«همیشه برسر خطاب‌کردن آنها اختلاف نظر وجود داشته است. تعبیر عامیانه شاید این است که اسم‌شان را بگذاریم «دورگه» اما مسئله اینجاست که در موارد زیادی هم پدر و هم مادر این بازیکنان ایرانی بوده‌اند. بنابراین شاید «مهاجرزاده» یا «دوتابعیتی» تعابیر دقیق‌تری باشد. هر چه هست اما این سامان قدوس که به عنوان آخرین بازیکن به اردوی تیم ملی فوتبال در منامه بحرین اضافه شد، تنها بازمانده از جریان حضور این قبیل بازیکنان در فوتبال ایران است. سال‌ها پیش و با دعوت از فریدون زندی به تیم ملی ایران در دوران برانکو ایوانکوویچ موج استفاده از بازیکنان ایرانی‌تبار مقیم در سایر کشورها شکل گرفت و بعدها بازیکنانی مثل امیر شاپورزاده، امید نظری، دانیال داوری و مهرداد بیت‌آشور هم به تیم ملی پیوستند. فراز و فرودهای این بازیکنان زیاد بود اما هواداران ایرانی بهترین خاطرات‌شان را از اشکان دژاگه و رضا قوچان‌نژاد دارند؛ ۲ بازیکن نجیب و دوست‌داشتنی که با همه توان و وجودشان برای تیم ملی به میدان رفتند. دژآگه همیشه هر چه داشت برای تیم ملی رو می‌کرد و رضا گوچی را هم تا ابد با گل‌های حساس و حیاتی‌اش به یاد خواهیم آورد. او با ۲ گل کلیدی به قطر و کره جنوبی ما را به جام جهانی ۲۰۱۴ رساند و با تک گلش به بوسنی باعث شد آن مسابقات، به تنها جام جهانی بدون گل زده ایران در تاریخ تبدیل نشود. بعد هم درخشش گوچی در بازی با عراق در جام ملت‌های آسیا ادامه یافت.
حالا اما همه آنها رفته‌اند و تنها یک نفر، سامان قدوس، برای تیم ملی ایران مانده است؛ یک هافبک هجومی ۲۷ساله که پدر و مادرش اصالتا اهوازی هستند. قدوس به‌تازگی بعد از کسب سهمیه حضور در مسابقات فصل آتی لیگ برتر انگلستان به همراه برنتفورد به اردوی تیم ملی اضافه شده است. چیزی که از او به یاد می‌آوریم، خطای هوشمندانه‌ای است که لحظات پایانی بازی با مراکش در جام جهانی ۲۰۱۸ گرفت، توپ را بوسید و همان توپ با گل‌به‌خودی عزیز بوهدوز به تنها پیروزی ایران در جام جهانی روسیه تبدیل شد. مردم ایران آن قدر آن صحنه را دوست داشتند که هنوز عبارت «بوسه سامان قدوس به توپ» جزو پیش‌فرض‌های بسیار جست‌وجوشده گوگل است. سامان اما توانایی‌های بیشتری دارد و شاید از این به بعد بیشتر از یک ماچ خرافه‌پسند به کار تیم ملی بیاید. نمی‌دانیم برنامه دراگان اسکوچیچ برای او چیست اما عجالتا خوشحالیم که سامان کنار ماست.»
همشهری
