نقش بپردازند، در پی این رقابت، از هم خواهند گسیخت و نتیجه گسترش رقابت گسیختگی و فروپاشی اجتماعی بیشتر خواهد بود؛ اما اگر حدودی برای قلمرو زندگی آنها وجود داشته باشد که نتوانند از آن خارج شوند، در این صورت، یا می کوشند تا دیگری را از سر راه بردارند، یا به یک شیوه انسانی تر و مسالمت آمیزتر خواهند کوشید تا نحوه وجود خود را تغییر دهند و تعدیل کنند؛ به این شیوه انسانی تر اخیر می گویند «تقسیم کار اجتماعی» که مستلزم چهارچوب اخلاقی برای تعیین میزان تعدیل فردیت هاست. این، یک نحو حکمت عملی لازم برای مشارکت کنندگان حاضر در جامعه است.

«تقسیم کار اجتماعی» چیزی است که ضمن ایجاد تقابل، وحدت هم پدید می آورد؛ عاملی است برای هم گرایی فعالیت هایی که از این راه، از یکدیگر متمایز می شوند یعنی، جداشده ها را به هم نزدیک می کنند. از آنجا که رقابت نمی تواند عامل ایجاد این رفق و قرابت باشد، لازم است که قرابت مذکور پیش از رقابت وجود داشته باشد؛ لازم است که افراد درگیر در مبارزه پیش از این کار با هم همبسته باشند و این همبستگی را احساس کنند، یعنی همه عضو یک جامعه باشند.

به همین دلیل، در جایی که این نوع احساس همبستگی بسیار ضعیف است و نمی تواند در برابر تأثیر پراکنده ساز رقابت بایستد، رقابت آثار دیگری جز تقسیم بیشتر کار پدید می آورد. در سرزمین هایی که در آنها، به دلیل تراکم بالای جمعیت، معیشت دشوار است، مردم به جای تخصص یافتن بیشتر، برای همیشه یا به طور موقت از جامعه کنار می کشند؛ یعنی به مناطق دیگری مهاجرت می کنند یا به گوشه زیست اینترنتی پناه می برند.برای آنکه دریابیم که غیر از این نمی تواند باشد کافی است توضیحات بالا را در نظر بگیریم و دریابیم که ماهیت «تقسیم کار اجتماعی» چیست.

«تقسیم کار اجتماعی» عبارت است از جدا کردن نقش هایی که تا آن لحظه مشترک بوده اند. برای آنکه در چنین شرایطی، یک نقش معین بتواند، چنان که تقسیم کار اقتضا می کند، به دو نقش دقیقاً مکمل یکدیگر تقسیم شود، ضرورت کامل دارد که دو جزء تخصص پذیر، در تمامی مدتی که این نوع جدایی صورت می گیرد، در ارتباط دائم با یکدیگر باشند: برای آنکه عناصر نقش بسیط تر، به درستی میان نقش های تخصصی تر تقسیم شوند، نیاز به یک ساز و کار پویای اخلاقی هست. مقصود این است که پیوستگی مادی مردم در جامعه، در صورتی می تواند عامل پیدایش پیوندهایی از جنس تقسیم کار شود که پیوندهای معنوی به آنها ضمیمه شوند.

اگر روابطی که در دوره گسترش نخبگی در جامعه شروع به برقرار شدن می کنند تابع قاعده های منضبط اخلاقی نباشند، اگر اقتدار معتبری در کار نباشد که در کار تعدیل و تنظیم منافع افراد دخالت کند، به نوعی آشوب و بی نظمی خواهیم رسید که هیچ گونه نظم و سامان تازه ای از دل آن بیرون نمی آید. امروز و در دهه دوم قرن بیست و یکم که هم دولت ها و حاکمیت قانون رو به ضعف و زوال نهاده و هم انضباط اخلاقی در یک محیط فرار اینترنتی رنگ باخته است، حاصل، شخصیت هایی هستند که یا به کلی از جامعه منزوی می شوند، یا به نحو بی رحمانه ای برای اثبات خود به اسقاط دیگران روی می آورند (همراه با اقتباس آزاد از امیل دورکیم).

قدس:عراق؛ بیم ها و امیدها پس از انتخابات

«عراق؛ بیم ها و امیدها پس از انتخابات»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر محسن پیرهادی است که در آن می خوانید؛بعد از اعلام نتایج انتخابات پارلمانی عراق مشخص شد که سه گروه نزدیک به نوری مالکی، صدر و حکیم توانسته اند در رأس حرم انتخابات قرار گیرند.

این نتایج تقریباً می تواند ترکیب آینده دولت را مشخص کند، بخصوص آنکه برخی از گروه ها مانند: ائتلاف المواطن به رهبری سید عمار حکیم رئیس مجلس اعلای اسلامی عراق نیز اعلام کرده است با دور سوم نخست وزیری نوری مالکی مخالف نیست.

اما جدای از اینکه چه کسی دولت آینده عراق را تشکیل خواهد داد، برگزاری انتخابات مجلس این کشور و حضور 36 گروه از 200 تشکل و جریان سیاسی در سه طیف بزرگ قومی مذهبی نشان می دهد، مردم عراق که از خشونت و تروریسم خسته شده اند، به دنبال ایجاد آرامش بااستفاده از یک روند دموکراتیک هستند.

در این میان متأسفانه برخی کشورهای منطقه که به نیابت از غرب در منطقه فعالیت می کنند، می کوشند با کنار زدن گروه های فعال سیاسی و تحریک تروریستها، فضا را برای شکل گیری یک دولت قدرتمند و بدون حاشیه مشوش کنند. این کشورها به دلیل اینکه می دانند نتایج انتخابات در منطقه هیچ گاه به نفع آنها نخواهد بود، همت خود را به کار بسته اند تا از هر راه ممکن فضای آرامش از کشور زخم دیده عراق دور شود، چرا که منافع آنها در یک محیط نا امن و مغشوش تأمین می شود و این در واقع همان خواست کشورهای غربی در منطقه است.

انتخابات عراق اما به روشنی بیانگر خواست مردم برای ایجاد آرامش در این کشور است و به همین دلیل است که با وجود همه تهدیدها، حضور خوبی در انتخابات داشتند.

دولت آینده عراق هم می تواند از این ظرفیت و حمایت مردم استفاده کند، اما باید در نظر داشت که دولت بعدی سوای این که چه کسی ریاست آن را برعهده داشته باشد، با چالشهای جدی مواجه است که مهمترین آنها دخالتهای خارجی و وجود پدیده تروریسم است.

دولت آینده باید بتواند در چارچوب یک توافق نانوشته، ضمن مبارزه جدی با گروه های تروریستی، نسبت به سرکوب جدی آنها اقدام کرده و البته در این راه از فشارهای برخی گروه های داخلی و کشورهای خارجی بکاهد.

مشکل دیگر دولت عراق، کنترل برخی مناطق داخلی مدعی خودمختاری در شرق این کشور است و این درحالی است که مقامهای اقلیم کردستان، فروش نفت این منطقه را بدون اطلاع و کسب اجازه از بغداد، حق خود می دانند اما دولت مالکی معتقد است، بر اساس قانون اساسی این کشور، دولت اقلیم کردستان که ریاست آن را مسعود بارزانی بر عهده دارد، حق ندارد به طور مستقل اقدام به فروش نفت کند و پول نفت فروخته شده، باید به خزانه دولت مرکزی برود.

البته نوری مالکی پس از اعلام نتایج رسمی انتخابات پارلمانی عراق در نشستی خبری اعلام کرد که «ما آماده ایم تا دستمان را به سوی همه دراز کنیم»، اما او در ادامه تأکید کرده است که به درخواستهای کردها و بقیه جریانهای سیاسی کشور در صورتی که قانون اساسی با آن موافقت کند، فوری پاسخ داده می شود. او در واقع تأکید کرده است که قرار نیست خارج از چارچوب قانون با کردها برخورد کند و قانون هم درباره موضوعاتی مانند فروش نفت کاملاً روشن است، بنابراین باید انتظار داشت که اختلافات بین اقلیم کردستان و دولت مرکزی عراق همچنان باقی بماند.

بخصوص آنکه دولت مالکی چندی پیش به دلیل مذاکرات مستقل دولت اقلیم با برخی شرکتهای نفتی و همین طور با دولت ترکیه، بودجه این اقلیم را که بشدت به آن نیازمند است، قطع کرده و باعث ایجاد مشکلات جدی برای آن شده است تا آنجا که حتی حقوق کارمندان این منطقه نیز به دشواری پرداخت می شود.

موضوع بعد در عراق حجم گسترده کمکهای مالی و تسلیحاتی به تروریستها از جانب برخی کشورهای منطقه است. این موضوع باعث شد تا بخشهایی از این کشور تحت نفوذ جدی تروریستهای موسوم به داعش و امثال آن قرار گیرد که همین موضوع به یک چالش جدی برای دولت عراق بدل شده است.

دولت عراق باید بتواند این گروه ها را کنترل و سرکوب کرده واز گسترش آنها جلوگیری کند و این مسأله ای نیست که بسادگی بتوان بر آن فایق آمد، چرا که این گروه ها بشدت پراکنده و نامنظم هستند و به عملیاتی دست می زنند که دارای نقشه خاص نظامی نیست.

در کنار همه این موارد، دولت آینده که احتمالاً یک دولت شیعی خواهد بود، با مشکل اصلاح ساختارهای صنعتی و تولیدی عراق که در جنگهای گذشته تخریب شده اند، مواجه است و لازم است انرژی و هزینه خود را صرف این موارد کند تا اقتصاد ناپایدار عراق را سامان بخشد.

همه این موارد روزهای سختی را پیش روی دولت آینده قرار خواهد داد که عبور از آن قطعاً چندان ساده نخواهد بود، اما اگر دولت بتواند حتی بخشی از آرامش را در فضای سیاسی حاکم کند قطعاً گام مؤثری در روند دمکراتیزه کردن عراق برداشته است .در این صورت به الگویی برای برخی کشورهای منطقه که هنوز با دیکتاتوری و پادشاهی اداره می شوند، بدل می شود و اتفاقاً این مسأله برای این کشورها بسیار سخت و نگران کننده است.

اما دولت عراق برای انجام این کارها با وجود همه مشکلاتی که برشمردیم، از یک پشتوانه عظیم مردمی برخوردار است که سوای اینکه به چه کسی رأی داده اند، با حضور در انتخابات، حل مشکلات کشور را از یک راهکار دموکراتیک خواستار شده اند. آنها قانون گرایی را می پسندند و این همان چیزی است که نوری مالکی پیروز از آن صحبت می کند.

اگر دولت آینده در اختیار نوری مالکی یا گروه نزدیک به او قرار گیرد، قطعاً می تواند حساب ویژه ای روی سرمایه اجتماعی عراق باز کند و با اقدامهای قاطعانه و نرم، راه حل مشکلات کشور را پیدا کند.

سیاست روز: آن هایی که نمی خواهند توافقی حاصل شود!

«آن هایی که نمی خواهند توافقی حاصل شود!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛آنهایی که منافعشان در افزایش تنش در موضوع هسته ای ایران است. چه سودی می برند؟ این افراد و گروه ها در هر دو طرف وجود دارند؟ نوع و جنس رفتارهای آنها در هر دو طرف قابل مقایسه است؟ هدف آنها در افزایش تنش ها چیست؟ آنها در این جریان سود مادی می برند؟ پس نقش آنهایی که اصرار بر به توافق و برقراری رابطه با آمریکا دارند چیست؟

هر از گاهی دیده می شود، برخی مسئولان کشور به ویژه در دولت و تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان سخنانی درباره مخالفان مذاکرات و آنهایی که منافعشان در گرو افزایش تنش هاست، گفته می شود.

معمولا هم این سخنان با طعنه و دوپهلو است. یعنی روشن و مشخص نیست که روی سخن آنها طرف مقابل است، یا باید آنها را در داخل کشور خودمان جست وجو کرد.

وزیر امور خارجه کشورمان در گفت وگو با هفته نامه «نیویورکر» در همین زمینه گفته است؛ «ممکن است توافق طاقت فرسا باشد، بیش از هر چیز به واسطه این که کسانی نمی خواهند توافقی حاصل شود، کسانی که منافعشان را در تقابل و عدم اعتماد بیشتر جست وجو می کنند.»

البته این سخن صحیح است. کسانی هستند که منافعشان در افزایش تنش است، اما این که افراد در کدام طرف قرار دارند، مهم است.

افراد، شخصیت ها و کشورهای زیادی را می توان نام برد که از توافق ایران و ۱+۵ بر سر موضوع هسته ای متضرر می شوند و از منافع و سودشان کاسته می شود. آمریکا با سیاست ایران هراسی در منطقه و جهان، سعی می کند علاوه بر یارگیری در دنیا، با فروش سلاح های تولیدی خود سود سرشاری را عاید کارخانه های تولید سلاح کشورش کند.
مهمترین دلیل این که آمریکا بر سر موضوع ساده ای مانند برنامه صلح آمیز هسته ای ایران سال هاست، همچنان به مذاکره ادامه داده است و نمی خواهد به توافق بینجامد، همین است.

توافق ایران و غرب بر سر موضوع هسته ای، شاید پایانی باشد بر سوژه ایران هراسی در منطقه و دنیا، اما آنگاه بهانه ای برای حضور نظامی در منطقه برای دفاع از همپیمانانش نخواهد بود. هر چند آمریکایی ها پس از توافق احتمالی با ایران بر سر مسائل هسته ای، بهانه ای دیگر می تراشند و البته پیش از این هم و قبل از آن که موضوع هسته ای حل شود، بهانه های خود را آغاز کرده اند. موضوع پیشرفت های نظامی و دفاعی جمهوری اسلامی ایران به ویژه در حوزه موشکی از همان دست بهانه هایی است که آمریکایی ها آن را دستاویز دیگری قرار داده اند.

گرچه حضور و بازدید فرمانده کل قوا حضرت آیت الله خامنه ای از پیشرفت های موشکی نیروهای مسلح به ویژه سپاه پاسداران پیام روشن و قاطعی به زیاده خواهی های آمریکایی ها درباره موشک های ایران بود. این بازدید که با رضایت ایشان از این پیشرفت ها همراه بود، نشان داد که این موضوع به هیچ عنوان قابل مذاکره با دشمن نیست.

اگر بخواهیم از دیگر افراد و گروه ها و کشورهایی که نگران به توافق رسیدن ایران و ۱+۵ بر سر موضوع هسته ای هستند، سخن بگوییم، رژیم صهیونیستی است. این رژیم همواره مخالف مذاکره و توافق احتمالی بوده است.

چرایی آن هم روشن است. جمهوری اسلامی ایران از صدر تا ذیل، مخالف این رژیم جعلی است. این رژیم، ایران را مانعی بزرگ برای دستیابی به اهداف پلید خود در منطقه می داند به همین خاطر هیچگاه مایل نخواهد بود که ایران با غرب و آمریکا به نتیجه ای برسد که باهث شود رژیم صهیونیستی خود را از این بابت متضرر بپندارد، برای همین خاطر همواره در روند مذاکرات فشار وارد می کند و با کارشکنی های خود سعی دارد تا اخلال ایجاد کند.

برخی کشورهای عربی منطقه نیز به خاطر برخی مسائل از جمله نفوذ و تأثیر جمهوری اسلامی ایران درکشورها و مردم منطقه از توافق ایران و آمریکا واهمه دارند. محور قرار گرفتن جمهوری اسلامی ایران در بیداری اسلامی کشورهای منطقه، نقطه نگرانی آنهاست. چراکه وحشت دچار شدن به بیداری اسلامی خواب را از چشمان سران آنها ربوده است.

شاید در این میان روسیه نیز از توافق نهایی ایران و غرب واکنش خوشایندی نداشته باشد. روسیه ظرفیت های زیادی برای به توافق رسیدن بر سر موضوع هسته ای ایران دارد، اما تاکنون از این ظرفیت ها استفاده نکرده است. حتی این کشور هنگامی که پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل رفت، آن را وتو نکرد و به آن رأی مثبت داد.

روسیه در این شرایط آسان تر می تواند به عنوان یک کشور قدرتمند، با جمهوری اسلامی ایران روابط اقتصادی و سیاسی بیشتری برقرار سازد تا زمانی که ایران و غرب مشکلات خود را حل کنند. آنگاه دیگر جایی برای نقش آفرینی روسیه در ایران نخواهد بود و یا در کمترین سطح خود اتفاق خواهد افتاد.

اما در داخل کشور، برخی افراد، شخصیت ها و گروه های سیاسی هستند که نگران نتایج مذاکرات و دستاوردهای آن هستند. آیا آنها را می توان به عنوان کسانی نام نهاد که منافعشان در گرو افزایش تنش و به نتیجه نرسیدن مذاکرات است؟

اگر چنین تحلیل و ادعایی درست باشد، پس در مقابل، این تحلیل را هم باید درست بدانیم که کسانی و افرادی در داخل هستند که منافعشان در گرو برقراری روابط با آمریکا و غرب و توافق نهایی بر سر موضوع هسته ای ایران است.

پایان این نوشتار را اینگونه به نقل از رهبر معظم انقلاب می نویسم که فرموده اند؛ «در دیدگاه آمریکایی ها گفت وگو به معنای مذاکره برای رسیدن به راه حل منطقی نیست. از نظر آمریکایی ها گفت وگو به معنای وادار کردن طرف مقابل برای قبول حرف آنهاست. بنابراین ما همواره این نوع گفت وگو را تحمیلی می دانیم و جمهوری اسلامی ایران نیز زیر بار تحمیل نمی رود.»

وطن امروز:خدای خرمشهر از پس آزاد کردن حمص هم بر می آید،به دشمن چراغ سبز نشان نده!

«خدای خرمشهر از پس آزاد کردن حمص هم بر می آید،به دشمن چراغ سبز نشان نده!»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛ نه که نام عملیات آزادسازی خونین شهر «الی بیت المقدس» بود، در آستانه سی و دومین سالگرد این عملیات، روزگار روی خوشش را به «جبهه فراملی مقاومت» نشان داد و این بار شهر فوق استراتژیک «حمص» از لوث وجود تروریست های مورد حمایت آمریکا و اسرائیل پاکسازی شد. اگر دیروز خرمشهر آزاد شد و امروز حمص، ان شاءالله فردا نوبت قدس شریف است، که با صهیونیست ها کارهای مهمی دارد خون شهدای «الی بیت المقدس». اینک اما بیشتر باید از حمص نوشت که واقعه امروز ماست. حمص به عنوان لانه اصلی تروریست های آدمکش، بسی دور و دراز می نمود آزادسازی اش؛ چیزی در حد غیرممکن. چه بسیار که تحلیل می کردند؛ «اگر اسد موفق شود همه سوریه را از شر اشرار پاک کند، لاجرم حمص را نخواهد توانست» اما آنچه به معجزه می مانست بازهم محقق شد، جبهه مقاومت، حمص را آزاد کرد، بگذار با مدد از خمینی(ره) اینگونه بنویسم که «حمص را خدا آزاد کرد».

بودند البته کسانی که برای اسد، روزشمار سقوط آزاد معین کرده بودند. هم آمریکا و اسرائیل، هم تروریست های وحشی و هم البته عده ای در داخل، همصدا با اشقیا، روز و شب رسما علیه اسد موضع می گرفتند و این نماینده سنگر مقاومت را به جرم ایستادگی در برابر وحشی ترین تروریست ها «دیکتاتور» می خواندند! می خواهی همصدایان با اسرائیل را بشناسی؟ به مخالفان و موافقان مقاومت نگاه کن! از بس همصدایی کرده اند با صهیونیست های نجس، بر بعضی ها طهارت، فرض تر از تحلیل سیاسی است! راه دوری نرویم! تعارف را هم بگذاریم کنار! همین جناب عالیجناب، همزمان با روزی که مقرر شده بود برای حمله آمریکا به سوریه، در یکی از شهرهای شمالی، مع الاسف همصدایی با اسرائیل را به اوج رساند، نظام سوریه را متهم به استفاده سلاح شیمیایی علیه مردم کرد و چنان موضع گرفت که تو گویی در حال چراغ سبز نشان دادن به آمریکاست! فقط هم ایشان نبود.

برگردیم اخبار را مرور کنیم، مکرر به برخی مواضع ضدمقاومت بعضی از همین مردان اعتدال می رسیم که چه بی رحم، سوریه مظلوم را می زدند. بیم از برخوردن به مصوبات شورایعالی امنیت ملی کشور نبود، یکی یکی اسامی شان را فهرست می کردم! حتی در دولت قبلی هم، بعضی ها با آن همه ژست ضداسرائیلی، دست آخر در موضوع سوریه مردود شدند. و اما مشخصا حرف حساب آقای رفسنجانی درباره سوریه چه بود؟ هیچ! الا آنکه تروریست های آدمکش را «معترضان به اسد» و «مخالفان نظام سوریه» می دانست! شگفتا! تکفیری هایی که اغلب مال کشورهای دیگر، بعضا برخاسته از خاک اروپا بودند، شده بودند «مخالفان بشار اسد»! سوال اساسی اینجاست؛ «چگونه آدمی در تحلیل مسائل سیاسی به اینجا می رسد؟!» به این پرسش، نمی توان پاسخ داد، الا آنکه برگردیم و سوابق بعضی ها را مرور کنیم.

آقای عالیجناب همان کسی بود که در سال 88، فتنه گران آشوبگر ضدقانون، حرامیان عاشورا و برهم زنندگان نظم را «جماعتی معترض به نتیجه انتخابات» می خواند! این کلا اخلاق سیاسی، بهتر بگویم؛ بی اخلاقی سیاسی بعضی هاست که «فتنه گر وحشی» را «معترض قانونی» بخوانند! و خیال کنند آتش زنندگان خیمه عزای امام مظلوم ما، اعتراض به تقلب موهوم دارند، همچنان که گمان می کنند تکفیری های آدمکش، مخالفان قانونی حکومت سوریه اند!

اما واقعا این چه رفتاری است که بعضی ها علی الدوام، قانون را پای ضدقانون، حق را پای باطل و مقاومت و ایستادگی را پای تروریست های اجیرشده حضرت کدخدایی که دیگر نیست، ذبح می کنند؟! و به کدام قهقرا کشیده شده اند این جماعت که در مصاف جبهه مقاومت و مشتی تروریست حامی غرب، طرف آدمکش ها را می گیرند؟! این جماعت، خسته از مقاومت و ایستادگی، شاید اینگونه مصلحت خود را در ماجرای سوریه تشخیص دادند که طرف علی الظاهر قوی تر میدان را بگیرند. اینک اما هم علی الظاهر و هم علی الباطن، حمص دست اسد است، نه اوباما.

حمص دست مردم سوریه است، نه تروریست ها. من خیلی خیلی از آقای رفسنجانی و آن چراغ سبز معروف عذر می خواهم اما واقعیت آن است که آمریکا در حمله مستقیم به سوریه رسما زایید! روز، بلکه ساعت حمله را معین کرد اما در لحظه آخر از حمله منصرف شد چرا که می دانست سوریه عزیز به عنوان سرپل قدس شریف، خط قرمز پررنگ جمهوری اسلامی است.

اوباما از آنجا که نمی خواست متوجه برد موشک های جمهوری اسلامی در میدان عمل شود و از آنجا که دوست نداشت تل آویو با خاک یکسان شود، بهتر آن دید دست از پا خطا نکند. وقتی آمریکا خود به خوبی می داند در چه موقعیت متزلزلی قرار دارد، به هیچ وجه، کاری از چراغ سبز بعضی ها ساخته نیست! تو حالا هی برو لوگوی روزنامه ات را با پرچم تروریست های تحت کفالت غرب ست کن! فرقی نمی کند فتنه 88 باشد یا فتنه شام، غلبه از آن ملت هاست؛ خواه بعضی ها به دشمن، گرا بدهند، خواه ندهند! اگر «گرا دادن های سرگشاده» در سال 88 کارگر شد، چراغ سبزهایی که مکرر به یانکی ها در بحث سوریه نشان دادند نیز کارگر می شد! ما البته از کسانی که رحم به آرامش و امنیت ملت خود نکردند، هرگز توقع نداریم رحم به مقاومت ملت سوریه بکنند، لیکن از ایشان می خواهیم این همه به وعده های الهی بدبین نباشند و توهم نزنند که وعده های کدخدا–کدام کدخدا؟!- از وعده های خدا، عملیاتی تر است!

همان خدایی که خرمشهر را آزاد کرد، حمص را نیز آزاد کرد؛ او همچنان خداست، قدس را نیز آزاد خواهد کرد! خوب است بعضی ها اگر هنوز هم چراغ سبزی برای شان باقی مانده، آن را خرج جبهه حق کنند و بیش از این لگد به عاقبت خود نزنند! مدعیان دروغین اصلاح طلبی، فقط امروز نیست که به جای مردم سوریه، طرف تکفیری ها را می گیرند، روزگاری هم بود که ملت مظلوم افغانستان را می خواستند قربانی منافع شوم طالبان کنند و از همین رو، پیشنهاد برقراری رابطه میان نظام جمهوری اسلامی و طالبان را دادند که البته با بی محلی معنی دار بزرگان روبه رو شدند.

من واقعا تعجب می کنم از بعضی ها که چرا فقط می خواهند با دشمن یا دنباله هایش به بازی برد– برد برسند؟! یک روز با طالبان، یک روز با خود آمریکا، یک روز هم با تکفیری ها؟! آیا «جامعه جهانی» جز این 3 فقره، دار و دسته دیگری ندارد؟! بعضی با آنهمه ادعا، اینگونه شناخته اند دنیا را؟! همه اشقیای عالم، دست در دست هم دادند تا از مسیر سقوط اسد، دیگر سوریه، سرپل مقاومت نباشد اما از آنجا که «جامعه جهانی» چیزی فراتر از «نظام سلطه» است و از آنجا که دست برتر و بالاتر از آن خداست، این روزها سوریه در تدارک یک انتخابات ان شاءالله باشکوه است.

دم مقاومت گرم که بازهم با دموکراسی، با صندوق رای، با ادب و متانت، با حضور در صحنه و با مردمسالاری، جواب چراغ سبز سرگشاده بعضی ها را داد! منتهای مراتب، نه فقط هر تروریستی که اسد از شهر به شهر سوریه بیرون کرد، سیلی ای در گوش نظام سلطه بود، بلکه هر کدام از آرای ملت سوریه که عن قریب به صندوق انتخابات ریخته شود، سیلی ای در گوش کسانی است که به جای رای مردم، چشمک به تروریست های جلاد زدند! تصورم این است که خداوند، علاوه بر عقبا در همین دنیا نیز بعضی ها را عقوبت می کند.

مگر آنکه خداوند بخواهد به کیفر آن همه رفتار و گفتار سرگشاده، عاقبت بعضی ها را خط خطی کند، و الا بعید می دانم آدمیزاد، آدمیزاد باشد و در عین حال بخواهد طرف آدمکش های خونریز را بگیرد! زیاد که بخواهی با بطالین به بازی برد– برد برسی، خداوند تو را در غم شکست ایشان به دست اسد مقاومت، شریک می کند! ما تسلیت عرض می کنیم آنهم از نوع سرگشاده، فتح بزرگ حمص را به همه کسانی که 3 سال تمام، اسد را زدند اما به مشتی حرامی بی رحم گفتند «مخالف»! ما البته از یاد نمی بریم در همین سوم خرداد خودمان هم، چگونه بعضی از این لیبرال های پیر پاتال، گرای سینه بچه بسیجی ها را به صدام می دادند و چگونه بیانیه های شان سر از رادیوی رژیم بعث درمی آورد! ست کردن حلقوم با همان فریادی که دشمن دوست دارد، بسی مسبوق به سابقه است.

ننگ بر جماعت اجنبی پرست! مرگ بر جماعت اجنبی پرست! که ما فراموش نمی کنیم فتح الفتوح مافوق طبیعت سوم خرداد با چه مشقتی به دست آمد. ظهر روز سوم خرداد 61 بچه رزمنده ها در مسجد جامع خونین شهر، چنان به نماز و گریه و توبه و استغاثه و راز و نیاز افتاده بودند کأنه نه از دل یک فتح بزرگ، بلکه از دل یک شکست سنگین بازمی گشتند! ایشان ذیل کلاس درس ولایت فقیه، پرورش یافتگان مکتب «نصر» بودند؛ «اذا جاء نصرالله و الفتح و رایت الناس یدخلون فی دین الله افواجا فسبح بحمد ربک و استغفره انه کان توابا». دقیقا بر عکس این هم داشتیم! بعضی ها از دل فلان توافق که بیش از پیروزی، بوی شکست می داد، همچین مغرورانه «فتح» را مرقوم داشتند که انگار حالا جز دراز کردن زبان دشمن، چه عایدی دیگری ارزانی کشور داشت!! ما من باب خیرخواهی، توصیه می کنیم بعضی از این دولتمردان خود را به درس گرفتن از رفتار و گفتار مخلصانه و متواضعانه بسیجی ها.

آقای ظریف، عاقبت چندی پیش، یک حرف هم از «دلاوری» زد! ما توصیه می کنیم به ایشان، برای آنکه بهتر و دقیق تر متوجه معنای دلاوری شوند، دمی درنگ کنند در روحیات فرمانده دلاور سپاه اسلام، شهید حی و حاضر، سردار قاسم سلیمانی. اگر با دست فرمان بعضی ها، زبان دشمن دراز می شود، لیکن با دست فرمان مقاومت، دشمن ولو آنکه روز حمله را هم معین کرده باشد، پا پس می کشد. از این هم بالاتر، حمص آزاد می شود.

درجه آخر، ما به دولتمردان خود توصیه می کنیم هنگامی که می خواهند با ما از «فتح الفتوح» حرف بزنند، سخن از «سوم خرداد» یا «آزادسازی حمص در آستانه سی و دومین سالگرد فتح خرمشهر» برانند، نه «توافق ژنو»! نقد انقلابی ما به بعضی ها سر جای خود محفوظ اما مادام که سایه خدای سوم خرداد بر سر روزگار بلند است، امیدواری ما بسی بیشتر از دل نگرانی ماست. درود و رحمت خداوند بر شهدای عملیات «الی بیت المقدس» که خون سرخ شان تا یوم الله رهایی قدس به شیربچه های مقاومت، چراغ سبز نشان می دهد... جهانی را باید آزاد کند خدا! ما به «قبله اول» 2 رکعت نماز فتح بدهکاریم؛ این خط، این نشان که ان شاءالله «حضرت منجی» در راه است... .

جوان:35 سال دشمنی، 35 سال مقاومت و ایستادگی

«35 سال دشمنی، 35 سال مقاومت و ایستادگی»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم حسن رشوند است که در آن می خوانید؛وقتی رهبر معظم انقلاب در جمع دانش آموختگان دانشگاه تربیت پاسداری امام حسین (ع) در آستانه سوم خرداد، سالروز آزادسازی خرمشهر، از 35 سال دشمنی غرب با ملت ایران سخن گفتند و نتیجه رفتار برآشفته و خشمگین دشمن را حاصل شکست استکبار جهانی از ملت ایران معرفی کردند، حوادث این مدت را در ذهن مرور کردیم و دانستیم آنچه معظم له بیان فرمودند حاصل یک بررسی عمیق از رفتار دشمن در طول این سال ها و سلسله شکست ها و مقاومت و ایستادگی ملت ایران بوده است و چه شباهت های زیادی میان مقطع کنونی با سال های آغازین جنگ تحمیلی و پیروزی های منتهی به این سال ها وجود دارد. هنوز 19 ماه از پیدایش انقلاب اسلامی سپری نشده بود که جنگی نه در اندازه هجوم یک کشور چند میلیونی، بلکه در مقیاس چند قدرت بزرگ جهانی و دست نشاندگان منطقه ای شکل گرفت که می رفت تا انقلاب نوپای اسلامی ملتی را در نطفه خفه کند.

از همین رو است که همه استراتژیست های بزرگ و نامدار جهانی، جنگ تحمیلی را فراتر از تجاوز یک کشور به سرزمین کشور همسایه خود دانسته و حماسه ملت ایران را بزرگ ترین حماسه و دفاع در مقابل دشمنی فراتر از عراق قلمداد می کنند. با نگاه به تاریخ جنگ های ایران، درک چنین واقعه ای چندان سخت نیست، زیرا ابعاد دوران دفاع مقدس به مراتب گسترده از جنگ هایی بود که حداقل پس از جنگ دوم جهانی تاریخ به خود دیده است. به همین جهت است که بسیاری این پدیده نادر را در رابطه با ایران کاملاً استثنایی می دانند. در طول 400 سال گذشته، 25 جنگ تمام عیار بین ایران و دولت عثمانی که عراق بخشی از سرزمین آن بود، در جغرافیای سرزمین ایران رخ داده بود ولی هیچ گاه نمی توان آن درگیری و جنگ ها را همسنگ تهاجمی دانست که این بار به ظاهر از سوی یک کشور و در اصل از سوی تمامی قدرت های بزرگ جهان و منطقه ای هدایت می شد.

همه استراتژیست های بزرگ معتقدند دفاع ملت ایران از سرزمین خویش در جنگ هشت ساله، اولین جنگ با ارتش های کلاسیک نوینی بود که نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران ثابت کردند با اراده متکی به ایمان و انگیزه الهی و با حفظ وحدت و انسجام درونی و همبستگی ملی و نیز با پیروزی بدون اتکا به قدرت های خارجی توانستند سرنوشت خویش را برخلاف میل قدرت های سلطه گر تغییر دهند و اوج این ایستادگی و تبلور اندیشه مقاومت در سوم خرداد 1361 رقم خورد. مقطعی که دشمن شکست تسلیم ناپذیری ملت ایران را در تسخیر لانه جاسوسی، حادثه طبس و فرو ریختن هیمنه نظامی و اطلاعاتی خود در ایران و ده ها اتفاق دیگر دیده بود و تنها راه را در تحریک و حمایت از یک دشمن ایدئولوژیکی ملت ایران می دید تا شاید از رهگذر این اقدام،بتوانند عقده های فروخورده و شکست های مفتضحانه خویش را ترمیم کنند که این نیز با حماسه سوم خرداد و آزادسازی خرمشهر در عملیات بیت المقدس محکوم به شکست شد و از آن پس بود که پیروزی رزمندگان اسلام در جبهه های نبرد و پیروزی های سیاسی یکی پس از دیگری رخ نمایاند. آنچه در خرمشهر اتفاق افتاد حاصل یک همدلی، وحدت و انسجام ملتی بود که آمده بود با انقلاب اسلامی طرحی نو در اندازد و اندیشه مقاومت را به همه ملت های جهان تزریق کند که چنین نیز شد.

ملت ایران و جوانان غیور آن با شکستن دژ محکم دشمن در عملیات بیت المقدس شعار «ما می توانیم» راه تحقق بخشیدند و این شد سرآغاز نمایش همه توانمندی ها در عرصه های مختلف از جنگ گرفته تا عرصه های پیشرفت و توسعه این کشور. ملت و جوانان ایرانی امروز عادات غلط، متکبرانه و مستکبرانه غرب و در رأس آنها امریکا را که عادت کرده بودند زور بگویند تغییر داده است. از همین روست که بنا به فرمایش امام خامنه ای عزیز «وقتی می بینند یک ملت و یک کشور، در مقابل این عادت زشت می ایستد، برآشفته می شوند... آنچه استکبار جهانی را خشمگین کرده است، این است که یک ملت در یک کشور مهم، با یک سابقه تاریخی بسیار غنی، با دارا بودن خصوصیات منحصر به فرد، در مقابل عادت زشت سلطه گری و سلطه پذیری ایستاده است».

دستاورد 35 سال ایستادگی و مقاومت ایران را باید در عصبانیت همراه با سراسیمگی دنیای استکبار در مقابل ملت ایران، تأسی همه ملت های جهان از این رفتار و عملکرد و لذت بردن از ایستادگی ملت ایران در مقابل نظام سلطه و دیدن نقش جمهوری اسلامی در معادلات منطقه ای و بین المللی و در نهایت تغییر در هندسه قدرت جهانی دانست و همه این دستاورد های بزرگ را باید محصول تلاش جوانانی دانست که با دست خالی در مقابل دشمن تا بن دندان مسلح ایستادند تا معنای جدیدی به واژگان قدرت، اقتدار، پیشرفت و توسعه یک کشور و فراتر از آن نظام جهانی بخشیده شود.

شرایط امروز مشابه شرایط سال های 60 و 61 است، اگر آن روز جماعتی با عشق به وطن و صیانت از ارزش های معنوی و مادی یک ملت در مقابل دشمن برای آزادی خرمشهر با دست خالی جنگیدند و با مقاومت خویش پیروزی را برای ملت خویش به ارمغان آوردند، امروز اگر چه از لحاظ فناوری های نظامی و دستاورد های علمی و تکنولوژیکی غیرقابل مقایسه با آن سال ها هستیم ولی به کارگیری ادبیات مقاومت و ایستادگی در عرصه هایی که محل چالش ما با غرب سلطه گر است می باشیم و فناوری هسته ای و کوتاه نیامدن از حقوق ملت ایران نمونه بارز آن است و بارها نشان داده ایم که می توانیم غرب مستکبر را با فرهنگ مقاومت و ایستادگی تسلیم خواسته های خویش کنیم.

حمایت:فتح ارزش ها پیام همیشگی حماسه 3 خرداد

«فتح ارزش ها پیام همیشگی حماسه 3 خرداد»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم سید محمدمهدی موسوی است که در آن می خوانید؛ رسم دیرینه روزگار ما آدمیان بر این مدار قرار گرفته که روزها می آیند و می روند؛ سوم خردادها نیز لاجرم چنین است اما بی شک در چنین روزی، بیش از هر زمان دیگری، طنین نغمه حاج غلام کویتی پور در مداحی ماندگار «ممد نبودی بیینی» زیبایی خاطره انگیزی به همراه دارد؛ خاطره ای به درازای 32 سال و به وسعت چند نسل. به راستی که نوستالوژی انقلابی فتح خرمشهر را نمی توان در حصار زمان و مکان محدود کرد چه آنکه با خون مطهر بهترین انسان های قرن معاصر ممزوج شده است.

شهید محمد جهان آرا و بسیاری از همرزمان مقاوم و بی ریایش گرچه در روز بزرگ پیروزی، به ظاهر، در میان ما حضور نداشتند تا آزادسازی خونین شهر را جشن بگیرند، اما از آنجا که شهدا زنده ترین موجودات هستی به شمار می روند، بی گمان مشاهده کردند که چگونه خدای خمینی و سربازان خاکی و بی ادعای او، شهر عزیزشان را از چنگ حرامیان بعثی، آزاد کرد.بی جهت نبود که حضرت روح الله(ره)، فتح خرمشهر را نه فتح خاک که فتح ارزش های اسلامی توصیف کرد و آن را نه یک موضوع عادی که موضوعی ما فوق بشریت می دانست.چنین اندیشه و رویکردی از آن سبب است که حماسه آزادسازی خرمشهر و اساساً همه توفیقات کوچک و بزرگ دفاع مقدس و انقلاب اسلامی در ذیل عنایات حضرت حق و ادعیه خیر حضرت بقیه الله الاعظم(عج) حاصل شده است و البته پس از آن، با همت و اراده پولادین ایرانیان مسلمان.

عظمت و عمق ایمانی که باعث خلق بزرگ ترین و زیباترین تابلوهای حماسه و رشادت در سال های دفاع مقدس به خصوص در عملیات غرور آفرین بیت المقدس شد، چیزی نیست که کسی بخواهد آن را انکار کند؛ با این حال جای این تأسف به شدت وجود دارد که چرا هنوز هم آن گونه که شایسته حماسه سازی ها و دلاوری های این ملت است ارزش های مترتب بر دفاع مقدس به ویژه حماسه فتح خرمشهر برای توده های مردم، خاصه نسل جدید، به خوبی تبیین نشده است.یکی از کارگردانان شاخص دفاع مقدس دغدغه مندانه در جایی می گفت: «اگر غربی ها حماسه های بزرگ دفاع مقدس ما را در تاریخ خود داشتند، شاهکارهای بزرگ هنری و ادبی خلق می کردند که فیلم هایی مانند «نجات سرباز رایان» و رمان ایی چون «جنگ و صلح» ، پیش آنها بی ارزش و کم ارزش باشد.در حالی که هویت ملی و اسلامی جامعه ما با تاریخ فداکاری ها و ایثارگری های مردم در ایام الله دفاع مقدس گره خورده است و بی شک حماسه سوم خرداد در این میان، بر نقطه اوج این دوران افتخارآمیز قرار گرفته است.

به راستی راز و رمز توفیق در عملیات بیت المقدس و دیگر عملیات ها و به طور کلی استقامتی عزتمندانه در برابر قطب استکبار در همه این سال ها مگر توکل بر خدا و نترسیدن از سلاح، تجهیزات و رزمندگان دشمن و تکیه بر نیروی ایمانی و درونی نبود؟اگر این گونه است که هست، چرا از این راز و رمزها الگوگیری نگیریم وقتی می دانیم با تکیه بر آنها خواهیم توانست امروز هم در جدال با دنیای کفر و عصیان و نافرمانی خدای متعال، به فتح ارزش ها بپردازیم . با کمترین امکانات، بزرگ ترین و شگفت انگیزترین حماسه ها را بیافرینیم.

آفرینش:پارس جنوبی، حسرتی بردل ایران زمین

«پارس جنوبی، حسرتی بردل ایران زمین»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛مختصات جغرافیایی کشورمان سبب شده تا در بسیاری از میادین نفت وگازبا کشورهای قطر، امارات، عربستان وعراق شریک باشیم. فلذا لازم است تا از این ثروت های غیرقابل تمدید نهایت استفاده را برد که متاسفانه ما در حوزه های مشترک وضعیت مطلوبی نداریم.


50 درصد از کل ذخایر گاز ایران در میدان های مشترک با همسایگان قرار دارد که بیشتراین میزان آن با کشور قطر در اشتراک است. بحث در مورد "پارس جنوبی" بزرگترین مخزن گاز دنیاست که بین ایران و قطر مشترک است. اما صفت اصلی این گزاره یعنی " اشتراک" هیچ گاه در عمل مشاهده نشده است. به گونه ای که قطر با جمعیت یک میلیونی و وسعتی کمتر از همین میدان گازی در مقابل شریک 75 میلیونی خود که وسعت کوچکترین استان آن از مساحت کل قطر بیشتر است، توانسته بیشترین سهم را از این حوزه مشترک ببرد و خود را به "ثروتمندترین کشور دنیا " تبدیل کند. در حال حاضر ایران 210 میلیون مترمکعب گاز از این میدان برداشت می کند ولی قطر 360 میلیون متر مکعب! . همچنین قطری ها اعلام کرده اند به زودی با بهره گیری از فناوری های جدید برداشت خود را به 452میلیون متر مکعب خواهند رساند.

چند لحظه در مورد این موضوع تامل کنید...
بحث در مورد رشد اقتصادی، توسعه و پیشرفت های کشور قطر نیست و آنچه در مورد میزان استخراج عنوان شد در مورد منابع نفت و گاز ملی قطر نبود، بحث از ثروت عظیمی است که متعلق به 75 میلیون نفر در حال حاضر، و میلیون ها نفردیگر در آینده (البته اگر چیزی از آن تا چند سال دیگرباقی بماند) می باشد که کشوری یک میلیونی از طریق کاملا قانونی درصدد تصاحب آن می باشد و ما همچنان در پی بستن قرارداد و گسترش فازهایی هستیم که معلوم نیست افتتاح آنها به عمر منابع گازی این مخزن قد می دهد یا خیر.

تحریم ها، فرسودگی تجهیزات، عدم سرمایه گذاری های کافی و تخصصی، سوء مدیریت ها در سال های گذشته، نفوذ افراد سودجو به مدیرت ها و قراردادهای نفتی، به کارگیری پیمان کاران غیرمتخصص، و... علت این کم کاری ما درمصاف باهمسایگان در حوزه های مشترک می باشد.

قطری ها با برنامه ریزی های دقیق و سرمایه گذاری های کلان لحظه ای خود را از پارس جنوبی جدا ندیده اند و تمام توان خود را بر این میدان متمرکز کرده اند. جالب اینجاست که بر اساس نظر کارشناسان شیب این میدان عظیم گازی نیز به سمت قطر بوده و با کاهش حجم گاز در مخزن اصلی، این کشور قطر است که قادر به استحصال گاز خواهد بود.

آیا مورد توجه قرار گرفتن این ثروت عظیم مهم تراست یا دلواپسی های سیاسی و مطرح کردن مباحثی حاشیه ای که هیچ سودی برای کشورندارد و حتی باعث هدر رفتن توان و انرژی کشور می شود. چشم خود را برروی واقعیت ها بسته ایم و به سبب اختلافات سیاسی و حزبی غافل مانده ایم که در کنارگوش ما همسایگان درحال بهره برداری از ثروت هایی هستند که امکان تجدید آنها وجود ندارد. کاهش سهم ایران از این ثروت های ملی باعث افسوس و نگرانی میلیون ها ایرانی شده است. با این روندی که پیش گرفته ایم آیندگان در مورد اقدامات ما به عنوان حافظان ثروت های ملی کشور چگونه قضاوت خواهند کرد؟!

شرق:راز دوم خرداد

«راز دوم خرداد»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم مهدی رحمانیان است که در آن می خوانید؛ روزهایی در تقویم هر ملتی وجود دارد که نقطه عطف تاریخ آن ملت به شمار می آیند. روزهایی که خود مبدا تاریخی می شوند. دوم خرداد نیز یکی از این مبادی است که پس از گذشت 17سال از انتخابات ریاست جمهوری هفتم و انتخاب سیدمحمد خاتمی در آن روز همچنان محل بحث مخالفان و موافقان است.

اگر راز این اهمیت را در انتخابات ریاست جمهوری بدانیم قبل و بعد از این تاریخ چند انتخابات مهم از این دست در کشور رخ داده است و اگر انتخاب سیدمحمد خاتمی را علت این برجستگی بدانیم ایشان نیز یکبار دیگر در خرداد چهار سال بعد یعنی سال 1380 با رای بالاتری انتخاب شدند، پس نه انتخابات ریاست جمهوری و نه انتخاب سیدمحمد خاتمی نمی تواند سرّ این اهمیت و برجستگی باشد. علت واقعی ماندگاری دوم خرداد76 در حافظه جمعی ایرانیان را باید در این نکته جست وجو کرد که این روز، نه پیشتازی یک نامزد بلکه پیروزی یک «گفتمان» بود.

گفتمانی که نیاز آن روز تاریخ ایران بود و اینک نیز با تمامی فراز و نشیب ها، در زمره راهکارهای برگزیده مردم برای رسیدن به وضعیت مطلوب است. در واقع، برخلاف اغلب انتخابات دیگر که با آمدن رییس جمهور جدید، ظهور و با رفتنش، افول می کند، حماسه دوم خرداد، پس از وداع خاتمی با قوه مجریه، از رونق نیفتاد و به دلیل پایگاه مردمی نیرومندی که داشت همچنان تاثیرگذار و بحث برانگیز است.

مردم موتور محرک گفتمان اصلاحات هستند و تا زمانی که باور آنان به این راهکار پابرجا بماند؛ دوم خرداد هم با مراسم و بی مراسم بزرگداشت، مورد اقبال خواهد بود.

ابتکار:روحانی تنهای تنهای تنها

«روحانی تنهای تنهای تنها»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم محمدعلی وکیلی است که در آن می خوانید؛دو سال پایانی دوره دوم ریاست جمهوری در ایران همواره با سقوط آزاد منحنی محبوبیت رؤسای جمهور همراه بوده است. نگاهی به منحنی محبوبیت احمدی نژاد در هشت سال ریاست جمهوری اش، در میان هواداران خود، گواه این موضوع است. در این مقاله فرصت پرداختن به چرایی آن نیست؛ ولی روشن است روسا هر چه به پایان دو سال آخر نزدیک می شوند از تعداد یارانشان کاسته می شود و سرعت ریزش همراهان بیش از سرعت رویش اولیه آنان می باشد.

به عبارتی کسانی که در روزهای اولیه ریاست جمهوری احمدی نژاد با سرعت برق خود را در لایه اولیه همراهانش جای دادند و ماراتن نفس گیر نزدیک شدن به وی را استارت زدند، در دو سال آخر معکوس آن عمل کردند و این بار ماراتن فاصله گیری از وی را شروع کردند. زبان مدح و ستایش روزهای اولیه به زبانش نکوهش و سرزنش تغییر یافت. وضع آنچنان شد که احمدی نژاد ماند و مشایی و تنهایی رقت بارش. آنان که از نردبانش بالا رفته بودند در همان بالا ایستادند و جار زدند که راه ما این نبود و ما را با وی نسبتی نیست.

البته تنها شدن احمدی نژاد با خاتمی متفاوت بود. احمدی نژاد نه فقط یاران و همراهان را از دست داد، که از نظر پایگاه اجتماعی نیز دستش خالی شد. او وقتی به پشت سر نگاه کرد، نه یاری در میدان دید و نه یک پایگاه مشخص اجتماعی که حامی اش باشد. تنها یار وفاداری که همچون سایه در کنارش ماند، مشایی بود. سید محمد خاتمی هم در دو سال آخر پایان دوره اش گرفتار سیر نزولی محبوبیت شد و ریزش یاران دامنش را گرفت؛ ولی پایگاه اجتماعی خاتمی ریزش یاران و همراهانش را جبران کرد و عامل ماندگاری و مصونیتش در ساحت سیاست ایران شد.

اکنون روحانی به شکلی دیگر گرفتار تنهایی زود هنگام شده است. هنوز زود است که گفته شود محبوبیت روحانی رو به کاهش است چرا که مردم همچنان امید به تدبیرش دارند و نگاهشان به روزهای آفتابی آینده است. ولی بی شک روحانی از نظر یاران هم گفتمان، تنها مانده است. از جمله دلایل تنهاییش اینکه خود مجبور شده یک تنه وارد صحنه شود و پاسخگوی سیل انتقادات،اعتراضات و فشارهای مهندسی شده باشد.

در میدان رویارویی نفس گیر و در مقابل فشار بی امان گروههای خاص، هیچ صدایی به جز صدای شخص روحانی به گوش نمی رسد. گو اینکه دولت به تمامی در شخص خودش خلاصه شده است. او هم باید پاسخگوی ضعف اجرایی تیم همکاران باشد و هم یک تنه در برابر عهد شکنی غربیها بایستد؛ همزمان نیز باید نگران وضعیت و موقعیت بدنه اجتماعی باشد.

باری، می بایست خود به تنهایی در پشت صحنه در مقابل حملات، سینه سپر کند و بر روی صحنه نیز مدافع سیاست های فرهنگی، اقتصادی، سیاست خارجه وسیاست داخلی دولتش باشد.

این نوع تنهایی، خاصِ روحانی است؛ چرا که یاران خاتمی هر کدام در قامت شخص خاتمی قادر به پیشبرد گفتمان دوم خرداد بودند و فشار وارده توزیع می شد؛ در نتیجه درآن دوره گفتمان اصلاحات در مقابل فشارهای وارده قدرت هماوردی داشت. همراهی دستگاههای مختلف نظام با احمدی نژاد در چهار سال اول نیز موجب شد تا احمدی نژاد گرفتار تنهایی زود هنگام نشود.

اما روحانی نه آن یاران هم قامت را دارد و نه آن همراهی دستگاههای مختلف را. بخش مهمی از دولتمردان کنونی چنان در لاک خود فرو رفته و آن چنان بی رنگ شده اند که هیچ تفاوتی با دولتمردان دولت احمدی نژاد یا رقبای آقای روحانی ندارند. هیچگونه تعصب، غیرت، وموضع گفتمانی در بخش مهمی از دولتمردان فعلی مشاهده نمی شود.

مشی آنان، به بهانه اعتدال، آنچنان است که به آسانی با هر گفتمان و پاد گفتمان دیگری نیز قابل جمع می باشد. گر چه صدای حمایت آقایان هاشمی و خاتمی لاینقطع در دفاع از دولت روحانی تیتر روزنامه ها می شود، ولی بی تفاوتی و بی تعصبی برخی از دولتمردان، تنهایی روحانی را تشدید کرده است.

روحانی یا باید به مانند احمدی نژاد و خاتمی روی صحنه بازیگر باشد و یا باید همچون هاشمی پشت صحنه نقش آفرینی کند. او نمی تواند همزمان پشت صحنه بر سر شعارهایش بماند و آن ها را عملی کند و در عین حال روی صحنه هم ترکش ها را به جان بخرد. همکاران و تیم همراهش باید ضربه گیر روی صحنه باشند. او نبایست به تنهایی تمام اضلاع گفتمانی اش را فریاد بزند.

هرکدام از وزرا، معاونین، استانداران و.... باید ضلعی از گفتمان اعتدال را بر عهده گیرند و به پیش ببرند. اما واقعیت صحنه نشان می دهد که او خود به تنهایی در جایگاه گفتمان سازی و همزمان مهندسی گفتمان و مجری نقش آفرینی می کند. به طور طبیعی این وضع تداومی ندارد، چرا که انرژی وی محدود و هزینه این تنهایی سرسام آور است. بخشی از بی رحمی و بالا گرفتن حملات مخالفین دولت، نتیجه تنها ماندن روحانی است.

به نظر نگارنده درمان این تنهایی در دست خود روحانی است. او باید برای برون رفت از شرایط کنونی، تدبیری بیندیشد و هزینه سرسام آور ادامه راه را نپردازد و این بار را یک تنه بر دوش نکشد. روحانی خوب می داند که هنوز وقت باقی است.

او به درستی آگاه است که مردم صبور هستند و به او به شرط اصلاح مسیر فرصت خواهند داد. مردم همچنان امید به اعتدال و تدبیر دارند و نمی خواهند که نا امید شوند و البته دود نا امیدی مردم نسبت به روحانی به چشم همگان می رود. پس باید گفت آقای روحانی به حرمت امید مردم، کاری متفاوت و راهی امید آفرین و نتیجه بخش پیشه کن.
یا علی .

آرمان:حمایت مجلس از مذاکرات

«حمایت مجلس از مذاکرات»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم عزت ا... یوسفیان ملا است که در آن می خوانید؛خیلی از هجمه هایی که به دولت وارد می شود منصفانه نیست بخصوص درباره مذاکرات ژنو. در دیداری که روسای کمیسیون ها و هیات رئیسه مجلس درباره اقتصاد مقاومتی با رهبری داشتند؛ ایشان عنوان کردند «خدا کند این مذاکرات به نتیجه برسد.» و این یعنی همه این مذاکرات زیرنظر ایشان است. آمریکا نمی خواهد این مذاکرات پا بگیرد ولی می خواهد در افکار عمومی جهان اینطور وانمود شود که این پا نگرفتن مذاکرات از جانب ایران است تا در نهایت، ایران هزینه اش را بدهد. با این وجود شکی نیست که اکثریت نمایندگان مجلس از مذاکرات دفاع می کنند.

آقای باهنر نایب رئیس مجلس در یک سخنرانی به همراه نبودن برخی افراد در مجلس با روند مذاکرات اشاره داشتند. البته این مساله جدیدی نیست و درباره بسیاری از مسائل سیاسی دیگر نیز میان نمایندگان ممکن است مخالفت هایی وجود داشته باشد و دسته ای از نمایندگان در مواردی با گروهی دیگر مخالف باشند. این یک حسن است که همه نمایندگان آن با هم همفکر نباشند و تبادل افکار به بحث پیرامون موضوعات مختلف منجر شود.

از طرفی دیگر مذاکرات هسته ای ایران در این سال ها فراز و نشیب زیادی را به خود دیده است و دوران متفاوتی را چه از سوی مذاکره کنندگان ایرانی و چه از سوی مذاکره کنندگان خارجی تجربه کرده و در این میان ممکن است اختلاف نظرهایی هم بین نمایندگان درباره شیوه مذاکرات وجود داشته باشد و برخی نمایندگان مجلس با این شیوه مخالف باشند. با این حال اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان مجلس از روند مذاکرات حمایت می کنند و مشتاقند از طریق راهکاری مبتنی بر گفت وگو و تفاهم مساله هسته ای حل و فصل شود.

به هر حال نمایندگان می دانند اگر ایران توافقنامه ای با طرف غربی به امضا برساند بر اساس قانون اساسی باید این توافق به تصویب نمایندگان مجلس برسد. در اصل71 قانون اساسی آمده است: «عهدنامه ها، مقاوله‏نامه ها، قراردادها و موافقت‏نامه های بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد.» به این ترتیب مجلس نیز به دولت اعتماد دارد و اکثریت نمایندگان از روندی که دولت در مذاکرات پیش گرفته راضی و به دنبال به نتیجه رسیدن مذاکرات هستند.

دنیای اقتصاد:تصمیمات مخل رقابت

«تصمیمات مخل رقابت» عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم علی فرحبخش است که در آن می خوانید؛انحصارات یکی از مصادیق مهم شکست بازار است؛ جایی که امکان دسترسی به یک قیمت رقابتی در بازار وجود ندارد و انحصارگر بدون یک منحنی عرضه قادر است با تغییر میزان تولید به سطح قیمت مورد نظر خود دست یابد. در این شرایط تولید کننده می تواند هر قیمتی را بر مصرف کننده تحمیل کرده و با کاهش هرچه بیشتر رفاه مصرف کننده، سود خود را در سطح حداکثری حفظ کند. به این لحاظ تنظیم انحصارات یکی از مهم ترین مسوولیت های دولت ها است که در شرایط شکست بازار مطرح می شود.

اولین گام در راه شکست انحصار، حذف یا کاهش موانع ورود به بازار است. به این لحاظ انحصار ادامه می یابد، مگر آنکه رقبای جدیدی قادر باشند با ورود به بازار و افزایش عرضه سطح قیمت های قبلی را بشکنند. در مورد صنعت خودرو نیز که در سال های اخیر در اختیار دو غول خودروسازی کشور قرار گرفته است، اولین و بهترین راه حل، کاهش دیوار تعرفه ها و ایجاد امکان رقابت بیشتر در این صنعت است. به دلایل متعدد این راه حل ممکن است در کوتاه مدت دشوار یا اجرای آن با تبعات مختلف سیاسی و اجتماعی همراه باشد. چنین است که در مورد برخی کالاهای خاص انحصاری مساله قیمت گذاری مطرح می شود.

متاسفانه در سال های اخیر موضوع قیمت گذاری از یک موضوع «استثنایی و ویژه» به یک موضوع «عام و فراگیر» تبدیل شده، به گونه ای که بسیاری از کالاهای دارای بازار رقابتی را به نام حمایت از مصرف کننده یا تولید کننده در بر گرفته است. همین مداخلات قیمتی به ناکارآیی ها و ایجاد رانت های گسترده در بازار منجر شده و سوابق تاریخی متعدد نشان می دهد که قیمت گذاری غیر تعادلی به ایجاد مازاد تقاضا یا مازاد عرضه در بازار منجر شده است. اگر قیمت ها پایین تر از سطح تعادلی تعیین شود، به مازاد تقاضا یا ایجاد صف منجر می شود که برای یک کالای خاص متقاضیان بالقوه بیشتری نسبت به عرضه واقعی آن شکل گرفته است.

موضوع جیره بندی و قیمت های چندگانه دولتی و آزاد، برای کالاهای خاص ریشه در همین قیمت گذاری کمتر از سطح تعادلی دارد. قیمت گذاری بالاتر از سطح تعادلی نیز که معمولا با نام حمایت از تولید کننده و بیشتر در بخش کشاورزی انجام می شود، به تولید بیش از حد یک کالای خاص و گاه حتی فاسد شدن یا به دور ریختن آنها منجر می شود.

شأن نزول تشکیل شورای رقابت، مقابله با عوامل مخل رقابت و تنظیم انحصارات بوده است که متاسفانه در بسیاری از موارد از اهداف ذاتی خود دور شده و بیشتر بر قیمت گذاری کالاهای خاص به ویژه خودرو متمرکز شده است.
چنین سیاستی نه فقط اقتصاد کشور را به سمت ایجاد فضای رقابتی و کاهش محدودیت ها رهنمون نکرده است، بلکه مداخلات این شورا در قیمت گذاری، خود عاملی در جهت ایجاد نوسانات بیشتر و سردرگمی مصرف کنندگان بوده است.

در حالی که تاکنون هیچ گونه گزارشی از این شورا در خصوص حذف انحصارات موجود یا برطرف ساختن عوامل متعدد مخل رقابت منتشر نشده است، به نظر می رسد این شورا تمرکز خود را بر قیمت گذاری خودرو معطوف کرده که با اهداف بنیادی این سازمان فاصله ای آشکار دارد. در خصوص قیمت گذاری خودرو نیز تاکنون فرمول های متفاوتی پیشنهاد شده است که به نظر می رسد برخی از اصول بدیهی اقتصاد را نادیده می گیرد.

مهم ترین ابزار یک انحصارگر در کنترل قیمت ها سطح عرضه است. برای مثال اگر شرکت سایپا سطح تولید پراید را به یک میلیون دستگاه در سال افزایش دهد، قیمت این خودرو در بازار تا سطح قابل ملاحظه ای کاهش خواهد یافت؛ در حالی که اگر این خودرو فقط هزار دستگاه در سال تولید شود، قیمت آن می تواند تا چند برابر فعلی افزایش یابد.

فارغ از ابهامات تکنیکی متعدد در خصوص تعیین قیمت خودرو که در فرمول پیشنهادی شورای رقابت وجود دارد، سوال کلیدی آن است که اساسا شورای رقابت چه ابزار کلیدی برای کنترل روزانه عرضه در بازار خودروهای مختلف در اختیار دارد. میزان عرضه یک خودرو در طول سال ممکن است، خواسته یا ناخواسته دستخوش تغییراتی شود و مشخص نیست این عامل مهم در کنترل کدام مرجع قانونی خواهد بود.

عدم توجه به این موضوع مهم به پدیده قیمت های دوگانه و گاه چندگانه در بازار منتهی می شود. شرایطی که قیمت های اعلام شده از سوی مراجع رسمی همچون شورای رقابت یا سایر سازمان ها با قیمت معاملاتی خودرو در بازار تفاوت های چندمیلیونی داشته و به ایجاد رانت های بزرگ و همچنین تضییع حقوق مصرف کنندگان منجر می شود. قیمت یک کالا همواره با عوامل مختلف عرضه و تقاضا دستخوش تغییر می شود و مشخص نیست، این شورا چگونه قادر است با ملحوظ کردن همه این عوامل قیمت خودرو را روزانه در بازار تعیین کند.

به عنوان یک مصداق عینی می توان به فرمول جدید پیشنهادی شورای رقابت اشاره کرد که پیش بینی شده است، در صورت اجرا به افزایش قیمت رسمی خودرو منجر شود، در حالی که با افزایش تولید خودرو در ماه های اخیر روند قیمت ها سیر نزولی گرفته که گاه از آن با نام تخلیه قیمتی در بازار خودرو یاد می شود. سابقه سال های اخیر در قیمت گذاری خودرو از سوی شورای رقابت و عدم تبعیت بازار از قیمت های پیشنهادی نشان می دهد که اساسا این مداخلات قیمتی به غامض تر شدن هرچه بیشتر بازار انجامیده است.

نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار