عصرایران ؛ جعفر محمدی - کارگردان
فیلم سینمایی «خط ویژه» از اکران خصوصی این فیلم سینمایی در روز 16
فروردین‌ماه برای نجات جان یک جوان محکوم به اعدام خبر داده است. گویا این
جوان در یک حادثه بدون قصد جنایت و صرفاً بر مبنای یک اتفاق مرتکب قتل شده و
پرونده پیچیده وی ، نهایتاً به حکم اعدام رسیده است.
این که این ماجرا و
این حکم چگونه رخ داده ، موضوع بحث نیست ، عجالتاً آن طور که کارگردان
فیلم می گوید، اولیای دم بخشودن این جوان 26 ساله را به دریافت 300 میلیون
تومان منوط کرده اند.
این نخستین بار نیست که سینماگران کشور برای
نجات انسان ها اقدام می کنند. چند ماه پیش نیز عوامل فیلم سینمایی "دهلیز" ،
اکران ویژه ای را برای جمع آوری کمک به زندان بی گناه دیه تدارک دیدند و
توانستند زمینه آزادی چند زندانی را از زندان که به دلیل فقر مالی از
پرداخت دیه عاجز بودند و به همین دلیل در زندان به سر می بردند، فراهم
کنند.
چنین اقداماتی ، فارغ از این که مثلاً یک جوان را از اعدام می
رهانند یا چند زندانی دیه را نجات می دهند ، رویکردهایی بسیار مبارک ، در
جهت نهادینه سازی فرهنگ همنوع دوستی و عشق وزری در جامعه است.
ایرانیان
، برغم همه نقدهای وارد و ناواردی که درباره آنها وجود دارد ، ذاتاً انسان
ها نیک اندیش و مهربانی هستند. با این حال ، انبوه مشکلاتی که احاطه شان
کرده است، در بسیاری از مواقع آنان را به کنش هایی می کشاند که هرگز شایسته
شان نیست و خودشان نیز از این وضعیت ناخرسند و بدان منتقدند.
مردم
ایران ، از کمک به همنوع ، حال بسیار خوبی پیدا می کنند. با این حال ،
مکانیزم ها و روش هایی که بتوانند کمک کنند، یا اندک اند و یا مورد اعتماد
نیستند. گروه هایی مانند هنرمندان ، روزنامه نگاران ،برخی ورزشکاران و
خیریه های مردمی و غیر دولتی ، می توانند در این وانفسای "شناخت و اعتماد" ،
نقش آفرین باشند و با استفاده از روابطی که دارند ، مصداق هایی که واقعاً
نیازمند هستند را شناسایی کنند و واسطه خیر شوند. نمونه تاریخی این امر را
می توان در ماجرای زلزله طبس و جمع آوری کمک های مردمی توسط مرحوم غلامرضا
تختی سراغ گرفت.
تجربه نیز ثابت کرده
است که هر گاه اشخاص حقیقی یا حقوقی که مورد اعتماد هستند،پیشقدم شده اند ،
هیچ موردی بر زمین نمانده است. این نشان می دهد که ایرانیان ، همواره
مهیای کار خیر هستند ولی می خواهند مطمئن شوند کمکی که می کنند ، فارغ از
کم یا زیادش ، به دست مستحق واقعی برسد.
این وضعیت ، وظیفه همه
کسانی که به نحوی مورد اعتماد گروه هایی از مردم هستند را سنگین می کند.
هنرمندان ، رسانه ها، ورزشکاران و همه اشخاص حقیقی و حقوقی دیگری که نزد
مردم اعتبار دارند ، وظیفه ای بیش از آنچه در کار و پیشه شان تعریف شده
دارند که می توان آن را "رسالت اجتماعی" این اشخاص نامید ؛ سرمایه ای که
باید آن را قدر دانست و در راه خدمت به جامعه و مخصوصاً نیازمندان از آن
بهره گرفت.
