عصرایران"یارانه نقدی،
مصداق خاری است که در گلو مانده نه می توان آن را فرو برد و نه بیرون
انداخت." ؛ این لبّ مطلب است، بی هیچ پرده پوشی و تعارفی.
در همه
دنیا، برای توسعه و پیشرفت، سرمایه های کوچک را تجمیع می کنند تا بتوانند
کارهای بزرگ انجام دهند. فلسفه تعاونی ها همین است. بورس نیز به عنوان یک
نهاد مترقی اقتصادی بر پایه همین تجمیع سرمایه ها شکل گرفته است.
اما
در ایران، سرمایه کلانی که از محل فروش نفت حاصل شده را به قطعات ریز و
ناچیز 45هزار و 500 تومانی تبدیل می کنند که دردی هم از کسی دوا نمی کند.
این، تنها یک سوی قضیه است اما مشکل واقعی اینجاست که یارانه نقدی، نه راه پس دارد و نه راه پیش.
قرار
بود هر آنچه از محل درآمد هدفمندی - مانند افزایش قیمت بنزین و برق - حاصل
می شود ، به عنوان یارانه به "مردمی که نیاز دارند" و "صنایع" پرداخت شود
اما در عمل، آنچه اتفاق افتاد این بود که درآمد هدفمندی، کفاف یارانه نقدی
را نداد و دولت مجبور شد بخشی از فروش نفت را هم به یارانه نقدی اختصاص
دهد!
آمار این سرمایه سوزی تاریخی، وحشتناک است: هر سال حدود 45
هزار میلیارد تومان یارانه نقدی داده می شود که از این میزان، تنها 28 هزار
میلیاردش از محل درآمدهای هدفمندی است و بقیه این مبلغ نجومی، از محل
بودجه عمومی و درآمدهای نفتی پرداخت می شود.
در این گیرو دار، حذف یارانه نقدی، ممکن نیست چون بسیاری بدان عادت کرده اند و تبعات سیاسی و اجتماعی دارند.
ادامه
دادنش نیز امکان ندارد چون منابع کشور محدود است: هزاران پروژه نیمه تمام
بر زمین مانده است، اشتغالزایی پول می خواهد، واردات اقلام اساسی نیازمند
ارقام کلان است و ... .
از آن سو، بحث فروش نفت نیز هست که به دلیل
تحریم ها، در حداقل ممکن است و حتی در صورت لغو تحریم ها، احتمالاً سال ها
طول می کشد که بازار از دست رفته نفت را بار دیگر تصاحب کنیم.
کل فروش
نفت ایران، در حال حاضر در بهترین حالت، رقمی بین 40 الی 50 میلیارد دلار
در سال است. مبلغ یارانه پرداختی نیز حدود 15 میلیارد دلار است که معادل
است با یک سوم درآمد نفتی! اقتصاددانان می دانند که این رقم چه بلیه ای بر
هر اقتصادی است.
نه می توان همین گونه ادامه داد و نه می توان قطع
کرد. چه باید کرد؟! این سوالی است که نه فقط ذهن دولتمردان که فکر همه
کسانی که به موضوعات نگاه کلان و ملی دارند را درگیر کرده است. واقعاً چه
باید کرد؟!
