حمیده عباسعلی با بیان مطلب فوق افزود: اهالی ورزش خیلی خوب می‌دانند که کاراته کاها مسیر طولانی و دشواری را برای کسب سهمیه المپیک طی کرده اند. بیش از یک سال هر ماه درگیر مسابقات مختلف برای کسب امتیاز ورودی المپیک بودم و سرانجام به لطف خدا در اسفندماه ۱۳۹۸ به این مهم دست پیدا کرده سهمیه حضور در بازی‌های توکیو را بدست آوردم.
وی ادامه داد: درست زمانی که سهمیه من در المپیک قطعی شد، با مصدومیت سختی مواجه شدم که خدا را شکر با همکاری و حمایت بی دریغ کمیته ملی المپیک و آقای صالحی امیری و همچنین فدراسیون کاراته، آن دوران سپری شد و چند ماه است تمریناتم را به طور جدی آغاز کرده ام.
بانوی المپیکی کاراته با گلایه از مسئولان ورزش تهران اظهار داشت: حدود 60 روز تا المپیک باقی مانده، المپیکی که کاراته برای نخستین بار در آن حضور دارد و امید تمام جامعه کاراته، درخشش نمایندگان ایران است. این دو ماه به سرعت برق و باد می‌گذرد و جالب است که هنوز هم خبری از مسئولان ورزش تهران نیست. انگار نه انگار که سهمیه داران تهرانی ورزشکار هستند و توجه به آنها در حوزه مسئولیت آنها می گنجد.
وی افزود: من یک ورزشکارم، تمام نوجوانی، جوانی و هر روز عمرم را در راه ورزش و پیشرفت گذاشته ام، اما گویا برخلاف بسیاری از استان‌ها که قدردان تلاش ورزشکارانشان هستند، مسئولان اداره ورزش و جوانان استان تهران، وظایف دیگری را برای خودشان تعریف کرده اند. چون در طی این دو سالی که سهمیه‌ها کسب شده نشنیده ام کسی از اداره ورزش و جوانان استان تهران با ورزشکاری تماس بگیرد و حمایت کند.
عباسعلی افزود: نمی‌توانم به اداره مخابرات یا وزارت کشاورزی رفته و توقع حمایت داشته باشم چون من ورزشکارم و تخصصم ورزش است، مگر جایی جز اداره ورزش و جوانان تهران می‌تواند از من که سال‌ها در این حوزه تلاش کرده ام حمایت کند؟ جمعیت تهران زیاد است، ورزشکارانش بسیار هستند اما مگر تعداد سهمیه داران المپیک پایتخت چند نفر هستند که دوستان به خودشان زحمت نداده اند در تمام این مدت تماسی بگیرند و یا بستر حمایتی را برای ما چند نفر فراهم کنند؟ توقع من این نیست که پاداش نقدی پرداخت کنند، توقع این است که فضایی برای حمایت از ما فراهم کنند. ما بزرگ شده این استان هستیم و نمی‌توانیم به شهر دیگری کوچ کنیم توقع حمایت داشته باشیم، می‌توانیم؟
وی در بخش دیگری از صحبتهای خود گفت: در تمام سال‌هایی که کاراته کار کرده ام و چندین مدال آسیایی و جهانی برای کشورم به ارمغان آوردم، هیچگاه شاهد حمایت مسئولان استان تهران نبودم. حالا هم که مسافر المپیک هستیم، شرایط تغییری نکرده است. از المپیک مهمتر هم مگر رویدادی در ورزش جهان وجود دارد؟ کسب سهمیه المپیک مگر در ورزش ارزشمند نیست؟ شاید نیست که اینطور با ما رفتار می‌کنند.در بسیاری از شهرها می بینم که ورزشکاران پس از کسب سهمیه یا هر مدال آسیایی و جهانی مورد استقبال مسئولان ورزش شهرشان قرار می‌گیرند. اما ما در تهران که پایتخت است و امکانات و بودجه بیشتری دارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه می‌گیریم، مدال می‌آوریم و انگار نه انگار.
سرگروه تیم ملی کاراته با گلایه از شهرداری تهران اظهار داشت: در مجموع ورزشکارانی که برای حضور در بازی‌های المپیک سهمیه کسب کرده اند، 10-12 سهمیه المپیک از این شهر است اما آیا مردم تهران پنج نفر از آنها را می‌شناسند؟ آیا برای شهرداری مهم است که از المپیکی‌های شهرش در حوزه‌های مختلف استفاده کند، توجهی کند و حمایتش را در عمل نشان دهد؟ می‌دانید که چشم نوجوانان این شهر به ورزشکاران المپیکی و قهرمانان استانشان است و با این ناملایماتی که از سوی متولیان می‌بینند چرا باید امیدوار به ادامه مسیر بمانند؟ مگر مسیر ورزش مسیر مصون سازی از بسیاری آسیب‌ها و مشکلات شهری نیست، پس چرا اینقدر راحت از کنار سرمایه‌های استان می‌گذرند؟
عباسعلی در پایان گفت: تنها 60 روز تا المپیک باقی مانده است و دل ورزشکاران المپیکی استان تهران از تمام این بی مهری‌ها آزرده است. آقایان اگر نمی‌توانند یا نمی‌خواهند توجهی کنند، اعلام کنند تا ما هم خیالمان راحت باشد در استانمان متولی دلسوزی برای ورزش نداریم و اداره ورزش و جوانان استانمان اولویت‌های مهمتری جز ورزش و ورزشکارانش دارد!
مهر
